❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 16

tanya

C h a p t e r 1 6
❖
ป่ ว ย
   อึดอัด…หายใจไม่ออก…ร่างกายมนุษย์เราใช้พลังงานได้แค่ไหนกันนะ  สมองคนเรามีประสิทธิภาพเท่าไหร่
   กำลังที่มีจะต้านทานความพิเศษในร่างกายได้ดีแค่ไหน  แล้วถ้าไม่ใช่มนุษย์ล่ะ...ความน่ากลัวที่คาดไม่ถึง…

จะขนาดไหนกัน
   “แอลมึงไหวปะวะ” ยูโรเหลือบตามองอาการอัลฟามาพักหนึ่งจนมั่นใจในความผิดปกติจึงเอ่ยปาก
   “ไหวสิ” เจ้าตัวเล็กยิ้มฝืนส่งให้พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด
   เขารู้ว่ายูโรโกรธ…โกรธมาก โกรธจนตามเขาไปที่คอนโดมิสเตอร์ไคลด์แล้วทะเลาะกันยกใหญ่ก่อนจะลากเขากลับมา
   เขาผิดเองที่ไม่บอกยูโรว่าไปไหนทำอะไรแล้วพี่สเปเชียลก็ฉลาดมากที่ติดเครื่องส่งสัญญาณไว้ที่สร้อยคอเขาแบบนี้
   คิดแล้วก็แอบงอน...แล้วก็โมโหตัวเองที่ไม่ได้สังเกตุเขาคงเป็นนักประดิษฐ์ที่ห่วยมาก  มารู้อีกทีก็ตอนที่ยูโรมาดักรอหน้าคอนโดด้วยท่าทางโกรธจัดนั่นแหละ   เล่นเอาโวยวายใส่พี่มิเกลไปหลายชุด ทำเอาเขาเข้าไปห้ามแทบไม่ทัน
   “โกรธมากเหรอยูโร” อัลฟาเอ่ยปากถามอย่างติดจะง้อ
   คนถูกถามเหลือบตามองแล้วหันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม

“…”
   “แอลขอโทษ”
   “เหอะ”
   อัลฟากัดปากล่างจนเริ่มเจ็บเมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีหงุดหงิดไม่รับฟังแม้กระทั่งคำขอโทษ
   “ยูโร...”
   “มึงเงียบเหอะ” ยูโรออกปากแล้วขมวดคิ้วแน่นพยายามระงับโทสะให้ได้มากที่สุดเท่าที่ตอนนี้เขาจะทำได้เขาไม่อยากระเบิดอารมณ์ใส่อัลฟา
   “แอลขอโทษจริงๆ คือแอลไม่ได้ตั้งใจนะ แต่-”
   “นี่มึงไม่ได้ตั้งใจเหรอแอล?!” สิ้นคำอัลฟา ยูโรก็ตวัดสายตาดุๆมองอย่างไม่พอใจให้คนที่พยายามหาคำพูดขอโทษสะดุ้งกับสายตาดุๆที่มองมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
   “แอล...”
   “ถ้าพี่สเปเชียลไม่เอาเครื่องติดตามมาฝากกูไว้เผื่อฉุกเฉินกูจะได้รู้มั้ยว่ามึงแอบไปหาไอ้ไคลด์ฝึกบ้าฝึกบออะไรแบบนั้นอีกมึงเคยฟังกูฟังแด๊ดมึงปะวะมึงจะอยากเจออะไรนักหนากับไอ้พวกนั้นมันสำคัญกับมึงมากนักรึไง!”
   คนโมโหร่ายยาวด้วยอารมณ์แบบที่เจ้าของเรื่องก็เม้มปากแน่นนั่งฟังเฉยๆ

“ตอนนี้ไม่เป็นไรมึงก็ย่ามใจไม่สนใจไม่แคร์อะไรทั้งนั้น แต่ไอ้พลังนั่น ถ้ามึงใช้หนักถ้ามึงคุมไม่ได้ล่ะ

