❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 4

tanya

C h a p t e r 4
❖
ค ว า ม มื ด
   วันนี้สเปเชียลไม่มีเรียน...ซีเองก็ไม่ไปมหาลัยเสียงั้น  เลยขับรถออกไปส่งอัลฟาที่มหาลัยแต่เช้าแล้วกลับมานั่งเล่นนอนเล่นที่คอนโดรอเวลาไปรับเจ้าตัวเล็กอีกทีตอนเย็นๆ
   พอเข้าช่วงสายๆไอกับคิวก็แวะมาพร้อมอาหารเต็มมือเหมือนเช่นเคย
   “ก็อย่างที่พูดไปอ่ะไอ มานอนกับแอลได้ปะ?”สเปเชียลถามย้ำหลังจากที่อธิบายเหตุผลไปหมดแล้ว
   ไอทำหน้าลำบากใจนิดๆ แล้วยกมือเกาท้ายทอย

“คือ ผมจะเดินทางพรุ่งนี้แล้วฮะพี่สเปเชียล”
   “เดินทาง?” สเปเชียลเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

   “ใช่ฮะ ผมกับพี่คิวจะกลับแดน”
   “กลับแดน?” ซีหันขวับมาถามทันทีที่ได้ยิน

“กลับทำไม?!”
   “ชู่ว! พี่ซีเบาๆ สิเดี๋ยวพี่เอ็กซ์ก็ได้ยินหรอก” ไอเอานิ้วแตะปากก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงร้อนรน ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่อยู่ก็อดกลัวไม่ได้
   “...” ซีขมวดคิ้ว เบนสายตาไปทางคิว

“เอ็กซ์ไปไหน”
   “วันนี้ไม่มาแต่เรื่องกลับแดนบอกเอ็กซ์ว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศ”
   “ตกลงจะกลับไปทำไม”
   “ว่าจะกลับไปเยี่ยม นี่ก็หายออกมาสิบกว่าปีแล้ว”คิวว่าแล้วยกยิ้มอ่อน

“แต่เอาเอ็กซ์กลับไปด้วยไม่ได้แน่ ใจเอ็กซ์ยังไม่นิ่งที่ยอมอ่อนลงแบบนี้ก็เหลือเชื่อแล้ว โอกาสแบบนี้กักไว้ที่นี่คงดีที่สุด”
   ซีถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ

“ไปนานแค่ไหน”
   “ยังไม่รู้”
   “แล้วนี่อัลฟาไปไหนล่ะฮะพี่สเปเชียล” ไอเอ่ยถามแทรกขึ้นมาระหว่างที่วงสนทนาเงียบไปชั่วครู่
   “ไปมหาลัยน่ะ เพิ่งไปส่งมา” สเปเชียลตอบแล้วก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก

“เออ...มีเรื่องต้องบอกให้รู้คิดมาหลายวันแล้วว่าจะพูดยังไง ความจริงก็คิดว่าพวกมึงคงไม่พูดหรอกแต่กันไว้ก่อนก็น่าจะปลอดภัยกว่า...”คนพูดชะงักคำแล้วขมวดคิ้ว
   “แล้วตอนแรกกำลังคิดอยู่ว่าจะให้เอ็กซ์รู้ด้วยดีมั้ย...ตอนนี้ไม่อยู่ก็ดี”
   ซีหันไปเลิกคิ้วให้สเปเชียล

“อะไร?”
   สเปเชียลถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน
   “แอลเกลียดซาไลย์”
   “หะ?” สิ้นคำสเปเชียลไอกับคิวก็อุทานออกมาด้วยความไม่เข้าใจ
   ซีที่ได้ยินแบบนั้นยังอดขมวดคิ้วแน่นไม่ได้

“ทำไม?”
   สเปเชียลส่ายหัวเบาๆ ด้วยท่าทางอ่อนใจ

“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนเด็กๆ ก็ชอบอยู่หรอกเวลาฟังคุณปู่เล่าทีไรก็สนุกอยู่ด้วยกันทุกที” เขาเว้นช่วงไปขมวดคิ้วนิดๆอย่างคนครุ่นคิด

