บันทึกของนนท์24

noomcafe

บันทึกของนนท์24  
ฟ้าใกล้สาง รุ่งเช้าของวันใหม่กำลังจะมาเยือน แต่ทำไมในใจของนนท์ยังมืดมิดขนาดนี้ วันนี้จะทำงานได้หรือป่าว วันนี้ชีวิตจะเป็นอย่างไร ต่อจากนี้ไปละ...ชีวิตจะเป็นอย่างไร 6 ปีที่อยู่ด้วยกันมา...มันกำลังพังทลายลงอย่างไม่เหลืออะไรอีกเลย...ชีวิตที่ไม่เหลืออะไรมาอยู่แล้ว...มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ลมหายใจของร่างนี้ยังคงมีอยู่....กล้าที่จะก้าวเดินออกมาจากครอบครัวที่อยู่กันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก...กลับไม่รู้สึกเคว้งคว้างเดียวดายขนาดนี้....แต่ทำไมกับแค่คน ๆ เดียวถึงมีอิทธิพลกับชีวิตมากมายนักนะ...ไอ้นนท์...เขามีอะไรสำคัญขนาดนั้น...เขาทำกับเรามามากขนาดไหน....ทุ่มเทใจ...ความรู้สึกไปให้เขาแทบหมดใจ แต่เขาก็เคยทำร้ายจิตใจเรา เขาไม่เคยถนอมน้ำใจเรา...แล้วเราจะยังแคร์เขาทำไม...จริงซิ ฉันมันเป็นสิ่งปลอม ...แต่ฉันไม่ยอมปลอมใจ...เขาคงอยากได้ของจริง ๆ เขาถึงถวิลหา วิ่งเข้าไปหาครั้งแล้วครั้งเล่า...ไหนละคำมั่นสัญญาที่เคยให้...ขอโทษมา ก็ยกโทษให้ไปแล้ว...พยายามไม่คิดอะไรแล้วว่าเคยเกิดอะไรขึ้น...แต่ทำไมต้องทำกับเราขนาดนี้
นับจากนี้ชีวิตเราไม่มีเขา           ชีวิตเราคงต้องอยู่อ้างว้าง
ฝันที่เคยฝันกลายเป็นฝันค้าง        ชีวิตเคว้างคว้างอยู่เพียงเอกา
ย้อนคืนย้อนหวนวันเวลา        ที่กายาเราสองเดียงคู่กัน
ต้องหยุดหมดสิ้นเสียกลางครัน    ชีวิตคู่พลันมลายจบสิ้นไป
โอ้อนาถคู่สองที่ต่างวัย        มีไหมใครที่จะมาเข้าใจ
ต้องห่างต้องเหินกันแสนไกล        จากกันไปคงไม่พบประสบกัน
เช้าแล้ว นนท์ต้องขับรถไปทำงานที่ระยอง  เขาแทบอยากจะขับรถชนให้ชีวิตตาย ๆ ไป นี่ถ้าขับรถบนทางบูรพาวิถี จะขับรถชนที่กั้นให้ตกลงไปตายเลย...แต่นนท์ก็ไม่ได้ขับรถขึ้นข้างบนกลับวิ่งเส้นข้างล่างแทน....ขณะที่กำลังจะข้ามสะพานแม่น้ำบางปะกง เขาจำได้ว่า..มีคนเคยบอกว่าให้กลั้นลมหายใจแล้วอธิษฐานขอ จากตีนสะพานหนึ่งไปถึงอีกตีนสะพานข้างหนึ่ง แล้วจะได้สมดังที่ปรารถนา แต่อะไรละที่นนท์อยากจะขอ .....นนท์คิดว่า...ถ้าขอให้เขากลับมารักนนท์เหมือนเดิมไม่มีคนอื่นอีก...จะเป็นอย่างนั้นจริงหรือป่าว....พอรถกำลังจะใกล้ถึงตีนสะพาน...นนท์ก็กลั้นหายใจแล้วอธิษฐานขอว่า
