ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 95- 96

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ขอโทษนะต้น กูโกหกมึง" ไอ้ต้าตอบเสียงสั่น หน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมหอมแก้มมันเบาๆ
"ไม่ให้อภัย ไม่ยกโทษให้" ผมบอกยิ้มๆ ไอ้ต้าเงยหน้ามาสบตา หุหุหุ
"กูจะไม่ยกโทษให้มึง จนกว่ากูจะเย็ดมึงครบเจ็ดทีเท่ากับที่มึงหลอกกูว่าเย็ดไอ้โทนไป"
ตอนที่ 95
ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าหน้าแดงจัด ไม่รู้เหราะอายที่กูจับได้หรือว่าอายที่จะโดนกูเย็ด
"ไม่ให้ว้อย ตั้งเจ็ดที ใครจะไปรับไหว" อ้าว ไอ้ห่าต้า ทำไมมึงปฏิเสธล่ะวะ ก็มึงผิดเต็มประตู
"งั้นกูโกรธมึงนะ" ผมแกล้งพูดงอนๆ ไอ้ต้าจ้องหน้าผมแล้วถอนหายใจยาว
"อย่าโกรธดิ"ผมยังทำหน้านิ่งหุหุ เดี๋ยวมึงก็ยอมกูเองละวะ ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
"เฮ้ยต้น โกรธจริงเหรอวะ" นั่นไงละ ร้อนตัวแล้ว ผมนิ่งเงียบต่อ
"เออ ยอมก็ได้ แต่ไม่ใช่วันนี้นะ" ไอ้ต้าพูดเสียงเบา
"ทำไมไม่เป็นวันนี้อ่ะ" ผมถามมันบ้าง
"เอาเหอะน่า ถ้ามึงหายโกรธกูกูจะยอมให้มึงทำอะไรก็ได้ตามใจชอบเลย จะเจ็ดทีแปดทีก็ได้ถ้ามึงไหวแต่อย่าเพิ่งเป็นวันนี้ เอาไว้เป็นเสาร์หน้าแล้วกันนะ" ไอ้ต้าบอกผมยืดยาว ทำไมต้องเสาร์หน้าด้วย อีกตั้งนานอ่ะ
"กูอยากได้วันนี้นี่" ผมทักท้วง จะว่าไปถ้าวันนี้ไอ้ต้นก็ไม่ไหวหรอก แม่งเหนื่อยจะตาย
"จะเอาหรือไม่เอา ถ้าอยากได้เจ็ดทีติดต่อกันไปรอวันเสาร์หน้า" แม่งเอ้ย เอาไงดีวะไอ้ต้าพูดต่อ
"แต่ถ้ามึงเอาวันนี้ได้ทีเดียว แล้วอดไปเจ็ดปี" เหี้ยเส่ ใครจะไปรอไหว กูอยากเย็ดมึงทุกวันนะ เรื่องอะไรจะให้กูรอไปเจ็ดปีแต่เอ๊ะ ทำไมต้องเป็นวันเสาร์หน้าด้วยอ่ะ ผมเหลือบมองปฏิทินเสาร์หน้าก็วันที่สี่กรกฎา เฮ้ย นั่นวันมันเกิดกูนี่หว่า
"เสาร์หน้ามีอะไรวะ" ผมแกล้งถามทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นวันเกิดตัวเอง ฮู้ยได้เย็ดไอ้ต้าฉลองการเข้าสู่ปีที่ยี่สิบ
ของตัวเอง นอกจากมันจะบรรลุนิติภาวะแล้วมันยังจะบรรลุจุดสุดยอดอีกเจ็ดหน โอย แจ่ม
"ก็ทางสะดวกไง กูจะชวนมึงไป.." ไอ้ต้าเงียบจ้องหน้าผม หุหุ จะพากูไปฉลองวันเกิดอ่ะเส่ โอ้ยๆถึงเสาร์หน้าเร็วๆดิ
