|
◊ C h a p t er 2 8 ◊
รั ก
“วันนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ” แม่สเปเชียลพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ลูกชาย
“ครับ ได้กลับไปนอนบ้านแล้วนะ” สเปเชียลตอบรับแล้วยิ้มกว้าง
แต่พ่อกับแม่มองหน้ากันแล้วหันไปหาซี
“ลูกต้องไปอยู่กับซี” พ่อเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “หะ? อะไรนะครับ”
สเปเชียลเลิกคิ้วมองพ่อตนเองอย่างแปลกใจ มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่เขาไม่รู้รึเปล่าเนี่ย?
“เรื่องซีพ่อกับแม่รู้เรื่องหมดแล้วล่ะ” แม่ตอบแล้วยกมือขึ้นลูบหัวสเปเชียลเบาๆ
“อยู่กับซีจะปลอดภัยกว่านะช่วงนี้”
สเปเชียลได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไป...นี่รู้กันหมดแล้วเหรอ?!
แล้วมันยอมบอกได้ยังไง
“ก็พาสเปเชียลแวะกลับบ้านบ้างนะระหว่างนี้”แม่หันไปพูดกับซี ก่อนจะกอดลาลูกชายแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพ่อ
“นี่” สเปเชียลเรียกคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆหลังจากพ่อกับแม่เดินออกไปแล้ว
“อะไร?” ซีว่าแล้วขยับมานั่งข้างเตียง
จะนั่งชิดไปมั้ยวะ...ขยับๆ ไปหน่อยก็ได้
“มึงบอกเรื่องซารายด์กับพ่อแม่เ”
“เพื่อนนายก็บอก”
“ทำไมถึง…”
ซีขยับยิ้มนิดๆแล้วยกมือลูบที่ข้างแก้มอีกฝ่ายเบาๆ “ตอนนั้นจะตายอยู่แล้ว”
“…”
“...”
สเปเชียลเม้มปากเงียบไป บรรยากาศแบบนี้มันอะไรกัน…ความอ่อนโยนอบอุ่นแบบนี้…
ตั้งแต่วันที่ได้ยินคำคำนั้นออกจากปากอีกฝ่ายเขาก็ไม่ได้พูดถึงอะไรอีก
แต่การกระทำทั้งหมดจากซีล้วนบ่งบอกให้เขารู้ว่า…รัก…
ซึ่งน่าแปลกที่เขาไม่ได้รังเกียจกลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ
บางทีเขาเอง…
ก็อาจจะรู้สึกไม่ได้ต่างกันนัก
แกรก
ระหว่างบรรยากาศดีๆ กำลังอบอวลอยู่ในห้องประตูก็เปิดออก...
“เอ็กซ์?” ซีหันไปมองก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เดินเข้ามาคือเอ็กซ์
“อืม” เจ้าของชื่อตอบรับนิ่งๆ
ซีขมวดคิ้ว “นายมาทำไม”
“มาเยี่ยม”
ที่บอกว่าจะมาเยี่ยมนี่…พูดจริงเหรอ?