“ถ้าข้าฯกับ นนท์เป็นคู่รักกันที่แท้จริง ก็ขอให้อุปสรรคทุกอย่างคลี่คลายไป...และขอให้นับต่อจากนี้ชีวิตเขาเราอยู่คู่กันไปจวบจนวันตาย”
นนท์ไม่รู้ว่าจะสำเร็จได้ดังที่ขอหรือไม่...แต่ตอนนี้ นนท์ขอที่พึ่งทางใจเพื่อให้ใจสบายดีกว่า...จะได้ไม่ต้องมาทุกข์แสนสาหัสแบบนี้อีก...ความรักมันช่างเรียนรู้ยากเสียจริง ๆ เรียนหนังสือมาตั้งเยอะ...ทำงานยาก ๆ มาก็ตั้งเยอะ...แต่เรื่องนี้กลับแก้ปัญหาไม่ได้ เรียนรู้มันไม่ได้เสียที...วันนี้พรรคพวกของนนท์ที่ระยอง...เห็นหน้าตานนท์ดูไม่สบายใจ...แถมยังตาบวมอีก ...พวกเพื่อนพวกนี้รู้จักทั้งนนท์และนัท....ก็เลยถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือป่าว...มีอะไรไม่สบายใจ....วันนี้จะหยุดทำงานก่อนก็ได้...แต่นนท์ก็ไม่รู้ว่าหยุดแล้วจะไปไหน...ไปหาใคร...เพราะเขาคิดว่าไม่มีใครอีกแล้ว....จนเพื่อนคนหนึ่งพยายามคาดคั้นให้นนท์พูด....เพราะเขารู้เรื่องราวระหว่างนนท์กับนัทเป็นอย่างดี
“ไหนมันมีอะไรเกิดขึ้นละนนท์”
“มันเอาอีกแล้วอะซิ...คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นโทรมาหยามเลย”
“คงไม่มีอะไรหรอกน่า...ใจเย็น ๆ  อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้”
“มันจะไม่ใช่ได้ไง...มันแอบโทรไปหากันตอนกลางคืน..นอน ๆ กันอยู่ก็ลุกแอบลงไปโทรหากัน”
“เอาน่า...ไม่มีไรหรอกเรื่องนี้ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
เพื่อนคนนี้พูดเสร็จ พอดีที่นนท์จะต้องทำงานซึ่งจะต้องแยกตัวออกไปทำงานอีกฝ่ายหนึ่ง
ประมาณ 11 โมงครึ่ง นนท์ทำงานเสร็จ กำลังลงมาเพื่อจะรอเพื่อน ๆ ไปทานข้าวด้วยกัน นนท์เห็นนัทนั่งอยู่ที่หน้าประตู...นนท์ชะงัก หยุดไม่ก้าวเดินต่อ เพราะเขาไม่อยากจะเจอแล้ว คนหลายใจ คนที่ไม่ได้รักเขาจริง ๆ คนที่ทำร้ายจิตใจเขาอย่างแสนสาหัสสากรรจ์ เยื่อใยที่นนท์เคยมีให้ตอนนี้มันหมดแล้ว...เขาคิดว่าเขาถือไพ่เหนือกว่ามั้ง...แต่นนท์คิด ณ เวลานี้ว่า เขาไม่ได้เล่นด้วย เขาไม่ได้ถือไพ่ด้วย แล้วทำไมเขาจะต้องคิดว่าตัวเองเสียเปรียบ...เขาไม่ได้ถือไพ่สักใบ...นัทไม่ทันเห็นนนท์ว่านนท์กำลังเดินมา นนท์จึงเดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง...ที่สามารถมองเห็นเขาได้...นนท์มองนัทตอนนี้เหมือนอะไรสักอย่างที่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้วิญญาณ...ไร้หัวใจ...เป็นซาตานที่มาฆ่าและทำร้ายเขาได้อย่างเลือดเย็น...พาลทำให้คิดต่อไปว่า...หลายปีมานี้เขามีจุดประสงค์อะไร..หรือแค่ต้องการที่เกาะและพักพิง ยามที่ชีวิตเขาเจอมรสุม....แต่ตอนนีชีวิตเขาดีขึ้นแล้วเขาก็กำลังคิดจะจากไป...แล้วมรสุมของนนท์ละ...ที่กำลังรุมเร้ามาทุกขณะ...เขายังมาสร้างปัญหาให้นนท์ยิ่งคิดยิ่งเครียดมากขึ้นไปอีก