"กูจะพามึงไปเยี่ยมดาวกับลูกมันน่ะ" เพล้ง โครม เปรี้ยง หน้าแหกใจสลาย ไอ้เหี้ยต้าวันเกิดกูเนี่ยมึงจะพากูไปเยี่ยมแฟนเก่ามึงกับหลานเหรอวะ แสรด "ไปกับกูนะ กูอยากเห็นหน้าหลานว่ะ" ไอ้ต้าพูดหน้าตาเฉยยแต่ผมอ่ะสลดแล้ว แม่งเอ้ย ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะได้ฉลองวันเกิดตัวเองกลับกลายเป็นว่ามันจะกลายเป็นวันที่ทำร้ายความรู้สึก
กูซะงั้น แม่งน่าน้อยใจฉิบหายเลย
"ว่าไงวะ ไม่ติดอะไรนี่ ไปกับกูนะแล้วกูจะยอมให้มึงเอาเจ็ดที" เหี้ยยเอ้ย ไอ้ต้ามึงไม่รู้ความรู้สึกกูบ้างเลย
เหรอวะ เป็นพวกมึงจะรู้สึกยังไง ผมนิ่งเงียบ แม่งให้กูเอาเจ็ดทีแต่มึงลืมวันเกิดกูเนี่ย จะคุ้มกันเหรอวะ
"นะต้น ไปด้วยกันนะ เอารถไอ้โตไปจะได้นั่งเป็นเพื่อนกูด้วย กูขับไปชุมพรคนเดียวเหงาแย่เลย ถ้ามึงไม่ไปอ่ะ" ฮึ ปล่อยแม่งมึงเหงาไปเส่ เสือกจะไปหาเมียเก่า ทำไมวะอย่าบอกนะว่าลูกดาวอ่ะเป็นลูกมึง
"ดูก่อนแล้วกัน ไม่รู้ว่าว่างป่าว" ผมพูดเซ็งๆ หน้าไอ้ต้าตอนนี้ยังไม่อยากจะมอง แต่ไอ้ต้ามันกลับกอดผมไว้
"ไปเหอะนะ รับรองว่าสนุก จะได้ไปเจอหลานด้วยไง" แม่งเอ้ย กูอยากจะร้องไห้ มึงไม่รู้ตัวสักนิดเลยเหรอวะว่ากูรู้สึกยังไงผมนิ่งเงียบ ไอ้ต้าก็เอ่ยขึ้นเบาๆ
"อย่าโกรธกูเลยนะต้น ที่กูโกหกเรื่องไอ้โทนน่ะกูมีเหตุผล" ไอ้ต้าพูดกับผม มือมันลูบหัวผมไปด้วย
"เหตุผลอะไรของมึง" ผมถาม ไอ้ต้าคลายอ้อมกอดมามองหน้าผม
"บอกไม่ได้ อยากรู้จะบอกวันเสาร์" โหย ไอ้สัดหมา กว่าจะถึงวันเสาร์กูคงคลั่งตาย
เหตุการณ์ในวันนั้นจบลงด้วยการไม่มีอะไรกัน เฮ้ย จริงนะโว้ยไม่ใช่แค่วันนั้นวันเดียวด้วย ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่กูกลับมาจากรับน้องจนถึงวันศุกร์ เกือบอาทิตย์ที่กูกับไอ้ต้าไม่ได้มีอะไรกันแม้แต่ครั้งเดียวไอ้ต้ามันก็ไม่เสียบด้วยให้เหตุผลว่าเหนื่อย โหยแม่ง สภาพกูเลยเป็นซอมบี้จิตใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลย ไอ้ต้าแม่งก็จำไม่ได้จริงๆล่ะมั้งว่าวันเสาร์ที่มันชวนไปหาดาวถึงชุมพรเนี่ยมันสำคัญกับกูยังไง
ตอนนั้นบอกได้เลยว่าโกรธไอ้ต้ามันมาก แต่ผมไม่อยากเรียกร้องอะไรจากมันเกิดผมโวยวายแล้วไอ้ต้ามันบอกว่ามันจะกลับไปคบกับดาวจะให้ทำไง แม่งกูคงตายแน่ๆแล้วถ้าเกิดไปเจอลูกดาวหน้าเหมือนไอ้ต้าขึ้นมานี่กูอาจบ้าได้ โอยอะไรกันวะเนี่ยชีวิตกู เมื่อตอนที่แล้วยังสนุกอยู่เลย ตอนนี้เครียดอีกแล้วเพื่อนๆที่มหาลัยแม่งก็มี
แต่คนทัก คือผมเวลาเครียดนี่หน้าจะนอยมากเลย เลยพยายามไม่เครียดแต่ไอ้ต้าแม่งก็เล่นกูกินข้าวปลาไม่ลง
