รุ่นพี่ที่รัก 41 (By P'not) CP
ต่อจากคราวแล้วนะครับ^^หลังจากที่คุยกับไอแบงค์เสร็จผมก็ออกมาจากห้องน้ำ แล้วผมก็เดินไปขึ้นตึกเรียน ก็เจอไอแบงค์อีกแต่มันก็แค่มอง ผมก็รีบเดินเข้าห้องเรียน เพื่อนก็ถามกันใหญ่เชียวผมก็บอกแค่ปวดท้องไม่มีไรมากมาย สักพักครูก็เข้ามาสอนจนเลิกเรียน ผมกับเพื่อนๆก็แยกย้ายกัน ตอนแรกไอมินก็ชวนไปบ้านไอสิงโตอีกแล้ว แต่ผมว่ามันจะไปถี่ไปมั้ยเลยบอกมันไปว่าคราวหลังดีกว่าแล้วก็แยกกันครับ ผมก็เดินไปหาพี่อ๊อฟที่ชมรม แต่มันนั่งอยู่กับอีผีหน้าชมรม อีผีร้องไห้ด้วยนะพี่อ๊อฟปลอบใหญ่เลย ผมก็เดินเข้าไปเลย.....
ผม : พี่อ๊อฟ ไงผีเอ้ยพี่พลอย(ตบไหล่พี่อ๊อฟและหันไปยิ้มให้ผีพลอย แล้วก็นั่งคั่นกลางไปโลดอย่าได้แคร์)
พี่อ๊อฟ : มึงมานั่งไรตรงนี้ไม่เห็นไงว่ากูคุยกะพลอยอยู่ (ไอนี่นิ ทำอารมณ์เสียใส่ผม ผมมองมันแบบหาเรื่องอะ)
ผม : ก็จะนั่งนี่ทำไม (ทำหน้าหาเรื่องมัน แล้วมาค้อนไปทางอีผี) พี่พลอยเป็นอะไรหรอครับ(หันไปถามแบบใสๆเลย)
ผีพลอย : อ๊อฟงั้นพลอยไปก่อนะ ฮึก ไว้พลอยจะมาหาใหม่(สะอึกสะอื้น แต่จะมาหาใหม่คือระ)
พี่อ๊อฟ : อื้มดูแลตัวเองละกลับบ้านดีๆนะ(ยิ้มอย่างอบอุ่นไอพี่อ๊อฟ! ยิ้มนั้นของกูแล้วอีผีมันก็เดินไปโดยไม่สนใจหรือตอบโต้อะไรผม ผมแปลกใจหน่อยๆ)
ผม : คืออะไร! (ถามมันเสียงแข็ง มองพี่อ๊อฟตาขวางเลยอะ)
พี่อ๊อฟ : มึงมาก็ดีละ ไม่ต้องมาทำเสียงแข็งเลย! (ตะคอกใส่ผม ทำหน้าเข้มเชียว)
ผม : อย่ามาขึ้นเสียงนะ แล้วไปยิ้มไปพูดดีกับมันทำไมห๊ะ! (มองหน้ามันหาเรื่อง)
พี่อ๊อฟ : ไม่ต้องเลย เค้ามาก็เรื่องมึงแหละ! (กลายเป็นว่าต่างฝ่ายต่างขึ้นไม่ยอมลง)
ผม : ทำไม มันมาตอแหลอะไรให้ฟังอีกละ แล้วยิ้มแบบเมื่อกี้หนะจำเป็นต้องยิ้มให้มันด้วยหรอห๊ะ! (ผมยืนขึ้นเต็มความสูงเลย แล้วก็กะลังจะเดินหนีมันมันจับมือผมไว้)
พี่อ๊อฟ : มึงอย่ามาเดินหนีนะไอนท! (บีบข้อมือผมแน่นเจ็บนะแต่ผมก็มองมันแบบหาเรื่องอะ)
ผม : ทำไม นี่จะมาทะเลาะกันเพราะเรื่องที่อีผีพูดอีกแล้วหรอ (น้อยใจมันสุดๆอะ ไม่รู้ทำหน้ายังไงแต่มันต้องแย่แน่ๆ)
พี่อ๊อฟ : นะนท มึงใจเย็นๆดิ กูแค่จะถามมึงแค่นั้นแหละ ก็มึงมางี่เง่าอะไรตอนนี้ละ?(อ่อนลงแต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย)
ผม : หึ! ทำไมละก็งี่เง่าแม่งแบบนี้แหละ สู้อีผีนั่นไม่ได้หรอก (ผมสะบัดมืออกก็ไม่ออก รู้สึกร้อนที่ขอบตาอยู่ต่อมีหวังได้ร้องแน่รีบไปดีกว่า)
พี่อ๊อฟ : มึงทำไมเป็นแบบนี้วะ ฟังกูก่อน! (ก็ดึงกันอยู่งั้นแหละจนผมหยุด เพราะมันเจ็บข้อมือมากละ)
ผม : ปล่อยเถอะ!(น้ำเสียงเริ่มสั่น)
พี่อ๊อฟ : โอเคๆ กลับบ้านกันนะ (พูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ ปล่อยข้อมือผมแล้วเปลี่ยนเป็นจับมือแทน)
ผม : ไม่อ่ะ ผมว่าจะไปหาเพื่อนแปปนึงพี่กลับก่อนเถอะ! (น้ำตาร่วงแล้วไง แต่ก็เช็ดลวกๆ)
พี่อ๊อฟ : ไม่เอาน่ามึงอย่าร้องดิ กูขอโทษโอเคมั้ย?(มายืนตรงหน้าผมแล้วเช็ดน้ำตาให้ผมหันหน้าหนี แล้วถอยห่างมัน)
ผมยืนมองหน้ามันนิ่งๆ มันก็จ้องเหมือนสำนึกผิดอะ ผมบอกตรงๆไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยอะ คืออะไรวะอีพลอยมันมีดีอะไรนักหนาทุกคนถึงได้เชื่อและสงสารมัน อย่างยิ้มแบบนั้นพี่อ๊อฟไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้ใครนอกจากผมแต่ต้องให้อีผีด้วยงั้นหรอ คิดแล้วสะเทือนใจบอกเลย อาจจะดูงี่เง่านะแต่ถ้าใครเจอก็ต้องรู้สึกแบบนี้บ้างแหละครับ....
ผม : ผมว่าพี่กลับก่อนเถอะ ผมจะไปหาเพื่อนแปปนึง(บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนลง)
พี่อ๊อฟ : ไม่อ่ะนทกลับบ้านนะ หรือให้กูไปส่งก็ได้นะ (ทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ จับมือผมพร้อมเขย่าผมก็หันไปทางอื่น)
ผม : ผมจะไปหาเพื่อนแปปนึง (พูดด้วยเสียงที่จริงจังสะบัดมือออกแล้วก็เดินไปเลยครับ พี่อ๊อฟก็ตามมาเรื่อยๆอะ)
พี่อ๊อฟ : นทรอกูก่อนดิ! (ตะโกนตามหลังผมมา)
ผมก็เดินไปโดยไม่หันไปมองมัน คงขอเวลานิดนึงถ้าคุยตอนนี้มีแต่ยิ่งแย่ผมถอยมาตั้งหลักก่อนดีกว่า ผมเดินมาพ้นประตูโรงเรียน ไอพี่อ๊อฟก็วิ่งไปลานจอดรถมันคงจะไปเอารถมาขี่มารับผม ผมวิ่งไปโบกสองแถวบอกไปเซ็นทรัลแล้วขึ้นไปเลยครับ บอกตามตรงว่า ถึงผีมันจะมายังไงพี่อ๊อฟก็ไม่ควรขึ้นเสียงใส่ผมป่ะ แล้วยิ้มแบบนั้นอะมันเคยยิ้มให้ใครที่ไหนนอกจากผมละ มันเป็นคนยิ้มยากจะตาย แล้วทำไมต้องเป็นอีผี แล้วทำไมต้องรับฟังและเชื่อที่อีผีพูด คิดแล้วก็สมเพสตัวเอง ร้อนที่ขอบตาไปหมดผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ โทรศัพท์ก็สั่นตลอดคงไม่ใช่ใครที่ไหนและผมก็ไม่ล้วงออกมาดูหรอก สักพักก็มาถึงเซ็นทรัลผมลงไปจ่ายเงินและเดินเข้ไปด้านใน ก็เดินไปทั่วอะครับ ไม่มีจุดหมาย และผมก็เดินเข้าร้านไอติมไปนั่งกินไอติมสะหน่อย พอเข้าไปนั่งพนักงานก็มารับออเดอร์ผมก็สั่งไปแล้วก็นั่งรอครับ สักพักไอติมมาเสริฟผมก็กินแต่กินไปนิดเดียวก็เขี่ยเล่นสะงั้น ..........