ใกล้เที่ยง...นนท์เห็นเพื่อนคนที่คุยกันนนท์เกี่ยวกับนัท เดินเข้าไปทักนัทแล้วพูดคุยกัน
“มาแล้วเหรอนัท...แล้วเอาเงินที่ไหนนั่งรถมา ตอนที่คุยกับพี่บอกว่าไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ”
“ผมก็รื้อ ๆ ดูในห้อง เพราะรู้ว่าพี่นนท์เค้าชอบเก็บเงินไว้ ผมก็เก็บเศษ ๆ มาแล้วก็รวมกับที่ผมมีอยู่ มาซื้อตั๋วรถมานี่ละคับ”
“อืมมม...แล้วมันเกิดอะไรขึ้น...นัทคราวก่อนนัทก็ทำให้พี่เขาเสียใจไปทีนึงแล้ว”
“คราวนี้ผมไม่ได้ตั้งใจทำคับ...แต่พี่นนท์เขาก็เข้าใจผิดไปแล้ว”
นัทเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนนนท์ฟัง...
“เอ้า...งั้นไปกินข้าวกันก่อน...พี่นัดไอ้นนท์มันไว้ด้วยเดี๋ยวมันก็คงลงมา..จะได้ไปทานข้าวกัน”
“พี่เค้าคงไม่อยากเจอผมแล้วละ...เพราะเมื่อคืนเขาบอกไม่อยากเจอผมอีกแล้ว”
“แล้วนัทละอยากเจอพี่เขาหรือป่าว”
“พี่...ผมยืนยันนะคับ...ชีวิตผมดีขึ้นมาเพราะพี่เขา...ผมได้เรียนก้เพราะพี่เขาส่งให้เรียน…ทำไมผมจะไม่อยากเจอพี่เขาละคับ...”
“นัท...นัทขอโทษพี่เขา...พูดกับเขาดีดี พี่รู้จักนนท์มันดี...ถ้ามันโวยวายคือมันไม่ได้โกรธ...มันเงียบนั่นแหละมันโกรธ...นัทอยู่กันมาหลายปีนัทไม่รู้นิสัยมันเหรอ”
“ผมก้อรู้คับ...แต่เมื่อคืนพี่เขาไม่ฟังอะไรเลย”
“แล้วนัทก็ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นเหรอ...งั้นพี่ถามจริง ๆ นะ ...นัทรักมันหรือป่าว...ที่นัทมาถึงระยองคงไม่ใช่เพราะพี่โทรไปหานัท  ตามให้นัทมา นัทถึงมานะ...จริง ๆ นัทก็โตแล้ว..ไอ้นนท์อ่ะ ...ถ้าง้อ ถ้าตื้อมันหน่อยมันก็ไม่งอนไม่โกรธแล้ว...”
“ครับ”
“เอ็งก็รู้นี่ว่า ชีวิตมันกับครอบครัวเป็นยังไง...มันขาดความรักมาตั้งแต่เด็กแล้ว  พอมันเจอนัท มันก็โทรมาเล่าให้พี่ฟังว่า ชีวิตนี้มันคงไม่ต้องเหงาอีก...ไม่คงไม่ต้องแก่ตายคนเดียว...ยิ่งตอนนี้มันถูกไล่ออกมาจากบ้านด้วย...พี่ว่ามันเครียดแล้วก็สับสนด้วยว่าทำไมชีวิตมันถึงต้องเป็นแบบนี้ ... มันโทรมาหาพี่บ่อย...ช่วงที่นัทเรียนอยู่...”
