เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 26
เรื่องของเบนซ์ตอนที่ 26(ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว)ผมนั่งซึมจนเกือบสว่าง ผมก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงมาเรียก“บอลน้องมานั่งตั้งนานแล้วหรอ”พี่กอร์ฟนั่นเอง“พี่ตื่นมาไม่เจอบอลตกใจหมดนึกว่าหายไปไหน”
“ผมพึ่งจะลุกมาครับ”
“ดูท่าน้องไม่สบายใจเลยนะ น้องเป็นอะไรหรอ”ผมไม่ตอบเพราะไม่รู้จะบอกพี่กอร์ฟดีมั้ยจึงนิ่งเงียบ
“ถ้าพี่เดาไม่ผิดต้องเป็นเรื่องเบนซ์แน่ๆ” ผมยังเงียบอยู่
“อย่าคิดมากเลยนะบอล บอลเป็นคนดีเบนซ์ต้องเข้าใจความรักความใค ร่มันไม่ใช่เกิดขึ้นง่ายๆ นะครับ”คำนี้เริ่มทำให้ผมอยากฟังพี่กอร์ฟต่อ
“ฟังพี่นะน้อง การที่คนคนหนึ่งจะรักกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายพี่มารักบอลพี่คิดแล้วคิดอีกเบนซ์รักบอลเบนซ์ก็คิดแล้วคิดอีกบอลรักเบนซ์บอลก็คิดแล้วคิดอีกสรุปมันคือรักจะเลิกก็เลิกไม่ได้ แต่รักที่สำคัญที่สุดของน้อง คือรักเบนซ์รู้ไหมทำไมมันถึงสำคัญ”ผมสงสัยมาก เมื่อพี่กอร์ฟถาม ผมเกิดคำถามขึ้นในใจซึ่งตัวผมเองไม่รู้ทำไมรักเบนซ์ถึงสำคัญต่อผมนักผมจึงตอบพี่กอร์ฟ และถามพี่กอร์ฟ
“ผมไม่รู้ครับ แล้วทำไมมันสำคัญครับพี่”
“ที่มันสำคัญเพราะรักของเบนซ์กับบอลเป็นรักที่ได้ต่อสู้และสุดท้ายบอลก็ชนะมันมันก็เลยสำคัญ”
“ใช่ครับ” ผมซึมทราบเข้าไปในหัวใจเมื่อพี่กอร์ฟอธิบายให้ฟัง แต่ผมก็ไม่สบายใจอยู่ดีเรื่องที่ผมนอกใจเบนซ์
“แล้วที่บอลกังวลใจอยู่เป็นเรื่องพี่กับตั้มใช่หรือเ ปล่า” ผมหน้าซีดเล็กน้อยเมื่อพี่กอร์ฟรู้ว่าผมแกล้งหลับเมื่อคืนนี้ ผมก้มหน้าแล้วตอบ
“ครับ”
“ลองคิดดูนะ” พี่กอร์ฟแหงนหน้าขึ้นบนฟ้าแล้วชี้มือให้ผมดูท้องฟ้าที่กำลังใกล้สว่าง
“น้องเห็นเดือนนั่นไหม” ผมพยักหน้าตอบรับ
“ดาวที่เต็มท้องฟ้าถ้ามันเลือกได้มันก็คงเป็นเหมือนเดือนชีวิตคนเราก็เหมือนกันถ้าเลือกได้ก็ต้องอยากเป็นในสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นเบนซ์กับบอลก็เลือกในทางที่ตัวเองอยากเป็น แล้วก็สำเร็จยังมีคนอื่นอีกที่เขาอยากเลือกบางคนเขาก็เลือกได้ บางคนน่าสงสารเลือกในสิ่งที่อยากเป็นอยากได้ ก็ไม่ได้อย่างพี่พี่เห็นบอล