เอ็กซ์ว่าแล้วเหลือบมองไปทางสเปเชียล ใบหน้ายังคงเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ
“ขอคุยกับเด็กนี่หน่อยสิ” เขาหันไปบอกซี
“คุยอะไร”
“ขอส่วนตัว”
ซียืนขึ้นเต็มความสูงด้วยความไม่พอใจ “จะคุยก็คุยเลย”
“…”
เอ็กซ์ยังคงยืนจ้องตากลับไปนิ่งๆสเปเชียลเห็นแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกกลัวห้องจะเละ เลยเอื้อมมือไปแตะแขนซี
“ไม่เป็นไร มึงออกไปก่อนก็ได้”
ซีหันขวับไปทางสเปเชียล คิ้วเข้มขมวดกันยุ่ง “ไม่”
“ขอล่ะซี ไม่มีอะไรหรอก”
สเปเชียลเอ่ยบอกเสียงอ่อนซีขมวดคิ้วหงุดหงิดอยู่ซักพักแต่ด้วยเห็นสีหน้าแบบนั้นของสเปเชียลก็อดใจอ่อนไม่ได้
“แล้วอย่าแอบฟังอยู่หน้าห้องล่ะ” ก่อนที่ซีจะพ้นประตูห้องไป เอ็กซ์ก็เอ่ยดักไว้ก่อนเจ้าตัวได้ยินแบบนั้นก็ปิดประตูแรงๆ ด้วยความโมโห
พอประตูปิดลง เอ็กซ์ก็เบนสายตามาทางสเปเชียล “…”
เอ็กซ์ขยับตัวมานั่งข้างเตียง
“ขอบคุณ”
สเปเชียลเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
ขอบคุณอะไร? เขาหูฝาดรึเปล่า
“ที่ช่วยวันนั้น”
คนได้ยินคำตอบก็ทำปาก อ๋อ อย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไร กูไม่ได้เป็นไรมากหรอก”
แค่เกือบตาย…
“…”
“ไม่อยากฆ่ากูแล้วเหรอ” สเปเชียลเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนิ่งอยู่
เขาไม่ชอบความเงียบ…มันน่าอึดอัด
เอ็กซ์หันมามองสเปเชียลนิ่งๆก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย
“จริงดิ”
“อืม”
สิ้นคำเอ็กซ์ก็เอื้อมมือมาแตะที่ใบหน้าสเปเชียลเบาๆสัมผัสเพียงปลายนิ้ว
“อะไรวะ” สเปเชียลถอยตัวหลบแล้วถามด้วยน้ำเสียงติดจะระแวง
“ขอโทษที่ทำร้ายนาย”
จบประโยคเอ็กซ์ก็ขยับตัวลุก
“เอ่อ…มึงเป็นเพื่อนซีใช่มั้ย”
เอ็กซ์หันกลับมาเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจในคำถามของสเปเชียล
“เปล่าหรอก กูแค่คิดว่าถ้ามึงเป็นเพื่อนกันมึงก็แวะไปหากันบ้าง” สเปเชียลเม้มปากอึกอักไปครู่นึง “กูแค่ไม่อยากให้พวกมึงทะเลาะกันเพราะมนุษย์อย่างกู”
เอ็กซ์มองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจก่อนจะยกมุมปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว…
มนุษย์คนนี้แปลกชะมัด...
“เข้าใจแล้ว หายไวๆ” เอ็กซ์เอ่ยขึ้นมาแล้วขยับยกมือมาลูบหัวสเปเชียลเบาๆ
พอดีกับจังหวะที่ซีเดินเข้ามาในห้อง เมื่อซีเห็นแบบนั้นก็รุดเข้ามาปัดมือเอ็กซ์ออกไวๆทำให้อีกฝ่ายตกใจในอาการแบบนี้ไม่น้อย
“ใจเย็นซี ไม่ทำอะไรแล้วล่ะ” เอ็กซ์ว่าแล้วยกมือ 2 ข้างขึ้น “ไว้จะแวะไปหา”
พูดจบเอ็กซ์ก็ออกจากห้องไปปล่อยให้ซีที่มีอาการหงุดหงิดยืนขมวดคิ้วแน่นอยู่ข้างเตียง
“หงุดหงิดไปปะวะมึงเอ็กซ์มันไม่ได้มาหาเรื่องแล้ว เป็นเพื่อนกันอย่ามามีปัญหาไรกันนักเลย”
ซีหันมามองสเปเชียลด้วยนัยน์ตาดุๆทำเอาคนพูดชะงักไป
มันเป็นอะไรของมัน…หืมอย่าบอกนะว่า…
“พอได้คุย เอ็กซ์นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ”
“กลับ!” ซีแทรกขึ้นมาเสียงดุก่อนจะขยับตัวเก็บของด้วยความฉุนเฉียว
สเปเชียลมองตามอีกฝ่ายไปก็ยกยิ้มอย่างนึกสนุก อย่างที่คิดจริงๆ ด้วย อาการเหมือนเขาตอนมีเรื่องไอ ไม่มีผิด ก็พึ่งจะรู้สึกตัวไม่นานมานี้นี่แหละ
นี่หึงสินะ...