“นท”ผมเงยหน้ามองไปตามเสียง นัท (นัทหล่อ)
ผม : อ้าวนัท (ยิ้ม)
นัท : อื้มมาคนเดียวหรอ (ยิ้มแล้วมองรอบโต๊ะ)
ผม : อื้ม นั่งก่อนดิ (ชี้ให้มันนั่งที่ตรงข้ามมันก็ไปนั่ง) นัทมาคนเดียวหรอ?
นัท : อื้มมาเล่นเกมส์อะ แต่เล่นไปแปปเดียวเองอ่าเบื่อไม่มีเพื่อนเล่น (ยิ้ม) แล้วไอติมมันไม่อร่อยหรอถึงปล่อยมันละลายแบบนั้นอะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ก็เบื่อไม่มีเพื่อนกินไง (ยิ้มให้มัน) นัทกินป่าว?
นัท : ไม่อ่ะเราไม่ชอบไอติมเท่าไหร่อ่ะ แล้วทำไมวันนี้นทมาคนเดียวละ ปกติเห็นมากับเพื่อนๆ (ทำหน้าสงสัย)
ผม : ก็เบื่อๆแหละ พวกเพื่อนรีบกลับไง แล้วนัทไปไหนต่อป่าว?
นัท : ก็ไม่นะว่าจะกลับบ้านอ่ะ แต่เจอนทเลยเข้ามาทักหนะ (ยิ้ม)
ผม : รีบกลับป่าว? เดี๋ยวไปเล่นเกมส์เป็นเพื่อนเอามะ (มันยิ้มบานเลยครับ)
นัท : เอาดิๆ ว่าจะชวนแต่กลัวนทเบื่อ (ทำท่าเขิน)
ผม : ไม่เบื่อเลยกะลังอยากหาไรทำแก้เซ็งหนะ ว่าแต่ทำไมนัทชอบมาคนเดียวอ่ะ? (ถามด้วยความสงสัย เพราะมาเจอทีไรก็เห็นมาคนเดียวตลอด)
นัท : ไม่รู้ดิ เพื่อนๆมันไม่ว่างกันอะ อีกอย่างมาคนเดียวก็ดีหาเพื่อนใหม่เล่นด้วยกัน (ยิ้ม)
ผม : ชิวดีเนอะ ไปกันเลยมะ! (ยิ้ม มันพยักหน้า)
ผมก็ลุกไปเช็คบิลมันก็ตามมา เราก็พากันไปเล่นเกมส์กันครับ จะเล่นมันส์กันไปไหน แหกปากกันอยู่สองคน เล่นกันไปคุยกันไปครับ มันเป็นคนชิวมากอะไม่ซีเรียสอะชอบอะไรก็ทำแบบนั้น ถ้าเรื่องไหนปวดหัวมันก็จะหลีกเลี่ยง ดีเนอะ จนเย็นเราก็เลิกเล่นแล้วก็พากันเดินเล่นสักแปป....
ผม : นัทจะกลับยังไง?(หันไปถาม มันมองผมอยู่พอดี)
นัท : ก็นั่งรถกลับอะ บ้านเราอยู่แถว...หนะ(ยิ้ม)
ผม : โหไกลนะ งั้นรีบกลับเลยมั้ย(ถามอย่างเป็นห่วง)
นัท : ไม่รีบนะ ปกติกลับดึกกว่านี้ก็เคย555 อีกอย่างไม่ได้ไกลขนาดนั้นสะหน่อย(คือพูดอย่างไม่ใส่ใจ)
ผม : อ่อๆ (พยักหน้ารับรู้)
นัท : แล้วนทละ? (ถามอย่างสงสัย)
ผม : ก็นั่งรถกลับแหละ บ้านเราอยู่แถว...นี่เอง(ยิ้ม)
นัท : อ่อๆ ให้เราไปส่งป่าว? (ทำหน้าจริงจัง)
ผม : บ้านเราอยู่คนละทิศเลยนะ จะใจดีป่าว55(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
นัท : ได้หมดแหละ (ยิ้ม)
ผม : พอเลยกลับใครกลับมันแหละ ไลน์ก็มีแล้วนิไม่เห้นทักมาบ้างเลย(ทำหน้าน้อยใจ)
นัท : โหนท เราทั้งทักทั้งโทรนทไม่ตอบเราเลยเหอะ(ทำหน้าโกรธ)
ผม : เห้ยจริงดิ! (ผมก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู โอ้โหพี่อ๊อฟ 40 กว่าสายผมไม่สนใจเปิดเข้าไปในไลน์ที่ไม่ค่อยได้เข้า เอิ่ม! จริงๆด้วยผมหันไปมองนัท) จริงด้วยแหะๆ ขอโทษน้า(ยิ้มแห้งๆแล้วจับแขนมัน)
นัท : อืมๆ ไม่เป็นไรอ่ะ จากที่เห็นคือไม่ค่อยได้เล่นใช่มะเนี่ย คนทักมาเพียบเลย (ยิ้ม ผมพยักหน้า)
ผม : เราขี้เกียจจะพิมพ์อะดิ ชอบโทรมากกว่า (ยิ้ม)
นัท : งั้นขอเบอร์ได้มั้ยละ (ยิ้มเขินๆ ผมมองแบบแปลกๆ) กะก็เผื่อนทว่างเราจะได้ชวนมาเล่นเกมส์ไง (ยิ้มรนๆ)
ผม : อืมๆได้ๆ (ยื่นโทรศัพท์ให้มัน มันรับไปกดแล้วก็ส่งคืนผม ผมเมมเบอร์แล้วก็ยิงเข้าเครื่องมัน) นี่นะเคมะ?
นัท : อื้มๆ เคๆจะกลับเลยป่าว?
ผม : ได้เบอร์ก็จะแยกย้ายงั้นสิ(ทำหน้านอยมัน)
นัท : ปะป่าวนะ จะไปไหนมั้ยละ(หน้าเสียเลย)
ผม : 5555ล้อเล่นกลับกันเถอะเย็นมากแล้ว ไว้ค่อยคุยกันก็ได้แหม! (ตลกกะท่าทางของมันจริงๆ)
แล้วเราก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถผมก็ขึ้นรถกลับบ้านครับ เดินเข้ามาทางหมู่บ้านก็เห็นไอพี่อ๊อฟนั่งรออยู่หน้าบ้าน.....