“ผมก็เข้าใจพี่เขานะคับ...ผมรักพี่เขานะ...6ปีมานี่....ผมก็มีพี่เขาคนเดียว...ผมก็ไม่เคยอายใครนะคับเวลาที่ไปไหนกับพี่เขา ผมรู้ว่าคนมองเข้ามาดูก็รู้ว่าพี่นนท์เป็นเกย์...ผมก็ไม่แคร์ ถ้าผมอาย...ผมไปนานแล้วคับ”
“ก็ดีแล้วนี่...ถ้ารักไอ้นนท์มันจริง...นัทก็ต้องไม่หลงทางไปทางอื่น...นนท์มันรักนัทมากนะ...ตั้งแต่มันออกจากบ้านมา....พี่รู้ว่ามันเหงา เพราะนัทก็ไปเรียน...แล้วมันก็ไม่เคยคิดจะมีคนอื่น...พี่กับมันใช้ชีวิตกันมาคุ้มค่าแล้วละ...พี่กับนนท์เลยหยุดไง...ตะก่อนตอนพี่อยู่กรุงเทพฯ พี่กับนนท์เที่ยวกันแทบทุกคืน ... มีผู้ชายมาชอบมาจีบก็ไป...พูดกันตรง ๆ นะนัท...พี่กับนนท์....มีผู้ชายผ่านเข้ามาในชีวิตก็เยอะนะ แต่เรากลับไม่ชอบใครเลย...จนวันนึงเรามานั่งคุยกันว่า เราจะเที่ยวกันแบบนี้ หรือเราจะใช้ชีวิตกันยังไง...ก็สรุปกันได้ว่า...เราน่าจะหาแฟน หาคนรักที่เขาจะอยู่กับเราใช้ชีวิตกินอยู่กับเกย์อย่างเราได้...แฟนพี่ก็รุ่น ๆ นัทนี่หละ”
นัทนั่งนิ่งฟังเรื่องราวของเพื่อนนนท์ที่กำลังจะเล่าออกมาให้ฟัง พี่เขาต้องการอะไร พี่เขาอยากจะบอกอะไรเรานี่
“แฟนพี่ก็มาจากสภาพที่ไม่ต่างกับนัท...มันมีผู้หญิงพี่ก็รู้...แต่พี่ทำใจได้แต่ไอ้นนท์มันทำใจไม่ได้...แต่ลึก ๆ พี่ก็ทำใจไม่ได้อย่างมัน...จะมีคนไหนที่อยากให้คู่ของตัวเองไปยุ่งกับคนอื่น...นนท์มันบอกว่าพี่ใจแข็ง...แต่ป่าวหรอก...เพราะพี่รู้ว่าวันนึงแฟนพี่ก็คงจะไปจากพี่เหมือนกัน...แต่พี่เห็นนนท์มันรักนัทมากขนาดนี้...พี่นับถือมันเลยนะ ...มันเป็นคนบูชาความรัก...ถ้าครอบครัวมันอบอุ่นกว่านี้มันอาจจะไม่รักนัทอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้นะ...นี่พี่ไม่ได้พูดเข้าข้างไอ้นนท์มัน...แต่พี่อยากให้เอาใจเขามาใส่ใจเรา...นัทมาเป็นนนท์ หรือเป็นแบบพี่ดู...แล้ววันหนึ่งนัทจะเข้าใจ...”
“ผมคงไม่ไปจากพี่เขาหรอกคับ...น้องผมได้เรียนก็เพราะพี่เขาส่งให้เรียน...ถึงตอนนี้พี่เขาไม่มีเงินเหมือนก่อน...เขาก็ยังส่งให้น้องผมเรียน...พี่นนท์เขามีพระคุณกับผมมาก...ผมเป็นคนนะพี่...ผมไม่ใช่สัตว์จะได้ไม่รู้จักบุญคุณคน”
“ทำไมเอ็ง..ไม่บอกไอ้นนท์มันแบบนี้ละ...แบบที่เอ็งพูดกับพี่เมื่อกี้”
“ตอนนี้พี่นนท์เขาไม่เชื่อผมอีกแล้วละคับ...ผมพูดไปพี่เขาก็คงไม่เชื่อหรอก”
ระหว่างที่นนท์แอบฟังอยู่นั้น....เพื่อนคนอื่น ๆ กำลังเดินลงมาจากบันได เห็นนนท์เข้าก็ร้องทัก
