|
◊ C h a p t e r 1 4 ◊
ค ลั่ ง ซีขับรถออกจากมหาลัยด้วยความเร็ว เร็วจนน่ากลัวเขาบอกพวกลมให้กลับไปรอที่บ้านฟังข่าวจากเขา อย่าพึ่งทำอะไรพวกนั้นลังเลนิดๆเหมือนจะไม่ยอม แต่สุดท้ายก็ต้องยอมทำตาม เพราะด้วยสายตาดุๆและท่าทีหงุดหงิดจัดของซี…..ความรู้สึกมันบอก
คนคนนี้พึ่งพาได้
ระหว่างขับรถซีสบถออกมาเป็นระยะตามแรงอารมณ์เขารู้สึกโมโหที่ไม่เอะใจว่า 2 วันที่ผ่านมาไอ้เด็กนั่นก็หายไปเลยทั้งที่ผิดสังเกตุ แต่ทำไมเขากลับไม่เอะใจซักนิด!
ไม่นานรถของซีก็มาจอดที่คอนโดที่ไม่ไกลไปจากคอนโดของตัวเองมากนัก
“อ้าว มาถึงนี่มีไร” เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้ามาเปิดประตูรับเมื่อได้ยินเสียงออด
“มีเรื่องให้ช่วย”
คิวเลิกคิ้ว ทำหน้างงๆ “เรื่องอะไร?”
“สเปเชียล”
“หายตัวไป?”
หลังจากซีเล่าเรื่องที่รู้มาทั้งหมดให้คิวฟังคนฟังก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“อืม คิดว่าเกี่ยวกับคดีคนหายไร้ร่องรอย”
“ไอ้แก็งค์ค้ามนุษย์นั่นสินะ” คิวพูดพลางยกยิ้ม
ซีเหลือบตามองอีกฝ่าย “อืม เห็นช่วงนี้นายสนใจ”
“ก็น่าสนุกดี เคยตามมันไปถึงรังเลยล่ะ”
“พาไปที”
พอคิวได้ฟังก็กระตุกคิ้ว “จะไปช่วยเหรอ?”
“อืม”
“ทำ-”
“เลิกพูดแล้วพาไปซะทีคิว”
ก่อนที่คิวจะทันพูดจบซีก็แทรกขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงดุดันอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อนคนเป็นเพื่อนขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ไม่เข้าใจในท่าทีของคนตรงหน้า
“จะไปช่วยทำไม พวกก็ไม่ใช่”
“คิว”
ซีกดเสียงต่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายคำเรียกนั้นแฝงโทสะอยู่ในที คิวกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะขยับลุกขึ้น
“อีกซักชั่วโมง รอให้ฟ้ามืดกว่านี้ก่อนเดี๋ยวพาไป”
ไม่รู้ทำไมเจ้าของนัยน์ตาสีทองที่เคยนิ่งเสียจนเรียกได้ว่าเย็นชาความไม่แคร์ใครไม่รู้สึกอะไรเป็นตัวตนของเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้ตอนนี้ถึงได้รู้สึกร้อนเป็นไฟ ใจมันร้อนรุ่มเหมือนกำลังกระสับกระส่าย 1 ชั่วโมงผ่านไปอย่างเชื่องชา ราวกับเป็นวันเป็นคืนเขาเหลือบมองนาฬิกาบ่อยครั้ง และ หันไปมองนอกหน้าต่าง…..รอฟ้ามืด
2 วันแล้ว……อีกไม่นานก็จะเป็น3
นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“สเปเชียล” เสียงทุ้มน่ากลัวเรียกชื่อสเปเชียลเป็นครั้งที่3 แล้วเห็นจะได้
ตั้งแต่รู้ชื่อของเขาจากข้อมูลในกระเป๋าตังค์คนเป็นนายที่นี่ก็ดูจะชอบชื่อของเขามาก
ดูจากวันเวลาเขาคิดว่าน่าจะพ้นวันจันทร์ไปแล้ว นี่มันก็ผ่านมา2-3 วันแล้ว เขายังถูกล่ามไว้บนเตียงอยู่เลย ไอ้นายของพวกมันที่เขาเจอตั้งแต่วันแรกมันหายไปเลย จนวันนี้มันพึ่งกลับมา….
