ระบบฝึกปรือราคะพร้อมให้บริการเเล้วครับผม 1
[ระบบรับทราบครับ ทำการส่งเจ้าหน้าที่ไปยังโลกฝึกหัด]ระบบตอบรับคำขอของธามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นอย่างห้ามไม่อยู่ มันรู้สึกดีใจสุดๆที่เจ้านายคนใหม่มันตอบรับทันทีไม่ต้องนอนรอทำใจหรือถามอะไรให้มากความถ้าหากมันมีรูปร่างโฮสต์ของมันก็คงเห็นหางส่ายไปสายมากับหูที่พับไปข้างหลังแน่ๆแต่มันก็ต้องทำหน้าที่เริ่มนับถอยหลังให้เจ้านายมัน[ระบบทำการส่งไปยังโลกฝึกหัด ห้า]
[สี่]
[สาม]
[สอง]
[หนึ่ง]
พรึ่บ! เมื่อสิ้นสุดเสียงนับถอยหลังภาพสีดำเบื้องหน้าของธามเริ่มเลือนหายไปกำลังถูกเเทนที่เเสงสีขาวร่างของเขาลอยเคว้งคว้างในอากาศอ่าาาา..เขารู้สึกเริ่มตาลายๆเเล้วสิกับการที่จ้อมมองเเสงสีขาวตรงหน้าธามเริ่มจะมึนหัวเเละอ้วกออกมาจริงๆละนะก่อนของเหลวจะพุ่งออกจากปากธามร่างของเขารู้สึกถึงเเรงดึงดูดมหาศาลพร้อมสติเริ่มพล่าเลือน
*******
กว่าสติเริ่มกลับมาเต็มร้อยก็ต้องถูกเเทนที่ด้วยความมืดพร้อมกับเสียงรอบข้างตะโกนโวกเวกเรียกท่านหมอหลวงเร็วเข้าไรนั้นปนเสียงสะอื้นดังขึ้นรอบตัวเขาไปหมดธามรู้สึกอยากตะโกนกลับไปเหลือเกินว่า
‘เฮ้!! ฉันยังไม่ตายนะทำไมต้องร้องไห้กันขนาดนี้ด้วย’ ธามพยายามจะลุกขึ้นนั่งเเต่เขากับลุกไม่ขึ้นเหมือนมีคนตัวหนักกว่าร้อยกิโลนั่งทับเขาเอาไว้เเขนเเละขาชา เขาทำได้เพียงกระดิกนิ้วเท่านั้นก่อนจะเริ่มถามสาเหตุนี้กับระบบ
‘ระบบทำไมฉันมองไรไม่เห็น เเขนขาชาไปหมดเนี่ย!’
[ตอนนี้โฮสต์ได้อยู่ในร่างขององค์ชายสาม หลี่ ซุนเว่ยครับโฮสต์จะรับข้อมูลเกี่ยวกับโลกนี้เลยหรือไม่ครับ?]