พี่อ๊อฟ : ไปไหนมานท! (วิ่งมาหาผม)
ผม : ไปหาเพื่อนมา (พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่อ๊อฟ : นทกูขอโทษนะ มึงอย่าเป็นแบบนี้นะ(ทำหน้าเศ้รามาก)
ผม : อืมๆ ก็ไม่ได้โกรธไร กลับบ้านเถอะจะมืดแล้ว (ผมก็เดินผ่านมันมาเลยครับ)
พี่อ๊อฟ : นท มึงจะให้กูทำยังไงวะ ก็กูบอกแล้วไงว่าเค้ามาคุยเรื่องมึงอะ (ดึงมือผมไว้)
ผม : พี่อ๊อฟก็ไปคิดดีๆละกันเนอะ ว่าจะคุยกับเค้าของพี่อ๊อฟหรือจะคุยกับผมที่งี่เง่าไม่ฟังอะไร (ผมสะบัดมือออกแล้วก็เดินเข้าบ้านเลย)
มันก็ตามมา แต่ผมปิดประตูบ้านแล้วล๊อคเลยครับ.....
ผม : ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เนอะ (ยิ้มฝืนๆ)
พี่อ๊อฟ : นท กูรักมึงนะเว้ย ฟังกูหน่อยนะ (ทำหน้าจะร้องไห้ ผมก็ยืนนิ่งๆ เพื่อจะฟังมัน ) คือเค้ามาขอโทษเรื่องที่ผ่านมาอ่ะ แต่เค้าไม่กล้าพูดกับมึงเค้ากลัวว่ามึงจะไม่รับ(ก็แน่อยู่แล้วป่ะ?) แล้วก็ไอเบสอะ ไปข่มขู่พลอยไว้พลอยบอกว่ามึงไปสั่งเบสให้ทำ(ผมชะงักไปนิด) พลอยมันก็กลัวไม่รู้จะทำไง กูก็แค่ปลอบไปว่าคงไม่มีไรหรอกและจะให้มึงเคลียให้แต่กูก็คิดอยู่แล้วแหละว่ามึงคงไม่เคลียให้หรอกแค่พูดไปงั้นแหละ แล้วมึงก็มาทำฟึดฟัดไรก็ไม่รู้อ่ะ(ทำหน้าหงอย)
ผม : ผิดที่ผมไปฟึดฟัดใส่งั้นสิ (มองมันนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : มะไม่ใช่นท กูขอโทษเปิดประตูก่อนนะ (ทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ ผมก็มองนิ่งๆ)
ผม : แล้วทำไมต้องยิ้มแบบนั้นให้มัน! (คิดแล้วก็โมโห)
พี่อ๊อฟ : กะก็กูสงสารมันอ่ะ (ก้มหน้าพูด)
ผม : สงสารหรอ? เชื่อที่มันพูดหรอ? (ผมไม่รู้นะว่าต้องคิดเล็กคิดน้อยมั้ย แต่มันใช่เรื่องป่าววะ) ผมว่าพี่ไปเคลียความรู้สึกตัวเองเหอะวะ ถ้าสงสารมันก็ไปปลอบมันให้พอใจเถอะ พี่เป็นคนยิ้มยากและก็ดูหยิ่งนะ แต่พี่กลับยิ้มให้มันที่ทำลายผม พี่ไปเถอะนะ ผมรอได้และถ้าพี่ติดใจมันก็บอกผมก็แล้วกันผมจะได้ตัดใจ (แล้วก็เดินหันหลังเข้าบ้านเลย ผมรู้สึกร้อนที่ขอบตาจริงๆ)
ผมไม่รู้ว่าเรื่องแค่นี้ควรจะทะเลาะกันมั้ย แต่ทำไมละ พี่อ๊อฟก็เห็นแล้วนิว่ามันร้ายอะ ทำไมต้องไปเข้าใกล้งูพิษอย่างมันแถมยังไปสงสารมันอีกอ่ะ ผมคงไม่ควรน้อยใจสินะ ผมเดินเข้าบ้านพร้อมกะเสียงที่มันตะโกนเรียกผมอย่างหัวเสีย พอเข้าบ้านป๊ากับแม่ก็มองอย่างสงสัย ผมก็แค่ทักทายนิดหน่อยแล้วก็ขึ้นบ้าน อาบน้ำเข้าแล้วก็ปิดไฟขึ้นเตียงนอนเล่นโทรศัพท์ พี่อ๊อฟก็โทรมาเรื่อยๆ ผมเลยกดรับ....
พี่อ๊อฟ : นทมึงกำลังเข้าใจผิดนะ กูไม่รู้จะทำไงให้มึงเข้าใจกูวะ มึงจะให้กูทำยังไงอ่ะ (น้ำเสียงสั่นๆ)
ผม : ก็บอกแล้วไง ไปปลอบมันให้พะ...
พี่อ๊อฟ : มึงอย่าพูดแบบนี้ดิวะ กูขอโทษวะนท กูแม่งทำไมเรื่องแค่นี้ เราต้องมาทะเลาะกันด้วยวะ (สั่นมากจริงๆ ผมใจไม่ดีเลยได้ยินเสียงมันแบบนี้)
ผม : ก็ไม่รู้เหมือนกันอะ(รู้สึกว่าบางทีมันก็เรื่องแค่นี้จริงๆ ความรู้สึกจริงๆแค่กลัวอะครับ กลัวจะเสียพี่อ๊อฟไปแบบพี่ไอซ์ ผมกลัวจริงๆครับ)
พี่อ๊อฟ : นท ฮึก! (ร้องแล้ว ผมไม่อยากฟังเสียงมันตอนนี้เท่าไหร่ ผมก็เงียบฟังมันร้องสักแปป ผมก็ทนไม่ไหวละ.....)
ผม : เฮ้อ! ผมยังไม่ได้เอาของที่เอาไปบ้านพี่กลับเลยนิ (พูดด้วยเสียงอ่อนหวาน รู้สึกว่ามันคงจะฟังไม่รู้เรื่องแล้วละ ถ้าจะร้องได้น่าสงสารขนาดนี้ ผมรู้สึกผิดเองเลย) พรุ่งนี้อย่าลืมมารับผมนะ (บอกมันอย่างอ่อนโยน)
พี่อ๊อฟ : อื้ม ฮึก จะไปรับนทนะ (โอ้ย ผมใจไม่ดีเลยอะทำไมวะผมรึเปล่าที่ต้องเป็นฝ่ายร้องอะ)
ผม : พี่อ๊อฟ หยุดร้องก่อนนะ นทไม่ชอบเลยนะ(ผมไปไม่ถูกเลยอะ)
พี่อ๊อฟ : ขอโทษนท ฮึก อ๊อฟขอโทษนะ (โอ้โห ยอมเลยทีนี้)
ผม : โอเคๆ ผมไม่โกรธแล้วพี่อ๊อฟ ผมหายแล้วพี่หยุดร้องน้า ผมไม่โกรธแล้วโอเคมั๊ย (บอกมันดีๆ)
พี่อ๊อฟ : จะจริงนะ อึก(สะอึกสะอื้นแล้ว เฮ้อ!)
ผม : คร้าบ ยอมแล้วน้า อย่าร้องเลยน้า ผมใจไม่ดีเลยอะ (ทำเสียงเศร้า)
พี่อ๊อฟ : ก็ได้ (มันพยายามปรับเสียง)
ผม : พี่อ๊อฟไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ นทจะรอ ถ้ามารับแล้วยังร้องผมไม่คุยด้วยแล้วนะ (บอกมันด้วยน้ำเสียงดุๆ)
แล้วมันก็เงียบไปสักพัก ผมก็รอมันมันจะร้องไห้ทำไมก็ไม่รู้นะเนี่ย เล่นผมไปไม่เป็นเลยอะ.....
