❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 1

tanya

◊ I n t r o ◊

เวลาเกลียดอะไรสักอย่าง…จะมีเหตุผลอะไรให้เลิกเกลียด...ผมเกลียดมนุษย์…
ผมก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรความรู้สึกนั้นถึงเลือนลางไปกว่าที่เคย ตั้งแต่ที่ผมได้เจอคนคนนึง
เพราะวันนึงคนคนนั้นมาทำดีกับผม อาจจะเพราะวันนึงคนคนนั้นเกิดสำนึกในความผิดขึ้นมา
หรือเพราะวันนึงผมได้มีโอกาสรู้จักตัวตนจริงๆ ของคนคนนั้น ไม่อย่างนั้น…คงเป็นเพราะวันนึงคนคนนั้นช่วยชีวิตผม…
แต่..วันนี้ผมไม่ได้เกลียดเขาแล้ว…เขาคงเป็นข้อยกเว้นสำหรับเรื่องนี้จะว่าไปก่อนหน้านี้ก็เกลียดเสียมากมาย…
ใครจะไปนึก…ว่าการมีใครสักคนเกลียดตัวตนที่เราเป็น…มันจะรู้สึกแบบนี้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนโดน

เจ้านั่น เกลียดเข้านี่แหละ

C h a p t e r 1
❖
ใ น ใ จ
   ปี 2009
   สวนดอกไม้นานาพันธุ์ด้านหลังโบสถ์ที่จัดขึ้นอย่างสวยงามราวกับต้องการให้ผู้มาเยือนที่มีจิตใจหม่นหมองด้วยเหตุการณ์เลวร้ายทั้งปวงสดชื่นขึ้นเพียงเล็กน้อยก็ยังดี
   ซึ่งไม่เว้นเด็กน้อยที่มานั่งน้ำตาอาบหน้าอยู่คนเดียวหากแต่ไม่ทันสดชื่นขึ้นตามความตั้งใจของคนจัดสวนก็มีเสียงที่ทำให้ต้องหลุดออกจากภวังค์ความคิด
   “มานั่งทำอะไรตรงนี้”
   เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นตามเสียงทัก

   “มิสเตอร์ไคลด์”
   “ร้องไห้?”
   “ครับ”
   “ฉันเข้าใจ” คนโตกว่าขยับเอื้อมมือไปลูบหัวทุยเบาๆพลางเอ่ยวาจาที่เด็กน้อยทำแค่นิ่งรับฟัง
   “ถ้าไม่มีมันเธอก็ไม่ต้องเสียใจอย่างนี้”
   “ถ้าไม่มีมันเธอคงไม่ต้องสูญเสีย”
   “เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากมัน”
   “มอบทุกอย่างของเธอให้ฉัน”
   “ความสามารถทุกอย่างที่เธอมี…”
   หนุ่มชาวอังกฤษเอ่ยเสียงทุ้มด้วยสำเนียงผู้ดีกล่าวคำที่คล้ายจะล่อหลอกให้คนที่นั่งน้ำตานองเอนเอียงตาม
   นัยน์ตาสีน้ำข้าวทอประกายแวววาวอย่างเจ้าเล่ห์ปากบางฉีกยิ้มน้อยๆ ส่งให้เด็กหนุ่มตรงหน้า
   “มอบมันให้ฉัน”

◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
   ปี 2015
   “ซี!ลุกเลย”
   “ฮื่อ”
   “ฮื่ออะไรของมึงเล่า กูหนัก”
   “เฮ้ย! อื้อ ปะ…ปล่อย งื้อ”
   ภาพซีที่พยายามนอนลงที่ตักสเปเชียลและโดนผลักหัวออกหลายต่อหลายครั้ง  จนสุดท้ายคนขัดขืนก็โดนปิดปากด้วยความนุ่มละมุนของอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้…
   ปิดฉากการทะเลาะด้วยอาการหวานจนคนมองต้องเบนสายตาหนี…
   เอ็กซ์เหลือบตามองคนทั้งคู่ตรงโซฟาได้ไม่นานก็ต้องกรอกตาหลบเพราะความรู้สึกประหลาดข้างใน
   “พี่ซี~” เสียงติดจะหวานของไอดังขึ้นแล้วเจ้าตัวก็วิ่งร่าเข้ามาในห้องพร้อมกับคิว
   เจ้าของชื่อเหลือบตามอง พยักหน้ารับนิดๆ แล้วซุกหน้าลงที่ท้องของสเปเชียลให้โดนตีบ่าเข้าทีด้วยแรงที่ไม่เบานัก…   
   เขินรุนแรงแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ
   ไอเอาอาหารที่ซื้อเข้ามาจัดวางที่โต๊ะโดยมีคิวคอยช่วยเมื่อแซลมอนซาชิมิชิ้นหนาๆ ถูกวางเรียงใส่จานไม้ขนาดใหญ่แล้วเสริฟลงกลางโต๊ะ
   สเปเชียลก็ตาวาวลุกพรวดวิ่งมานั่งรอที่โต๊ะทันทีซีที่กำลังเผลอไม่ทันได้ตั้งตัวแทบจะตกจากโซฟาเพราะแรงลุกของอีกฝ่าย…
   เจอแซลมอนทีตัวหนักๆของเขาก็ฉุดสเปเชียลไม่อยู่สินะซีหันมองตามงงๆ แล้วก็ต้องอมยิ้มให้กับอาการเด็กๆของสเปเชียลก่อนจะเดินตามมานั่งข้างๆ แล้วขยี้ผมของเจ้าตัวด้วยอาการหมั่นเขี้ยว
   “ว่าแต่พี่เอ็กซ์จะเอาไงต่อล่ะฮะ” กินไปได้สักพักไอก็เอ่ยถามขึ้นทำเอาทุกคนในโต๊ะหันไปมองเจ้าของเรื่องเป็นตาเดียวรวมไปถึงสเปเชียลที่กำลังเคี้ยวแซลมอนอยู่เต็มปาก
   “อะไร?” เอ็กซ์เอ่ยเสียงเรียบนัยน์ตาและท่าทางไม่แสดงอาการสนใจหรือสงสัยอะไรในคำถาม
   “ก็…จะกลับไปที่แดนมั้ย”
   “…” สิ้นคำไอ คนถูกถามก็นิ่งไป
   “นั่นสิเอ็กซ์ จะกลับไปเหรออยู่ด้วยกันที่นี่ก็ได้นี่” คิวเอ่ยเสริมขึ้นมาเมื่อความเงียบยังคงทำงานอยู่
   คนทำลายความเงียบก็ไม่ว่างพอเอ่ยคำในปากยังเต็มไปด้วยของโปรดเนื้อเด้ง…
   “…ยังไม่ได้คิด” เอ็กซ์ตอบแล้ววางตะเกียบลงนิ่งไปเหมือนกำลังครุ่นคิด  ซีเหลือบมองท่าทางแบบนั้นก็เผลอหมุ่นคิ้วไม่รู้ตัวแล้วเอ่ยต่อ
   “เดินทางตามหากันแบบนี้มาเกือบ 10 ปีไม่เหนื่อยรึไง ไหนๆ ก็เจอแล้วอยู่ต่อสัก 2-3 ปีคงไม่เป็นไรมั้ง”
   ประโยคที่เหมือนจะแซวของซีทำให้เอ็กซ์หันมองอย่างแปลกใจก่อนจะอมยิ้มมุมปาก
   “หึ…ไม่รู้เหมือนกันอาจจะอยู่ต่อสักพัก”
   “มาอยู่คอนโดพี่คิวกับไอก็ได้นะฮะ” เสียงใสๆ ของไอแทรกขึ้นอย่างร่าเริง…
   ถึงไอจะแอบกลัวๆ เอ็กซ์อยู่ไม่น้อยแต่พอจะมีเผ่าพันธุ์เดียวกันมาอยู่ด้วยเพิ่มอีกหนึ่งก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้
   “ไม่เป็นไร”
   คิวได้ยินเอ็กซ์ปฏิเสธก็เลิกคิ้วมองหน้า