หรือต้องเรียกว่า ‘หวง’ถึงจะถูก?
“กลับคอนโดได้แล้ว” ซีว่าขึ้นแล้วเดินมาจะรวบตัวสเปเชียลขึ้นบ่า แต่เจ้าตัวขยับหนีด้วยความตกใจ “เฮ้ย! ทำอะไรเนี่ย”
“ขาแบบนี้จะเดินยังไง”
“มันจะหายอยู่แล้ว พอเดินได้แล้ว”
ซีขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดแล้วหันหน้าหนีสเปเชียลเห็นแบบนั้นก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายน่ารักขึ้นมาซะเฉยๆ
“นี่ พยุงกูที”
ซีเหลือบสายตามองนิ่งๆแต่เห็นใบหน้าสเปเชียลแล้วก็ทำใจแข็งไม่ลง ตั้งแต่อีกฝ่ายฟื้นเขาก็ไม่อยากขัดใจอะไรอีกแล้ว… คิดแบบนั้นแล้วก็ยอมขยับตัวไปประคองสเปเชียลแต่โดยดี
“หวา!”
หมับ!
ด้วยไม่ได้เดินมาเป็นอาทิตย์ทำให้สเปเชียลเกิดอาการขาอ่อนขึ้นมาแต่ก่อนจะล้มแขนแข็งแรงของซีก็คว้าตัวสเปเชียลเข้าแนบอกได้ทัน
“อะ...ปล่อยกูได้แล้ว”
“อย่าดิ้น” ซีกระชับอ้อมแขนแล้วส่งเสียงบอกเบาๆ ที่ข้างหู ทำเอาคนถูกอุ้มโวยวายจะลงท่าเดียว
“ปล่อยกูลงเลยนะ! วางเดี๋ยวนี้!”
แกรก
“อ้าว พอดีเลย เอารถมารับน่ะ” ระหว่างที่กำลังเกิดสงคราม (ฝ่ายเดียว) ขึ้น คิวก็เปิดประตูเข้ามา
“ดี มาช่วยถือของหน่อย จะอุ้มเด็ก” ซีเอ่ยบอกแล้วส่งของในมือให้คิวที่เดินมารับยิ้มๆ
“ตลกแล้ว ไม่ขำไอ้ซี ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ!”สเปเชียลร้องลั่น มือเล็กๆ ทุบลงที่บ่าซีไม่หยุดสะบัดขาไปมาจนซีนึกขำ
“เจ็บ”
เสียงติดจะอ้อนถูกส่งออกมาจากปากคนอุ้ม ทำเอาสเปเชียลชะงักไปแต่ไม่วายทุบลงไปที่บ่าเน้นๆ อีกที
เมื่อเห็นสเปเชียลสงบลงแล้วซีก็เดินออกจากห้องโดยมีคิวตามไปด้วย
ระหว่างทางไปที่รถพยาบาลสาวทั้งหลายก็มองแล้วอมยิ้มกันเป็นแถบเดือดร้อนคนตัวเล็กในอ้อมกอดต้องซุกหน้าแดงๆ ลงบ่าที่ตัวเองประเคนหมัดเมื่อครู่อย่างช่วยไม่ได้ในใจก็ก่นด่าซีไม่หยุด
ให้ตายสิ หน้าด้านชะมัด
ซารายด์หน้าด้านแบบนี้ทั้งหมดรึเปล่าเนี่ย
สะกดคำว่าอายเป็นมั้ย!
