บันทึกของนนท์27

noomcafe

บันทึกของนนท์27   
พี่วุฒิเลี้ยวรถเพื่อลงไปเส้นทางที่จะลงไปยังชายหาด ที่ไม่มีคนเลย .... พอจอดรถเสร็จก็เดินกอดคอนนท์ไปริมหาด...พี่วุฒิจับนนท์ให้หันมาแล้วจูบปากนนท์อย่างคนหื่นกระหาย คนที่ไม่เคยมี sex มานาน...ทีแรกนนท์ก็ตกใจ เพราะไม่มีวี่แววว่า พี่วุฒิจะทำแบบนี้ด้วย...เดือนนึงที่ผ่านมาที่นนท์เทียวไปพูดคุยกับพี่วุฒิ...พี่วุฒิกลับเฉยเมย..จนนนท์ไม่รู้ว่า พี่วุฒิคิดและรู้สึกอย่างไร...แต่มาถึงตอนนี้...นนท์รู้แล้ว
    “พี่วุฒิ...พอก่อน...นนท์เจ็บปากไปหมดแล้ว...พี่วุฒิจูบแรงมาก”
    “พี่รอวันนี้มานานแล้ว...พี่รู้ว่านนท์ชอบพี่...แต่พี่ต้องไม่ให้ใครในนั้นรู้...”
    “ฮ่ะ...นนท์รู้ว่าพี่ไม่อยากให้ใครรู้” ยังไม่ทันจะพูดต่อนนท์ก็ถูกปิดปากอีกรอบหนึ่ง...ลิ้นพี่วุฒิที่ชอนไชเข้าไปในปากนนท์นั้น ทำให้นนท์ต้องอ่อนระทวย...มือไม้พี่วุฒิก็ลูบคลำไปตามตัวนนท์...จนถึงชายเสื้อยืดที่นนท์สวมใส่มา...พี่วุฒิดึงมันออก...แล้วก็เอามือนนท์ไปจับที่เป้ากางเกง....ที่มีท่อนลำที่แข็งเป๊กหลบซ่อนอยู่ข้างใน...มันคงอยากจะออกมาชมโลกภายนอกอย่างเต็มที่...นนท์จับมันขยำไปมาภายนอกกางเกง...พี่วุฒิคงอดกลั้นไม่ไหว...จึงเอามือมาปลดกระดุมกางเกงยีนส์ที่สวมอยู่แล้วรูดซิปลง....ทันทีที่กางเกงเปิดออก...ท่อนลำก็ดีดผึง...ออกมา...อ้าว....พี่เขาไม่ได้ใส่กางเกงในหรือนี่....ท่อนลำที่ดำทะมึน...หัวสีแดงคล้ำ คงผ่านศึกมานักต่อนัก...เส้นเลือดที่ปูดโปนตามท่อนลำดูช่างน่าเกรงกลัวเสียเหลือเกิน....พี่วุฒิก้มลงมาดูดเลียนมของนนท์อย่างเมามันส์...
    “อู๊ยยยยยย.....ซีดส์ส์ส์ส์ ......พี่....นนท์เสียว”
    “ก็หัวนม นนท์สวยแบบนี้...ยั่วยวนใจพี่เหลือเกิน”
    “พี่....อย่ากัดซิ....มันเจ็บบบบบบบ” พี่วุฒิหยุดกัดแล้วเอาลิ้นเลียไล้วนรอบ ๆ หัวนมของนนท์...สลับกับเอาปลายลิ้นมาเขี่ยยอดหัวนมนนท์....ตอนนี้มือพี่วุฒิเลื่อนมาปลดกางเกงขาสั้นของนนท์ลง...กางเกงหล่นไปกองที่เท้า....เหลือแต่กางเกงในที่นนท์สวมใส่อยู่...เวลานี้ชายสองคนที่ยืนกอดจูบกันริมชายหาด...ในสภาพเปลือยเปล่า...ที่สีผิวแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...ดำ กับ ขาว....พี่วุฒิเงยหน้าขึ้นจากที่ดูดเลียนมของนนท์จนเต็มที่....พี่วุฒิปูเสื่อที่ถือมาด้วยบนทรายสีขาว....แดดยามเช้าที่ยังไม่ร้อนจนเกินไป...ลมพัดเอื่อยๆ  เสียงคลื่นซัดสาดเข้ามา...บรรยากาศน่าภิรมย์จริง ๆ
    พี่วุฒินอนลงไปบนเสื่อในท่าชันแขน...เผยให้เห็นกล้ามท้องที่ขึ้นเป็นลูกเป็นร่องของชายผิวคล้ำ...ที่เหมือนภาพวาดของจิตรกรเอก....ขนรักแร้ที่ยาวโผล่ออกมา...ขนหน้าอกไร ๆ ที่ไล่เลื้อยลงไปถึงสะดือ...แล้วไปกระจุกแน่นอยู่ตรงกลุ่มของเส้นไหมสีดำขลับ...เลื้อยลงไปถึงร่องรอยของรูสวาทของพี่วุฒิ .... นนท์ไม่รู้จะทำยังไงกับรูปปั้นเทพบุตรผิวคล้ำที่อยู่ตรงหน้า...พี่วุฒิคงเห็นว่า...นนท์ทำอะไรไม่ถูกจึงชันตัวขึ้นมาในท่านั่ง แล้วจับให้นนท์นั่งลง....จูบพรมไปทั่วไปหน้าของนนท์...ค่อย ๆ จับนนท์โน้มตัวลงไปตามที่พี่วุฒิเอนตัวลงไปในท่าเดิม....สักพักพี่วุฒิลุกขึ้นจับให้นนท์พลิกนอนหงาย แล้วนนท์ก็ต้องเสียวซ่านไปทั้งตัวเมื่อโดนลิ้นสาก ๆ ของพี่วุฒิเลียไล้ไปทั้งตัว....แต่พี่นนท์กลับไม่ใช้ปากกับท่อนลำของนนท์....นนท์เสียวแทบขาดใจ...แต่พี่วุฒิไล้เลียตรงง่ามขา....แล้วเอาลิ้นชอนไชรูสวาทของนนท์ เหมือนจะกลืนกินมันเข้าไปทั้งหมด
    พอไล้เลียได้ที่...พี่วุฒิก็ขยับขึ้นมาเอาท่อนลำดำทะมึน 7 นิ้วกว่ามาจ่อที่ปากนนท์เพื่อให้นนท์ได้ดูดเลีย...แต่ก่อนจะจ่อเข้าไป...พี่วุฒิกลับเอาท่อนลำที่เยิ้มเต็มไปด้วยน้ำหล่อลื่นมาลูบไล้ทั่วไปหน้าของนนท์....จนใบหน้าของนนท์เปียกและรู้สึกเหนียว ๆ แต่พี่วุฒิกลับยิ่งทรมานนนท์เข้าไปอีก...พี่วุฒิเอาลิ้นสาก ๆ มาเลียน้ำหล่อลื่นของตัวเองจากใบหน้าทั้งหน้าของนนท์....แล้วค่อย ๆ เอาท่อนลำกลับมาจ่อที่ปากของนนท์...นนท์อ้าปากรับแต่มันคับแน่นปากไปหมด....พี่วุฒิกระเด้าท่อนลำเข้าปากนนท์ไม่กี่ที....นนท์รู้สึกว่ามีน้ำอุ่น ๆ ฉีกพุ่งเข้าไปกระทบกับลำคอ....แล้ว
    “นนท์...โทษทีพี่เสร็จล่ะ...” แล้วพี่วุฒิก็เอนตัวนอนลงข้าง ๆ นนท์
