สิ่งเตือนใจ

MOOHUN

ชีวิตของผมมันช่าง โชคดีเลยเกิน  ถึงแม้ว่าจะรู้ช้าไปหน่อย แต่มันก็ทำให้ผมอยู่ได้ จนถึงทุกวันนี้  คุณเชื่อมั้ยว่าผมเคยฆ่าตัวตาย แต่ดีที่มีคน ๆ หนึ่งเข้ามาเตือนผม และทำให้ผมคิดได้ ว่าผมนั้น.......ช่างโง่เหลือเกิน
ผมชื่อ เก่ง  เรียนอยู่มัธยมปลายแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ผมก็เหมือนเด็กนักเรียนทั่วไป ที่เรียน ๆ โดด ๆ ดื่มเหล้าบ้าง แล้วก็มีเซ็กส์บ้าง ตามประสาเด็กอยากลองทั่วไป  ตอนนี้ผมกำลังตั้งใจเรียนให้มากขึ้น เพราะปีหน้าผมก็ต้องเอนท์แล้ว  ถึงผมจะเลวแค่ไหนก็ไม่ได้หมายความว่า ผมอยากทำให้พ่อแม่ผมเสียใจ  พ่อกับแม่ ส่งผมมาเรียน  ทำงานเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะได้เงินมาให้ผมไปโรงเรียน  เรื่อง นี้ผมรู้  ผมอยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจบ้าง  จึงคิดที่จะเลิกทำบ้า ๆ ที่ผ่านมา  คิดซะว่าเราได้ลองมาแล้ว  ผมตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ เพื่อให้พ่อกับแม่ไม่ผิดหวัง  แต่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม  ผม ไม่เคยรู้จักคน ๆ นี้มาก่อน  แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งแง่อะไรกับเขาหรอก  เขาคุยมาก็คุยตอบไป  ไป ๆ มา ๆ กลับกลายเป็นว่าเขาชวนผมไม่ดื่ม  คงรู้กันดีว่าดื่มอะไร  นั่นแหละครับ  ผม คิดจะเปลี่ยนตัวเองแล้ว  ผมจึงตอบปฏิเสธไป  เขาก็ดูเสียดายเล็กน้อย  ผมก็ ไม่คิดมากอะไร  แต่แล้ว.....

        ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปขึ้นรถกลับบ้านตามปกติ  ผู้ชายคนที่ผมคุยด้วยก็เข้ามา หาผม  แล้วก็มาลากผมไป ผมขัดขืนตลอดทาง ถามดี ๆ ก็แล้ว ใช้กำลังก็แล้ว  แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะเทือนเลย  เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ ผมมีจะใช้กับเขาไม่ได้  จนกระทั่งมาถึงที่ ๆ เขาจะพาผมมา  เขาบอกว่าให้ผมดื่ม ๆ หน่อย  จะได้หายเครียด  เพราะเห็นผมเอาแต่อ่านหนังสือ  เขาบอกว่าถ้าผมดื่ม เขาจะปล่อยผมไป  ผมก็เลยคิดว่าแค่ดื่มนิดหน่อยเขาคงจะปล่อย  แต่กลับกลาย เป็นว่า พอผมดื่มเข้าไปเพียงแก้วเดียวเท่านั้น  ผมกลับรู้สึกเบลอมาก  ทั้งที่ปกติ ผมดื่มไป 3 – 4 แก้วผมไม่ยังเบลอขนาดนี้เลย  แล้วผมก็เห็นลาง ๆ ว่าเขาเข้ามาใกล้ ๆ ผม เอามือมาลูบ ๆ ตัวผม แล้วก็พูดอะไรกันไม่รู้  แต่ประโยคที่ผมได้ยินคือ “มึงเสือกมายุ่งกับเมียกูเองนะ” แล้วสติผมก็ดับวูบไป

ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว  แต่กลับเห็นรอยฟกช้ำตามตัว แล้วก็มีคราบของเหลวไหลออกมาตามขาของผม  ตอนนั้นผมรู้แต่ว่า ผมโดนแล้วแน่ ๆ เพราะมันเจ็บหน่วง ๆ ที่สะโพกมาก  มีคราบน้ำแล้วก็เลือด  ผมคง....โดนแล้วจริง ๆ  ผมรวบรวมกำลังทั้งหมดลุกขึ้น แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย  ตอนนั้นผมคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเอายังไงต่อ  เพราะจะบอกพ่อกับแม่ก็กลัว  กลัวว่าจะทำให้พ่อกับแม่ ร้องไห้  ซึ่งมันเป็นภาพที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุดในชีวิตนี้  แรงที่จะก้าว ขาเดินก็ไม่มี  จะนั่งรออยู่ตรงนี้เรื่อย ๆ หรือจะทำยังไงดี  ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เห็นสายที่ไม่ได้รับอยู่ 63 สาย ซึ่งก็เป็นเบอร์ทั้งของพ่อ ของแม่ แล้วก็ของเพื่อน ผมไล่ดูเบอร์ในรายชื่อไปเรื่อย ๆ แต่แล้วก็มีสายเข้ามา  ซึ่งก็คือเพื่อนของผมเอง  เพื่อนผมชื่อ เอก เป็นเพื่อนที่สนิทมากของผม ไปไหนไปกัน  แต่ถ้ามันมาเจอเพื่อนในสภาพแบบนี้  มันจะทำยังไงกันนะ?  ผมรับ โทรศัพท์มันก่อนจะบอกให้มันมาหาผม  แต่ผมก็บอกไม่ถูกว่าที่นี่คือที่ไหน เอกมันคงสงสัยว่าผมไปที่ไหนทำไมถึงจำไม่ได้ มันเลยถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น  ผมโกหกเอกไม่ได้จริง ๆ พอพูดไปก็โดนดักไว้ตลอด  “มึงเป็นเพื่อนกูนะ ทำไมมึงไม่บอกอะไรกูบ้าง มึงเจ็บ กูก็เจ็บ สงสารกูบ้างมั้ย?” ประโยคที่พูดเหมือนน้อยใจนี้ กลับทำให้ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร  แล้วผมก็บอกทุกอย่างให้มันฟัง มันเงียบมาก แต่แล้วก็มีเสียงในที่ ๆ ผมนั่งอยู่  เอกมารับผม  มันมาถูกได้ยังไง  ผมว่าผมบอกมันไม่รู้เรื่องด้วย ซ้ำ  มันคงเห็นผมทำหน้าตาสงสัย มันเลยบอกว่า พูดมาไม่รู้เรื่องเลย แต่พอจับใจความได้ เลยคิดว่าน่าจะที่นี่  แล้วมันก็พาผมขึ้นรถ

        ตอนนี้ผมอยู่ในรถกับเอก 2 คน ต่างคนต่างก็เงียบ เพราะผมทำใจไม่ได้จริง ๆ ทำไมผมถึงต้องโดนแบบนี้  ผมไม่ใช่ว่าจะมั่วผู้หญิง  ผู้หญิงพวกนั้นต่างหาก ที่มาหาผมเอง แล้วผมก็เลือกด้วย  ไม่ใช่ว่าจะเอาทุกคน  แต่ผมไปยุ่งกับเมียของเขาตอน ไหน  เมียของเขาคือใครกัน?  เอกคงไม่อยากให้ผมเครียดมาก จึงเริ่มคุยกับผม  คุยไปเรื่อย ๆ จนมันหยุดรถ  แต่ไม่ใช่ที่บ้านของผม  แต่นี่เป็นบ้านของเอก  คงไม่อยากให้ผม กลับไปทั้งสภาพแบบนี้ล่ะมั้ง  แล้วเอกก็พาผมขึ้นไปที่ห้องนอนของมัน แล้วก็บอกให้ผมอาบน้ำ  มันมองผมเหมือนกับว่า จะให้มันทำให้มั้ย?  แต่ผมไม่อยากให้มันเห็นร่างกายของผมแบบนี้  มันดูน่า สมเพชมาก  พอผมส่ายหน้าเพื่อเป็นการบอกว่า ไม่ต้อง  มันก็เดินลงไปข้างล่าง  ปล่อยให้ผมอยู่บนห้องคนเดียว  ผมทำใจกับ เรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ ร่างกายของผมที่ผมดูแลอย่างดี  ทำไมตอนนี้ผมคิดว่ามันสกปรกมาก  มากเหลือ เกิน  คิดถึงเรื่องนี้แล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้  ผมมันอ่อนแอจริง ๆ อ่อนแอมาก  ผมไม่อยากอยู่อีกแล้ว  โลกนี้น่ากลัวเกินไป  ผมไม่มีแรงพอที่จะ อยู่อีกแล้ว........