ถ้าไม่ติดว่าสู้แรงไม่ได้นี่ตายกันไปข้างเลยนะ มาอุ้มแบบนี้เนี่ย!
“เป็นอะไร” ซีเอ่ยถามขึ้นเมื่อหลังจากขึ้นรถมาแล้วสเปเชียลยังคงนิ่งขมวดคิ้วแน่น นั่งหน้าบูดบึ้งไม่หาย
คิวเป็นคนขับรถออกจากโรงพยาบาลเพราะซีคว้าตัวสเปเชียลยัดเข้าเบาะหลังก่อนจะตามขึ้นไปด้วย
“…” สเปเชียลยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบตวัดสายตาค้อนคนถามไปที
“สเปเชียล”
หึ พอไม่ตอบทีไรเรียกชื่อแบบนี้ทุกทีเลยนะ!
คิดว่าจะยอมเปิดปากทุกครั้งรึไง!
“ไม่ต้องยุ่ง!”
ซีแอบยิ้มลับหลังเมื่อเห็นคนตรงหน้ายอมตอบทุกครั้งที่เรียกชื่อ
น่ารักเกินไปแล้ว....
“ไม่ชอบให้อุ้ม?”
“เออ!”
“ไม่ดี ไม่ชอบ?”
พอได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดเหมือนจะซึมเล็กๆสเปเชียลก็ใจวูบลง ความหงุดหงิดที่มีก็หายไป แต่พอหางตาเหลือบไปเห็นคิวมองมาทางกระจกหลังก็รู้สึกอายจนพาลหงุดหงิดขึ้นมาอีก
“ไม่ต้องมาถามน่า!” คนแปรปรวนตอบปัดก่อนจะเบนหน้าออกนอกรถ ซีเห็นแบบนั้นก็โคลงหัวไปมาอย่างอ่อนใจ
ดื้อจริงๆ
สเปเชียลแอบมองคนข้างๆ ผ่านกระจก
พอเห็นอีกฝ่ายส่ายหัวเหมือนระอา แล้วถอนหายใจก่อนจะนิ่งเงียบไป ก็รู้สึกกังวลแปลกๆ
นี่เขาทำตัวไม่ดีรึเปล่า? ทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึกมั้ย? พูดแรงไปมั้ยนะ…
“ถึงแล้ว” เมื่อรถจอดสนิทซีก็เอ่ยขึ้นแล้วเปิดประตูไปยืนรอ
สเปเชียลเม้มปากมองซี “…”
“ไม่ลง?”
“...” สเปเชียลยังคงเงียบเหลือบมองไปทางคิวที่กำลังรอล็อครถ
ซีขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
ไอ้เด็กนี่เป็นอะไรอีกล่ะ?
เอาใจยากจริง
“คิว นายขึ้นไปก่อนเลย”
คิวไหวไหล่รับ แล้วยื่นกุญแจรถให้ซีโดยไม่ลืมคว้าของบนรถติดมือขึ้นไปก่อนด้วย
สเปเชียลมองตามคิวไปจนลับตาจึงหันมามองหน้าซีอีกครั้ง “จะขึ้นห้องรึยัง?หิวมั้ย?”
ซีเอ่ยถามสเปเชียล อย่างผู้ใหญ่ที่หลอกล่อเด็ก
ให้ทำไงได้...
