ผมโดนย้อนเวลา (บทนำ)

tatamo147

ผมโดนย้อนเวลา บทนำ

ผมชื่อเซนครับ อยู่คณะศิลปกรรม ม.ดังๆแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมเป็นคนนครครับ เรียนแรกๆก็ยังดำนั่นแหละ รู้ตัวอีกทีตัวก็ขาวไปแล้วครับ สูง 172 รูปร่างสมส่วนพอดี ผมเป็นไบ แต่ยังไม่เคยมีแฟนนะครับ  

ก็มีงานที่มหาลัยล่ะครับ ผมต้องไปถ่ายภาพแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวที่ใหม่ๆ ผมก็ลองขับรถไปต่างจังหวัด หาไปทุกที่นั่นแหละ อยู่ๆรถมันเสียครับ พอเปิดกระโปรงรถดู โอโห ควันคลุ้งเลย  โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณครับ ผมก็นั่งรอมีรถผ่าน แต่น่าแปลก

ไม่มีรถผ่านเลย

เวลาในโทรศัพท์ตอนนี้ก็สิบโมงครึ่ง บรรยากาศก็ไม่ได้วังเวงอะไรครับ เป็นแค่ถนนกับต้นไม้ ผมเก็บสัมภาระไว้ในรถ ล๊อคอะไรเรียบร้อยอล้วหยิบกล้องแล้วเดินไปหามุมถ่ายรูป เดินไปเรื่อยๆ ก็พบว่ามีดอกไม้ป่าสวยๆ เยอะเลยครับ เดินไปสักพักหนึ่งก็เจอกับบันไดหินเก่าๆ เลยคิดว่าอาจจะมีคนอยู่แถวนี้ครับ

ผมขึ้นไปบนเขา แต่ยิ่งขึ้น บันไดมันก็ชัน พอขึ้นมาข้างบนสุด ก็ยังเป็นป่ารกร้างทั่วไปเหมือนเดิม

"เอ่อ มีใครอยู่มั้ยครับ" แทนที่จะมีคนมา กลับมีเลียงผามาแทนครับ ผมหยิบกล้องมาถ่ายเลียงผาไว้ สัตว์ป่าสงวนแบบนี้หาได้ยากนะครับ จู่ๆเลียงผาก็เดินหาายไป ผมก็ลองตามไปครับ น่าแปลกที่ตามสัญชาติญาณของสัตว์มันต้องหนีคน แต่เลียงผาตัวนี้กลับไม่ได้วิ่งอะไรเลย ผมเดินไปก็คิดอะไรเหม่อๆไปครับ

ถ้าตรงนี้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว คงมีคนมาเที่ยวเยอะน่าดู

มีต้นไม้ป่ากับดอกไม้ป่าน่าแปลกตาตั้งเยอะที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

แล้วเลียงผาปริศนาตัวนี้อีก

ผมจะหันไปมองเลียงผาอีกรอบครับ อ้าว ! หายไปไหนแล้ว ผมวิ่งเข้าไปลึกเรื่อยๆ จะพูดไงล่ะครับ กลัวก็กลัว แปลกก็แปลก สงสัยก็สงสัย

ปึก !

ผมสะดุดรากไม้ใหญ่ๆ หน้าคมำกับพื้นเลย

"แม่งเอ้ย !" ผมสะบัดตัวแปปหนึ่งแล้วก็เดินต่อ วันนี้ซวยอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ไม่ทางไหนก็ไม่รู้ กลับทางไหนก็ไม่รู้อีก คิดไปก็สบถไป รู้สึกตัวอีกทีผมมาอยู่ในที่ที่หนึ่ง เป็นสนามเรียบๆ เหมือนมีคนมาตัดไว้ตลอดครับ ผมเดินเข้าไปอีก  ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมลืมความเหนื่อยกับที่ผ่านมาเมื่อกี้เลย

เป็นเหมือนจุดชมวิวส่วนตัว อะไรประมาณนั้นครับ เป็นเมืองตัดกับภูเขา มีแม่น้ำหลายสายไหลคดเคี้ยวกัน ผมเตรียมหยิบกล้องมาถ่าย

