รุ่นพี่ที่รัก 3 (By P'not) CP
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย thanong เมื่อ 2019-2-4 21:05ผมกลับมาถึงบ้านก็ทำการบ้าน แล้วลงมากินข้าวกับป๊าและแม่ นั่งคุยกันสักพัก พอเสร็จก็ขึ้นห้องไปดูโทรศัพท์ อ้าววว มีสายไม่ได้รับดั้ว เอิ่มเบอร์ไอพี่อ๊อฟ เราก็คิดสักพักนะว่าควรโทรกลับดีไหม แต่ถ้าอยากสนิทกับพี่ไอซ์ก็ควรสนิทกับพี่อ๊อฟสะก่อน เราคิดได้งั้นก็รีบโทรกลับเลย คือรับสายเร็วมากอะ ตึ้ดเดียวเอง
พี่อ๊อฟ : ว่างายน้องเพลิน
ผม: เอ่อคือ....... (เพลินไหนวะ มันไม่ได้เมมเบอร์เราหรอ)
พี่อ๊อฟ : แหมทำเปนจำไม่ได้ นั่งมองไอไอซ์สะเพลินเลยนะ น้องเพลิน (มันแซวผมนั่นเอง เอิ่มอุตส่าไม่คิดถึงแล้วแล้วนะนิ)
ผม : ไอบ้า! จะโทรมาแซวรึงะ อายนะเว้ย
พี่อ๊อฟ : จ๊ะๆ ไม่แซวละ แค่จะโทรมาถามว่าชอบไอไอซ์หรอ (เอาคือตรงไปป่ะ ไม่ใช่ว่ามันน่าอยู่ข้างพี่ไอซ์แล้วถามหรอวะ จะแกล้งเรารึเปล่านะ )
ผม : เอิ่ม ถามเพื่อระ อย่าบอกนะว่าหึง 5555555
พี่อ๊อฟ : มโนเก่งนะ! กูก็แค่เห็นว่ามึงแสดงขนาดท่าทีขนาดนั้น กูแค่จะบอกว่าเพื่อนกยังโสด และก็ที่โทรมาถามและบอกก็เห็นแก่สีที่มึงซื้อคืนให้กูแหละ (มันแปลกๆนา)
ผม: เอิ่มหวังดีเกินไปม้างงง แล้วยังไงต่ออ่ะ (5555คือไม่ค่อยอยากรู้หร๊อกกกก)
พี่อ๊อฟ : ไม่ค่อยอยากรู้เลยเนอะ เอาเป็นว่ามันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนแหละวะ
ผม: อะไรอ่ะ สีที่ซื้อคืนให้ก็แพงอยู่นะ เห็นใจกันหน่อยสิ แค่นี้เอง ขอข้อมูลของพี่เค้าหน่อยเด้อย่างก
พี่อ๊อฟ : เออก็ได้นะ แต่.....มึงต้องช่วยงานกูและตามใจกูเป็นเวลา 1 เดือน โอเคมะ แล้วอีกอย่างเรื่องสีมึงต้องรับผิดชอบอยุ่แล้วเพราะมึงเป็นคนทำพังอย่ามาอ้าง(เพื่อไรวะ ไร้สาระสุดๆ)
ผม: เพื่อไรวะ ช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ จะมาให้เราไปช่วยนายไรเยอะแยะนายเก่งอยู่แล้วนี่ทำคนเดียวก็ได้ อย่าทำตัวเพ้อเจ้อเลอ (เอาจริงๆก็ไม่ได้ซีเรียสไร แต่ขี้เกียจงะเลยบอกปัดไปก่อน)
พี่อ๊อฟ : งั้นบาย เรื่องไอไอซ์ก็ฝันไปเลย กูจะบอกให้มันเกลียดมึงและอยู่ห่างๆมึง (มันขู่) ตึ๊ด!
มันวางสายไปเลยครับ ชิปหายละเอาไงดีละทีนี้ ผมรีบกดสายโทรกลับเลยครับ โทรไป3รอบแล้วก็ไม่รับ รอบที่4 กว่าจะรับเราเกือบกดวาง
ผม : เห้ยพี่อ๊อฟสุดหล่อ เราล้อเล่น ก็ได้ๆเรายอมแล้วน้าๆๆๆๆๆ (อ้อนสุดๆ)
พี่อ๊อฟ: ……….ยอมอะไร(เอิ่มเล่นตัวสะละ)
ผม : ก็ยอมช่วยงานและตามใจพี่อ๊อฟสุดหล่อเป็นเวลา 1 เดือนไง น้าๆๆ อย่านอยน้าๆๆ (แอบหวั่นกะงานที่มันจะให้ช่วยอยู่นะ แต่ก็คงไม่มีไรหรอกมั้ง)
พี่อ๊อฟ : ก็แค่เนี่ย ลูกเล่นเยอะอยู่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจัดให้มึงก่อนเลย เบาๆ
ผม: เห้ยจริงดิ ! อายอ่า (ออเดิฟไรของมันวะ ชักหวั่นๆใจ) จัดไรอ่า บอกก่อนดิ!
พี่อ๊อฟ : เออไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตึ๊ด!