“แต่ตอนเจอกันครั้งล่าสุดเมื่อ 6 ปีที่แล้วในงานศพแม่แอล...พูดเรื่องซาไลย์ไม่ได้เลยพอเอ่ยถึงเจ้าตัวก็จะ-”
   สเปเชียลเล่าไปเรื่อยๆ แล้วสะดุดคำด้วยอาการชะงักเหมือนจะหลุดพูดในสิ่งที่ไม่ควรก่อนจะเม้มปากแล้วเปลี่ยนเรื่อง
   “กูก็เลยอยากให้พวกมึงระวังหน่อย...อย่าให้แอลรู้เรื่องซาไลย์เด็ดขาด”
   ซีขมวดคิ้วกับอาการแปลกๆ เมื่อครู่ของสเปเชียลแต่หากไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
   “แล้วจะบอกเอ็กซ์มั้ย” คิวถามต่อ
   สเปเชียลหันไปสบตาคนถามแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง

“มึงคิดว่าไงล่ะ?”
   คิวยกมือยักไหล่ราวกับจะบอกว่าไม่ขอออกความเห็น
   “มึงล่ะซี?” เห็นแบบนั้นสเปเชียลก็หันไปถามคนข้างตัวต่อทันที
   ซีนิ่งคิดไปนิดก่อนจะหันมาสบตาสเปเชียลที่รออยู่แล้ว
   “ซาไลย์ที่เกลียดมนุษย์ กับมนุษย์ที่เกลียดซาไลย์...อยู่ด้วยกันได้มั้ยล่ะ”
   สเปเชียลส่งเสียงหึขึ้นจมูกอย่างระอาใจแล้วโคลงหัวไปมา
   “แต่ยังไงก็ต้องบอกเอ็กซ์ว่าห้ามเปิดเผยตัวกับแอลเด็ดขาดไม่ต้องพูดเรื่องเกลียดซาไลย์ออกมาก็ได้ หาข้ออ้างดีๆ สักข้อเลย...” สเปเชียลว่าต่อ มองซาไลย์3ซาไลย์ตรงหน้าที่พยักหน้าหงึกหงักรับฟัง

“แล้วเรื่องนี้ใครจะบอก”
   สิ้นคำถามก็ไม่มีใครออกปากตอบอะไรความเงียบแล่นผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว และเหมือนจะลอยอวลอยู่ไม่ยอมไปไหนง่ายๆแต่ไม่ว่ายังไง...
   คนบอกไม่ใช่กูแน่ๆ

   “เมื่อวานพี่เหรอแอล” ลีริกซ์ละสายตาจากโปรเจคเตอร์หน้าห้อง หันมามองคนข้างๆ ที่กำลังจดเนื้อหาบนหน้าจอลงสมุดยิกๆ
   “หืม? อ๋อ...พี่...เพื่อนของพี่น่ะครับ”อัลฟาเลิกคิ้วขานรับขณะที่มือยังคงทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆพลางตอบกลับอย่างคนไม่มีสมาธิจะคุย
   “ตั้งใจเรียนจังนะ” ลีริกซ์มองตามมืออีกฝ่ายที่กำลังจับปากกาขยับขีดเขียนไปบนหน้ากระดาษไม่หยุด
   จดเป็นภาษาอังกฤษ? เข้าใจง่ายกว่าสินะ...
   “ไม่หรอก แอลจดไว้เผื่ออ่าน” อัลฟาว่าแล้วเบนสายตามามองลีริกซ์ที่ซบหน้าลงบนแขนของตัวเองที่พาดยาวไปกับโต๊ะอีกที

“ไม่เรียนเหรอ?”
   “สมาธิหมดแล้วน่ะ มีจำกัดแค่วิชาละไม่เกิน 1ชั่วโมง นี่บรรยายมา 2 ชั่วโมงครึ่งละไม่หลับก็บุญแล้ว”

