|
◊ C h a p t e r 7 ◊
ค ว า ม ลั บ
มันน่าโมโหมั้ยล่ะฉกกุญแจไปจากกระเป๋าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?!
ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ๆ การที่มามีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายที่เจอกันครั้งแรกในห้องน้ำด้วยท่าทางประกบปากแลกลิ้นอยู่กับผู้หญิงอย่างไม่สนใจใครมันควรจะรู้สึกยังไงจากไม่รู้จัก และไม่เคยคิดจะอยากรู้ อยู่ๆ ก็มีชะตา มาเกี่ยวมาข้องกันซะงั้น
จนตอนนี้เขาเข้ามาถึงในห้อง…2 ครั้งแล้วด้วย!
ยังไม่นับรวมที่มันมาบังคับจูบไม่สิเรียกว่าจูบไม่ได้ด้วยซ้ำ! มันมาทำทุเรศน่าขนลุกกับเขา 2 ครั้งแล้วเหมือนกันแล้วตอนนี้ก็ยังไม่ได้พูดถึงไม่ได้ด่าไม่ได้ลงไม้ลงมือเลยด้วยซ้ำ
แต่ผ่านมาขนาดนี้แล้วจะให้ไปรื้อฟื้นพูดก็ดูจะยังไงอยู่…..จังหวะมันยังไม่ได้
จนตอนนี้เรื่องที่น่าสงสัยเรื่องที่น่าหงุดหงิดใจมันมากขึ้นเรื่อยๆจนจะปะทุออกมาอยู่แล้วไม่ถนัดเลยจริงๆอาการฟุ้งซ่านแบบนี้
“จะมานั่งมั้ย”
“อะไร!” สเปเชียลเดินเข้าไปกระแทกตัวลงที่โซฟาที่อยู่ไกลจากซีที่สุด
“…………..”
“……….….”
“กลัวเหรอ”
เขาหันขวับไปมองทันที “ใครกลัว?!”
“ไกลอีกนิดก็หน้าห้องแล้ว”
สเปเชียลจิ๊ปากเป็นรอบที่ร้อยของวันก่อนจะกระเถิบตัวไปนั่งใกล้กว่าเดิม (นิดนึง)
“…………..”
“…………..”
“…………..”
“…………..”
“โว้ย ! ขอทีเหอะ จะเงียบอะไรนักหนาวะมึงจะพูดให้มากกว่านี้คนก็ไม่หาว่ามึงปากมากหรอกนะกูอึดอัดจนไม่รู้จะอึดอัดยังไงละแม่ง พูดหน่อยดิ๊ !”
นั่งเงียบไปได้ซักพักด้วยความหงุดหงิดสะสมมาตั้งแต่เช้า ทำให้สเปเชียลสติแตกโวยวายออกไปอย่างลืมตัว
“พูดออกมาจนได้นะ” ซียิ้มนิดๆยกมือปิดทีวี ห้องเงียบกริบจริงๆ อีกครั้ง
สเปเชียลหมุ่นคิ้วกับประโยคเมื่อครู่ของคนตรงหน้า “พูดงี้หมายความว่าไง”
“เห็นหน้านิ่วกำหมัดทุกครั้งที่เงียบ” เขาหันมาจ้อง “ปฏิกิริยาน่าสนุก”
คน(?)คนนี้แม่งโคตรกวนประสาท!
“จะพูดอะไรก็พูดมาดิวะ!”
“อยากเจอเหรอ”
“อะไรอีก?!” เขากระชากเสียงจะพูดอะไรให้มันเป็นประโยคซักหน่อยจะตายใช่ปะวะ!
“อยากเจอซารายด์ใช่มั้ย”
“อะ….เฮ้ย!” สเปเชียลส่งเสียงด้วยความโมโห ลุกขึ้นพรวดถอยห่างซีที่อยู่ๆ ก็ลุกขยับเข้ามาใกล้อ้าปากเหมือนจะครอบเข้าที่ปากของเขา
ซีขยับยิ้มนิดๆ หันมามองสเปเชียลที่กระโดดพรวดเดียวห่างออกจากเขาไปไกล
“มึงจะทำอะไรวะ!”