ความรู้สึกของพี่มันบอกออกมาเลยตั้งแต่แรกเห็นว่าพี่ต้องเลือกบอลเป็นหนึ่งในใจให้ได้ พี่ก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้บอลตั้มก็เหมือนกัน ตั้มเห็นบอลครั้งแรกตั้มก็คงรู้สึกเหมือนพี่ตั้มถึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้บอล แล้วบอลก็รู้ว่าการที่เราไปรักคนอื่นก่อนมันลำบากแค่ไหนพี่กับตั้มมีหัวอกนั้นบอลอาจจะมองว่าความรักของพี่และตั้มที่มีต่อบอลไม่สำคัญ เพราะบอลมีแต่ได้ความรักจากพวกพี่บอลไม่ได้มาต่อสู้อะไร”พี่กอร์ฟหยุดนิดหนึ่งส่วนผมก็คิดถึงตอนที่ผมรักเบนซ์ เ หตุการณ์มันเป็นเหมือนอย่างที่พี่กอร์ฟพูด
“บอล ในเมื่อโอกาสเป็นของบอลแล้ว บอลจะทำร้ายพี่กับตั้มได้ลงคอหรือไม่แน่ในวันข้างหน้า บอลอาจจะไปพบพานคนอื่นอีก บอลจะทำร้ายเขาอีกหรออกหักมันเจ็บนะบอล” ผมก็คิดถึงตอนที่ผมรักเบนซ์แล้วเบนซ์ไม่รักผมมันทรมานมากให้ลืมผมก็ลืมไม่ได้ผมจึงถามพี่กอร์ฟ
“แล้วจะให้ผมทำอย่างไรครับ” ตัวผมผมไม่อยากทำร้ายใครพี่กอร์ฟก็ตอบ
“น้องต้องรักษาความดีของคนที่รักน้องเอาไว้ต้องไม่ทำให้เขาผิดหวังอย่างน้อย ๆ เขาจะได้มีกำลังใจสู้ชีวิตต่อไป”ผมก็เกิดคำถามขึ้นอีก
“พี่ครับ แต่ผมไม่ได้รักคนอื่นเหมือนรักเบนซ์นะครับ”
“บอลฟังพี่นะ ถ้าบอลไม่รักพี่กับตั้ม บอลก็คงไม่หลับนอนกับพี่หรอก”ผมเริ่มงงกับคำๆ นี้
“คนเราถ้าไม่รัก ไม่มีทางที่จะกล้ามีเซกส์กันอย่างน้อยๆ ก็ต้องมีอะไรบางอย่างที่ถูกใจบ้างล่ะแล้วรักมันก็มีหลายรูปแบบนะบอล น้องรักเบนซ์แบบไหน”ผมรีบตอบอย่างมั่นใจ
“รักแบบคนรัก รักแบบคู่ชีวิต”
“แล้วบอลรักพี่ไหม”
“รักครับ”
“รักแบบไหน”
“แบบพี่ชายครับ”
“นั่นแหละพี่ก็รักน้องแบบน้องชายแล้วบอลรักตั้มไหม”
“รักครับ”
“รักแบบไหน”
“รักแบบเพื่อนครับ รักมากด้วย”
“นั่นไงทุกคนที่มีเซกส์กับบอลบอลรักเขาหมดอย่างเบนซ์รักบอลพี่มั่นใจว่าต้องเป็นเหมือนบอลเพราะได้ผ่านการต่อสู้มาด้วยกันแล้วพี่เองก็เหมือนกันความรู้สึกแรกของพี่ก็อยากได้บอลมาเป็นแฟน หรือคู่ชีวิตอยู่ด้วยกันแต่พอพี่มารู้ว่าบอลมีเบนซ์แล้วพี่ก็เสียใจไม่น้อยแต่ด้วยความรักของพี่ที่มีต่อบอลพี่ตัดบอลไม่ขาดพี่ก็ต้องต่อสู้เพื่อให้บอลยังอยู่กับพี่แล้วมันก็มีหนทาง มันยังเหลือความรักแบบพี่แบบน้องพี่ก็เลยรับตรงนี้ได้พอเบนซ์รู้เรื่องเราสองคนแทนที่เบนซ์จะโกธรแต่ด้วยความรักที่เบนซ์มีต่อน้อง เบนซ์ก็เข้าใจ น้องเข้าใจมั้ยที่พี่พูด”ผมพยักหน้ารับทุกคำที่พี่กอร์ฟพูดผมเข้าใจ“แล้วเรื่องตั้มบอลก็น่าจะบอกตั้มเมื่อถึงเวลาว่าบอลมีเบนซ์แล้ว ถ้าความรักของตั้มมีต่อบอลจริงตั้มก็ต้องเข้าใจและอาจจะเป็นเหมือนพี่ก็ได้แต่ถ้าไม่รักจริงตั้มเขาก็อาจจะไปจากบอลถ้าตั้มรักบอลจริงบอลก็น่าที่จะถนอมน้ำใจเขาไว้แล้วอย่าลืมเอาเรื่องตั้มไปบอกให้เบนซ์รู้เมื่อมีโอกาส” พี่กอร์ฟอธิบายให้ผมฟังอย่างระเอียด“พี่ครับผมกลัวเหลือเกินผมกลัวเบนซ์จะโกธรผมแล้วไม่รักผมกลัวเบนซ์ทิ้งผม”ผมกลัวเบนซ์ทิ้งผมมาก เพราะเบนซ์เป็นคนขี้หึงมากครับ
“อย่ากลัวเลยน้อง ถ้าเบนซ์รักบอลด้วยความบริสุทธ์ใจจริงเบนซ์ต้องเข้าใจทุกอย่างแต่ถ้าเบนซ์เขาโกธรเกลียดบอล นั่นก็แสดงว่าเบนซ์ยังไม่รักบอลจริง”
“พี่ครับผมรู้ว่าเบนซ์รักผมมาก แต่เรื่องนี้มันหน้าหึงนะครับ”ผมพูดจบพี่กอร์ฟก็หัวเราะผมลั่น
“น้องบอล การที่เราจะหึงหวงกันมันก็มีขอบเขตอยู่นะครับ”
“ยังไงอ่ะพี่ขอบเขต” ผมอยากรู้มากครับ
“สมมุตินะครับว่าถ้าเกิดว่าเบนซ์ไปมีอะไรกับเกย์คนหนึ่งแล้วเบนซ์รักเขาเท่ากันกับรักบอลแล้วไม่บอกบอลบอลจะหึงเบนซ์ไหม”“ผมเอาให้ตายไปเลยล่ะพี่”ผมตอบอย่างมาทมั่น
“แล้วถ้าเบนซ์ไปมีอะไรกับโต้ล่ะ แล้วบอลก็มารู้ทีหลังบอลจะโกธรไหมล่ะ” ผมคิดทบทวนดูแล้วผมก็ตอบ
“ไม่โกธรครับ”
“เพราะอะไรถึงไม่โกธรล่ะ” พี่กอร์ฟจ้องหน้ารอคำตอบจากผม
“ก็เพราะโต้กับเบนซ์เป็นเพื่อนรักกัน”
“นั่นไงการที่เราจะไปมีเซกส์กับใครล้วนแล้วแต่มีเหตุผลทั้งนั้น มันขึ้นอยู่กับว่าเรารับมันได้ไหม”
“งั้นถ้าเบนซ์รู้เรื่องผมกับตั้ม เบนซ์ก็ไม่โกธรใช่ไหมครับ”
“จะไปโกธรได้ไงก็ตั้มเป็นเพื่อนรักบอลนี่ครับ”โอ๊ยผมโล่งอกมากที่วันนี้ได้คุยกับพี่กอร์ฟผมมารู้ได้ตอนนี้เองว่าพี่กอร์ฟแกเป็นพี่ผมจริงๆสามารถคอยให้คำแนะนำคำปรึกษาได้ดีเลยครับ
“บอลกล้ามีเซกส์กับกิมมั้ย” พี่กอร์ฟถามแปลกแต่ผมต้องตอบ
“ไม่เลยครับ ไม่คิดจะมีด้วย”
“แต่มันอยากมีกับบอลมากนะรู้ไหม”
“หรอครับ ไม่เอาหรอกแหวะ” ผมจะไม่มีเซกส์กับกิมอย่างเด็ดขาด
“แล้วบอลกล้ามีเซกศ์กับพลมั้ย”
“ไม่กล้าครับ ไม่อยากด้วย แต่ก็มีครั้งหนึ่งเคยเล่นว่าวแข่งกันเรียกว่ามีเซกส์หรือเปล่า”