ไปซ้อมบาสก็ห่วยแตก เรียนก็ไม่รู้เรื่อง โอยเหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน เกิดอะไรวะเนี่ย
เย็นวันศุกร์ผมกำลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน ไอ้ต้าก็โทรมา
"อือม์" ผมรับสายน้ำเสียงเริ่มไม่เป็นตัวเองอีกแล้ว บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่อยากคุยกับไอ้ต้ามันเลยยิ่งคุยมันยิ่งช้ำใจ ไอ้ต้าเองก็ทำตัวเหมือนห่างถึงกลางคืนเราจะนอนกอดกันเหมือนทุกคืน ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรไอ้ต้ามันก็ทำตัวเฉยชาไปซะอย่างนั้น
"เออ อยู่ไหนแล้วเนี่ย มาเจอกูที่เซ็นทรัลนะ"ไอ้ต้าบอกผม ผมก็งงๆ ว่ามันจะชวนไปทำไม
"ไปทำไม" ผมถามเสียงเบาๆอย่างที่บอกว่ายิ่งคุยยิ่งช้ำ ไอ้ห่าแม่งเห็นแฟนเก่าดีกว่ากู
"ไปซื้อของไง พรุ่งนี้จะไปเยี่ยมหลานไม่มีของฝากไปก็น่าเกลียดแย่" โหย ไอ้ต้ามึงจะตอกย้ำกูอะไรนักหนา ของขวัญกูล่ะของขวัญกูอุตสาห์ไปสักมาเป็นของขวัญให้มึงในวันเกิดมึง พอถึงวันเกิดกูมึงกลับลืมซะงั้น
แสรด เดี๋ยวกูไปประตูน้ำโพลีคลินิกลบรอยสักปานแดงปานดำเลยนี่
"เออ เดี๋ยวตามไป" ผมพูดเซ็งๆ ใส่โทรศัพท์ ดาวแม่งก็คลอดลูกตั้งนานแล้วนี่หว่าแล้วทำไมมึงต้องมาสนใจมันตอนนี้เนี่ย
ผมนั่งรถออกจากมหาลัยไปตามที่ไอ้ต้านัดไว้ พรุ่งนี้กูจะครบยี่สิบแล้วยี่สิบปีของกูแม่งมีอะไรเยอะแยะวุ่นวายไปหมด กูเคยคิดเสมอว่าไอ้ต้าแม่งคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตกูแต่ตอนนี้ความหอมหวานคงเริ่มเหม็น
เปรี้ยวแล้ว ไอ้ต้ามันคงรู้ตัวแล้วมั้งว่าจริงๆ แล้วมันรักใครคงไม่ใช่กูอีกแล้วล่ะ
ผมคิดเรื่อยเปื่อยเหมือนคนไร้เข็มทิศ ผมไม่ได้รู้สึกอกหักแต่มันเจ็บลึกๆในใจ ฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลงพร้อมๆ ความหวังในจิตใจ ช่างแม่งวะแม่งลืมรักกู ไม่ได้แปลว่ากูต้องลืมที่จะรักมันนี่หว่าผมยิ้มให้กับตัวเองในกระจกหน้าต่างรถ มึงมั่นใจแค่ไหนวะไอ้ต้น ว่ามึงรักไอ้ต้าคนในกระจกถามผม ผมจ้องมองว่ามันถามเพื่ออะไร
"ทำไมกูจะไม่มั่นใจ ผมรักคุณคนเดียวชั่วชีวิตไงมึงจำได้ใช่ไหมว่ากูพูดกับไอ้ต้า" ผมพึมพำตอบไอ้ต้นในกระจกมันยังมองผมท้าทาย
"แล้วมึงมั่นใจไหมล่ะว่า ไอ้ต้ายังคงรักมึงอยู่"ไอ้เวรต้นในกระจกถามผมกลับ ผมอึ้งหยุดคิด ก่อนยิ้มให้มัน
"กูไม่สนสิบห้าปีก่อนกูยังไม่สนเลยว่าไอ้ต้าจะรักกูไหม แต่ไม่ได้แปลว่ากูต้องไม่รักมันนี่" ผมตอบตัวเอง