    “ทำไมเสร็จไวละคับ...”
    “พี่เก็บมานาน...มานอนหนุนแขนพี่มา...พี่รักและชอบนนท์มาตั้งแต่วันแรกที่นนท์เข้าไปในครัวแล้ว..แต่พี่จะแสดงให้ใครรู้ไม่ได้...นนท์คงเข้าใจนะ”
    “นนท์...เข้าใจพี่...นนท์เองก็ไม่รู้ว่าพี่คิดยังไงกับนนท์เหมือนกัน....จนวันนี้นนท์ถึงได้รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับนนท์...แต่ไม่รู้ว่าพี่จะรู้สึกเหมือนที่นนท์รู้สึกกับพี่หรือป่าว”
    “ทีแรกพี่ก็แค่ชอบนะ...เห็นหน้านนท์แล้วน่ารักดี ขาว ๆ ....พอนนท์เข้ามาคุยเข้ามาแหย่พี่เรื่อย ๆ ....เพราะความสม่ำเสมอของนนท์มั้ง พี่เลยแพ้ใจตัวเอง...ตอนนี้ไม่ใช่แค่ชอบ แต่.....” พี่วุฒิหยุดแค่นั้น...แล้วพลิกตัวมากอดนนท์อย่างแน่น จนนนท์แทบหายใจไม่ออก
    “รู้ยังว่าพี่รู้สึกกับนนท์ยังไง...พี่รักนนท์นะ....เป็นของพี่นะ” แล้วพี่วุฒิก็จับตัวนนท์นอนหงายอีกครั้ง .....ก้มลงมาไซร้นนท์อีก...แต่ใจนนท์ต่างหากที่อยากจะไซร้เลียตัวพี่วุฒิให้ท้งตัว...ท่อนลำที่อ่อนตัวลงจากครั้งแรก....บัดนี้มันกลับผงาดขึ้นมาอีก...พี่วุฒิยกก้นของนนท์ให้ลอยขึ้นแล้วเอาลิ้นลงไปชอนไชจนเปียกชุ่ม....พี่วุฒิจึงค่อย ๆ เอาท่อนลำมาจ่อทึ่รูสวาทของนนท์...แล้วจับมันแทรกเข้าไปอย่างยากเย็น...นนท์ร้องและดิ้นทุรนทุราย...เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นนท์ต้องเป็นฝ่ายรับ....พี่วุฒิซึ่งเป็นชายคนแรกที่กร้ำกรายเข้ามาในรูสวาทของนนท์...ก่อนหน้านี้นนท์เป็นฝ่ายรุกมาตลอด....
    “อูยยยยยยย......ทำไมฟิตแน่นขนาดนี้.....ละนนท์.....”
    “นนท์ไม่เคยให้ใครเอานี่พี่.....โอยยยยย....มันเจ็บอ่ะ....”ท่อนลำที่ค่อย  ๆ ชำแรกเข้าไป มันครูดกับผนังด้านในรูสวาทของนนท์....นนท์รู้สึกได้เลยว่า มันดัง กรืด กรืด....ทำไมไม่มันส์เหมือนเอาคนอื่นเลย...
    “ไม่เคยเอาใคร...ครั้งแรกอย่างนนท์เลย...เสียวหัว...รูนนท์มันตอดหัวของพี่...เสียวววววววว...” ว่าแล้วพี่วุฒิก็กดเข้าไปทีเดียวมิดลำ...ทำเอานนท์ต้องสะดุ้งตัวอย่างสะท้าน แทบจะจับเอาท่อนลำของพี่วุฒิออกไปซะเดี๋ยวนั้น....แต่ก็ทำไรไม่ได้ เพราะ พี่วุฒิจับนนท์กอดไว้จนแน่น...แถมยังมาจับตรงก้นด้วยเพื่อไม่ให้นนท์ขยับหนีออกไปได้...นนท์น้ำตาไหลพรากจากที่ทั้งเจ็บและทั้งจุก....พี่วุฒิเห็นน้ำตานนท์ไหล...ก็เอาลิ้นมาเลียน้ำตาของนนท์...พร้อมกระชิบข้าง ๆ หู
    “นนท์จ๋า...พี่เป็นคนแรกของนนท์เลยใช่ป่าว” นนท์พยักหน้าตอบ
    “พี่รักตายเลย....ต่อไปนี้อย่าไปเป็นของใครนะ...พี่จะเข้าไปหานนท์ที่ห้องทุกคืน” ตอนนี้นนท์หายเจ็บและจุกแล้ว....เพราะพี่วุฒิค่อย ๆ ผ่อนลงแต่ก็ยังขยับบั้นเอวเบา ๆ ช้า ๆ แต่สักพักพอเครื่องเริ่มติด....พี่วุฒิกลับกระหน่ำลงมา....อย่างแรง...นนท์เองก็เริ่มรู้สึกเสียวซ่าน ไปตามจังหวะกระแทกของพี่วุฒิ.....แล้วพี่วุฒิก็จับนนท์อุ้มขึ้นในท่าอุ้มแตง...ทั้ง ๆ ที่ท่อนลำยังคาอยู่...เขาจับอุ้มยืนกระแทกในท่านั้นสักพัก....ก็เดินลงไปทะเล....เพื่อที่จะเอานนท์ในทะเล....พี่วุฒิเป็นฝ่ายควบคุมจังหวะ โดยอุ้มนนท์ให้กระแทกลงมาที่ท่อนลำของพี่วุฒิ...นนท์เสียวมาก...จนน้ำแตกออกมาไหลไปกับคลื่นของน้ำทะเลโดยที่นนท์ไม่ได้แตะต้องของตัวเองเลย...
    “เสร็จแล้วเหรอ...นนท์จ๋า....เดี๋ยวกลับไปต่อที่เสื่อดีกว่า” ว่าแล้วก็เดินอุ้มนนท์ในท่าเดิมขึ้นจากทะเลกลับไปที่เสื่อ...ค่อย ๆ วางตัวนนท์ให้นอนลง...พี่วุฒิขยับท่าให้เข้าที่เข้าทาง...แล้วกระแทกท่อนลำเข้าออกรูสวาทของนนท์อย่างแรง...นนท์เริ่มรู้สึกแสบ ๆ ที่ช่องทาง....และแล้วพี่วุฒิก็ถอนท่อนลำออกมา....มีเลือดของนนท์ติดออกมาด้วย...พี่วุฒิเอาท่อนลำมาจ่อที่หน้าของนนท์ แล้วพุ่งน้ำรักบนหน้าของนนท์...แล้วมาพุ่งใส่ปากนนท์...พี่วุฒิเห็นเลือดของนนท์ติดที่ท่อนลำของตัวเอง...ก็เอานิ้วปาดเลือดนั้นเข้าปาก....แล้วก้มลงมาเลียน้ำของตัวเอง...ผสมกับจูบปากกับนนท์ทั้ง ๆ ที่มีน้ำของตัวพี่วุฒิเอง.....พี่วุฒิล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน...
    “พี่ดีใจนะ ที่พี่เป็นคนแรกของนนท์....”