ระหว่างที่มันหายไปเขาพยายามหาทางหนีแล้วแต่คิดให้ตายก็เป็นไปไม่ได้ ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาถูกล่ามมีคนมาคอยดูแลเขาตลอด ทั้งเรื่องกินเรื่องอาบน้ำเข้าห้องน้ำและนอนตอนกินก็มีคนป้อนให้ แรกๆเขาก็ประท้วงไม่ยอมกินอยู่หรอกแต่สุดท้ายเขาก็ต้องเอาแรงไว้หนี เขาเลยต้องกินช่วงอาบน้ำจะมีคนมาปลดปลายโซ่เหล็กให้แต่ก็ยังติดอยู่กับข้อมือข้อเท้าเขา
เขาพยายามใช้ช่วงเวลาที่อาบน้ำเข้าห้องน้ำหนีและต่อสู้แต่เขาสู้ไม่ได้….จำนวนคนเยอะมากเกินไปในห้องน้ำก็ไม่มีทางหนีทีไล่เลย ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่าง เป็นห้องปิดตายสมบูรณ์แบบ…..เขาไม่เคยจนมุมแบบนี้
ถ้าเป็นซีคงกระชากทีเดียวก็ขาดแล้วสินะ
“………..”
“ฉันรีบเคลียร์งานเพื่อจะมาเล่นกับเธอนะ จะไม่คุยกันหน่อยเหรอ”
“..............”
“หรือกลัวจนพูดไม่ออก”
“ใครกลัว!”
หึ
อีกฝ่ายหัวเราะในคอเบาๆ คนตรงหน้านี่ดูไม่ยากเลยแค่แหย่นิดหน่อยก็สวนกลับมาทันที นิสัยไม่ยอมคนแบบนี้สิถึงดี พยศมากๆ แบบนี้ถึงสะใจแมวเชื่องๆ หรือจะสู้เสือดุๆ
ปราบเสือมันน่าสนุกกว่ากันเยอะ
“มาคุยกันดีๆ เถอะน่า”
“ใครอยากคุยกับแก!”
“ฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อเซียร์ เรียกสิ” เขาพูดพลางยกมือไปจับหน้าของสเปเชียลให้หันมาทางเขา
และทันทีที่แตะตัวสเปเชียลก็สะบัดหน้าหนีอย่างแรงดิ้นพล่านด้วยความโมโห
“ใครจะไปอยากเรียกชื่อแกกัน!”
อีกฝ่ายผละออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ยกมือทั้ง 2 ข้างขึ้น ขยับนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆ เตียงยกขาเหยียดเอนหลังมองสเปเชียลยิ้มๆ
“ฉันถูกใจเธอนะ”
สเปเชียลกระตุกคิ้วขมวด ตวัดตามองคนพูด
“อยู่กับฉันดีกว่าโดนส่งไปประมูลอยู่แล้วรับรองจะเลี้ยงดูแลอย่างใกล้ชิดเลยล่ะ”
สเปเชียลยกยิ้มหยัน กัดฟันนิดๆ “อยู่กับแกยอมตายดีกว่า”
“หึ ไอ้ตายน่ะมันง่ายแต่อยู่ก็เหมือนตายนี่มันทรมาณกว่าที่เธอคิดเยอะ”
รอยยิ้มเล่นๆ หายไปจากใบหน้าของเซียร์ “ถ้าฉันไม่ให้เธอตาย เธอก็ตายไม่ได้”
เซียร์ลุกขึ้นเอื้อมมือไปจับคางสเปเชียลให้เงยหน้าสบตากับเขา
“โถ่เว้ย ! ปล่อยโซ่เดี๋ยวนี้นะ!”
