เด็กช่างกลอย่างผมคงจะมีไม่มากนัก โดยมากแล้วเพื่อนในห้องผมมักจะเป็นวัยรุ่นหนุ่มทั่วๆไป คือไม่ยอมใครง่ายๆ และรักพวกพ้องถ้าเกิดเรื่องชกต่อยกันเมื่อไหร่เป็นต้องยกขบวนกันไป เรียกว่าเป็นทั้งเพื่อนกินทั้งเพื่อนตาย แต่ผมไม่ชอบไปตีกับใครเขาหรอก เมฆเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ไปไหนไปด้วย ตีกันเมื่อไหร่ก็ออกหน้าด่านไม่ยอมหลบหลังใคร แล้วเรื่องก็เกิดขึ้น เพราะเมฆถูกเพื่อนนักเรียนอีกโรงเรียนหนึ่งตีมาถึงกับแขนหักหนึ่งข้าง ต้องเข้าเผือกมืออีกข้างก็มีอาการเคล็ดเพราะหกล้มทำให้เมฆต้องนอนอยู่กับบ้านครึ่งเดือนเพื่อรักษามือ ส่วนแขนเข้าเฝือกแล้วก็แล้วไป ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนแล้วผมก็เป็นคนเรียนดีคนหนึ่งจึงช่วยติวให้เมฆ เพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็ต้องสอบแล้ว ผมก็ไปแวะหาเมฆทุกเย็น พ่อแม่เขาก็กลับดึก เพราะที่ทำงานอยู่ไกล ผมจึงจัดการเรื่องอาหารเย็นให้เมฆด้วย โดยซื้อข้าวห่อไปฝากทุกวันและติวเขาจนสองทุ่มทุกวัน

เมฆเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง คิ้วเข้มจมูกโด่ง หน้าตาแบบไทยๆ หุ่นดีแบบนักฟุตบอลทั่วๆไป ผิวสีแทน เพราะตากแดดเล่นกีฬาเป็นประจำ แต่พอเห็นเมฆใส่กางเกงบอลอยู่บ้าน ผมก็ได้เห็นก้นขาวๆ ของเขาที่เนียนผิดปกติ แต่ใช้มือลำบากเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้เพราะเขาเป็นคนดี รักเพื่อนแต่ห้าวไปหน่อยเท่านั้น เมฆเป็นคนพูดตรงๆ เวลาอยู่กับผมเขาอยากได้อะไร เขาก็พูดตรงๆ ไม่ค่อยอายใคร แล้ววันหนึ่งหลังจากที่ผมแวะหาทุกเย็นเขาก็ถามผมว่า ‘’ เฮ้ย…วัตรเอ็งชักว่าวทุกวันหรือปล่าวว่ะ’’ ผมพยักหน้าแล้วตอบว่า ‘’ ก็ทุกวันละว่ะ….บางครั้ง2 ครั้งด้วยซ้ำ แล้วเอ็งล่ะ’’ ผมถามเมฆกลับเพราะเห็นเขาสนใจเรื่องนี้มาก ‘’ ข้าก็ทุกวัน แต่ตั้งแต่ข้าแขนหักแล้วมือก็เจ็บเลยไม่ได้ทำเลยมันหงุดหงิดพิกล นอนไม่ค่อยหลับมันแข็งทุกคืน’’ผมบอกว่า ‘’ ก็ทนเอาหน่อยอีก2-3 วันมือก็หายเจ็บแล้วคงชักได้’’ แต่เมฆบอกว่า ‘’กูขออะไรมึงอย่างนึงได้ไหมวะ’’ ผมคิดว่ามันคงจะขอร้องให้ผมช่วยติววิชาเครื่องกลเพราะเห็นมันบ่นเมื่อวันก่อนว่ายาก แต่มันกลับพูดในสิ่งที่ทำให้ผมตกใจและดีใจไปพร้อมๆกัน ‘’ เอ็งช่วยชักว่าวให้ข้าได้ไหม’’