    “นนท์ก็ดีใจที่...พี่รักนนท์...” นนท์นอนกอดพี่วุฒิอยู่อย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่อยากจะดูดเลียหัวนมสีดำของพี่วุฒิ
    “พี่เสียวนนท์....เดี๋ยวก็เสร็จอีกหรอก” นนท์ก็เลยพลิกตัวนอนหงายลงข้าง ๆ พี่วุฒิ... แสงแดดเริ่มแรงขึ้น สายลมพัดเฉื่อยฉิว...2 ชายต่างวัย ผิวต่างสี นอนอยู่ข้างชายหาด...ชายหาดที่แสนเปล่าเปลี่ยว....ท้งชายหาดมีเพียงเขา 2 คนเท่านั้น...สักพักพี่วุฒิก็ลุกขึ้นแต่งตัว
    “ไป....นนท์ พี่จะพาไปเที่ยวอีก วันนี้เราหยุดกันทั้งวันนี่”...พี่วุฒิขี่รถย้อนกลับไปทางเดิม...แต่พอใกล้ถึงรีสอร์ทที่ทังสองทำงาน พี่วุฒิก็เลี่ยงไปอีกทางเพื่อไม่ให้ผ่านหน้ารีสอร์ท เพราะเวลาแบบนี้ ต้องมีคนสวน คนงานกำลังทำงานอยู่ด้านหน้าแน่ ๆ พี่วุฒิคงกลัวใครต่อใครเห็นเราสองคน....พี่วุฒิขี่จนมาถึงท่าเรือบ้านเพ....เอารถไปฝากจอดแล้วไปซื้อตั๋วเรือเพื่อจะข้ามไปเกาะเสม็ด....
    เกาะเสม็ด...ใคร ๆ ก็ว่าถ้าไปละก้อ เสร็จทุกราย...นนท์เองเคยพาแขกที่รีสอร์ทมาเที่ยวที่เกาะเสม็ดหลายครั้ง...ถ้าแขกซื้อทัวร์ที่รีสอร์ท ไม่นนท์ก็โอ...ที่จะต้องเป็นคนพาแขกไปเที่ยวตามที่ต่าง ๆ ส่วนใหญ่โอ ก็มักจะเลี่ยงไม่ไป....นนท์ก็เลยต้องไป...แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะไปทีไรก็จะได้ทิปคราวละไม่ต่ำกว่าพัน...
    สองคนนั่งเรือข้ามไปเกาะเสม็ด...พี่วุฒิชวนนนท์ไปนั่งด้านหลังเรือ...นั่งกอดนนท์ตลอด...ณ ตรงนี้เขาไม่เห็นจะต้องอายใคร...บางครั้งพี่วุฒิก็หันหน้าเอาปากมาจูบ คลอเคลียแก้มนนท์อยู่นานสองนาน .... หนวดเป็นตอ ๆ ทิ่มแทงใบหน้านนท์จนเสียวซ่าน....นนท์อายคนอื่นเหมือนกันเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน...
    พอเรือถึงเกาะ พี่วุฒิก็พาเดินข้ามเกาะไปอีกฝากหนึ่ง.....เดินไปก็ไม่ไกลเท่าไหร่...ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ต้องนั่งรถเข้าไป....สภาพธรรมชาติของเกาะก็เสียหายหมด เพราะมีควันรถที่จะทำลายสภาพธรรมชาติ....พอถึงอีกฝากของเกาะ พี่วุฒิก็เดินไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง พูดคุยอะไรอยู่กับเจ้าของร้านสักพัก....ก็เดินกลับออกมาพร้อมกับกุญแจ...
    “กุญแจอะไรอะพี่วุฒิ”
    “กุญแจบ้านพักที่นี่แหละ.....พี่รู้จักกับเจ้าของ...พี่มาทีไรก็จะมาหาเขาและพักที่นี่แหละ”
    “พี่มาบ่อยเหรอ....พาใครมาละ....นี่นนท์เป็นคนล่าสุดที่พามาหรือป่าว หรือเป็นคนที่เท่าไหร่ที่พี่พาคนมาที่นี่”
    “นนท์...พี่มาที่นี่ส่วนใหญ่พี่จะมาพักผ่อนตอนวันหยุด...พี่มาคนเดียวไม่เคยพาใครมา....”นนท์ยิ้มเล็ก ๆ กับคำที่เขาบอก “แต่ส่วนใหญ่พี่จะข้ามมาตอนเย็นมาค้างพอเช้าก็ข้ามกลับไป” พี่วุฒิพยายามอธิบาย “ไปที่ห้องกันก่อน....เพราะพี่มีเสื้อผ้าบางส่วนเก็บไว้ที่นี่.....นนท์จะได้เอาเสื้อผ้าพี่ใส่...พรุ่งนี้กลับไปไม่ใส่ชุดเดิมคนจะสงสัยว่าไปไหน...คนที่รีสอร์ทเรายิ่งเป็นพวกตาสอดส่ายหาเรื่อง..แล้วยังปากมากอีก”
    เออ...มันก็จริงอย่างที่พี่วุฒิพูดออกมา หนึ่งเดือนที่นนท์มาอยู่นี่...นนท์แทบรู้เรื่องของคนในรีสอร์ททั้งหมด...แต่ไม่เคยเจอตัวคน ๆนั้นเลยสักครั้ง....เข้าไปในครัวก็จะได้ยินแม่ครัวพูดถึงคนโน้นคนนี้....เดินไปตรวจความเรียบร้อยของบ้านพัก ห้องพัก ก็จะได้ยินแม่บ้านเอาคนโน้นคนนี้มานินทา....นี่ถ้าเขารู้เรื่องนนท์กับพี่วุฒิวันนี้ ไม่พูดกันเป็น talk of the town หรือนี่....นั่นขนาดเมื่อหลายสิบปีแล้ว...แต่เดี๋ยวนี้ซิ สังคมที่ชอบเอาเรื่องของคนอื่นไปพูดกันยิ่งมากขึ้นกว่าเดิม...มีพวกช่างเม้าท์..พวกคาบข่าว...พวกนินทาคนอื่นเยอะมาก...ไม่เพียงในวงสนทนาของผู้หญิงเท่านั้น แต่ยังไปเกิดในวงสนทนาของผู้ชายอีก...ยิ่งในวงเกย์หรือกะเทยยิ่งไมต้องพูดถึง...พอคนที่กำลังนินทาเขาอยู่เดินมา...พวกปากมากพวกนี้หยุดนินทาทันที...แน่จริงทำไมไม่พูดกันซึ่ง ๆ หน้า...ชอบกัดลับหลัง....ซึ่งชีวิตนนท์เมื่อกลับมาทำงานกับกิจการครอบครัว....ก็โดนแบบนี้เยอะมาก...โดยเฉพาะพวกชะนีทั้งหลายที่เป็นลูกน้องของนนท์...นนท์แทบอยากจะไล่ออกหลายครั้งแล้ว...แต่ก็ไม่อยากทำบาปกับคนพวกนี้...เพราะไล่ออกไปคงไม่มีกินแน่ๆ  ....อายุก็มากแล้วคงไปหางานที่ไหนไม่ได้อีก
   

