รุ่นพี่ที่รัก 73 (By P'not) CP
แบงค์ : ถ้าไม่พอใจมากก็ไปแดกข้าวด้วยกันหมดนี่แหละ!(พูดเสียงดังแล้วยักคิ้วให้ผม ผมก็มองมันอย่างสงสัย)ผมมองมัน มันกำลังพยายามรวมกลุ่มผมกับกลุ่มมัน? ตลกไปครับ ถ้าทำแบบนั้นไม่เหมาะแน่นอน....
ผม : เอาละ (เดินไปหาไอการ์น) กูจะ...(ดึงเจมส์มาหาผม) ไปละ(แล้วก็ดึงแขนเจมส์ไปด้วยกันเลยครับ พวกมันก็มองงงๆ)
ผมตีหน้ามึน555 พวกมันก็ตามมาแบบงงๆกัน แต่เหมือนว่า เพื่อนๆในห้องเรียกมันเรื่องงานอะไรสักอย่าง มันก็เลยตามมาไม่ได้ เท่านั้นเอง ก็ไปโรงอาหารกันครับ ระหว่างทางก็พูดคุยกันมากมาย เจมส์เกรงใจผม ขอบคุณและขอโทษผมจนผมเบื่อจะฟังเลยละครับ...
ผม : พอแล้วเจมส์(พูดอย่างเนือยๆ ขณะนั่งกินข้าวกัน)
เจมส์ : นทจะไม่มีปัญหาแน่นอนใช่ป่าว(ถามอย่างกังวล จริงๆก็ถามตั้งแต่เดินมาแล้ว)
ผม : ไม่มีแน่นอน (ยิ้ม) เจมส์ก็ระวังไว้นะ ถ้าพวกมันมาหาเรื่องบอกเราเลย(พูดอย่างใจดี)
นัท : เจมส์ จริงๆก็ไม่ได้อะไร มึงกูเลยก็ได้ พูดชื่อกันแล้วมันดูห่างเหินเกินไปวะ (ยิ้ม)
วิว : นั่นดิ ไม่ต้องเกร็ง พวกเรามันบ้าๆบอๆกันทั้งนั้น555(พูดติดตลกไปครับ)
ปอ : ตามนั้น (ยิ้ม เจมส์ดูจะดีใจมาดเลยละ) ว่าแต่ ไหงไปอยู่ห้องนั้นวะ(ถามอย่างสงสัย)
เจมส์ : ไม่รู้อะ เรา...(ทุกคนก็จ้อง) กู...ไม่ได้เลือกห้อง(ทุกคนก็ยิ้มเลยครับ)
ผม : นั่นนะสิปอมันเลือกได้ที่ไหนละ นอกสะจากว่ามึงจะรีเควส (พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
เจมส์ : ถ้าเป็นไปได้.....กูก็อยากไปอยู่กับพวก..มึงนะ ห้องนั้นไม่มีใครสนใจกูเลย(พูดอย่างเกร็งๆ เหมือนไม่กล้าจะพูด แต่ไม่นานคงชิน)
ผม : พึ่งเข้ามาได้วันเดียวหรอ(ถามอย่างสงสัย)
เจมส์ : ตั้งแต่วันจันทร์แล้ว แต่ใครจะสนละ จริงมั้ย(ยิ้มแห้งๆ พวกผมชะงักไปเลยครับ ผมเลยเลื่อนมือไปจับมือเจมส์ที่นั่งตรงข้ามผม)
ผม : กูสนใจมึงนะ ไม่งั้นคงไม่เข้าไปทักหรอก เพราะไม่เห็นตังหาก อย่าพูดแบบนั้นสิ(พูดอย่างจริงจัง แล้วกระชับมือแน่น)
นัท : เออ คิดไรแบบนั้นวะ(มันนั่งข้างเจมส์มันก็โอบไหล่เจมส์เลยครับ)
เจมส์ : ขอบคุณมากๆนะ (ยิ้ม)
แล้วทุกคนก็พูดคุยครับ เจมส์เล่าให้ฟังว่าเค้าไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะเค้าดูเฉิ่ม ดูเอื่อย และรักเรียนจนไม่ค่อยมีใครอยากคบ ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนๆก็ไม่ได้เพราะต้องเรียนพิเศษทุกเย็น แล้วที่ย้ายมากลางคันแบบนี้ก็เพราะมีปัญหา เพื่อนๆที่เกเรมันรังแกจนทำให้คะแนนตก พ่อแม่เลยให้ย้ายทันทีเลย เป็นอะไรที่ฮาร์ดคอมาก เด็กเรียนมาอยู่ในแก๊งผมจะรอดมั้ย แหะๆ! ก็...คงจะไม่พาเค้าไปเสียแน่นอน แต่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อเค้าครับ.......
ผม : เจมส์ โอเคป่าว(เรากำลังเลือกซื้อขนม แต่เจมส์ดูเลิ่กลักไปหน่อย ผมก็มองไปทางที่เจมส์มอง ไอแบงค์ทำหน้ายักษ์ชี้หน้าอยู่ไงละ ผมก็มองมันนิ่งๆ)
เจมส์ : เราว่า เราทำนทเดือดร้อนแน่ๆเลย(พูดอย่างกังวล)
ผมไม่พูดอะไร แต่หันไปบอกปอว่าเดี๋ยวมา ผมตบบ่าเจมส์นิดหน่อยแล้วก็เดินไปหาไอแบงค์ มันยืนกอดอกมองผมนิ่งๆพอผมไปถึงมัน ทำฟึดฟัด มันมาคนเดียวไง......
ผม : มึงเป็นอะไรมากป่าววะ(ถามนิ่งๆ)
แบงค์ : มึงจะใส่ใจมันทำไมนักหนา ไม่มีใครเค้าสนใจไอบ้าเรียนจนสมองเอ๋อแบบนั้นหรอก!(พูดอย่างไม่พอใจ)
ผม : กูเห็นเจมส์ เป็นเพื่อนนะ และมึงก็ควรเห็นแบบนั้น ทีมึงเป็นจิ๊กโก๋ละ กูยังสนใจมึงเลย แล้วทำไมกูจะไม่สนใจเจมส์ที่เป็นเด็กเรียนละวะ คิดในแง่มึงบ้างเถอะ(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
แบงค์ : มานี่เลยมึง (ดึงผมให้ตามไปกับมัน)
ผมก็หันไปทางเพื่อนๆ แล้วชูมือว่าโอเค พวกนั้นก็พยักหน้า แล้วผมก็ไปที่ของพวกมันอีกแล้ว พักนี้มาบ่อยไปนะ แย่จริงๆ ผมก็ไปปกติ เพื่อนๆมันคงชินจะเห็นหน้าผมแล้วละ มันพาผมไปมุมๆ ที่คนไม่สนใจ ผมก็มองมันนิ่งๆ เพราะตอนนี้มันปล่อยผมให้นั่งลงแล้ว.....
แบงค์ : คือ...กูไม่ค่อยพอใจวะ ถ้าเป็นเพื่อนๆมึงกูโอเค แต่นี่มึงดันไปทำดีเกินหน้าเกินตากับไอแว่นหนานั่นอะนะ(มองนิ่งๆ)
ผม : นั่นสินะ ไม่รู้สิวะ กูรู้สึกถูกชะตาแปลกๆ ไม่เหมือนรักชอบอะไรหรอกแค่เหมือน...กูแค่อยากเป็นเพื่อนกับเจมส์ แค่นั้น (พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก็ที่พูดไปมันเรื่องจริงนิ)
แบงค์ : แปลกเนอะ คนตั้งเยอะตั้งแยะในโรงเรียน(ผมกรอกตาหนักมาก)
ผม : กูมองมันเป็นเพื่อน โอเคมั้ย(พูดอย่างจริงๆ) รวมถึงมึงด้วย(หยิกแก้มมันแรงๆ มันก็ปัดออก)
แบงค์ : มึงไม่ต้องเลยไอนท กูไม่ยอม(เอาแล้วไง)
จริงๆมันก็น่าแปลก เพราะผมก็ไม่ค่อยจะสนใจหรือดึงใครไปเข้ากลุ่มไปนั่งกินข้าวด้วย แต่นี่เจมส์ ซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มก็ดูโอเคตั้งแต่แนะนำไม่ได้สงสัยหรือรังเกียจระแวงอะไร เจมส์มันคือคนที่ไร้เดียงสาสุดๆเลยละครับ มันดูจริงใจมากๆเลยละทุกคนในกลุ่มผมเลยชอบไง.......
ผม : มึงจะให้กูทำยังไง แต่จริงๆแล้วมันก็เรื่องของกูนะแบงค์ นั่นก็เพื่อนกู แล้วมึงจะมามีปัญหาอะไร พากูมาคุยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ!(พูดติดใจไม่พอใจ)
แบงค์ : ก็กูชอบมึงอะนท แล้วดูมึงทำดิ อยู่มาจนจะจบแล้ว ไม่เคยเห็นเอาใครเข้ากลุ่ม ไปเอาไอนั่น โวะ!(พูดอย่างอารมณ์เสีย)
ผม : กูกับเจมส์เป็นเพื่อนกัน รวมถึงมึงด้วย โอเค้! และอีกอย่างกูก็มีแฟนแล้วมึงยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ(พูดอย่างจริงจัง)
แบงค์ : ฟงแฟนมึงกูไม่สนใจหรอก!....ไปเที่ยวกับกู เย็นนี้มีปาร์ตี้เพื่อนๆกูก็ไปบ้านกู แล้ววันพรุ่งนี้ก็ไปเที่ยวกับกู และบลาๆๆๆๆๆๆ(เฮ้อ! ผมกรอกตากับกำหนดการไร้สาระของมันครับ) ถ้าไป กูจะไม่คิดอะไรเรื่องไอเจมส์(พูดนิ่งๆ แต่นั่นทำให้ผมสนใจ)
ผม : มึงต้องเป็นเพื่อนที่ดีกับเจมส์ และ อย่าให้ใครไปรังแก...อุ้บ!(ผมกับลังจะพูดต่อมันเอามือปิดปากผม)
แบงค์ : ทุกอย่างที่มึงต้องการเกี่ยวกับมัน(พูดนิ่งๆ แล้วเอามือออก)
ผม : ก็ดี (ไหวไหล่) เพื่อเพื่อนใหม่ของกู (ยกนิ้วก้อยขึ้นมา)
แบงค์ : ได้ (เอานิ้วมาคล้อง)
ผมไม่ได้ทุ่มทุนหรืออะไร แต่ผมรู้สึกถูกชะตากับเจมส์จริงๆนะ เค้าจริงใจ เค้าดูไม่รู้สิครับ เหมือนผมมองอะไรในตัวเค้าออก ว่าเค้าต้องไม่ธรรมดาแน่นอน อะไรทำนองนั้นเรื่องแบบนี้มันอธิบายยาก หวังว่าคงเข้าใจนะครับ ผมนั่งคุยกับมันได้ไม่นาน มันกับผมก็พากันขึ้นตึกเรียนไปครับ พอไปถึงห้องผมเจมส์ทำหน้ากังวล เค้าช่างดูแคร์ความรู้สึกผมเกินความจำเป็นจริงๆครับ เค้าแคร์ทุกๆคนเลยละไม่ใช่แค่ผมนะ ไม่มีอะไรในกอไผ่แน่นอน......
แบงค์ : มาอยู่อะไรห้องนี้(ถามนิ่งๆเจมส์ชะงักไปนิด)
ผม : ไม่มีอะไรหรอกน่า นั่นมันก็เพื่อนเจมส์ ไม่มีอะไรต้องกังวลนะ(พูดอย่างใจดีแล้วก็ตบบ่าเบาๆ)
เจมส์ : เรากลัวนทจะมีปัญหาเพราะเรา (พูดแล้วก้มหน้า)
แบงค์ : เฮ้อ!(ถอนหายใจอย่างเซ็งแล้วก็เดินเข้ามา)
แนน : ว้ายย! แบงค์สุดหล่อ(วิ่งเข้ามากอดแขนแบงค์ ไอแบงค์ทำท่าตกใจไปนิด จริงๆมันมักจะโดนพวกผู้หญิงบ้าผู้ชายลวนลามตลอดอะครับ)
ปอ : ให้มันน้อยๆหน่อยอีแนน (พูดเตือนอย่างหมั่นไส้)
แนน : แบงค์มาอยู่อะไรห้องนี้ ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยเข้ามาเลย(เป็นผู้หญิงที่ดัดจริตได้อุบาทว์มากจริงๆ)
ผม : เค้ามาหากู(พูดแล้วก็เดินไปคล้องแขนไอแบงค์ ด้วยความหมั่นไส้อีแนนสุดทน แล้วยิ่งเรื่องที่มันได้ทำลงไปยิ่งโมโห)
“ว้ายยๆ!” แซวกันทั้งห้องเลยครับ ไอแบงค์ทำหน้างงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ผมลองถามเพื่อนๆแล้ว อีแนนมาถามเรื่องผมกับเพื่อนๆไปจริงๆ แต่เพื่อนๆบอกเท่าที่ควรบอกครับ อย่างเหตุการณ์ต่างๆหรืออะไร เพียงเพราะอีแนนมันอ้างว่ามีคนชอบผมอยากจะจีบ เพื่อนเลยโอเค เพื่อนก็เป็นใจหาผู้ชายเพิ่มให้ผมเหลือเกินนะครับ.........
ผม : ปล่อย(มองแขนอีกข้างของแบงค์ที่อีแนนจับอยู่)
แนน : ชิ!(มันปล่อยออก) แบงค์ไม่ได้เป็นเกย์สักหน่อย!(พูดอย่างไม่พอใจ)
ผม : ใช่ไม่ได้เป็น แต่เค้าแค่ไม่เอามึง(พูดนิ่งๆ หยั่งเชิงนิดหน่อย แล้วแสยะยิ้ม) อ้อ! กูลืมไป กูมีเรื่องต้องเคลียล์กับมึง(พูดนิ่งมาก มากสะจน ผมคิดว่าวิญญาณตัวเองหลุดออกจากร่างไปแล้วมั้ง อีแนนมันชะงักไปเลยครับ) มึงสองคนกลับห้องไปได้ละ เดี๋ยวครูจะเข้าสอนแล้ว(พูดอย่างใจดี)
แล้วมันสองคนก็ออกไปแบบงงๆ ผมก็ไม่อะไรครับ แต่เพื่อนๆทั้งห้องมองมาที่ผมกับอีแนน พวกนั้นก็คงคิดว่าจะได้ดูมวยเพราะอีแนนมายุ่งกับไอแบงค์แต่จริงๆไม่ใช่เรื่องนั้น..........