“ก็ยังไม่เข้าขั้นว่ามีเซกส์ด้วยกันนะแล้วบอลรู้ไหมว่าเพราะอะไรบอลถึงไม่ยอมมีเซกสืกับสองคนนั่นทั้งที่มันสองคนอยากจะมีกับบอลจะตาย”
“ไม่รู้ครับ” ผมตอบตามจริง
“เด็กเอ๋ยเด็ก ก็เพราะบอลไม่รักพวกมันไงอีกอย่างพวกมันไม่ได้เป็นเกย์แค่พวกมันอยากเสียวอยากลองแค่นั้น”มันก็จริงของพี่กอร์ฟทุกอย่างมันล้วนเกิดได้เพราะความรักทั้งนั้นแต่ผมก็ยังสงสัยว่าเขาไม่เป็นเกย์แล้วทำไมเขาถึงร่วมรักแบบชายรักชายผมถึงถามพี่กอร์ฟไป
“การที่เราจะไปมีเซกส์กับผู้ชายนั้นเป็นเรื่องธรรมดานะพี่ว่า สมัยก่อนพี่อยู่โรงเรียนกินนอนโรงเรียนชายล้วนเวลาเพื่อนๆ มันมีอารมณ์กัน มันก็ทำอย่างที่เราทำทั้งนั้น แต่มันทำเพราะความใคร่หรือความเงี่ยน ทำให้มันเสร็จ ๆ ไป แบบว่าน้ำแตกแล้วแยกทางอะไรประมาณนี้แต่คนที่เขาเป็นเกย์ ก่อนมีเซกส์ และหลังมีเซกส์เขามีมันด้วยความรักไม่ใช่ด้วยความใคร่ บอลต้องแยกแยะด้วยนะว่าอะไรเป็นความใคร่อะไรเป็นความรัก”
“แล้วกรณีเราล่ะพี่จะเรียกรักหรือใคร่” ผมเริ่มสงสัยเพราะดูแล้วพี่กอร์ฟไม่น่าจะเป็นเกย์เลย
“บอลกับพี่เป็นทั้งสองอย่างพี่รักบอลเหมือนน้อง แต่ที่พี่มีเซกส์กับน้องก็เพราะความใคร่พี่อธิบายไม่ถูกเหมือนกันไม่รู้เพราะอะไรพี่เจอบอลทีไรพี่มีอารมณ์ทุกที มันต้องมีเซกส์ให้ได้” ก็เข้าใจลำบากเหมือนกัน“เอาล่ะเราไปอาบน้ำกันเถอะสว่างแล้วพวกนั้นยังไม่ตื่นอีก ไปบอลวันนี้พี่ขอบอลนะ” เอาเข้าแล้วพี่กอร์ฟจะเล่นเสียวกับผมอีกแล้วแต่ผมก็คงต้องยอมครับหลังจากที่พี่กอร์ฟร่วมรักกับผมเรียบร้อยผมก็ถามพี่กอร์ฟเรื่องตั้ม พี่กอร์ฟรู้ว่าผมตื่นแต่ไม่อยากบอกตั้มให้รู้เรื่องเพราะไม่อยากให้ตั้มเข้าใจว่าผมยอมให้เขาทำ พี่กอร์ฟอยากให้ผมบอกตั้มก่อนว่าผมมีเบนซ์แล้ว ผมก็ถามพี่กอร์ฟต่อว่าแล้วต่อไปพี่กอร์ฟจะไม่รักตั้มหรือพี่เขาตอบไม่รักและอาจจะเป็นการร่วมรักครั้งเดียวแต่ถ้าตั้มยังต้องการพี่กอร์ฟก็จะไม่ขัดเพราะพี่กอร์ฟไม่อยากทำร้ายใครหลังจากที่ทุกคนตื่นอาบน้ำกันเรียบร้อยพี่กอร์ฟก็พาทุกคนรวมทั้งผมไปทานข้าวที่โรงแรมเสร็จแล้วก็ไปดูบ้านกันต่อผมก็ต้องเลือกบ้านเอง เป็นบ้านสวนร่มรื่นดีมากครับด้านหลังบ้านมีสวนมะม่วงมะขามหวาน กล้วยเกือบสิบไร่“บอลทำไมเลือกหลังนี้ล่ะจ๊ะมันห่างจากตัวเมืองตั้ง 5 กม. เลยนะ” คุณป้าคงไม่อยากให้ผมเอาบ้านหลังนี้เพราะสองหลังอยู่ในเมืองบ้านก็ใหญ่กว่าหลังนี้