พี่อ๊อฟ : มาแล้วๆ (เสียงดีขึ้นละ)
ผม : ปวดหัวรึเปล่า (ถามอย่างเป็นห่วง)
พี่อ๊อฟ : ไม่เลย คิดถึงมึงมากกว่า(ไอบ้านิมันใช่เวลามาหยอดมั้ย เขินสิ)
ผม : อะเอ่อ ละแล้วปวดตามั้ย (ถามแบบอึกอัก)
พี่อ๊อฟ : ไม่อ่า อยากนอนกอดมึงอ่า (เสียงเซ็กซี่เชียว)
ผม : วันหลังก่อนเนอะ(ยิ้มอยู่คนเดียวอะ)
พี่อ๊อฟ : ไม่โกรธแล้วใช่มั้ย (ทำด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ)
ผม : หายแล้วครับ พี่อ๊อฟห้ามร้องอีกนะ ผมไม่ชอบเลย(ทำเสียงเศร้าปนอ้อน)
พี่อ๊อฟ : ก็กลัวนทจะทิ้ง (พูดเสียงเบา)
ผม : แหมพูดจาน่ารักเชียว (เขินวะ)
แล้วเราก็คุยกันไปครับ จนหลับคาโทรศัพท์กันไปนั่นแหละ เช้าวันต่อมาผมทำอะไรเรียบร้อย พี่อ๊อฟก็มารับวันนี้มันพูดมากและก็นัวเนียผมจนรำคานอ่ะง้องแง้งงุ้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้ครับ ซ้อนมันก็ให้กอดอะไรก็ไม่รู้นักหนาพอไม่ทำก็บอกว่ายังโกรธอ๊อฟอยู่ใช่มั้ยดราม่ามาเลย ผมก็ต้องยอมๆทำไปครับ พอถึงโรงเรียนก็ไม่ยอมแยกไปหาเพื่อนจนผมต้องขู่มันอะมันถึงจะยอมไป แล้วผมก็แยกไปหาเพื่อน พวกมันก็เหมือนเดิมนั่งเม้าแตกกัน...
มิน : ไอนท! มาพอดีเลยมึง(ยิ้มร่าเลย คนอื่นก็ยิ้มบานเชียว)
ผม : มีไรกันวะ (นั่งข้างไอมินกับไอนัท)
ปอ : วันนี้ไม่มีเรียนเว้ย เค้าให้ไปจัดซุ้มอะ(ทำหน้าเคลิ้มเชียว)
ผม : อืมก็ดีแล้วนิ ทำดีใจไรขนาดนั้น(บอกอย่างไม่ใส่ใจ แล้วก็ถอดกระเป๋ามาวางบนโต๊ะ)
นัท : และพรุ่งนี้อ่ะมึง จะมีเด็กจากโรงเรียนอื่นมาดูด้วยนะเว้ย ต้องมีสาวๆน่ารักๆ วุ้ยคิดแล้วอยากถึงพรุ่งนี้เร็วๆจังวะ(ดี๊ด๊าไรขนาดนั้น)
ผม : มันก็ปกติป่าววะ ชื่องานก็บอกอยู่โอเพ้นเฮ้าส์ เค้าก็เปิดให้คนอื่นเค้ามาดูทุกปีทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้ (ผมส่ายหัวเริ่มรำคาน)
วิว : เออพวกมึงนี่นะ ไม่ไหวๆ (ปากบอกไม่ไหว หน้ามันยิ้นบานเหลือคนอื่นอีก)
ผมก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟังพวกมันพร่ำเพ้อพรรณาๆกันไป ผมก็นั่งนึกถึงพี่อ๊อฟนั่นแหละ แล้วก็ถึงเวลาเข้าแถวก็พากันไปเข้าแล้วก็แยกย้ายไปซุ้มตามที่เค้าจัดไว้ให้ แล้วก็ช่วยกันจัด จะว่าช่วยก็ไม่ถูกเพราะส่วนมากพวกผู้หญิงจะทำสะมากกว่า ประมานว่าถ้าให้พวกผู้ชายทำคือเละอะ5555 พวกผู้ชายเลยไปทำอะไรที่ใช้กำลังกันมากกว่า อย่างไปยกกระถางต้นไม้ไปจัดตกแต่งซุ้มไรทำนองนั้นแหละ พอทำไรผ่านไปจนถึงเวลาพักพวกเราก็ไปหาไรกินกัน พี่อ๊อฟต้องทำตั้งสองงานแหนะ ทั้งช่วยเพื่อนๆในห้องและงานในชมรม มันเลยไม่ว่างเท่าไหร่ ผมก็ไม่ได้ไปยุ่งหรือไปดูไรหรอก ปล่อยมันไปเดี๋ยวเวิ่นเว้ออีก เราก็นั่งกินข้าวไปคุยไป งานซุ้มพวกผมจะเร็จแล้วเหลือตกแต่งนิดหน่อย อย่างที่บอกห้องผมง่ายๆ ไม่เยอะหรือยุ่งยากไร.....
มิน : เออไอนท ไอสิงโตมันถามหามึงอะ(มันก้มกดโทรศัพท์แล้วก็พูด)
ผม : ถามหาไมวะ?(ถามอย่างงงๆ)
มิน : นี่งะ (ยื่นแชทมาให้ผมดู ประมานว่าไอมินมันทักไอสิงโตไปก่อนคลายๆเรียกร้องความสนใจอะ ไอสิงโตเลยถามหาผม)
ผม : แล้วไงวะ? (ถามอย่างไม่ใส่ใจ)
มิน : กูชวนมันมางานของโรงเรียนเราพรุ่งนี้ดีกว่า(ยิ้มบานแล้วก็พิมพ์เลย ผมกับเพื่อนๆคนอื่นคือทำหน้าเบื่อหน่ายมันมากอะ)
แล้วเราก็นั่งคุยกันไปอย่างนั้นแหละครับ จนกินข้าวหมดก็พากันลุกเอาจานไปเก็บแล้วก็ไปหาหนมกินต่อ นึกขึ้นได้ผมซื้อไปฝากไอพี่อ๊อฟสะหน่อยดีกว่าหลังจากที่เริ่มคบกันมา ผมก็พอรู้แล้วละครับมันชอบกินอะไรชอบอะไรบ้าง แต่ก็ยังไม่ทั้งหมดนะ พอถามมันมันก็บอกให้ดูเอาเอง ผมละเบื่อหน่ายมันจริง พอทำไม่พอใจมันก็อ้างว่าทีมันยังรู้ว่าผมชอบกินอะไรและชอบอะไรบ้างเลย ผมเลยยอมมันไปครับ ผมเลือกซื้อขนมและน้ำได้แล้วก็บอกให้เพื่อนๆไปรอที่ซุ้มก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งจริงๆจะไปหาพี่อ๊อฟนั่นแหละ แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าผมกับพี่อ๊อฟคบกัน เอาจริงๆก็ไม่มีใครถามหรือเอะใจและพี่อ๊อฟก็ไม่ได้มาตัวติดกับผมเหมือนพี่ไอซ์ไงก็เลยเหมือนไม่มีอะไร และผมก็กลับบ้านกับพี่อ๊อฟเป็นประจำอยู่แล้วการไปหามันไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรสักนิด แล้วผมก็เดินไปหาพี่อ๊อฟตอนแรกไปแอบมองแถวซุ้มก่อน กลัวเจอพี่ไอซ์บอกเลยว่ายังไม่อยากเจอเดี๋ยวมันมาง้องแง้งอีก ก็เป็นอย่างที่คิดพี่อ๊อฟไม่อยู่เห็นอยู่แต่พวกพี่ไอซ์แล้วก็เพื่อนๆนั่นแหละ ผมเลยเดินไปหาที่ชมรม ก็เจอไง นั่งขัดแผ่นกระดานกับยัยอิงฟ้าอยู่หน้าชมรม ผมก็เดินเข้าไปหาด้วยหน้านิ่งๆ......
