❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 7

tanya

C h a p t e r 7
❖
อ ด น อ น
   รถ BMW สีดำมันปลาบ 2ประตู 4 ที่นั่ง แล่นไปตามถนนด้วยความเร็วพอประมาณ
   สเปเชียลเหลือบมองอัลฟาจากทางกระจกก็ต้องขมวดคิ้วกับใบหน้าซีดขาวจากอาการอ่อนเพลียของอีกฝ่าย
   “แอล พี่ว่าวันนี้แอลไม่ต้องไปมหาลัยดีมั้ย นอนพักหน่อยเถอะ”
   สเปเชียลว่าด้วยสีหน้าวิตกเมื่อเห็นท่าทางเพลียจวนเจียนจะน็อคของอัลฟา
   ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว…อัลฟาคงยังไม่ชินกับการนอนคนเดียวได้นอนเต็มอิ่มไปล่าสุดก็เมื่อช่วงกลางวันของวันอาทิตย์ที่ผ่านมาล่วงเลยมาจนวันศุกร์...
   ความจริงก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หากแต่ร่างกายน่าจะรับไม่ไหวแล้วมากกว่า
   “ไม่ได้หรอกพี่สเปเชียล วันนี้แอลมีสอบด้วยพรุ่งนี้ก็ได้หยุดแล้ว” เจ้าตัวว่าพลางยกมือขยี้ตาไปมา
   “ไปแบบนี้เดี๋ยวก็ไปเป็นลมล้มพับกันพอดีแอล”
   “น้าพี่สเปเชียล สอบเสร็จแอลจะรีบกลับมานอนก่อนฟ้ามืดเลยครับ”
   “…” สเปเชียลฟังคำอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วกอดอกนิ่งไป
   “นะครับ แอลไม่อยากขาดสอบน้า”
   สเปเชียลถอนหายใจนิดๆ กับท่าทางและคำพูดออดอ้อนของเจ้าตัวเล็กท่าทางคืนนี้เขาต้องไปนอนกับอัลฟาให้ได้เสียแล้ว...
   ต้องคุยกันหน่อยแล้วซี
   “โอเคๆ มีอะไรโทรหาพี่ทันทีนะแอล”
   เมื่ออัลฟาพยักหน้ารับคำพี่ชายได้ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าสู่มหาลัย  ทันทีที่ซีจอดรถเข้าที่จอดของคณะวิศวะปอร์เช่สีคล้ายกับนัยน์ตาคนขับก็มาจอดเทียบข้างๆ อย่างรวดเร็ว
   เอ็กซ์ลงจากรถมาก็เจอสเปเชียลที่กำลังยืนลูบหัวอัลฟาอยู่
   “วันนี้พี่เลิกเย็นเลย ยังไงแอลรอหน่อยได้มั้ย”
   “ได้สิครับ”
   “ให้เอ็กซ์ไปส่ง” ซีที่ยืนฟังอยู่เอ่ยแทรกขึ้นมา
   “เฮ้ย! ไม่เลยไอ้ซีน้องกูเดี๋ยวรอกลับกับกูเนี่ยแหละ” จะให้ทิ้งอัลฟาไว้กับเอ็กซ์2 คนนี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีแน่ๆ
   คำปฏิเสธของสเปเชียลทำให้เจ้าตัวเล็กข้างๆ ใจชื้นขึ้นแต่...
   “เลิกก่อนหลายชั่วโมง ให้กลับไปก่อน” ซียื่นคำขาดเสียงแข็งแบบที่สเปเชียลก็อ้าปากจะเถียงแต่ต้องหุบฉับเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมา
   “กลับไปกับเอ็กซ์” พอคนพี่สงบลงซีก็หันมาบอกคนน้องต่อ
   “...แต่ว่า” เจ้าตัวเล็กชะงักไปหางตาเหลือบไปเห็นเจ้าของชื่อยืนอยู่จึงเม้มปากไม่กล้าเอ่ยคำต่อ
   “เดี๋ยวรอสเปเชียลเอง ให้เอ็กซ์ไปส่ง” คำพูดที่เหมือนจะเป็นคำบอกเล่าโดยไม่ได้เอ่ยถามความสมัครใจของซีทำให้อัลฟาไม่กล้าโต้แย้งอีก
   “คะ...ครับ”
   สเปเชียลที่หงุดหงิดหัวเสียอยู่กับการพูดเองเออเองของซีเมื่อครู่หันมายิ้มให้กับท่าทางหวาดๆของคนตรงหน้า “ไปเข้าเรียนเถอะเดี๋ยวพี่จะไปคณะแล้ว”
   อัลฟารับคำแล้วมองสเปเชียลเดินกลับคณะโดยมีซีเดินเคียงข้างไปด้วย
   “…” เมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้เหลือแค่เขากับคนตาดุข้างๆ2 คนก็รู้สึกตัวแข็งเกร็งขึ้นมา

