เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 33
เรื่องของเบนซ์ตอนที่ 33(ต่อจากความเดิม)“พี่บอลกลับเถอะครับผมง่วงแล้ว” เดย์พูดเสียงอ่อย“ ง่วงแล้วหรออย่าหลับนะ” ผมบอกเดย์เพราะน้องชอบหลับแต่หัววัน“เคนเรากลับก่อนนะ”“แล้ววันไหนนายจะมาอีกล่ะ”“คงจะได้มาทานข้าวที่นี่ทุกวัน”“งั้นเราจะให้คุณแม่ทำอาหารเผื่อนายนะ”“ขอบคุณนายมากนะงั้นเรากลับล่ะ”เคนก็ช่วยผมปิดบ้านน้องเดย์นั่งสัปหงกอยู่ที่รถ ทำท่าง่วงเหมือนเคย“ง่วงขนาดนั้นเลยหรือเดย์”เดย์พยักหน้าแล้วก็อ้าปากหาว ผมรีบเอานิ้วมือจิ้มเข้าไปในปาก“พี่บอลชอบแกล้งจัง โอ๊ย!”เดย์ยังหาวไม่เสร็จก็ต้องงับปากก่อน แล้วทำท่างอนนิดๆเคนหัวเราะใหญ่“อิจฉานายจังว่ะมีน้องให้หยอกเล่น”เคนเขาไม่รู้ว่าเดย์ไม่ใช่น้องผมจริงๆ ครับ“อย่าอิจฉาเลยเคนมีน้องน่าเบื่อจะตาย” ผมพูดก่ะจะแกล้งเดย์ซะหน่อยเดย์รีบพูดทันควัน“อะไรกันพี่เดย์น่าเบื่อตรงไหน” ทำเป็นแหงนหน้ามองผมแบบกวนๆ“ก็ตรงชอบหลับแล้วให้คนอื่นอุ้มไปนอนนะดิ”ผมยิ้มแล้วหัวเราะเอามือตบหัวเดย์เบาๆ“ถึงจะเป็นแบบนี้พี่ก็รักน้องของพี่เหมือนเดิมแหละน่า” เดย์กอดผม เหมือนกับว่าเดย์จะบอกว่าเขาก็รักผม“เรากลับนะเคนเดย์วันนี้น้องขับนะจ๊ะ”“โอ้ย รู้งี้ผมหลับตั้งนานแล้ว”“เออ อย่าบ่นขับเร็ว” ผมก็ลาเคนอีกทีเดย์ก็พามุ่งหน้าพากลับบ้านกลับถึงบ้านผมก็ต้องหน้าซีด เบนซ์กับเอ๋กำลังดูหนังXและเล่นเสียวกันอย่างเมามันที่ห้องรับแขกเดย์ยืนดูตาค้างผมก็อึ้งไปชั่วครู่พยายามรวบรวมสติแล้วผมก็ดึงแขนเดย์รีบเดินเข้าห้องนอนแต่มันก็ต้องเดินผ่านเบนซ์กับเอ๋ สองคนก็มองผมเหมือนไม่พอใจผมรีบเข้าห้อง หูผมก็ได้ยินเสียงครางของทั้งสอง ผมอึดอัดมากไม่รู้เมื่อไหร่ว่าเขาจะทำเสร็จกันซักทีผมทั้งรำคาญทั้งอิจฉาเดย์ก็มากอดผม“พี่อย่าคิดมากนะครับ”“พี่ทำใจไม่ได้ห้องเขาก็มีทำไมไม่ไปทำกันที่ห้อง” ผมร้องไห้ ผมเบื่อมากที่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวผมก็ทำใจได้เดี๋ยวก็ทำใจไม่ได้“พี่ครับนอนเถอะครับพรุ่งนี้เราตื่นไปโรงเรียนแต่เช้านะครับ” ผมก็นอนเอาผ้าห่มคลุมเอามืออุดหูไม่อยากได้ยินน้ำตาผมก็ไหลผมรู้ว่าผมทั้งหึงทั้งหวงเบนซ์ร้องไห้จนหลับ“พี่บอลครับตื่นได้แล้วครับ”“อ้าวเช้าแล้วหรอ”ผมลืมหูลืมตามาก็รีบวิ่งออกจากห้องรีบเข้าห้องน้ำพร้อมเดย์อาบน้ำเสร็จผมก็ไม่เห็นเบนซ์กับเอ๋แล้วผมรีบเดินเข้าห้องของผมสองคืนแล้วที่ไม่ได้มานอน เดย์ก็เดินตามเข้ามาด้วย“ดูดิพี่ ยับเยินหมดเลยครับ”ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ไปหมด มีคาบน้ำอสุจิคาวไปหมดเลยผมก็รีบไปสำรวจที่ตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าผมกับเดย์เละไปหมดกระจัดกระจายไม่มีระเบียบเลยแต่ของเบนซ์ยังเหมือนเดิม“พี่ครับผมว่าอย่าให้เขามานอนห้องนี้เลยครับนี่มันห้องพี่นะครับ”“ช่างเขาเถอะช่วยพี่เก็บเสื้อผ้าดีกว่า”“กลับมาเราค่อยมาเก็บได้ไหมพี่สายแล้ว”“สายช่างมันรอตอนเย็นเราไม่ทันแน่ เบนซ์มาก่อนทำไง”“ถูกของพี่ครับ”เราสองคนก็แยกเสื้อผ้าส่วนที่เป็นของผมกับเดย์ออกจนหมดทุกอย่างไม่ให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวผมเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าเก่าๆของผมชุดหนึ่งที่เบนซ์ขอเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วผมกับน้องก็ไปโรงเรียนเมื่อไปถึงโรงเรียนเอ๋ก็ยืนรออยู่หน้าประตู ผมไม่รู้ว่ารอใคร ด้วยความหมั่นไส้ผมก็ไม่ทักเอ๋“บอลนายมานี่ก่อน”ผมเกลียดมากที่เอ๋เรียก แต่ผมก็ต้องเดินไปหาเอ๋เพื่อปกปิดเรื่องเสียใจเอาไว้“มีไร”ผมมองหน้าเอ๋เดย์ก็ยืนอยู่ด้วย“เรามีเรื่องจะถามนายหน่อย”“ถามมาสิ”“นายแน่ใจหรือว่านายไม่มีอะไรกับเบนซ์จริง”เอ๋ทำหน้าเหมือนจะหาเรื่องผมผมก็ต้องอดทนแต่เดย์กำหมัดแล้วผมรีบส่งสายตาให้เดย์หยุด“เปล่าเราไม่มีอะไรกันเราอยู่ด้วยกันเราก็อยู่แบบพี่น้อง”“แน่ใจเหรอแต่เราดูนายหึงที่เรามีอะไรกับเบนซ์”ผมรีบหัวเราะที่หัวเราะผมขำตัวเองที่ตอนนี้โดนเขาว่าหึงผมยอมรับว่าผมหึงเบนซ์จริงๆ แต่ผมก็ไม่เคยแสดงอาการอะไรให้เห็นผมจึงรีบพูดตัดบท“เอ๋นายจะทำอะไรก็ทำไปอย่ามาคิดเรื่องเราเลย อย่างเราน่ะเราไม่รักผู้ชายด้วยกันหรอก แล้วอย่าคิดว่าเราจะอิจฉาหรือหึงพวกนายบ้าน่า ความคิดบ้าๆ อิจฉาตายเลยไอ้บ้า”แม่งส่ะใจเมื่อผมได้พูดคำนี้“เออดี งั้นเราก็จะได้ไม่กังวลอะไร” เอ๋ยิ้มดีใจเดินจากผมกับเดย์ไปแล้วเบนซ์ก็เดินมาพอดีเขาสองคนก็เกาะแขนกันไป“พี่ครับไปหาพี่โต้กันดีกว่ามีเวลา 10 นาทีเดี๋ยวออดดังซะก่อน”ผมกับเดย์ก็เดินหาโต้จนเจอ“บอลนายคงรู้แล้วใช่ไหมว่าเบนซ์ไม่เหมือนเดิมแล้ว”“อือ ช่างเขาเถอะโต้” “นายเก่งจังเลยนายไม่ร้องไห้ขี้แยเหมือนแต่ก่อนแล้วว่ะ”โต้ดูเหมือนจะห่วงผมมาก“เราเลิกใจอ่อนแล้วล่ะ”พูดไปงั้นแหละครับเมื่อคืนผมยังร้องไห้อยู่เลย“เสียแรงเนาะนายอุตส่าห์กลับมาอยู่ที่นี่มันบาดเจ็บก็ดูแลมันจนหายดีจำได้มะ เอาข้าวไปให้มันแดก ไปส่งข้าวมันทุกวันถึงขั้นโดนรถชนก็มีความดีนายหายไปหมด”ผมนั่งคิดถึงสิ่งที่ผมทำดีกับเบนซ์ แล้วใจผมเริ่มหวิวๆ“ไอ้เอ๋มันเป็นใครพึ่งรู้จักกันไม่กี่วันมันก็หลงอยู่นั่นแหละไอ้เบนซ์นี่มันเสียสติไปแล้ว”โต้พูดทำให้ผมเริ่มน้อยใจเข้าทุกที“โต้อย่าพูดถึงเขาเลยเราตัดใจได้แล้วล่ะ”“ข้าไม่เชื่อหรอกผ่านมาได้แค่สองวันแกตัดใจได้ยังไงถ้ามีเรื่องอะไรแกยังมีข้านะบอล”“อือ นายเป็นเพื่อนเรานะ” เมื่อออดดังผมก็ต้องไปเข้าแถวเวลาเรียนผมก็ต้องสับสนเรียนไม่รู้เรื่องไม่อยากคิดเรื่องเบนซ์มันก็ต้องคิดเพราะยังเห็นสองคนตำตาอยู่จนถึงเวลาเลิกเรียนผมก็รีบกลับบ้านไปทำความสะอาดตกแต่งห้องที่อยู่ใหม่ทำเสร็จเรียบร้อยก็ห้าโมงเย็นพอดีเบนซ์กับเอ๋ก็เข้ามาบ้านพอดีผมกับเดย์ก็กำลังขนของเก่าๆ ที่เจ้าของบ้านคนก่อนเขาเอาไปไม่หมดผมกับเดย์ขนเอามาใช้ประโยชน์เพราะของดีดีอยู่ห้องที่เบนซ์นอนหมดเบนซ์ก็เดินมายืนที่หน้าห้อง“บอล”ผมมองหน้าเบนซ์“นายช่วยไปพูดกับคุณแม่ให้หน่อยดิ”“พูดเรื่องอะไร”ผมลุ้นเหลือเกินว่าเบนซ์จะคุยกับผมในเรื่องดี“เราอยากกลับไปอยู่บ้านเราไม่อยากอยู่ที่นี่”ผมใจเต้นเมื่อรู้ว่าเบนซ์ไม่อยากอยู่บ้านผมแล้ว“เราไม่กล้าคุยหรอกเบนซ์ก็ไปคุยเองดิ”ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของผมต่อต่อน้องเดย์หน้าขรึมคงจะแค้นแทนผม“เราไปคุยแล้วแต่คุณแม่บอกให้เราอยู่ที่นี่ต่อให้อยู่เป็นเพื่อนนาย”“ก็อยู่ไปสิห้องเราก็ย้ายออกแล้วเราไม่กวนนายหรอก”“ถึงแม้จะย้ายออกเราก็ไม่ชอบอยู่ดี”ผมพยายามทำใจกว้างกับเบนซ์เข้าไว้เพราะวันนี้เบนซ์คุยดีกว่าสองวันก่อน“ไม่ชอบตรงไหนบอกเรา เราจะได้ไม่ทำให้นายไม่สบายใจ”“ไม่ชอบทุกอย่างเราไม่อยากเจอหน้านาย”ผมก้มหน้าพลันน้ำตาหล่นไหลออกมาแต่ด้วยความรักผมก็กลั้นใจถามเบนซ์อีก“เพราะอะไรนักหนาถึงไม่อยากเจอเราล่ะ”ผมเงยหน้าถามเบนซ์ก็สบตาผม“เพราะเราเบื่อไงเบื่อ!!!เข้าใจไหมเบื่อรำคาญด้วย ขอร้องล่ะอย่าเอาน้ำตามาอ้อนเลยเอะอ่ะอะไรก็ร้องขอโทษต่อไปนี้เราจะไม่โง่อยู่กับนายอีกจะบอกให้นะ เอ๋เขาไม่ได้งี่เง่าเหมือนนายนะเอ๋เขาน่ารักเราเสียใจที่เราไม่เจอเอ๋ตั้งนานมาเสียเวลาอยู่กันนายตั้งเป็นปีๆ”ผมยิ่งร้องหนักขึ้นถึงเบนซ์จะว่าอย่างไรก็ตามผมก็ยังรักเบนซ์อยู่ไม่คลายผมก็ตัดสินใจพูดกับเบนซ์เพื่อไม่อยากให้เบนซ์คิดมากไปกว่านี้ผมรู้ดีว่าพ่อแม่ของเบนซ์ไม่ยอมให้เบนซ์กลับไปอยู่บ้านหรอกท่านต้องการให้เบนซ์อยู่เป็นเพื่อนผมผมจึงหาทางไม่ให้เบนซ์ต้องรบกวนผู้ใหญ่“เบนซ์นายต้องอดทนนะอยู่บ้านเราต่อไปเถอะเราไม่ทำให้นายเดือดร้อนหรอกเราจะไม่ยุ่งเรื่องเบนซ์อีกเราสัญญา”“เออให้มันจริงเถอะขนออกมาหมดยังของที่ห้อง”เบนซ์พูดกระแทกเสียงดัง“หมดแล้ว”“ขอบคุณนะที่นายปรับตัวได้เร็ว”เบนซ์เดินไปแล้วเดย์ก็มากอดผมเราสองพี่น้องก็ปิดประตูคุยกันผมเสียใจมากแต่ผมก็ต้องอดทน“พี่เราไปในเมืองกันเถอะครับ”“พี่ก็ว่างั้นแหละเดย์โทรหาพี่โต้ให้หน่อย”ผมอยากปรึกษาอยากคุยกับโต้ที่สุดเพราะเรื่องระหว่างผมกับเบนซ์มีโต้ที่รู้ลึกซึ้งเมื่อไปถึงบ้านในเมืองไม่นานโต้ก็มาเคนก็ขนกับข้าวมามากมายทั้งเนื้อย่างเกาหลีด้วยเคนไม่รู้หรอกว่าผมสียใจเรื่องเบนซ์แค่ไหนเคนไม่เคยถามถึงเบนซ์เลย“บอลทานข้าวเสร็จเราไปนั่งเล่นริมโขงกันมั้ย”โต้เอ่ยชวน“ไปดิ เรากำลังเซงๆ เลยรู้มั้ย” ผมบอกโต้เพราะผมเซงมากๆ“เสียดายจังเราไปด้วยไม่ได้”เคนทำหน้าไม่ค่อยร่าเริง“อ้าวทำไมล่ะ”โต้รีบถาม “เราต้องช่วยแม่เก็บร้าน”เคนก็รีบตอบ“ไม่เป็นไรเคนวันหลังเราค่อยไปกันใหม่ก็ได้” ผมบอกเคน พอเราทานข้าวกันอิ่มแล้วผมกับโต้เดย์ก็ออกเดินทาง เราไปนั่งเล่นที่ระเบียงริมแม่โขงกันอากาสดีมาก นี่ก็ใกล้ตะวันจะตกดินแล้วผมก็ชอบนึกถึงอดีตที่ผ่านมาอยู่เรื่อย