ต่อ 27
พี่วุฒิไขกุญแจ...นนท์ก้าวเท้าเข้าไป...เป็นบ้านบังกะโลหลังเล็ก ๆ ยกพื้นขึ้นมาหน่อยนึง มีชานบ้านอยู่หน้าห้อง....ในห้องมีเตียงนอน ห้องน้ำเดินเข้าไปอีกหน่อย...นนท์มัวมองสำรวจห้องพักนั้น...สักพักก็มีเด็กหนุ่มเดินเอากระเป๋าเสื้อผ้าของพี่วุฒิมาให้...ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นกับพี่วุฒิจะสนิทสนมกัน....มารู้ทีหลังจากปากของพี่วุฒิว่า เด็กคนนั้นเป็นลูกของลุงเจ้าของบังกะโล...พี่วุฒิรื้อเอาเสื้อผ้าในกระเป๋า หยิบกางเกงเล กะเสื้อกล้ามออกมายื่นให้นนท์
    “นนท์ไปเปลี่ยนใส่ชุดนี้ดีกว่า...เอาเสื้อผ้าที่ใส่อยู่แขวนไว้ละ...พรุ่งนี้จะได้ใส่กลับ”
    “อะไรนะ...พี่วุฒิกลับพรุ่งนี้เหรอ...”
    “อืมมม ...พรุ่งนี้เราก็กลับเรือเที่ยวแรก 6 โมง ขี่รถกลับไปครึ่งชั่วโมงก็ถึง”
    “แต่นนท์ไม่ได้บอกเขาเลยนะ...งานนนท์ต้องเตรียมตั้งแต่ 6 โมง”
    “แค่สายครึ่งชั่วโมงไม่มีใครว่าหรอก….พี่อยากให้นนท์อยู่กับพี่คืนนี้นะคับ”
    มันสายไปแล้วที่จะกลับไป...นนท์จึงต้องจำใจยอมที่จะต้องค้างด้วย แต่นี่เพิ่งจะบ่ายโมงเอง...ทำไมพี่วุฒิจะต้องค้างล่ะ ....กลับเรือเที่ยวสุดท้ายก็ได้นี่นา...กำลังคิด ๆ อยู่ พี่วุฒิก็เดินมากอดนนท์...จูบลงที่หน้าผาก
    “นนท์...อยู่กับพี่คืนนี้นะ...เราอยุ่ที่รีสอร์ทเราก็ต้องเป็นอีกคน...แต่พี่อยากนอนกอดนนท์มานานแล้ว...คืนนี้พี่จะกอดนนท์ไว้ทั้งคืนเลย แต่ตอนนี้พี่จะพานนท์ไปเดินเที่ยว...นนท์หิวหรือยัง...ป่านนี้ป้าเติบ...คงทำอาหารเสร็จแล้ว..ไปกินกันก่อนไป”
    “อ้าว...นนท์นึกว่าพี่จะทำให้นนท์กิน”
    “เอาไว้มื้อเย็นละกัน...พี่จะเข้าครัวทำให้นนท์กิน...ไปเถอะเดี๋ยวอาหารเย็นหมด”
    หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จ พี่วุฒิก็พานนท์ไปเดินเล่น ต้องปีนขึ้นลงเขา...ตรงไหนที่ปีนยาก...นนท์แทบไม่ต้องปีนเองเลย เพราะเขาจะให้นนท์ขี่หลัง....สองคนเดินกันไปจนเจอกระท่อมหลังหนึ่ง...
    “นี่กระท่อมลุงแสง....พี่จะมาที่นี่บ่อย ๆ ถ้ามาทีไรก็จะมานั่งคุยกับลุงแสงแก...เพราะแกทำปะการังขาย”
    “เป็นยังไง...” พี่วุฒิก็พานนท์ไปเจอลุงแสงที่กำลังต้มปะการังอยู่ แกบอกว่าไปงมมาจากทะเล....เอามาก็ยังทำไรไม่ได้...ต้องเอามาต้มก่อน มันถึงจะแข็งแล้วจะมีสีดำ...คนกรุงเทพส่วนใหญ่มาก็จะมาซื้อ....ลุงแสงแกทำไว้เยอะ...ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกำไลข้อมือ หรือเอามาใส่คอเหมือนปลอกคอ...อันไหนที่เสีย ๆ ก็จะเอามาทำเป็นพวงกุญแจ...สมัยนี้ไม่ค่อยมีให้เห็นแล้ว เพราะปะการังหายากขึ้นทุกที....ทีแรกนนท์คิดว่าจะมีแต่ปะการังสีแดงที่เอามาทำแหวน...มันก็ไม่ใช่สีแดงสดทีเดียวแต่ออกแดงส้ม...ราคาแพงเหมือนกัน....นนท์ซื้อไว้ตอนนั้นเพราะเห็นแล้วชอบ....ยิ่งตอนนี้ปะการังแดงยิ่งหายากเข้าไปอีก...เพราะต้องอนุรักษ์ไว้
    นั่งอยุ่ที่กระท่อมลุงแสงสักพัก...พี่วุฒิก็ชวนเดินต่อ....ลุงแสงให้ปะการังที่เป็นกำไลข้อมือนนท์มาอันนึง....ซึ่งทุกวันนี้นนท์ยังคงเก็บไว้....
    “พี่วุฒิจะเดินไปไหนอีกล่ะ...นนท์ไม่ไหวแล้วละ...เดินกลับเถอะ”
    “นี่แหละ..กำลังจะกลับ...แต่ถ้ากลับทางเก่าที่เรามามันไกล...กลับทางนี้ใกล้กว่า”
    “เอ๊ะ...แล้วพี่พานนท์เดินอ้อมมาทำไมตั้งแต่ทีแรกล่ะ”
    “ก้อพี่อยากให้นนท์เห็นวิวทะเล...ตอนที่เราขึ้นเขานั่นไง จำได้ป่าว...”
    อืมมม...มันก็จริงของเขานะ....ตอนที่ปีนขึ้นไปบนยอดเขา....มิน่าละทำไมพี่วุฒิถึงหยุดยืนอยู่ตั้งนานสองนาน...มองไปเห็นทะเลเวิ้งว้าง....แสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบริ้วคลื่น..เป็นแสงวาววับ...มองไปสุดสายตาที่เส้นขอบฟ้ากับทะเลมาบรรจบกัน...ชีวิตของคนเราจะเป็นอย่างไรนะ...ชีวิตของคนสองคนจะมาบรรจบกันอย่างเส้นขอบฟ้ากับทะเลอย่างที่ตาเราเห็นมั้ย....หรือมันก็เป็นอย่างที่เป็นจริงอยู่...ที่ทั้งสองอย่างจะไม่มีวันมาบรรจบกัน....เหมือนทางรถไฟที่คู่ขนานกันไปตลอด...ใจคนเราละจะมีวันที่จะมาบรรจบกันได้มั้ย....นนท์อยากหยุดเวลาของชีวิตไว้แค่นี้...ถ้าพี่วุฒิคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ณ ตอนนี้รักนนท์จริง...นนท์ไม่อยากให้เวลาเดินต่อไปอีกเลย...นนท์กลัวว่า เมื่อเวลาเดินหน้าไป เมื่อเวลาที่เปลี่ยนแปลง....ใจคนจะเปลี่ยนแปลงไปตามเวลาด้วย...