ผม : อะซื้อมาให้(แล้วมันก็หันหลังมามอง ผมยื่นให้มันจากด้านหลังไง)
พี่อ๊อฟ : อื้ม(ยิ้มบานเลย แล้วสีก็เปื้อนเต็มแขนเลย มันหยิบถุงที่ผมยื่นให้เอาไปไว้ข้างๆแล้วก้มทำงานมันต่อ)
ผม : กินข้าวยัง (ถามอย่างเป็นห่วง)
อิงฟ้า : ยังเลยนท อิงฟ้าชวนพี่อ๊อฟก็ไม่ไป(ทำหน้ามุ่ย ผมก็มองอิงฟ้านิดหน่อยแล้วก็หันมามัน)
ผม : พี่อ๊อฟทำไมไม่ไปกินข้าว(ทำหน้าเคร่ง มันก็ขัดกระดานอยู่นั่นแหละ)
พี่อ๊อฟ : ยังไม่ว่างอะดิ เมื่อเช้ากูไปช่วยที่ห้องมา ตอนเที่ยงก็รีบมาช่วยชมรมอะ(ยิ้มบาน จะอารมณ์ดีไปไหน)
ผม : อิงฟ้ากินยังอะ(หันไปถาม)
อิงฟ้า : ก็ยังอะ รอไปกินพร้อมพี่อ๊อฟเนี่ยแหละดื้อจริง(ทำหน้าอารมณ์เสีย)
ผม : แล้วทำไมอิงฟ้าถึงมารอพี่อ๊อฟไม่ไปช่วยห้องตัวเองละ(คิดแล้วมันก็แปลกๆยัยนี่มันว่างไปมั้ย พี่อ๊อฟก็ไม่สนใจขัดอยู่นั้นแหละเหมือนมันเป็นงานเร่งด่วนมากอะ)
อิงฟ้า : ก็ห้องอิงฟ้ามีคนช่วยเยอะแล้ว อิงฟ้ามาช่วยพี่อ๊อฟดีกว่า(ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมกรอกตาหนักมาก)
ผม : ดีเนอะ(มองแบบจิกๆ มันก็ไม่สนใจหรอกผมก็เลยเดินไปดูในห้องชมรม)
โหข้างในดูยุ่งๆกันจังเนอะ แบบว่าเหมือนต้องโชว์รูปอ่ะ ผมได้ยินมาว่าจะมีคณะกรรมการของอะไรสักอย่างหรืออะไรสักอย่างนั่นแหละมาให้คะแนนโรงเรียนด้วย เพราะงี้แหละมั้งถึงได้ยุ่งกัน ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่....
พี่ดาว : อ้าว! นทมาไงอะ(ผมที่ยืนเลิกลั่กอยู่หน้าห้องหันไปมองพี่ดาวที่อยู่ตรงโต๊ะครู พี่ดาวคือพี่ที่แนะนำผมให้พี่ๆในชมรมรู้จักในวันที่ไปงานเลี้ยงหลังจากที่พี่อ๊อฟกลับมาจากแข่งที่กรุงเทพอะครับ ถ้าจำไม่ได้ลองย้อนๆไปอ่านเอาเนอะ อิอิ)
ผม : คะครับ (ยิ้มแห้งๆส่งไป แล้วเดินไปหาพี่ดาว) ทำไรอยู่อ่ะพี่(ชะเง้อมอง)
พี่ดาว : เตรียมเอารูปติดกระดานอะดิ จะโชว์พรุ่งนี้แล้วด้วย(พูดไปทำไป)
ผม : ดูยุ่งกันจังอ่า (พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ)
พี่ดาว : ก็ชมรมที่ได้ไปแข่งและได้รางวัลต้องจัดซุ้มให้ดีที่สุดหนะสิ ไม่งั้นเสียชื่อหมด(ผมก็พยักหน้าเข้าใจ)
ผม : แล้วพวกพี่กินข้าวกันยังเนี่ย ยุ่งขนาดนี้ไม่หิวหรอ?(ถามอย่างเป็นห่วง)
พี่ดาว : ไม่เป็นไรเลย พี่ชินแล้วช่วงเวลางานเร่งแบบนี้หนะ(หันมายักคิ้วให้ผม ผมก็ยิ้มส่งไป)
ผมดูพี่ดาวทำสักแปปก็ขอตัวออกมาโดยบอกไม่อยากกวน และผมก็ยังเห็นพี่อ๊อฟกับยัยอิงฟ้ายังนั่งทำอยู่ เอาจริงๆก็คือรู้สึกสงสารอิงฟ้านะ หน้าไม่ไหวแล้วอะคือคงหิวมากอะ.....
ผม : นี่เค้าไม่ให้กินข้าวหรือไม่กินกันเองเนี่ย(นั่งลงข้างพี่อ๊อฟแล้วถามอย่างสงสัย)
อิงฟ้า : เค้าให้กินแต่พวกพี่ๆเค้าอยากให้งานเสร็จเร็วๆนะสิ เลยไม่ยอมไปกินกัน(ผมก็มอง พี่อ๊อฟก็เคร่งเหลือเกินแค่ขัดกระดานอะไรจะขนาดนั้น)
ผม : อิงฟ้า ถ้าหิวก็ไปกินก่อนก็ได้นะ เราว่าอิงฟ้าไม่ไหวแล้วละ(ผมมองอย่างเป็นห่วง เพราะหน้าซีดแล้วสิ)
อิงฟ้า : ไม่เอาอ่ะจะระ....
ผม : งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อเป็นเพื่อน ซื้อมาให้พวกพี่ๆเค้าด้วยเคมะ(ผมมองอย่างรำคานแล้วพูดแทรกขึ้นมาเลย เพราะดูจากท่าแล้วคุณหนูเธอคงไม่ยอมไป ผมเลยเอ่ยปากชวนอย่างตัดปัญหา อิงฟ้าก็ทำท่าคิด)
อิงฟ้า : อืมๆ ก็ได้(ล้างมือแล้วลุกขึ้น)
ผมก็เดินกลับเข้าไปถามพี่ๆเค้าว่าจะกินไรรึเปล่าจะซื้อมาให้ ตอนแรกก็ดูเหมือนเกรงใจ แต่พอผมบอกว่าเต็มใจจะไปซื้อให้และก็พูดไรอีกนิดหน่อยพี่เค้าก็ยอม พวกพี่เค้ายิ้มบานกันเลยครับ ดูแล้วก็น่าสงสารอ่ะครับ คือคนอยู่เยอะจริงๆแต่ยุ่งหมดทุกคนเลยไม่มีคนวิ่งไปซื้อข้าวให้ พี่ๆเค้าก็จดรายการแล้วก็รวบรวมเงินมาให้ผมกับอิงฟ้าก็รับมาแล้วก็เดินไปซื้อให้เยอะมากอะครับ ตั้งหลายคนนิเนอะ พอซื้อเสร็จผมก็ถือไปให้พวกพี่ๆเค้า ดีใจกันใหญ่อ่ะ คงจะหิวกันมากจริงๆพวกเค้าก็ถือเวลาพักเบรกกันเลยครับ พี่อ๊อฟก็มานั่งกินด้วย ยัยอิงฟ้าก็ไม่ยอมกินมาก่อน ตอนแรกบอกให้นั่งกินที่โรงอาหารก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวเป็นลมหรอก เธอก็ไม่ยอมครับ พอมานั่งกินกับพี่ๆเค้ากินแบบโอ้โหหมดมาดคุณหนูเลยเธอเอ้ย พี่อ๊อฟก็ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ เป็นไรรึเปล่าก็ไม่รู้....