        ผมมองไปที่โต๊ะของเอก เห็นคัตเตอร์อยู่ จึงหยิบขึ้นมา.....พร้อมกับกรีดลงบนข้อมือของตนเอง  แปลกที่ว่า  ทำไมผมถึง ไม่เจ็บเลย  หรือว่าผมบ้าไปแล้ว  แล้วผมก็เดินไปเปิดน้ำใส่อ่าง แล้วเอาแขนที่กรีดลงไปแช่ในน้ำ  ผมมองดูน้ำในอ่างอย่างเหม่อลอย  มันก็ เหมือนจะสวยนะ  แต่มันก็ดูข่มขื่นเหมือนกัน  น้ำมันควรจะเป็นสีใส ๆ แต่ตอนนี้กลับเป็นสีแดง  แดงจนน่ากลัว  แล้วสติผมก็ค่อย ๆ เลื่อนลอยออกไป  ผมได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของใครก็ไม่รู้  แต่ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว.......

MOOHUN

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมสายน้ำเกลือและสายที่ให้เลือด  นี่ผม....ยังไม่ตาย..... สินะ  ผมมองไปรอบ ๆ ก็เห็นเอกที่นั่งหลับอยู่  ผมไม่อยากปลุกมันหรอก  ผมก็เลยหลับตาลง  เพื่อ คิดถึงอดีตที่ผ่านมา  ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปบ้าง  พอผมลืมตาขึ้นมาก็เจอเอก ทำหน้านิ่งอยู่  มันคงโกรธผมมาก  แต่ตอนนั้นผมไม่ไหวจริง ๆ น้ำตาผมไหลเมื่อคิดถึงเรื่องนี้  เอกเดินเข้ามากอดผม  ถึงจะไม่แน่น  แต่ก็ รับรู้ได้ถึงความรู้สึกต่าง ๆ “มึงมันบ้า มึงมันบ้า มึงอยากตายขนาดนั้นเลยเหรอ มึงอยากตายแล้วมึงไม่คิดถึงกูบ้างเหรอ กูห่วงมึงจะตายห่า มึงก็ทำได้ลงคอ ถ้ามึงตายไปนะ กูจะตายตามแล้วไปลากคอมึงมากระทืบเลยไอ้-เอี้ย- มึงไม่ห่วงกูไม่เป็นไร ยังไงกูก็แค่เพื่อนมึง แต่ครอบครัวมึงล่ะ เขาเลี้ยงมึงมากี่ปี เสียเงินไปกี่บาท ความรักที่เขามีให้มึงอีก มันไม่มากพอให้มึงคิดเลยเหรอ มึงไม่รักไม่ห่วงพวกเขาใช่มั้ย พ่อกับแม่มึงน่ะ.....ไอ้-เอี้ย-เอ๊ย! ทำไมกูต้องร้องวะ ไอ้เพื่อน-เอี้ย- ไอ้เลว.....ไอ้.....มึงอย่าทำแบบนี้อีกนะ  กูขอ.....กูห่วงมึง กู....รัก...มึงนะ.....ไอ้เพื่อนบ้า...”ประโยคที่มันด่าผม มันทำให้ผมคิดขึ้นได้  ตอนผมทำ ทำไมผมไม่ขึ้นถึงคนอื่นบ้าง  มีหลายคนที่เลี้ยงผม รักผม ห่วงผม แต่กับแค่คน ๆ เดียว ทำไมผมถึงทำได้ขนาดนี้  ชีวิตผมยังอยู่ได้ พ่อกับแม่ของผมคงร้องไห้อยู่แน่ ๆ ทั้ง ๆ ที่ผมไม่อยากเห็นเลยจริง ๆ  แล้วเพื่อนคนนี้ของผมอีก  เพื่อนรักของผม ที่ปกติมันจะเข้มแข็ง  แต่วันนี้มันกลับ......ร้องไห้  ดูไม่ได้จริง ๆ นะผม ผมมันแย่จริง ๆ  หลังจากที่เอกร้องไห้ซักพัก  พ่อกับแม่ของผมก็เข้ามาหาผม พ่อกับแม่ของผม.....ร้องไห้......แย่จริง ๆ ผมไม่อยากเห็นแท้ ๆ แต่กลับทำให้ต้องเห็นเพราะความคิดโง่ ๆ ผมจะไม่ทำให้คนอื่นต้องเสียใจอีกแล้ว  ผมสัญญากับตัวเองอย่างนั้น

