เรื่องของเบนซ์ ตอนจบ (1)
เรื่องของเบนซ์ตอนจบ (1) ขอรวบรัดตันตอนให้ตอนนี้เป็นตอนจบนะครับในวันนี้เป็นวันเกิดเบนซ์ครับ “พี่กอล์ฟครับ พี่จะมาวันไหนครับ”“พี่จะไปถึงก็วันที่ 15 เลยนะครับ”“มาช้าจังครับ”“โรงเรียนพี่ไม่ได้ปิดนะครับ ช่วงนี้เรียนหนักนะครับ”“ครับผมเข้าใจแล้วครับ”“ทำไมบอลอยากให้พี่ไปเร็วนักล่ะครับ”“ผมอยากมีครอบครัวกับเขามั่งครับ” ผมเริ่มอ่อนไหวแต่ก็ต้องกดความรู้สึกนี้เอาไว้“บอลพี่รู้นะว่าบอล.... อย่าร้องนะคนดีของพี่”“ครับผมจะไม่ร้องครับ” ผมรีบเช็ดน้ำตาเพราะดูเหมือนว่าเบนซ์จะเดินมาแล้ว“พี่ครับแค่นี้ก่อนนะ”“เดี๋ยวก่อนดิ วันนี้วันที่อะไรครับ”“วันที่ 10 ครับ”“พี่ขอคุยกับเบนซ์หน่อยได้ไหมครับ”“ครับเบนซ์มาพอดี” ผมรีบยื่นโทรศัพท์ให้เบนซ์ผมรู้ว่าพี่กอล์ฟจะอวยพรวันเกิดให้เบนซ์ ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำผมจะไปล้างหน้าซะหน่อยเพราะมันหนักหน้าหนักตายังไงไม่รู้ซักพักเบนซ์ก็เรียกผม“บอลทำไรอยู่ครับ”“เปล่าเราล้างหน้าอยู่ครับ”“อ้าวพึ่งอาบน้ำเมื่อกี้นี่ แล้วหน้าโดนอะไรหรอ”“อ๋อ พอดีเราเดินไปชนกับฝุ่นที่ห้องเก็บของอ่ะก็เลยเปื้อนน่ะครับ”“บอลครับ เราต้องไปรับเค้กนะครับ เร็วหน่อยได้มั้ยเราต้องไปรับคุณแม่ด้วยนะครับ”“อ้าวแล้วพ่อไปไหนล่ะครับ”“คุณพ่อไปชวนพ่อแม่พวกเพื่อนน่ะครับ”“เบนซ์ครับ เบนซ์ไปกับน้องเดย์ได้ไหมครับบอลอยากอยู่รับเพื่อนกลัวน้องเดย์จะไม่รู้จักเพื่อน”“งั้นบอลรออยู่บ้านนะครับ เบนซ์จะรีบไปรีบมา”“ครับ” เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้วผมก็เดินออกจากห้องน้ำผมเดิน ไปเปิดเพลงฟัง ก็รู้สึกเพลินดีครับ ไม่นานเบนซ์ก็กลับมา มีคนมาเต็มรถมีแต่ญาติๆของเบนซ์กับเพื่อนๆ ของแม่ทั้งนั้น ผมไม่ค่อยรู้จักเขาสักเท่าไหร่ พอมาถึงทุกคนก็ประจำที่คุยกันผมก็ต้องหลบผมอยากให้เบนซ์อยู่คุยกับญาติๆ และผมก็กลัวว่าญาติๆ ของเบนซ์จะถามว่าทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันผมก็เลยต้องหนีไปทำอย่างอื่นห่างๆ เบนซ์มองมาทางผมตลอด คงอยากให้ผมไปนั่งอยู่ข้างๆเขา แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยวันนี้ผมไม่อยากพูดมาก