มึงอยากเป็น-”
   ยูโรชะงักคำพูด พ่นลมหายใจระบายอารมณ์แรงๆ แล้วเหยียบคันเร่งจมลงไปอีก  คนถูกดุยังคงเงียบน้ำตารื้นขึ้นมาทันที...เขารู้ดีว่ายูโรต้องการพูดอะไร
   ทั้งแด๊ดและยูโรกลัวเขาเป็นเหมือน...มัม
   กลัวเขาตายเหมือนที่มัมตาย
   “ยูโร....”
   “ไม่ต้องแก้ตัว ทำอะไรลงไปรู้อยู่แล้ว คิดเองกูไม่ได้อยู่กับมึงตลอด กูบังคับจิตใจมึงก็ไม่ได้” ยูโรขมวดคิ้วแน่นส่งเสียงคำรามในคออย่างโมโห

“กูทำได้แค่ห่วง”
   “แอลแค่...”
   “แต่เหมือนมึงจะไม่ต้องการ” ก่อนที่อัลฟาจะมีโอกาสเอ่ยปาก ยูโรก็สวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาทำให้เจ้าตัวเล็กสะอึกไปอย่างช่วยไม่ได้
   ไม่ได้เห็นยูโรโกรธแบบนี้นานแล้ว...
   คิดแล้วก็ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดน้ำตาเริ่มไหลเป็นสาย ปิดปากเงียบไม่กล้าเอ่ยคำอะไร
   เอี๊ยด!
   “ถึงแล้ว” ยูโรเอ่ยสั้นๆตายังมองไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะหันมาลาอัลฟา
   “…ไม่ลงก่อนเหรอยูโร”
   “ไม่ มึงขึ้นไปเหอะพรุ่งนี้พี่สเปเชียลก็กลับแล้ว”
   “ยูโร…ขอโทษ...”
   ยูโรพ่นลมหายใจยาวๆ อีกครั้งแล้วพยักหน้ารับ

“ขึ้นห้องไป”
   อัลฟาเม้มปากกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอีกปาดน้ำที่ไหลอาบข้างแก้มออกลวกๆ แล้วขยับลงจากรถ   ทันทีที่ประตูรถปิดยูโรก็กระชากรถออกวิ่งทันทีให้เจ้าตัวเล็กเบะปากจะร้องมากขึ้นไปอีก
   เอ็กซ์เหลือบมองท่าทางเซื่องซึมของอัลฟาแล้วก็ต้องหมุ่นคิ้วตั้งแต่กลับมาก็ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
   ชักจะผิดปกติเข้าไปทุกวัน...
   “อัลฟา”
   เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นสบตาคนเรียก นัยน์ตาแดงระเรื่อจากการร้องไห้เมื่อครู่  พอสบตากับเอ็กซ์แล้วก็

แบะปากลงเล็กน้อยเขยิบเข้าใกล้ปีนขึ้นตักซบหน้าลงที่แผงอกกว้างอย่างงอแง
   “เป็นอะไร?” เอ็กซ์ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยอย่างระแวงเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนของอุณหภูมิร่างกายเจ้าตัวเล็ก

บนตัก
   “แอลหนาว” อัลฟาซุกตัวสั่นๆเข้าหา
   เอ็กซ์ได้ยินแบบนั้นก็อุ้มอัลฟาเข้าห้องนอนวางลงที่เตียงแล้วคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวให้มองอาการสั่นแบบน่าเป็นห่วงแล้วก็ต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก
   อาร์มินที่เข้าไปอาบน้ำเมื่อครู่เดินซับผมออกมาปราดตามองเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางผิดปกติของเอ็กซ์ก็เดินเข้าหา
   “มีอะไรเหรอครับ?”
   “ไม่รู้เหมือนกัน เห็นบอกหนาวอุณหภูมิกายสูงผิดปกติ” เอ็กซ์ตอบตายังมองไปยังอัลฟาที่ตอนนี้หลับตาปี๋ขดตัวเป็นก้อนอยู่ในผ้าห่มผืนหนา
   “ป่วยหรือเปล่า? มนุษย์ป่วยต้องทำไงนะครับ”อาร์มินนิ่งคิดไปก่อนจะเอ่ยปาก ให้คนฟังทำหน้าสงสัยมากขึ้นไปอีก
   คิดแล้วก็ขยับตัวลงไปนั่งข้างๆ อัลฟาเขย่าแขนเจ้าตัวเบาๆ

“อัลฟา”
   เจ้าของชื่อปรือตามอง นัยน์ตาแดงๆ ฉ่ำน้ำจากพิษไข้

“อือ...ครับ”
   “ต้องทำไง? เป็นอะไร?”
   “แอลไม่เป็นไรนอนพัก...แค่ก...หน่อยก็หาย...แค่ก...” อาการไอเริ่มมาเยือนเมื่อเจ้าตัวเล็กเอ่ยปากพูด