เด็กนี่ก็เด็กจริงๆแถมยังขี้โมโหและเหมือนจะเอาแต่ใจด้วย
“อืม…”
“งั้นลงมาเร็ว” ซีว่าแล้วก็พยักหน้าเรียก
แต่สเปเชียลก็ยังนิ่งไม่ยอมขยับ เหล่มองซีหลุบตาไปมาอย่างคนลังเล อาการแบบนี้ทำให้คนมองต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
เป็นอะไรอีก....หืม
“อุ้มมั้ย” ซีลองเอ่ยปากถามหลังจากสังเกตุอาการอีกฝ่ายแล้ว สเปเชียลเบนหน้าหนี “แล้วแต่มึงดิ กูห้ามมึงได้ที่ไหน”
เวลาจับก็ออกจะนิ่ม…แต่ทำไมตอนนี้ถึงแข็งจังนะปากเนี่ย
ซีแอบยิ้มกับท่าทีของสเปเชียลแล้วก็เข้าไปคว้าตัวสเปเชียลมาแนบอก ก่อนจะล็อครถแล้วพาขึ้นห้อง…
เด็กนี่ยังคงก้มซุกที่บ่าเขาเหมือนเดิมจนถึงห้องนั่นแหละถึงยอมเงยหน้า
หลังจากอาบน้ำกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้ง 2 คนก็มานอนอยู่ข้างๆ กันบนเตียง สเปเชียลเหลือบมองซีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่… รู้สึกอยากพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“มีอะไร” ซีสังเกตุเห็นท่าทีกระสับกระส่ายของคนข้างตัวจากหางตามาซักพักก็เอ่ยถาม
คนถูกทักสะดุ้งนิดๆ “ปะ..เปล่า”
ซีอมยิ้มก่อนจะวางหนังสือแล้วปิดไฟหลักขยับรวบตัวสเปเชียลเข้ามากอด สเปเชียลขมวดคิ้วแล้วดิ้นขลุกขลักในแขนซี “อึดอัดน่ะ”
ซีมองหน้าสเปเชียลพิจารณาไปทั่วทั้งหน้าแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา… รู้สึก...รู้สึกเสียจนไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง
รัก…
ซีกดจูบที่ขมับสเปเชียลไล่ลงมาจนถึงริมฝีปากหยักของเจ้าตัวสัมผัสแบบนี้ทำให้คนอย่างสเปเชียลตัวแข็งทื่อได้ไม่ยาก สัมผัสเบาบางชวนเคลิ้มแบบนี้มันอะไร…
ซีขยับริมฝีปากเคล้าคลึงนวดวนเบาๆ ที่กลีบปากอีกฝ่ายไล้เลียตามรอยแยกแล้วแทรกลิ้นเข้าไปแตะ ที่ปลายลิ้น
ฝ่ายคนถูกจูบก็ได้แต่หลับตาปี๋ด้วยความไม่ชิน…เขินซะจนทำหน้าไม่ถูก ซีหรี่ตามองสเปเชียลแล้วก็รู้สึกใจกระตุกกับท่าทางเขินอายแบบนั้น ไม่ทันได้คิดมือหนาก็ขยับสอดเข้าไปในเสื้อด้านหลังของสเปเชียลแต่เจ้าตัวก็สะดุ้งดันอกแกร่งของซีทันที
“เฮ้ย! มึงสอดมือเข้ามาทำไม!”
ซีเลิกคิ้วจ้องตากับคนโวยวายอย่างไม่เข้าใจ “ทำไม?”
“ทำไมอะไรของมึง”
ซีขยับตัวตามสเปเชียลไปแล้วโถมน้ำหนักตัวคร่อมอีกฝ่ายไว้ซุกหน้าลงที่ลำคอขาวของสเปเชียลโดยไม่สนใจเสียงโวยวายซักนิด
“อยากได้...”