ด้วยความพยายามที่จะดิ้นออกจากอีกฝ่ายทั้งที่มีเหล็กกอบกุมรอบมือและเท้าแน่นทำให้ผิวของสเปเชียลเสียดสีกับเหล็กไม่น้อย จนเริ่มเป็นแผล เลือดซิบออกมาและแผลบางจุดเริ่มกว้างขึ้นจนน่ากลัว
“หึ ปล่อยตอนนี้ก็โดนกัดน่ะสิ” เซียร์พูดแล้วพุ่งตัวเข้าหาสเปเชียลทันที
เขาใช้ร่างตัวเองกดตัวสเปเชียลไว้แน่นด้วยความหนักของร่างกายอีกฝ่ายบวกกับโซ่ที่ล่ามไว้ทำให้สเปเชียลไม่มีแรงที่จะดิ้นหรือทำร้ายอีกฝ่ายได้ คนจู่โจมกดริมฝีปากเขากับปากของสเปเชียลก่อนจะยกมือบีบแก้ม สเปเชียลอย่างแรงเพื่อให้เจ้าตัวเปิดปากแล้วฉกลิ้นเข้ามาวนไปรอบโพรงปาก ดูดดุนลิ้นของสเปเชียลไม่เบานักเขาส่งเสียงประท้วงในคอ ความโมโหกลั่นออกมาเป็นน้ำตา
เขาโกรธ เขาขยะแขยง
“โอ้ย!”
เซียร์ร้องลั่นแล้วผละออกเพราะรูสึกถึงความเจ็บแปลบที่ลิ้น
เขาถูกกัดลิ้น!
เพี๊ยะ!
คนโดนกัดมองหน้านิ่งยกยิ้ม ปาดเลือดที่มุมปากช้าๆก่อนจะตวัดมือตบเข้าที่ข้างแก้มของสเปเชียลอย่างแรงความเจ็บแปลบปรากฏเป็นรอยบวมแดงที่แก้ม
“ดีๆ ไม่ชอบ ชอบเจ็บๆ ใช่มั้ย”
ว่าแล้วอีกฝ่ายก็ก้มลงไปดูดดุนสลับกับขบกัดที่ซอกคอขาวของสเปเชียลทันที “ถอยไปนะเว้ย! แม่ง! โว้ย!”
สเปเชียลร้องโวยวายแขนและขาของเขาตอนนี้เลือดไหลซิบจากการดึงและกระชากเหล็กไม่หยุดความเจ็บชาที่ข้อแขนและข้อเท้าไม่มากพอเมื่อเทียบกับความโกรธและความขยะแขยงนี้
เขาชะงักเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบ‘เข็มฉีดยา’ออกมาจากลิ้นชักข้างเตียง
“โวยวายเข้าไปเถอะแต่บอกก่อนนะที่นี่น่ะเก็บเสียง เสียงไม่เข้าแล้วก็ไม่ออก” เซียร์ยกยิ้ม “ไม่มีประโยชน์หรอกน่า”
อึก…
เขาเริ่มไม่ไหวแล้ว เขากลั้นน้ำตาไม่อยู่
สเปเชียลพึ่งรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอก็ตอนนี้แหละ
“ที่นี่แหละ” เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเข้มยืนนิ่งอยู่บนยอดไม้ข้างโรงงานขนาดใหญ่
คนข้างๆ มองตามไปนิ่งๆดวงตาสีทองแวววับด้วยความรู้สึกที่แปลความหมายไม่ถูก
“เข้าไปเลยมั้ย?” คิวถามขึ้นเมื่อเห็นคนข้างกายยังคงนิ่ง….เงียบนานไปแล้ว
ซีขมวดคิ้วเล็กน้อย “หน้าประตูมีเฝ้า 2 คน ด้านในมียืนคุมประมาณ10คิดว่ามีอาวุธปืน ได้กลิ่นวัตถุระเบิด….พวกดินปืน
แต่ที่ได้ยินเสียงคนมากกว่านั้นอาจจะเจออีกหลายจำนวนข้างในแถมยังแว่วเสียงเด็ก” เขาเว้นช่วงไป “พวกมันเก็บเด็กไว้ที่นี่”
คิวมองตาม “ไม่ได้ยินเสียงสเปเชียล”
ซีส่ายหน้านิดๆ “คงถูกขังไว้ลึกกว่านั้น”
“คงจะเป็นห้องใหญ่ด้านในสุด”
คิวขมวดคิ้วนิ่งไปเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ “ถามได้มั้ย ทำไมถึงช่วยเด็กนั่น”
ซียังคงนิ่ง….เขาไม่ตอบ
“รู้ใช่มั้ย…นั่นมนุษย์” “………………”
คิวถอนหายใจเฮือกเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ปริปากตอบแน่เขาไม่เข้าใจ
ไม่ใช่พวก ทำไมต้องช่วย?