เสียงหวานแหบพร่าลงเล็กน้อยให้ดูน่าเป็นห่วงมากกว่าเดิม
   “พี่เอ็กซ์...แค่ก..นอน..คะ...แค่ก...กอดแอล”อัลฟาเอ่ยอ้อนอย่างยากลำบากให้เอ็กซ์รีบช้อนหลังขึ้นแล้วทาบวางลงที่อกตัวเอง
   “สเปเชียลกลับพรุ่งนี้ใช่มั้ย?” เขาเอ่ยถามอีกด้วยน้ำเสียงกังวล แต่คราวนี้เจ้าตัวเล็กไม่ได้ตอบแล้วไอจนตัวโยนแล้วหลับตาปี๋ไปอย่างทรมาน
   อาร์มินที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งนิ่งไปทำอะไรไม่ถูก

“เอ่อ...พี่เอ็กซ์ ให้ผมทำอะไรมั้ย”
   แม้ว่าเขาจะไม่ได้ห่วงอะไรเจ้านั่นสักนิดแต่เห็นท่าทางกระวนกระวายลึกๆ ที่แสดงออกมาทางแววตา

ของเอ็กซ์แล้วก็อดเอ่ยปากถามไม่ได้
   “ไม่เป็นไร มานอนเถอะ”
   สิ้นคำเอ็กซ์ อาร์มินก็พยักหน้ารับแล้วขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆ เหลือบตามองอาการสั่นเทาของอัลฟาเงียบๆ
   มนุษย์นี่อ่อนแอจังนะ...ดูท่าจะตายง่าย
   “กลับมาแล้ว” เสียงใสๆ ของสเปเชียลดังขึ้นมาจากหน้าห้องพร้อมกับเสียงเปิดประตูและเสียงขนของ
   เอ็กซ์หันไปมองทางประตูห้องนอนแล้วเหลือบตากลับมามองอัลฟาที่นอนซุกตัวสั่นๆอยู่ที่อกเขา

ในห้องนอนเล็ก
   “เดี๋ยวผมออกไปดูให้ครับ” อาร์มินออกปากแล้วเปิดประตูไปหาคนเพิ่งกลับจากค่ายด้านนอก
   “แอลล่ะ?” คำแรกที่ออกจากปากหลังจากเห็นหน้าอาร์มินก็ไม่พ้นถามหาน้องชายของตนทันที
   อาร์มินไม่ตอบอะไรพยักเพยิดเข้าไปในห้องนอนเล็กแบบที่คนถามก็จิ๊ปากแล้วเดินหลบอีกฝ่ายเข้าห้องไปหาอัลฟาทันที
   “เฮ้ย! แอลเป็นไร” สเปเชียลรุดเข้าไปหาทันทีที่เปิดประตูเข้าไปเจอภาพตรงหน้า
   “ไม่รู้ ไอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
   “แอล เป็นไงบ้าง”
   “พี่สเปเชียล…กลับมาแล้วเหรอครับ”เจ้าตัวเล็กปรือตามองเมื่อโดนจับแขนเขย่าเบาๆก่อนจะเอ่ยทักแล้วยิ้มอ่อนๆ ให้
   “ไม่สบายเหรอ? เป็นยังไงบ้าง?”
   “แค่ก! สง..แค่ก สงสัยแอลจะเป็นหวัด”
   สเปเชียลใช้หลังมือแตะที่หน้าผากอัลฟาแล้วเลื่อนมาบริเวณต้นคอ

“ตัวร้อน เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
   อัลฟาพยักหน้ารับแล้วยิ้มอ่อนๆ ส่งให้สเปเชียล
   ไม่นานนักสเปเชียลก็เดินกลับมาพร้อมกะละมังขนาดเล็กในมือเขาขยับตัวลงนั่งข้างๆ แล้วหยิบผ้าชุบน้ำ

บิดจนหมาดเช็ดตามใบหน้าและซอกคอให้อย่างเบามือ
   เอ็กซ์ที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ก็สังเกตุพฤติกรรมของสเปเชียลไปอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปหาซี

“นั่นทำอะไร”
   “ไม่สบายน่ะ ไข้ขึ้นปกติเวลาตัวร้อนก็ต้องเอาผ้ามาแช่น้ำแล้วบิดน้ำออก เช็ดเบาๆ” ซีว่าแล้วหัวเราะ

“แต่นายคงเบาไม่ได้หรอก”
   เอ็กซ์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินคำซี

“แล้วนายได้เหรอไง?”
   “เบากว่านายแล้วกัน เคยเช็ดให้เด็กนั่นบ่อยๆ”
   เอ็กซ์พ่นลมหายใจออกอย่างหงุดหงิดแล้วเบนความสนใจกลับไปที่อัลฟา
   อาร์มินที่นั่งอยุ่โซฟามุมห้องเหลือบมองเล็กน้อยทำเป็นไม่สนใจอะไรนัก แต่บทสนทนาของพี่ชายทั้ง2ที่อีกฟากของห้องกลับดังชัดอยู่ในหัวเป็นอย่างดี......ความสนใจใส่ใจแบบนั้นของเอ็กซ์ทำให้เขาไม่สบอารมณ์
   หงุดหงิดชะมัด...
   สเปเชียลก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากแล้วลูบหัวเจ้าตัวเล็ก พอเห็นอัลฟาหลับตาไปแล้วก็หันไปทางเอ็กซ์

“ถ้าเกิดว่าแอลมีอาการหายใจไม่ออกหรือปวดหัว กระสับกระส่ายตัวร้อนจี๋ หรืออะไรก็แล้วแต่ตามกูทันที

เข้าใจปะ”
   ไม่ไว้ใจซาไลย์เลยจริงๆทักษะการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเป็นศูนย์!
   เมื่อเอ็กซ์พยักหน้ารับสเปเชียลก็เดินออกจากห้องไป
   แฮ่ก
   อาร์มินขมวดคิ้วหงุดหงิดกับเสียงที่ดังขึ้นกลางดึกรบกวนการนอนของเขาไม่นานก็ลืมตาลุกขึ้น พอหันไปก็เห็นเอ็กซ์กำลังนั่งจับเนื้อจับตัวอัลฟาอยู่
   “พี่เอ็กซ์?”
   เอ็กซ์ได้ยินคนเสียงทักก็หันไปมอง

“ทำให้ตื่นเหรอ”
   อาร์มินพยักหน้า

“เขาเป็นอะไร?”
   สีหน้าทรมานที่มีเหงื่อซึมตามกรอบหน้าหอบหายใจหนักๆ อย่างน่าเป็นห่วงของอัลฟาทำให้เอ็กซ์ต้องขมวดคิ้วอย่างทำอะไรไม่ถูก
   “ไม่รู้เหมือนกัน ไปตามสเปเชียลหน่อยสิ”
   คนถูกใช้ชะงักไปนิดแต่ก็ยอมพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
   อาร์มินหายออกจากห้องไปไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมสเปเชียลและซี
   “แอล!” เสียงสเปเชียลดังขึ้นพร้อมบานประตูที่เปิดออกอย่างแรง

“เป็นยังไงบ้าง?” ถามพลางขยับมือไปจับหน้าผากเช็คความร้อน
   “ไข้ขึ้น เหมือนจะสูงมากด้วย ต้องพาไปโรงพยาบาล”สเปเชียลพูดยาวแล้วหันไปทางซี