ถ้าผมไม่นึกถึงมันก็คงไม่เศร้าผมนึกถึงตอนที่เบนซ์เคยพาผมมาขี่รถเลาะริมโขงตอนนั้นเรายังทะเลาะกันอยู่วันนั้นผมมีความสุขมากแต่การมาวันนี้ผมมาด้วยความเศร้า “เฮ้ย นายอย่าคิดมากดิวะตกลงนายเป็นเกย์100% หรือเปล่าล่ะบอล”“อ้าวทำไมถามแบบนั้น”ตอนนี้น้องเดย์ไม่อยู่น้องเดย์ลงไปที่ริมแม่น้ำเดินดูชาวเรือหาปลาและโยนก้อนหินลงแม่น้ำ ดื้อตามประสาเด็ก“บอกมาดิ”“ก็รู้ๆ อยู่”“งั้นนายก็หาคนใหม่ก็ได้นี่ไม่เห็นต้องง้อมันเลย”“ทำไม่ลงหรอก”ผมตอบตามจริงเพราะผมรักเบนซ์คนเดียว ที่เกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นก็อาจจะเป็นเพราะผมไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นก็เป็นได้“ต้องทำได้ไอ้เบนซ์มันบอกว่ามันรักนายมากขนาดนั้นมันสัญญากับเราด้วยนะว่ามันจะไม่มีคนอื่นมันบอกว่าไม่มีใครดีกว่าบอลแต่สุดท้ายมันก็ไปรักกับไอ้เอ๋จนได้ เหลือเชื่อจริงๆ”“จริงของนายมิน่าเราถึงไม่ค่อยชอบหน้าเอ๋” คุณผู้อ่านครับคุณจงเชื่อลางสังหรณ์นะครับ ถ้าการเจอกันครั้งแรกแล้วเราไม่ชอบขี้หน้าเขา ให้ระวังตัวไว้สักวันหนึ่งเขาคนนั้นต้องมาทำร้ายเรา อย่างที่ผมเจออยู่นี่แหละครับ“บอล นายหาคนใหม่นะถ้านายมีคนใหม่มันจะพิสูจน์ได้ว่าเบนซ์หมดรักนายจริงหรือไม่จริง” โต้พูดคำนี้ผมหูตั้งเลยครับ“อ้าวแล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะ”“โอ๋ยบอลเอ้ยมาตอนนี้นายทั้งโง่ทั้งบื้อเลยว่ะ”โต้ก็หัวเราะร่า“ก็เราไม่รู้จริงๆเรารู้แต่ว่า ถ้าเราไปมีคนใหม่มันก็ยิ่งแตกแยกกัน”“แตกก็ให้มันแตกดิตอนนี้มันก็แตกแล้วไม่ใช่หรือ”“อ้าวแล้ววิธีที่นายพูดมันจะรู้ได้ไงล่ะ”“ก็เบนซ์มันขี้หึงถ้ามันรู้ว่านายมีคนใหม่ มันก็หึงนายน่ะดิ”ครับผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเบนซ์จะมาหาหึงผม เพราะก่อนออกจากบ้านวันนี้เบนซ์ก็พึ่งจะบอกว่าเบื่อ เบื่อ แต่ผมก็ไม่ได้บอกโต้เรื่องวันนี้ เพราะไม่อยากรื้อถึงมันอีก คุยไปคุยมาก็สองทุ่มพอดีผมก็ได้รับอานิสงค์จากอากาศที่กำลังเย็น ผมก็สบายใจมากขึ้นเลยชวนเดย์กลับบ้านผมก็สงสารโต้มากบ้านโต้อยู่ไกล กว่าโต้จะกลับถึง“โต้เราขอบคุณนายมากนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยนะ”“ก็นายน่าสงสารนี่ชีวิตนายมีแต่เรื่อง เราพึ่งหมดห่วงนายแต่ก็เกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้ ไม่ต้องห่วงนะเราจะอยู่เคียงข้างนายเอง” ผมก็กอดโต้ผมซึ้งมากไม่รู้กี่ครั้งมาแล้วที่โต้ช่วยผม “บอลพอแล้วเดี๋ยวเราใจแตกหรอก”โต้กระซิบบอกผม แล้วก็หอมแก้มผมเขินมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่โต้หอม ผมเลยชวนโต้กลับเราจึงแยกทางกัน“กลับบ้านปลอดภัยนะโต้”เมื่อกลับถึงบ้านผมไม่เห็นเบนซ์อยู่บ้าน ผมก็คิดถึงเบนซ์มากนอนก็นอนไม่หลับ จึงพาน้องเดย์ไปนั่งดูหนังที่ห้องรับแขกเดย์ก็หลับตามเคยเราสองพี่น้องรอเบนซ์จนสว่างผมก็ปลุกน้องเดย์ให้ไปอาบน้ำ เบนซ์ก็ยงไม่กลับเข้าบ้านอีกแต่เห็นชุดนักเรียนของเบนซ์ยังอยู่ ผมจึงมั่นใจว่าเบนซ์ต้องเข้ามาบ้านอีกเป็นแน่ผมก็เลยรีดเสื้อให้เบนซ์สามวันแล้วที่ผมไม่ได้ดูแลเบนซ์ ปกติที่บ้านเราสามคนจะแบ่งหน้าที่กันเบนซ์จะเป็นคนทำกับข้าวรับผิดชอบเรื่องอาหารทุกอย่างผมจะเป็นคนซักผ้ารีดผ้าเดย์จะทำความสะอาดกวาดถูบ้านแต่ผมกับเบนซ์ก็ช่วยน้องตลอดเพราะบ้านหลังใหญ่เดย์ทำคนเดียวไม่ไหว ผมก็ยืนรีดผ้าให้เบนซ์อยู่เบนซ์ก็เข้ามาในบ้านกับเอ๋พอดีเบนซ์เขาไปค้างที่บ้านเอ๋นั่นเอง ผมก็ไม่สนใจรีบรีดเสื้อต่อที่จริงมันเสร็จแล้วล่ะ แต่ผมก็ยังรีดไปรีดมาบอกตรงๆผมอยากให้เบนซ์มาเอาเสื้อกับผม เบนซ์ก็คุยกับเอ๋สงสัยว่าจะรอเอาเสื้อมั้ง แต่ผมก็แกล้งรีดต่อไปผมอยากให้เบนซ์เดินมาถามผม“บอลเสร็จหรือยัง”ผมอยากได้ยินแค่นี้ แต่ผมก็ต้องผิดหวังเมื่อเบนซ์เดินมา แล้วมาแย่งเอาเสื้อที่รีดอยู่ผมยังไม่ทันระวังตัวเลยครับ ขณะนั้นเองเตารีดก็ตกใส่เท้าผมผมลืมแม้แต่จะร้องว่าเจ็บ ผมอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน“รีดอะไรนักหนาวะอยากรีดทำไมไม่รีดตั้งแต่กลางคืน”ผมนั่งลงกับพื้นเพราะรู้สึกร้อนแสบเท้าไปหมดเดย์วิ่งเข้ามาหาผม“น่าเบื่อทำอะไรชักช้ามันจะสายแล้วนี่” เบนซ์ก็รีบเปลื่ยนเสื้อผ้าคงจะอาบน้ำมาจากบ้านเอ๋แล้ว“พี่ เท้าโดนเตารีดนี่” เดย์ก็รีบมาจับดูเท้าผม“พี่ครับเราไปทายาที่บ้านผมก่อนดีกว่าเดี๋ยวมันจะพองนะครับ” ผมกับเดย์ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปซ้อนรถเดย์มุ่งหน้าไปที่บ้านแล้วพ่อเดย์ก็ทายาให้ผม“เดี๋ยวก็หายรับรองไม่เปื่อยแน่นอน ไม่เจ็บด้วยคุณบอลเป็นแผลแล้วรีบมานะครับ ที่นี่มียาดีหลายอย่างครับ”คุณลุงท่านสรรพคุณยาของท่าน ผมก็สงสัยเพราะใส่ในขวดกระทิงแดงธรรมดาไม่มีฉลากอะไรติดอยู่เลย“นั่นยาอะไรครับลุง”“ยาวิเศษเป็นน้ำมันงูเหลือมกับเลียงผาผสมกันเป็นยาดีรับรองแผลคุณบอลหายไม่เน่าเปื่อยแน่”ผมกับเดย์ก็ไหว้คุณลุงคุณป้าลาไปโรงเรียนเมื่อถึงโรงเรียนทั้งวันที่นั่งเรียนผมไม่เจ็บแผลนั่นเลยยาคุณลุงดีจริงๆครับแต่แผลในใจผมสิครับ มันยิ่งเจ็บมากเข้าไปอีกเป็นเวลาสามอาทิตย์ที่เบนซ์เป็นแบบนี้ ผมกับเดย์ก็ต้องคอยรับอารมณ์ของเบนซ์ตลอดแต่วันนี้ไม่เห็นเบนซ์ไปไหนไม่เห็นเอ๋มาที่บ้าน ผมก็เลยเดินไปดูเบนซ์กลัวว่าเบนซ์จะเป็นไข้เห็นเบนซ์กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าของทุกอย่างเบนซ์เก็บใส่กระเป๋าจนหมด ผมไปยืนดูที่หน้าห้องเบนซ์เหลือบมาเห็นผมพอดี แล้วเบนซ์ก็หันมาคุยกับผมผมดีใจมากที่เบนซ์มองหน้าผม“นายมาก็ดีแล้ว”ผมก็เดินเข้าไปใกล้เบนซ์ เพราะดูท่าทางอารมณ์เบนซ์ดีกว่าวันก่อนๆ“เราจะไม่อยู่บ้านนายแล้วนะ”ใจผมสั่นไปหมด สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดคือสิ่งนี้ถึงแม้ว่าเบนซ์จะไม่ดียังไงผมก็ยังรักเบนซ์ ยังอยากเห็นเบนซ์อยู่ที่บ้านผมก็เลยถาม“จะไปไหน”ผมพยายามจะไม่ให้เสียงสั่น แต่เสียงผมก็สั่น“จะย้ายไปอยู่กับเอ๋ที่หอพัก”ผมไม่อยากให้เบนซ์ไปจึงหาเรื่องมาพูด“แล้วบอกคุณแม่หรือยัง”“ทำไมต้องบอกเราโตแล้ว เราเลือกทางเดินของเราได้” แค่นั้นแหละผมก็ถอดใจว่าไม่มีทางรั้งเบนซ์ได้อีกแล้วผมก็เลยตัด“เบนซ์”ผมเรียกเขาเสียงเข้ม“มีอะไร”เบนซ์ก็ตอบผมเสียงเข้ม“ขอให้นายมีความสุขนะ”“อย่าห่วงเราเลยเรามีความสุขอยู่แล้ว ห่วงตัวเองเถอะ”คำว่าห่วงตัวเองเถอะ ทำให้ผมเจ็บปวดมากมันจริงของเบนซ์ มันนานมากแล้วที่ผมไม่เคยห่วงตัวเองผมมัวแต่ห่วงเบนซ์ ผมกัดฟันคิดในใจอย่าออกนะน้ำตาจ๋าอย่าออกนะ ต่อไปเราจะต้องเข้มแข็งนะอย่าไปห่วงมันเลยไอ้เบนซ์อย่าห่วงมันสรุปผมก็ทำได้ไม่ร้องไห้“อ่ะ เสื้อนายเราก็โง่เก็บมาตั้งนานเอาคืนไป”เบนซ์ส่งเสื้อเก่าๆ ของผมที่ผมลืมไว้ตั้งแต่สนิทกันใหม่ๆตอนนั้นเบนซ์บอกผมว่า ถึงแม้ไม่เจอหน้าผม ขอให้เขาได้กอดเสื้อผ้าผมเขาก็พอใจแล้วเวลาเกือบปีกว่ามาแล้วเบนซ์ไม่ยอมคืนให้ผม แต่วันนี้เบนซ์เขาคืนให้ผมเสื้อผ้าผมชุดนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของพยานรักระหว่างผมกับเบนซ์แต่วันนี้เบนซ์เขาคืนมันให้ผมร้อยคำพันคำที่เบนซ์บอกว่าเบนซ์เบื่อผมไม่รักผมแล้วผมก็เชื่อเบนซ์ไม่ลง แต่ตอนนี้เวลานี้เบนซ์เอาเสื้อผ้าชุดนี้คืนให้ผมผมจึงเชื่อว่าเบนซ์เขาลืมผมแล้ว เบนซ์ลืมผมจริงๆน้ำตาบ้าๆ ของผมก็ไหลพรากออกมาอย่างล้นหลาม ผมมองหน้าเบนซ์ ผมพูดไม่ออกหัวใจของผมตอนนี้ดั่งกับว่ามันแตกสลายแต่ผมก็ยังหน้าด้านพูดกับเบนซ์ผมอยากพูดกับคนที่ผมรักเป็นครั้งสุดท้าย“ขอให้เบนซ์กับเอ๋มีความสุขมากๆนะดูแลตัวเองดีๆ ด้วยขานายยังไม่หายดีเลย” ผมก็เช็ดน้ำตาแล้วก็กอดเอาเสื้อผ้ากะจะเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าช่วยเบนซ์เพราะผมได้ยินเสียงรถเอ๋มา ผมกำลังจะหยิบแต่เบนซ์ก็ปัดมือผมไม่ให้ผมช่วย“ไม่ต้องเดี๋ยวเอ๋มาเห็น”ผมก็หยุด เบนซ์ก็หิ้วกระเป๋าเขาเดินออกหน้าบ้านไปผมนั่งลงกับพื้นกอดเข่าร้องไห้โฮคนเดียววันนี้น้องเดย์ไม่อยู่เอาอาหารไปส่งบ้านแม่ ผมร้องไห้ อือกูจะร้องให้พอแล้วต่อไปนี้กูจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีกมันคือความคิดของผมในตอนนั้น“พี่บอลครับ” เสียงเดย์วิ่งเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดีเหมือนเด็กทั่วๆไปเดย์วิ่งร้องเรียกหาผมจนมาถึงห้องนี้เดย์ยืนงงเมื่อเห็นผมกอดเข่าร้องไห้อยู่ ในห้องคงจะดูว่างเปล่าเดย์คงจะสรุปได้ว่าเบนซ์ไม่อยู่แล้ว“เหอะ ๆ ร้องไห้อีกแล้วพี่บอล”เดย์พูดออกมา คงจะเขินที่มาเจอผมเป็นแบบนี้แล้วเดย์ก็มานั่งปลอบผม“โอ้ย ดีใจจังไอ้ตัวร้ายออกจากบ้านแล่ว” เดย์ทำน้ำเสียงน่ารักน่าขำแต่ผมก็ขำไม่ออก คำว่าเสียใจมันเต็มคับอกไปหมดเดย์ก็วิ่งไปปูที่นอนใหม่“ต่อไปนี้จะเหลือผมกับพี่ชายสองคน เนาะพี่เนาะ ไม่มีคนมาคอยด่าเราอีกแล้ว” เดย์เหมือนจะหาอะไรมาพูดให้ผมคุยกับเขาแต่ผมก็พูดไม่ออก ผมยังคงร้องไห้อยู่“เดย์ไปขนของมาก่อนนะพี่บอลรอเดย์อยู่ตรงนี้นะครับ เราจะมาอยู่ห้องนี้กันผมจะไปขนของมานะ นะพี่นะ”เดย์ก็วิ่งไปเอาเสื้อผ้าเอาของสำคัญของผมมาเก็บไว้ที่เดิมแล้วจู่ ๆสมุดบันทึกของเบนซ์ที่ผมเก็บรักษาไว้อย่างดีก็หล่นลงกับพื้นเดย์ก็หยิบ บังเอิญว่าสมุดเล่มนั้นเปิดออก เดย์ก็หยิบขึ้นมาอ่าน“บอลครับ เบนซ์รักบอลมากบอนจะรู้ไหมวันนี้เราไปทานข้าวด้วยกันเบนซ์รู้นะว่าบอลอยากกินให้หมดก่อนเบนซ์แต่บอลก็แพ้เบนซ์ /วันนี้บอลนอนหลับก่อนเรานะรู้ไหมเราห่มผ้าให้บอลด้วย รักมากนะ”เดย์ก็หยุดอ่านข้อความเหล่านั้นซึ่งมันมีมากมายที่เบนซ์เขียนผมสิครับต้องกลับมาร้องไห้โฮอีกครั้ง“โกหก คำเหล่านี้มีแต่คำโกหก รักแล้วจะแบบนี้ไปทำไม”เดย์อ่านบันทึกเหล่านั้นต่อไป แล้วจู่ๆ เดย์ก็หยุดอ่านเดย์นั่งน้ำตาไหล เดย์กระโดดมากอดผมเดย์สะอึกสะอื้นร่ำไห้ จนผมเองก็งงที่เดย์เป็นได้ถึงเพียงนี้ผมจึงต้องหยุดมาปลอบน้อง“เดย์น้องร้องไห้ทำไมไม่ร้องนะครับ” ผมกอดเดย์“ผมสงสารพี่ผมอยากให้พี่ทำใจให้ได้ครับ” เดย์ยังไม่ยอมหยุด“ได้พี่จะลืมมันพี่จะลืมมัน” ผมถึงกับตะโกนคับห้อง“ผมรักพี่”เดย์กอดผม ผมก็กอดเดย์เราสองคนนั่งกอดกันจากที่ผมได้ตะโกนผมก็หยุดร้องไห้ผมเริ่มคิดได้ว่า ไม่เห็นต้องแคร์เลยผมก็กอดน้องผม ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว แต่เสียงสะอึกสะอื้นของเดย์ยังมีเป็นจังหวะอยู่ผมกอดผมหอม“เดย์พี่รักเดย์พี่รักเดย์รู้ไหม” ผมก็กอดจูบน้องผมจูบที่ปากเดย์ตอนนี้ผมเริ่มมีอารมณ์ นานกว่าสิบห้าวันที่ผมไม่มีอารมณ์เลยเดย์เองก็เริ่มมีอารมณ์ เดย์เอาลิ้นมาสัมผัสกับลิ้นผมมันช่างหวานเหลือเกิน ผมต้องกระหน่ำการจูบอย่างรุนแรงเดย์ก็ตอบรับอาการของผมอย่างช่ำชองเสียงสะอึกสะอื้นของเดย์เริ่มหมดไปกลายเป็นเสียงครางเมื่อผมเล้าโลมไปถึงเป้าหมายสำคัญผมรีบถอดกางเกงเดย์ออกจนหมดผมเล้าโลมจูบไปทั่วบริเวณไข่ ต้นขาและรูสวรรค์เดย์ครางไม่ได้ศัพท์ ผมรีบถอดกางเกงผมออกแล้วเดย์ก็มาแย่งดูดเจ้าโลกของผม ผมก็รีบจับเดย์นอนตะแคงผมจับเอาเจ้าโลกผมยัดเข้าไปในรูสวรรค์เดย์เด้งรับโดยที่ผมยังไม่ทันแทงผมรีบเร่งจังหวะอย่างต่อเนื่องมันเสียวมากจนผมลืมเรื่องเบนซ์ได้ไม่นานผมก็ต้องปล่อยน้ำออกเพราะหลายวันแล้วที่น้ำผมไม่ออกส่วนน้องเดย์น้ำออกตอนไหนไม่รู้เลอะไปหมดผมยังเสียวอยู่จึงไม่ถอดเจ้าโลกออกผมก็โยกต่อไป ผมไม่เคยทำถึงสองครั้งติดต่อกันผมพึ่งรู้ตอนนี้ว่ารอบที่สองมันกว่ารอบแรกซะอีกผมโยกอยู่นานก็ต้านทานจุดสุดยอดไม่ได้ผมก็ต้องปล่อยน้ำผมออกอีกหลังจากนั้นผมก็ให้น้องเดย์ทำกับผมบ้างเดย์ทำถึงสามรอบติดต่อกันเสร็จจากเล่นเสียวผมก็คุยกับเดย์“ต่อไปพี่จะไม่เสียใจเรื่องเบนซ์อีกแล้ว”“ดีครับพี่”“เดย์น้ำออกตั้งสี่ครั้งไม่เจ็บหรือ”ผมถามเพราะเห็นเจ้าโลกเดย์บวมไปหมด“เจ็บนิดหน่อยครับ ก็พี่ไม่ยอมเล่นเสียวกับผมตั้งนานผมก็เลยชดเชย” เดย์ยิ้มเขินๆที่พูดแบบนี้ผมก็ชวนน้องไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเราก็ไปในเมืองทานข้าวเหมือนทุกวันผมกับเดย์ก็ค้างที่บ้านในเมืองเลยผมทำใจไม่ได้ที่ต้องมาอยู่ที่บ้านเดิมอีก ผมกลัวผมจะคิดถึงเบนซ์หนึ่งอาทิตย์ที่ผมทิ้งบ้านเอาไว้ ผมก็สบายใจขึ้นทุกเย็นผมกับเดย์ก็ไปเล่นกีฬาที่สวนสุขภาพ ไปเจอเพื่อนที่โรงเรียนเดียวกันบ้างเพื่อนใหม่บ้างก็พอทำใจได้บ้างอาทิตย์ที่สองผมก็ตัดสินใจอยู่ที่บ้านในเมืองต่อ จึงไปขอร้องพ่อแม่ของเดย์ให้มาเฝ้าบ้านสวนให้ท่านก็จะมาเฝ้าให้ แต่จะเฝ้าให้สองอาทิตย์เพราะท่านไม่อยากให้ผมไปอยู่ในเมืองท่านว่าบ้านนี้ดูอบอุ่นกว่า แล้วของมีค่าก็มีเยอะกว่าทุกวันผมก็ยังไม่ลืมเบนซ์แต่ผมก็ดูใจผมไม่ออกเหมือนกันว่าผมยังรักเบนซ์อยู่หรือเปล่าเพราะมันพึ่งผ่านมาแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น เวลาเราเจอกันที่โรงเรียนผมก็จะไม่มองไม่ดูไม่สนใจว่าเบนซ์เขาจะทำอะไรแต่ทุกเย็นผมกับเดย์ก็จะมานั่งแต่งบทกลอนด่าเบนซ์ ผมจะยกมาบทหนึ่งให้ท่านผู้อ่านได้อ่านกลอนของผมที่ลอกมาจากหนังสือ ศาลาคนเศร้าบ้างและช่วยกันแต่งกับน้องเดย์บ้างเราอ่านแล้วเราก็หัวเราะกันทุกวัน ไม่รู้ว่าผมบ้าหรือเปล่าที่ผมใช้วิธีนี้เป็นการปลอบใจตัวเองลองอ่านดูนะครับ“นึกว่าหล่อตายห่าไอ้หน้าเปรต ยังกะเศษศากศพในสุสานนึกว่าหล่อตายห่าไอ้สันดาน กูรำคาญมึงเต็มทนไอ้ส้นตีนมึงทิ้งกูวันนั้นกูร้องไห้ กูเสียใจกูแกล้งมึงรู้ไหมไปซะเถอะมึงจะไปมีใคร รักคนไหนไปเถอะกูไม่แคร์มึงคงคิดว่ากูแพ้มึงใช่ไหมเบนซ์ แสนลำเค็ญมันไม่ใช่นะเบนซ์จ๋าอันความหล่อกูมีมากเป็นศักดา มึงน่ะหมายังหล่อกว่าเหี้ยเบนซ์ควยเหี้ยเอ๋คิดว่าเท่ห์ทำผมตั้ง มองด้านหลังด้านข้างแม่งเหมือนหมาตัวก็เตี้ยหน้าก็เหี้ยแม่งเกิดมา ชอบมองหน้าห่าเอ้ยกวนส้นตีน”ผมกับน้องเดย์ก็จะชอบแต่งกลอนประมาณนี้มีอีกเยอะแยะเลยครับทำๆ ไปแล้วมันก็ช่วยให้รู้สึกสบายใจขึ้นไม่ต้องคิดมากเรื่องของเบนซ์อีก
-------------------- จบตอนที่ 33 --------------------
บอลก็โง่ หลงหัวปักหัวปำ บอลก็โง่ หลงหัวปักหัวปำ ง่ะ
ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ดราม่ามา 2 ตอนล่ะ อยากได้ตอนคลายแม็ก เช่น โต้คบบอล หรือบอลย้ายหนีไปเจอคนใหม่
ไม่อยากให้จมกับ อดีตที่มีแต่เบนซ์
EP ต่อไปจงมาๆ ขอบคุณมากครับ เศร้า ๆ อยากให้มีความสุขกันเสียที ยิ่งอ่านยิ่ง งงต่อด่วนๆๆเลยนอนไม่หลับ เบนซ์โดนเอ๋ทำเสน่ห์ใส่หรือเปล่าครับเนี่ย ยังเด็กคุนก้อยับยั้งชั้งใจไม่ค่อนได้มีอะไรกับคนอื่นไปทั่วสว่นเบนซ์คำว่ารักของคนรักคงไม่มากพอถึงจดจำอะไรในความดีของคุนได้เลย บอกได้คำเดียวว่า เลว อินจัดๆ สงสารจัง ขอบคุณครับ แอบเศร้าเล็กๆ มารอติดตาม บอลจะทำไงต่อไป เบนซ์ต้องเจ็บแล้วอย่าใจอ่อนละ
หน้า:
[1]
2