มีแต่กระเป๋าที่ใส่ครับ กล้องหายไปอีกแล้ว

ผมวิ่งไปที่ต้นไม้ที่ผมสะดุดอีกรอบ แต่อยู่ๆ ฝนก็ตกหนักครับ ผมวิ่งไปค่อยๆไถลไป เพราะเป็นทางชัน น้ำก็ไหลลงมาอีกครับ ตอนนี้ผมกลัวตัวสั่นไปหมด เฮ้ย กูจะตกเขาตายจริงเหรอวะ ยิ่งคิดตัวก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก ชุดนักศึกษาของผมตอนนี้เปียกจนเห็นผิวสีขาวของผมหมดแล้ว ผมจับกิ่งไม้เพื่อลงเนินเขา กล้องไม่หาแล้วครับ ชีวิตตอนนี้แหละสำคัญ

แก๊ก !

กิ่งไม้ใหญ่ๆที่ผมยึดอยู่กลับหักลงครับ ร่างกายของผมดิ่งตัวลงมาเรื่อยๆ ผมค่อยๆหลับตาลง

เอาเหอะวะ ชีวิตกูคงจบแค่นี้

ไม่

กูไม่ให้...มึงตายหรอก

มีเสียงบางอย่างแทรกในหัวผมมา ก่อนที่สติผมจะดับวูบไป   อยู่ๆก็มีเสียงนกเสนาะหูดังเข้ามา ผมค่อยๆลืมตาอีกรอบ

ผมยังไม่ตายครับ ร่างกายยังอยู่ครบ ผมตกลงมาที่บึงของส่วนไหนของป่านี้ไม่รู้   อากาศเริ่มหนาวขึ้นครับ หรือตัวผมเย็นลงก็ไม่รู้  ผมเดินไปเรื่อยๆ ในหัวคิดแค่ว่าจะรอดอย่างเดียวครับ ผมเดินมาที่ที่ผมเคยขึ้นบันได แต่กลับมีบันไดไม้พาดไว้ครับ เดิมทีมันเป็นบันไดนี่หว่า หรือว่าผมมาอีกที่หนึ่งก็ไม่รู้

พอปีนขึ้นมาครับ ตอนนี้กำลังมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังตอกตะปูทำบันไดไม้อีกครับ   เขาใส่แค่โจงกระเบนสีหม่นๆ เขาสูงประมาณ 180 มั้งครับ ร่างกายดูกำยำ ผิวสีคล้ำจากแดด  และเหมือนเขารู้สึกตัวว่าผมอยู่ด้านหลังเขาครับ

"ไอ้เสือ มึงยังไม่กลับเหรอวะ" เขาคงคิดว่าผมเป็นเพื่อนเขา ผมก็อยากจะตอบแต่ไม่กล้าครับ เสียงเขาทุ้มๆดุๆมาก

"เอ่อ...ขอโทษนะครับพี่"  พูดไปก็กลัวไปครับ เขาค่อยๆหันหลังกลับมา หน้าตาเขาดูหล่อมากๆครับ ผมเกรียนๆ หน้าตาคม จมูกโด่งเป็นสัน กล้ามหน้าท้องเป็นลอนหนาๆ โคตรสเปคเลยครับ

"เอ็งเป็นใครวะ"  พี่เขาหยิบไม้มาท่อนหนึ่งครับ ผมเริ่มกลัวอีกแล้ว

"เฮ้ย ใจเย็นๆก่อนพี่ ผมไม่ได้มาทำอะไรพี่หรอก ใจเย็นๆครับ"

"แล้วเอ็งเป็นใคร แต่งชุดก็ไม่ได้เหมือนชาวบ้านชาวเรือนที่ข้ารู้จัก"   ผมเริ่มชักสงสัยแล้วครับ การพูดของพี่คนนี้ดูแปลกๆไป

เหมือนกับคนสมัยก่อนเลย

ผมกระโดดปีนเนินเขาแล้ววิ่งขึ้นไปครับ พี่คนนั้นก็ตะโกนตามมาติดๆ

"เฮ้ย ! เอ็งจะไปไหนวะ !"   พี่เขาก็ปีนตามผมมา เสียงรองเท้าผ้าใบของผม สู้เสียงตึกๆๆ จากเท้าเปล่าๆของพี่เขาไม่ได้เลยครับ  ผมวิ่งขึ้นไปเรื่อยๆจนเจอต้นไม้ใหญ่ที่ผมสะดุด แล้วก็มาที่จุดชมวิวนั้นอีกครั้ง แต่น่าแปลกที่มันเป็นป่าเหมือนเดิม   ผมพยายามวิ่งเข้าไปว่าจุดชมวิวนั้นมันอยู๋ตรงไหน