“ไหนคุณปู่บอกว่าอยากมาอยู่บ้านนอกไงล่ะครับเนี่ยมีสวนด้วยอากาศก็ดีออก” ผมหาคำตอบมาตอบ
“อ้าวไหนว่าอยากค้าขายไงบ้านนี้มันค้าขายไม่ได้นะลูก”
“เดี๋ยวผมไปเช่าเอาก็ได้ครับ” ผมชอบบ้านหลังนี้มากครับ
“เอางั้นก็เอา” คุณป้าก็จัดการติดต่อธนาคารพวกผมก็ไปชมดูสถานที่น่าอยู่มาก ผมดีใจที่สุดเลยผมจะมีบ้านเป็นของตัวเองแล้วด้านหลังสุดก็เป็นอ่างเก็บน้ำให้ได้ชมอีก
ผมคิดในใจ ไม่เอาก็บ้าแล้วโทรศัพท์กิมก็ดังขึ้นขณะที่เรากำลังจะไปนั่งเรือเล่น“ครับแม่ครับเดี๋ยวก็ถึง”กิมก็มองมาทางผมเมื่อคุยเสร็จ
“บอลกลับเข้าบ้านเหอะ คุณแม่อยากคุยด้วยหน่อย” ผมกับพลกิมตั้ม ก็พากันวิ่งเพราะบ้านอยู่ไกลแต่ตั้มวิ่งช้ามากผมจึงรอ“ ตั้มเร็วดิ เมื่อก่อนนายวิ่งเร็วจะตายวันนี้เป็นอะไร”
“เราเจ็บก้น ปวดขาด้วย”เออผมก็ลืมไปว่าตั้มเจอตั้งสองเด้งเมื่อคืนนี้
“ก้นนายไปโดนอะไรมาหรอ” ผมแกล้งถามดูอยากรู้ว่าตั้มเขาจะว่าอะไรไหม
“เปล่าหรอก ก้นกระแทกตอนอยู่บ้าน ยังไม่หายดี” ตั้มตอบผมหน้าตาเฉย ดีนะที่ตั้มไม่พูดความจริง ผมก็เลยช่วยพยุงตั้มเมื่อถึงบ้านผมก็ได้ไปคุยกับคุณป้า
“บอลมีตึกอยู่ห้องหนึ่งในเมือง เขาจะขายป้าว่าบอลน่าจะเอานะแล้วรถไม่ต้องเอา เอาไว้เราครบ 18 ค่อยเอานะลูก”ผมไม่อยากได้ทั้งตึกทั้งรถ แต่ผมอยากได้รถมากกว่าเพราะผมกลัวผมจะเป็นเหมือนพ่อกับแม่เลยพยักหน้ารับจากนั้นพี่กอร์ฟก็ขับรถพาเราไปดู
“ดีจังนะครับคุณแม่ สองห้องนอนด้วย ชั้นล่างก็สวยดีทำมาค้าขายได้นะเนี่ย” ครับเป็นตึกสามชั้นครึ่งพี่กอร์ฟกับ
คุณป้าออกความเห็นกันใหญ่เลยแต่ผมยังคิดไม่ออกว่าผมจะทำอะไรดีจนป้ามาสะกิดแขนผม“อย่าน้อยใจนะลูกรถไว้ปีหน้าป้าจะซื้อให้เอง วันนี้เอาบ้านกับตึกก่อน”มีหรอผมจะน้อยใจผมกลัวรถที่สุดแต่ผมก็อยากได้มอไซสักคันจะซื้อเองก็ซื้อไม่ได้ผมเลยจะอาศัยพี่กอร์ฟ
“พี่กอร์ฟ ผมอยากได้มอไซครับ”