คนสมาธิสั้น (กับการเรียน) บ่นด้วยสีหน้าเซ็งๆ แล้วซุกหน้าลงกับต้นแขนของตัวเอง
   อาการที่คนมองต้องขยับยิ้ม
   อัลฟาขำในใจก่อนจะเบนความสนใจกลับไปที่โปรเจคเตอร์เหมือนเดิม...
   เปลี่ยนหน้าแล้ว! จดไม่ทันเลย...สอนเร็วชะมัด
   วิธีการเรียนการสอนของที่นี่ค่อนข้างประหลาดเขาไม่ค่อยเข้าใจการนั่งฟังคนพูดตามตัวหนังสือจากหน้าจอแล้วจดตามลงสมุดแบบนี้เท่าไหร่
   ลีริกซ์เหลือบมองคนข้างตัวอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป

“ทำไมหน้าซีดๆ ตาคล้ำๆ อ่านหนังสือหนัก? จะขยันไปปะ”
   อัลฟาหันมามองลีริกซ์ด้วยสีหน้างุนงง

“หืม?”
   “ใต้ตายิ่งกว่าหมีแพนด้า”
   อัลฟาฟังแล้วก็กระตุกยิ้มแหย

“อ่า...แอลนอนไม่ค่อยหลับเลย คือ...ยังไม่ชินที่นอน”
   “อืม...เปิดเพลงเบาๆ ช้าๆ เป็นเพื่อนตอนนอนดิช่วยได้นะ เอาแผ่นพี่ไปลองฟังปะ?” ลีริกซ์ว่าแล้วก็ขยับค้นกระเป๋าหาแผ่นซีดีเพลงส่งให้
   อัลฟามองแผ่นเพลงในมืออีกฝ่ายแล้วก็ยกยิ้มก่อนจะรับมา
   “แผ่นนี้มีแต่เพลงสบายๆ เพลงอังกฤษ ไม่ต้องห่วง”
   อัลฟายิ้มรับไม่ได้พูดตอบอะไรแล้วมองไปยังแผ่นเพลงในมือ
   แต่เพลงมันคงไม่ช่วยทำให้หายกลัวความมืดหรอกน้าพี่ลีริกซ์...
   “…”
   อัลฟากลัวความมืด...แต่สิ่งที่เขากลัวไม่แพ้กันคือนัยน์ตาดุๆ และตอนนี้เขากำลังอยู่กับคนที่มีสิ่งนั้น
   ความเงียบที่น่ากดดันลอยปกคลุมอยู่ในรถตั้งแต่ก้าวขึ้นมาจนถึงตอนนี้
   วันนี้เอ็กซ์เป็นคนขับรถพาอัลฟากลับคอนโด...พาลทำคนที่ถูกมารับรู้สึกเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
   พี่สเปเชียลไปไหน?! ทำไมให้คนคนนี้มารับเขา
   “เอ่อ...พี่เอ็กซ์ แอลขอหลับหน่อยนะครับ” อัลฟาเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ หลังจากลังเลที่จะพูดสักพัก
   หากแต่เจ้าตัวรู้สึกตาจะปิดจนฝืนแทบไม่ไหวแล้วแอร์เย็นๆ และความเงียบสนิททำให้เขาที่อดนอนมาทั้งคืนง่วงอย่างช่วยไม่ได้
   เอ็กซ์เหลือบมองนิดๆ แล้วพยักหน้าอัลฟาเห็นแบบนั้นก็ขยับเอนเบาะแล้วหลับตาลง
   “...ถึงแล้ว”
   พอจอดรถที่ใต้คอนโดแล้วเอ็กซ์ก็หันไปมองเจ้าตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่...เขาเอ่ยปากพูดหมายจะปลุกให้อีกฝ่ายตื่นนอนแต่คนหลับก็ยังคงไม่ลืมตา...
   ว่าแล้วก็ขยับมือไป...ใช้หลังมือตีเข้าที่แก้มอัลฟาเบาๆ หากแต่เบาในความคิดตัวเองฝ่ายคนถูกปลุกสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บที่เกิดขึ้นกะทันหัน
   “โอ้ย!” อัลฟาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
   เอ็กซ์ชะงักไปนิดแล้วจ้องอีกฝ่ายนิ่ง “ถึงแล้ว”
   อัลฟามองไปรอบๆด้วยอาการมึนงงแล้วปรับเบาะขึ้นนั่งอย่างรีบร้อน