ผม : มึงได้ค่าจ้างเท่าไหร่(ถามมันนิ่งๆ มันยิ่งทำหน้าเลิ่กลัก)
แนน : พูดเรื่องไรหรอนท(ทำเสียงแอ๊บแบ๊วด้วยนะ ผมก็ยิ้มแล้วก็พยักหน้า)
ผม : เรื่องนี้ยังไงละ(ชี้ไปที่นาฬิกาเรือนใหม่ที่มันคุยโวมาสักพักแล้วว่าผู้ชายซื้อให้มัน)
แนน : แฟนกูซื้อให้!(พูดอย่างไม่พอใจ)
ผม : หรอ(ทำหน้านิ่งๆ) แต่ว่านะ....มันก็น่าแปลกที่คนอย่างมึงมีแฟนรวยขนาดนั้น(จับข้อมือมันดูนาฬิกา)
ปอ : มันทำไมอีกวะ(พูดอย่างเครียดๆ)
ผม : อีแนนมันขายข้อมูลกูให้กับจ๋ายังไงละ!(พูดกดเสียงอย่างไม่พอใจแล้วบีบแขนมันแรงนิดหน่อย มันเบิกตาโตเลยครับ)
แนน : กูไม่ได้ทำ มึงบ้าหรอ จ๋าไหน!(พูดอย่างรนๆ)
ผม : กูก็ไม่ได้หวังว่ามึงจะยอมรับมันหรอกนะ ที่กูพูดเพราะกูรู้มา และกูก็เสียหายหนักมาก เค้ารู้ยันไส้ติ่งกูแล้ว อีกหน่อย ถ้าเค้าจะมาถล่มบ้านกู คงจะคุ้มกับนาฬิกาเรือนไม่ถึง4พันของมึงหรอกนะ(พูดนิ่งๆติดจะกดเสียงไปหน่อย ผมไม่พอใจที่มันทำแบบนี้ เพราะ เราต่างก็ไม่อยากให้ใครมาล่วงรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้เกี่ยวกับตัวเรามากเกินไปจริงมั้ยครับ อีแนนชะงักไปเลย ผมปล่อยมือมันแล้วก็กลับไปนั่งที่)
แนน : กะ กูไม่ได้ทำ(พูดเสียงสั่นๆ)
ผม : อ้อ! ใช่มึงไม่ได้ทำ(ยิ้ม) ไปไกลๆไป(พูดนิ่งๆแล้วหันหน้าหนี)
นัท : ทะ ที่มึงถาม(ผมก็พยักหน้า)
พวกมันก็ขอโทษขอโพยกันใหญ่เลยครับ พวกมันไม่ผิด ผมเข้าใจ มารยาอีแนนใครๆก็ต้องหลงมันด้านแถและหน้าด้านไปทั่ว เพื่อนๆในห้องต่างก็เริ่มซุปซิปนินทากันแล้ว ผมก็กำลังใช้ความคิด ว่าจะไม่เอาความอะไรมัน แต่คิดไปคิดมามันไม่ถูกต้อง มันแย่ มันไม่โอเค บางคนไม่ควรรู้เรื่องผม แต่จะรู้ไปทำไม รู้เพื่ออะไร เพื่อทำลายผมหรอ......
ปอ : อีแนน มึง! (มันพูดแล้วก็กำลังจะลุกขึ้นผมจับแขนปอไว้ อีแนนก็ซึมไปเลยครับ เพื่อนๆก็มองไปที่มันหมด)
ผม : คาบนี้คาบว่างหรอวะ(พวกมันก็พยักหน้า)
แป้ง : มันยังไงวะนท(เดินมาหาผมแล้วนั่งหน้าโต้ะผม เพื่อนๆบางคนก็กรูเข้ามาฟัง)
ผม : มึงไปถามมันสิ(พูดอย่างไม่พอใจ)
แป้ง : แต่กูว่ามันดูรุนแรงนะเว้ย ข้อมูลของมึงทุกๆเรื่องงเลยหรอวะ(ผมก็พยักหน้า)
ผม : มึงคิดดูละกัน เรื่องบางเรื่องกูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ และบางเรื่องพี่อ๊อฟยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวกูเลย(พูดอย่างโมโห)
แป้ง : น่ากลัวสัส ยิ่งกว่าพวกโรคจิตติดตาม(พูดอย่ากอึ่งๆ)
ผม : มันก็คงจะคุ้มพอตัวแหละ ข้อมูลของกูกับนาฬิกาโหลๆนั่นอะ(พูดติดจะเสียงดังไปหน่อย อีแนนเงียบไปเลยละ)
แป้ง : มึงจะเอาไงต่อวะ(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : ก็คงรอให้เค้ามาฆ่ากูก่อนแหละมั้ง(พูดประชดอย่างไม่พอใจ ปอมันก็จับมือผม ผมไม่ได้ร้องหรืออะไร แค่นี้เอง ผมเพียงแต่เจ็บใจ ไม่คิดว่าจะโดนแบบนี้ และนั่นก็เพื่อนร่วมห้องทำกันได้ลงคอ)
นัท : ไม่เอาน่านท มึงพูดบ้าอะไร (จับไหล่ผม)
ผม : เจ็บใจงะ ตอนแรกว่าจะไม่พูดไม่คิดอะไร แต่อีคนก่อเรื่องแม่งไม่ได้รู้สึกห่าไรเลย(พูดอย่างหงุดหงิด)
มิน : แล้วไงต่อวะ(ผมหันไปมองมัน ให้ตายสิวะ มันยื่นโทรศัพท์มาใกล้ๆผม ผมดึงมาดูครับ ชิปหาย มันกดโทรหาไอสิงโตได้เป็นจะครึ่งชั่วโมงแล้ว แสดงว่า) แหะๆ(ยังยิ้มได้อยู่นะ)
ผม : ไอเชี่ยมิน!(กดวางสายไม่ทัน) จบกันชีวิตกู(กุมขมับเลยครับ)
ปอ : มันเป็นห่วงมึงนะ(นั่นไง ทำกันเป็นทีมสะด้วย)
วิว : และมึง ไปสืบเรื่องนี้มาคนเดียวด้วย (น่าภูมิใจมาก)
แล้วก็เริ่มถล่มผมกันครับ ให้ตายสิ ไม่น่าเลย ย้อนกลับมาทำลายผมจนได้ ผมเลยบอกพวกมันไปแค่ พี่เฟิสมันบอก เพราะวันนั้นที่มาคุยกันตรงบันไดแล้วพวกมันแอบฟังอะ พวกมันก็เชื่อกันครับ อีแนนสงบเสงี่ยมไปเยอะ หลังจากนี้คงไม่มีใครไว้ใจอะไรมันแล้วละ เพราะเพื่อนๆก็รู้สึกผิดพอควรเลยละมันบอกจะไม่พูดถึงผมอีกแล้วถ้าไม่จำเป็น ผมก็โอเค เราก็คุยกันไป ทุกคนก็ดูจะระแวงอีแนนขึ้นมาเลยครับ ขายเพื่อนกิน มีอยู่จริงนะครับ......
“กลับบ้านยัง” ไอเจมส์ โผล่หัวมาพูด ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว ทุกคนก็พากันเก็บของอะไรไป......
ผม : กลับดิ มึงกลับไง(ถามอย่างสนใจ)
เจมส์ : เอารถมาอะ(ชูกุญแจ)
นัท : โห! เจ๋ง (พูดอย่างตื่นเต้น) บ้านอยู่แถวไหน(ถามอย่างสนใจ เกาะอีกแล้ว555)
เจมส์ : แถว....อะ(พูดอย่างใจดี)
ผม : โห คนละทางเลย (ยิ้ม)
เจมส์ : เห็นมีร้านไอติมข้างโรงเรียน ไปกินกันมั้ย(พวกผมก็มองหน้ากัน)
“ไปดิ้!” พูดพร้อมกันอย่างอารมณ์ดี แล้วก็พากันไปเดินไป จุดหมายคือร้านไอติม เรื่องแนนผมพอทำใจได้ละ จริงๆก็ไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ได้พูดไปมันก็โล่งขึ้นเยอะอะแหละ ไม่นานก็ถึงครับ เจมส์บอกว่าอยู่ในห้องโอเคขึ้น เพราะพวกไอแบงค์มันชวนนั่งด้วยอะไรด้วย มันก็เล่าไปยิ้มไป มันดูมีความสุขมากเลยละ พวกผมก็ดีใจครับ ไอแบงค์มันบอกกับเจมส์ว่าผมเป็นแฟนกับมัน ตอนแรกผมก็เอะใจว่าเจมส์ไม่แปลกใจหรอ เจมส์ก็เข้าใจและรับได้ ตัวเจมส์เองชอบผู้หญิง ไม่ได้เป็นเกย์แต่อย่างใด ก็ดีครับ แลดูเปิดใจดี......
ผม : กินเลี้ยงต้อนรับเพื่อนใหม่(ยื่นแก้วน้ำเปล่าไปข้างหน้า)
“ชน! เย้!” ทุกคนก็เอาแก้วมาชนแล้วพูดพร้อมกันครับ คือก็มีความสุขดีแหละ ก็กินกันไปพูดคุยกันไป เจมส์ก็ดูจะพูดเยอะขึ้นเลยละ เพราะผมถามเยอะมาก ไม่ได้ถามเรื่องเรียนหรอกเรื่องส่วนตัวน่ะ....
“ดูเหมือนว่าจะมีคนผิดสัญญากับกู” ทุกคนก็หันไปมอง ไอแบงค์ไงละ ผมชะงักไปนิด ลืมไปเลย.....
ผม : แหะๆ (ยิ้มแห้งๆ) มาๆกินไอติม(ดึงแขนมันนั่งลง มันก็นั่ง ผมก็ตักไอติมจ่อปากมัน มันก็อ้าปากรับ แต่หน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่)
แบงค์ : ไปยัง(พูดนิ่งๆ)
ผม : เอ่อ...(มองไปทางเพื่อนๆ)
แบงค์ : ได้อยู่แล้ว เพื่อนๆกูก็ไป(พูดอย่างใจดี ผมก็ยิ้มครับ)
แล้วก็หันไปถามเพื่อนๆ จริงๆพวกมันก็ว่างกันอยู่แล้ว ไอสิงโตก็ไม่ว่างด้วยมันก็เป็นเรื่องดี เพราะมันรัวโทรหาผมตั้งแต่เลิกเรียนแล้วคงจะไม่พ้นเรื่องที่มันได้ยินนั่นแหละครับ แล้วผมก็ไปสัญญาเรื่องเจมส์ไว้ ทุกคนเลยตกลง แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนนึงมีปัญหา...........
เจมส์ : คะ คือเราคงไปไม่ได้(หน้าหงอยเลยละ)
ผม : กูเข้าใจ(ตบไหล่เบาๆ)
แบงค์ : นั่นอะดิ เด็กเรียนแบบมึงกลับบ้านดึกได้หรอวะ(พูดนิ่งๆ)
เจมส์ : ไม่ได้ พ่อแม่เราคุมวะ(พูดแล้วยิ้มแห้งๆ)
ผม : งั้นกลับเถอะนะ กูไม่อยากให้พ่อแม่มึงดุวะไม่อยากให้มึงเสียการเรียนด้วย(พูดอย่างใจดี มันก็พยักหน้า)
ดูเหมือนมันจะอยากไป แต่คงเป็นเพราะต้องกลับไปเรียนพิเศษ ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากพาเพื่อนไปด้วยให้เสียการเรียนหรอก เดี๋ยวเจมส์จะมีปัญหาไง พวกเราก็เดินไปส่งมันที่รถ พอมันขี่ไปได้เราก็พากันไปที่บ้านไอแบงค์ โดยพวกผมนั่งรถไป ไอแบงค์ไปกับเพื่อนๆมัน ผมก็โทรบอกเฮียบูมแล้วว่าจะไปบ้านเพื่อนเฮียเค้าก็โอเค พอถึงก็ทักทายแม่แบงค์นิดหน่อย พวกผมติดจะเกร็งๆกันสักหน่อย มัน....เพื่อนๆมันมองแปลกๆ เหมือนไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่...
ผม : จริงๆคือ ถ้าไม่อยากให้พวกกูอยู่กูกลับก็ได้ กูแค่รับปากไอแบงค์ไว้ และนี่ก็มาแล้ว(พูดขึ้นมานิ่งๆ หลังจากนั่งจ้องหน้ากันสักพัก จริงๆก็ไม่ได้อยากมาขนาดนั้น และผมก็ไม่มาคนเดียวด้วย ไม่ไว้ใจพวกมัน เผื่อลากผมไปตีทำไง)
การ์น : เพิ่งรู้ตัวเหรอ(พูดนิ่งๆ)
ผม : ปะ พวกมึง(บอกไปทางพวกปอ พวกมันก็พยักหน้ากัน)
แบงค์ : กูชวนมาเอง มึงทำไม(ถามไอการ์นนิ่งๆ)
สอง : มึงดูพวกมันทำหน้ากวนตีนดิ(เริ่มหาเรื่องละ)
แล้วพวกมันก็เริ่มเถียงกัน เพราะไอแบงค์พาคนนอกอย่างพวกผมมา ผมก็เลยตัดปัญหา โดยการจะกลับ ไอแบงค์ก็ดึงผมไปคุยที่หน้าห้องนอนมัน......
แบงค์ : เพื่อนๆกูมันก็แบบนี้อะนท มึงไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ มันแค่แกล้งมึงเล่น(พูดแล้วขมวดคิ้ว)
ผม : กูก็มาแล้วนี่ไง ตามสัญญา แล้วกูก็กำลังจะกลับแล้ว กูไม่อยากให้มึงทะเลาะกับเพื่อนๆนะ(พูดนิ่งๆ)
แบงค์ : มันแค่แหย่มึงเล่นกันนท อย่าใส่ใจเลยน่า(พูดอย่างรนๆ)
ผม : เฮ้อ! (ไม่น่ามาเลย)
แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปข้างในครับ เพื่อนๆผมก็โดนไอพวกนั้นดึงไปนั่งกินกันละ การแหย่เล่นของพวกมันจริงจังสะจนผมเชื่อเลยละ ผมก็ไปนั่งปาร์ตี้กับพวกมันแบบมึนๆนั่นแหละ ไอพวกที่มันไล่ผมเมื่อกี้มันบอกล้อเล่น แต่หน้ามันดูแบบกินขาดอะ หรือหน้าพวกมันโหดเลยทำให้ผมเชื่อ เพื่อนๆก็ดูเข้ากันได้ดีเลยละ แต่......
ผม : คือกูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงต้องนั่งติดขนาดนี้ มึงไม่มานั่งบนตักกูเลยละ(พูดอย่างรำคาน มันก็มองนิ่งๆ)
หมับ! ตุบ! ให้ตายสิครับ มันทำจริงๆอะ มันลุกขึ้นมานั่งตักผมอะ ตัวก็ใหญ่............
ผม : เอิ่ม!(กรอกตาหนักมาก)
เพื่อนๆก็หัวเราะกัน เพราะพวกมันก็ได้ยินที่ผมพูดไปไง ให้ตายสิ ไม่เคยเจอใครด้านขนาดนี้เลยนะครับ....
ผม : ไม่ลุกใช่มะ(ถามนิ่งๆ)
แบงค์ : ก็มึงให้กูนั่งไม่ใช่(หันมาทำหน้ากวนตีน)
ผม : นั่งต่อไป(พูดอย่างปลงๆ)
แล้วมันก็ไม่ลุกจริงๆอะครับ ผมจะเป็นตะคริวอยู่แล้วเนี่ย....
“ตายแล้ว!” ผมหันไปมองแม่แบงค์ทำหน้าตกใจเลยละ
แม่แบงค์ : แบงค์ทำไมไปนั่งแบบนั้นละ!(เดินมาเขกหัวไอแบงค์ มันก็ลุกขึ้น)
ผม : ขอบคุณครับแม่(ยิ้ม นั่งมาได้ ปวดขาเลยอะ)
แบงค์ : ก็มันให้แบงค์นั่งอะ!(พูดอย่างไม่ยอม)
ผม : ประชดอะ รู้จักมั้ย(พูดนิ่งๆ)
แล้วมันก็เลยโดนแม่มันสวด ที่แกล้งเพื่อนในบ้าน ทุกคนก็ขำกันใหญ่เลยละ ก็ปาร์ตี้อะไรกันไป มีของกินเพียบ ผมก็กินอย่างเดียวไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่ ไอแบงค์ก็มาพูดอะไรไม่รู้ ง้องแง้งผมอยู่ข้างหูผมเนี่ย น่ารำคานชะมัด จนจบปาร์ตี้นั่นอะแหละ ก็ช่วยกันเก็บไป เก็บเสร็จก็แยกย้าย นี่มันก็เย็นแล้ว......