ผม : พี่อ๊อฟ เป็นไรป่าวเนี่ย (หันไปถามอย่างเป็นห่วง ผมไม่ได้นั่งกินด้วยหรอก ผมแกะขนมที่ซื้อมากินแล้วก็นั่งร่วมวงกับพวกพี่เค้าเท่านั้น ก็เพิ่งกินก่อนมาหาพี่อ๊อฟนิเนอะ)
พี่อ๊อฟ : ป่าว เหนื่อยแล้วก็เมื่อยด้วยอะดิ (พวดแล้วเอามือนวดไหล่)
ผม : เดี๋ยวกินเสร็จจะนวดให้นะ(ยิ้ม มันหันมายิ้มหวานทันทีเลย)
พี่อ๊อฟ : น่ารักนะเราหนะ(ยิ้ม ผมก็เขินเลยสิ)
แล้วก็นั่งกินกันไปคุยกันไปครับ สักพักก็แยกย้ายพากันเก็บของไปทิ้งแล้วไปทำงานต่อ ส่วนผมก็ไปดูไอพี่อ๊อฟล้างกระดานมันล้างอีก2อันก็เสร็จแล้วไปนั่งเคลียรูปอีกผมก็นั่งนวดให้มันตอนเคลียรูปนั่นแหละ คนก็แซวบ้าง ผมก็บอกแค่นวดเฉยยๆไม่มีไร เค้าก็แซวกัน ตอนแรกยัยอิงฟ้าจะมานวดผมก็เถียงกับเธอสะยกใหญ่อะจนพี่อ๊อฟรำคานอ่ะ ผมก็เลยให้พี่อ๊อฟเลือก และแน่นอนว่าพี่อ๊อฟเลือกผม ยัยอิงฟ้าเลยนั่งหน้าหงอยช่วยพี่อ๊อฟเคลียรูปอยู่ตรงข้ามนั้นแหละ จนผ่านไปสักพักเพื่อนๆผมก็โทรตามผมก็เลย ขอตัวและลาทุกคนมาพี่ดาวขอบคุณผมใหญ่เลยเรื่องไปซื้อข้าวให้ แต่ก็แปลกยัยอิงฟ้าอยู่ทำไมเธอไม่ทำตัวให้เป็นประโยชน์ก็ไม่รู้ นั่งอ่อยผู้ชายอยู่ได้ คิดไปคิดมาก็ปลง แล้วผมก็เดินไปหาเพื่อนๆผมเดินผ่านหลังซุ้มเนี่ยแหละครับเดินง่ายดี เดินผ่านข้างหน้าคนเยอะรกด้วย คือซุ้มห้องไอแบงค์มันถึงก่อนห้องผม2ห้อง ผมกะลังจะเดินผ่านผมแอบเหล่นิดหน่อยไม่เห็นไอแบงค์อยู่ แต่เห็นเพื่อนๆมันอยู่ผมก็ไม่สนใจ แต่พอผมเลยไปนิดนึงผมก็ได้ยินเสียงเพื่อนๆมันพูดถึงผม ผมเลยหยุด แล้วหลบนิดหน่อยนั่งยองๆแอบฟังพวกมันคุยกัน....
“มึงเห็นมะไอนทเมื่อกี้อะ”
“เออทำหยิ่งสัสกูยิ้มให้ทำเป็นเมิน กูเห็นเมื่อก่อนตามตื้อไอแบงค์อย่างกะอะไรดี” ผมตากระตุกเลยครับ คือผมไปหยิ่งยังไง เฟรนลี่ขนาดนี้ แล้วมันยิ้มให้ผมเห็นรึเปล่า? ไปทั่วไอนี่นิ
“เออ หยิ่งดิวันนั้นกูทำของตกแม่งมองกูด้วยหางตาแล้วเดินข้ามของกูไปอีกไม่ช่วยกูเลย ” พูดด้วยน้ำเสียงแค้นๆ ไอพวกนี้มันแยกแยะไม่ออกรึไงวะ ว่าหยิ่งกะรังเกียจอะมันคนละเรื่องกัน
“แต่กูว่าแม่งไม่หยิ่งนะ กูเห็นอ่อยไปทั่วอะมึง วันนั้นยิ้มหวานให้กูด้วยสงสัยจะอ่อย” เอิ่ม! ผมไม่เห็นจำได้เลยว่าไปยิ้มให้มันตอนไหน อาจจะยิ้มให้คนอื่นแล้วมโนไปเองรึเปล่า?
“เอาจริงๆกูก็ไม่ได้รังเกียจเกย์นะเว้ย ไอนทก็น่ารัก แต่แม่งแรดชิปหาย กูได้ข่าวว่าแม่งไปคบเด็กโรงเรียน....รวยด้วยนะมึง” ไปกันใหญ่ละ
“เออกูก็คิดเหมือนมึง วันนั้นกูเห็นไปยืนอ่อยไอพวกรุ่นพี่กรรมการนักเรียนด้วย” ไอเวร! นั่นปากมึงหรอ ผมแค่ไปคุยงานนะครับ!
“ดีนะมึง ตอนนั้นไอแบงค์เกือบจะหลงมันแล้วงะ ดีนะที่กูเป็นคนกันไว้”
“เรื่องจดหมายนั่นอะนะ”
“เออดิ เอาจริงๆกูว่าแม่งไม่คู่ควรกะไอแบงค์หรอก ไอแบงค์ซื่อจะตาย เจอคนแรดๆแบบไอนทไปนะไม่รอดหรอกสัส”
แล้วก็อีกมากมายที่มันนินทา ด่าและว่าร้ายให้ผม ผมก็ฟังไปสักพักรู้สึกมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว ผมก็ลุกแล้วเดินไปเลย ถามว่าโกรธมั้ย ไม่หรอก แล้วแต่พวกมันจะพูดเถอะยิ่งเป็นพวกนั้นนะ ผมไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจอะไรกับคำพูดมันเลยด้วยซ้ำไร้สาระ ผมเดินกลับมาที่ซุ้มห้องผม ซุ้มห้องผมเสร็จเรียบร้อยแล้วเพื่อนๆก็นั่งแถวนั้นกันแหละครับ รอครูประจำชั้นมาตรวจ ไอพวกนั้นพอเห็นผมก็ถามกันใหญ่อะ ไปไหนกันมานู่นนี่นั้นผมก็บอกมันไปว่าไปหาพี่อ๊อฟแล้วก็อธิบายให้มันฟัง พวกมันก็พยักหน้าแล้วก็พากันเปลี่ยนเรื่องคุย เราคุยกันสักพักครูก็มาตรวจแล้วก็เอาป้ายมาแขวนให้ พอเสร็จจากตรงนั้นเราก็ไปหาที่เย็นๆนั่งกันครับ ระหว่างเดินออกมาเห็นซุ้มอื่นๆก็เสร็จกันเกือบหมดแล้วครับ พวกผมก็เดินมานั่งที่ประจำของเราที่เรามานั่งกันตอนเช้านะครับ มันลมเย็นดีลมพัดตลอด พอนั่งได้เราก็เริ่มเม้ามอยกันสารพัด แล้วสักพักพี่อ๊อฟก็เดินผ่านมา มันแวะบอกว่าอาจจะกลับเย็นถ้าจะรอก็รอ หรือจะกลับก่อนก็ได้ มันต้องช่วยเค้าแก้งานไรไม่รู้ ผมก็เออออไป ไม่รู้ดูอีกทีครับ ว่าจะยังไง เพื่อนๆก็คุยกันไป ผมก็นั่งคิดไปเรื่อยอะครับ นึกขึ้นได้ก็ถามเพื่อนๆ....