“อุตส่าห์ทำลืมแล้วนะเนี่ย คุณแม่รถมอไซให้น้องยังไม่ซื้อเลยครับ”คุณป้าก็เอาเงินมัดหนึ่งให้พี่กอร์ฟแล้วก็บอกให้ไปส่งท่านที่โรงแรมแล้วไปจัดการซื้อเอาเอง ผมก็เลยต้องเดินทางไปกับพี่กอร์ฟผมเลือกเอารถคันที่เหมือนกับที่ผมขี่เมื่อก่อนแต่ผมก็ยังใจหายไม่รู้ว่ารถคันนี้จะเป็นของผมจริงหรือเปล่าก ลัวจะเป็นเหมือนคันก่อน เพราะคันนี้ก็เป็นชื่อพี่กอร์ฟแต่ก็ช่างเถอะผมไม่คิดแล้ว อะไรจะเป็นไปอย่างไรก็ให้มันเป็นไป“เอ้าเอาเงินที่เหลือเก็บเอาไว้”พี่กอร์ฟยื่นเงินที่เหลือจากซื้อรถ ผมอยากได้มากแต่ผมก็ต้องปฏิเสธไว้ก่อน “พี่ครับแค่นี้ก็มากพอแล้ว ผมไม่กล้ารับหรอกครับ”
“บ้า เรื่องบ้านสองหลังเนี่ยมันเป็นสมบัติของน้องของคุณแม่ให้ก็มีแค่รถมอไซกะเงินสดนี่ล่ะรับไว้เถอะนะ”
ผมก็รับเลยครับ เงินสำคัญต่อผมมากจากนั้นผมก็ต้องขับมอไซกลับบ้านเอง ตั้มขอซ้อนท้ายไปกับผม แต่ผมก็ไม่ให้ซ้อนกลัวเขาเจ็บก้นเลยได้กลับคนเดียวพี่กอร์ฟก็พาทุกคนกลับเข้าบ้านส่วนผมแวะหาเบนซ์ก่อน เพราะตั้งแต่เช้าแล้วผมยังไม่ได้มาเจอเบนซ์เลย เบนซ์กำลังหัดเดินอยู่ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดหอม ถึงแม้อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ผมก็กล้า เพราะ
ท่านคิดว่าผมสองคนรักกันแบบพี่น้อง“บอลมาทำไม” เบนซ์ทำตาดุใส่ผม
“คิดถึงเบนซ์” ผมพูดคำเดียว ผมกลัวเบนซ์จะน้อยใจ
“โถ่ไม่น่ามาเลยนะ รีบกลับบ้านไปได้แล้ว”
“ทำไมเบนซ์ต้องไล่บอลด้วย”
“บอลญาติกลับกันแล้วหรือ” แม่เดินมาหาพอดี
“ยังครับ”
“คิดถึงเบนซ์หรือลูก ป่านนี้ถ้าเบนซ์ไม่เจ็บ เราคงอยู่ด้วยกันนะ” เบนซ์เขาร้องไห้
“บอลกลับไปก่อนได้ไหม” เบนซ์หันหน้าหนีกลัวแม่เห็นว่าร้องไห้
“กลับก็ได้แล้วบอลจะมาใหม่นะครับ วันนี้รอทานข้าวกับเรานะเบนซ์” เขาพยักหน้าหลังจากที่เช็ดน้ำตาแล้ว
“เดี๋ยวมานี่ก่อน” เบนซ์เรียกผม ผมก็รีบเดิมมาหาเขา
“มา นี่เลย นี่แน่ะ แขนเราหายเมื่อไหร่ว่าจะหยิกแก้มเป็นการแก้แค้นวันนั้นขอหยิกให้ส่ะใจซะหน่อย” เบนซ์หยิกแก้มผมหิ้ว แถมทำท่าหมั่นเคี้ยวอีก
“โอ๊ยยอมแล้ว เบนซ์ปล่อยนะ ปล่อย”
“ไม่ปล่อย”
“ไม่ปล่อย ไม่รักนะ” ผมกระซิบบอกเบนซ์
“ขู่หรอ ปล่อยก็ได้” ผมรีบจับแก้มเบนซ์ดึง แล้วผมก็รีบวิ่งหนีเบนซ์ อีกทั้งล้อให้เบนซ์หมั่นไส้
“อยากแก้แค้นก็ตามมาดิ วิ่งให้ทันดิ”
“เออให้วิ่งได้เมื่อไหร่ บอลตายแน่” น่าสงสารเบนซ์จังครับที่เอาคืนผมไม่ได้