จริงอยู่ที่ถ้าเรารักใครสักคนมากมายเพียงใด หากเขาไม่มีใจให้มันก็คงเจ็บ แต่สำหรับกูแล้วคงแตกต่างกัน
ถึงไอ้ต้ามันไม่ได้รักผมแบบแฟนอีกต่อไปแต่ก็ไม่ได้ว่ามันจะไม่รักผมเหมือนน้องชายอย่างที่ควรจะเป็น
ผมลงรถตรงหน้าเซ็นทรัลพอดี ฟ้ามืดแล้ว ไม่ได้นะไอ้ต้น มึงต้องเข้มแข็งจะเดินหนีไอ้ต้ามันไม่ได้นะเว้ย
ถึงผมจะน้อยใจเสียใจมากแค่ไหนที่ไอ้ต้ามันลืมวันสำคัญที่สุดในชีวิตผมผมก็ต้องทนผ่านไปให้ได้ อีกไม่ถึง
ห้าชั่วโมง ผมก็จะครบยี่สิบปีพอดี มันอาจจะหมดเวลาความสุขของมึงก็ได้ ช่วงชีวิตที่เหลือของมึงก็คงจะมี
แต่ความเจ็บช้ำ
ผมโทรหาไอ้ต้า พอรู้ว่ามันอยู่ตรงไหนก็เดินไปใจผมลอยละล่องพากายไปไร้จุดหมาย เสียงสุดท้ายก่อนไอ้ต้าวางหูยังได้ยินสะท้อน
"กูอยู่แผนกเด็กอ่อน ตามขึ้นมาเลย" จะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ ลูกมึงหรือก็ไม่ใช่ มึงบอกกูเองนี่ว่าไม่ได้มีอะไรกับดาวนานแล้วแต่มันก็ยังท้องสงสัยเชื้ออสุจิจะกระฉูดข้ามจากคณะวิศวะของไอ้ต้า ไปตกแหมะบนหอย
น้องดาวที่นั่งเรียนอยู่คณะบัญชี มันเคยบอกกูนี่ ว่าจะไม่สนดาวแล้วเพราะมันมีเดือนอยู่ทั้งคน แต่เพราะ
เป็นเดือนที่มีเดือย มันคงเบื่อแล้วมั้ง
ผมเดินช้าๆ ค่อยๆโผล่หน้าไปตรงแผนกเด็กอ่อน ไอ้ต้าอยู่ตรงนั้นมือถือของพะรุงพะรังหน้าตาสดใส ผิดกับกู
ที่หมองลงคล้ำลงทุกที เฮ้อ ใจกูไปแล้ว กายกูคงตามไปไม่ช้าไอ้ต้านะไอ้ต้า มาทำให้กูรักทำไมวะ
"เฮ้ยมาแล้วเหรอวะไอ้ต้น รอตั้งนาน" ไอ้ต้าร้องเรียกผมแต่ไกล ผมยิ้มแห้งๆให้มัน ไอ้ต้าสบตาผมเหมือนมันมีอะไรซับซ้อนซ่อนอยู่ข้างใน
"ช่วยกูถือของหน่อยสิ" ไอ้ต้าพูดพลางส่งถุงให้ ผมรับของมาถือไม่พูดอะไรตอนนี้ไอ้ต้ามันเป็นคนใหม่แล้ว มันจะมาสนอะไรกับกูล่ะอาทิตย์เดียวยังทำกูเจ็บได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่แคร์ไม่สนใจ
ผมก้มหน้า กล่องหลายใบอยู่ในถุงผมไม่รู้ว่ามันมีอะไรบ้างเพราะทุกกล่องถูกพันห่ออย่างสวยงาม นี่ไงของขวัญของหลานกูของขวัญของลูกดาว
ไอ้ต้ายืนเลือกถุงเท้าเด็กเล็กอยู่
"มึงว่าอันไหนสวย" ไอ้ต้าถามผม ผมไม่ตอบอะไร เข้มแข็งไว้เว้ยต้น มึงไม่เคยนอยขนาดนี้นี่หว่า
"พี่มีแบบที่หนากว่านี้ไหมครับ" ไอ้ต้ายังคงสนใจแต่ถุงเท้าที่ตอนนี้มันคงมีคุณค่ามากกว่าผมคนขายหยิบถุงเท้าคู่ที่หนากว่าตรงตามความต้องการของไอ้ต้ามาให้ ใช่สิตอนนี้กูคงไม่ตรงตามความต้องการมึงแล้วนี่ ไอ้เรื่อง