    พอเดินกลับมาถึงบ้านพัก...เจ้าเด็กหนุ่มคนนั้นก็วิ่งมาหาพี่วุฒิ...
    “พี่วุฒิ....พี่วุฒิ....อาเขารอพี่อยู่....พี่จะนั่งเรือกระจกไม่ใช่เหรอ...เนี่ยะ...มีคนเช่าเรืออาเขา  พี่รีบไปเลย...โน่นเรือจอดอยู่โน่น” เด็กหนุ่มชี้นิ้วไปทางเรือ พี่วุฒิรีบฉุดมือนนท์ให้วิ่งตามเพื่อที่จะไปที่เรือ....ในเรือมีแต่ชาวต่างชาติที่เหมาเรือไป...พอขึ้นเรือได้...พี่วุฒิก็ให้นนท์ไปนั่งใกล้ๆ คนขับ ส่วนพี่วุฒิลงนั่งกับพื้นเรือข้างหน้านนท์...จับมือนนท์ทั้งสองข้างให้ไปกอดที่บ่าของพี่วุฒิ...ดูเหมือนว่าพี่วุฒิจะไม่แคร์สายตาใคร ....ทั้งเรือมีคนไทยอยู่ 3 คน นอกนั้นเป็นต่างชาติ....นนท์ได้ดูปะการังจากท้องเรือที่เป็นกระจกช่างสวยงามจริง ๆ เห็นปลาเต็มไปหมด....สวย ๆ ทั้งนั้น...ฝรั่งที่มาเที่ยวบางคนอยากจะลงไปดำน้ำดู....แต่อาคนที่ขับเรือก็ห้ามไม่ให้ลง เพราะบริเวณตรงนั้นเป็นบริเวณที่อันตรายและห้ามลงน้ำ...คงเป็นเพราะลึกและคลื่นแรงด้วย นั่งเรือสักชั่วโมงก็กลับเข้ามาที่ฝั่ง....ดูเหมือนว่าพี่วุฒิจะรู้จักคนที่นั่นเยอะทีเดียว...มีแต่คนทัก...5 โมงกว่าแล้ว...พี่วุฒิพาเดินกลับมาที่พัก...พอเข้าห้องได้เท่านั้นแหละ....พี่วุฒิก็จับนนท์ลงนอนบนเตียง...ตัวเขาถอดเสื้อไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้....แล้วประพรมรอบจูบลงทั่วไปหน้าของนนท์
    “เค็มมั้ยพี่....มีแต่เหงื่อทั้งนั้นเลย”
    “ไม่เห็นเค็มเลย....หอมและหวานเสียด้วยซ้ำ”
    “ไหนให้นนท์ลองมั่งดิ...”นนท์เข้าไปไซร้ตรงรักแร้พี่วุฒิ....กลิ่นกายของผู้ชายที่มีเหงื่อออก....ถ้าใครได้ลองลิ้มชิมรส กลิ่นกายชายที่เหงื่อออก...จะรู้ว่ากลิ่นมันตราตรึงใจแค่ไหน...เป็นฟีโรโมนของบุรุษเพศ...แค่นนท์ลงไปไซร้ดมกลิ่นเท่านั้น แก่นกายชายของพี่วุฒิก็ตั้งโด่เลย....
    “ไหนบอกจะอาหารให้นนท์กินเย็นนี้ไง…ไปอาบน้ำแล้วทำอาหารดีกว่า”
    นนท์แกล้งพี่วุฒิให้ค้างไว้อย่างนั้น...พี่วุฒิลุกขึ้นฉุดนนท์ให้เข้าไปอาบน้ำด้วยกัน...พี่วุฒิถอดกางเกงออกเดินโทง ๆ จูงมือนนท์ให้ตามเข้าไป...
    “พี่อาบก่อนดีกว่า....นนท์อยากเข้าห้องน้ำด้วย พี่อาบเสร็จจะได้ไปทำอาหารไง...นนท์เข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จจะตามออกไป”
    “เอางั้นเหรอ....งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อน” นนท์มองตามผู้ชายที่เดินหันหลังให้....แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม..ก้นดูแน่นไปหมด...ขาและปลีน่องดูแข็งแรง...เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ .....แต่ไม่ปิดประตูห้องน้ำ....นนท์ลงนอนบนเตียง...ดูชายผิวคล้ำ...อาบน้ำฟองสบู่เต็มตัว...ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปลูบไล้ฟองสบู่บนตัวนั้นเสียเหลือเกิน...แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้...เพราะไม่กล้าที่จะเป็นคนเริ่มเอง...นนท์รู้แต่ว่า...ให้พี่เขามาเริ่มดีกว่า...ไม่อย่างนั้นก็คงดูไม่ดีเท่าไหร่...พี่วุฒิอาบน้ำเสร็จออกมาเช็ดตัว แล้วนุ่งกางเกงเลอีกตัว สวมเสื้อกล้ามเดินออกจากห้องไป....นนท์จึงเข้าไปทำธุระส่วนตัวอาบน้ำ....ต่อจากพี่วุฒิ...พออาบเสร็จ...กำลังแต่งตัว...ก็มีเสียงเคาะประตู...
    “นนท์ อาบเสร็จยัง...พี่ทำกับข้าวไว้ให้นนท์เสร็จแล้ว”
    “เสร็จแล้วคับ...กะลังแต่งตัว….เดี๋ยวตามออกไป”นนท์รีบใส่เสื้อ กางเกง สักพักไฟในห้องก็ดับ...นนท์มองไม่เห็นอะไร นอกจากแสงจากบานหน้าต่าง ....แต่เอ๊ะทำไมบ้านอื่นไฟไม่ดับละ...ทำไมดับแต่หลังนี้...นนท์เริ่มรู้สึกแปลก ๆ ใจไม่ดี...จึงรีบไปที่ประตูแล้วปลดกลอนประตูออก พอเปิดประตูออกไป นนท์ก็ต้องแปลกใจที่พี่วุฒิยืนกอดอกยิ้มอยู่หน้าประตู...แล้วก็เข้ามาที่ตัวนนท์เอามือปิดตานนท์ อยู่ด้านหลังเพื่อให้นนท์เดิน...แค่ไม่กี่ก้าว เขาก็จับตัวให้นนท์นั่งลง....
    “พี่มีไรอยากให้นนท์นะ...เดี๋ยวพี่เอามือออกอย่าเพิ่งลืมตานะ” นนท์พยักหน้ารับ
    “เอ้า...ลืมตาได้แล้ว”.....นนท์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น...ตรงหน้าเป็นโต๊ะอาหารที่จุดเทียนไว้ 3 เล่ม....มองผ่านแสงเทียนไป...เห็นพี่วุฒินั่งอยู่พร้อมกับยื่นแขนมาเพื่อยื่นดอกกุหลาบสีแดงให้...