ผมจึงเอาแต่เตรียมอาหารเครื่องดื่มให้เพื่อนและแขกทุกคนงานวันเกิดเบนซ์ปีนี้มีคนมามากกว่าปีก่อนมากครับ ผมยังงงเลยว่ามันเป็นไปได้ไง“บอลครับ นายน่าจะไปหาเบนซ์ได้แล้ว”“ไม่หรอกโต้ เรากับเบนซ์อยู่ด้วยกันทุกวันให้เขามีอิสระอยู่กับพ่อแม่และญาติๆ เขาเถอะครับ”“บอลเป็นไรรึเปล่าเนี่ย”“เปล่านะ ปวดท้องมั้ง” ผมก็ยิ้มให้โต้แต่ไม่เต็มใจยิ้มหรอกฝืนๆ“มีไรก็บอกเรานะบอล”“ครับ” ผมยิ้มแถมให้โต้ให้เขาสบายใจโต้ก็เดินไปร่วมนั่งโต๊ะกับเบนซ์เพราะตอนนี้เบนซ์กำลังจะเป่าเค้กผมไม่รู้ว่าเบนซ์มองหาผมหรือเปล่า เมื่อเพื่อนเริ่มร้องเพลงอวยพรผมเห็นน้องเดย์เดินมาหาผมแต่น้องเดย์ก็ต้องหันกลับเมื่อโต้เรียกให้เดย์ไปหยิบจาน ผมรีบเดินหนีไม่ได้งอนครับแต่ผมรู้สึกอิจฉาเบนซ์ที่เบนซ์มีพ่อมีแม่ ผมไม่อยากไปอวยพรวันเกิดเบนซ์ต่อหน้าใครๆผมกลัวว่าผมจะร้องไห้ให้เขาเห็นเดี๋ยวบรรยากาศจะเสียหมด ผมก็เลยเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อร้องไห้ และร้องเพลงอวยพรวันเกิดเบนซ์ดคนเดียวที่ห้องน้ำผมอวยพรเบนซ์ว่า ขอให้เบนซ์มีความสุขให้มีความสุขกว่าผม แล้วก็มีเสียงเคาะประตู ผมรีบทำเสียงให้ปกติที่สุด“ใครอ่ะครับ”“สามเองนะบอล”“มีไรหรอ”“นายเหมือนเรามั้ยบอล” ผมรู้ว่าตอนนี้สามเขาคงจะคิดเหมือนผมผมก็เลยเปิดประตูแล้วผมก็เห็นสามยืนหน้าเศร้าอยู่“นายอย่าคิดมากนะสาม”“เปล่าหรอก เราแค่ไม่อยากอยู่เห็นอะไรที่มันดีๆอ่ะบอล นายว่ามะ”“คิดเหมือนเราเลยว่ะ”“เราสองคนนี่บ้านะบอล 5555” สามหัวเราะแต่ผมรู้ว่าสามเจ็บมากเราสองคนอาจจะอยากมีครอบครัว อยากอยู่พร้อมหน้ากันผมก็พาสามเดินออกไปคุยกันที่ห้องรับแขกมีคนเต็มเลยตอนนี้ญาติผู้ใหญ่ก็กำลังจะกินเหล้าเบนซ์เดินมาหาผม“บอลครับ วันนี้เบนซ์ขอเมาซักวันได้ไหม”“อ่าได้ วันเกิดเบนซ์นี่ครับ”“บอลไม่เอาด้วยกันหรอ”“ไม่หรอกเบนซ์ วันนี้บอลปวดท้องนะครับ”“อ้อเบนซ์ลืมไป”แล้วเพื่อนก็เรียกเบนซ์ เบนซ์ก็รีบไปหาเพื่อนผมก็ยืนมองดูเบนซ์แล้วผมก็พูดเบาๆ“ขอให้มีความสุขนะที่รักของบอล”“บอล นายพูดอะไรนะครับ”“เปล่านี่ เราไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย เราชวนนายไปเล่นที่หลังบ้าน”เกือบไปแล้วครับเกือบผมเอาตัวไม่รอดเกือบสามรู้เรื่องผมผมยังปิดสามอยู่เรื่องเบนซ์ ผมยังไม่พร้อมที่จะบอก“งั้นไปดิบอล เราก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้เหมือนกัน”“เพราะอะไรคับถึงไม่อยากอยู่”“เปล่าหรอก เราไม่อยากกินเหล้าน่ะ”ผมกับสามก็หอบเสื่อไปนอนที่กระท่อมที่พ่อของเดย์ปลูกเอาไว้วางกล้วยกระท่อมเล็กๆ เรานอนคุยกันเพลินๆ“บอลครับ แม่นายเคยกอดนายไหม”“เคยดิถามได้ แม่รักเราจะตาย”“แม่เราก็เคยกอดเรา แม่บอกว่ารักเราที่สุดในโลก”“อือเหมือนกันเลย แล้วพ่อนายกอดนายมั่งไหม”“กอดดิ พ่อรักเราจะตายครับ นายอ่ะ”“กอดเหมือนกัน พ่อจะส่งเราเรียนทะหารด้วยล่ะ”“พ่อเราจะให้เราเรียนตำรวจ ถ้าพ่อเรายังเหมือนเดิมเราว่าป่านนี้เราคงไม่อยู่แบบนี้หรอก” เสียงสามเริ่มเศร้าถนัดหู“เราก็เหมือนกันถ้าพ่อกับแม่เรายังอยู่ป่านนี้เราก็ไม่ต้องมาอยู่ที่นี่ ไม่ต้องลำบากลำบนไปขายของเลี้ยงตัวเองป่านนี้คงสอบนายร้อยติดไปแล้วแหละ”“บอล”“ว่าไรรึ”“พ่อกับแม่กอดนายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่วะ”“ก็ก่อนท่านทั้งสองจะขึ้นสวรรค์ครับ”“คงเมื่อสองปีก่อนแน่ๆ เลย”“อือ แล้วนายล่ะ”“เกือบจำไม่ได้เลยว่ะ ตั้งแต่เราเรียนอยู่ป. 4 มั้ง วันพ่อครับ ครูเขาให้พ่อแม่กอดลูกเพื่อแสดงว่ารัก เราไม่รู้ว่าพ่อแกล้งทำหรือเปล่าแต่เรารักพ่อมากตั้งแต่วันนั้นเราจำมาทุกวันนี้เลย”“หรอครับ นายน่าอิจฉานะ ยังมีพ่อแม่ให้เห็นอยู่เลย”“ครับ อย่าอิจฉาเลย นายก็ดูดิ วันที่นายไปส่งเราเห็นฝีมือพ่อเรายังล่ะ”สามหัวเราะ ผมก็พลอยขำไปด้วยเมื่อนึกถึงคำที่พ่อสามด่า“มึงกลับมาทำไมอีกไอ้ลูกหมา ไอ้ลูกควาย ไอ้สันดานแกด่าได้ไงนะสาม 55555”“นั่นดิ บางทีเราก็ไม่โกรธพ่อเลยนะเราว่าพ่อเราด่าตัวเองมากกว่า 555555”“แล้วทำไมหนีออกจากบ้านล่ะ”“เวลาที่พ่อไล่ออกจากบ้านโหดมากนะบอล ถ้าไม่รีบไปก็โดนตีน”“ขนาดนั้นหรอสาม”“แย่กว่านี้ยังมีเลย”“งั้นบอลไม่อิจฉาสามแล้ว”“ก็ดี เราว่าไม่มีใครดีหรอก มันก็พอกันแหละครับ”“มีอยู่คนหนึ่งนะที่เขามีความสุข”“ใครครับบอล”“ก็เจ้าของวันเกิดวันนี้ไง”“อ๋อใช่ เบนซ์เขาน่าอิจฉามากๆ ด้วยจริงๆ”“นอนคุยกันเหอะสาม เรามานอนดูดาวกันดีกว่านะครับ”จากนั้นผมกับสามก็นอนดูดาวกัน ผมไม่ร้องไห้แล้วเพราะผมเลียนแบบสามสามมักจะโม้ว่าสิ่งที่ไม่ดีเป็นดีตลอดอย่างวันนี้ผมกับสามยังไม่มีอะไรตกท้องเลยเราก็พูดกัน“บอลนายอย่าแย่งเราดิ”“ไม่แย่งจะอิ่มหรอสาม เอาหน่องไก่มาให้เรานายเอาปีกมันนะ”“เออก็ได้ เห็นว่าเป็นเจ้าของบ้านนะเนี่ย”“อร่อยโคตรเลยว่ะสาม อ่าแบ่งนายกินก็ได้”“เอามา อืออร่อยจริงๆ บอล”“พอได้แล้วเล่นมากก็ยิ่งหิวมาก นายนี่เล่นละครเก่งนี่”“เราอ่ะเจอความลำบากมากกว่านี้อีกนะ”“เล่าให้ฟังหน่อยนะครับ”“เราเคยไปเป็นขอทานมาแล้วนะเพื่อน”“หรอ เป็นไงมั่ง”“บางวันฝนตกเราขอทานไม่ได้ เราก็ต้องอด เรานั่งนึกว่าเราได้กินอาหารราคาแพงๆเราก็อิ่ม บางครั้งเราก็ไปยืนแอบมองเขาที่ร้านอาหารดูเขากิน แล้วเราก็อิ่มไปด้วย”“อ้าวแล้วคนที่เขาอยู่ร้านอาหารเขาไม่เรียกนายไปกินหรอ”“บ้าใครเขาจะเลี้ยงไปทำไมเห็นมีแต่เขาบอกให้พนักงานไปไล่เขาทานข้าวไม่ลง” สามลอยหน้าลอยตาพูดโดยไม่เศร้าแม้แต่นิด“นายเก่งจังเลยนะ”“เราไม่มีทางเลือกนี่ครับ แล้วนายมีทางเลือกยัง”“ไม่มีเหมือนกัน”“ถ้าเลือกได้บอลอยากเป็นแบบไหน”“อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นครับ”“อบอุ่นแบบไหน”“ก็แบบว่า บอลตื่นเร็วลูกจะสายแล้ว พอเราตื่นมาเราก็รีบเข้าห้องน้ำแต่งตัวออกมาก็ถามแม่ว่าแม่ครับวันนี้มีไรกินครับ แม่ก็ตอบว่า ก็ของโปรดลูกไงทานข้าวอิ่มแล้วแม่ก็สั่ง บอลรีบกลับนะลูกอย่าไปเหลวไหลล่ะลูกเราก็ตอบว่า ครับอะไรทำนองนี้”“ดีเนาะถ้าเป็นแบบนั้น แต่เราเจอมาแบบนี้นะบอลนายจะฟังไหม”“ฟังดิครับ”“ไอ้สาม ไอ้เฮี้ย! มึงจะนอนหาหอกหาห่าไรวะตื่นได้แล้ว ถ้ามึงไม่ตื่นเดี๋ยวมึงจะโดนตีน เสร็จเราก็เดินมาที่ครัวถามพ่อ พ่อครับวันนี้มีไรกินครับพ่อเราก็ตอบมึงอยากแดกอะไรก็หาแดกเอาเอง ไม่รู้เมื่อไหร่มึงจะไปเสียทีกูลำคานมึงเต็มทนแล้วไอ้ห่าเราเบื่อนะแบบนี้ เราก็อยากเป็นแบบนายแหละ”“สามนายดูดาวดวงนั้นดิ เหมือนเราไหมนายว่า”“ดูระยิบระยับงามตาเหมือนนายจริงๆ อ่ะ”“ใช่ แม่กับพ่อเราเขาอยู่ที่นั่นแหละ”“แล้วแม่เราเป็นอะไรวะบอล”“ก็เป็นเทวดาสิครับ ถามได้”“ดีจัง พ่อแม่นายคงมาเยี่ยมนายทุกวันเลยนะบอล”“มั้ง” ผมก็เริ่มคิดถึงพ่อกับแม่พ่อแม่ท่านอาจจะมาเยี่ยมผมทุกวันก็เป็นได้แต่มันก็อดคิดไม่ได้ อีก 6 วันก็จะถึงวันเกิดของผมแล้ว ผมอยากให้พ่อกับแม่มางานวันเกิดของผมอยากเหมือนกับเบนซ์รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ผมก็คิดครับ“บอล อีกไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดบอลแล้วนี่ครับ”“ใช่ครับ ทำไมหรือ”“บอลจะจัดงานเหมือนเบนซ์ไหมครับ”“จัดดิครับ ถามได้”“พ่อแม่นายจะมางานวันเกิดนายไหม”“มาดิ ท่านจะแต่งตัวด้วยชุดไหมเลยล่ะ” ผมเริ่มพูดแบบจิตนาการ“นาย ไม่เข้าไปในบ้านหรอกบอล”“ไม่หรอก เราอยากนอนดูดาวไปเรื่อยๆ ก่อนนายอยากไปสนุกหรือไปสิครับ”“เราว่าเราอยู่ตรงนี้เราสนุกกว่าอีกนะ เข้าไปข้างในแล้วเราเป็นทุกข์มากกว่า”“ทุกข์แบบไหนเพื่อน”“บอล นายทำเป็นไม่รู้เรื่องว่ะ เราว่านายก็คิดเหมือนเราแหละ”“อิจฉาน่ะหรอ”“ก็เออเดะ” สามยิ้มให้ผมอายๆผมรู้ว่าการที่เราไม่มีในสิ่งที่คนอื่นมี เรารู้สึกหดหู่ไปหมดเมื่อผมมีความรู้สึกแบบนี้เมื่อไหร่ผมก็เกิดอาการแบบที่ว่า ไม่อยากเห็นไม่อยากสัมผัสไม่รับรู้เสียดีกว่า“สามครับ นายดูดาวดวงนั้นสิ”“ทำไมหรอ”“เห็นมะ”“เห็นดิ มันอยู่ดวงเดียว”“นั่นแหละเราเองล่ะ” สามมองหน้าผมเมื่อผมพูดจบ“บอลครับ ดาวดวงนั้นไม่ใช่บอลหรอก ของบอลต้องดวงนี้ครับ”สามชี้มือใส่ดาวศุกร์ที่เป็นดาวดวงใหญ่สุกสวยงามอยู่บนท้องฟ้าแต่ดาวดวงนี้ไม่มีดาวดวงไหนที่ขึ้นอยู่ใกล้เลย“มันเว่อไปหรือเปล่าครับสาม”“ไม่หรอก บอลเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร นายเป็นคนพิเศษนะครับนายเหมาะสมกับดาวดวงนั้นถึงแม้มันจะโดดเดี่ยว แต่มันไม่ต้องไปง้อใคร เพราะดาวดวงนี้มันงามกว่าดาวทุกดวง”“ขอบคุณครับ เข้าใจเปรียบนะ” ผมยิ้มได้ครับ“บอลครับหิวน้ำมั้ยครับ”“หิวดิ อ้าวน้องเดย์มาพอดี” น้องเดย์แกคงตามหาผมน้องเดย์รีบเดินมาทางผม มาถึงก็กอดผมคงจะน้อยใจที่ผมไม่ได้นั่งสังสรรค์ในบ้าน“พี่บอลครับ พี่เป็นไรทำไมไม่เข้าไปนั่งทานเหล้าเป็นเพื่อนพี่เบนซ์บ้างครับ”“พี่อยากทานตรงนี้ได้มะครับเดย์”“ได้ครับ พี่อยากทานอยู่เหมือนกัน” ผมไม่ค่อยได้ทานเหล้านะครับแต่วันนี้ขอลองแบบเต็มภูมิซะหน่อย“งั้นเดี๋ยวเดย์ไปเอามานะครับ เรามานั่งทานกันสามคน”“เดย์เดี๋ยว”“มีไรครับพี่บอล”“เบนซ์เมายัง”“เกือบแล้วครับ”“อย่าบอกเบนซ์นะว่าพี่อยู่นี่”“พี่เบนซ์ไม่ถามหรอกครับ” ผมรู้สึกน้อยใจนิดๆ เมื่อน้องเดย์พูดคำนี้“พี่เบนซ์มีแขกเยอะครับ” เดย์คงจะคิดว่าผมน้อยใจเรื่องเบนซ์เดย์ก็หันมาบอกพร้อมยิ้มให้กำลังใจ“ไปเอาเหล้ามาเหอะเดย์” เดย์เดินหายไปสามก็คุยกับผมต่อ“บอลนายคิดจะเอาไงกับชีวิตต่อไปนี้”“ไม่รู้เหมือนกันสาม นายอ่ะครับ”“ก็จะไปหาทำงานรับจ้างเขา เขาเปิดเรียนเมื่อไหร่เราจะไปสมัครเรียน” “คิดถูกแล้วล่ะสาม”“นายอ่ะยังไม่ตอบเราเลยนะ”“เราก็คงต้องตั้งใจทำมาหากินเก็บเงินเลี้ยงตัวเองต่อไปครับ”“สู้สู้ ต้องสู้นะบอล” ผมมองหน้าสามแล้วผมก็ยิ้มขอบคุณเขา“ไม่เอาบอลยังยิ้มไม่เหมือนคนจะสู้เลย ยิ้มใหม่”“อ่า เอาใหม่ก็ได้” ผมก็ยิ้มใหม่“ยังครับ ยังเศร้าอยู่เลยเอาใหม่” ผมก็ต้องยิ้มใหม่อีกสองสามครั้ง ผมถึงผ่าน“บอลนายจำไว้นะ เราไม่มีคนคอยให้กำลังใจเราต้องให้กำลังใจตัวเองไม่มีใครที่จะดีกับเราเท่าตัวเราเองหรอกนะครับ”“ที่นายพูดมันก็ถูกของนายนะ เราต้องรู้จักให้กำลังใจตัวเอง”“คนอื่นก็คือคนอื่น เขาไม่รู้หรอกว่าเราลำบากเรื่องอะไรบ้าง”“นายเองก็ต้องสู้นะครับ นายอย่ายอมแพ้นะ”“แน่นอน ไม่มีอะไรที่จะทำให้เราแพ้ได้หรอก”-------------------- ตอนจบ (1) --------------------
เรื่องราวชีวิตของบอลกับเบนซ์จะจบลงยังไง ฝากเพื่อนๆ ติดตามต่อในตอนด้วยนะครับ จุ๊บๆ {:7_295:}
ขอบคุณครับ คนนี้จะได้มั้ยนะ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ตัวละครเยอะขนาดนี้ คนเขียนจัด Side Story ให้หน่อยคับ
รอภาคสองด้วย ขอบคุณครับ ติดตามตอนจบพี่กอล์ฟจะมาหรอมีหมู่ไหม อิอิ แอบหวัง ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุนมากนะครับ ปูเสื่อเตรียมหมอนเตรียมผ้าห่มมารอเลย ขอบคุณ ขอบคุณมากครับ จะจบแล้ว คนอ่านก็เศร้า จบแล้ว เสียดายจัง มาต่อภาค 2 นะ
หน้า:
[1]
2