เจ็ดทีเจ็ดหนนั่นมันโกหกทั้งเพใช่ไหม ในเมื่อเรื่องไอ้โทนมึงยังโกหกเป็นตุเป็นตะแล้วเรื่องแค่นี้มึงคงสบาย
ไอ้ต้าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วมันก็หันมายิ้มหน้าตามันดูมีความสุขมากทีเดียว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันคิดอะไรกับผมไม่น่าเชื่อว่าแค่อาทิตย์เดียวจะเปลี่ยนไปได้มากแบบนี้ผมมองกระเป๋าตังค์ในมือไอ้ต้าที่เปิดอ้าอยู่แล้วก็ต้องอ้าปากค้างตามการ์ดที่มันทำไว้ใส่ในกระเป๋าตังค์นั้นตอนนี้ไม่มีแล้วผมก้มหน้ากลั้นน้ำตาคลื่นความเสียใจ ไม่มีแล้วใช่ไหมที่มึงเคยบอกกูว่าผมรักคุณเพียงคนเดียวชั่วชีวิต
"ไปเหอะต้น ไปหาอะไรกินกันกูมีอะไรที่มึงต้องแปลกใจจะเล่าให้ฟัง" ไอ้ต้าพูดเสียงมีความสุขมันโอบบ่าพาผมที่ถือถุงของพะรุงพะรังไปขึ้นรถแล้วขับไปถึงร้านอาหารประจำที่ผมกับไอ้ต้ามากินกันบ่อยๆ ผมวางของลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับไอ้ต้า ที่ที่ผมไม่คุ้นเคยเพราะตั้งแต่ผมกับไอ้ต้าเป็นแฟนกันที่นั่งประจำคือต้องนั่งข้างเดียวกัน เหมือนไอ้ต้าจะไม่รู้ตัว มันยิ้มให้ผมอย่างจงใจ
"กินอะไรดีอ่ะ" ไอ้ต้าพูดพลางพลิกเมนูต้มยำอกหักมีไหมวะกะจะได้แดกทั้งหม้อ ผมเหลือบตามองไอ้ต้ามันทำหน้าระรื่นอารมณ์ดี"ไหนบอกว่าจะมีอะไรบอกให้แปลกใจ" ผมรวบรวมกำลังถามไอ้ต้าไอ้ต้าเงยหน้ามาแต่ก็ก้มไปอ่านเมนูต่อ ผมมองมันสั่งอาหารไปเรื่อยๆ ภาพไอ้ต้ามันห่างไปเรื่อยๆเหมือนว่ามันกับผมไม่ได้นั่งอยู่ด้วยกันผมเกร็งตัวข่มใจไว้ไม่ให้สะอื้น ไม่ได้นะไอ้ต้น มึงต้องเข้มแข็ง
ไอ้ต้าสั่งอาหารเสร็จมันก็นั่งจ้องหน้าผมผมบอกตัวเองไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง มันไม่พูดอะไรสักคำ ผมอึดอัดจนต้องเอ่ยถาม
"ไหนมึงบอกว่ามึงมีอะไรจะให้กูแปลกใจ" ผมถามคำถามเดิมอีกครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไรสิ่งที่เหนี่ยวรั้งตัวผมไว้ได้คือการที่เราเป็นพี่น้องกัน ถ้าไอ้ต้าเป็นคนอื่นป่านนี้ผมไม่ทนอยู่แบบนี้หรอก โชคชะตาความรักเล่นตลกกับผมอีกครั้งจากพี่น้องกลายเป็นคนรัก มันกำลังจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีกครั้งแล้วใช่ไหม
อาหารถูกวางเสิร์ฟบนโต๊ะ ผมจ้องมองอย่างไม่รู้สึกอะไร หิวแต่กินอะไรไม่ลง เหมือนกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า รัก แต่พูดอะไรไม่ออกผมไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน ความกดดันถาโถมเข้าใส่
