◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 25

tanya

◊ C h a p t e r 2 5 ◊
Z’s
   “ซี”
   คิวกับไอเดินเข้ามาหาซีเมื่อเห็นเขาเดินออกมาพร้อมกับพ่อแม่สเปเชียล  นัยน์ตาสีทองที่ดึงดูดทุกอย่างตอนนี้กำลังฉายแววกังวลในแบบที่ไม่เคยเป็น
   “นายไม่เป็นไรนะ”
   “ตอนนี้ยังไม่เป็น”
   คิวตบไหล่ซีเบาๆ อย่างต้องการให้กำลังใจเจ้าตัวพยักหน้ารับแล้วเดินไปหาพ่อแม่สเปเชียลที่ยืนรออยู่แล้ว
   “พี่ซีจะทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ” ไอเอ่ยขึ้นมองตามหลังซีไป
   พวกเพียวที่ยืนอยู่ข้างหลังได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้ามา
   “ซีมันจะทำอะไร สเปเชียลจะเป็นยังไงแล้วนั่นไปไหนกัน”
   ไอกับคิวหันมามองด้วยความงุนงงแล้วก็ต้องนึกอ๋อในใจ
   พวกนี้ไม่ได้ยิน…มนุษย์หูไม่ดีสินะ
   “ไว้ให้น้องสเปเชียลมาเล่าหลังจากฟื้นแล้วกัน”
   กลิ่นยากลิ่นแอลกอฮอลและกลิ่นเลือดจางๆ โชยมาแตะจมูกหลังจากเปิดประตูเข้าห้องฉุกเฉินไป
   สเปเชียลนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงมีผ้าพันแผลรอบช่วงตัวและเฝือกที่ขา…แค่มอง ซีก็เผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
   ซีเดินเข้าไปใกล้ๆ แตะปลายนิ้วลงที่มืออีกฝ่ายเบาๆ
   “ต้องฉีดเข้าเส้นเลือดใหญ่”
   พ่อสเปเชียลที่ตอนนี้อยู่ในชุดแพทย์เรียบร้อยแล้วพยักหน้ารับ

“เธอมาเจาะเลือดก่อน”

   ซีเดินมานั่งแล้วยื่นแขนให้พ่อสเปเชียล

“หลังจากจัดการเสร็จแล้ว ทำลายอุปกรณ์อย่าให้เหลือนะครับ”

   คุณเคยรู้สึกอึดอัดกับอะไรซักอย่างมั้ย…แต่นี่มันยิ่งกว่าอึดอัด...   มันบีบหัวใจ   มันทรมาร   มันยิ่งกว่าความเจ็บปวด   ทางกาย ทางใจ…   ปล่อยไว้เขาก็ตาย   ทำลงไปเขาก็อาจจะตาย
   ในเมื่อหนทางข้างหน้ามีแต่คำว่าตาย...   แล้วสุดท้ายควรจะทำอะไร ไม่สิ…   จะทำอะไรได้!
   ซีจ้องมองเลือดสีแดงเข้มจนเกือบดำของตัวเองที่กำลังถูกสูบเข้ากระบอกเข็มฉีดยาทีละนิด
   ถ้าเกิดตอนนี้เขาหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่แล้วสามารถเห็นเด็กนั่นยืนท้าวเอวโวยวายโหวกเหวกอยู่ตรงหน้าได้อีกครั้ง   เขาสัญญา…
   จะไม่มีวันรำคาญหรือไล่ไปไหนอีกแล้ว
   ถึงแม้ว่าหากเด็กนี่รับเลือดซารายด์เข้าไปแล้วไม่ตายจะส่งผลให้เป็นอันตรายต่อเขาต่อเผ่าพันธุ์ต่ออะไรก็ตามแต่...   เขายอม   ขอแค่คนบนเตียงมีลมหายใจอยู่ต่อในพรุ่งนี้ของทุกๆ วัน   เขายอม
   เสียงพูดคุยของคิวกับไอดังย้อนขึ้นมาในหัว…
   'อ่า...ในหนังสือมันเขียนไว้ว่าความรักคือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรือการทำอะไรให้ใครโดยที่อยากให้เขามีความสุขแล้วเราก็สุขไปด้วย'
   'เป็นแบบนั้นมั้ยพี่ซี'
   ถ้าถูกถามแบบนี้...คงจะตอบได้โดยไม่ต้องคิดอีกแล้ว
   คำตอบคือ...ไม่
   เขาให้ ให้ได้ทุกอย่าง ให้ได้ทุกสิ่ง  แต่เขาหวัง…  เขาหวังให้เด็กนั่นมีชีวิต  เขาหวังให้เด็กนั่นหายใจ
   เขาหวังให้เด็กนั่นลุกขึ้นมาถามนั่นถามนี่ไม่หยุด  เขาหวังให้เด็กนั่นทำท่าฮึดฮัดส่งเสียงไม่พอใจ
   เขาหวังให้เด็กนั่นลุกขึ้นมาแล้วทำตาดุๆ มองหน้าเขาแบบทุกๆวัน
   เขาหวังให้ร่างกายเล็กๆ นั่นอุ่นจัดตลอดเวลา...
   ไม่อยากให้มันเย็นลง
   เขาไม่รู้ว่าความรักของมนุษย์เป็นแบบไหนจะมีกฏเกณฑ์ข้อบังคับอะไรในการใช้ความรู้สึกนี้กับใครซักคน
   แต่สำหรับซารายด์อย่างซีอาจจะไม่สามารถพูดได้ว่ารู้จักความรักหรืออธิบายความหมายของมันออกมาได้