แบงค์ : พวกมึงกลับกันไงอะ(ถามนิ่งๆ)
ผม : นั่งรถกลับอะ(พูดอย่างไม่สนใจแล้วไปสะพายกระเป๋า)
แบงค์ : เดี๋ยวกูไปส่ง (ดึงกระเป๋าที่หลังผมออก)
ผม : ไม่เอา แล้วเพื่อนๆกูละ มึงอย่ามาไอแบงค์(ดึงกระเป๋าคืนมา)
การ์น : เดี๋ยวพวกกูไปส่งเอง ถึงพวกกูจะหล่อและเท่ พวกกูก็ไม่ใจดำขนาดนั้นหรอกน่า(ทำเก๊กท่า)
ปอ : แหวะ! กูจะอ้วก บ้านมึงไม่มีกระจกสินะ(พูดอย่างขยะแขยง ผมถึงกับหลุดขำเลยอะ)
ผม : 555 มึงเอาความมั่นใจที่ไหนมาพูดนิ 555(พูดอย่างตลก มันหน้ามุ่ยเลยครับ)
แล้วก็พูดคุยกันอีกนิดก็แยกย้าย ไอแบงค์ไปส่งผมหาเฮียที่ร้าน ระหว่างทางก็พูดมากจนผมรำคานอะครับ ปล่อยมันไป พอถึงก็ร่ำลามีมาบังคับให้ผมไปฟังพวกมันซ้อมดนตรีอีกนะ โดยให้ผมไม่ต้องพาเพื่อนๆไป เจริญละ มันเอาเรื่องไอเจมส์มาอ้างงะ ผมก็อยากช่วยเพื่อน และไปกับพวกไอแบงค์ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่........
ผม : กลับไปได้แล้วไป(พูดอย่างรำคาน)
แบงค์ : รำคานกู?(ทำหน้ากวนตีน)
ผม : ไปๆ กลับบ้านได้ละ เจอกันพรุ่งนี้!(พูดจบแล้วเดินเข้าร้านไปเลยครับ)
มันก็ตะโกนอะไรไม่รู้ของมัน ผมก็ไม่สนใจมันงะ ปล่อยไป เข้ามาในร้านก็ทักทายเฮียๆ และพี่ๆทุกคนเฮียบอมมันก็เหมือนจะดีขึ้นบ้างแล้ว วันนี้ผมไม่ได้ไปหาพี่อ๊อฟ โทรบอกมันแล้วมันเข้าใจดี ผมก็ช่วยงานอะไรเฮียบูมไป เพราะเฮียบอมมันเป็นเอามาก ติดดูหนังติดเพลงจนไม่ช่วยเฮียบูมเลยคือเฮียบูมหัวหมุนทั้งวันทั้งคืนเลยอะครับ ผมก็เลยช่วยเฮียเค้าได้เท่าที่ช่วยนั่นแหละ และก็ยังคงต้องดูแลเฮียบอมตลอด ถึงมันไม่ช่วยอะไร ก็ยังอยู่นี่ ดีกว่าไปมีเรื่องกับคนข้างนอกแหละ.....
และเวลาก็ผ่านไปจนถึงวันไปเที่ยวกับสิงโครับ หลังจากวันนั้นไอแบงค์ก็พาผมไปดูพวกมันซ้อมดนตรีตามที่มันบอก และปฏิบัติกับเจมส์เหมือนเพื่อนคนนึงตามปกติ และเจมส์ก็มากินข้าวกับผมตอนเที่ยงตามปกติ เพราะเจมส์สบายใจกว่าที่ได้อยู่กับพวกผม ก็ดีครับ มันดูจริงใจดี เรื่องผมจะไปเที่ยวผมก็ขออนุญาติป๊าและเฮียแล้ว จริงๆป๊าเหมือนรู้อยู่แล้ว ประมาณไอสิงโตมันโทรไปขอให้เหมือนทุกที มันนี่พร้อมตลอดเลยละ และไอสิงโตก็บ่นเรื่องที่ได้ยินผมด่าอีแนนจนผมหูชาเลย เพราะหลังจากวันนั้นมันก็มาด่าผมถึงร้านเฮียเลยละ เป็นคนที่จริงจังกับผมมากจริงๆ....
และวันนี้เป็นวันเสาร์ เมื่อวานผมไปหาพี่อ๊อฟเพื่อไปนอนกับพี่อ๊อฟไง ก่อนที่วันนี้ผมจะไปกับสิงโต พี่อ๊อฟก็โอเค ไม่มีปัญหาอะไร อ้อนผมเหมือนเดิม แต่เมื่อคืนผมแอบขึ้นไปนอนบนเตียงของมันนะ ตื่นเช้ามาโดนหมอที่มาตรวจดุเลย เพราะไปรบกวนพี่อ๊อฟแถมนอนกอดสะแน่นไม่ได้กลัวพี่อ๊อฟจะเจ็บเลย ผมก็แค่หัวเราะแห้งๆแล้วก็ลุกลงจากเตียงไปอาบน้ำทำอะไรให้เสร็จ อยู่คุยเล่นนั่งเล่นจนไอสิงโตมารับผมก็ไปกับมัน โดยก่อนไปพี่อ๊อฟก็ย้ำเตือนไอสิงโต จนไอสิงโตรำคานอะครับ พี่อ๊อฟจะโทรหามันทุกชั่วโมงเลยละ......
ผม : เราจะไปไหนกัน(ถามอย่างสงสัย ตอนนี้อยู่สนามบินแล้วครับ)
สิงโต : ไม่บอก เดี๋ยวก็รู้เอง(ยิ้ม)
ผม : เซอร์ไพร์ซชะมะ(พูดกวนๆมันก็ยักคิ้วๆหล่อๆของมันไป)
ไม่นานก็ขึ้นเครื่อง มันพาผมไป....เอ่อ.....
ผม : มากรุงเทพเนี่ยนะ(ถามอย่างงงๆ เมื่อถึงสนามบินจุดหมาย)
สิงโต : ใจเย็นๆได้มั้ยวะ!(พูดอย่างหัวเสีย เพราะมันเพิ่งรับสายจากพี่อ๊อฟไปไง คุณชายของผมโทรมาทุกชั่วโมงจริงๆครับ ลงเครื่องปุปโทรมาปัป กะเวลาได้แม่นจริงๆ)
ผม : เออๆ!(พูดอย่างไม่ใส่ใจไป)
แล้วมันก็เดินจูงมือผมไปขึ้นรถ? รถเก๋งสีดำ เหมือนรถส่วนตัว พอขึ้นเป็นลุงคนขับ เอ่อ..คนขับรถบ้านพี่ดินพี่ไฟนะครับ...
สิงโต : ยืมตัวลุงเค้าจากอานายนะ เราจะไปเที่ยวกันแบบไม่ต้องกังวลเลย(พูดขึ้นเมื่อเห็นผมทำหน้างงๆ)
ผมก็ไม่ซักไซ้อะไร มันก็บอกลุงให้ไปตามที่เราคุยกัน เราไหน มันคุยกันเองผมยังไม่รู้เรื่องเลยครับ ระหว่างทางก็พูดคุยกันมากมาย มันดูจะมีความสุขดี แต่ผมเริ่มเพลียๆ ก็เลยหลับไป ไม่นานก็มีโทรศัพท์ของผมเข้า ซึ่งจริงๆแล้วมันก็สั่นมานานแล้ว ผมเลยล้วงขึ้นมาดู เพราะความรำคาน พี่ดินพี่ไฟ? ผมก็เลยกดรับ....
พรึ่บ! ไอสิงโตแย่งไปครับ แล้วมองผมทำท่าเอามือปิดปากประมานว่าให้เงียบไว้ ผมก็พยักหน้าครับ....
สิงโต : ว่า!(พูดกระแทกเสียง) ผมมาเที่ยวกับเพื่อนพี่......นทมันฝากโทรศัพท์ไว้นานแล้ว.....ไม่ได้โกหก!.....ไว้จะบอกนทให้แล้วกัน....บลาๆๆๆๆ (ผมก็ฟังมันแถและตอแหลไปครับ ดูเหมือนสองแฝดนั่นจะไม่เชื่อมันเอาสะเลยนะ)
ไม่นานมันก็วางไป มันบอกแล้วว่าอยากมากับผม ผมก็โอเคไม่ได้ว่าอะไรมัน มันก็ดูตลกดีเนอะ พูดจาเลอะเทอะเพื่อให้ได้เที่ยวกับผมอะ ผมก็ไม่อะไร ก็สนุกดี มีความสุข คิดถึงพี่อ๊อฟมากมาย ไลน์คุยกันตลอด ไม่พอก็วีดีโอคอลคุยบ้างให้หายคิดถึง ไอสิงโตก็กวนพี่อ๊อฟตลอด นั่งไปนานพอสมควรก็ถึง......
ผม : มั่นใจมากใช่มะว่ากูชอบที่นี่(ถามแล้วยิ้ม มันก็พยักหน้า เพราะที่นี่คือบ้านพักตากอากาศของพี่นายยังไงละ)
“เซอร์ไพร์ซ!!!!!” ‘ปุๆๆๆปังๆๆๆ’ มีพลุกระดาษมีอะไรเยอะแยะเลยครับ ปาร์ตี้? แต่ มีพี่ดินพี่ไฟพี่นาย และแม่ของสองแฝดด้วย พร้อมกับเพื่อนๆบ้าน อย่างครอบครัวคุณคริสด้วยละครับ ที่โผล่ออกมาจากด้านในอย่างตื่นเต้น ผมเองก็ด้วย......
ผม : ว้าวววววว! ชอบมาก ปาร์ตี้อาหารทะเลลลลล!!!!(พูดอย่างตื่นเต้น แต่...)
สิงโต : เดี๋ยวนะ!(พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ทุกคนก็หันไปมองมัน)
พี่นาย : เราไม่ให้มาสนุกกันสองคนหรอกนะสิงโต(พูดติดตลกไปครับ พวกเค้าก็โห่แซวอะไรกันเลยละ)
สิงโต : โว้ะ! อะไรอะ ก็สิงโตบอกอาแล้วว่าจะมาเที่ยว แล้วอามาทำไมที่นี่ละครับ(พูดอย่างฟึดฟัด)
พี่ดิน : ก็....วันนี้วันหยุดสุดสัปดาห์ พวกเราก็เลยมาเที่ยว และได้ข่าวว่าสิงโตกับนทจะมาเลยจัดปาร์ตี้ไง(ยิ้มให้ผม)
ผมเริ่มรู้สึกรางสังหรณ์ไม่ดีเท่าไหร่ และหลังจากนั้นก็เริ่มสงครามมเถียงกันแล้ว ผมก็มองดูเค้าเถียงกัน พี่นายก็เดินมาหาผม ด้วยรอยยิ้ม ผมก็หวัดดีผู้ใหญ่ทุกคนและทักทายน้องๆทั้งหลายอย่างใจดี.......
พี่นาย : ไงเรา เป็นไงบ้าง(ลูบหัวผม)
ผม : สบายดีครับ พี่นายก็คงสบายดีใช่ม้า ดูสิ หน้าสดใสเหมาะกับพี่นายเลยนะครับ(พูดแซวอย่างอารมณ์ดี พี่เค้าก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลยละ)
แม่พี่ดินพี่ไฟ : เหนื่อยมั้ย(พูดอย่างใจดีแล้วหยิบน้ำมาให้ผม ตอนนี้ผมเข้ามาข้างในแล้ว แต่สามพี่น้องกำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ผมก็ไม่สนใจแต่อย่างใด ผมของเรียกแม่พี่ดินพี่ไฟว่าแม่เนอะ เพราะเค้าให้เรียกอะครับ แหะๆ)
ผม : ไม่เลยครับ ตื่นเต้นมากเลย แล้วยิ่งมาเจอทุกคนอีกยิ่งตื่นเต้นหนักกว่าเดิมเลยครับ ไม่คิดว่าจะได้เจอทุกคน(พูดอย่างดีใจ เพราะนี่ก็บ่ายกว่าๆแล้ว)
พี่นาย : หิวแล้วละสิ(ยิ้ม ผมก็พยักหน้าอย่างอายๆ)
และหลังจากนั้นก็พากันไปกินอาหารที่จัดไว้รอผมกับสิงโตครับ แต่......
พี่ไฟ : ทำแบบนี้ได้ไง จะมาเที่ยวกันสองคน ทั้งๆที่นี่ก็บ้านของพี่นะ!(ผมได้ยินตั้งแต่เข้ามาแล้วครับ)
สิงโต : ก็แค่ยืมสถานที่ แล้วนี่ยังไง ไปเอาข่าวมาจากไหนว่าผมกับนทจะมาที่นี่!(พูดอย่างหัวเสีย)
พี่ดิน : อย่ามา บลาๆๆๆๆๆๆๆ!(เยอะแยะเลยครับ)
ผม : เอาละๆ ผมว่าเรามากินกันดีกว่านะ เรามาเที่ยวไม่ได้มาทะเลาะกันสักหน่อย อีกอย่าง ผมชอบที่นี่มากเลย แถม ยังชอบที่ทุกคนอยู่ที่นี่มากๆเลยละ(ยิ้มอย่างดีใจ)
สิงโต : มึงไม่ต้องมาโลกสวยนท กูจะเที่ยวกับมึงสองคนกูไม่ยอม!(เอาแล้ว ผีเอาแต่ใจเข้าสิงแล้ว)
ผม : งั้นก็เชิญเถียงกันไปแล้วกัน จะไปกินก่อนละ(พูดจบแล้วเดินไปทางของกิน ไปพูดกับผู้ใหญ่บ้างเด็กๆบ้างสนุกดีครับ เป็นกันเองสุดๆ จริงๆผมควรจะเกร็ง แต่พี่นายเค้าพูดสะจนผมกินได้เยอะเลยละ)
พี่นายแกะปูปกะหอยอะไรมาวางไว้ให้ผมเต็มไปหมดเลย จริงๆก็อยากเกรงใจแต่มันเกินห้ามใจแล้วครับของดีๆแบบนี้ และเอ่อ ผมก็อาจจะอึดอัดเล็กน้อย แต่ทุกคนเป็นกันเองมากๆจริงๆนะครับ ผมไม่ได้ตะกละขนาดนั้นน้า....
กินไปได้สักพักพี่นายก็ชวนไปเล่นน้ำ ผมก็โอเค แม่เค้าไม่ยอมเล่น บอกว่าแดดร้อน ผมกับพี่นายคุณคริสและเด็กๆก็ไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน สามคนนั้นก็เนียนไง คงหิว เลยเดินมาเถียงกันต่อที่โต้ะอาหาร ผมก็ขำกับการกระทำบ้าๆบอของสามคนนั้นนะครับ5555.....
การเล่นน้ำเป็นไปอย่างราบรื่น ราบรื่นจริงๆครับ เพราะว่า.......
“55555555” ทุกคนกลั่นแกล้งผมอย่างสนุกสนาน จนผมแทบไม่มีความสนุกแล้วครับ เค้าเหวี่ยงผมลงน้ำ วิ่งหนีผม จับผมฝังทราย และอีกมากมายครับ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่เลยไง ผมคือแบบเอ่อ มันใช่มั้ย เป็นตัวตลกตลอดๆ......
พี่นาย : 55555 นท555 เหมือนเลยวะ555(เอาเข้าไป เค้าเอาผมฝังทรายและก่อให้ผมมีนมและมีหางครับ)
ผม : เอ่อ สนุกกันจังเลยนะครับ กับการทารุณผมเนี่ย(ยิ้มแห้งๆ)
คุณคริส : คุณจะตลกไปแล้วนะนท5555(เอิ่ม แม้แต่คุณคริสก็เป็นไปด้วยงะ)
และหลังจากนั้นเด็กๆก็เริ่มก่อนู่นนี่บนตัวผมไป จนผมแทบจะไม่โอเคเท่าไหร่5555 เล่นอีกไม่นานก็ไปอาบน้ำล้างตัวกัน และไปกินของว่างไง สามคนก็เลิกเถียงกันแล้ว แต่เหมือนว่าจะทะเลาะกันนะ ไม่มองหน้ากันเลยละ ผมก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่งเท่าไหร่ เลยนั่งกับผู้ใหญ่คุยเรื่องชิวๆไป ผมเหมือนคนสนิทของบ้านนี้ไปสะงั้น5555 เพราะความเนียนงายยย555.....
พี่ดิน : นี่นทไม่คิดจะสนใจพวกเราหน่อยหรอ(เอาแล้วครับ เริ่มดึงผมเข้าไปเกี่ยวข้องแล้ว ทุกคนก็หันไปมองทั้งสามคน)
น้องเจฟ : พี่นทๆ คนนี้นอนกับพวกผมน้า เล่นตีหมอนกัน(พูดขึ้นมาเสียงอ้อน)
“ไม่ได้!” สามพี่น้องสุดโหดพูดขึ้นมาเสียงอย่างดัง น้องเจฟสะดุ้งกอดแขนผมเลยครับ....
พี่นาย : นี่! เดี๋ยวเถอะ! สามคนนี้ทำตัวเป็นเด็กเกินไปแล้วนะ เห็นมั้ย เจฟกลัวเลยเนี่ย!(พูดดุสามคนนั้นครับ หงอยไปเลย)
ผม : ไม่ต้องไปสนสามคนนั้นหรอกนะเจฟ พี่จะไปนอนเล่นเป็นเพื่อนนะ โอเคมั้ยครับ(น้องเจฟยิ้มกว้างเลยครับ เด็กๆคนอื่นๆก็เช่นกัน) แต่....ถ้าคุณคริสอนุญาติก่อนนะ(น้องเจฟหันไปมองพ่อของตัวเอง)
น้องเจฟ : แด๊ดดี้ ให้พี่นทไปนอนกับเจฟนะครับ(พูดเสียงอ้อนๆน่ารักจริงๆ)
คุณคริส : ไม่ได้เลยนะ ถ้าเจฟไม่ยอมกินข้าวแด๊ดดี้ไม่ให้พี่นทไปนอนด้วยแน่นอน(พูดติดจะดุไปหน่อย คุณคริสหล่อสุดๆ)
ผม : ว้า ถ้าเจฟกินข้าวไม่หมด อดเล่นแน่เลยคืนนี้(ทำหน้าเศร้า)
แล้วหลังจากนั้นเด็กๆก็ทำสัญญาลูกเสือกันว่าจะกินข้าวให้หมดแถมจะกินนมอีกแก้วโตๆเลยด้วย ผู้ใหญ่ก็หัวเราะกันเลยครับ สามคนนั้นก็ขู่กันไม่หยุดคืออะไร555 พอหลังจากของว่างก็พากันไปเดินเล่นที่ตลาดเพราะค่อนข้างจะเย็นแล้ว โดยมีผมพี่นายคุณคริส แค่นั้น แม่กับกับแม่ของเด็กๆต้องอยู่เฝ้าเด็กๆ ส่วนสามคนนั้นงอลผมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เราสามคนออกมาซื้อของสดไปหาอะไรกินกันด้วยอะครับ ก็ได้มาเยอะเลยละ กว่าจะกลับฟ้าก็มืดแล้ว เพราะ พี่นายกับคุณคริสเถียงกันไปมาว่าจะกินอะไร จนได้ของมาเยอะเลย ผมหิ้วมาจนไหล่แทบหลุด พี่นายกับคุณคริสคงไม่ต่างกันเท่าไหร่เพราะเค้าเกร็งแขนจนกร้ามขึ้นทั้งสองคนเลยละ ผมว่ายังน้อยกว่านะเนี่ย55........
ผม : อะ (ยื่นดอกกุหลาบสีแดงสามดอกให้ทั้งสามคน เดินผ่านร้านดอกไม้เลยซื้อมาง้อสักหน่อย ตอนนี้ผมขึ้นมาตามสามคนนั้นบนห้องพักแล้วครับ คนละมุมเลย สองแฝกนั่งบนเตียง สิงโตนั่งอยู่โต้ะเครื่องแป้ง..)
สิงโต : นท คืนนี้ไม่ต้องนอนกับสองคนนั้นนะ นอนกับกู(พูดแล้วดึงผมออกจากห้อง)
พี่ดิน : เดี๋ยวๆ(จับมือผมไว้เหมือนกัน) ได้ไง เราจะนอนกับนท(พูดนิ่งๆ)
ผม : อะ เอ่อ...(ไม่ได้สนใจของที่ซื้อให้เลย?)
พี่ไฟ : สิงโตไปนอนห้องข้างๆเลย เราจะนอนกับนท(พูดอย่างไม่ยอม)
สิงโต : ไม่ นทมากับผมก็ต้องนอนกับผม(พูดอย่างไม่พอใจ)
ผม : ก็ยังคงเถียงกันไม่จบ(ผมดึงมือออกจากการกอบกุมจากทั้งสอง)
พี่ดิน : นานๆนทมาที นทก็นอนกับเราสิ นอนกับสิงโตมันตั้งบ่อยแล้วนะ(พูดอย่างจริงจัง เกินไปมั้ย)
“สามคนนั้นพอได้แล้วนะ” พี่นายเดินมาพูดนิ่งๆ
พี่ไฟ : พ่อ ผมสองคนต้องได้นอนกับนทนะ(พูดอย่างเอาแต่ใจ)
พี่ดิน : ใช่พ่อ สิงโตไปนอนกับพ่อแม่ก็ได้(พูดไปได้)
ผม : เฮ้อ!(เริ่มเซ็ง)
พี่นาย : นทจะต้องไปนอนกับน้องๆเค้านะ สัญญาไว้แล้วด้วย(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
สิงโต : ไม่เอาอา ผมมาเพื่อจะมาเที่ยวกับนทนะ(พูดอย่างนอยๆ เอาแล้วสิ)
ผม : โอเคๆ พี่นายครับ นอนด้วยกันทั้งหมดเลยเป็นไงครับ ปาร์ตี้ตีหมอนอะ(พูดขึ้นมาอย่างรำคาน ไม่ได้จริงจังเลยครับ แค่รำคานสามคนนี้จริงๆ)
พี่นาย : เออ ก็ดีนะ(ทำหน้าคิด แล้วยิ้มให้ผม )
ผม : อะ เอ่อ ผมพูดเล่นนะครับ(ยิ้มแห้งๆ)
พี่นาย : เอ่อ เข้าท่าเลยนะ(พยักหน้ารัวเลยครับ ทุกคนก็มองงงๆ)
แล้วพี่นายก็เดินลงไป เหมือนว่าจะลงไปคุยอะไรกับคุณคริส เป็นเรื่องละ นอนรวมกัน จะทำได้ยังไง ดูแต่ละห้องสิ ไม่ได้กว้างขนาดนั้น ผมกับทั้งสามก็เดินลงไปข้างล่าง ไปกินมื้อเย็นกัน สนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้ไป ผมก็เริ่มสนิทกับเด็กๆมากกว่าคราวแล้วอีก เด็กๆชอบมาเล่นกับผม จนผมลืมสามคนนั้นไปเลยละ เด็กๆน่ารักมากเลยละ โดยเฉพาะน้องเจฟ เด็กลูกครึ่งสุดน่ารัก และดูจะคิดอะไรเกินผู้ใหญ่จริงๆเลยละ.....
สิงโต : เฮ้! เจฟ เลิกยุ่งกับนทสักทีได้มะ นทมากับพี่นะ(พูดขึ้นอย่างหาเรื่อง เด็กก็ไม่เว้น ให้ตายสิ)
น้องเจฟ : ไม่ได้นะ เจฟกับพี่นทจะอยู่เล่นตีหมอนกันคืนนี้(พูดแล้วกอดแขนผมไว้)
ผม : เอ่อ....(คราวนี้เด็กก็เลยโดนลากเข้ามาเลยไง)
และแล้วก็เกิดสงครามระหว่างเด็กน้อยกับผู้ใหญ่ โดยมีประเด็นคือผม ให้ตายสิครับ ผมเข้าใจสิงโตมันนะ แต่จะทำยังไงได้ละ เมื่อมาเจอทุกคนแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้นี่นา จนพี่นายมาแยก โดยบอกว่าเราจะไปนอนบ้านคุณคริสกัน มีห้องนั่งเล่นใหญ่ ช่วยกันลากเตียงมาต่อกันก็นอนได้ทั้งหมดแล้ว ดูท่าสามพี่น้องจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ตั้งแต่มาผมยังไม่ได้คุยดีๆกับสามคนนั้นเลย เค้าเอาแต่เถียงแล้วก็ค้อนใส่กันจนลืมผมไปแล้ว กินอะไรเสร็จก็ไปอาบน้ำอะไรให้เรียบร้อย จากนั้น ก็พากันไปบ้านคุณคริส เค้าเตรียมห้องนอนไว้พร้อมหมดแล้ว เด็กๆก็นั่งดูการ์ตูนรอ บ้านคุณคริสใหญ่กว่าบ้านพี่นายอีก คือมันกว้างมาก บ้านก็แนวฝรั่งเลยะครับ บ้านในฝันผมชัดๆ.........
คุณคริส : อาจจะแคบไปหน่อยนะ (ยิ้ม ผมละเชื่อเลย ถ้านี่แคบก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว)
ผม : แคบอะไรละครับ กว้างมากเลย บ้านสวยน่าอยู่มากเลยนะครับ(พูดอย่างดีใจ)
พี่ดิน : นท ปะ ไปนอนกันได้ละ(มาดึงมือผม)
คุณคริส : เด็กๆ รออยู่ห้องนู้นน่ะ (พูดอย่างใจดีแล้วเดินไปห้องที่เค้าชี้)
ผม : ไปเล่นกับเด็กๆด้วยกันน้ะ พี่ดินพี่ไฟ สิงโต(พูดอย่างอ้อนๆ สามคนนั้นชะงักไปนิด) จริงๆไม่ควรจะ...เอ่อ ทะเลาะกันหรอก มาเที่ยวทั้งทีสนุกเข้าไว้สิครับ พรุ่งนี้ก็กลับแล้วนะ(พูดอย่างหงอยๆ พวกเค้าก็ดูจะสำนึกผิดไปเลย)
สิงโต : ขอโทษนะ(จับมือผม)
พี่ดินพี่ไฟ : เราด้วย(พูดอย่างหงอยๆ)
ผม : ไม่เป็นไรเลย ไปเล่นกันเถอะนะ สนุกแน่ๆ(พูดอย่างตื่นเต้นครับ)
แล้วพี่ดินพี่ไฟก็เดินนำไปครับ ผมเห็นไอสิงโตหงอยเลย ผมเข้าใจว่ามันอยากอยู่กับผมแค่สองคน เพราะถ้าพี่อ๊อฟออกจากโรงบาลโอกาสจะน้อย ผมเข้าใจมันแต่ ผมทำอะไรไม่ได้แล้วเวลาก็จำกัด รู้สึกสงสารมันแปลกๆแหะ......
ผม : เอาน่า(กระชับมือมันแน่นขึ้น) กูจะไปกับมึงอีกนะ คราวหน้าไป.....บ้านพักบนดอยของมึงดีมะ ไปเล่นน้ำตกด้วยกัน(พูดอย่างใจดี มันก็ยิ้มอ่อนๆ)
สิงโต : อีกนานเลยอะดิ(เสียงเศร้าเลยครับ)
ผม : ไม่นานเกินรอ อาทิตย์หน้าก็ได้ เพื่อมึงเลย (ยิ้ม มันก็ยิ้มบานเลยละ)
สิงโต : ไออ๊อฟละ (ถามอย่างกังวล)
ผม : เอาน่า เดี๋ยวบอกเอง (ยิ้ม)
และมันก็พยักหน้ารัวเลยละ เราก็เข้าไปเล่นกับเด็กๆกัน การ์ตูนจบปุ๊ป สงครามตีหมอนก็เริ่มปั๊บ คือเด็กฟาดผมทีหัวแทบหลุดแรงเยอะกันมากๆเลยละ ผมก็เอาคืนสิ เล่นกันจนเหนื่อย แต่เหงื่อไม่ออกนะ แอร์เปิดสะแบบว่า น้ำแข็งจะเกาะอะ ผู้ใหญ่ก็เข้ามาดูบ้างนั่นแหละ เล่นจนหลับกันไปเลยละ คือเพลียกันไปหมด หลับคนทิศคนทางเลย พี่ดิน พี่ไฟ ไอสิงโต กระจายกันไปหมด น้องเจฟก็มานอนกอดผม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เพราะผมจำได้ว่าผมนอนคนเดียวนิ.........
“ตื่นกันได้แล้วจ้ะเด็กๆ” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกจากแม่ของพี่ดินพี่ไฟ เด็กๆก็ค่อยๆตื่นขึ้นมากัน.....
คุณคริส : อึดอัดมั้ย เจฟต้องนอนกอดอะไรสักอย่างน่ะ ถึงจะนอนหลับ(บอกผมอย่างเป็นห่วงผมก็ยิ้ม)
ผม : ไม่เลยครับ อุ่นดี เหมือนกอดตุ้กตาเลย(กอดเจฟให้คุณคริสดูเค้าก็ยิ้มแล้วเดินออกไป เจฟยังไม่ตื่นเลย)
น้องไหม : พี่นทค่ะ ปลุกเจฟเลยสิคะ(พูดอย่างจริงจัง)
ผม : แปปก็ได้ เมื่อคืนน้องเจฟเล่นจนเหนื่อยเลยนะ(บอกอย่างใจดี)
แล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่......
พี่ดิน : ตื่นๆๆๆๆ!(เขย่าตัวเจฟอย่างแรงเลย)
ผม : พี่ดินเงียบๆสิ น้องนอนอยู่(พูดติดจะดุไปหน่อย ผมค่อยๆผละตัวออกมาจากน้องเจฟ แต่ดูเหมือนจะไม่โอ เพราะเกาะแน่นเลยละ)
พี่ไฟ : ตื่นได้แล้วไอเด็กขี้เซา!(ดึงเจฟออกจากตัวผม เจฟก็งัวเงียตื่นขึ้นมาเลยละ)
แล้วก็แยกย้ายไปอาบน้ำ เจฟงอแงนิดหน่อย เพราะพี่ไฟไปดุน้องเค้าตั้งแต่ตื่นเลยไง ก็แยกย้ายพวกผมก็เดินกลับไปอาบน้ำที่บ้านกัน อาบด้วยกันเลยสี่คน ใส่บ๊อกเซอร์อาบกัน เล่นกันไปแกล้งกันไป สนุกดีครับ ทำไรเสร็จก็พากันลงไปกินมื้อเช้ากัน จริงๆคุณคริสชวนกินบ้านเค้า แต่พี่นายดันไปบังคับให้เค้ามากินบ้านนี่อะไรไม่รู้ครับ ไม่นานพวกคุณคริสก็มากัน ไปๆมาๆแบบนี้แหละ ก็กินมื้อเช้าอะไรกันไป......
พี่นาย : สิงโตกับนทกลับกี่โมง(ถามอย่างสงสัย)
สิงโต : น่าจะ...(ทำหน้าคิด)
พี่ดิน : เย็นๆเถอะนะ นานๆมาที(พูดอย่างออกความเห็น)
สิงโต : ว่าไงนท(ถามอย่างใจดี)
ผม : แล้วแต่เลย ยังไงสิงโตก็เป็นคนพากลับนิ(ยิ้ม)
แล้วก็เลยตกลงกันว่าจะกลับกันเย็นๆ ผมก็โทรไปบอกเฮียกับป๊า เค้าก็โอเค แต่บอกให้รีบกลับ เพราะเดี๋ยวไปเรียนไม่ไหว ผมก็เข้าใจ เรากินมื้อเช้าเสร็จก็ไปเล่นน้ำกัน เล่นกันนานมากพาไปเล่นบานานาโบทด้วย เยอะแยะอะอากาศดีถึงแดดจะแรง แต่ก็มีลมเย็นๆพัดมาเรื่อยๆ สดชื่นมาก มีความสุขมาก เด็กๆ และสามพี่น้องนั่นก็ดูจะมีความสุขไม่น้อยเลยละ เล่นกันจนเที่ยงอะ ไม่กลัวดำเลยละ..........