“แล้วเด็กพวกนั้น…จะช่วยมั้ย”คิวถามต่อ
ซีเหลือบตามอง “.............” เขาหันมองที่โรงงานอีกครั้ง “ถ้าเกะกะก็ปล่อยไป”
คิวพยักหน้ารับนิดๆ ซีหรี่ตามองตรงหน้าอีกครั้ง “ไปกันเถอะ” ความเจ็บแปลบแล่นริ้วขึ้นจากปลายเข็มฉีดยาที่ปักลงในเนื้อนิ่มบริเวณต้นแขนไปถึงสมองทำนบน้ำตาพังทันทีเมื่อได้รับสัมผัสแปลบปลาบผ่านปลายเข็มเขาไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่น้ำไหลออกจากทางตาอย่างกลั้นไม่อยู่ความโทสะและหวาดหวั่นกลั่นออกมาเป็นน้ำใสอาบหน้า
“อ้าวร้องไห้ซะแล้ว ทนหน่อยนะอีกซักพักก็จะรู้สึกดี” คนถือเข็มยกยิ้มพลางถอนปลายเข็มออกช้าๆ สเปเชียลนิ่วหน้าด้วยความเจ็บชาไปทั้งต้นแขนลามไปทั่วบริเวณ
นี่มันอะไร? มันฉีดอะไรเข้ามา?!
สเปเชียลรู้สึกชาไปทั่วทั้งร่างแล้วตอนนี้เค้ารู้สึกจุกที่หน้าอก และร้อนผ่าว เหงื่อเริ่มซึมตามกรอบหน้า และตามตัวเกิดอาการสั่นกระตุกอย่างห้ามไม่ได้
“ทะ….ทำ แกทำอะไร”
“ทำให้เธอมีความสุขไง”
เมื่อเวลาผ่านไปซักพักคนเป็นใหญ่ของที่นี่ยืนมองร่างที่สั่นเทาของสเปเชียลอย่างพึงใจเขาคิดว่าตอนนี้ อีกฝ่ายคงไม่มีแรงดิ้นหนีไปไหนหรือทำอะไรอีกแล้ว แค่เขาแตะตัวก็คงจะผวาเข้าหาเขาแทบไม่ทันเลยล่ะ
คิดแบบนั้นแล้วเขาก็ขยับตัวเข้าใกล้แตะเบาๆ ที่ตัวอีกฝ่ายได้ผลดังใจ สเปเชียลกระตุกพล่านเพียงแค่สัมผัสปลายนิ้วก็รับรู้ถึงอุณหภูมิที่พุ่งขึ้นสูงรุมอยู่ในกายเขายกยิ้มอย่างชั่งใจ ซักพักก็ตัดสินใจปลดโซ่ที่มือ ของอีกฝ่ายออก
อย่างที่คิด…..คนบนเตียงยังนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
มีเพียงลมหายใจหนักๆ และหน้าอกที่ขยับขึ้นลงแรงๆ ที่บ่งบอกถึงการมีอยู่ของชีวิต
เซียร์ถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะเขวี้ยงลงพื้นไปด้านหลังเขามองพิจารณาร่างกายคนบนเตียงอย่างละเอียด……ไร้ที่ติคนแบบนี้ล่ะที่เขาต้องการ หน้าตารูปร่างดีเสียจนดึงดูดทุกอย่างเข้าหาตัว
“ไหวมั้ย” ซีหันไปถามคิวที่ยืนหอบเล็กๆคิวพยักหน้าครับมาดวงหน้าเคร่งขรึม
ถึงเขาจะแข็งแกร่งกันแค่ไหนแต่จำนวนคนมีมากเกินไป เขาบุกเข้าไปสุมสี่สุ่มห้าไม่ได้การที่จะลอบเก็บคนเป็นกลุ่มๆ ไม่ให้รังแตกฮือได้มันใช้พลังงานไม่น้อยเลยจริงๆ
หลังจากเขาแอบเข้าไปตามห้องที่พวกนั้นเก็บเด็กทั้งหมดแล้วกวาดตาหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอคนที่ต้องการ พวกเขาจึงต้องหาทางเข้าไปด้านในกว่านี้…