“งั้น...แอลไปเข้าห้องเรียนก่อนนะครับ”
   “เลิกกี่โมง” ไม่ทันได้ก้าวไปไหนไกลเสียงทุ้มที่ไม่ได้ฟังดูใจดีไปกว่านัยน์ตาก็ดังขึ้น
   “เอ่อ...สอบเสร็จตอนเที่ยงครับ”
   เอ็กซ์พยักหน้าเพียงนิด

“อืม เลิกบ่ายโมง รอหน้าคณะล่ะ”
   อัลฟารับคำเอ็กซ์แล้วเดินจ้ำเข้าคณะไปโดยไม่หันกลับไปมองคนที่ยังไม่ขยับตัวตามมา
   ห้องเงียบๆ มีเพียงเสียงเข็มวินาฬิกาเดินเรื่อยๆ ที่ดังเข้าหูอุณหภูมิเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศข้อสอบหลายสิบข้อตรงหน้ายิ่งเป็นตัวขับความง่วงให้ครอบงำ
   อัลฟาสะบัดหัวไปมาพยายามไล่อาการง่วงให้หายไปก่อนจะพยายามถ่างตาเรียกสติอ่านโจทย์ในกระดาษคำถามให้เข้าใจ...
   แต่เหมือนสมองจะประมวลความหมายของสิ่งที่โจทย์ตั้งคำถามไม่ได้เลย
   เสียงอาจารย์คุมสอบเอ่ยบอกใกล้หมดเวลาให้ตรวจทานได้แล้ว หากแต่เจ้าตัวเล็กตา 2 สี กลับมุ่ยหน้าด้วยอาการไม่พอใจ...
   ยังทำได้ไม่ถึงครึ่งเลยคิดแล้วก็เริ่มงอแงในใจจนสุดท้ายทำได้เพียงวางอุปกรณ์ทำข้อสอบแล้วเดินไปวางกระดาษที่โต๊ะหน้าห้องเรียน
   ไว้แก้ตัวใหม่คราวหน้าแล้วกัน...ไม่ไหวแล้ว
   “แอล ไหวมั้ยเนี่ย” ลีริกซ์เอ่ยทักขึ้นหลังจากเดินออกจากห้องสอบมาเจออัลฟายืนตาจะปิดอยู่
   “ไหวครับ แอลแค่ง่วงนิดหน่อยเดี๋ยวจะกลับไปนอนแล้ว”
   “งั้นกลับไปนอนเยอะๆ ให้ไปส่งที่ไหนมั้ยหรือรอพี่?”
   อัลฟาส่ายหัวไปมาเล็กน้อยตากลมโตปิดลงไปกว่าครึ่ง

“ไม่เป็นไร พี่ลีริกซ์มีธุระไม่ใช่เหรอวันนี้?”
   “อืม…งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”ว่าแล้วลีริกซ์ก็ลูบหัวอัลฟา ก่อนจะเดินไป
   ฝ่ายอัลฟาก็มานั่งรอเอ็กซ์อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ...