น้องเจฟ : พี่โน้ต เล่นก่อทรายกันนะครับ(บอกอย่างตื่นเต้น)
ผม : เอาสิ ก่ออะไรดี(ยิ้ม)
แล้วก็พากันไปนั่งก่อทรายช่วยกันเด็กๆคนอื่นๆก็มาช่วย สามพี่น้องก็นั่งพัก เพราะแข็งกันว่ายน้ำไปสะไกลเลย ไม่รู้ว่าเพื่ออะไรกัน จนเค้าเรียกไปกินข้าวเที่ยงก็ถึงเวลาขึ้นแล้วก็ไปอาบน้ำล้างตัว และไปกินข้าวกัน เราจะกลับกันแล้วละ เพราะพี่นายจะไปดูงาน ก็เลยได้กลับกันเลย ใจหายไปนิดรู้สึกผูกพันกับเด็กๆจัง กินข้าวเสร็จผมก็ไปเก็บของอะไรให้เรียบร้อย....
ผม : ขอบคุณ คุณคริสกับน้ามากเลยนะครับ ผมมีความสุขมากๆเลย(พูดอย่างตื่นตันใจ)
คุณคริส : ไม่ต้องขอบคุณเลย เพราะนท เด็กๆมีความสุขมาก มาบ่อยๆ บ้านเรายินดีต้อนรับนะ(พูดอย่างใจดี ผมก็พยักหน้ารับทราบครับ)
ก็ร่ำลากันเสร็จสรรพก็เอาของขึ้นรถ พี่นายกับแม่ก็ไปนั่งรถเก๋งกลับกันสองคน ผมสี่คนนั่งรถตู้ เพราะพี่นายเค้าอยากสวีทกับแม่ไงละ555 จริงๆเค้าอยากให้พวกผมอยู่กันนานๆ เพราะพี่นายก็เข้าใจว่านานๆเจอกันที จะได้พูดคุยกันให้สนุก ผู้ใหญ่อยู่ด้วยเดี๋ยวอึดอัด เค้าเข้าใจวัยรุ่นดีเลยละ......
น้องเจฟ : พี่นทครับ!(ตะโกนเรียกผมที่กำลังจะขึ้นรถแล้วก็วิ่งมา จริงๆตอนผมร่ำลาทุกคนน้องเจฟไม่อยู่นี่นา...)
ผม : ว่าไงครับ ไปไหนมา (ยิ้ม)
น้องเจฟ : พี่นท...จะมาอีกใช่มั้ยครับ(ถามเศร้าๆ)
คุณคริส : ว้า เจฟติดนทสะแล้วหรอครับเนี่ย(เจฟก้มหน้าหงุดอย่างเดียวเลยครับ)
ผม : แน่นอนสิครับ มาแน่นอน(พูดอย่างใจดีแล้วจับมือน้องเจฟ)
น้องเจฟ : เจฟให้นี่ครับ(ยื่นเปลือกหอยรูปแปลกๆมาให้ผม ผมก็รับมาดู) ของสะสมของเจฟ (พูดเสียงเศร้าๆ)
ผม : ไม่เอา พี่ไม่รับไว้(น้องเจฟมองผมด้วยสายตาที่เหมือนจะร้องไห้) ของสะสม เอามาให้พี่แบบนี้ก็ไม่เรียกว่าของสะสมหรอกนะ(ยื่นคืนน้องไป) แต่...(ผมล้วงในเป้ตัวเอง) พี่ให้นี่เจฟดีกว่า มันเป็นของที่พี่ชอบมากเลยละ(ยื่นกำไลลูกไม้ให้ ผมชอบมันจริงๆ กำไลลูกไม้นี่ซื้อมานานแล้ว แต่ไม่ได้ใส่ ผมไม่ชอบใส่อะไรที่ข้อมือ เพราะมันรกข้อมือ แต่ผมชอบกำไลลูกไม้นี่เพราะลายมันสวยมากจริงๆครับ)
น้องเจฟ : ให้เจฟหรอ(จับดูอย่างดีใจ)
ผม : ใช่สิ มา พี่ใส่ให้(หยิบจากมือน้องมาใส่ให้ที่มือข้างซ้าย น้องดูดีใจมากเลยละ)
น้องเจฟ : แต่เจฟไม่มีอะไรให้พี่นท(ทำหน้าเศร้า)
ผม : แค่รักษามันไว้ให้ดี แค่นั้นพี่ก็ดีใจแล้ว และนี่(ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้น้องเจฟ) ถ้าเหงาก็สไกป์มาหาพี่นะ พี่จะบอกความลับของกำไลนี่ด้วย(ยื่นหน้าไปกระซิปบอก)
น้องเจฟ : ครับ (กอดผมแน่นเลย เค้าติดผมมากแล้วจริงๆ)
คุณคริส : พอแล้วพี่นทต้องกลับแล้ว(ดึงเจฟออกมา ร้องไห้แล้วครับ เด็กน้อยก็แบบนี้แหละ)
ร่ำลากันเสร็จผมก็ขึ้นรถ น้องเจฟร้องไห้หนักเลยครับ เค้าคงจะติดผมเพราะผมเข้าใจน้องเค้านะ ใจหายแปลกๆ ผมก็โบกมือให้น้องเค้า กอดคุณคริสแน่นเลยครับ น่ารักจริงๆ ไม่นานรถก็ออกผมก็นั่งคุยกับสามคนนั่นอย่างสนุก คิดถึงน้องเจฟเลยแหะ น่ารักจริงๆ.......
สิงโต : ไม่เห็นซื้อให้บ้างเลย(พูดขึ้นมา ขณะที่กำลังนั่งคุยกัน)
ผม : ไม่เอาน่า ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่ดิน : นั่นสิ เราอยากได้นะนท(พูดนิ่งๆ)
พี่ไฟ : พี่ด้วย (เอาแล้วไง งานงอก)
ผม : อะ เอ่อ.....เดี๋ยวผมซื้อให้นะ(พูดอย่างเกร็งๆ)
สิงโต : ไม่เอา อยากได้ของที่มึงชอบอะนท(เอาแล้วๆ)
พี่ดิน : นั่นสิ เอาของที่นทชอบ ไม่เอาที่ซื้อให้(ผมละเซ็งเลยครับ)
พี่ไฟ : ใช่ๆ (โอยให้ตายเถอะ)
ผมละเงิบจริงๆครับ หลังจากนั้นก็เรียกร้องกันตลอดทางเลย จนถึงบ้านอะครับ ผมเซ็งมากมาย พอถึงบ้านไอสิงโตก็โทรไปจองตั๋วเครื่องบิน ผมก็ฟังสองแฝดบ่นน้อยอกน้อยใจอย่างจำยอมหนีไม่ได้ เพราะนานๆเจอกันทีก็เอาใจเค้าหน่อยละกัน.....
ผม : โอเคๆ ผมขอโทษ จริงๆก็อยากเจอพี่สองคน แต่สิงโตก็อยากให้ผมไปกับมันสองคนนะ ทำยังไงได้ละ(พูดอย่างอึดอัด)
พี่ไฟ : เราของที่นทชอบ เราจะได้เมื่อไหร่ละ(ยังไม่จบ)
พี่ดิน : นั่นสิ กว่าจะได้มา(ผมกรอกตาหนักมากเลยครับ)
ผม : งั้น....(ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้) ผมให้นี่แล้วกัน จริงๆเป็นของที่ผมทั้งชอบและหวงเลยนะ(ยื่นหินนำโชคก้อนเล็กๆที่มืออยู่ในกระเป๋าผมค่อนข้างเยอะ ผมไปเก็บตอนไปน้ำตกที่เมืองจีนมาน่ะครับ เค้าบอกว่าพกติดตัวแล้วมันจะดี ผมเลยเก็บมาเยอะ และเอาใส่ทุกกระเป๋าที่ผมมีไว้เลยละ กระเป๋าละหลายๆเม็ด)
พี่ดิน : หิน สีสวยดีนะ(มองอย่างสงสัย)
พี่ไฟ : ชอบจริงหรอ ทำไมมันแปลกๆ(ถามแล้วมองอย่างสงสัย)
ผม : เป็นหินนำโชค ผมชอบพกติดกระเป๋าอะไรที่ตัวเองพกไปด้วยน่ะ มัน..ทำให้ผมรู้สึกมั่นใจดี(ยิ้ม)
พี่ไฟ : จริงหรอ งั้นเราจะเก็บไว้....ใต้หมอนเลยแล้วกัน จะได้ฝันถึงนทบ่อยๆ(ผมชะงักไปเลย)
พี่ดิน : เออ เข้าท่าดีนะ (พูดอย่างดีใจ)
แล้วเค้าก็พร่ำเพ้อกันสะจนผมแทบบ้า นี่เค้าอายุเท่าไหร่กันแล้วครับ เฮ้อ! ผมก็เออออไปตามเค้านั้นแหละครับ เบื่อจะเถียงไอสิงโตก็มานั่งข้างๆผมหลังจากออกไปโทรศัพท์จองตั๋วและโทรหาพ่อมัน ก็นั่งคุยเล่นอะไรกันไป เพราะนี่มันก็จะเย็นแล้ว เรากลับมากว่าจะถึงก็ใช้เวลาเยอะกว่าขาไปเพราะรถค่อนข้างติด นั่งคุยเล่นกันบ้างไปเล่นเกมส์ในห้องกันบ้างมีความสุขดี พี่ดินพี่ไฟก็ตลอด ไอสิงโตทำหน้ารำคานจนผมขำอะครับ5555 มันคงจะเสียอารมณ์มากเลยละ......
พี่ดิน : หยุดเรียนสักวันไม่ได้หรอ (ถามผมขึ้นมาขณะนั่งเล่นเกมส์)
พี่ไฟ : นั่นสิ เราจะหยุดอยู่เที่ยวกับนทเลยนะ(พูดอย่างดีใจ ตาก็มองจอเกมส์)
สิงโต : ไม่ได้ๆ ต้องไปเรียนสิ นี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว!(พูดอย่างไม่ยอม)
แล้วก็เถียงกันไป ผมก็นั่งเล่นเกมส์ไม่สนใจ จนเย็น ก็ไปกินข้าวกันอย่างมีความสุข ความสุขจริงๆมีแต่เสียงหัวเราะจากเรื่องเล่าตลกที่ผมเล่าครับ แต่.........
“อ้าวววว!” ทุกคนก็หันไปมอง เอ่อ พี่กายไงละ.......
พี่นาย : อ้าว มาได้ไงกาย(ถามอย่างสนใจ) มาๆกินข้าวด้วย(พูดอย่างใจดี)
พี่กาย : อ่อ ครับ ดีเลยกำลังหิวเลยครับ(มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เอ่อ...) พ่อผมไปสวิสมา เอาของมาฝาก(เดินเอากล่องอะไรไม่รู้ไปให้พี่นาย)
พี่นาย : โอโห ของดีเลยนะ(ยิ้มอย่างดีใจ)
พี่กาย : มาไม่เห็นบอกเลย(เดินมากระซิปข้างหูผม เพื่อ?)
ผม : รู้อยู่แล้วละสิ!(พูดอย่างหมั่นไส้ มันก็เนียนนั่งข้างผมเลยไง สามพี่น้องดูจะไม่พอใจเท่าไหร่)
พี่กาย : ถ้าไม่เห็นว่าดินกับไฟเช็คอินคงไม่รู้เลยนะเนี่ยว่านทมา(พูดอย่างกวนๆ)
พี่ดิน : กลับไปเลยพี่กาย (ไล่นิ่งๆ)
พี่นาย : อะไรๆ ให้พี่เค้าอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ(พูดอย่างใจเย็น)
หลังจากนั้นก็เป็นสงครามจ้องตากันอย่างหาเรื่อง ผมก็กินไปครับ ไม่สนใจ เบื่อคนพวกนี้ทำตัวแปลกๆกันเพื่ออะไรก็ไม่รู้ ให้ตายสิครับ ผมก็กินข้าวไป จนกินเสร็จนั่นแหละ เราก็ไปนั่งเล่นกัน ในห้องเล่นของพี่ดินพี่ไฟ พี่กายก็เข้ามาด้วยไง.......
พี่กาย : ว่างๆพี่จะไปเที่ยวหานะ(พูดขึ้นมาขณะที่ผมนั่งอ่านหนังสือ และพี่ๆก็เล่นเกมส์กัน ไอสิงโตก็ด้วย)
ผม : พี่เกรซไม่ว่าเอาหรอครับ(ยักคิ้วให้มันกวนๆ)
สิงโต : พี่กาย มีคนมาหาข้างนอกน่ะ(พูดขึ้นมาเมื่อมีคนเรียก ผมก็ได้ยินนะ)
ผม : พี่กันแน่ๆเลย มาตามพี่อะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
แกรก! แล้วพี่กันก็เปิดประตูเข้ามาจริงๆ แต่มากับ......
ผม : ว้าววว! พี่เกรซ!(พูดอย่างดีใจแล้วลุกขึ้นไปหาพี่เกรซ)
พี่เกรซ : มาได้ไงเรา (ยิ้มหวานเชียว)
ผมก็ทักทายกับทั้งสองนิดหน่อย แล้วก็คุยกับพี่เกรซเยอะแยะเลย เค้าคุยสนุกดีนะครับ ผมก็เหล่มองพี่กายบ้าง มันก็ทำหน้าเหมือนเซ็งๆอะครับ ไม่นาน พี่กายพี่กันพี่เกรซก็กลับไป เพราะพ่อพี่เค้าเรียกแล้วผมก็ไม่ได้บอกทั้งสามว่าจะกลับเย็นนี้ พี่เค้ายังพูดอยู่เลยว่าพรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน ผมก็เพียงแค่ยิ้มรับเท่านั้น555 เดี๋ยวไอพี่กายมันดราม่าให้ฟังอีกน่าเบื่อไง..........
สิงโต : กระเป๋าพร้อมแล้วใช่มะ ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะ(ผมก็พยักหน้า)
พี่ดิน : ยังไม่อยากให้กลับเลย(พูดอย่างหงอยๆ)
พี่ไฟ : ไว้ว่างๆเราจะขึ้นไปหานทเองนะ(พูดอย่างใจดี)
แล้วก็ดราม่ากันไป ผมก็ฟังอย่างรับรู้ ไม่นานก็ถึงเวลาต้องไป ผมก็ไปลาแม่กับพี่นาย พี่นายว่าจะไปส่ง ผมก็โอเคครับ พี่ดินพี่ไฟก็ด้วย เอากันเข้าไป คือไม่เว่อไปหน่อยหรอเนี่ย แต่ก็ดีครับ เค้าต้อนรับผมได้อบอุ่นเสมอเลยละ ก็พากันขับรถไปสนามบิน พี่นายก็ดูใจดีเสมอเลยละ เค้าอบอุ่นดีนะ......