แล้วผมก็เสียหลักตกหน้าผาอีกรอบ  ผมร้องเสียงดังเลยครับ เพราะมันสูงมากจริงๆ

ถ้าพี่คนนั้นไม่จับมือผมไว้

"จับมือข้าไว้ให้แน่นๆ อย่าปล่อยเด็ดขาด !"   มือใหญ่ๆกับแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่เขาพยุงผมขึ้นมาได้ในเวลาไม่กี่วินาที   ผมยกมือไหว้พี่เขาซะนานเลย

"ขอโทษครับพี่ ผมไม่น่าทำให้พี่เหนื่อยเลย"

"ไม่เป็นไรดอก ว่าแต่เอ็งบอกได้ยัง ว่าเอ็งมาจากไหน ข้าจะได้พาเอ็งไปส่งบ้านท่านอะไรถูก"

"เอ่อ...พี่ครับ นี่ปีไหนเหรอครับ พอดีผมลืมๆน่ะ" ผมอยากรู็น่ะครับ ว่าตอนนี้มันคืออะไร บอกให้นะครับว่าตอนที่ผมชมวิวตอนแรก มันมีหมู่บ้าน บ้าน ห้างอะไรต่างๆ ภูเขามากมาย แต่ตอนนี้

มีเพียงแค่บ้านทรงไทยเป็นหย่อมๆ วัดเต็มไปหมด แม่น้ำที่เต็มไปด้วยเรือ ผมเลยถามพี่เขา

"เอ็งนี่ก็แปลก นี่ก็ พุทธศักราชสองพันสี่ร้อยห้าสิบสามไง ลืมแล้วเหรอวะ"  ตอนนี้ตาผมเหลือก ตัวผมสั่น หัวใจเต้นตุบตับไปหมด ผมโดนย้อนเวลามาหนึ่งร้อยกว่าปีเต็มๆ
"เป็นอะไรอีกวะ หน้าซีดเหมือนไก่ต้มเชียว"

"อ๋อ มะ....ไม่เป็นไรครับ"     ไม่น่าเชื่อนะครับ ว่าการเกิดรถเสียของผม จะมีผลต่อชีวิตผมขนาดนี้

แล้ว   จะเริ่มต่อไงดีวะไอ้เซน



ยังเป็นแค่บทนำนะค้าบ  ตอนที่ 1 รอต่อได้เลยครับ   ส่วนเรื่องแฝดรอก่อนนะค้าบบบบบบ คิดไม่ค่อยออก  งานที่โรงเรียนก็เยอะด้วย

แล้วเรื่องของเซนจะเป็นไงต่อ  ติดตามนะครับ      

ฝากน้ำใจ   คอมเม้นด้วยนะค้าบ

ขอบคุณค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ

ลิ้งค์ตอนต่างๆคับ

ผมโดนย้อนเวลา (บทนำ) http://www.g4guys.com/thread-76859-1-1.html

ผมโดนย้อนเวลา (ตอนที่ 1 : เขาชื่อพี่เหนือ) http://www.g4guys.com/forum.php? ... p;extra=#pid4507042

minone

ขอบคุนคับ

mojimaru

มาต่อเร็วๆนะครับ

moccalatae

ขอบคุณครับ

siron10

มาต่อด่วนเลยคับ

Nikezero

ขอบคุณครับ

tatamo147

ทิ้งลิ้งค์ไว้ให้แล้วนะคับ ขอบคุณที่มาอ่านนะคับบ

Intra

ขอบคุณมากครับ จะติดตามอ่านครับ

somkaite

thank you

freezz

ขอบคุณครับ น่าติดตาม^^

ddavp

ขอบคุนครับ

aomun

ขอบคุณนะครับ

MissA

ขอบคุนมากครับ

Swimmer

ขอบคุณครับ

0966

ขอบคุณมากคับ

odethanoi

ขอบคุณครับ

zhezasweed

ขอบคุนมากครัฟ

asian_g

ขอบคุณ

Winterpill

ขอบคุณครับ

BothloveTim

ขอบคุณครับ