แล้วมันก็วางสายไปครับผมก็นอนคิดไปคิดมาสักพักก็หลับไปเลย พอเช้าก็รีบแต่งตัวไปโรงเรียนเลยครับทีนี้ตื่นเต้นมาก พอถึงโรงเรียนปุ๊ป ก็ไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะประจำของเราครับ
วิว : เป็นไรวะ อารมณ์ดีแต่เช้าเชียวนะมึง
ปอ: เออมีไรพิเศษป่าววะ
มิน: ท่าทางอย่างนี้สงสัยต้องมีผู้โชคร้ายแล้วละ
นัท : ยังไงวะ
มิน : ก็อาการแบบนี้มันก็คงไปแอบชอบใครแบบเต็มประตูมาอีกแล้วนะสิ ใครกันน้าผู้โชคร้าย
ผม : แหมทำแสนรู้กันจังนะพวกมึง ก็อย่างไอมินว่าแหละ อิอิ (พูดแล้วเขิน)
ปอ: ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะมึง อาการหนักแล้วนะนั่น หน้าแดงเชียว
วิว: กระแดะมากอะนท ท่าทางมึงนะ (ผมทำท่าทางแบบบิดไปๆมาๆเขินนี่หว่า)
ปอ : ใครวะ (พวกมันที่ 4 ตน ก็ตั้งใจฟังคำตอบกันแบบยิ่งกว่าลุ้นข้อสอบ)
ผม : ก็.......พี่ไอซ์อ่ะ
พวกมัน : เห้ย!!
มิน : นักบอลอ่ะนะ
ผม : เอออะดิ
นัท : เห้ยๆเล่นของสูงสะด้วย มึงไม่รู้หรอว่าเค้าไม่ชอบอะไรที่เป็นแบบมึง (เอิ่ม!)
ปอ : นั่นดิ กูเห็นเค้าควงผู้หญิงแต่ละคนนี่แบบบ สวยระดับนางฟ้า
มิน : มึงเคยเห็นไอนัทชอบใครแล้วพลาดหรอวะ
วิว : ไม่แน่นะเว้ย พี่เค้าแมนแบบสุดๆอะ นท มึงก็ควรระวังนะเว้ย ถ้าเค้าไม่เล่นก็ควรถอยนะ
ผม : เอาน่า กูก็ไม่ได้ชอบไรขนาดนั้น (อันนี้ไม่ได้ชอบไรมากเลยจริงจรื๊งนะ><)
พวกมัน : หราๆๆๆๆๆ
ผม : เออออออออออออ ไปเข้าแถวได้แล้วละมัวแต่คุยไรกันก้ไม่รู้บ้าที่สุด ><
คือพวกมันทำหน้าแบบเอือมระอาผมสุดๆ แล้วพวกเราก็เดินไปเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธงแล้วก็ขึ้นไปเรียน ครับก็เรียนกันจนถึงเวลาพักเที่ยงพวกเราก็พากันเดินไปโรงอาหาร เราก็แยกย้ายกันไปสั่งน้ำสั่งข้าวมากินครับ พอเพื่อนมาครบ เราก็เริ่มทานครับ แต่ว่า......
‘น้องนท ครับพี่กับไอซ์ขอนั่งด้วยคนนะครับ’
พรวด! คือผมถึงกับสำลักข้าวออกมาเลยครับ ไอพี่อ๊อฟครับ พาพี่ไอซ์มาด้วย
ผม : แค่กๆ! (หยิบน้ำขึ้นมาดื่ม) เห้อเกือบแล้วมั้ยละ
พี่ไอซ์ : น้องโอเคป่าว (เดินมาลูบหลังผม )
พวกเพื่อนผม : วี๊ดวิ๊วๆๆๆๆๆ ว้าวๆๆๆๆๆๆๆ (ไอพวกผีเปรตนี่จะมาแซวไรตอนนี้วะ ผมมองหน้าพี่อ๊อฟ รายนั้นคือจัดให้ผมจริงๆครับ นั่งอมยิ้มไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวแล้ว)
ผม : ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค (โห หล่อยันขนจมูกวะ)
พี่อ๊อฟ : เห้ยน้องไหวจริงอ่ะ หน้าแดงขนาดนั้นอ่ะ ไอซ์พาน้องไปห้องพยาบาลหน่อยไป (โอ๊ย! อย่ามาใกล้มากได้ม้ายยย!)
ผม : มะ ไม่เป็นไร ระ เราไม่เป็นไรจริงจริ๊งๆ (คือพูดแบบรนๆ ก้มหน้าพูดด้วยนะ)
พี่ไอซ์ : มะเดี๋ยวพี่พาไป (ดึงแขนให้ผมลุกขึ้น แย่ละ มือพี่เค้านุ่มเกินไปละ เรากำลังจะเปนโรคหัวใจรึเปล่าเนี่ยโอ๊ย!)