“เออ เอาเข้าไป ถ้าหายจะไม่ฆ่ากันเลยหรือนี่” แม่พูดล้อเราทั้งสอง และก็ยิ้มหัวเราะแบบมีความสุข“ไปแล้วครับแม่ ไปแล้วนะไอ้เบนซ์” ก่อนที่ผมจะไปเบนซ์กระทืบเท้ากัดฟันแต่สุดท้ายเบนซ์ก็ยิ้มให้ผม
“บอลน้องไปไหนมา ช้าจัง” พี่กอร์ฟถามผม
“โอ้ยยย มันไม่ใกล้เลยนะพี่”ผมแกล้งตอบไปงั้นแหละ แต่พี่กอร์ฟรู้แน่ว่าผมแอบไปหาเบนซ์พี่กอร์ฟเดินมาดึงแขนผมให้ไปอาบน้ำ
“พี่ ตอนเย็นนี้ผมขอกับข้าวมาทานกับเบนซ์ได้ไหม” ผมกระซิบถามกลัวคนอื่นได้ยิน
“เรื่องขี้หมู จะเอาเยอะไหมล่ะ”
“ขอบคุณพี่”ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เพราะคนอื่นเขาอาบหมดแล้ว พออาบเสร็จผมก็รีบวิ่งลงจากบ้าน ทุกคนเขารอผมอยู่ที่รถแล้ว
“อาบน้ำนานจังบอลนี่” พลบ่น
“ทำไมพลอิจฉาเหรอ” ผมล้อพล
“เปล่า” พลตอบ
“อ้าวแล้วบ่นทำไม”
“อ๋อสงสัยว่านายแอบเล่นว่าวที่ห้องน้ำแน่ๆ” แล้วกิมกับพลก็ขำกันใหญ่
“คนพูดอ่ะมั้งเล่นว่าวที่ห้องน้ำ” พี่กอร์ฟช่วยพูด
“จริงด้วย มีพยานนะอย่าแก้ตัว” ตั้มเสริมอีกแรง
“ฮั่นแน่ ว่าแต่เขาอีเหนาเป็นเอง” ทุกคนหัวเราะพล
“พูดมาก็เศร้าว่ะ พรุ่งนี้ตอนเช้าก็ได้กลับบ้านแล้ว”
“พลคิดถึงบอลหรือ” ตั้มกล่าว
“อือ คิดถึงก็มาไม่ได้หรอก คงเป็นตอนปิดเทอมโน้นแหล่ะถึงมาได้ บ้านเราไกล นายอ่ะอยู่ใกล้แค่นี้อยากมาก็มาได้”
“เหมือนกันแหละพล เราก็ไม่มีโอกาศมาหรอก อิจฉาคนบางคนเนาะอยากมาก็ได้มา” ตั้มพูดจบพี่กอร์ฟก็พูดต่อ
“อิจฉาใคร บอกมา” พี่กอร์ฟหันมาพูดกับตั้ม
“พี่กอร์ฟน่ะแหละ”
“เอาไว้ให้โตกว่านี้ก่อน ก็มีอิสระเหมือนพี่แหละ ช่วยไม่ได้อยากเกิดช้าเอง” เอาซะยาวเลย
“อ๋อพี่กอร์ฟเลือกเกิดได้มิน่าถึงหล่อ” กิมพูดมั่งเรื่องนี้เลยยาวเลยครับ
“มิน่าล่ะไอ้เจ๊กลาว แกเลือกเกิดไม่ได้นี่เอง ถึงหล่อไม่เสร็จ” แล้วสองพี่น้องเขาถกเถียงกัน ไม่รู้เป็นไรพี่กอร์ฟดูท่าไม่รักกินกิมเอาซะเลยพอถึงเวลาทานอาหาร คุณป้าก็รู้ว่าตั้มไม่ค่อยสบายจึงยึดตัวตั้มให้นอนที่โรงแรมกิมก็งอนพี่ชายก็ไม่ยอมกลับนอนโรงแรมเหมือนกัน พลก็เลยต้องอยู่เป็นเพื่อนกิม เหลือผมกับพี่กอร์ฟสองคนที่ต้องกลับบ้านก่อนกลับคุณป้าก็พูดกับพี่กอร์ฟ“กอร์ฟช่วยนัดพ่อแม่ของเบนซ์ให้แม่ทีนะลูก แม่จะได้ฝากฝังให้เขาดูแลบอลมียายก็มีซะเปล่าหลานคนเดียวก็ไม่ยอมดูแล บอลเอ้ย” คุณป้าบ่นพร้อมถอนหายใจ