   นั่งรอได้สักพักก็ต้องฟุบหลับลงที่โต๊ะเพราะอาการง่วงจนทนไม่ไหวรู้สึกตัวอีกทีก็ใกล้จะบ่าย
   พี่เอ็กซ์คงใกล้เลิกแล้ว...ไปล้างหน้าก่อนดีกว่า
   “น้องอัลฟา” เสียงทุ้มของผู้ชายกลุ่มหนึ่งเอ่ยแซวอัลฟาขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินอยู่ในตึกคณะหลัง

จากล้างหน้าเสร็จ
   “…ครับ?” อัลฟาหันไปตามเสียงเรียกตามปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ
   “ทำไมเดินคนเดียวล่ะครับ ให้พี่ไปส่งมั้ย”ว่าแล้วหนึ่งในชายหนุ่มกลุ่มนั้นก็ขยับตัวเข้ามาใกล้เขา
   อัลฟาเป็นที่จับตามองของหนุ่มหลายรูปแบบในมหาลัยตั้งแต่วันแรกที่เจ้าตัวเข้ามาเรียนใบหน้ารูปร่างท่าทางแบบนี้คงไม่มีใครปฏิเสธว่าเวลาได้มาอยู่ใต้ร่างคงจะน่ามองน่าแกล้งไม่น้อย...
   แค่มองก็คิดไปไกล พอได้คิดก็หยุดไม่อยู่...
   หากแต่รอบตัวหนุ่มน้อยน่าหวานคนนี้ไม่เคยว่างมีคนคอยอยู่ดูแลตลอดไม่ห่าง พอเห็นโอกาสแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะปรี่เข้าหาด้วยตาปรือแดงจากอาการง่วงงุนและของอัลฟายิ่งทำให้คนมองใจกระตุกวาบ
   “อื้อ...ปล่อยครับ” อัลฟาขืนตัวออกจากมือหนาที่กอบกุมแขนของเขาอยู่แต่ก็สู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้
   “อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับน้องอัลฟา...พี่อดใจไม่ไหวนะ”เสียงทุ้มขยับเข้าใกล้ เคลียเคล้าอยู่ข้างหูทำเอาขนลุกอย่างน่ารังเกียจ
   เจ้าตัวเล็กกัดฟันด้วยความไม่พอใจพยายามเพ่งมองอีกฝ่ายหมายจะทำร้าย แต่ด้วยอาการร่างกายไม่สมบูรณ์จึงไม่เป็นผล
   “ทำตาดุใส่พี่เสียด้วย...ตาสีสวยแบบนี้พี่ไม่กลัวหรอกนะครับ”
   อัลฟาได้ยินแล้วก็เริ่มกำหมัดอย่างไม่พอใจหากอาการเขาปกติดีอีกฝ่ายคงไม่มีสติมาชมสีนัยน์ตาเขาแบบนี้แน่ๆอีกฝ่ายจะเคยได้ยินมั้ยนะ...
   ยิ่งสวยเท่าไหร่ยิ่งอันตราย
   “เฮ้ยมึงอย่าจองน้องอัลฟาคนเดียวสิวะ” คนข้างๆ ขยับมายื้อตัวอัลฟาอีกต่อร่างเล็กที่ถูกดึงไปดึงมาเอนตามแรงกระชากด้วยอาการมึนงง
   ความปวดหนึบแล่นริ้วขึ้นกลางขมับเจ็บจนต้องนิ่วหน้า...
   นอนไม่พอ...ความดันต่ำ
   สติเขาติดๆ ดับๆ แล้ว การอดนอนติดต่อกันหลายวันกำลังทำร้ายเขาเข้าแล้ว
   “โอ๊ะๆ พี่ช่วยประคองนะ” ฝ่ายที่เห็นเจ้าตัวเล็กกำลังจะวูบลงก็ขยับยิ้มคว้าเอวเข้าชิดทันที
   “เฮ้ย”
   แต่ก่อนที่จะหมดสติไปจริงๆ เสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอารมณ์ก็ดังขึ้น
   สัมผัสจากแรงดึงหนักๆ เกิดขึ้นอีกครั้งแล้วภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปกลายเป็นใบหน้าของพี่ที่เขากลัวที่สุดไปเสียแล้ว
   “พี่เอ็กซ์...” สิ้นเสียงพึมพำแผ่วเบาอัลฟาก็หลับไป..
   เอ็กซ์มองคนในแขนแล้วขมวดคิ้วเงยหน้ากวาดตามองกลุ่มคนเบื้องหน้า แต่ไม่ทันได้เอ่ยคำตัวการทั้งหมดก็วิ่งหายไป
   ให้ตายเถอะ...มนุษย์นี่ทุเรศจริงๆพวกเดียวกันยังคิดไม่ดีต่อกันได้...นับประสาอะไรกับซาไลย์ต่างพันธุ์