    “นนท์...พี่ให้นนท์นะ  .... คนที่พี่รักมากที่สุด....1 เดือนที่ผ่านมาที่นนท์พยายามจะเอาชนะใจพี่....ตอนนี้นนท์ได้ใจพี่แล้วนะ” นนท์หน้าแดงผ่าว...เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนมาบอกรัก....ว่าแล้วพี่วุฒิก็ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ นนท์...แล้วจับมือนนท์...พี่วุฒิหยิบอะไรบางอย่างออกมา...เป็นแหวนทองวงเล็ก ๆ ....พี่วุฒิค่อย ๆ บรรจงสวมแหวนทองวงนั้น...ที่นิ้วนางของนนท์....
    “นนท์...พี่ไม่ใช่คนร่ำรวย...นนท์จะยอมรับได้หรือป่าว...นนท์พร้อมที่จะมีชึวิตอยู่กับพี่มั้ยคับ...”
    “พี่วุฒิ...นนท์ก็รักพี่นะ....นนท์ดีใจที่พี่เห็นนนท์เป็นคนสำคัญ...นนท์ก็ไม่ใช่คนที่จะต้องอยู่แบบร่ำรวยหรือกับคนที่ร่ำรวย ขอแค่คน ๆ นั้นรักนนท์ด้วยใจจริงและตลอดไป  นนท์ก็พอแล้วแค่นั้น จะรวยจะจนไม่เกี่ยวกับความรักหรอกนะพี่”
    พี่วุฒิ กับนนท์ อายุไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก นนท์อายุเพียง 23 ส่วนพี่วุฒิ 29 ห่างกันแค่ 6 ปี นนทฃ์ไม่เคยถามเรื่องเรียนจากพี่วุฒิ และนนท์ก็ไม่ได้แคร์เลยเรื่องการศึกษา เพราะการศึกษากับความรักมันคงไม่เกี่ยวกันหรอก .... คนที่การศึกษาสูง ๆ มารักกันชอบกัน...ก็คงแค่เพียงให้สังคมยอมรับ...หรือแต่งกันอยู่กันเพื่อหน้าตา...ฐานะทางสังคม...แล้วจะอยู่กันทำให้เหนื่อย...เพราะไม่ได้มีความรักต่อกันเป็นพื้นฐาน...ยิ่งพวกไฮโซหรือคนใหญ่คนโตมากมายที่แต่งงานกับหญิง...แต่รสนิยมทางเพศก็เกย์ดีดีนี่แหละ...แต่ก็ต้องเป็นพวกแอบจิต...แอบกินผู้ชาย...
    มื้อค่ำที่แสนโรแมนติค มื้อค่ำมื้อแรกในชีวิตที่นนท์ได้นั่งกินใต้แสงเทียน...ผู้ชายคนนี้ทำไมโรแมนติคขนาดนั้น....ฝีมือทกับข้าวก็อร่อยเหลือเกิน...อาหารทะเลที่พี่วุฒิทำให้...ปูก็ไม่ต้องแกะต้องทุบให้ลำบากเพราะพี่วุฒิแกะมาวางไว้ให้เสร็จแล้ว...กุ้งอะไรของพี่วุฒิอีก...หน้าตาแปลก ๆ รสชาติอะไรอีกตะหาก...พี่วุฒิบอกทีหลังว่า ไม่เคยทำให้ใครทานเลย...ตั้งแต่ได้ไปเรียนทำอาหารมา...แล้วก็มีอาหารอีก 2 อย่างที่พี่วุฒิทำมา...พร้อมกับจิบเบียร์เย็น ๆ ....ใต้แสงเทียน
    “พี่...ทำให้นนท์แบบนี้...เขินแย่เลยนะนี่....พี่รู้ป่าว...คนเดินผ่านไปผ่านมามองกันใหญ่เลย...”
    “ช่างเขาซิ...เขาคงอิจฉาเราสองคนมั้ง...ที่เรานั่งทานกันใต้แสงเทียน”
    “แต่นนท์ดิ....เขินนี่นา...แถมยังมาป้อนนนท์อีก...ตอนป้อนมีฝรั่งสองคนเดินผ่านมาพอดี ..... มองแล้วยิ้มใหญ่เลย”
    “จะไปเขินทำไม...ถ้าเขาเป็นพี่...ที่มีคนนั่งอยู่ตรงหน้า...ที่น่ารักแบบนี้ เขาก็ต้องทำแหละ”
    “พี่อย่ามาปากหวาน...”
    “ชิมปากพี่แล้วนี่...หวานมั้ยล่ะ” นนท์ไม่ตอบแต่หน้าแดงกล่ำเพราะคำพูดพี่วุฒิ
    พอทานเสร็จ...พี่วุฒิก็ชวนนัทไปเดินเล่นริมหาด...ตอนนั้น สามทุ่มกว่าแล้ว...ฟ้ามืดแต่ก็ไม่มืดเสียทีเดียว มีแสงเรือง ๆ จากดวงจันทร์ ดวงดาว....พี่วุฒิเดินจับมือนนท์ไปตลอด
    “นนท์...ยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะ...ว่านนท์จะอยู่กับพี่หรือป่าว”
    “นนท์ตอบไปแล้วนะ ....พี่”
    “ก็นนท์ตอบพี่ตรง ๆ ซิ....พี่อยากได้คำตอบตรง ๆ”
    “คับพี่...นนท์จะอยู่กับพี่” พี่วุฒิหยุดยืนอยู่ตรงนั้น แล้วจับมือนนท์ทั้งสองข้างเพื่อดึงแขนนนท์อ้อมมากอดเขาแล้วค่อย ๆ ก้มหน้ามาจุมพิตนนท์ที่หน้าผาก แล้วก็เปลือกตา...
    “พี่ขอบคุณมากนะ..นนท์...ชีวิตพี่ต่อจากนี้จะได้มีความหมายมากขึ้น...อีกสองสามวันนี้เงินเดือนออกพี่จะให้นนท์เก็บไว้...”
    “ไม่เอาอ่ะพี่...เงินเดือนพี่ทำงานเหนื่อยมาทั้งเดือน”
    “พี่ถือว่าวันนี้เราเป็นคน ๆ เดียวกันแล้ว...พี่อยากให้นนท์เก็บไว้....ถ้าพี่จำเป็นต้องใช้พี่จะไปขอที่นนท์เอง”
    “จะดีหรือพี่...”
    “นนท์ไม่รักพี่จริง ๆ ใช่ป่าว...นนท์ถึงพูดแบบนี้”
    “นนท์รักพี่นะ...แต่นั่นมันเงินพี่...นนท์...”
    “ก็นนท์เป็นแฟนพี่...เป็นเมียพี่...พี่เอาเงินให้เมียพี่เก็บ...จะเก็บให้พี่ได้หรือป่าว”
    “ก้ออออ....ได้คับ..”
    “อย่าวนี้ซิที่รักของพี่” พี่วุฒิดึงแขนนนท์ที่กอดเขาอยู่ให้กระชับเข้ามาอีก...ชายสองคนยืนกอดกันอยู่นาน ณ ริมหาดแห่งนั้น....
    “คืนนี้เป็นของพี่นะ...”
    “พี่อ่ะ”
    “ก็นนท์ออกจะน่ารักขนาดนี้...”
    “เดี๋ยวพี่ก็เบื่อนนท์เร็วอะซิ”
   