เขายิ้ม..แต่ไม่ตอบ
“มึงทำเชี่ยๆ แบบนั้น 2 ทีแล้วนะ”สเปเชียลว่าพลางตั้งรับแบบไม่รู้ตัว ชักอยากจะซัดหน้าคนให้หงาย
ซีเหลือบมอง ขยับยิ้ม “คงจะสู้เก่งสินะ”
สเปเชียลส่งเสียงหึในคอ “ ของแน่อยู่แล้วถ้าตัวตัวนี่ไม่เคยแพ้เว้ย”
“ถ้ากับคนปกติละน่ะ”
สเปเชียลชะงัก “หมายความว่าไง” เขาถอยหลังออกอีกหนึ่งก้าว
“ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ”
สเปเชียลกรอกตาไปมาอีกครั้งเขารู้สึกว่าเขาคงจะฉลาดขึ้นเวลาคุยกับคนตรงหน้า เพราะสมองทำงานหนักเหลือเกิน
ต้องมาปะติดปะต่อคำพูดเอาเอง
พูดแต่ละทีเหมือนใบ้คำ
เรื่องที่ดูจะเป็นเรื่องใหญ่ก็กลายเป็นเรื่องโง่ๆ เวลาหลุดออกจากปากเจ้าตัว
กูยังต้องตกใจอยู่มั้ยเนี่ย?
ท่าทีกวนประสาทที่ดูจะเป็นธรรมชาติซะจนน่าหงุดหงิด!
นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้กับคำว่า ‘หงุดหงิด’
“คิดนาน”
“ช่วยพูดไรให้มันมากกว่าที่พูดๆ อยู่ทีเหอะ”
“จะให้พูดอะไร”
“เอ๊ะ” สเปเชียลขมวดคิ้วแน่น “ชักรำคาญละนะ”
“น่าจะฉลาดพอเข้าใจอยู่แล้ว คงไม่ต้องพูดตรงๆ มั้ง”
นี่มึงชมกูใช่มั้ย?
สเปเชียลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “มึง…..เป็นซารายด์” เจ้าของนัยน์ตาสีทองขยับยิ้ม ยิ้มไปจนถึงแววตา “อืม” ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
“…..เป”
“ไอ้สเป !”
“อะ มึงจะตะโกนทำไมวะไอ้ลม” สเปเชียลสะดุ้ง คางหล่นจากมือที่กำลังท้าวอยู่ด้วยความตกใจ
ลมตบหัวเพื่อนตัวเอง “กูเรียกมึงล้านรอบละ มึงไม่ตอบเหม่ออะไรของมึง”
“ป่าว มึงมีไรว่ามาดิ”
“กูจะบอกว่าอีก 3 วันจะส่งรายงานแล้วมึงจะเอาไปเช็คหน่อยมั้ยกูจะปริ้นละ”
“ไม่เช็คๆๆ มึงปริ้นเลย”
ไม่ไหวหรอกเขาไม่อยากเอาเรื่องซารายด์เข้าหัวอีกแล้ว แค่ตอนนี้ก็แย่จะตายละ
จะไม่ให้แย่ได้ไงตั้งแต่ที่มันบอกว่ามันคือซารายด์เขาก็แทบช็อคไปจริงๆ ขาแข็งขยับไปไหนไม่ได้ จนอีกฝ่ายเอ่ยปากออกมานั่นแหละสติถึงกลับมา รีบคว้ากุญแจบนโต๊ะวิ่งออกไปแทบไม่ทัน
ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้คุยอะไรกับ เจ้าตัว อีกก็เถอะ
ความจริงตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่านอกจากเขาจะช็อคและรู้สึกไม่เชื่อหูแล้ว
นี่เขากำลังดีใจอยู่รึเปล่า….. คิดไปไม่ได้นานเสียงคนข้างตัวก็ดังขึ้นอีก
“มึงเหม่ออีกละนะไอ้เป”
“โทษทีๆ”
ขอบฟ้าเหล่ตามอง “มีอะไรในใจปะมึงอะ”
“มีสาวมาเกาะแกะเหรอ หรือไง?” เวลหันมาถาม
ข้าวปั้นหัวเราะ “หรือมึงไปฆ่าใครตายมา”
“ตลกละ”
“ว่าแต่วันนั้นที่มึงกลับไปกับซีอะ ยังไงวะ”
“ก็ไม่ยังไง”
“ไม่ต้องไปทำความสะอาดคอนโดแล้วเหรอไง” เวลยิ้มขำ
“มึงอย่ากวนตีน”
ขอบฟ้าเลิกคิ้วยิ้มขำ “หรือที่มึงเหม่อเพราะเรื่องนี้เครียดเหรอไงวะต้องไปเป็นคนใช้”