ทั้ง 2 ซารายด์นั่งรอจังหวะอยู่บนคานของฝ้าเพดานที่สูงราว10 เมตร…..แต่ไม่ว่าจะฆ่าไปเท่าไหร่จำนวนคนที่มากเกินเดาได้ก็ไม่หมดไปซักที
“แบบนี้ไม่ได้ ช้าไป” ซีพูดขึ้นขมวดคิ้วเป็นปม “ต้องลุยแล้ว”
“จะฝ่าเข้าไปทีเดียวใช่มั้ย” คิวเอ่ยถามเสียงเครียด
ซีทำเหมือนจะพยักหน้าแต่ชะงักไป
“บุกเข้าไปแต่ต้องทำให้จบเร็วที่สุด…..จะให้มันใช้ระเบิดไม่ได้” เขาเม้มปาก “ใครเห็นหน้าเราให้เก็บให้หมด”
คิวถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับนิดๆเมื่อซีเห็นดังนั้นก็พยักเพยิดให้มองไปยังกลุ่มชายชุดดำที่ยืนเฝ้าอยู่บริเวณโถงทางเข้าไปยังด้านในสุด…..ที่ที่คิดว่าคนที่ตามหาต้องอยู่ในนั้น
ซีเหลือบตามองคิวอีกครั้ง “มองกระสุนดีๆ ไม่ใช่แค่ 1 หรือ 2 กระบอก” เขาเว้นช่วง
“มันจะมาเป็นห่ากระสุน”
“อึก…ก” สเปเชียลรู้สึกควบคุมอารมณ์ไม่ได้และความร้อนที่พุ่งขึ้นสูงจนรู้สึกโลกหมุน
เขารับรู้ได้ทันทีว่าโดนยาประเภทไหนฉีดเข้าไปในร่างกาย……
เขาต้องการ
ความขยะแขยงจากตอนแรกหายไปกว่าครึ่งเขาเริ่มไม่รู้สึกตัว ควบคุมสติตัวเองไม่ได้ราวกับมีใครบางคนกำลังกระซิบข้างหูให้ลืมทุกอย่างและทำตามที่ต้องการ….
อย่างที่กายอยากทำ
“หึ ไม่ไหวแล้วสิ” เซียร์เอ่ยขึ้นข้างหูของคนกำลังสั่นเขาขยับมือลูบไล้เบาๆ ตามหน้าท้องอีกฝ่ายแต่ขณะที่กำลังได้ใจและเพลิดเพลินอยู่นั้น เขาก็ต้องชะงักด้วยความตกใจ
สเปเชียลกัดฟันแน่นจนเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวหางตาเขาเหลือบไปเห็นมีดสั้นอยู่ใกล้ๆ โต๊ะข้างเตียง อีกฝ่ายคงคิดว่าเขาตอนนี้ไม่มีสติพอจะเป็นอันตรายอีกแล้วจึงกล้าถอดอาวุธพกแยกจากกาย
เขาใช้สติและกำลังเฮือกสุดท้ายผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรงหันไปคว้ามีดสั้นกระชากปอกเงินออก และก่อนที่อีกฝ่ายจะคว้ามือเขาทัน…..เลือดแดงฉานไหลเลอะเปรอะที่นอนสีขาว
สเปเชียลแทงต้นขาตัวเอง
เขาใช้ความเจ็บดับความต้องการ….และสลบไป
เพราะด้วยความตกใจและช็อคกับภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นเร็วอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวและตั้งสติทันจึงไม่รับรู้ว่ามีบุคคลไม่ได้รับเชิญเข้ามาในห้องตั้งแต่ตอนสเปเชียลเงื้อมือกดมีดลงที่ต้นขาของตัวเองแล้ว…….คนมาใหม่ก็ตกใจไม่แพ้กัน
ไม่ทันได้สติกลับมาเซียร์ก็โดนมือใครซักคนล็อคคอเตะข้อพับขา หัวเข่ากระแทกลงกับพื้นอย่างแรง
“อั่ก! อ่อก…ใคร…ใครวะ!”