อย่างเขา คิดหงุดหงิดในใจก็พาลอยากจะปล่อยเจ้าตัวเล็กในแขนให้หล่นลงพื้น
   แต่พอเหลือบมองคนหลับตาพริ้มหายใจสม่ำเสมอก็ขยับยิ้มไม่รู้ตัวขยับขึ้นอุ้มให้ถนัดแล้วเดินกลับรถ
   เมื่อถึงรถระหว่างที่เขากำลังจะเปิดประตูส่งคนในแขนเข้าไปความรู้สึกเจ็บวาบจากปลายนิ้วถึงต้นแขน

และลามมาบริเวณแผงอกก็เกิดขึ้นกะทันหันจนเกือบเผลอปล่อยอีกฝ่ายร่วง
   เอ็กซ์นิ่วหน้ากับอาการชาที่แขน...มองหาสาเหตุแต่ก็ไม่พบเขาหงุดหงิดในใจแล้วขยับเอื้อมมือไปผลักประตูรถให้เปิดกว้างขึ้น
   แต่พอจะวางอัลฟาลงที่เบาะข้างคนขับอัลฟาก็กำเสื้อเขาแน่น
   เอ็กซ์ยืนนิ่งอยู่นานบทสรุปก็คือต้องเดินไปนั่งหลังพวงมาลัยโดยมีเจ้าตัวเล็กนอนซุกอกไม่ห่าง...
   นี่ยิ่งกว่าแมวอีกนะ
   เมื่อถึงห้องเอ็กซ์ก็พาอัลฟาที่ยังคงหลับตาสนิทอยู่ในอกเข้าไปให้ห้องนอนโดยมีเบต้าวิ่งพันแข้งพันขาตามเข้าไปด้วย   พอถึงเตียงก็จะวางเจ้าตัวลงแต่มือเล็กก็ยังคงกำเสื้อเขาไว้แน่นไม่ปล่อย
   เอ็กซ์พยายามจะแกะมือออกแต่ก็ไม่กล้าใช้แรงมากนัก กลัวอีกฝ่ายจะสะดุ้งตื่นอีก
   คราวนี้เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดหาทางออกอยู่ไม่นานก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างจนปัญญาล้มตัวลงเอนหลังกับหมอนแล้วหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวอีกฝ่ายไว้
   ฝ่ายเจ้าตัวเล็กที่สัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจและอุณหภูมิของคนข้างกายก็ขยับเข้าซุกด้วยความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย
   นานแล้วนะที่ไม่ได้นอนซุกอกแด๊ดแบบนี้...คิดถึง
   จะได้นอนเต็มอิ่มเสียที
   อัลฟาคิดละเมออยู่ในใจขณะยังด่ำดิ่งอยู่ในห้วงนิทรารมย์
   เอ็กซ์นอนเอนตัวอยู่อย่างนั้นวางแขนพาดลงที่ตัวอัลฟาแล้วไล่สายตามองใบหน้าที่แนบชิดอยู่กับอกของเขา
   รอยยิ้มข้างมุมปากแบบนี้ก็น่ามองดี
   หลับสบายเลยนะ...
   เขานอนมองอัลฟาไปเรื่อยๆแล้วขมวดคิ้วแน่นเมื่อคิดไปถึงอาการสะดุ้งและชาแปลบตามจุดที่สัมผัสถูกผิวกายอัลฟา...   เหมือนสาเหตุจะมาจากเจ้าตัวเล็กนี่...อาการแบบนี้มัน...
   “อือ”
   เสียงครางในคอของคนในอ้อมแขนทำให้เอ็กซ์หลุดออกจากความคิดเขาเลิกคิ้วมองอัลฟาที่ขมวดคิ้วนิดๆอย่างคนฝันร้าย
   “...” นอนมองอยู่พักนึงเจ้าตัวเล็กก็ขยับเบียดกายเข้ามาชิดกว่าเดิม แนบหน้าลงที่อกหนักขึ้นอีก ไม่นานนัก