พี่นาย : มาอีกบ่อยๆนะ เริ่มติดเราสะแล้วสิ(ยิ้มอย่างใจดี ตอนนี้ถึงสนามบินกันแล้ว)
ผม : ผมสนุกมากเลยพี่นาย ชอบมาก มีความสุขมาก ขอโทษด้วยผมควรจะเตรียมของฝากมาให้ ไม่คิดว่าจะมาเจอกันนะครับ(พูดอย่างเกรงใจ)
พี่นาย : ไม่เป็นไรเลย แค่มาก็ดีใจแล้ว อะ(ยื่นกล่องของขวัญให้ผมอีกแล้ว ผมก็มองงงๆ) ต่อจากคราวที่แล้วไง อ่านจบแล้วใช่มั้ย(ผมชะงักไปนิด เพราะของคราวที่แล้วยังไม่ได้แกะเลยครับ)
ผม : ขะ ขอบคุณครับ(ยิ้มอย่างดีใจ) คราวหน้าผมจะเอาของมาฝากให้ได้เลยละ ไม่ก็ส่งให้พี่นายนะครับ(พูดติดจะเขินๆไปนิด)
แล้วก็ร่ำลากันไป พี่ดินพี่ไฟก็กอดผม บอกลาสะเหมือนว่าผมกำลังจะไปตายอะครับ5555 จนเสร็จสรรพทุกอย่างผมก็เดินเข้าไปด้านใน โบกไม้โบกมือลาพ่อลูกทั้งสามอย่างดีใจ ไอสิงโตก็ด้วยครับ แล้วพวกเค้าก็เดินกลับออกไปกัน ผมก็ไปขึ้นเครื่องกลับถิ่นตัวเอง มีความสุขจริงๆนะถึงจะเวลาสั้นๆก็เถอะ คิดถึงน้องเจฟเลยละ........
สิงโต : เฮ้อ! สุดท้ายกูก็พลาด(พูดอย่างเซ็งๆแล้วจับมือผม ตอนนี้นั่งบนเครื่องแล้ว)
ผม : ไม่เลย ยังมีอีกอย่าลืม(ยักคิ้วกวนๆ มันก็ยิ้ม)
สิงโต : อานายให้อะไรมึงวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ไม่รู้ จริงๆคราวแล้วกูยังไม่ได้แกะเลยด้วยซ้ำ(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
สิงโต : กูว่าละ(ยิ้ม)
แล้วก็คุยเล่นกันไปครับ ไอสิงโตมันเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายมากเลยละ มันน่ารักและน่าสงสาร ผมเข้าใจมันแต่ทำไงได้สถานการณ์มันไม่โอเคนี่นา ไม่นานก็ถึง สิงโตก็ให้คนที่บ้านมันมารับไปบ้านมัน และพาผมไปส่งที่ร้านเฮีย เฮียยังไม่กลับ พอไปถึงผมก็ชวนสิงโตนั่งเล่นก่อนมันก็โอเค ผมหยิบของฝากที่ซื้อจาดที่ทะเลให้เฮียทั่งสองและพี่ๆในร้าน เป็น โมเดลหอยสวยๆเอาไว้ตั้งโชว์อันเล็กๆนะครับ น่ารักดี.......
สิงโต : พรุ่งนี้ไออ๊อฟมันกลับบ้านแล้วนิ(พูดอย่างดีใจ)
ผม : อืม วันนี้ยังไม่ไปหาเลย ว่าจะไปอยู่(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
สิงโต : อยากไปป่าว(ถามอย่างสนใจ)
ผม : ไม่ละ ดึกแล้ว มึงก็กลับได้แล้ว ขี่รถดึกๆมันอันตรายนะ(พูดอย่างเป็นห่วง)
มันก็อยู่คุยกับผมนิดหน่อยแล้วมันก็กลับไปผมก็ไปส่งมันที่รถ มันทำหน้าเซ็งๆ ผมเลยมองซ้ายมองขวาแล้วจุ้บปากมันไปเบาๆที่นึง มันดูอึ้งๆไม่น้อยเลยละ.....
ผม : มัดจำไง อย่าคิดมากดิ (ยิ้ม มันก็ยิ้มเขินๆครับ)
แล้วมันก็ขี่รถไป ผมก็มองตามจนมันพ้นสายตาผมไปแล้วก็กลับไปข้างใน ไปหาเฮียบอมสักหน่อย เพราะเฮียบอกว่าหงุดหงิดหนักมากที่อยู่กับที่ไม่ได้ไปไหนเลย ผมก็เห็นใจนะ แต่เฮียบูมก็เป็นห่วงผมด้วย และผมก็เริ่มเป็นห่วงเฮียบูมมากกว่าแล้วเพราะเฮียบอมไม่ช่วยงานอะไรเลย ทำตัวเป็นเด็กอกหักแล้วไม่ทำอะไร ทำท่าจะกินแต่เหล้า สงสารเฮียบูมจริงๆ ผมก็ช่วยเค้าเท่าที่ช่วยได้แหละครับ.............
ผม : เป็นอะไรเฮีย(ถามแล้วนั่งลงข้างๆ)
เฮียบอม : กูเซ็ง! อยู่เฉยๆเบื่อ! อยากแดกเหล้าเนี่ย! หลายวันแล้วนะเว้ย!(พูดอย่างหัวเสีย)
ผม : เฮ้อ! (จับมือเฮีย)
เฮียบอม : มึงอย่ามาเลี่ยน!(ดึงมือกลับไป มันคงหงุดหงิดจริงๆ)
ผมก็เลยเดินออกไปข้างนอก เห็นเฮียบูมกำลังยุ่งเลยครับ ไอเฮียบอมมันไม่ช่วยเฮียบูมทำงานเฮียบูมเลยไง ผมก็ไปช่วยเฮียเท่าที่ช่วยได้แหละครับ วันนี้ไม่ได้ไปหาพี่อ๊อฟเลย เพราะเฮียไม่ว่างไปส่งจริงๆจะไปก็ไปได้ไงไม่ได้ดึกขนาดนั้น พี่อ๊อฟมันก็โอเคแหละ มันเข้าใจ เพราะผมโทรและไลน์บอกตลอด และมันก็โทรถามไอสิงโตเรื่อยๆอยู่แล้วไง.....
เฮียบูม : นท เฮียคงจะกลับดึกเลยละ บอมมันไม่ยอมช่วยทำงาน เดี๋ยวเฮียต้องไปเคลียล์ต่อที่บริษัทอีก นทกลับกับบอมมันก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหว(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : เฮียอย่าหักโหมสิ นทช่วยได้นะ (พูดอย่างจริงจัง เฮียมองแล้วยิ้ม)
เฮียบูม : รู้แล้ว แต่ยังไงพรุ่งนี้นทก็ต้องไปเรียนนะ แถมยังเพิ่งกลับมาจากเที่ยวอีกไปพักได้แล้ว(ลูบหัวผม ผมก็ยิ้ม)
ผมก็ช่วยอีกไม่นาน เฮียบูมก็ไล่กลับ โดยไปคุยอะไรกับเฮียบอมไม่รู้ มันเดินยิ้มร่าออกมาเลยอะ คือ มันได้รถคืนแล้วงะ ดีใจเป็นเด็กเลย แต่กระเป๋าตังไม่ได้คืน มันก็ไม่อะไร ผมว่ามันต้องมีแผนร้ายกาจมากแน่นอน ผมก็ไม่อยากคิดไรมาก มันร่าเริงได้เหมือนเดิมก็ดีมากแล้วละครับ ไม่นานผมกับเฮียบอมก็พากันกลับ เฮียบูมคงจะเหนื่อยน่าดูเลยละครับ เฮียบอมนี่ไม่ได้เรื่องเลยอะ ผมก็เลยได้โอกาส ขอมันไปส่งหาพี่อ๊อฟ ตอนแรกมันไม่ยอม ผมก็อ้อนมันจนมันยอมอะ ก็ไป แต่......
เฮียบอม : เอากระเป๋าตังมึงมา(ยื่นมือมาหน้าผม ตอนนี้เราอยู่ที่โรงบาลกันแล้ว)
ผม : ไม่! ห้ามกินเหล้า นทไม่อนุญาต!(พูดอย่างไม่ยอมแล้วกำลังจะลงรถ มันก็ล็อครถไว้)
เฮียบอม : งั้นกลับบ้าน!(พูดเสียงแข็งผมมองมันอย่างไม่พอใจ) งั้นก็เอามา กูจะไปซื้อขนมตรงเซเว่นนั่น! ที่ห้องมันหมด ขี้เกียจลงไปส่งมึงซื้อ เข้าใจมะ!(พูดอย่างไม่พอใจ ผมก็มองมัน มันก็ทำหน้าจริงจังดี)
ผม : เออๆ ผมให้เพราะเฮียเห็นแก่ผมหรอกนะ(ยื่นไปให้ทั้งกระเป๋านั่นแหละครับ จริงๆผมก็อยากกินขนมเยอะๆ แหะๆ)
เฮียบอม : เออ เป็นเด็กดีแบบนี้สิวะ(เขย่าหัวผมเบาๆ)
ผม : อืมๆ(ยิ้ม)
แล้วผมก็ลงรถวิ่งเข้าโรงบาลไปหาพี่อ๊อฟ เฮียมันก็ไปซื้อของ โดยบอกจะรอที่รถ ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ ขึ้นไปถึงพี่อ๊อฟก็กำลังจะนอนเลย ผมก็เลยกวนพี่เค้านิดหน่อย วันนี้พี่อิฐอยู่เฝ้า ผมก็ไม่อะไรครับทักทายเค้าปกติ และเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวให้พี่อ๊อฟฟังพี่อ๊อฟก็ฟังอย่างดีใจเลยละ ผมคุยกับพี่อ๊อฟได้ไม่นานก็ต้องลงไป เพราะไอเฮียมันโทรมาเร่งแล้ว ผมก็เลยลาพี่อ๊อฟพี่อิฐแล้วรีบลงไปหามัน ทำหน้าหงุดหงิดอะไรนักหนา พอผมขึ้นรถก็ออกรถอย่างเร็วเลยครับ พร้อมกับบ่นผมมาตลอดทาง ผมเถียงจนเลิกเถียงอะ ไม่นานก็ถึงคอนโด ผมก็ลงแล้วก็รีบเดินเข้าไปเลยละ รำคานมันพูดมาก ผมมีคีย์การ์ดกุญแจอะไรอยู่แล้ว ผมก็เลยเดินนำไปคนเดียวเลย ไปถึงห้องก็เข้าห้องเฮียบูมแล้วอาบน้ำนอนดูทีวีในห้องเลย ไอเฮียบอมมันเปิดเพลงดังอยู่นอกห้องไง ขี้เกียจไปทะเลาะกับมัน ก็เลยนอนเล่นอยู่ในเนี่ยแหละครับ ไม่นานก็หลับไป.........
“หอมจัง” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะมีคนมารบกวนการนอนของผม ผมลืมตาขึ้นมาได้ก็เห็นเฮียบอมนอนกอดผมอยู่ครับ จริงๆมันเป็นเรื่องปกติ ผมเลยไม่ว่าอะไร....
ผม : เฮีย นอนดีๆดิ้(พูดแล้วขยับตัวนิดหน่อย มันก็หอมแก้มผม)
เฮียบอม : มึงตัวหอมดีวะ(ยิ้ม)
ผม : ก็คนมันหอมอยู่แล้วนี่นา(พูดเสียงงัวเงีย แล้วยิ้มกวนๆ)
เฮียบอม : แล้วกูหอมมั้ย(ผมก็ยื่นหน้าไปดมมัน ผมเบิกตากว้างเลยครับ สร่างจากความง่วงเลย)
ผม : เฮีย! ไปเอาเหล้าที่ไหนมากิน!(พูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ ผมก็ว่าละ หน้ามันแดง กลิ่นปากมันหึ่งเลยครับเหล้าแรงมาก พูดจายวนยานด้วย)
เฮียบอม : กูไม่ได้มาวว (โอ้โห ถ้าผมไม่สร่างจากความง่วง ผมไม่เห็นเลยนะเนี่ย ว่ามันเมาหนักมาก)
ผม : ไปนอนเลย!(พูดแล้วก็ผลักมันนอนลง มันก็หลับตาไปเลย สงสัยจะหนักมากจริงๆ)
ผมเลยเดินออกไปดู โอ้โห เกลื่อนเลยครับ ขวดเหล้า4-5ขวด ขนม น้ำ เพลงก็ไม่ปิด ผมนึกขึ้นได้มันยังไม่คืนกระเป๋าตังผม ผมเลยเดินไปดูในครัว วางไว้อยู่นั่นจริงๆครับ พอเปิดดู โอ้โห! เกลี้ยงเลย ตังผม ผมเลยเก็บของที่ไอเฮียมันทำรกก่อน ผมไม่อยากให้เฮียบูมที่กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆมาเห็นอะไรแบบนี้ เก็บได้ไม่นานก็เสร็จ ผมก็เลยเดินเข้าไปดูเฮียบอม เฮ้อ! เป็นเอามากจริงๆ มันเพ้อถึงแต่พี่ม่อย ผมไปเอาถังมาใส่น้ำพร้อมผ้า มาเช็ดตัวให้มัน พรุ่งนี้มันคงปวดหัวมากๆแน่เลยละ.......
เฮียบอม : อื้อ!(เอามือปัดป่าย)
ผมก็เช็ดต่อไปแบบลวกๆนั่นแหละครับ แล้วก็ปิดไฟล้มตัวนอนข้างมัน.....
หมับ! มันกอดผมจากด้านหลัง ผมก็ไม่อะไร นอนนิ่งๆนั่นแหละเพราะเป็นสิ่งที่มันชอบทำอยู่แล้ว......
เฮียบอม : หืม(มันดมหัวผม ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ เพราะมันเอามือมาลูบก้นผม) รักมากนะ(พูดเบาๆ)
ผมก็พลิกตัวไปทางมัน มันก็มองผมตาเยิ้มเลยครับ ผมว่ามันชักแปลกๆ....
หมับ! นั่นไง มันขึ้นมาคร่อมตัวผมแล้วจับแขนผมทั้งสองไว้ ผมก็มองมันนิ่งๆ ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด.....
เฮียบอม : รักขนาดนี้ ยังทิ้งกันได้ลงหรอ ม่อย(ผมเบิกตากว้างเลยครับ ไอเฮียบอมมันเสียสติไปแล้ว!)
ผม : ปล่อย! เฮียนี่นท! โอ้ย!(มันบีบแขนผมอย่างแรงเลยครับ เจ็บจนน้ำตาซึมเลย) ปล่อยเฮีย นี่นทเองนะ(พูดเสียงเนือยๆ เพราะเจ็บแขนค่อนข้างมาก)
เฮียบอม : หลอกเอาเงินกูไปไม่พอ (บีบแขนผมแน่นขึ้น)
ผม : โอ้ย! เฮีย! หยุดนะ (ผมเริ่มเสียงสั่นเพราะความกลัว เฮียทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมแล้วครับ) เฮีย ปล่อยนท ฮึก! เฮีย!(ตะโกนสุดเสียงเลยครับ ตัวผมสั่นไปหมดแล้ว น้ำตาก็เริ่มไหล)
ผมใช้เท้าเตะเข้าข้างหลังมัน มันก็นอนทับร่างผมไว้เลยครับ ผมขยับไม่ได้เพราะความหนักของตัวเฮียมัน....
ผม : ไม่เอาเฮียปล่อยนทนะ ฮือ!(พูดเสียงสั่นๆ มันมองผมแบบหน้าชิดกันมากเลยครับ) เฮียมองดีๆนี่นทนะ ไม่ใช่ อุ้บ!(มันกระกปจูบผมทันที จูบที่เหมือนไม่ใช่จูบ มันกัดลิ้นผมครับ) อื้อ! ฮือ! อ้าย!!!!(ผมส่ายหัวไปมาเพราะความเจ็บ เฮียมันก็ทำหน้ามีความสุขกดแขนผมแน่นขึ้นอีก)
เฮียบอม : หึ! คืนนี้ กูจะพามึงสนุกทั้งคืนเลย อีกระหรี่!(ตะหวากสุดเสียงผมสะดุ้งเฮือกเลยครับ)
แล้วเฮียมันก็ประกบจูบผมอีกทีนึง คราวนี้เป็นจูบที่เล่าร้อน ผมไม่ตอบโต้อะไรแต่อย่างใด ผมไม่มีอารมณ์ ผมกลัว ผมไม่ไหว ผมหนักไปหมด หายใจก็ไม่ทัน เจ็บแขน ทุกอย่างคือไม่โอเคครับ ผมก็เพียงเปิดปากรับลิ้นของมันเท่านั้น มันก็ทำอย่างรุนแรง รวบมือของผมไปไว้ที่มือของมันข้างเดียว แล้วจับไว้แน่น ความปวดจากที่มันบีบทำผมเจ็บจนร้องออกมาอย่างดัง...