เขานิ่งไปเพราะจุกที่ช่วงคอเพราะแรงกระแทกก่อนจะเค้นเสียงตะคอกกลับไปเมื่อลืมตาขึ้นหลังบรรเทาอาการเจ็บ ภาพตรงหน้าทำเอาเขาต้องกลั้นหายใจ….ตาสีทอง
รูปร่างหน้าตางามสมบูรณ์เกินกว่าจะเรียกได้ว่าหล่อ….มันมากกว่านั้น
ทันทีที่สติกลับมาและหลุดจากการล็อคของวงแขนแกร่งเซียร์รีบตะโกนหาลูกน้องแต่สิ่งที่ได้ยินทำเอาเขาแทบเสียสติ
“ไม่ต้องเรียก ตายหมดแล้ว”
อึก…
เซียร์เบิกตากว้าง กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก….ตอนนี้มีความรู้สึกเดียวที่จับแน่นจนถึงขั้วหัวใจแม้กระทั่งคนที่ทำเลวทั้งขายและฆ่าคนมามากอย่างเขา ยังรู้สึกได้…
คนคนนี้น่ากลัว เขาไม่ธรรมดา
นัยน์ตาสีทองเหลือบมองเซียร์อย่างเศษขยะมีแววรังเกียจโกรธขึ้งอยู่ในดวงตาคู่นั้น เขารุดเข้าไปหาใช้ 2 มือจับหน้าของอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะบิดอย่างแรง
การจะหักคอคนไม่ง่าย…ที่เห็นในหนังหักกันเป็นว่าเล่น
นั่นไม่จริง
แต่ไม่ใช่สำหรับซารายด์…แค่หักคอมนุษย์
มันง่าย
เขาปล่อยร่างของอีกฝ่ายลงกระแทกพื้นเหลือบตาต่ำมองแวบเดียว ก่อนจะเบนสายตาไปทางคนที่นอนสลบอยู่บนเตียงแขนแข็งแรงช้อนสเปเชียลขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คนเป็นใหญ่ของที่นี่ นอนหมดลมหายใจอยู่ตรงนั้น…คนเดียว…
“เฮ้ย! โดนไรมา?!” คิวร้องทักทันทีเมื่อเห็นเพื่อนของตนอุ้มร่างที่มีเลือดไหลเป็นทางออกมา
“โดนแทง”
“ใครแทงวะ”
“แทงตัวเอง” ซีพูดพลางเร่งฝีเท้า
คิวเลิกคิ้ว เบิกตากว้าง “หะ?!”
“ได้กลิ่นยาจากตัวเจ้านี่คิดว่าคงแทงตัวเองเพื่อดับอาการจากยา”
คิวนิ่งไปนิด “โห เห็นแบบนี้ใจเด็ดไม่เบาเลยนะเด็กนี่”
คิวเดินนำซีไปที่รถ “กล้องวงจรปิดกับห้องควบคุมทำลายทิ้งหมดแล้วไม่ต้องห่วง” เขาเปิดประตูรถให้อีกฝ่าย
ซีพยักหน้ารับ แล้วค่อยๆ วางสเปเชียลเข้าไปในรถ
ระหว่างที่ซีกำลังใช้ผ้าบนรถซับเลือดเพื่อห้ามเลือดให้สเปเชียลคิวก็เหลือบไปเห็นที่บ่าของซีมีเลือดไหลออกมา……และกำลังจะหยด
“ซี! เลือด!” คิวถลาจะเข้าไปผลักตัวซี
แต่ไม่ทัน…
เลือดของซีหยดลงที่บริเวณแผลตรงต้นขาของสเปเชียลพอดี…..
คิวและซีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“แม่งเอ้ย!”
ซีสบถออกมาเสียงดังอย่างลืมตัวก่อนจะคว้าขวดน้ำข้างเบาะนั่งมาราดลงที่ต้นขาของสเปเชียลจนหมดขวด
แต่เหมือนจะไม่ได้ผล….ช้าเกินไป
ทันทีที่น้ำหมดขวดไปไม่นานร่างของสเปเชียลก็กระตุกอย่างแรง ตาของเขาเบิกกว้าง แต่ไม่มีสติเขาอ้าปากหอบหนักอย่างคนหายใจไม่ออกและกำลังจะหมดลมหายใจระหว่างที่ซีและคิวกำลังช็อคอยู่นั่น สเปเชียลก็เริ่มชัก…
เลือดของเขาเข้าไปในร่างของสเปเชียลแล้ว
แม้เพียงหยดเดียว….แต่หากเลือดหยดนั้น
เป็นเลือดของซารายด์…
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