ผม : เย็นนี้ไปไหนกันป่าวพวกมึง(ถามแบบไม่ใส่ใจไร)
ปอ : ก็ไม่ได้ไปไหนนิ ทำไมวะ(พวกมันก็มองผมแบบสงสัย)
ผม : ปล่าวๆ ไปหาเดินเที่ยวกันมะ (บอกแบบเซ็งๆ ไม่ได้นอยอะไรพี่อ๊อฟหรอนะครับ แต่วันนี้มันชิวไป มันทำให้ผมเซ็งถ้าอย่างน้อยวันนี้ได้เรียน ผมก็คงอยากกลับบ้านไปนอนมากเพราะยังได้ใช้สมองงะ แต่นี้ไม่ได้ทำไรมันเบื่อๆเซ็งๆอะ)
มิน : ไปบ้านไอสิงโตป่ะละ(ถามอย่างตื่นเต้น ผมมองมันด้วยหางตา)
นัท : มึงเป็นไรกับบ้านไอสิงโตมากมะ คือจะไปแต่บ้านมันอะ(ถามไอมินแบบรำคาน)
วิว : นั่นดิ ไม่มีความเกรงใจเลยนะมึง (พลักหัวไอมิน ไอมินทำหน้าหงอยเลย)
มิน : ไรว้า(ทำหน้าเป็นตูด) เออไอนทโทรศัพท์มึงอยู่ไหน(ถามผม)
ผม : ก็อยู่นี่งะ(ผมล้วงขึ้นมาให้ดู)
มิน : ทำไมมึงไม่รับสายไอสิงโตวะ?(ถามแบบจริงจังขณะที่มันก้มหน้ามองหน้าจอมัน)
ผมก็กดดูโทรศัพท์ โอ้โหทั้งแชทเฟสไลน์โทรศัพท์เข้า เยอะแยะไปหมด ผมปิดสั่นปิดเสียงไว้ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ไอนัทก็โทรมานะ ไอเบสด้วย ไอสิงโตเป็นสิบสายเลย แล้วคือแชทนี่อะไรมากมายเนี่ย ผมละขี้เกียจจริงๆ....
ปอ : นท มึงก็เกินไปเนอะ ทั้งแชททั้งโทร รับสายบ้างตอบแชทบ้างก็ดี ไม่ใช่ว่ามีโทรศัพท์ไว้บูชา(พูดประชด ผมก็มองมันอย่างเซ็งๆ)
วิว : เออชอบไม่ตอบแชทนะมึง โทรศัพท์ยังว่าพอรับบ้าง(บ่นแล้วงะ)
นัท : เออกูสงสัยมานานละ ทำไมวะ กูเห็นมือถือมึงทีไรแชทค้างอื้อเลยอะ(ถามแบบจริงจัง)
มิน : ก่อนอื่นมึงควรโทรกลับหาไอสิงโต (ยักคิ้วทำหน้ากวนตีน)
พวกผม : ไอเหี้ยมิน!(คือพร้อมใจด่ามันกันอะ อะไรนักหนา มันหน้าหดเลยอะ)
ผม : ก็กูขี้เกียจพิมนี่หว่า อีกอย่างกูไปปิดเสียงปิดสั่นไว้ตอนไหนไม่รู้ (พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ)
ปอ : ขนาดมึงขี้เกียจพิม แต่เวลาเข้าไปส่องเฟสผู้ชายได้นะไม่ขี้เกียจบ้างละ(ผมชะงักไปนิด รู้ได้ไงวะ5555)
วิว : เออกูเข้าเฟสทีไร เห็นมันออนทักไปแม่งก็ไม่ตอบ (ทำหน้าแบบกวนตีน)
นัท : ไม่ตอบไม่ว่า ออนไปสักพักกูเห็นกดถูกใจรูปผู้ชายใหญ่เลย มันเด้งขึ้นหน้าเฟสกูแทบทุกคืน(พูดแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ดู ผมไปไม่ถูกเลยสิ)
ผม : อะเอ่อ.....ทะโทรหาไอสิงโตดีกว่า แหะๆ(แถไปสิ ไอพวกนั้นก็พูดไม่หยุด ผมอายจริงๆนะเนี่ย><5555 อุตส่าแรดเงียบแล้วนะ มันเด้งขึ้นได้ไงวะ ต้องไปหาวิธีไม่ให้เด้งละ555)
ผมก็กดโทรศัพท์เล่นไปครับ ไม่ได้เล่นไรหรอกก็ดูไรเรื่อยเปื่อยแหละครับ แชทก็เด้งตลอด ก็ปล่อยมันไปครับ5555 .....
มิน : ไหนว่ามึงจะโทรหาสิงโต? (ดึงโทรศัพท์ผมไป)
ผม : ก็หาเบอร์อยู่ไงไม่เห็นหรอ(ทำหน้าจริงจังจะคว้าโทรศัพท์คือ มันก็ดึงไว้)
มิน : พวกมึงดูความตอแหล พวกมึงพึ่งด่ามันเมื่อกี้ เอาอีกละ (มันโชว์หน้าจอให้เพื่อนๆดู โอ้โห รูปผู้ชายไง)
ผม : อย่าเลอะเทอะน่า มันเพิ่งเด้งขึ้นเนอะ เอามานี่จะโทรหาเสี่ยแล้ว(ผมลุกขึ้นแล้วดึงมือถือคืนมา พวกมันมองผมอย่างเอือมระอา)
ผมก็กดหาเบอร์ไอสิงโตแล้วก็กดโทรออก พวกมันก็คุยกันไปครับ คุยกันในเรื่องของผมเหมือนเดิม อะไรจะรุมด่าเพื่อ? แล้วสักพักไอสิงโตก็รับ.....