ผม : อ้าก! (น้ำตาไหลออกมามากมายเพราะความเจ็บและความกลัว)
เฮียบอม : ชอบมั้ย!(ถามผมนิ่งๆผมก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างทรมาน)
มันเลื่อนมืออีกข้างที่ว่างมาลูบไล้คอผมอย่างแผ่วเบาๆ....
“อั่ก! อึก!” มันบีบคอผมอย่างแรง ผมจำความรู้สึกได้ดี มันเจ็บรอบคอไปหมด และเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ผมดิ้นและเกร็งบริเวณหน้าสุดๆ เหมือนเลือดไม่สามารถขึ้นมาเลี้ยงส่วนหัวของผมได้ ผมดิ้นได้ไม่มากนักเพราะมันกดมือทั้งสองไว้แน่นแถมทิ้งน้ำหนักลงตัวผมจนดิ้นแทบไม่ไหว ตาผมเหลือกขึ้นอย่างทรมาน เพราะมันบีบแรงมากจริงๆ.......
เฮียบอม : หึ! ยัง! กูยังไม่ให้มึงตาย!(พูดตะคอกแล้วปล่อยมือจากคอผม)
“แค่กๆๆๆๆๆๆๆ! ” ปล่อยได้เท่านั้น ผมก็ไอออกมาอย่างแรงเกือบอ้วกออกมาเลยละและนอนเอียงตัวไปมา ตอนนี้แรงในร่างกายผมหมดไปแล้ว เฮียมันลุกออกไปเปิดไฟที่หัวเตียง แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าผมออก มันก็ถอดเสื้อผ้าของมัน ตอนนั้นร่างกายผมไม่รู้สึกอะไร หัวมันว่างเปล่าแต่รับรู้ทุกอย่างว่ามันทำอะไร........
“อ้ากกกกกก! แค่กๆๆ!!” มันกัดหัวนมผมอย่างแรง ทำให้รู้สึกได้เลยว่าเลือดต้องไหลออกมาแน่นอน ผมร้องออกมาอย่างทรมานด้วยเสียงที่แหบพร่าเพราะเจ็บรอบคออย่างหนักจากที่มันบีบอย่างแรง และไอออกมาผมได้กลิ่นเลือดจางๆเลยครับ มันกัดแล้วเลียตรงบริณเวณหัวนมของผมสักพัก แล้วก็ผละออกไป....
“ชอบมั้ย” ผมก็เอียงหัวไปมาเพราะความมึนหัวไปหมดผมเพลียเพราะเหนื่อยมาทั้งวันไม่พอยังมาเจอเรื่องบ้าบออะไรแบบนี้อีก ผม.....กำลังจะตายแล้วรึเปล่า....
“ไม่ชอบหรอ กูจะจัดให้มึงหนักกว่านี้เลย!” พูดจบมันโน้มหน้ามาไซร้คอและกัดคอผมเต็มไปหมด ผมได้แต่กัดฟัดแล้วบิดตัวไปมาเท่านั้น ผมเจ็บคอจนกว่าจะร้องออกมาได้แล้ว มันกัดคอผมรอบคอเหมือนจะสร้างรอยไว้ ผมดิ้นได้เพียงเล็กน้อย เพราะมันกระชากหัวผมให้เงยขึ้น และจัดการกับคอผมอย่างโหดร้ายเพราะความเจ็บจนเริ่มกลายเป็นความปวด น้ำตาผมไหลไม่หยุด ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงแต่ตัวสั่นสะท้านเพราะความกลัว มันก็กัดคอไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอก มันก็กัดจนผมแสบไปหมด และไล่ลงไปเรื่อย กัดไล่ลงไปจนถึงขน...น้อยๆของผม มันลูบเล่นสักพัก....
“อึก!” ผมนอนงอตัวไปเลยครับ ครางออกมาจากในลำคอได้เพียงน้อยนิดเท่านั้น มันดึงขนของผมออกอย่างแรง เจ็บแสบไปหมด น้ำตาไหลหนักกว่าเดิมเลยครับ แล้วมันจับขาผมถ่างออก เอานิ้วล้วงเข้าไปทางช่องหลังของผมสองนิ้วทีเดียว พรวดเดียวแบบไม่ชะลอ ผมตาเหลือกเพราะความเจ็บ มันเจ็บปวดไปหมด ด้วยเพราะความกลัวผมก็เกร็งไปหมด....
“โครตฟิต” พูดเสียงแหบพร่า ผมนอนตัวสั่นสะท้าน เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว ผมร้องไห้อย่างหนัก.....
“อยะ อย่าทำนทเลยนะ” พูดออกมาเบาๆ เบามากจนผมคิดว่าผมเองยังไม่ได้ยิน....
“อื้ม! อ่า! ฟิตชิบ” มันรัวนิ้วของมันเข้าออกทางช่องหลังของผมอย่างเมามันส์ ผมเจ็บแสบไปหมด เพราะมันฟืดและเสียด จนแสบไปหมดแล้ว...
“อ่าห์! ยังซิงอยู่ด้วย!” มันยกนิ้วที่มันเอาเข้าช่องหลังของผมมาให้ดู เลือดติดออกมาค่อนข้างเยอะเลยละครับ ผมค่อนข้างตกใจมาก ขยับตัวถอยหนีมันสุดแรง แต่คงทำได้นิดเดียวจริงๆ เพราะมันดึงขาผมให้ไปหามันได้เลยในทีเดียว...
“เอาละ อมสะ” มันคร่อมหน้าผม แล้วโน้มให้แท่งของมันมาอยู่ที่ปาก บังคับด้วยสายตา ตามันแดงก่ำ หน้ามันก็ด้วย มันไม่มีสติแล้ว ผมเพิ่งสังเกตได้ครับ ผมกลัวเหลือเกิน มันเอาแท่งของมันมาถูปากผมอย่างแรง จนผมต้องเปิดปากรับมันเข้ามาอย่างจำยอม มันรัวเอาเข้าออกกับปากของผมจนสุดแท่งของมัน เข้ามาแต่ละครั้งลึกไปถึงคอผมที่เจ็บอย่างหนัก คือมันดิ้นก็ไม่ได้ร้องก็ไม่ออก แสบจนชาไปหมด จะอ้วกออกมาแล้วด้วยมันเลยถอนแท่งของมันออกไป.....
‘เพี้ยะ!’ ตบหน้าผมอย่างแรง แรงจนผมแสบหน้าและมุมปาก คอเคล็ดเลยด้วย....
“อมเหี้ยไรของมึงแบบนี้วะ! ทุเรส!” มันบีบหน้าผมอย่างแรงด้วยมือข้างซ้าย ผมเจ็บไปหมด แล้วมือข้างขวาของมันก็มาล้วงในปากผม เล่นกับลิ้นของผมอย่างไม่กลัวว่าผมจะเจ็บ ผมก็เอาแต่ร้องไห้ กลัวเหลือเกินครับ....
“ลิ้นนุ่มดี” ยิ้มแบบคนโรคจิต แล้วก็ถุยน้ำลายของมันใส่หน้าผม ผมสะดุ้งนิดหน่อย มันผละออกไปแล้วไปอยู่ตรงหว่าขาผม ผมก็นอนนิ่งตัวสั่นไปหมด......
“หึ!” “อ้าห์!!!!!” ผมจิกเล็บลงที่นอนอย่างแรง มันดันแท่งของมันเข้ามาพรวดเดียวเลย และขนาดของมันไม่ใช่เล็กๆ มันใหญ่กว่าของพี่อ๊อฟหรือใครๆที่ผมเจอมาด้วยซ้ำ ผมจุกเจ็บปวดไปหมด เหมือนร่างจะแตกตรงนั้นเลย และมันก็รัวเอวเข้าออกอย่างเร็ว ไม่ได้สนใจว่าผมจะทนไหวรับไหวรึไม่เลย ผมก็ได้แต่นอนครวญครางเพราะความเจ็บพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมามากมาย…..
‘เพี้ยะ! ผั๊วะ!’ มันตบและต่อยหน้าผมอย่างแรง และรัวเอวให้แรงขึ้น ผมเจ็บไปหมด มันทรมานมากจริงๆ ผมเคยสงสัยมาตลอดว่าคนที่ถูกข่มขืนจะรู้สึกยังไง วันนี้ได้คำตอบเลย ผมต้องตายรึเปล่ามันถึงจะหยุด ผมเจ็บไปหมดแล้วครับ..........
“ร้องออกมาดังๆ! อ่าห์!” มันพูดเสียงแหบพร่าเพราะความเสียง ผมก็ร้องออกไปเพราะความเจ็บ น้ำตาไม่หยุดไหลจริงๆครับ มันกระแทกแท่งของมันเข้ามาสุดและเอาออกเกือบหมดกระแทกลงมาแบบเน้นย้ำหลายต่อหลายที ผมปวดช่องหลังไปหมดแล้ว.....
“หึ! มึงจะร้องทำไม!” มันกระแทกลงมาเรื่อยๆ ตอนนั้น ผมเริ่มไม่รู้สึกอะไรแล้ว ภาพและเสียงทุกอย่างรอบตัวมันเลื่อนลอย มันเพลีย แล้วทุกอย่างก็ดับไป............
ผมสะดุ้งตื่นอีกทีก็รู้สึกเจ็บบริเวณช่องหลังอย่างหนัก ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ลืมยากเหลือเกิน พอลืมได้ความปวดก็แล่นเข้าที่ตาผมอย่างแรงเนื่องจากการร้องไห้อย่างหนักและอาการเจ็บปวดตามร่างกายส่วนอื่นๆก็ถาโถมเข้ามา ผมหันหลังไปดู เฮียบอมกอดผมจากด้านหลัง ผมไล่สายตาลงไปดูส่วนล่าง ก็พบว่าเฮียมันยังไม่เอาแท่งออกจากช่องหลังของผมเลย ผมขยับตัวนิดหน่อยให้แท่งมันออกจากตัวผม พอออกได้เสียงดัง จ๊วบเลยครับ พร้อมกับมีความรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาอย่างเยอะ.....
เฮียบอม : เห้ย!(มันสะดุ้งตื่นแล้วถอยห่างผม ผมก็เช่นกัน ผมถอยห่างมันเพราะความกลัว) มะ...
พรึ่บ! ผมกระโดนลงเตียงอย่างเร่งรีบ และผมล้มลงกับพื้นอย่างจังเพราะความล้าที่เกิดขึ้นจากเมื่อคืนมันไม่มีแรงเลยละครับ เฮียบอมมันก็มองมาทางตัวผมอย่างตกใจ หน้ามันดูตกใจมากมายแต่คงไม่เท่าผม ผมก็เลยพยายามลุกขึ้นแล้วรีบเข้าห้องน้ำยังรวดเร็ว เฮียมันก็ยังคงอึ้งและนิ่งอยู่บนเตียงผมเข้าห้องน้ำได้ล็อคกลอนอย่างแน่นหนาเลยละ ผมก็เข้าไปนั่งในอ่างน้ำเปิดน้ำในอ่างให้เต็มนั่งอยู่แบบนั้นละครับ.....
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันติดตาและทำให้ผมกลัว เนื้อตัวผมสั่นเทา กลัวเหลือเกิน คิดไปทั่วอะครับ มองนาฬิกาบนผนังหน้องน้ำ ตอนนี้ตี5แล้วละผมนั่งนิ่ง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงน้ำในอ่างที่ผมแช่ ตอนนี้ในอ่างน้ำมีสีส้มอ่อนจางๆ เลือดผมไหลออกมา ผมไม่รู้ไหลจากตรงไหน แต่มันแสบไปหมดทั้งตัว ก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ ผมจะไปโรงเรียนยังไง เพื่อนๆหรือใครเห็นเค้าจะพูดว่ายังไง ผมไม่กล้าพอที่จะมองตัวเองผ่านกระจก ไม่มีแรงแม้แต่กระทั้งลุกขึ้น ร้องจนแสบตา ปวดตา รู้สึกได้เลยว่าตาผมบวมมาก.....
‘ก๊อกๆๆๆ นท’ เสียงเคาะประตูห้องและเสียงเรียก ทำให้ผมหันไปมองทางประตูนิดหน่อย เสียงเฮียบอม ผมก็มองนิ่งๆ มันเลื่อนลอย มัน...เหมือนไม่มีอะไรแล้ว...ผมตายรึยัง ทุกอย่างมันเริ่มวนเวียนในหัวผมไปหมด......
“ไอบอม! มึงทำอะไรน้อง!” แล้วเสียงโวยวายก็ดังจากข้างนอก ถ้าให้ผมเดาเฮียบูมคงเพิ่งกลับ ทำไมกลับมาช้า ทำไมถึงเพิ่งกลับ ทำไมเหล้าถึงไปอยู่ในปากเฮียได้ ทำไมเฮียบอมทำกับผมแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ ไม่รู้สิครับ ตอนนั้น ผมขอให้ได้โทษคนอื่น โทษไปเถอะ โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ ถ้าไม่ยื่นเงินไปให้เฮีย เรื่องทั้งหมดจะไม่เกิด....
‘ปั้งๆๆ! นท! เฮียเอง เป็นไงบ้าง!’ ตบประตูอย่างแรงแล้วเรียกผมอย่างดัง ผมก็ค่อยๆลุกขึ้น แล้วก็เดินไปทางประตูห้องน้ำ ผมลังเลอยู่สักพัก และก็ปลดล็อคกลอนเพื่อเปิดประตูห้องออก เฮียบูมที่ยืนอยู่หน้าห้องมองผมอย่างตกใจ เฮียบอมไปไหนไม่รู้แล้ว......
เฮียบูม : นท (เรียกผมอย่างแผ่วเบา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลง ผมก็เช่นกัน แต่ผมมันไหลไม่หยุด มันกลัวจริงๆ ตัวยังสั่นไม่หาย) นท เจ็บมั้ย(เดินมาหาผมแล้วจับตัวผมเบาๆ ผมก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเจ็บปวด) ไปหาหมอนะ (พูดอย่างกลั้นสะอึก)
ผม : ทำไมเฮียเพิ่งกลับ(พูดด้วยเสียงที่มันแทบจะไม่มีออกมา)
หมับ! เฮียสวมกอดผมเบาๆ เพราะกลัวว่าผมจะเจ็บ เฮียสะอื้นเล็กน้อย....
เฮียบูม : เฮียขอโทษนท เฮียขอโทษ(พูดอย่างเสียใจจริงๆ แต่ตอนนี้ความเสียใจของผมมันเอ่อล้นกว่าครับ)
ผมผละออกมาเบาๆ ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยนิด เฮียก็มองผมนิ่งๆ หาเสื้อผ้ามาช่วยผมใส่อย่างระมัดระวัง ผมออกจะเหม่อลอยไปหน่อย เฮียก็พยุงผมลงจากคอนโด และพาไปโรงบาลทันที ผมแทบไม่รู้ตัวว่าผมมาถึงโรงบาลตั้งเมื่อไหร่ เพราะ มันเลื่อนลอยมันคิดไปไกล มันฝังใจ มันกลัว ทุกความรู้สึกมันแน่นมากครับ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด.......