ซีอาจจะรู้เพียงแค่ใครจะเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไรเขาไม่สนเขาสนแค่เขาจะไม่มีวันให้เด็กนี่หายไป...
   ไม่ว่าจะด้วยกายหรือวิญญาณ

   ซีไม่เคยร้องไห้…เขาไม่รู้ว่าต้องเกิดความรู้สึกแบบไหนน้ำมันถึงได้ไหลออกมาจากตาไม่หยุด
   แต่ตอนนี้เหมือนเขากำลังรับรู้ได้...
   เมื่อขอบตาเขาเริ่มร้อนขึ้น
   พ่อถือเข็มฉีดยาที่บรรจุโลหิตซารายด์อย่างซีอยู่เกือบเต็มหลอดคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างวิตกเมื่อเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างตัวลูกชาย...
   “ฉีดเข้าเส้นเลือดใหญ่ทีเดียวหมดเข็มเลย”
   ซีขมวดคิ้วแน่น

“รู้ใช่มั้ยว่ามันเป็นปริมาณที่มากพอที่จะ…”
   “พอแล้ว! ไม่ต้องฉีด ฉันไม่ให้ฉีด ไม่!คุณถอยออกห่างลูกเดี๋ยวนี้นะ!”
   ไม่ทันที่ซีจะได้เอ่ยพูดจนจบแม่ก็ตะโกนออกมาเสียงสั่น ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาสีหน้าหวั่นหวาดวิตก

อย่างที่สุดถลาเข้ามาเกาะที่แขนของคนถือเข็มไว้แน่น
   ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด…
   ระหว่างที่กำลังยื้อแย่งอยู่นั้นเสียงชีพจรสเปเชียลก็อ่อนลง ความดันลดต่ำอย่างรวดเร็วจนทำให้คนในห้องตาเบิกกว้างตัวแข็งทื่อได้ไม่ยาก
   “แม่ปล่อย!” พ่อตะโกนบอกพอดีกับที่ซีเข้าไปคว้าตัวแม่สเปเชียลออกมา
   ไม่ทันแล้ว…
   พ่อจับแขนลูกชายปักเข็มลงตำแหน่งเส้นเลือดใหญ่แล้วฉีดเข้าไปเรื่อยๆจนหมดหลอด คนเป็นแม่เห็นภาพตรงหน้าก็สะอื้นสุดหัวใจก่อนจะสลบไปซีประคองร่างของเธอไว้ก่อนจะอุ้มไปวางที่โซฟาอย่างระมัดระวัง
   เมื่อเลือดหยดสุดท้ายไหลเข้าร่างกายสเปเชียลไปพ่อก็ถอนเข็มออก ยืนมองลูกชายตัวเองที่ยังคงนิ่งไม่ไหวติง…. เขาขยับเช็คความดันและชีพจรทุกอย่างจนเสร็จ  อาการยังคงทรงตัว…ตอบอะไรไม่ได้
   ไม่มีปฏิกิริยา
   พ่อเดินไปคอลเรียกพยาบาลมารับแม่ออกไปก่อนจะเดินมายืนข้างๆซีที่ยืนดูสเปเชียลอยู่ไม่ห่าง
   “....................”
   ความเงียบที่น่าขนลุกปกคลุมบรรยากาศทั่วทั้งห้องดวงตาที่แฝงความเป็นห่วงทั้ง 2 คู่ จ้องมองไปที่สเปเชียลไม่วางตา
   เสียงชีพจรจากเครื่องข้างเตียงคงเป็นเสียงที่ดังที่สุดในห้องนี้แล้ว....
   แต่เงียบสงบได้ไม่นานคนทั้งคู่ก็ต้องเบิกตากว้างทำอะไรไม่ถูกด้วยความตกใจ
   เมื่อร่างสเปเชียลกระตุกอย่างแรง…
   พ่อสเปเชียลถลาเข้าไปจับตัวลูกชาย หันไปหายาฉีดให้สงบแต่ซีคว้าแขนเอาไว้ นัยน์ตาสีทองสบตาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
   “ฉีดอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”
   “แต่เขาจะตาย!!” พ่อตะโกนสุดเสียงอย่างลืมตัวเมื่อเห็นท่าทางทุรนทุรายสุดทรมารของลูกชายคนเดียว