"เดี๋ยวกูมานะ" ผมพูดพลางผุดลุกไปทางห้องน้ำปลดปล่อยน้ำตาเสียทีคงจะดีเหมือนกัน วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ผมกับไอ้ต้าจะได้ใช้คำว่าแฟนถ้าของขวัญอายุครบยี่สิบปีมันคือความเสียใจ ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้หรอกมอบให้กูวันนี้เลยก็ได้
ผมเข้าไปในห้องน้ำปิดประตูแล้วร้องไห้ เสียงเพลงในร้านดังแผ่วมาทำไมกูไม่ถามมันวะ ว่ามันเป็นอะไร ถึงได้เปลี่ยนแปลงไปแบบนี้ทำไมกูไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่ามันยังรักผมอยู่
ผมปล่อยตัวเองดำดิ่งสูความเศร้า มีคนไม่กี่คนที่ทำให้ผมเสียน้ำตาได้ไอ้ต้าเป็นหนึ่งในนั้น เกือบปีที่ผ่านมาไอ้ต้าเคยทำให้ผมร้องไห้มาแล้วครั้งหนึ่งแต่เรื่องราวมันจบอย่างมีความสุข ใช่สิ มันจบไปแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องมีอีกผมปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ถึงกูจะเลวแค่ไหน กูก็มีหัวใจเหมือนคนอื่นเหมือนกันแต่สิ่งที่มึงต้องทำไห้ได้นะไอ้ต้น คือต้องเข้มแข็ง
ผมเช็ดน้ำตาจนแห้ง สัญญากับตัวเองว่าจะไม่เสียน้ำตาอีกครั้งเสียงเพลงที่เคยดังกลับเงียบไปเหมือนจะย้ำเตือนว่าผมต้องอยู่คนเดียวผมสูดอากาศเต็มปอดแล้วเดินออกจากห้องน้ำ ร้านทั้งร้านเงียบสนิทไอ้ต้าไม่อยู่ที่โต๊ะ โลกนี้มีเพียงกูคนเดียวจริงๆ ผมเดินเหม่อลอยไปที่โต๊ะไอ้ต้าไปไหนวะ มันคงแอบไปโทรศัพท์หาดาวมั้ง
เสียงในร้านดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้ต้านั่งอยู่กลางเวที มันจับจ้องผมอยู่ใจผมเต้นแรงขึ้นทุกทีตามเสียงเพลงที่ผมไม่คุ้นเคย
"ชั่วชีวิตของฉัน ต้องผ่านอะไรมากมายโหดร้ายและสวยงาม คละเคล้าปะปนกันแต่มีสิ่งเดียวที่รู้ดี ฉันและเธอไม่เคยจะทิ้งกันแม้วันนั้น จะทุกข์ระทมปวดร้าวเพียงใด
อยากจะบอกเธอ หนึ่งคำที่ฉันมี จะวันนี้พรุ่งนี้หรือว่าวันไหนไหนเธอคือคนเดียวที่ฉันมี ที่ฉันพูดคำรักจากหัวใจ นานแค่ไหนหัวใจนี้จะขอมีเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหนฉันมีเธออยู่เสมอจะอยู่ตรงนี้ฉันสัญญา จะรักษารักจริงที่ค้นเจอ บอกกับเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหนฉันรู้เธออยู่กับฉันจะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจ จะพบเจอใครใครไม่สำคัญเพราะว่าฉันจะรักเพียงเธอคนเดียว ชั่วชีวิต
ตอนที่ 96