‘อืม ส่งมา’สิ้นสุดคำพูดธามระบบก็ดำเนินการพูดต่อทันที
[ในสถานะการณ์ตอนนี้ร่างขององค์ชายสามถูกวางยาพิษหากโชคร้ายก็จะทำให้ตาบอดหากโชคร้ายทำให้เสียชีวิตสถานเดียว เจ้าของร่างเดิมที่โฮสต์เข้ามาอยู่ในตอนนี้ได้ตายจากโลกนี้ไปเเล้วเนื่องจากได้รับพิษมากไปและโฮสต์รับบทเป็นเเค่ ‘ตัวประกอบของเรื่องเท่านั้น’] เดียวนะ!?ตัวประกอบธามรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่าตัวประกอบ
‘ตัวประกอบไรนะระบบ? ฉันขออีกทีฉันคิดว่าฉันได้ไปยังโลกต่างๆเเบบเดินทางข้ามดวงดาวไรงี้’ ระบบรีบอธิบายในทันที
[โฮสต์สามารถไปยังโลกต่างๆตามระดับครับไม่ว่าจะเกมหรือนวนิยายหรือดวงดาวดวงอื่น]
‘อ้อออ งี้นี้เองฉันเข้าใจละอธิบายเกี่ยวกับโลกนี้ต่อได้เลย’
[เรื่องนี้เป็นนวนิยายชื่อดังในโลกที่โฮสต์จากมาเเละเป็นเเนว ‘BL’ ตัวละครหลักชื่อ หวัง ลู่เหอ เป็นเเม่ทัพอยู่ประจำทิศใต้ส่วนอีกตัวคือองค์ชายสองที่เป็นพี่ชายต่างมารดาของร่างที่โฮสต์อยู่ในขณะนี้ชื่อ หลี่ ซุนเย่ ทั้งคู่เริ่มเเรกไม่ถูกกันพอๆเพราะทิฐิในใจลู่เหอตอนได้เจอซุนเย่ครั้งเเรกที่จะได้มาเข้าร่วมทัพของตนตอนจะไปทำรบกับพวกนอกด่านด้วยความลู่เหอไม่ชอบเหล่าคุณชายหรือองค์ชายในวังหลวงเป็นทุนเดิมเลยคิดว่าฮ่องเต้จึงสิ้นคิดได้เสนอให้ตัวถ่วงเข้าร่วมกองทัพเเต่ความจริงนั้นไม่เลยองค์ชายสองเข้มเเข็งเเละเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา ต่อให้เดินทางไกลเป็นเวลานานหรือนอนกลางดินกลางทรายไม่เคยมีปริปากบ่น
ส่วนองค์ชายสองที่ตั้งทิฐิไว้ในใจก็เริ่มลดลงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นพวกชอบหยาบคาย ต่ำทรามหรือชอบตะโกนโวกเวกโวยวายเหมือนในกองทัพวังหลวงและรักพวกพ้องต่อให้เหล่าทหารของตนยศต่ำเเค่ไหนลู่เหอให้ความสำคัญเท่ากับทุกคน แต่เขานั้นคิดผิดอย่างมหันต์ทิฐิในใจทลายลงเริ่มเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้น จากคิดที่คิดว่าเป็นคนรู้จักหรือสหายร่วมทางก็เปลี่ยนเเปลงเป็น ‘คนรัก’ ทั้งคู่เริ่มออกเดินทางท่องโลกกว้างไปด้วยกันพอทั้งคู่กับมายังราชวังตอนนั้นองค์ชายสามได้จากไปเสียเเล้วเมื่อซุนเย่ทราบเรื่องนี้ก็เริ่มร้องไห้ฟูมฟายกับการจากไปของน้องชายโดยไม่ทันร่ำลาลู่เหอพยายามปลอบใจคนรักว่า