“ไป..นนท์ ไปกินข้าวกัน นาน ๆ เมิงมาทีจะได้ไปกินอาหารทะเลกัน...ผู้จัดการบอกให้เราไปรอก่อนเดี๋ยวแกตามไป...”
“อ้าววว...นัทมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่..มากับพี่นนท์เหรอ...ทำไมเมื่อเช้าไม่เห็นละ”
นัทยกมือหวัดดีเพื่อนของนนท์อีก2 – 3 คนที่นนท์เดินมาด้วย นนท์รู้สึกว่ากำลังถูกเขามอง นนท์เหลือบตาไปมองตาของเขา...สายตาที่ฉายแววตาอ้อนวอน
“หวัดดีคับ...ผมเพิ่งมาได้สักพักคับ...มาหาพี่นนท์เขาคับ”
“ไปงั้นไปกินข้าวกัน...เดี๋ยวไปกินกันที่หาดแม่พิมพ์โน่น...”
นัทเดินไปหานนท์
“พี่นนท์ เอากุญแจรถมาคับ เดี๋ยวผมขับรถให้”
ไอ้เพื่อนตัวแสบที่โทรเรียกนัทให้มาก็ไล่เพื่อนคนอื่นไปนั่งรถคันอื่น...แต่มันมานั่งคู่กับนัทข้างหน้า...ให้นนท์นั่งเบาะหลัง...
“เฮ้ย...นนท์ นัทมันตั้งใจมาจะมาขอโทษเมิง นี่เมิงจะงอนอะไรนักหนา”
“ก็เมิงดูเขาทำกรูดิ”
“เมิงก็รู้ เรื่องแฟนกรู...ของกรูอะหนักกว่าเมิงอีก...ก็ไอ้นัทมันก็ยืนยันว่าแค่เล่น ๆ ทำตามที่เพื่อนยุ”
“แล้วทำไปทำไมละ”
“อ้าว..มึงนี่...หรือว่าเมิงอยากให้มันมาเป็นเกย์แล้วให้คนอื่นรู้อย่างเราว่ะ...เมิงก็ไม่ชอบอีกไม่ใช่เหรอ...เมิงจำไม่ได้เหรอ..ตอนนั้นที่มีคนมาจีบเมิง...เมิงไม่ชอบเพราะเมิงไม่ชอบคนที่ดูออกว่าเป็นเกย์…แต่ไอ้นัทมันดูไม่ออกตรงไหนเลยนะ...มันก็บอกแล้วว่ามันถูกเพื่อนยุ...มันก็ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่ามันเป็นเกย์คิงที่อยู่กับเมิง”
“เมิงพูดมาได้ไงว่ะ...ว่ามันเป็นเกย์คิง..”
“ก้อมันอยู่กับเมิงมากี่ปีแล้ว...กรูไม่อยากยุ่งเรื่องบนเตียงของเมิง...แต่ว่ามันก็เอาเมิงไม่ใช่เหรอ...ถ้าเป็นชายจริง ๆ มันคงไม่เอาตูดอย่างเรามานานขนาดนี้หรอกน่ะกรูว่า”
“แล้วเมิงจะให้กรูทำไง”
“นัท จอดรถ”
ไอ้เพื่อนคนนี้สั่งให้นัทจอดรถข้างทาง
“ลงไปเปิดประตูด้านพี่เขา...แล้วเมิงก็กราบขอโทษพี่เขาซะ”
นัทเปิดประตูเดินอ้อมมาทางด้านหลังฝั่งที่นนท์นั่งแล้วเปิดประตูออก...นัทย่อตัวลงมาเหมือนคุกเข่ากับพื้น แต่ก็ยังยืนอยู่ในตัวรถ แล้วก็กราบไปที่หน้าตักของนนท์
“พี่นนท์...ผมสัญญาครั้งสุดท้าย...ผมจะไม่ทำอีกแล้ว...ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม..ผมบอกพี่ตรงนี้เลยนะ...ว่าผมรักพี่คนเดียว”
นนท์น้ำตาไหล เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อดีมั้ย



