|
◊ C h a p t e r 1 3 ◊
พั น ธ น า ก า ร “อึก…”
สเปเชียลกระพริบตาปริบๆ ความเจ็บปวดแล่นริ้วจากกลางหลังขึ้นสมองเขารู้สึกขยับตัวไม่ได้…ปวด ไม่สิ เหมือนร้าวรู้สึกร่างจะสลาย เขาเบิกตาโพลงมองไปรอบห้องเขานอนอยู่บนเตียงมือและเท้าถูกล่ามไว้ทั้ง 4 ด้าน
ขยับตัวไม่ได้…
ซักพักเขาได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามา…
เขาแกล้งหลับตา….
“มันยังไม่ฟื้น” เสียงทุ้มของใครซักคนดังขึ้นในห้อง
มีมากกว่าหนึ่ง?
“สงสัยคลื่นไฟฟ้าแรงไปหน่อย ดีนะไม่เป็นไรไม่งั้นนายเอามึงตายแน่”
นายหรอ?
“ใครจะไปคิดทันวะ แม่งไวยังกะลิง”
“เออ ให้คนเฝ้าไว้ให้ดีล่ะ อย่าให้หนีไปได้ ฟื้นแล้วให้คนไปบอกนายด้วย”
“เออรู้แล้วน่า” “เห็นแบบนี้อย่าประมาท ไม่ใช่ธรรมดา”
“ทำไมนายถึงสนไอ้เด็กนี่วะเห็นจับมากี่คนก็ส่งขายหมด”
ส่งขายหมด?! หรือว่า….
ไอ้ที่คนหายไร้ร่องรอยจะเป็นไอ้พวกนี้!
สเปเชียลลอบกลืนน้ำลาย
ไม่ใช่ว่าเขาสู้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาหนีไม่ได้แต่ตอนนี้แขนขาเขาโดนล่าม คิดยังไงเขาก็คิดไม่ออก
ความกลัว แล่นเข้ามาจับกุมที่ขั้วหัวใจ…..เป็นครั้งแรกที่เขากลัว
ป่านนี้จะมีใครรู้รึยังว่าเขาหายไป
ตั้งแต่เขา 20 แม่ก็ปล่อยเขาจริงๆไม่มาจู้จี้กับเขาและให้เกียรติเขาในการตัดสินใจทุกอย่างยิ่งช่วงนี้เขามาขลุกอยู่กับซี การกลับบ้านดึกเป็นเรื่องปกติไปแล้วพอเช้ามาก็ออกไปเรียน ช่วงหลังนี้แทบไม่เจอหน้าพ่อกับแม่เลยด้วยซ้ำเมื่อวานก็ดันโทรไปบอกที่บ้านแล้วว่าไม่กลับ เพราะไอ้ตาฟ้านั่นแท้ๆ ทำให้เขาโมโห…..คุณแม่ก็คงจะไม่ได้โทรหาแน่ๆช่วงนี้ แล้วท่านทั้ง 2 ก็ไปดูงานต่างจังหวัดอยู่ซะด้วย….เมื่อคืนเป็นวันเสาร์ แสดงว่าตอนนี้เป็นวันอาทิตย์กว่าเพื่อนจะรู้ว่าเขาหายไปก็ต้องวันจันทร์……
ตอนนี้สมองเขาตันจริงๆ
อยู่กับความคิดตัวเองไม่นานเสียงจากคนในห้องก็ดึงความสนใจเขาอีกครั้ง
“มึงดูไอ้เด็กนี่ซะก่อน ถ้านายไม่เอาสิแปลกกูยังอยากได้เลย ทั้งเก่งทั้งแสบทั้งหน้าตาดี คงขายได้หลายร้อยล้าน ยิ่งคนรวยๆ โรคจิตๆจะรุมทึ้งเอาสิไม่ว่า นายไม่ปล่อยไปหรอก”
จบประโยคนั้นเขาได้ยินเสียงหัวเราะเข้าหูไม่นานห้องก็เงียบ…..