ต่อ27
“ไม่หรอก....พี่ไม่เคยรักใครมาก่อน...ผู้หญิงพี่ก็ไม่เคยรัก...ผู้ชายนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย...แต่พอพี่เจอนนท์...ก็ที่พี่บอกไปไง....หนึ่งเดือนที่นนท์เข้ามาพูดคุยกับพี่...มันทำให้พี่รู้สึกดี...พี่ไม่เคยเจอใครแบบนี้...ขนาดพี่ทำแกล้งไม่สนใจ ก็ยังตื้ออยู่”
    “พี่ก็...พูดมาทำไม...นนท์ไม่ได้ตื้อนะ...แต่อยากได้กับข้าวอร่อย ๆ กินหรอก...ถึงแกล้งตื้อไปอย่างนั้น”
    “อ้าว...ทำไมแกล้งพี่อย่างนั้นละ...มานี่เลย...มาให้ทำโทษซะดี ๆ” นนท์พยายามสะบัดมือออกจากพี่วุฒิ...แล้ววิ่งหนี....พี่วุฒิวิ่งไล่ตามเพื่อจะจับให้ได้...
    “มานี่...จะหนีไปไหน....มาให้พี่ลงโทษซะดีดี...”
    นนท์วิ่งไปตามชายหาด....พี่วุฒิตามมาข้างหลังติด ๆ แล้วจับมือนนท์...แต่แทนที่นนท์จะหยุด กลับสะดุดก้อนหินล้มลงพี่วุฒิที่จับกุมมือนนท์ไว้ก็ดึงรั้งนนท์ไว้ไม่ทัน ถลาล้มไปด้วยกันทั้งคู่....เหมือนละครน้ำเน่าเลย...ที่นางเอกวิ่งหนีพระเอและล้มลง หน้าพระเอกก็ล้มมาตรงหน้านางเอก...ไม่ว่าเรื่องไหนก็เรื่องนั้น....แต่นี่ไม่ใช่ละครน้ำเน่านี่นา...แต่ดันเหมือนละครน้ำเน่าจริงๆ นนท์พยายามผลักดันตัวพี่วุฒิออก แล้ววิ่งหนีกลับมาที่บ้านพัก รีบเปิดประตูเข้าไปแล้วล๊อคกลอนประตู...พี่วุฒิพยายามดึงประตู...แต่ก้เปิดไม่ได้...นนท์ยืนหันหลังให้ประตู...ตาก็เหลือบไปเห็นหน้าต่างที่เปิดไว้...กำลังจะก้าวเท้าเพื่อไปปิด...แต่ไม่ทันเสียแล้ว....พี่วุฒิกำลังปีนเข้ามาแล้ว....
    “อ้า.....จับตัวได้แล้ว....จะหนีพี่ไปไหน...คนดีของพี่....หนีเข้ามาในห้อง นึกว่าจะจับไม่ได้เหรอ....มาให้ทำโทษซะดีดี”
    “เหนื่อยอะพี่...วิ่งหนีพี่ซะเหนื่อยเลย...เหนียวตัวไปหมดแล้ว...”
    “เหนียว ๆ แบบนี้ละพี่ชอบ...นนท์รู้มั้ย พี่ชอบกลิ่นจากตัวนนท์ที่เป็นธรรมชาติมากกว่ากลิ่นที่มาจากน้ำหอม หรือสบู่”
    พี่วุฒิ ถอดเสื้อกางเกงนนท์ออกซึ่งมันก็ถอดไม่อยากอยู่แล้วเพราะเป็นกางเกงเล ของพี่วุฒิก็เหมือนกัน....เขากดหัวนนท์ให้ลงไปใช้ปากชื่นชมกับท่อนลำของเขา...สักพักเขาก็จับนนท์อุ้มไปวางตรงขอบเตียง...ยกก้นของนนท์ให้ลอยสูงขึ้น...เขานั่งลงตรงหน้า เพื่อลงลิ้นกับร่องสวาทของนนท์...อย่างเสียวซ่าน....แล้วค่อย ๆ ชำแรกมันด้วยท่อนลำดำทะมึนของเขา...เมื่อเข้าไปหมดลำ พี่วุฒิก็ขยับเอวจากช้าไปเร็ว สลับกันจนนนท์รู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ ที่ฉีดพุ่งเข้ามาในร่างของนนท์...พี่วุฒิล้มลงมานอนซบบนตัวนนท์...แต่ก็ยังเอาท่อนลำคาไว้....สักพักนนท์ก้ได้ยินเสียงกรน ของพี่วุฒิ...อ้าวหลับเลยเหรอนี่....นนท์พยายามเรียกพี่วุฒิที่ข้างหูเขาเบา ๆ “พี่วุฒิ  พี่วุฒิ” ไม่มีเสียงตอบ....ทำไงดีหว่า....แต่นนท์ก็รู้สึกว่าท่อนลำของพี่วุฒิยังไม่ได้อ่อนตัวลงเลย...แสดงว่าเขาแกล้งแน่ๆ ....แบบนี้แกล้งหลับนี่นา...นนท์จึงคิดแกล้งพี่วุฒิ...ค่อย ๆ ขมิบรูสวาทที่ท่อนลำของพี่วุฒิยังคาอยู่....จากเบา ๆ เพิ่มเป็นตอดรัดแรงขึ้น....ชักจะได้ผล...
    “อูยส์ส์ส์ส์....ซีดส์ส์ส์ส์.....ตอดรัดแน่นขนาดนี้ก็เสียวซิจ๊ะเมียจ๋า”
    “ตื่นได้แล้วเหรอ...ทีเรียกเมื่อกี้ทำเป็นเฉย  ๆ แกล้งหลับอะซิ....ตัวหนักซะขนาดนั้น...นอนทับตั้งนาน...”
    “งั้นนนท์ก็มานอนทับพี่ซิ” ว่าแล้วแกก็จับตัวนนท์กอดแล้วพลิกตัวให้นนท์อยู่บนตัวพี่วุฒิ แต่ท่อนลำก็ยังคาอยู่อย่างนั้น “คืนนี้นอนท่านี้เลยนะ”
    “โห...อย่างนี้จะนอนหลับมั้ยนี่”
    “ก็ชอบมาบนหน้าอกพี่ซิ...พี่จำได้นะที่นนท์เล่าให้พวกแม่ครัวฟังว่า...ครอบครัวนนท์ไม่เคยให้ความอบอุ่นกับนนท์...ขอพี่เป็นคนให้แทนได้มั้ย”
    “แค่นี้นนท์ก็อบอุ่นแล้วละ...นนท์รักพี่นะ...” พี่วุฒิกอดรัดนนท์ไว้ เอามือมาลูบหัวนนท์ที่ซบหน้าอกเขาอยู่ “หลับนะคนดีของพี่...” นนท์มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่พี่วุฒิจับท่อนลำของเขาซึ่งหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้....แต่นนท์ก็ยังคงนอนอยู่บนตัวของพี่วุฒิ...เขาพยายามจะเอาท่อนลำที่แข็งชูชันขึ้นมาอีกเข้าไป...
    “พี่....นนท์ไม่ไหวแล้ว...พี่เล่นคาไว้ทั้งคืน...”
    “นะ...นี่ตี 5 แล้ว...อีกรอบนึงนะ...จะได้อาบน้ำแต่งตัวไปรอเรือเที่ยวแรกกลับกัน” ยังไม่ทันต้องอนุญาตพี่วุฒิก็จับมันยัดเข้าไปซะแล้ว...พอเสร็จสมอารมณ์หมายของพี่วุฒิ...พี่วุฒิก็ก้มลงมาใช้ปากให้นนท์จนนนท์แตกทะลักใส่ปากพี่วุฒิ....เขาไม่คายออกหรือบ้วนทิ้ง...พี่วุฒิกลืนกินมันเข้าไปจนหมด...แล้วทั้งคู่ก็ไปอาบน้ำ แต่งตัวเพื่อกลับไปทำงานในเช้าวันนั้น...