ต่อ24
หรือจะปลื้มกับคำพูดที่เขาพูดออกมา
“ไอ้นัทมันก็ขอโทษเมิงแล้ว...ผู้ชายนะเมิง..มันกราบเมิงขนาดนี้...มันลดศักดิ์ศรีตัวมันให้เมิงแล้ว...เมิงจะต้องการอะไรจากมันอีก...เมิงบอกมันตอนนี้ซะเลย”
“ถ้ามีอีกละ”
“ถ้ามีอีก...วันนั้นพี่ไม่ต้องไล่ผม ๆ ไปเอง”
“เมิงดูนะ .... อย่างนี้กรูจะเชื่อได้ไงว่ามันจะไม่มีใคร...ถ้ามันอยากมี...มันไปมีแล้วมันก็ไปจากกรูอีกนั่นแหละ...แล้วมันจะต่างกันตรงไหนว่ะ ....ที่เลิกกันซะวันนี้ วันหน้าจะได้ไม่มีอย่างนี้อีก”
“เมิงคิดมากไปหรือป่าว....นัทมาขับรถได้แล้ว...เออ...เดี๋ยว เมิงสัญญากับพี่กับไอ้นนท์มันได้หรือป่าวว่าเมิงจะไม่ทำอย่างนี้อีก”
“คับ..ผมสัญญา ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีก”
นัทลุกขึ้นปิดประตูแล้วเดินอ้อมกลับไปขึ้นรถเพื่อขับรถต่อ
“นี่ไง...มันสัญญาแล้วนะ..เมิงก็ให้อภัยมัน...แล้วก็ไม่ต้องคอยไปจับผิดมัน...คนเรานะโว้ย...อยู่ด้วยกันก็เชื่อใจกัน ให้อภัยกัน...คนนึงแข็ง...คนนึงก็ต้องอ่อน...มันถึงจะมีความสุข...กรูถึงอยู่ได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก...แค่นี้กรูก็มีความสุขแล้ว”
ยังไม่ทันที่นนท์จะตอบอะไรก็มาถึงหาดแม่พิมพ์ซึ่งต้องลงไปทานข้าว เพื่อนที่มารถอีกคันก็มายืนรอ จึงเหมือนกับว่า นนท์ต้องรับคำสัญญานั้นไปโดยปริยาย อาหารมื้อนั้น นนท์กลับกินไม่ค่อยลง นัทพยายามเอาใจนนท์ แต่นนท์ก็ยังหวั่น ๆ อยู่ ว่าถ้ามันเกิดขึ้นมาอีกละ นี่รอบสองแล้ว....ครั้งที่สามก็คงทนไม่ได้แล้ว....นนท์สรุปในใจตัวเองว่า ถึงเวลานั้นถ้ามีครั้งที่สาม ตัวเขาจะตัดสินใจเดินออกไปเอง...ถ้าคราวนี้ให้อภัยก็ต้องทำใจและลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ได้...แต่มันเพิ่งผ่านมานี่เอง...เมื่อคืนนี้เอง...จะให้ทำใจได้รวดเร็วได้ยังไง...
ขากลับ...นัทขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ
“พี่..ให้ผมแก้ตัวอีกครั้งนะ ผมจะไม่ทำอีกแล้วจริง ๆ ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ทำ...พี่จำไม่ได้เหรอ ผมเคยสัญญากับพ่อแม่ผมว่าผมจะไม่มีคนอื่นนอกจากพี่...แล้วที่บ้านผมเขาก็ไม่ยอมรับใครที่ผมจะเอาเข้ามาแทนที่พี่...”
“แล้วนัท...ทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง...ตอนหัวค่ำเรายังมความสุขกัน ไปทานข้าวกัน...กลับมานอนกัน...เพิ่งเสร็จไปไม่ถึงชั่วโมง...นัทก็ลุกไปโทรหาผู้หญิงคนนั้น...พี่อยากรู้จังว่า ตอนที่นัทกำลังเอาพี่...นัทคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่หรือป่าว”
“พี่คิดมากไปแล้ว...ผมไม่เคยไปเอากะใครอีกเลยนะ”
“ก็จะไม่ให้พี่คิดได้ไงละ...เหตุการณ์มันทำให้คิดแบบนั้น”
“ผมก็แค่อยากหยอกคนนั้นเล่น...ผมก็แกล้งไปยังงั้น เมื่อคืนมันวาเลนไทน์ ก็เลยอยากแกล้งดู”
“แกล้งไป ไม่คิดว่าไปสร้างความหวังให้เขาเหรอ...เขาจะคิดยังไงที่มีผู้ชายโทรมาวันแบบนี้...เป็นใคร ๆ ก็ปลื้มทั้งนั้น”
“ผมก็ไม่รู้นี่พี่ ไม่รู้จริงๆ”
“คิดซิ...ต้องคิดได้แล้ว...ทำไปเล่น ๆ แล้วผู้หญิงมันเอาจริงขึ้นมาจะทำไง”
สิ่งที่นนท์พูดมันก็กลับเกิดขึ้นมาจริง ๆ
“ถ้าพี่เองได้รับโทรศัพท์แบบนี้จากคนที่แอบปลื้มอยู่ในวันอย่างนี้ พี่ก็คิดเข้าข้างตัวเองเหมือนกัน”
นนท์ไม่พูดอะไรต่อเพราะไม่ต้องการจะพูดอะไรอีก เย็นนั้นเมื่อกลับถึงคอนโดที่ทั้งสองคนอยู่...นัทก็เข้ามากอดนนท์...ตอนนี้นนท์รู้ได้ว่า เขาแกล้งเพื่อที่จะทำให้นนท์หายโกรธเขา...เพราะไม่กอดอย่างเดียว...เอามือมาปลดกระดุมเสื้อของนนท์ออก แล้วเอานิ้วเขี่ยหัวนมอย่างที่นนท์ชอบให้เขาทำ...แล้วเขาก็ปลดกางเกงรูดซิปกางเกงของนนท์ลง....ส่วนตัวเขาเหลือแต่กางเกงในตั้งแต่เมื่อไหร่นนท์ก็ไม่รู้...
“ที่รักเข้าไปอาบน้ำกันนะ”
เหมือนมนต์สะกด นนท์เดินเข้าห้องน้ำอย่างตัวลอย และแล้วเกมรักของทั้งสองคนก็เริ่มขึ้นและกลับมาจบลงที่เตียงใหญ่หนานุ่ม...วันนั้น..นัทคงจะทำเพื่อเป็นการขอโทษนนท์...2 รอบแล้วเขาก็ยังไม่พอ...หลังจากที่นนท์เหนื่อยอ่อนเคลิ้ม ๆ จะหลับ...นัทเปิดตู้เย็นหยิบกระป๋องเบียร์...เดินมาหานนท์ที่เตียงจับนนท์พลิกให้นอนหงาย...เขาเอาเบียร์มาราดตรงหน้าอกและนมของนนท์ แล้วเขาก็ใช้ลิ้นเลียฟองเบียร์นั้นจากร่างของนนท์...นนท์เสียวสะท้านเพราะความเย็นของเบียร์และลิ้นสาก ๆ ของนัท...ไม่เท่านั้นยังจับนนท์พลิกคว่ำ...แล้วราดเบียร์ไปที่รูที่เขาเพิ่งจะเอาไป...แล้วเอาลิ้นลากเลียเบียร์จากตรงนั้น...นาทีนั้น...นนท์คิดถึงภาพช้างที่ทำให้นนท์แบบนี้...เพราะมันสร้างความเสียวสันต์ให้กับนนท์เป็นอย่างมาก....แต่คราวนี้คนที่เขารักที่สุดทำให้เขาแบบนี้...มันกลับยิ่งเพิ่มความเสียวกระสัน ความปลื้มปิติมากยิ่งเป็นทวีคูณ...ฟันที่ขบกัดเบาๆ ที่ก้นของนนท์ยิ่งไปกระตุ้นความต้องการให้กับนนท์มากขึ้น...นัทเอานิ้วจับรูของนนท์ออกเบา ๆ แล้วเทเบียร์ลงไปในรู...นนท์ต้องขมิบไว้เพื่อไม่ให้เบียร์ไหลย้อยออกมา...ทันใดนั้น นัทก็จับท่อนลำ 8 นิ้วของเขาสวนเข้าไป..
“โอ้ยยยย....เจ็บอ่ะ เบา ๆ หน่อยซิ...”
ไม่เจ็บได้ไงเพราะนนท์ขมิบปากทางไว้แต่นัทสวนเข้ามาทีเดียว
“เจ็บแล้วมันส์หรือป่าวละที่รัก..”
นนท์ไม่ตอบได้แต่พยักหน้า...เกมรักเกมนี้เนิ่นนานเสียจริง ๆ เพราะรอบที่ 3 ของนัทแล้ว...กว่าจะเสร็จได้เกือบชั่วโมง...เขาพุ่งน้ำรักเข้าไปในรูสวาทของนนท์ ก่อนที่จะถอนท่อนลำออก แล้วเขาก้ก้มลงไปเลียไซร้ก้นของนนท์อย่างทะนุถนอม....นนท์นอนฟุบไปด้วยความเพลีย...แล้วหลับไป รู้สึกตัวอีกทีนัทเอาผ้าห่มมาห่มให้พร้อมทั้งดึงตัวเข้าไปกอดกันกับร่างที่ปราศจาคเสื้อผ้าด้วยกันทั้งคู่
นนท์ไม่คิดหรอกว่า...เหตุการณ์ในคืนนี้...ที่สุดนัทก็ยังติดต่อกับผู้หญิงที่โรงเรียนเดียวกันมา...จนกระทั่งผู้หญิงโทรมาหานนท์....ที่ยิ่งทำให้นนท์รู้สึกถึงความทุกข์แสนสาหัส การโดดหักหลัง จากที่เขาแอบลักลอบคบกัน...เพราะเราวางใจเชื่อใจเขา เราถึงต้องเจ็บขนาดนี้ เพราะเรามั่นใจในคำมั่นสัญญาของเขา เราถึงต้องทุกข์มากมายขนาดนี้ .....
เคยมีใครสักคนได้บอกฉันมา
ว่าเวลาใครมาทำกับเราให้เจ็บช้ำใจ
ลองไปเก็บก้อนหินขึ้นมาสักอัน
ถือมันอยู่อย่างนั้นและบีบมันไว้