“จะหลบๆ ซ่อนๆ ทำไม มาอยู่ด้วยกันนี่แหละทำตัวแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน”
   “เออ…จะว่าไปมึงไม่เรียนหนังสือเหรอ?”สเปเชียลที่เงียบไปเพราะอาหารเต็มปากเอ่ยถามเป็นประโยคแรกของการร่วมวงสนทนา
   “ฮ่ะๆ ความจริงพวกเราเรียนจบแล้วล่ะน้องสเปเชียล”คิวตอบแทนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขบขัน
   “เรียน? แล้วมึงมาเรียนวิศวะทำไม”สเปเชียลทวนคำ แล้วหันมาถามซี
   “ซียังไม่ได้เรียนน่ะ”
   ซียกยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ตอบคิวเห็นคนถามเริ่มขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ก็รีบแย่งตอบทันทีและเมื่อเห็นสเปเชียลยังทำหน้างงอยู่ก็เอ่ยคำต่อ
   “ฮ่าๆ ที่แดนเรามีสอนทุกอย่างที่อยากจะเรียนซาไลย์เรียนแค่ 1-2 ปี ก็รู้เรื่องทุกอย่างที่ควรรู้ในสิ่งที่จะทำแล้วแต่ก็แล้วแต่สมองด้วยล่ะนะ”
   “แดน?” เป็นอีกครั้งที่สเปเชียลทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
   “โอเค ซีไม่ได้เล่าเลยสินะ งั้นจะเล่าให้ฟัง…แค่น้องสเปเชียลคนเดียวนะ”
   เมื่อสเปเชียลพยักหน้ารับ คิวก็เริ่มพูดต่อ
   “พวกเราเรียกถิ่นซาไลย์ว่า ‘แดน’ เป็นที่ที่มีเพศหญิงอาศัยอยู่และเป็นที่ผลิตตัวอ่อนตลอดจนดูแลให้เติบโตโตพอจะดูแลตัวเองได้ ที่แดนเราก็มีการเรียนการสอนทุกอย่างเหมือนมนุษย์เนี่ยแหละจะต่างก็ตรงสิ่งที่เรียนรู้ ยกตัวอย่างก็เช่น…อ้อ!เราไม่มีวิชาการบ้านการเรือนหรอกนะ” คนเล่าเอ่ยไปก็หัวเราะนิดๆไปอย่างอารมณ์ดีตามลักษณะเจ้าตัว
   “แล้วทำไมมึงไม่เรียน” สเปเชียลฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกหงักแต่ไม่วายหันมาถามคนข้างตัวอีกครั้ง
   “หึ…ไม่อยาก” ซีหัวเราะในคอแล้วตอบปัด
   “ซีมันเด็กพิเศษ ช่วงวัยต่อต้านน่ะ” คิวพูดขำแล้วเหล่มองซี ก่อนจะเบนสายตาไปจบลงที่เอ็กซ์

“หรืออาจจะหนีใคร”
   “หึ” คราวนี้เอ็กซ์ส่งเสียงแค่นหัวเราะออกมาบ้าง
   “จะอะไรล่ะ ก็พี่เอ็กซ์นั่นแหละทำพี่ซีหนีไปหลังจากนั้นไม่นานพี่เอ็กซ์ก็หายออกไปด้วย ที่แดนน่ะ

พูดกันให้ทั่ว” ไอเสริมทำแก้มป่องพองลมด้วยอาการแสนงอน
   “แล้วคิว…มึงเรียนอะไร?”สเปเชียลมองไอไม่นานก็หันมาถามคิวต่อ
   “เทคโนโลยีโปรแกรมน่ะน้องสเปเชียล…ประมาณแฮกเกอร์”
   “ผมก็เรียนนะฮะ” ไอเอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นสเปเชียลทำตาโตเหมือนชื่นชม
   “เรียนไม่จบก็หนีออกมาน่ะไม่นับ” คิวว่าแล้วก็ผลักหัวไอเบาๆ คนโดนผลักก็กุมหัวแล้วยู่ริมฝีปากอย่างขัดใจ
   “แล้ว…” สเปเชียลเอ่ยลากเสียงพลางหันไปทางเอ็กซ์
   ฝ่ายคนโดนมองก็หันมาสบตานิ่งๆก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบแล้วส่งอาหารเข้าปาก

   “ผลิตและวิจัยอาวุธ”
   คิวยกยิ้มแล้วหันมาเสริมคำตอบของเอ็กซ์
   “เอ็กซ์เลือกเรียนทางนี้เพราะอะไรรู้ใช่มั้ย”คิวส่ายหน้าเบาๆ แล้วหัวเราะ

“คิดจะทำลายมนุษย์ตั้งแต่จำความได้”
   สเปเชียลได้ยินแบบนั้นก็แอบลอบกลืนน้ำลาย…
   ซาไลย์อะไรน่ากลัวชะมัด
   “ถ้าไม่มีอะไรทำ ไปเรียนกับซีมั้ยล่ะเอ็กซ์เดี๋ยวจัดการให้” คิวเอ่ยเสนอขึ้นมา  ด้วยที่ไม่อยากให้เอ็กซ์เดินทางไปเรื่อยๆ ไร้จุดหมายไม่วายจะมีความคิดเดิมๆ กลับเข้าสมองอีก
   ไหนๆ ก็มีท่าทีอ่อนลงแล้วยึดไว้ด้วยกันก่อนน่าจะเป็นทางออกที่ปลอดภัยกว่า…
   “เพื่ออะไร?” เจ้าตัวเงยหน้ามองคิวนิ่งๆ…เรียนวิศวะเนี่ยนะ ได้อะไร?
   “ไปทำความรู้จักมนุษย์บ้างก็ดีนะ” ฝ่ายซีที่นั่งฟังมาสักพักก็แทรกขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเริ่มพูดเข้าเรื่องของตัวเอง
   เอ็กซ์ได้ยินแบบนั้นสัญชาตญาณเดิมก็ออกหันมองอีกฝ่ายตาดุ แต่ก็มีอาการอ่อนลงเมื่อเหลือบไปเห็นสเปเชียลมองมา
   “ไปสิมึง ลองไปเรียนดู จะเรียนแพทย์กับกูมั้ยล่ะ”สเปเชียลพูดขึ้นพยายามเปลี่ยนบรรยากาศมาคุรอบๆ ตัวเอ็กซ์
   “…”
   “ถ้าจะไปก็บอกแล้วกัน จะได้ให้คิวจัดการข้อมูลให้แล้วก็ย้ายไปอยู่กับคิวน่ะดีแล้ว”
   พอเห็นซีพูดเหมือนจะออกออกคำสั่งกลายๆเอ็กซ์ก็เริ่มกระตุกหัวคิ้วอย่างหงุดหงิด จนคนใกล้ตัว