สีหน้าก็ผ่อนคลายลง
   เอ็กซ์ยังคงนอนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยแว่วเสียงซีและสเปเชียลจากนอกห้องนอน...กลับกันมาแล้วสิ
   แกรก
   “แอลอยู่...” สเปเชียลเปิดประตูเดินเข้ามาตั้งใจจะมาหาอัลฟาแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
คนที่นอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้หลับหันมาสบตานิ่งๆไม่ได้อธิบายอะไรปล่อยให้คนมาใหม่ยืนค้างอยู่แบบนั้น
   “มีอะไร” ซีเดินตามเข้ามาเอ่ยถามเมื่อเห็นสเปเชียลค้างนิ่งอยู่หน้าประตู
   แต่ก็ต้องกระตุกยิ้มเมื่อหันมาเห็นภาพเดียวกันแล้วคว้าแขนสเปเชียลที่ยังนิ่งอึ้งอยู่ให้ถอยหลังออกมา
   เอ็กซ์พ่นลมหายใจยาวเมื่อทั้งคู่พ้นออกจากห้องไปแล้วหลังประตูปิดลงความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง
   คิดแล้วก็มองไปรอบๆ ห้องอย่างไร้จุดหมายเหลือบไปเห็นแสงวูบวาบจากม่านตาเบต้าที่กำลังนั่งมองขึ้นมาบนเตียง
   เขาส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงปรามให้เจ้าสุนัขหุ่นยนต์ตัวเล็กค่อยๆหมอบนอนลงจนหัวมิดขอบเตียงไป
   เอ็กซ์กวาดตามองไปที่อื่นต่อเรื่อยๆจนมาจบลงที่ดวงหน้าของเจ้าตัวเล็กข้างกาย
   คงอีกนานกว่าจะตื่น...
   “เมื่อกี้กูตาฝาดเปล่าวะ” สเปเชียลกระพริบตาปริบๆ
   “หึหึ” ซีหัวเราะในคอแล้วขยับมือลูบหัวสเปเชียล
   “หัวเราะไรของมึง”
   “เอ็กซ์คงถูกใจอัลฟา”
   สเปเชียลฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว

“ถูกใจ?”
   “ไม่งั้นคงสะบัดตกเตียงตั้งแต่โดนซุกแล้ว”
   “...” สเปเชียลนิ่งคิดไปคิ้วเข้มยังคงผูกเป็นปม...ถูกใจอัลฟางั้นเหรอ
   “เป็นไรไป” ซีทักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายยังคงเงียบเขาดึงแขนสเปเชียลให้ตามมานั่งที่โซฟา
   ฝ่ายคนถูกลากก็เดินตามแรงดึงมาโดยดีใบหน้าเข้มขึงเหมือนใช้ความคิด
   “หืม” ซีครางเสียงถามยื่นหน้าเข้าไปใกล้
   สเปเชียลอ้าปากจะพูดหากแต่ก็หุบปากฉับแล้วลุกขึ้นดึงแขนซีเดินเข้าห้องนอนปิดประตูแล้วรุดไปนั่งที่เตียง
   “คิดว่าระยะนี้เอ็กซ์ได้ยินมั้ย” สเปเชียลเอ่ยถาม สายตามองไปทางประตู
   ซีส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในคอ

“ไม่ตั้งใจฟังก็ไม่ได้ยินหรอก”
   สเปเชียลเม้มปากนิ่งไป

“แอลเกลียดซาไลย์...”
   “อืม รู้แล้ว” ซีตอบโต้แล้วขยับดึงอีกฝ่ายให้ขึ้นมานั่งตัก
   “เอ็กซ์เป็นซาไลย์”
   “อืม” ซีรับคำไปเรื่อยปล่อยให้คนบนตักพูดต่อ
   “ส่วนเอ็กซ์เกลียดมนุษย์”
   “แต่อัลฟาเป็นมนุษย์ล่ะสิ” คนฟังเอ่ยแทรกอย่างรู้ทัน
   สเปเชียลขมวดคิ้วแน่น แล้วพยักหน้ารับ
   “ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นอะไรถ้ารักษาอาการเกลียดกันเองของคู่นั้นได้ก็ดี...แต่ตอนนี้เริ่มท่าจะไม่ดีแล้ว”
   เดิมทีสเปเชียลก็ไม่อยากให้ซาไลย์อย่างเอ็กซ์เข้าใกล้อัลฟามากเกินความจำเป็นอยู่แล้ว
   ยิ่งพยายามไม่ให้คู่นั้นอยู่กัน 2 คนได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี...นิสัยอย่างเอ็กซ์ไม่เหมาะจะอยู่รอบตัวอัลฟา...
   เขายอมรับได้เลยว่าเขาห่วงและห่วงมากด้วย...
   ที่ผ่านมาแค่คิดว่าหากอัลฟาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรและเอ็กซ์ก็ไม่รู้ว่าโดนเจ้าตัวเล็กเกลียดเข้าเสียมากขนาดนั้นก็คงไม่เป็นไร..
   .แต่พอมาเห็นทั้งคู่ใกล้ชิดกันเข้าแบบนี้แล้วจากความเป็นห่วงอดรู้สึกเป็นกังวลจนกลัวขึ้นมาไม่ได้
   “ไม่คิดว่าเอ็กซ์จะมาถูกใจแอล”
   ซีนั่งฟังแล้วคิดตามไปด้วยแต่ก็ไม่เข้าใจความหมายของเจ้าตัวเท่าไรนัก “แล้วเป็นอะไรไป”
   “ก็อย่างที่บอก...ซาไลย์ที่เกลียดมนุษย์กับมนุษย์ที่เกลียดซาไลย์จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
   “ต่อให้รู้ขึ้นมาจริงๆ เจ้านั่นจะทำอะไรได้”ซีพูดทีเล่นทีจริง
   ก็เขาเองไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นักถึงจะเกลียดมากมายขนาดไหน รู้ความจริงขึ้นมาก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้
   “...ได้มากกว่าที่คิดเยอะเลยล่ะ” สเปเชียลพึมพำเบาๆ อย่างเคร่งเครียด แบบที่คนฟังต้องขมวดคิ้วตาม
   “อือ...อ” อัลฟากระพริบตาถี่ๆแล้วเงยหน้าขึ้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อพบสภาพห้องที่มืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟลอดจากช่องประตู
   ตระหนกอยู่ไม่นานก็ตั้งสติได้และเมื่อดวงตาเริ่มปรับสภาพเขาก็รู้สึกถึงไออุ่นจากอ้อมกอดของคนข้างกาย
   พอแหงนหน้ามองและเพ่งดูจึงรู้ว่าคือ...พี่เอ็กซ์...พี่ที่มีนัยน์ตาดุๆที่เขากลัวที่สุด
   แต่อาจจะด้วยเสียงหัวใจที่เต้นดังสม่ำเสมอราวกับจะสะท้อนนิสัยของเจ้าตัวที่ดังอยู่ใกล้ๆหน้าของเขามันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก อุ่นใจจนต้องแนบแก้มลงไปกับก้อนเนื้อใต้อกนั้นอีกครั้ง
   คราวนี้อัลฟาไม่ได้หลับแล้ว...เขาทำเพียงแค่นอนฟังเสียงจังหวะการเต้นสม่ำเสมอของหัวใจแบบนั้นไปเรื่อยๆขยับซุกตัวเข้าใกล้อย่างเด็กขี้อ้อนโดยที่อีกฝ่ายยังคงหลับสนิท...ในฝันคิดว่าได้กอดแด๊ดเสียอีก...ผิดคาดไปไกล
   กลับกลายเป็นคนที่ไม่นึกฝันที่สุดไปเสียได้

zakimi

เด็ดมากๆเลย

4_NAY

ขอให้เป็นความทรงจำที่ดี

pt200

ขอบคุณครับ

tong111222

ขอบคุณครับ