        เรื่องราวนี้ผ่านไปได้ 10 ปีแล้ว ผมได้จบวิศวะคอมพิวเตอร์ ได้ทำงานด้านนี้โดยตรง  เงินเดือนก็มากอยู่  พ่อกับแม่ผมก็แก่ลงไปมากแล้ว ผมจึงต้องดูแลท่านให้ดีมาก ๆ ยิ่งขึ้น ดีกว่าที่พ่อกับแม่ดูแลผม  แต่มันคงไม่มากกว่าอยู่แล้ว  พ่อกับแม่ของผมแลผม ดีที่สุด  ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ อยากเห็นพ่อกับแม่มีความสุข ตอนนี้ผมยังไม่แต่งงาน  ทั้ง ๆ ที่อายุก็ปาไป 27 แล้ว  แต่ผมมีคนรักแล้วนะ  คน ๆ นั้น ก็คือ....เอก ไงครับ  เอกที่เป็นเพื่อนรักของผม ที่คอยให้กำลังใจผมมาตลอด ผมไม่คิดว่ามันจะจบลงแบบนี้ด้วยซ้ำ  ผมเจอเรื่องร้าย ๆ มา เอกก็ดูแล แล้วก็เอาใจผมดีมาก  ไป ๆ มา ๆ กลับกลายเป็นว่า เอกบอกรักผม  ตอนนั้นผมก็รู้สึกดีกับเอกไปแล้ว  ผมคิดมาตลอดว่าผมไม่ใช่เกย์ แท้ ๆ แต่ทำไมกลับรักเอกได้  แต่ก็ช่างเถอะครับ ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน ผู้ชายก็รักกับผู้ชายได้ ไม่ได้น่าเกลียดอะไร เพียงแค่เปิดความคิดให้กว้างขึ้น ความสุขก็อาจจะเพิ่มขึ้นตามก็ได้ ผมกับเอกอยู่บ้านหลังเดียวกัน โดยที่ครอบครัวของเอกกับของผมมาอยู่ด้วยกัน กลายเป็นครอบครัวใหญ่ ทุกคนมีความสุข แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว

        ถึงคุณจะเจอเรื่องร้าย ๆ อะไรมาก็ตาม อยากให้คุณคิดถึงคนที่คอยให้ความรักคุณ คอยเป็นกำลังใจคุณมาตลอด นั่นจะทำให้คุณไม่พลาด หรือไม่ทำอะไรที่ไม่ดี ๆ ไป คุณอาจจะคิดว่าคนรักคือ แฟน ก็ใช่ครับ แต่คุณก็อย่ามองข้ามความรักที่วิเศษไป ซึ่งนั่นก็คือพ่อและแม่ของคุณ ผมเชื่อว่าถ้าคุณคิดถึงพวกเขา คุณต้องผ่านเรื่องร้าย ๆ นั้น ไปได้แน่นอน  ความรักมันก็วิเศษแบบนี้แหละครับ

----The End----

Paulwong

ต้องซึ้งแน่ๆ อยากอ่านไวไว

punchakorn

ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆ

vios2010

ขอบคุณครับ

kyoshiro

ขอบคุณคคร้าบ

tanaka

ขอบคุณคคร้าบ

tanaka

น้ำตาไหลเปนสายเลือด

aaa

ดีคร๊าฟทุกคน

kimkibomwarm

ขอบคุณมากมาย

ธรรม

ขอบคุณมากครับ

krunant

ดีคับ  ขอบคุณมากมาย

krunant

ดีคับ  ขอบคุณมากมาย

faint

ขอบคุณมากๆนะครับ สนุกมาก

navapol

ขอบคุณครับ

loofee

ขอบคุณครับ

tee234

ขอบคุนนะคับผมมมมมมมมมมมมมมมมมม

krairo

ขอบคุณมากมากนะ

tee234

น่าสงสานจังนะคับ

ไงก็โชคดีแล้วกันนะคับผม