    พอข้ามฝั่งกลับมา พี่วุฒิไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ฝากไว้ แล้วก้ไปที่รีสอร์ท พอใกล้ถึง...นนท์คิดว่า....พี่วุฒิจะปล่อยให้นนท์ลงหน้ารีสอร์ทเพื่อเดินเข้าไป...คนอื่นจะได้ไม่รู้ไม่เห็น....แต่ป่าวเลย....พี่วุฒิกลับขี่เข้าไป...โดยที่มีนนท์ซ้อนหลังอยู่...พี่เขาไม่กลัวคนอื่นหรือยังไง...นนท์ตั้งคำถามในใจ...คราวนี้เป็นขี้ปากแน่ๆ ....
    หลังจากวันนั้น....พี่วุฒิก็แสดงให้ทุกคนเห็นว่า เขาและนนท์รักกัน...โดยเฉพาะวันที่เงินเดือนออก...พอเขารับเงินเดือนแล้วเขาก็เดินเอาซองเงินมายื่นให้นนท์...แล้วบอกให้เก็บไว้...พี่วุฒิกับนนท์เจอกันทุกวันหลังจากงานเลิก....พี่วุฒิจะเก็บครัวเร็ว 3 ทุ่มก็เสร็จแล้ว แต่นนท์ซิต้องรอให้แขกกลับเข้าห้องพักให้หมดเสียก่อนจึงเลิกหน้าที่ได้ ส่วนใหญ่ก็จะประมาณ 5 ทุ่ม....พี่วุฒิก็นั่งรอนนท์อยู่ตรงที่จอดรถอยู่ทุกคืน…บางคืนเขาก็มานอนที่ห้องนนท์...ถ้าโอ...กลับเข้ากรุงเทพ...แต่ส่วนใหญ่นนท์จะไปนอนที่ห้องพี่วุฒิ...เพราะเขาจะทำกับข้าว ขนมไว้ให้นนท์ทุกวัน...ทั้งสองคนก็มีความสุขกันแทบทุกคืน...พี่วุฒิยิ่งรักนนท์มากขึ้นกว่าเดิม...วันหยุดทีไร ทั้งสองคนก็จะข้ามไปเกาะเสม็ด...พี่วุฒิก็จะเข้าครัวทำอาหารอร่อย ๆ ให้นนท์กินทุกครั้ง....โลกของทั้งสองคนเหมือนโลกใบเดียวกัน...เสียงนินทาต่าง ๆ ที่เคยพูดกันก็เงียบไป...แต่ที่เดียวที่ไม่เคยมีเสียงนินทาเลยคือในครัว...ไม่ใช่ว่าเพราะพี่วุฒิอยู่ในนั้นแล้วไม่มีใครจะกล้าพูด....หากแต่นนท์ทำตัวให้เป็นที่รักของแม่ครัวทุกคน...เวลาที่นนท์ว่างจากงาน front นนท์จะเดินมาคุยกับแม่ครัวมาช่วยทำโน่นทำนี่...จนเป็นที่รักใคร่เอ็นดูของแม่ครัวทุกคน...ต่างจากโอ...ที่ไม่เคยเข้าครัวเลย...แม่ครัวทุกคนไม่ชอบโอ...เวลาที่โอจำเป็นต้องเข้าไปในครัว...ก็จะโดนแม่ครัวทั้งหลายชักสีหน้าใส่...เพราะโอเคยดูถูกพวกแม่ครัวว่า เป็นพวกการศึกษาต่ำ
    นนท์เองไม่เคยคิดแบบนั้นเลย....ไม่ว่าใครจะเรียนน้อยเรียนมาก เรียนสูงแค่ไหนก็ล้วนแต่เป็นมนุษย์ปุถุชนด้วยกันทั้งนั้น...เพียงแค่กระดาษที่เอามาบอกว่าฉันเรียนจบโน่นจบนี่....หลายคนเรียนสูงแต่จิตใจต่ำก็มีมาก...สิ่งที่ได้มาน่าจะเรียกว่า อัตตาบัตร...ไม่ใช่ปริญญาบัตร...เรียนจบเป็นด็อกเตอร์...แต่ไม่เข้าใจชีวิตก็มีให้เห็นถมเถไป...ปริญญาเอกที่ได้มาก็เอามาเพื่อมาเอารัดเอาเปรียบคนอื่น...เอามาเพื่อแสดงตนให้คนอื่นเห็นว่า...ข้าเรียนจบมาสูง....มีหน้ากากของคนที่มีการศึกษา...คนที่ไม่มีการศึกษาสูงนี่ซิที่มีแต่ความจริงใจ....ปากกับใจตรงกัน คิดอย่างไงก็พูดออกมาอย่างนั้น...ไม่ต้องเสแสร้งปั้นแต่งคำพูดคำหวาน คำตอแหล หรือจะต้องสรรหาคำมายกยอปอปั้นใคร...นี่ซิถึงจะดีกว่า...พวกที่ได้ปริญญาบัตรมาแต่จิตใจคับแคบ...จ้องเอาแต่ประโยชน์ส่วนตัว...ยิ่งมีคำนำหน้าอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย...ก็ยิ่งแสดงความเห็นแก่ได้..เห็นแก่ตัวมากขึ้น...จะอ้างว่าเพื่อตำแหน่ง...เพื่ออะไรก็ตาม...แต่ที่สุดก็ไม่หลุดไปจาก เงิน...เงินที่เป็นผลประโยชน์ตอบแทนสำหรับตำแหน่งนั้น ๆ ...ยิ่งตำแหน่งสูง เงินก็สูงตาม...แต่ก็เป็นปกติธรรมดาของคนเราที่ต้องการเงินมาใช้ ต้องการเงินมากขึ้น...แต่ก็น่าจะเอาความรู้ความสามารถของตนที่ร่ำเรียนมามาช่วยคนอื่น...มาทำประโยชน์ให้เกิดกับสังคมและประเทศชาติน่าจะดีกว่า
    เรื่องราวของพี่วุฒิกับนนท์....ที่ทั้งสองคนต่างมีความรักกัน...นนท์ย้ายออกจากห้องพักที่ทางรีสอร์ทจัดให้ไว้ในรีสอร์ท...ไปอยู่กับพี่วุฒิ...ซึ่งเป็นบ้านพักของรีสอร์ทเหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ ห้องที่นนท์พักเป็นห้องพักที่เคยเป็นห้องพักแขกมาก่อน...แต่ก็ไม่ได้มีขนาดอะไรที่ใหญ่มากนัก...แต่ห้องพักพี่วุฒิที่เรือนคนงาน ห้องใหญ่กว่า...นนท์ย้ายมาแค่เสื้อผ้า...เพราะนนท์ไม่ได้มีข้าวของอะไรมากนัก...แต่พี่วุฒิมีครบทุกอย่าง ทีวี วิทยุ พัดลม...ถึงนนท์จะเลิกดึก พี่วุฒิก็เอารถมารอรับกลับ ....เช้านนท์ต้องมาแต่เช้าเข้าทำงานก่อนพี่วุฒิ...พี่วุฒิก็จะขี่รถมาส่งแล้วก็กลับไปอาบน้ำ...ถึงจะกลับมาเข้าทำงานในครัว....ชีวิตของทั้งคู่ ดำเนินมา....แต่แล้ววันหนึ่ง...เป็นวันที่นนท์ต้องจดจำไปชั่วชีวิต
จบตอนที่27

SunDay345

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณครับผม

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

tahanchai

ขอบคุณครับ

pai_2552

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณครับ

freezz

ประทับใจมากครับ

Naritacm

ขอบคุณครับ

auto101

ขอบคุณครับ

lovelovena

ขอบคุณนะครับ

love-w

ขอบคุนครับ

maxum

ขอบคุณมากครับ

topto

เริดมากคร้า

zero_dice

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุ ขอบคุณครับ

gaybin

สนุกมากครับ

bird0211

ขอบคุณครับ

ouisit

ขอบคุณ

ouisit

ชอบๆๆๆ