บีบให้แรงจนสุดแรง ให้มือทั้งมือมันเริ่มสั่น
ใครคนนั้นยิ้มให้ฉัน ถามว่าเจ็บมือใช่ไหม

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง

ใครมาทำกับเธอให้เจ็บหัวใจ
ก็แค่ให้ก้อนหินก้อนนั้นให้เธอรับมา
เพียงเธอจับมันโยนให้ไกลสายตา
หรือเธอปรารถนาจะเก็บมันไว้

หากยิ่งยอมยิ่งแบกไป หัวใจของเธอก็ต้องสั่น
หากยังทำตัวแบบนั้น ถามว่าปวดใจใช่ไหม

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง

ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอรับไว้เอง
(Rose)
แม้เพลงนี้จะมีขึ้นหลังเหตุการณ์ของนนท์ นนท์ก็ชอบเพลงนี้ เพื่อเอาไว้เตือนสติของตัวเองสติที่เขาไม่อาจจะควบคุมได้ในบางครั้ง...ความหมายของเพลงยิ่งทำให้นนท์เข้าใจเรื่องราวของชีวิตที่ผ่านมามากขึ้น....
จบตอนที่ 24

SunDay345

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณครับผม

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

pai_2552

ขอบคุณครับ

Wiriya

ขอบคุนคับ

auto101

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณนะครับ

freezz

เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ

Naritacm

ขอบคุณครับ

princo78

ขอบคุณครับ

Intra

เป็นกำลังใจ ให้ครับ

lovelovena

ขอบคุณนะครับ

maxum

ขอบคุณนะครับ

love-w

ขอบคุนครับ

gaybin

สงสารนนท์มาก

bird0211

ขอบคุณครับ

venus32426169

ขอบคุณ

ssangsak

ขอบคุณครับ