อาหมอ : นท (เรียกผมเบาๆ ผมก็มองหน้าอาหมอนิดหน่อย)
เฮียบูม : นทจะไปไรมั้ยอาหมอ(พูดติดจะสะอื้นไปหน่อย)
อาหมอ : นทครับ พูดอะไรสักหน่อยนะ(ลูบมือผมเบาๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหล)
เฮียบูม : อาหมอ...เอาไงต่อดี..(พูดอย่างอ่อนแรง)
และหลังจากนั้นเค้าก็จับผมขึ้นเตียงแก้ผ้าทำแผลจากด้านหลัง ช่องด้านหลังฉีกขาด และตามตัวมีรอยแผลจากการถูกกัด โดยเฉพาะตรงหัวนม รอยกัดค่อนข้างลึก มุมปากข้างขวาแตก และอีกมากมายที่ผมได้ยินอาหมอกับพยาบาลคุยกัน และไม่นานผมก็หลับไป เพราะความง่วง หรืออะไรสักอย่าง.......
“ทำไมมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น” ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะได้ยินเสียงคนโวกเวกโวยวายเต็มไปหมด....
“เกิดขึ้นได้ยังไง!” และอีกมากมาย ผมอยากลืมตา แต่ลืมไม่ขึ้น เพราะมันหนักตามากมาย......
ผม : แฮ่ก! แฮ่กๆ! (อยู่ๆหัวใจผมก็เต้นเร็วขึ้น เพียงแค่ผมนึกถึงเรื่องที่เฮียบอมทำ อยู่ๆผมก็รู้สึกเหนื่อยจนผมเกร็งตัวไปหมด)
มันโหว่งมันทรมาน แล้วอยู่ๆเสียงที่ดังก็เข้ามารุมล้อมตัวผม มีทั้งเสียงตกใจ มีทั้งเสียงร้องไห้ ผมแยกแยะไม่ออก มันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างดับลงไปอีกครั้ง...........
‘ผมมองเห็น.....พวกมาลัยแสนสวย ที่ลอยอยู่ตรงหน้าผม มันสวยเหลือเกิน มีผีเสื้อมากมาย ผมอยู่ที่ไหน พอผมเดินไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียว มันกลายเป็นที่ๆสวยมากจริงๆครับ มันสวยจนผมเบิกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ผมเดินดูดอกไม้ไปทั่ว พวกมาลัยที่ผมเห็นค่อยๆจางหายไป ผมเดินไปทั่ว ที่นี่ไม่มีใครเลยหรอ มันแปลกมาก ผมฝันหรอ มันเหมือนจริงไปนะ มันหอมมาก หอมจนสดชื่น สดชื่นมากจริงๆครับ......
“นท” ผมหันไปตามเสียงเรียก เป็นผู้ชายคนนึง สวมผ้าคลุมหัว ผมมองเค้าอย่างข้องใจเค้าเป็นใคร....
“นายกำลังเดินทางผิดนะ นายต้องเดินไปทางนั้น” ชี้กลับไปทางที่ผมเดินมา ผมก็งง เพราะตรงนั้นมันเป็นที่ๆมืดและน่ากลัวเกินไป....
“กลับมาเถอะ”เสียงป๊า! ผมเบิกตากว้าง แล้วทุกอย่างก็หายไปเป็นความมืดและผมมองไม่เห็นอะไรเลย...’
“นทๆ! นท!” เสียงเรียกอย่างดังทำให้ผมตื่นจากความฝันแปลกๆ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา พบว่าป๊าและอาหมอ ยืนอยู่ข้างๆผม ผมปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจนกว่านี้ผมอยู่ที่ไหน?........
ผม : นะ น้ำ (หิวน้ำมาก คอแห้งผากไปหมด แล้วน้ำแก้วนึงพร้อมใส่หลอดมาให้ก็ยื่นมาจ่อปากผม ผมก็ดูดอย่างหิวกระหาย กินไปจนหมดแก้วก็หยุดดูด.....)
ป๊า : นท เป็นไงบ้างลูก(จับมือผมแน่น ผมก็ยิ้มให้ป๊านิดหน่อย)
อาหมอ : ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวจะตรวจอาการสักหน่อย(ป๊าก็มองผมอย่างเป็นห่วง)
แล้วป๊าก็ออกไป ผมก็นอนนิ่งๆ ไม่รู้สิมันเพลียไปหมดเข้าเอาไฟฉายมาส่องหน้าผมและก็ตรวจชีพจรความดัน อะไรทุกอย่างนั่นแหละ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน จนผมหลับไปอีกรอบอะครับ หลับได้หลับดี เหมือนถูกวางยานอนหลับเลยละ.........
“นท......อาหมอครับ นทฟื้นแล้ว!” ผมรู้สึกตัวเพราะแรงกุมมือแน่นของใครสักคน ผมขยับตัวเล็กน้อยแต่ยังไม่ลืมตา เพราะความเจ็บตาผมมันเล่นเข้ามาอย่างทรมาน จนผ่านไปสักพักผมก็พอลืมตาได้ พร้อมกับเห็นอาหมอยืนมองอยู่.......
อาหมอ : รู้สึกยังไงบ้าง(ถามด้วยเสียงอ่อนโยน มันทำให้ผมยิ้มได้นิดหน่อย) ว่าไงตัวแสบ(ลูบหัวผมเบาๆ ผมก็หลับตาพริ้วเลยครับ)
ผม : ป๊า......(มือบนหัวหยุดลูบทันที ผมไม่รู้ทำไมผมถึงเรียกป๊าออกมาทั้งๆที่รู้ว่าเป็นอาหมอ มันแปลกๆนะ)
อาหมอ : นะ นท(เรียกผมเบาๆ ผมก็ลืมตาขึ้นมา)
ผม : ป๊า (ผมมองเห็นหน้าป๊าครับ ยื่นหน้ามามองผมอย่างเป็นห่วง ผมก็ยิ้ม)…ป๊า นทเจ็บตา (พูดออกมาด้วยเสียงแหบๆ)
อาหมอ : นท (เรียกผมเบาๆ แล้วลูบหน้าผม ผมได้ยินเสียงอาหมอ แต่ผมกลับเห็นหน้าเป็นป๊า มันแปลกมากครับ)
ผม : ป๊า ร้องไห้ทำไม (ผมเอื้อมมือไปลูบแก้มคนที่อยู่ตรงหน้าผม อาหมอนั่นเอง.....)
อาหมอ : พยาบาล ฉีดยาให้เด็กก่อนเลยนะ(แล้วเค้าก็เดินออกไป พร้อมกับมีเข็มมาจิ้มที่แขนผมครับ ผมก็เคลิ้มหลับไปอีกครั้ง)…………..
ผมไม่รู้อะไรเลยครับตอนนั้น ผมคิดถึงแต่ป๊า ป๊าคนที่รักผมมากมาย คนที่ทำให้ผมทุกอย่าง ป๊าๆ ผมอยากจะอ้อนอยากจะเรียกอย่างเดียวตอนนั้นเหมือนผมกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจริงๆ ขนาดหลับไปยังมีแต่ป๊า แม่พี่โน้ต ไม่มีใครเลยในฝัน มันมีความสุขมากครับ ผมเป็นบ้าไปแล้วหรอ หรือ.....ผมกำลังจะ...ตาย.....ความคิดลึกๆตีกับการกระทำที่แสดงออกไป ผมรับรู้ทุกอย่าง รับรู้ไปหมด แต่ทำไมผมถึงพูดแบบนั้นคิดแบบนั่นไม่รู้ครับ มันสับสนไปหมด......
“นท” เรียกผมเบาๆ พร้อมกับแรงบีบที่มือทำผมตื่นจากความฝันดี ผมก็ค่อยๆขยับตัว และค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างลำบาก ผมเห็นป๊าอีกแล้ว นั่นป๊าจริงๆ ผมก็ยิ้มขึ้นทันทีที่เห็นป๊า.......
ป๊า : เป็นไงบ้างลูก(ลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา)
ผม : ป๊า ป๊า(ยิ้ม อยู่ๆก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา มันรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน ป๊ายื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา)
ป๊า : เจ็บตรงไหนมั้ยครับคนเก่ง (พูดอย่างอ่อนโยน ผมก็ค่อยๆยกมือมาลูบมือป๊าที่อยู่หน้าผม)
ผม : เจ็บมากเลยป๊า นทเจ็บไปทั้งตัวเลย ทรมานเหลือเกิน(พูดด้วยเสียงที่แหบพร่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ผมรู้สึกปลอดภัย เมื่ออยู่ใกล้ๆป๊า)
และหลังจากนั้นผมก็คุยกับป๊าไป อย่างอ่อนโยน โลกตอนนั้นผมก็มีแค่ป๊า และเพิ่มทุกคนขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนทุกอย่างมันก็ลอยกลับมาอะครับ มีแม่ มีพี่โน้ต พี่เฮียบูม เฮียบอม เพื่อนๆ พี่อ๊อฟ เหมือนผมความจำเสื่อมไปสักพักเลยละ ผมยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา เมื่อทุกอย่างเริ่มทำให้ผมได้สติ ตอนนี้ป๊ากำลังป้อนข้าวผมอยู่ด้วยเสียงที่อ่อนโยน และมีแม่คอยจับมือผมไว้ มีพี่โน้ตที่คอยเล่าเรื่องที่ผมชอบให้ฟัง และเพื่อนๆพี่อ๊อฟ สิงโต พี่อิฐ พ่อแม่ ยืนมองผมอย่างเอ็นดู เฮียบูมละ? เฮียบูมไปไหน..........
ผม : เฮียบูม ไปไหน(ถามขึ้นมาเบาๆ)
ป๊า : เฮียไปดูงานลูก กินข้าวเร็ว(ผมก็อ้าปากรับสิ่งที่ป๊าป้อนผม)
ผม : ตรงนั้นมัน (ผมชี้ไปทางหน้าต่าง ป๊าก็มองอย่างสงสัยทุกคนก็ด้วย) มันดูโล่งมากเลยละ ถ้านทบินได้ นทจะ.....บินไป…
‘เคร้ง!’ เสียงช้อนตกหล่นลงพื้น ทำให้ผมมองป๊าอย่างตกใจ.....
ผม : ป๊า เป็นไรรึเปล่า(ถามอย่างเป็นห่วง)
ป๊า : เมื่อกี้นทพูดอะไรออกมา(พูดเสียงสั่นๆ)
ผม : นท....นทไม่...
พรึ่บ! ป๊าลุกออกไปจากตรงนั้น ทุกคนก็มองผมด้วยสายตาที่เป็นกังวล ผมแค่พูดในสิ่งที่ผมนึกมันผิดตรงไหนละ......
พี่โน้ต : นท อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ(ลูบหัวผมเบาๆ)
ผม : นทขอโทษ(พูดอย่างสำนึกผิด) นี่นท หยุดเรียนไปนานแค่ไหนนะ(พูดขึ้นมาลอยๆ)
แม่ : 4 วันแล้วลูก วันนี้วันพฤหัส นทจำได้มั้ย(ผมก็พยักหน้าช้าๆ)
ผม : งั้นหรอ(พูดขึ้นมานิ่งๆ) งั้นพรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนได้แล้วสินะ(พูดขึ้นมาอย่างดีใจ)
พี่โน้ต : ไม่ได้นะ ต้องอยู่ดูอาการอีกสักพัก(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : นทไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ดูสิ นทแข็งแรงดี (พูดขึ้นมานิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : นท (เดินมายืนข้างๆแม่แล้วมองผม)
ผม : พี่อ๊อฟ พี่อ๊อฟ....หายดีแล้วหรอ(ถามนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : หายแล้ว หายดีมากแล้ว(ยิ้มอ่อนๆให้ผม)
ผม : โอ้ะ!(ผมเอามือกุมหน้าอกซ้ายไว้)
“เป็นอะไรนท!” ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกันอย่างตกใจ
ผม : ทำไม หัวใจผมเต้นแรงขนาดนี้นะ (พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
แม่ : ให้อาหมอตรวจก่อนนะ(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : ไม่เอาแล้ว พรุ่งนี้นทจะไปเรียนแล้ว นทไม่อยากตามงาน(พูดขึ้นอย่างงอแง)
ถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไง ผมรู้สึกเหมือนเดิม รับรู้ทุกอย่าง อาจจะมีหลุดพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดไปบ้างเพราะความเบลอ แต่เรื่องเฮียบอมผมยังจำได้ดี แน่นอนใครจะลืมได้ละ คิดถึงมันทีไรทำให้ผมใจสั่นไม่หยุด ก่อนหน้านั้นผมเดาว่าผมช็อค แล้วที่เห็นป๊า อาจจะเป็นเพราะ ป๊าเป็นคนที่ผมนึกถึงเป็นคนแรกเมื่อเกิดเรื่องไม่ดีกับผม ป๊าจะปกป้องดูแลผมเสมอ ผมกำลังเรียบเรียงความคิดในสมองอย่างจริงๆ ผมนิ่งไปสักพักเพราะความคิดกำลังแล่นมา......
พี่โน้ต : นท เป็นไรรึเปล่า(จับมือผม)
ผม : นทโดนอะไรมา(ถามแล้วมองทุกคน และทุกคนก็ดูชะงักไป....)
พี่โน้ต : นทแค่เจออุบัติเหตุนิดหน่อยนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว(พูดอย่างอ่อนโยน)
มันเป็นคำพูดปลอบใจเด็กๆ ผมรู้อยู่แก่ใจ และผมก็ยังคิดถึงเรื่องคืนนั้นอยู่ มันทำผมใจสั่นอย่างแรง แต่ตอนนี้ผมเริ่มปรับสภาพตัวเองได้แล้ว และ มันทำให้ผมทนแรงสั่นไหวนั่นได้ ผมควรจะพูดสินะ ผมไม่ยอมอยู่กับความคิดตัวเองหรอก......
พี่อ๊อฟ : นท ไหวมั้ย(เอามือมาเช็ดเหงื่อผมที่ผุดขึ้นมา)
ผม : นี่....นทโดนข่มขืนหรอ(พูดขึ้นมานิ่งๆ ใจผมเต้นรัวหนักมาก แต่ผมยังทนไหว ผมกำลังหายใจเข้าออกช้าๆ ทุกคนดูตกใจกับสิ่งที่ผมพูดมาก)
แม่ : นท(จับมือผมแน่น ผมก็กระชับมือนั้นแน่นเช่นเดียวกัน)
ผม : นท....ไม่สิ นทอยากเจอกับ......เฮียบบอม(พูดอย่างช้าๆแล้วทำตาแข็งกร้าว ใจผมสั่นรัว มันเต้นได้รุนแรงมากจริงๆ สะใจชะมัด ทุกคนดูตกใจไม่น้อยเลยละ)
แกรก! ป๊ากับอาหมอเดินเข้ามา พร้อมกับผู้หญิงคนนึงใส่ชุดกราวน์เหมือนอาหมอเลยละครับ.......
อาหมอ : นท ตื่นแล้วหรอ(ยิ้มบางๆ ผมก็ยิ้มตอบเล็กน้อย)
ผม : พาสาวที่ไหนมาครับ(ยิ้ม)
ป๊า : นี่พี่เค้าเป็นหมอจิตแพทย์นะ เค้าจะ....
ผม : ไม่! นทไม่ได้บ้านะป๊า!(พูดแทรกเสียงดังอย่างไม่พอใจ)………
ขอบคุณครับ สงสารนทจังเลย ร้องไห้ตามเลยอ่ะ ขอให้นทอย่าเป็นอะไรมากเลยนะ เป็นกำลังใจให้นะครับ เฮ้อ..ทำไมจู่ๆ นท ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกล่ะเนี่ย ทำไมเฮียบอมขาดสติขนาดนี้ ขอบคุณครับ. ตอนนี้สะเทือนใจมากครับ ช่วยมาต่อไวๆหน่อยนะครับ ค้างคามากกกกกก{:5_139:}
หน้า:
[1]