“ขะ...ขอโทษทีครับ”
   เห็นสีหน้าที่พยายามสะบัดความงัวเงียของอีกฝ่ายแล้วเอ็กซ์ก็ดับเครื่องก่อนจะเปิดประตูลงจากรถโดยมีอัลฟารีบตามลงไปด้วย

   “ซีมึงบ้าปะวะ! ให้เอ็กซ์ไปรับแอลได้ไงยังไม่ได้เตือนเอ็กซ์เรื่องนั้นเลย ถ้าเกิดแอลรู้เรื่องล่ะก็...”
   แกรก
   สเปเชียลที่กำลังโวยวายเรื่องเดิมๆ เป็นรอบที่ร้อยในหนึ่งชั่วโมงชะงักไปเมื่อประตูเปิดออกพร้อมคนที่กำลังพูดถึงเดินเข้ามา
   “พี่สเปเชียล!” อัลฟาวิ่งเข้ามากอดเอวสเปเชียลทันทีที่เห็นหน้าคนเป็นพี่
   “ว่าไง หิวรึยังแอล?”
   “หิวแล้วครับ พี่สเปเชียลกินรึยัง”
   “ยังเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวเราไปกินข้าวกันนะซีเขามีเรื่องจะคุยกับเอ็กซ์” สเปเชียลยิ้มรับก่อนจะเอ่ยเสียงดังพาดพิงคนข้างหลัง
   ซีได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไป...
   โยนให้กันแบบนี้เลย?
   เอ็กซ์หันไปมองซีตามคำสเปเชียล แล้วเลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถาม  ซียกยิ้มถอนหายใจเล็กน้อย

“เอ็กซ์...ตามมาในห้อง” ว่าแล้วเขาก็เดินนำเข้าห้องนอนตนไป
   “จะคุยอะไร” เอ็กซ์ที่เดินตามเข้ามาในห้องเอ่ยถามขึ้นเมื่อปิดประตูแล้ว
   “เรื่องอัลฟา”
   “เจ้านั่นทำไม?”
   “...อย่าให้อัลฟารู้ว่าเราเป็นอะไร”
   ซีว่าเสียงเรียบ พูดเพียงแค่นั้นไม่ได้อธิบายต่อทำเอาเอ็กซ์กระตุกหัวคิ้ว หากแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ
   เขาเองก็ไม่คิดจะไปบอกว่าตัวเองเป็นอะไรกับใครง่ายๆไม่มีเหตุผลอะไรให้บอกหรือทำแบบนั้นกับ...มนุษย์
   “อืม” เอ็กซ์รับคำห้วนๆ อย่างไม่ใส่ใจ
   ซีเองก็ไม่ได้ลำบากใจอะไรในการจะบอกเรื่องพรรค์นี้กับคนตรงหน้า
   เอ็กซ์ไม่มีนิสัยที่จะเซ้าซี้หรือสงสัยอะไรให้รบกวนสมอง...

แต่การเห็นอาการวิตกของสเปเชียลแบบนั้นก็สนุกดี
   ‘อัลฟา...ตั้งสมาธิ เพ่งจิตเข้าไปมากกว่านี้อย่าหลุด!’
   เสียงทุ้มที่เริ่มจะแข็งกร้าวขึ้นทุกขณะกำลังเอ่ยสั่งเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ
   ‘มิสเตอร์ ไคลด์...ผมเหนื่อย’ อัลฟานิ่วหน้า หอบน้อยๆ ด้วยความอึดอัด ร่างกายของเด็กวัย 10 ขวบอ่อนแอเกินกว่าจะใช้งานหนักๆ
   ‘เธอทำได้ถ้าเธอตั้งใจ! เธอไม่อยากทำลายมันรึไง!’
   คนถูกตวาดชะงักไปด้วยความตกใจน้ำใสๆเริ่มคลอหน่วยเต็มนัยน์ตา ‘อึก...’
   ‘เอาใหม่อัลฟา คราวนี้จ้องเข้ามาที่นัยน์ตาฉันใช้ตาข้างนั้นของเธอจ้องเข้ามาลึกๆ’ ไคลด์เอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่สนใจหยดน้ำตาที่เริ่มไหลเป็นสาย
   ‘เธอมีเวลาไม่มาก ก่อนที่พ่อเธอจะกลับมา...’
   “อึก!”
   อัลฟาลืมตาขึ้นด้วยสีหน้าตระหนก...มองไปรอบข้างเจอแต่ความมืดที่มีแสงไฟสีนวลอ่อนๆส่องมาจาก