กึก
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนด้านบนทำเอาสเปเชียลหยุดชะงัก
“อยากได้หมดทั้งตัว”
ซีพึมพำเบาๆ แล้วไล้ริมฝีปากจูบเบาๆ ตามกรอบหน้าลำคอ และช่วงไหปลาร้าของอีกฝ่ายไม่หยุด พรมจูบไปทั่วทั้งหน้าแล้วขยับมาสบตาด้วยแววตาติดจะอ้อน
คนถูกมองกัดปากอย่างบอกความรู้สึกไม่ถูก เขาไม่เข้าใจซารายด์ดีพอจะมาทำอะไรแบบนี้ด้วยซะหน่อย
“ซี มึงลุกก่อน”
ซีเลิกคิ้วเมื่อได้ยิน แต่ยังคงนิ่งไม่ขยับตัว
“ลุกก่อน” สเปเชียลว่าอีกแล้วยกมือดันอกซีให้ถอย
“....ซารายด์ไม่มีความรักไม่ใช่รึไง” สเปเชียลเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตรงหน้ายอมนั่งรอฟังเฉยๆแล้ว
“.....อืม” “แล้วมึง-”
ไม่ทันให้สเปเชียลได้พูดอะไรต่อซีก็ขยับมายกตัวสเปเชียลให้นั่งคร่อมตัก “รัก”
ประโยคสั้นๆ จากซีส่งผลให้เลือดทั้งตัวไหลมารวมกันที่หน้าสเปเชียลทันที “อะ...เออ พูดอยู่นั่น มึงรู้ความหมายรึไง”
ซีไม่ตอบแต่ยิ้มรับแล้วขยับตัวกดสเปเชียลลงกับเตียง
“เฮ้ย! หยุดเลยไอ้ซี!มึงทำแบบนี้กับไอด้วยไม่ใช่รึไงวะ!”
สเปเชียลส่งเสียงโวยวายด้วยความตกใจซีชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย
ทำแบบนี้กับไอ?
“ทำอะไร”
“ก็....” สเปเชียลเม้มปากอึกอัก คิดหาคำจะพูด “ว้อย วันนั้นไงเล่า!”
ซีเลิกคิ้ว นิ่งคิดไป….
วันนั้น…?
“พูดถึงอะไร” เขาถามกลับด้วยอารมณ์ที่ไม่ได้อยากจะคุยต่อแล้ว ก็ขยับรวบเอวอีกฝ่ายเข้ามาชิด
ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เด็กนี่กำลังหงุดหงิดไม่พอใจอะไร แต่เขาอยากกอดนี่นา…
“วันที่แลกห้องนอนไง!” สเปเชียลตะโกนลั่นแล้วผลักหน้าซีให้ออกห่างจากข้างแก้ม
ไอ้นี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ!
ซีชะงักมองหน้าบึ้งๆ ของสเปเชียล ก่อนจะขยับยิ้ม “วันนั้นไม่มีอะไร”
“หะ?”
“ไม่อยาก” ซีตอบปัดๆและเมื่อเห็นสเปเชียลหยุดดิ้นหยุดโวยวายแล้วก็ฉวยโอกาสนี้กอดรัดคนขี้หงุดหงิด อีกครั้ง
ฝ่ายคนโดนกอดเมื่อประมวลคำพูดของอีกฝ่ายได้แล้วก็เงียบไปบ่นอุบอิบเบาๆ แต่ก็ยอมให้กอดดีๆมีขยับหนีปากที่พรมจูบไปทั่วไม่หยุดให้ได้รู้สึกจักจี้ติดรำคาญนิดๆ
“ปล่อยได้ยัง…”
ซียกยิ้มขยับตัวลงนอนทั้งๆ ที่มีสเปเชียลแนบอยู่กับอกกดจมูกลงที่กลุ่มผมนุ่มสีดำของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่
เมื่อเห็นว่าพูดอะไรออกไปเจ้าของวงแขนแข็งแรงนี้ก็ดูจะไม่คลายกอดแน่ๆจึงนอนนิ่งๆ ยอมให้ซีกอดจนพอใจ
ไม่รู้ว่าต้องทำความเข้าใจเรื่อง รักกันอีกเท่าไหร่
แต่ตอนนี้เหนื่อยเกินกว่าที่จะโวยวายแล้ว….
นอนก่อนแล้วกัน
เห็นว่าไม่ได้ทำอะไรหรอกนะเลยไม่ได้ยันออกนอกห้อง…
| 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-20 13:38:13
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2016-1-20 23:27:01