อย่างสเปเชียลเกิดรู้สึกขนลุกขึ้นมา จึงใช้ไหล่กระแทกซีเบาๆ เป็นเชิงปรามก่อนจะหันไปคุยกับเอ็กซ์แทน
   “ถ้ามึงยังไม่มีแพลนอะไร ไปเรียนดูก็ดีนะแล้วไปอยู่กับคิวจะได้ไม่เหงา…ไม่ดีเหรอวะ?”
   “…” เหลือบตามองใบหน้าเหมือนจะหลอกเด็กของสเปเชียลก็เผลอคลายปมคิ้วไม่รู้ตัวและพยักหน้าเป็นการตอบรับไปแล้ว
   หลังจากเย็นวันนั้นเอ็กซ์ก็ย้ายเข้าไปอยู่กับคิวพวกเพื่อนซาไลย์ที่มากับเอ็กซ์ก็กลับแดนกันไปหมดแล้ว
   ปีนี้ซีขึ้นปี 4 และสเปเชียลขึ้นปี 3 อีก 3 วันจะหมดช่วงปิดเทอมจึงเป็นจังหวะดีถ้าเอ็กซ์จะเข้าไปเรียน
   “เอ็กซ์ ตกลงนายจะเรียนอะไร?” คิวละสายตาจากจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่หันมาทางเอ็กซ์
   “…” คนถูกถามเงียบไป ครุ่นคิดหนักในใจ…ไม่รู้จะไปเรียนทำไม
   “ไปเรียนวิศวะกับซีแล้วกันนะ?”
   เมื่อเห็นเอ็กซ์พยักหน้าก็เบนความสนใจไปที่โปรแกรมตรงหน้าต่อ
   “เดี๋ยวเอาข้อมูลทั้งหมดที่ควรรู้ให้อ่านจำทั้งหมดให้ได้ใน 3 วันแล้วกัน”
   ตัดมาที่คอนโดซีเจ้าของห้องยังคงนอนกลิ้งอยู่บนตักนุ่มของสเปเชียลอย่างสบายอารมณ์
   “ซี…” สเปเชียลออกปากเรียกชื่อคนที่ตนกำลังลูบผมเล่นอย่างเบามือด้วยความเพลิน
   “หืม” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นสบตา
   “เอ็กซ์มัน…เลิกเกลียดมนุษย์ยังวะ”
   “…” คราวนี้ซีเงียบไปครู่นึง

“เอ็กซ์ไม่ใช่ซาไลย์ที่เปลี่ยนใจง่ายแบบนั้นหรอกเกลียดมาเกือบทั้งชีวิต…แค่อ่อนลงได้แบบนี้ก็เกินคาดแล้ว”
   “แล้ว..อื้อ!”
   ไม่ทันปล่อยให้สเปเชียลได้พูดมาก ซีก็ผุดลุกโฉบปากแนบเข้ากับริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่าย
   พูดแต่อะไรอยู่นั่น…แล้วทำคิ้วขมวดแบบนี้ให้ได้หมั่นเขี้ยวเสียทุกที
   คนถูกขโมยจูบเบิกตากว้างอย่างตกใจ…เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะไอ้นี่
   “พะ…พอแล้ว เป็นอะไรเนี่ย!”
   ซียกยิ้มกับอาการประจำตัวของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงกดแนบปากเข้าแน่นแล้วจับสเปเชียลพลิกมานอนใต้ร่างของตนเก็บเกี่ยวกลิ่นและสัมผัสที่ใหลหลงให้เต็มอิ่ม  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกอารมณ์…
   อย่าคิดว่าเขาจะหยุดถ้าเจ้าของเครื่องไม่ดิ้นพล่านผลักอกเขาไม่หยุดแบบนี้เพื่อรุดไปรับโทรศัพท์นั่น…
   “ฮัลโหลครับแม่~”
   [ยุ่งอยู่รึเปล่าครับสเป]
   “มะ…ไม่ยุ่งครับแม่”สเปเชียลเอ่ยอึกอักหน้าเริ่มขึ้นสีเมื่อคิดไปถึงสิ่งที่ทำอยู่เมื่อครู่
   [วันพรุ่งนี้สเปว่างรึเปล่า กลับบ้านได้มั้ย]
   “หืม ได้สิครับแม่ ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าปกติสเปก็กลับทุกเสาร์-อาทิตย์อยู่แล้วน้า ทำไมอยู่ๆ โทรมาให้กลับวันศุกร์ล่ะครับ”
   [มีคนอยากเจอสเปน่ะสิ]
   ได้ยินแม่พูดอย่างอารมณ์ดีก็อดอยากรู้ไม่ได้
   “ใครอะแม่”