‘น้องชายของเจ้านั้นทนทุกข์มามากพอเเล้วปล่อยให้เขาได้หลับสบายเถอะ’เเทนที่ทั้งคู่จะได้ใช้ชีวิตสงบสุขสักทีก็ถูกเเคว้นชิงหลงเข้าโจมตีเมืองอย่างกระทันหันเมื่อพระนายไม่ทันตั้งตัวทำให้พ่ายเเพ้กับศึกครั้งนี้ลู่เหอผู้ถูกพลัดหลงกับคนรักเลยหนีออกจากเมืองไปพร้อมทหารห้าร้อยนายส่วนฮ่องเต้ถูกกระบี่ตัดหัวเสียบหน้าประตูเมือง หลี่ ซุนเย่ถูก โจว เหวินเทียน จับคุมตัวไว้ตั้งเเต่เข้าเมืองมาเเต่เเรกเลยถูกบังคับขืนใจกว่าพระเอกจะกลับมาช่วยกาลเวลาผันผ่านเลยไปผ่านเกือบปีซุนเย่เริ่มมีใจให้เหวินเทียนทั้งคู่ก็เริ่มตกลงคบหาดูใจกันเมื่อลู่เหอกลับมาจะชิงบ้านเมืองคืนถึงเวลานั้นซุนเย่เอาตัวเองเข้าช่วยเหวินเทียนทำให้ตัวเองบาดเจ็บ เหวินเทียนเเละลู่เหอสงบศึกกันชั่วคราวนำตัวซุนเย่ไปให้หมอหลวงทำการรักษาทั้งคู่รอเวลาจนนายเอกฟื้นขึ้นมาก็รีบเข้าไปหาก่อนจะพูดว่า
‘ถ้าพวกเจ้าทั้งสองรักข้าทำไมไม่จบศึกเเละครองบัลลังก์พร้อมกันดูละและข้าก็รักพวกเจ้าเท่ากันถ้าให้ข้าหรือใครสักคน ขะข้า..คงทำไม่ได้’ ซุนเย่เอยด้วยน้ำเสียงสั่นเทาน้ำตาค่อยๆใหลออกจากดวงตาคู่สวยทั้งสามค่อยๆปรับความเข้าใจกันละกันครองรักอันเเสนสวยงามด้วยกันสามคน]
‘ระบบ ฉันสงสัยทำไมซุนเว่ยถึงตายและถูกทำให้ตาบอดเเบบนี้ละแกพอรู้ตรงนี้บ้างมั้ย?’
ใช่..เขาว่าพล็อตเรื่องมันน่าสงสัยมากๆและน้ำเน่ามากๆด้วยเเล้วไอเรื่องที่ระบบมอบหมายให้เขาทำอีกละมันดูย้อนเเย้งมากเลยนะว่ามั้ย?
[สิ่งที่โฮสต์ถามมาระบบไม่สามารถตอบได้แต่เรื่องภารกิจที่ถูกมอบหมายเเต่เเรกโฮสต์สามารถทำยังไงก็ได้ให้เซ็กส์ธรรมดาเป็นสุดยอดครับเมื่อโฮสต์ทำเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ก็สามารถออกจากโลกได้ครับ]
ธามกลับมาในโลกความจริงอีกครั้งหลังจากที่ได้รับข้อมูลจากระบบเรียบร้อยเเล้วระหว่างที่เขากำลังจมอยู่กับการมองเห็นเเต่ภาพสีดำต้องสะดุ้งเมื่อมีคนมาจับเเขนพร้อมกับเสียงภายในห้องเงียบลงเสียงทุ้มพูดขึ้นกับคนในห้อง
“พวกเจ้าออกไปให้หมด ข้าต้องการอยู่กับน้องของข้าเพียงลำพัง” สิ้นสุดคำสั่งของชายแปลกหน้าที่กำลังลูบไล้เเขนของเขาในตอนนี้ทุกคนมากกว่าสิบคนที่เป็นสตรีและเสียงเล็กๆเเหลมๆของขันทีตอบรับก่อนจะเริ่มทยอยออกจากห้องไป
“รู้หรือไม่ข้ากังวลแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับกลัวว่าเจ้าจะจากข้าไปไปในที่แสนไกลเสียเเล้วเสี่ยวเย่”
เสียงทุ้มหนาเมื่อครู่ค่อยเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อคุยกับน้องชายสุดที่รัก มือหนาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าออกพลางสัมผัสแก้มเนียนใบหน้าที่เคยไร้เลือดฝาดบัดนี้เริ่มมีสีชมพูประดับบนแก้มทั้งสองข้าง
ธามเริ่มลนลานเเต่ทำไรไม่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้มือหยาบกร้านเกลี่ยเเก้มตนเขารีบร้อนถามระบบที่เอาเเต่นิ่งเงียบในบอกจะช่วยในยามคับขันไง!