มันออกไปแล้ว?
เขานอนนิ่งอยู่พักนึง ไม่กล้าลืมตา.....จนผ่านไปนานพอสมควรเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
ห้องว่างเปล่า.....
เขาถอนหายใจ พลางลองขยับมือและเท้าดู.....
เหล็ก
ทั้งหนักทั้งแข็ง……..เขาจะทำยังไงดี
“นานขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”
สเปเชียลยังคงหลับตานิ่งอยู่เสียงทุ้มนุ่มดูมีพลังดังขึ้น......ความรู้สึกบอกเขาว่าเจ้าของเสียงนี้ไม่ธรรมดา
“หึ ไม่ได้หลับแล้วมั้ง” เขาเว้นช่วงนิ่งไป “ถอดเสื้อผ้า”
หะ?!
“เฮ้ย! อย่าเข้ามานะเว้ย” สเปเชียลลืมตาด้วยความตกใจทันที ก่อนจะโวยวายเสียงแข็ง
ในห้องมีคนอยู่3คนคนซ้ายกับขวาคงเป็นลูกน้อง ใส่สูทดำยืนมองนิ่ง คนกลาง….ดูจากสายตาแล้วไม่น่าเกิน30 นัยน์ตาแบบนั้น....ไว้ใจไม่ได้
“หึหึ ตื่นแล้วเหรอ”
สเปเชียลกัดฟันกรอดด้วยความโทสะ
“เอ้า โมโหซะแล้วสิ” อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้
สเปเชียลกระตุกโซ่ที่ล่ามแขนขาเขาอย่างแรงด้วยความโมโหจนผิวขาวๆ ของเด็กหนุ่มเริ่มแดงเป็นปื้น
“ใจเย็นๆ ผิวสวยๆเสียหมด” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆก่อนจะนั่งลงข้างเตียง
“ต้องการอะไร” สเปเชียลกัดฟันพูดถามออกไป
“ทั้งหมดของเธอ”
สเปเชียลเลิกคิ้ว “หะ”
“เด็กผู้ชายหล่อๆ ผิวสวยๆ มีความสามารถแบบนายน่ะตลาดต้องการมาก ขายไปคงได้ราคาดีชนิดที่คาดเดาไม่ออกเลยล่ะแต่....ของดีขนาดนี้ใครจะขาย” คนพูดไถลริมฝีปากเข้าไปใกล้แก้มสเปเชียล “เก็บไว้เองดีกว่า”
“โถ่โว้ย! ออกไปไกลๆ!” สเปเชียลกระตุกโซ่ตวาดลั่นห้องอย่างโมโห นัยน์ตาเขาแดงด้วยความโทสะ
“พยศจริงๆ ถ้าเธอยังไม่สงบ เห็นทีฉันต้องฉีดยาให้”
สเปเชียลชะงัก……เขานิ่งทันที
ไม่ว่ายาที่อีกฝ่ายพูดถึงจะเป็นอะไร.....การถูดฉีดเข้าร่างกาย
ไม่ใช่เรื่องดีแน่
เขาฉลาดพอจะไม่โวยวายต่อ
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือ…สติ
“หึ ฉลาดดีหนิ อยู่นิ่งๆ ล่ะ ฉันจะให้คนมาเฝ้าและจะจัดคนมาดูแลเธอ อีก 2 วันหลังจากฉันเคลียร์เด็กลอทนี้เสร็จเราค่อยมาว่ากัน”
คนพูดยกยิ้มเย็นอย่างพอใจในท่าทีของสเปเชียลก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมลูกน้องทั้ง 2 คน
“แม่งเอ้ย!” สเปเชียลสบถออกมาด้วยความโมโห หลังจากประตูปิดลง