อย่างนั้น
   “ถ้าเขาจะตายต่อให้ฉีดอะไรมันก็ไม่เป็นผล คุณก็รู้”
   สิ้นเสียงซีไปคนเป็นพ่อชะงักนิ่งน้ำตาไหลเป็นสายก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา
   ซีเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปแล้วก็สืบเท้าเข้าไปนั่งที่ขอบเตียงข้างๆสเปเชียลก่อนจะประคองร่างที่สั่นกระตุกเข้ามาพิงตัวเองไว้เพื่อเป็นหลัก  นานจนแทบจะทนไม่ไหว ร่างของสเปเชียลก็หยุดกระตุก แน่นิ่งไป…
   ทำเอาคนประคองใจสั่นอย่างห้ามไม่ได้เขารู้สึกมือไม่มีแรงขณะที่ค่อยๆ ยกมือลูบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ แล้วไถลไปที่ใต้จมูกเพื่อเช็คลมหายใจ
   ถึงจะแผ่วแต่ยังรู้สึก…
   “พี่ซีไปนอนพักก่อนดีมั้ยฮะ” ไอเดินมาเอ่ยถามซีเบาๆ อย่างเป็นห่วง
   จากวันนั้นผ่านมา 2 วันแล้ว…สเปเชียลยังคงหลับตานิ่งไม่ขยับ ชีพจรความดันทุกอย่างเป็นปกติ…เขารอด
   แต่เขายังไม่ฟื้น…
   2 วันแล้วที่ซียังนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงของสเปเชียลไม่ออกไปไหนและยังไม่ได้รับเอนไซม์ ร่างกายของซีอ่อนแอและเขาดูเพลียจัดชนิดที่คนมองมาแล้วต้องนึกห่วง
   พ่อแม่ของสเปเชียลเห็นแล้วก็ต้องยอมให้ซีเฝ้าไข้อย่างไม่กล้าขัดทั้ง 2 คนจะแวะเข้ามาหาสเปเชียลเช้าและเย็นก่อนจะไปนอนที่ห้องVIP ชั้นเดียวกัน
   ทางด้านเพียว เวล ลม ขอบฟ้า ข้าวปั้น และริว ก็สลับกันมาเยี่ยมมาเฝ้ากันในแต่ละวัน
   เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดของซารายด์อย่างซีหมดแล้ว…แม้จะตกใจ แต่ไม่อยู่ในสถานการณ์ที่จะถามอะไรให้มากเรื่อง   หากแต่ให้สัญญาว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นความลับอย่างไม่มีวันเปิดเผย...
   “ไม่เป็นไร คิวพาไอกลับคอนโด” ซีเอ่ยเสียงอ่อนหันไปมองหน้าคิวที่ขมวดคิ้วจ้องตนกลับมา
   “ซี ไปหาเอนไซม์” คิวเอ่ยพูดเสียงเข้มคล้ายจะดุอยู่ในที  แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเพื่อนของเขากำลังต้องการอะไร และกำลังมีสภาพแบบไหน
   “พาไอกลับไป” ซีเอ่ยย้ำคำก่อนเบนสายตากลับมาที่คนบนเตียง  คิวถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจก่อนจะยอมดึงแขนไอกลับออกไป  เพียวและขอบฟ้าที่นั่งอยู่ในห้อง มองเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้าก็ต้องนึกเห็นใจซีขึ้นมาอย่างทนไม่ได้…
   สภาพแบบนี้จะตายก่อนสเปเชียลฟื้นรึเปล่า
   “ซีมึงไปพักหน่อยเหอะ” เพียวเอ่ยเสียงอ่อนเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของซี
   “ไม่เป็นไร”
   “คิวบอกกูว่ามึงต้องการเอนไซม์เดี๋ยวนี้” ขอบฟ้าพูดแย้งเสียงแข็ง

“มึงจะแย่ลงไปอีกคนเพื่ออะไรวะ”
   “อย่ายุ่ง”
   เห็นความหัวแข็งแบบนี้ของซีแล้วเพียวกับขอบฟ้าก็ต้องอ่อนใจ…
   ถ้ามึงไม่ฟื้นเร็วๆ นี้ ซีมันต้องแย่แน่ๆ เลยไอ้สเป
   รีบๆ ลืมตาขึ้นมาได้แล้ว
   ขอบฟ้ามองภาพตรงหน้าก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป

“ซี ถ้ามึงไม่อยากออกจากห้องไปหาเอนไซม์…กูให้มึงได้นะ”
   เพียวหันขวับไปมองขอบฟ้าทันทีอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“กูเห็นมึงเป็นแบบนี้แล้วกูก็เป็นห่วง ไอ้สเปมันก็คงไม่โอเคเหมือนกัน”
   ขอบฟ้าเอ่ยเสียงสั่นคนปากร้ายใจดีอย่างเขาเห็นการกระทำแบบนี้ของซีแล้วก็รู้สึกอยากจะร้องไห้
   พวกเขาไม่รู้เรื่องข้อตกลงอะไรนั่นของซีกับสเปเชียลเขารู้เพียงแค่ว่าซีคงเป็นห่วงสเปเชียลมากจนไม่อยากเดินออกจากห้องไปหาเอนไซม์จากหญิงสาวข้างนอกที่ไหน…ไม่ต้องการละสายตาไปจากเพื่อนของเขา
   “ไม่เป็นไร”
   ซีเอ่ยตอบไม่แม้แต่จะหันไปมองคู่สนทนาซักนิดภาพเดียวที่ฉายอยู่ในนัยน์ตาสีทองคู่เดิมมีเพียงภาพของ

สเปเชียล…ขอบฟ้าเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอีกแล้วเขาไม่รู้และก็เดาไม่ออกว่าซารายด์จะแข็งแรงแค่ไหน

และจะสามารถขาดเอนไซม์ไปได้นานเท่าไหร่  แต่ดูจากอาการของซีแล้ว…มันไม่ใช่เล่นๆ
   คนที่ดู ไม่สิ…ซารายด์ที่ดูแข็งแรงขนาดนั้นแต่ตอนนี้เหมือนคนกำลังหมดแรง…สีหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดแบบนี้ทำให้เขานิ่งเฉยไม่ได้
   เพียวเองก็ดูจะคิดแบบเดียวกัน…แม้เขาจะไม่มีความกล้าพอเสนอให้เอนไซม์กับซารายด์อย่างซีแต่เขาเองก็วิตกไม่แพ้กัน   หรือเขาควรไปลากผู้หญิงซักคนเข้ามาให้ซีถึงนี่ดีนะ...ไม่ก็พยาบาลซักคนก็ได้
   ซียังนั่งจ้องใบหน้าที่คุ้นตาดีอยู่ไม่ห่างเปลือกตาที่รอบกรอบด้วยแพขนตาสีดำยังปิดสนิทไม่ขยับ ปากสีชมพูส้มดูซีดลงกว่าที่เคย  หน้าอกขยับขึ้นลงเบาๆ เพื่อบ่งบอกถึงการมีอยู่ของชีวิต…
   เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้   ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงเดินเข้าไปจ้องตาผู้หญิง

ซักคน...แล้วก็กวาดเอาเอนไซม์จากโพรงปากจนพอใจ จนร่างกายเขามีแรง จนรู้สึกดีขึ้น  แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่ไม่อยากละสายตาออกจากคนตรงหน้า...
   หรือความจริงแล้ว...
   เขาอาจจะไม่อยากให้ใครซักคนมาลบรอยสัมผัสที่เคยประทับอยู่เมื่อหลายวันที่แล้ว....
   สัมผัสอุ่นร้อนจากริมฝีปากของคนบนเตียงที่ฝากเอาไว้ตอนยังไม่นอนหลับตานิ่งอยู่แบบนี้

4_NAY

เม้าทูเม้าเลย ช่วยทีสองคน อิอิ

pt200

ขอบคุณครับ

Teamkung

ขอบคุณคับ

tong111222

ขอบคุณครับ