   [พรุ่งนี้เข้ามาดูเองละกันนะจ๊ะ]
   “งั้นพรุ่งนี้สเปจะรีบเข้าไปหาแม่น้า โอเคครับบหวัดดีครับแม่”
   ซีนั่งฟังอยู่ข้างๆพอเห็นเจ้าตัววางหูก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
   “พรุ่งนี้กลับบ้านนะมึง”
   “หืม? พรุ่งนี้วันศุกร์?”
   “เออใช่ แต่แม่บอกให้กลับ มีคนอยากเจอกู”
   ซีขมวดคิ้ว

“ใคร?”
   “พรุ่งนี้ก็รู้แหละ ตื่นแล้วก็ออกไปเลยนะ”
   เขาเองก็อยากรู้จะแย่…ใครจะมากัน…

◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
   “แด๊ด ถึงประเทศไทยแล้ว!”
   หนุ่มน้อยหน้าหวานเจ้าของนัยน์ตา 2 สีเป็นเอกลักษณ์ที่หาได้ยากเกาะกระจกเครื่องบินจับจ้องลงไปบริเวณเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับจากตึกสูงยามค่ำคืน…  ประเทศบ้านเกิดของพ่อเขา ประเทศที่เขาคุ้นชินแม้จะจากไปนานหลายปี
   “ชู่ อย่าเสียงดังนักสิ ขยับมานั่งดีๆ” คนเป็นพ่อจับไหล่ลูกชายที่รักให้ลงมานั่งพิงเบาะ
   “ตื่นเต้นนี่ครับ จะได้เจอพี่สเปเชียลแล้ว”
   “คิดถึงมากเหรอเราน่ะ”
   “มากเลย!” เด็กหนุ่มลากเสียงยาวเพื่อบ่งบอกขนาดของความคิดถึงด้วยน้ำเสียงร่าเริง
   “งี้เดี๋ยวพอเจอสเปเชียล แด๊ดก็หัวเน่าแล้วสิ”
   “หึ! ใครกันแน่หัวเน่า แด๊ดนั่นแหละจะทิ้งไป”
   คนเป็นพ่อหลุดยิ้มเมื่อเห็นลูกชายทำแก้มพองลมด้วยอาการแสนงอนอดไม่ได้ที่จะขยับยกมือหนาไปบีบพวงแก้มนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
   “ถ้าพาไปได้ก็พาไปแล้วน่า” ว่าแล้วก็ย่นจมูกล้อเลียนลูกชาย

“ไม่ดีเหรอได้อยู่กับสเปเชียล”
   “ก็พอจะทดแทนกันได้”
   “ปากเก่งนักนะเรา”
   “ไม่ได้เก่งแค่ปากนะแด๊ด เก่งไปหมดเลย”
   “เก่งแบบนี้ไปอยู่กับลุงวิชญ์ก็ดีจะได้สงบๆ ลงบ้าง”
   พอได้ยินพ่อพูดถึงคุณลุงก็เงียบลงไปหน่อย…ก็เด็กหนุ่มนี่กลัวคุณพ่อพี่สเปเชียลอย่างกับอะไรดี…
   คุณลุงไม่ใจดีเหมือนแด๊ดสักนิด ชอบทำตาดุๆ หน้านิ่งๆใส่ตลอด…
   เขากลัวคนตาดุรองลงมาจากความมืดเลยล่ะ!

kuminum

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

ซีมีหึงแน่ๆ

limbogate

ขอบคุณครับ

tong111222

ขอบคุณครับ