“ซี มึงไปขับรถ”
   หมับ
   ระหว่างที่กำลังวุ่นวายกันอยู่เอ็กซ์กำลังจะคว้าตัวอัลฟาขึ้นอุ้ม ซีและสเปเชียลกำลังจะเตรียมของหยิบกุญแจรถไปสตาร์ทรอก็ต้องชะงักกึกเมื่อคนป่วยจับแขนสเปเชียลไว้พลางพูดคำที่ทำให้ต้องขมวดคิ้ว
   “อย่า…แอลไม่ไปโรงพยาบาล”
   “แอล นี่ไม่ใช่เวลาดื้อนะไข้สูงแบบนี้เดี๋ยวเราช็อค” สเปเชียลตั้งสติไปนิดแล้วเอ็ดออกมาด้วยความเป็นห่วง
   “แอลไปไม่ได้...พี่เอ็กซ์วางแอลลงพี่สเปเชียลไปหยิบยาในกระเป๋าแอล” เสียงแผ่วเบาฟังไร้เรี่ยวแรงเอ่ยเนิบๆแล้วชี้ไปที่กระเป๋าหนังขนาดกลางที่วางอยู่ข้างๆโซฟา
   “แอล…อึก...ขอร้องล่ะครับ”สเปเชียลกำลังจะอ้าปากเถียงแต่ก็ต้องเงียบลงและยอมทำตามเมื่อเจ้าตัวพูดต่อด้วยท่าทางทนไม่ไหว
   “โอเคๆ เอ็กซ์มึงเฝ้าแอลก่อนซีไปหยิบอุปกรณ์เช็ดตัว เดี๋ยวกูเอายาเอาน้ำให้แอลเอง” คนเป็นพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เหลือบมองอาการน่าเป็นห่วงของน้องก็วิตกกังวลและไม่เข้าใจเหตุผลที่เจ้าตัวเล็กไม่ยอมไปหาหมอ
   หลังจากเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าและป้อนยาให้อัลฟาแล้วสเปเชียลก็เดินออกจากห้องนอนมาปล่อยให้เอ็กซ์นอนเฝ้าไป  เขายืนนิ่งคิดหาเหตุผลในหัวอย่างคนช่างสงสัยแล้วไม่ยอมปล่อยผ่านซีที่เดินตามออกมาวางมือใหญ่ลงที่หัวเบาๆ
   “กูไม่เป็นไร” สเปเชียลเงยหน้าสบตากับนัยน์ตาสีทองที่ฉายแววความเป็นห่วงอยู่ข้างใน
   “อัลฟาก็ไม่เป็นไร”
   ได้ยินอีกฝ่ายพูดเหมือนจะปลอบใจแบบนั้นก็ยิ้มตอบ

“มึงเข้าไปดูน้องหน่อย เดี๋ยวกูตามเข้าไป”
   ซีลังเลไปนิดแต่ก็ยอมพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องไป
   สเปเชียลมองตามจนประตูปิดลงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่หาเบอร์ติดต่อที่อติกานต์เคยให้ไว้คราวก่อน
   รอสายไม่นานปลายสายก็ตอบรับ
   [สวัสดีครับ]เสียงที่เอ่ยสำเนียงอังกฤษแบบที่สเปเชียลคุ้นเคยดังขึ้น
   “อากานต์รึเปล่าครับ นี่สเปนะครับ”
   [อ้าว ว่าไงเรา แอลดื้อมั้ย]พอรู้ว่าใครเป็นคนโทรมาเสียงที่ฟังเป็นทางการก็เปลี่ยนไปและกลับมาใช้ภาษาไทยอย่างเป็นกันเอง
   “แอลไม่สบายครับ”
   [หืม? เป็นอะไรล่ะ]
   “น้องมีไข้ตัวร้อนจี๋ ดูอึดอัดหายใจไม่ออกบอกให้ไปโรงพยาบาลก็ไม่ยอมท่าเดียว”
   [...]
   “สเปเลยจะโทรมาถามอาว่ายาสีฟ้าในกระเป๋าน้องคืออะไรน้องเป็นโรคอะไรรึเปล่า”
   [...]
   คราวนี้ปลายสายเงียบไปนานจนสเปเชียลเองต้องยกโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อดูว่าสายตัดไปแล้วหรือไม่แต่พอเห็นเวลาสนทนายังเดินไปเรื่อยๆ อยู่ก็เงียบรออย่างใจเย็น
   [เราเช็ดตัวให้แอลบ่อยๆ นะ แล้วก็ให้แอลกินยาทุก 3 ชั่วโมงจนกว่าไข้จะลด พยายามทำให้ห้องเงียบที่สุด

เอาอุปกรณ์ที่มีคลื่นความถี่ทุกชนิดออกจากห้องด้วย]
   “ครับ?”
   [พอเจ้าตัวดีขึ้นแล้วให้ติดต่อหาอาทันที]
   เสียงเข้มฟังดูเครียดของคู่สนทนาทำให้สเปเชียลรับคำอย่างเคร่งครัดแล้วอดทนไม่เอ่ยถามต่อทำเพียงวางสายไปอย่างสุภาพแล้วรีบทำตามอย่างที่ได้รับคำสั่งมา
   อุปกรณ์ที่มีคลื่นความถี่ทุกชนิดงั้นเหรอ…
   นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!

4_NAY

ผลจากฝึกหนัก

tong111222

ขอบคุณครับ