ผม : ฮัลโหล เสี่ย(พูดเสียงหวาน ไอพวกนั้นเบะปากแบบ หมั่นไส้อะ ผมก็ไม่สน)
สิงโต : กูโทรไปตั้งหลายสายอะ(ทำเสียงงอน)
ผม : แหมๆ ทำเสียงน่ารักเชียวนะ กูเห็นนานแล้วจะโทรกลับก็กลัวมึงเรียนอยู่ (แถไปนั้น ไอมินถึงกับชี้หน้าผมแล้สทำปากว่า”ตอแหล” คิดแล้วขำ555)
สิงโต : อะ หรอ(ทำเสียงดีขึ้นมาละ) วันนี้คาบบ่ายไม่มีไรคุยได้นะเว้ย วันหลังกูจะส่งตารางเรียนให้(พูดแบบดีใจ)
ผม : เอ่อ คือไม่ต้องขนาดนั้นหรอกม้าง(พูดเสียงสูง)
สิงโต : ไหนว่าจะมาไหว้พ่อแม่กูไง เค้าถามหามึงนะ(พูดเสียงเบาๆ)
ผม : รู้แล้วน่า กูเพิ่งไปหามึงเมื่อ2วันที่แล้วเองน้า จะรีบไปไหนคร้าบบ(ทำเสียงกวนมัน)
สิงโต : กูอยากให้มาทุกวันนะ(ผมชะงักไปนิด คิดไปคิดมาเบื่อๆอยู่ด้วยไปเล่นบ้านมันก็ดิมั้ง)
ผม : ตะ แต่วันนี้ก็ว่างนะ(พูดแบบอึกอัก) เดี๋ยวกูไปหาซื้อของแล้วก็จะเข้าไปแล้วกันเจอกันบ้านมึงก็ได้(ลื่นๆไปเลย พี่อ๊อฟก็ติดงาน เบื่อๆอยู่ด้วยไปสักหน่อยคงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง)
สิงโต : จริงนะ!(โหผมถึงกับต้องเอาโทรศัพท์ถอยห่างอะ ตะโกนอะไรขนาดนั้น) กูไปรับมั้ย(คือเสียงนี่แบบดี๊ด๊าสุดๆ)
ผม : ไม่ต้อง แล้วจะดีใจไรขนาดนั้น เดี๋ยวเถอะมึง(พูดเสียงแข็ง)
สิงโต : เออกูดีใจนี่หว่ามึงจะมาหาอะ(เสียงหวานเชียว)
ผม : อืมๆ รอบ้านนะ แล้วก็เพื่อนๆกูไปด้วยได้ป่าว (ถามไว้ก่อนเพื่อมารยาท)
สิงโต : ได้คร้าบบบ บ้านกูก็เหมือนบ้านมึงแหละ อยากชวนใครมาก็ได้เลยนะ(พูดแบบไม่ใส่ใจ)
ผม : ไอเสี่ย อย่าเยอะครับ เดี๋ยวกูก็ไม่ไปสะหรอก(พูดแบบจริงจัง)
สิงโต : ล้อเล่นน่า แล้วเจอกันนะ กูจะรีบกลับไปทำการต้อนรับมึงละ ตึ๊ด(วางสายไปเลยครับ)
ผม : เห้ยพวกมึงเย็นนี้...
พวกมัน : ว่างงงงงงงง(ผมยังพูดไม่ทันจบ พูดแทรกกันขึ้นมาเลยครับ ผมมองพวกมันแบบเอือมๆ)
แล้วพวกเราก็คุยนู่นนี่กันไปครับจนถึงเวลาเลิกผมก็โทรไปบอกพี่อ๊อฟว่าจะกลับก่อน พี่อ๊อฟก็โอเค ผมกับเพื่อนๆก็พากันไปห้างไปเดินซื้อของไปไหว้พ่อแม่ไอสิงโต ไม่รู้สิครับครอบครัวเข้าเป็นผู้ดีอะ เราต้องเอาใจพวกเค้าหน่อยแถมไปเล่นบ้านเค้าบ่อยๆ เค้าจะรำคานเด็กอย่าพวกผมรึเปล่าก็ไม่รู้ คิดแล้วก็กลัวๆนะ อย่างผมไปบ้านเพื่อนๆคนอื่นๆอย่างมากก็แค่ซื้อผลไม่ไปฝากพ่อแม่มันกันแค่นั้น แต่นี่ไม่รู้สิครับของที่เราซื้อไปเค้าจะกินได้มั้ยแล้วจะชอบรึเปล่า ผมก็ถามไอมิน ไอมินไม่รู้เพราะเวลาพ่อแม่มันอยู่ไอมินไม่กล้าไปเหมือนกัน ผมก็เริ่มหวั่นๆแล้วสิเดินเลือกๆกันไป เดินไปสักพักก็ไม่รู้จะซื้ออะไรผมก็เลยชวนพวกมันไปตลาด ผมว่าจะซื้อผลไม้เจ้าประจำที่ผมชอบไปซื้อนั้นแหละครับ เค้ามีกระเช้าน่ารักใส่ให้ด้วย ผมก็เลือกผลไม้ไปครับ เพื่อนๆบอกว่าจะไปซื้อดอกไม้กันมันก็ทิ้งผมไว้คนเดียวแล้วก็ไปกันครับ ผมก็เลือกผลไม้ไปโดยเสริชเน็ทดูสรรพคุณด้วยว่าผลไม้ชนิดไหนน่าจะเหมาะกับพ่อและแม่ของสิงโตผมก็เดาๆไปนะครับ พอเลือกเสร็จก็ยื่นให้ป้าเข้าใส่ตะกร้าแล้วห่อให้ ผมก็ยืนรอพวกมันสักแปปก็มากันครับ ได้ดอกไม้มาช่อนึงคงรวมตังกันหนะครับ พอเสร็จเราก็เดินไปขึ้นรถแล้วก็ไปบ้านไอสิงโตกัน โหวันนี้มีบอดี้การ์ดด้วยครับ ยืนกันเป็นจุดๆรอบบ้านเลย อยากรู้สะแล้วสิพ่อมันทำงานอะไรเนี่ย พอผมเข้าไปไอสิงโตกับน้องซินก็ออกมา ........
น้องซิน : พี่นททท(เสียงหวานเชียว วิ่งมาจับมือผม)
ผม : ดีจ้าน้องซิน (ยิ้ม ไอสิงโตก็ยิ้มอย่างเดียว)
แล้วมันก็พาผมเอากระเป๋าไปไว้ในห้องเล่นกันครับ พวกไอโค้กก็มาด้วย คุยกันนิดหน่อยน้องซินก็มาตามบอกพ่อแม่มาแล้ว ผมก็พากันไปครับรวมถึงพวกไอโค้กด้วย พอไปถึงเราก็นั่งกับพื้นกันครับเป็นห้องนั่งเล่นใหญ่ คือโซฟาไม่พอ และเอาจริงๆก็ไม่กล้านั่งเทียบเท่าด้วย คือพ่อสิงโตคือสง่ามากดูเหมือนว่าเป็นมาเฟียใหญ่จริงๆ ดูมีอายุแต่ยังสมาร์ทอยู่ ส่วนแม่ก็ยังสวยและดูดีมากแต่งตัวเหมือนนางแบบเลยครับ ผมนี่เกร็งเลยอะ ผมก็ก็ยังคงทำหน้านิ่งๆยิ้มอ่อนๆไว้ เราก็ไหว้พ่อและแม่น้องซินกันครับ ก็ทักทายกันนิดหน่อย พ่อสิงโตดูขรึมๆแบบว่าไม่ค่อยพูดชอบทำตาดุๆ ผมต้องหลบตาตลอดเวลาอ่ะ ส่วนแม่ของสิงโตก็ใจดีราวกับนางฟ้าพูดจาเสียงหวานหยดย้อยเลยครับ คุยกันไปนั้นแหละครับ น้องซินก็แนะนำผมใหญ่เลย ผมอึดอัดไปหมด ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าทำไมเหมือนพ่อสิงโตไม่ชอบผมรึเปล่า เค้ามองผมแบบว่าเอ่อแบบไม่พอใจไงงั้นอะ แล้วผมก็เอาของที่ซื้อมาฝากให้พ่อกับแม่มันไป เพื่อนๆผมก็ยื่นดอกไม้ให้ด้วย.....
ขอบคุณครับ. สงสารเสี่ยสิงจัง เฮ้อออออจะรู้ไหมน่าว่าคนที่ตัวเองชอบตอบตกลงเป็นแฟนคนอื่นไปแล้ว ไม่ต้องสนใจพ่อสิงโตหรอก ยังไม่ใช่แฟนกันนิ อิอิ ขอบคุณครับ ลุ้นๆ ไปกับนทเลย จะเจอบททดสอบอะไรจากพ่อของสิโตหรือป่าว
หน้า:
[1]