“ครับแม่ ไว้ผมจะนัดให้”จากนั้นพี่กอร์ฟก็พาผมไปซื้อกับข้าวไปทานต่อที่โรงบาลกับเบนซ์ คืนนี้ทั้งคืนพี่กอร์ฟก็เล่าเรื่องอะไรหลายอย่างให้เบนซ์ฟังทำให้เบนซ์มีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นพี่กอร์ฟก็ไม่ลืมนัดพ่อแม่ของเบนซ์ไปพบคุณป้าแล้วผมก็กับพี่กอร์ฟก็นอนค้างที่โรงพยาบาลกับเบนซ์จนสว่างก็ต้องไปบ้านอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงแรมพร้อมกันกับพ่อแม่ของเบนซ์ ท่านไปคุยอะไรกันผมไม่รู้เรื่องเลยคุณป้าท่านซื้อของหลายอย่างให้ผมเอาเข้าบ้านสวนที่ซื้อใหม่จากนั้นพี่กอร์ฟก็ขับรถไปส่งคุณป้าขึ้นเครื่องบินกลับก่อนส่วนพี่กอร์ฟและน้อง ๆ ก็ช่วยกันจัดของเข้าบ้าน เสร็จหมดพี่กอร์ฟก็กลับผมคิดถึงพวกเขามาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะมาอีก“บอล พี่คงไม่ได้มาเร็วนัก พี่ต้องรีบเร่งเรียนก่อนช่วงนี้ขาดเรียนบ่อยมากสองเดือนหน้าพี่ถึงจะได้มา ดูแลตัวเองนะครับ อย่าคิดมากล่ะ จำคำที่พี่สอนเอาไว้”
“ครับพี่”
“เฮ้ยบอล อ่ะเราให้นาย” กิมส่งโทรศัพท์มือถือให้ผม
“นายไปซื้อซิมใส่เอานะ” ผมก็รับจากกิม
“ขอบคุณนายมากนะกิม”
“อือ ไม่เป็นไร เราพี่น้องกันนี่เบอร์เราเบอร์พี่กอร์ฟ เบอร์พล เบอร์ตั้มคิดถึงก็โทรหานะ”กิมคงเตรียมเอาไว้หมดแล้ว ผมร้องไห้ด้วยความคิดถึงพลเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม
“อย่าขี้แยสิไอ้น้องบอล”
“ก็คิดถึงนี่ไอ้พี่พล” ผมยังร้องอยู่แต่ก็อยากหยอกพลเมื่อทุกคนกลับบ้านกันหมดพ่อกับแม่ก็มาคุยกับผมเรื่องการทำบุญขึ้นบ้านใหม่แม่กับพ่อจะจัดการเรื่องนี้ทุกอย่างและจะทำบุญอุทิศให้พ่อกับแม่ของผมด้วยผมก็ยังงงกับชีวิตว่าต่อไปนี้ผมจะอยู่ยังไงผมยังคิดไม่ออกเลย คิดได้เพียงอย่างเดียวว่าผมต้องอยู่กับเบนซ์ และจะรักเบนซ์มากกว่าที่เบนซ์รักผมผมจะดูแลเบนซ์ให้เบนซ์หายให้ได้
-------------------- จบตอนที่ 26 --------------------
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รวยเยย
ขอบคุณคับ ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับบ {:5_137:} ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณ รักบริสุทธิ
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ
หน้า:
[1]
2