“กูไม่ต้องทำไรทั้งนั้นแหละ มันไม่ได้พูดจริง”สเปเชียลยกมือปัดๆ เชิงให้เปลี่ยนเรื่อง
“กูว่ามึงอย่าไปหาเรื่องซีให้มากดีกว่านะ”เพียวเอ่ยขึ้นน้ำเสียงไม่ค่อยจะขำนัก
“กูเนี่ยนะหาเรื่อง” สเปเชียลเลิกคิ้วหันไปถามทันที
“นิสัยมึงเนี่ยยิ่งกว่าหาเรื่องอีก เพลาๆ ซะบ้างนะไอ้นิสัยไม่ยอมคนเนี่ย”
“กูไม่ได้ทำไรซักหน่อย”
“พูดไม่ทำไรอย่าให้กูนับว่าไปต่อยตีได้แผลมากี่ครั้ง ขอบอกว่ากูนับกันไม่ไหวหวะสเป มึงดูตัวมึงมั่ง กูรู้มึงเก่งแต่คราวนี้มันไม่เหมือนกันนะเว้ย”
“คราวนี้น่ะคราวไหน”
“ไอ้ซีมันไม่ใช่ธรรมดามึงอย่าไปลองของดีกว่าไอ้เป”
ความจริงก็ไม่ได้จะไปหาเรื่องหาราวอะไรยิ่งไอ้ที่รู้มา…. ก็ยิ่งทำให้ไม่อยากไปมีเรื่องเข้าไปใหญ่แต่พอมาโดนเตือนอะไรแบบนี้แล้ว ก็ทำเอาเส้นกระตุก ของจะขึ้นเหมือนกันนะเนี่ย
“ถ้ามันไม่กวนประสาทกู กูก็ไม่ไปยุ่งหรอกพวกมึงก็รู้”
“ซีมันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว มึงอะไปเต้นตามเอง”
พอโดนว่าแบบนี้ไอ้ประโยคน่าสงสัยนั่นก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘ปฏิกิริยาน่าสนุก’
“เอาจริงพวกกูยังงงอยู่เลยว่าอยู่ๆ มึงไปเกลียดอะไรซีมันอยู่ๆ ก็ไปโวยวายด่ามัน”
“แล้วยังไปซ่าท้าเขาอีก”
จะให้บอกยังไงได้ล่ะว่าแม่งทำอะไรไว้ตอนนั้น…..ให้ตายก็พูดไม่ได้
“สเป มึงสัญญาได้ปะว่าต่อไปมึงจะใจเย็นกว่านี้”
อยู่ๆ ไอ้เพียวก้พูดขึ้นมาย้ำคำท้ายซะเหมือนจะดุกลายๆ
“อะไรของมึง”
“มึงสัญญาดิวะ”
“ปกติกูใจร้อนที่ไหน”
ขอบฟ้าถอนหายใจ “มึงอย่าให้พวกกูด่า”
“เออๆๆ กูสัญญา จบนะ”
“เออจบ!”
สเปเชียลหมุ่นคิ้วเมื่อเพื่อนๆ ตรงหน้าไม่ได้มองมาที่เขาขณะคุยแต่มองข้ามหัวเขาไปข้างหลัง จึงหันหลังมองตามสายตาไป
“เฮ้ย !”
ไอ้ซี!!?
สเปเชียลยันเก้าอี้ลุกขึ้นทันที เสียงขาเก้าอี้ที่ถูกขาของเขาดันออกไปทำให้เพื่อนๆตกใจคว้าแขนสเปเชียลไว้
“ปล่อยกู กูแค่ลุกเฉยๆ”
พวกเพียวลังเลนิดๆ ก่อนจะละมือออกจากแขนสเปเชียล
ฝ่ายคนที่ยืนอยู่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังเดินไป
“อะไรของมัน…” สเปเชียลพึมพำเบาๆ
“ซีมันมามองอะไรวะ”
“มึงไปหาเรื่องไรไว้สเป”
“เชี่ย นี่พวกมึงเพื่อนกูหรือเพื่อนมันเข้าข้างมันจัง เอะอะด่ากูก่อนเลยนะ”
สเปเชียลฮึดฮัดนั่งลงที่ก่อนจะตวัดสายตามองเพื่อนๆ ด้วยความขุ่นเคือง
ก็ไหงต้องมาว่ามาโทษเขาตลอดวะ
“ก็มึงดูซีมันเคยมาโวยวายหาเรื่องมึงที่ไหน นิ่งขนาดนั้นมีแต่มึงนั่นแหละ”
เออจริง….นิ่งแบบนั้นจะเคยตกใจโวยวายซักครั้งมั้ยนะ…
ตอนนี้เขาตั้งสติได้แล้ว
มีอะไรอยากถามคน (?) คนนั้นเยอะแยะไปหมด….แต่จะให้ไปขอคุย มันก็ไม่ใช่วิสัยเขาซะด้วยสิ
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