พวกเพื่อนผม : เอาไปเลยพี่ มันขี้อาย ถ้าพี่ไม่พามันไปมันก็ไม่ไปนะ 555555 (พวกเพื่อนเวร กูอยากด่าเหลือเกิน แต่ต้องรักษากริยามารยาท)
พี่อ๊อฟ : (เอื้อมมือมาแตะตัวผม) เห้ยไอซ์ น้องตัวร้อนๆวะมึงลองจับดิ้
พี่ไอซ์กะลังเอามือมาแตะหน้าผากผม โอ๊ย แย่ละ! อุณหภูมิในร่างกายก็ตีขึ้นหน้าสิครับ
พี่ไอซ์ : เห้ยน้องไปเลย มาเลย (ทำเสียงดุ) เห้ย! เลือดกำเดาก็ไหล ตัวก็ร้อนไปกะพี่เลยเดี๋ยวพี่ไปส่ง
ผม: พี่กินข้าวเถอะครับผมเกรงใจ (ลอยไปไกลเลยสิ แล้วดูพวกเพื่อนผม กะพี่อ๊อฟทำหน้าเอือมสิ ไอพวกนี้นิ)
แล้วตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะไข้ขี้นจริงๆแล้ววันนี้ร้อนมากด้วยครับ อยู่ๆผมก็ลุกขึ้นแล้วก็สบัดมือพี่ไอซ์ออกแล้วหันไปบอกพี่เค้าว่า ‘พี่ทานข้าวถอะครับ นทไปเองได้ครับขอบคุณมากครับ ’ แล้วยิ้มแบบทรงเสน่ให้เค้า แล้วหันไปหาเพื่อนแล้วบอกพวกมันว่า ‘เพื่อนๆนทว่านทป่วยหนักแล้วละฝากเก็บด้วยนะ’ แล้วผมก็ลุกขึ้นท่ามกลางความงงของพี่ไอซ์กะพี่อ๊อฟ เพราะเพื่อนผมรู้ไงว่า เวลาผมไม่สบายแล้วอารมณ์จะแปรปรวนมาก อีกอย่างวันนี้อากาศก็ค่อนข้างร้อนมากด้วยแหละ แล้วผมก็เดินไปห้องพยาบาลขอยากินแล้วก็เช็ดเลือดกำเดาต่อด้วยนอนพักครับ ผมคิดในใจตลอดเลยครับ “ตายละไปแสดงทีท่ารังเกียจพี่เค้าขนาดนั้นเค้าคงไม่อยากยุ่งกะกูแล้วละ”แล้วผมก็หลับไปครับ ตื่นมาอีกที ผมมองดูนาฬิกาข้ามือ เห้ยซวยละว่าจะนอนสักชั่วโมงเดียว ปาไปจะเลิกเรียนแล้วครับอีกครึ่งชั่วโมง
อาจารย์ : อ้าวตื่นแล้วหรอ ไข้สูงนะครูโทรบอกพ่อแม่เราแล้วนะไปตรวจที่โรงบาลหน่อยละกัน เดี๋ยวพ่อเธอจะมารับนะ
ผม: ครับ (คือตอนนี้มึนหัวมากครับ นอนพักต่อ) ผ่านไปสีกพักผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันครับ ผมก็อยากลุกนะครับแต่มึนหัวหลับตานอนฟังพวกมันคุยกันดีกว่า
“เห้ยมึงอาการหนักวะ”วิว
“เออวะเขินจนไข้ขึ้นกูก็เพิ่งเคยเห็น”ไอมิน เอิ่ม!!
“มึงก็ บางทีอากาศมันร้อนเกินไปนะนทมันเลยป่วยอ่ะ” ปอแหละ
“เอาเหอะๆ พวกเราก็รอจนกว่าพ่อมันจะมารับละกัน”นัท
“พี่ 2 คนกลับก่อนก็ได้นะครับ”ปอ
“ไม่เป็นไรรอเป็นเพื่อนกันก็ได้”!!!พะ พี่ไอซ์
“ไอซ์มึงไปซ้อมบอลก่อนก็ได้นะเว้ย” พี่อ๊อฟ
“กูอยากดูน้องเค้าก่อนวะกูไม่ค่อยสบายใจเลย” พี่ไอซ์
“แล้วแต่วะ”พี่อ๊อฟ
แล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรเลย ประมานว่าไข้ขึ้นกระทันหัน555 ตื่นมาอีกทีผมอยู่ที่บ้านแล้วครับ คือเวลาที่ผมป่วยอาการตอนแรกจะดูเหมือนหนักครับ แต่จริงๆไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่ขี้เกียจจะลุกแล้วก็จะนอนบ่อยมากเท่านั้นแหละครับเลยดูเหมือนจะอาการหนัก ไม่จำเป็นต้องไปตรวจถึงโรงบาลครับ ไปทุกครั้งก็แค่ป่วยเป็นไข้ธรรมดา ครั้งนี้ก็คงเช่นกันครับ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณ ฟิน{:5_120:}{:5_131:} ขอบคุนครับ สนุกมากครับ
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ต้องยอมและช่วยงานแล้วได้อยู่ใกล้ชิดกันตั้งเดือน ขอบคุณคับ ขอบคุณคับ ต่อๆ
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ {:5_136:}ขอบคุณครับ{:5_136:} ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ.
หน้า:
[1]
2