‘ระบบใครกันที่กำลังลูบหน้าฉันอยู่ตอนนี้’
[นี้คือองค์ชายหนึ่งหรือรัชทายาทชื่อ หลี่ ซุนเหว่ยเป็นพี่ชายต่างเเม่นอกจากนี้ระบบไม่รับรู้อะไรอีกเเล้วครับ] บัดซบ..ธามต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือหนาบีบเข้าที่ใบหน้าตนต่างจากความสัมผัสที่อ่อนโยนเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“ตั้งเเต่เจ้าฟื้นขึ้นมาเหตุใดเจ้าเอาเเต่เหม่อลอยเช่นนี้!!” น้ำเสียงราบเรียบเอยถามคนที่กำลังถูกมือของตนบีบจนใบหน้างามยับยู่ยี่ ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนน้ำตาลที่เคยเปร่งประกายบัดนี้มันดูหม่น
“เเค่กๆ..ท่านพี่ข้าเจ็บ” น้ำเสียงเเหบเเห้งที่ขาดน้ำเป็นเวลานานเปร่งออกจากปากสีซีด มือเรียวเล็กค่อยๆคล้ำแขนแกร่งเนื่องจากตนเองนั้นตาบอดมือหนาปล่อยใบหน้าอีกฝ่ายเป็นอิสระก่อนจะนั่งลงบนตั่งเตียงข้างกายซุนเย่
ซุยเหว่ยเหลือบมองคนข้างกายที่กำลังนั่งหลังตรงสายตาเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมายมันทำให้เขารู้สึกผิดในใจที่สั่งให้ห้องเครื่องวางพิษที่ทำให้สูญเสียเส้นประสาทดวงตาไป
“ข้าอาจลืมไปว่าคนพึ่งฟื้นขึ้นจากพิษไข้ต้องการน้ำ” ซุนเหว่ยเอื้อมกายไปหยิบน้ำที่เหล่ากำนันเตรียมไว้ให้เเละยกขึ้นซดทันที ร่างกายแกร่งใช้มือรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ก่อนจะเริ่มประกบเข้ากับปากสีซีดนั้นน้ำภายในปากซุนเหว่ยเริ่มไหลเข้าปากร่างบางเสียงที่พยายามกลืนน้ำลงคอ มือเรียวเล็กเริ่มตีที่อกแกร่งเบาๆติเตือนว่าอากาศหายใจเริ่มหมดลง แขนแกร่งกำยำเลิกรั้งท้ายทอยก่อนจะเลือนลงไปโอบเอวบางเข้าหาเมื่อปากทั้งคู่เริ่มประกบกัน
ลิ้นมันพยายามสอดเข้าไปในโพรงปากราวอยากจะเข้าไปกอบโกยความหวานจากปากของร่างบางตอนแรกมันเเค่พยายามป้อนน้ำผ่านริมฝีปากเท่านั้นเเต่ตอนนี้มันเริ่มยากที่จะถอนออกอีกฝ่ายออกก่อนผละจูบอย่างเสียดาย
“ไว้วันหน้าข้าจะมาเยี่ยมเยือนเจ้า” ซุนเหว่ยกล่าวจบพร้อมลุกขึ้นยืนพลางก้มมองกลางกายที่บัดนี้กลายเป็นกระโจมหลังใหญ่ไปเเล้วก่อนเดินออกห่างจากคนบนเตียง
Talk กับไรท์ที : มีใครงงตรงฉากจูบของไรท์มั้ยงับคือไรท์ไม่ถนัดจูบเเนวนี้จริงๆ
ขอบคุณ รอติดตามครับ ขอบคุณครับ {:5_146:} ขอบคุงมากคร้บ รอติดตามตอนหน้า
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากเลยครับ สงสารตรงโดนวางยาให้ตาบอด ขอบคุณ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_136:} จอบคุณ ชอบครับ ขอบคุณครับ น่าสนุกดีครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2