เขาทำอะไรไม่ได้
ในสภาพที่ถูกพันธนาการไว้แน่นหนาแบบนี้! ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
“ไอ้เปมันไม่มาเรียนเหรอวะ”
“ไม่รู้ดิ โทรหาก็ไม่ติด”
“มึงลองโทรเข้าบ้านมันยัง”
“เออเดี๋ยวลองก่อน”
หลังจากหมดคาบเรียนของวันนี้ไปสเปเชียลก็ยังไม่โผล่มา จากคิดว่าคงมาสายก็ไม่ใช่อีกทั้งเจ้าตัวยังไม่โทรมาบอกอะไร ซึ่งผิดสังเกตุ
ไม่มีใครติดต่อสเปเชียลได้…..แปลก
เพียววางสายโทรศัพท์หันมาหน้าเครียด
“เด็กที่บ้านมันบอกไม่กลับบ้าน 2 วันแล้วหวะ”
พวกเขาตกใจลุกขึ้นพรวดทันทีไม่มีทางที่สเปเชียลจะหายไปแบบที่พวกเขาไม่รู้ ไม่กลับบ้าน 2วันโทรศัพท์ติดต่อไม่ได้
“มึงบอกเขาไปยังว่าไม่ได้อยู่กับเรา”
“ยัง”
“เออ มึงลองโทรถามพี่ริวยัง เผื่อมันไปสำนัก”
ต่างคนต่างโทรไปสถานที่ที่คิดว่าเพื่อนของเขาอาจจะ อยู่ แต่เมื่อโทรจนไม่รู้จะโทรไปไหนแล้ว คำตอบที่ได้กับมีแค่
สเปเชียลไม่ได้อยู่ที่นั่น
“ซี!”
พวกลมกับคนอื่นๆ วิ่งเข้ามาหาซีเมื่อบังเอิญเจอตรงหน้ามหาวิทยาลัย เพราะหลังๆ มานี้ดูเพื่อนของพวกเขาจะไปสนิทกับคู่กัดอย่างซีแบบไม่ทราบสาเหตุ
ซีหันไปตามเสียงเรียก
“ตั้งแต่เมื่อวานมึงเจอสเปเชียลบ้างปะวะ”
เขาขมวดคิ้วนิดๆ “ไม่”
“เออ แต้ง” ลมพูดแล้วทำท่าจะออกวิ่งแต่ต้องชะงักเพราะเสียงของอีกฝ่าย
“เดี๋ยว”
“หะ?”
“มีอะไร”
ลมอึกอักมองหน้ากับเพื่อนคนอื่นอย่างลังเลว่าจะบอกดีมั้ย
“บอกมาเถอะน่า” ซีพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดๆ
เพียวถอนหายใจ “สเปเชียลหายตัวไป”
“หายไปไหน”
“ถ้ารู้จะเรียกว่าหายปะวะ”
ซีหายใจแรงๆ ด้วยอารมณ์ “รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“รู้เมื่อกี้ โทรไปที่บ้านเขาบอกไม่กลับมา 2วันแล้ว”
ซีขมวดคิ้วแน่นใช้ความคิด
2 วัน? วันนี้วันจันทร์หายไปตั้งแต่วันเสาร์
วันที่ออกจากคอนโดเขา?!
“เดี๋ยวพวกกูต้องไปก่อน เสียเวลามากแล้ว”
ซีเหลือบมอง “อย่าพึ่งแจ้งตำรวจนะ”
“ทำไมวะ 2 วันแล้วนะ!”
“เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับคดีคนหายไร้ร่องรอยที่ผ่านมาแน่ๆ”
ลมกลืนก้อนเหนียวๆ ลงคอ “ที่มันจับแต่เด็กวัยรุ่นชายหน้าตาดีๆน่ะหรอ..”
ซีถอนหายใจ “ใช่”เขาขมวดคิ้ว
“พอจะรู้ว่าใครช่วยได้”
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