หัวเตียง...
   เขาอยู่ในห้องนอน...
   ตี 4 แล้ว...นี่เขาเผลอหลับไปตอนไหน...แผ่นเพลงของพี่ลีริกซ์หยุดเล่นไปแล้ว
   คืนนี้เป็นคืนที่3แล้วที่เขาอดนอน...ง่วงจนร่างกายดับสวิตซ์ตัวเองแต่ดับได้ไม่นานก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะ

ภาพในอดีต
   ที่เขายังนอนอยู่คนเดียวแบบนี้เพราะพี่ไอกับพี่คิวออกเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศแล้วข้อเสนอจากพี่ซีที่ทำให้เขาตอบปฏิเสธไปอย่างไม่ต้องคิด
   ‘งั้นให้เอ็กซ์นอนเป็นเพื่อน’
   ให้ตายเถอะ เขาคงจะหลับตาลง!
   แค่คิดถึงนัยน์ตาสีเงินดุๆ แบบนั้นก็ขนลุกซู่แล้ว...  ดีที่พี่สเปเชียลก็โวยวายไม่ยอมช่วยเขาอีกแรง ไม่งั้นต้องตายแน่ๆ
   อัลฟาเหลือบตามองนาฬิกาอีกครั้ง...อีก 2 ชั่วโมงกว่าก็ต้องตื่นแล้ว...
   คิดถึงแด๊ดจังเลย
   [ว่าไง เจ้าลูกชาย]
   เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยของแด๊ดดังมาตามสายทำให้คนฟังยิ้มออกทั้งที่เหนื่อยล้าจากการอดนอนมาหลายวัน
   “แด๊ดด คิดถึงจังเลย”
   [ยังไม่นอนอีกรึไงเรา]
   “นอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ”
   [หืม..เป็นอะไรรึเปล่า? มีปัญหาเรื่องเข้ามหาลัยรึเปล่าแอล?]
   “...ไม่เลยแด๊ด แอลโอเคมากก”
   “ดีแล้ว อยู่กับสเปเชียลโอเคใช่มั้ย”
   “มากๆ เลย แอลคิดถึงพี่สเปเชียลแต่ก็คิดถึงแด๊ดด้วยน้า”
   [ฮ่าๆ แด๊ดก็คิดถึงแอลเหมือนกัน]
   “แด๊ดสบายดีมั้ยครับ”
   [สบายดีสิ แต่งานหนักมาก ยังไงจะรีบกลับไปหาแอลให้เร็วที่สุดเลย]
   “ดูแลตัวเองนะแด๊ด แอลรอได้ไม่ต้องรีบ.....แด๊ด””
   [หืม?]
   “แด๊ดได้คุยกับมิสเตอร์ไคลด์บ้างมั้ยครับ”
   [อัลฟา]
   อติกานต์เรียกชื่อลูกชายเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิมเจ้าของชื่อสะอึกไป... เมื่อไหร่ที่แด๊ดเรียกชื่อเต็มๆ ความหมายคือต้องการจะปรามเขา
   [อย่าคิดจะทำเรื่องแบบนั้นอีก...ไม่ว่าลูกจะชอบมันแค่ไหน]
   “...ไม่มีอะไรเลยครับแด๊ด แอลแค่ถามดูเฉยๆแอลเริ่มง่วงแล้ว ไว้แอลโทรหาแด๊ดใหม่น้า”
   อัลฟาเอ่ยเสียงใสกลบเกลื่อนให้ดูปกติก่อนจะบอกลาแล้ววางสาย   เขาเม้มปากแน่นขมวดคิ้วครุ่นคิด...
   แอลไม่ได้ชอบอย่างที่พ่อคิด...ไม่อีกแล้ว...ตั้งแต่วันนั้น
   แอลเกลียดมัน

4_NAY

ทำไมแอลเกลียดล่ะ

tong111222

ขอบคุณครับ