ผมนิ่งอึ้งฟังเพลงที่ไอ้ต้าร้องจนจบ เพลงอะไมไรู้ แต่ที่รู้ๆ มันเรียกน้ำตาผมได้อีกครั้งแม่งเอ้ยกูสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ไอ้ต้านะไอ้ต้าเสียงปรบมือดังกึกก้องทันทีที่ไอ้ต้าร้องเพลงจบผมนั่งนิ่งมองไอ้ต้าที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
"ชอบป่ะ" ไอ้ต้าถามผมแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆผมมันไม่ได้กลับไปนั่งที่มันที่ฝั่งตรงข้ามอีกแล้ว ผมนั่งก้มหน้าไม่ตอบคำถามแต่ในใจตอนนั้นบอกได้เลยว่า แหะๆ ปลื้มมากมาย
"จะเอาไปร้องให้ดาวฟังเหรอ" ผมถามไอ้ต้าเบาๆ ทั้งที่รู้อยู่ว่ามันไม่ใช่หรอก ไอ้ต้าเงียบไปพักนึง
"เออ ใช่ เลยมาซ้อมร้องก่อนอ่ะ" ไอ้ต้าเสือกตอบมาซะอีก โอย หัวใจกูที่กำลังพองโตกลับแฟบเหี่ยวลงอีกครั้งหัวใจนะโว้ย ถึงมันจะมีสภาพเหมือนควยกูตอนนี้ก็เหอะ
"กลับบ้านเหอะ เหนื่อยแล้ว" ผมพูดเสียงเบา แม่งเอ้ยนึกว่าเพลงนี้จะแต่งให้กู กลับแต่งให้ดาวซะอีกใช่เส่
มึงบอกดาวนี่ว่าจะอยู่ตรงหัวใจ กูคงเป็นใครๆทีมึงบอกว่าพบเจอแล้วไม่สำคัญใช่ไหม ผมเรียกเด็กเก็บเงินตั้งแต่มานั่งในร้านผมไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวไอ้ต้าลุกย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้าม หน้ามันนิ่งจ้องผมอยู่
พอจ่ายเงินเรียบร้อยผมกับไอ้ต้าก็ออกจากร้านไป
ไอ้ต้าขับรถพาผมไปเรื่อยๆ ผมได้แต่นั่งมองข้างทาง ในรถเงียบสนิทไม่มีเสียงอะไร ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีเสียงเราสองคนคุยกัน น้ำตาผมไหลอีกครั้งแต่ผมไม่กลั้นมันแล้ว ปล่อยให้มันไหลอย่างที่มันต้องการผมร้องไห้จนเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไอ้ต้ามันพาผมไปไหน
ผมตื่นมาอีกครั้งรถจอดสนิท สองข้างทางมืดสนิทไม่มีแสงอะไรเลยผมหันไปดูที่นั่งคนขับ ไอ้ต้าไม่อยู่ตรงนั้นนาฬิกาในรถบอกเวลาว่าเลยเที่ยงคืนมาเล็กน้อย กูครบยี่สิบแล้ว โดยไม่มีใครอยู่ข้างๆฉลองวันเกิดด้วยตัว
คนเดียว ผมจำได้ว่าพ่อเคยบอกไว้ว่าผมเกิดตอนเที่ยงคืนสามสิบสี่นาทีผมจำได้แม่นเพราะเลขสวย
12:34 AM อีกสามสิบนาทีผมจะครบยี่สิบปีบริบูรณ์
ผมเปิดประตูรถออกไปช้าๆนั่งในรถนานจนเมื่อยขบไปทั้งตัวเลยอยากไปสูดอากาศยืดเส้นยืดสายบ้างไอ้ต้าไปไหนของมันไม่รู้เว้ย ช่างมัน สงสัยคงไปหาที่ซ้อมร้องเพลงบอกรักดาวผมเงยหน้ามองฟ้า ฟ้ากระจ่างไปด้วยหมู่ดาวพร่างพราย ดวงจันทร์ทอแสงนวลใครกันวะที่บอกว่าเดือนสวยกว่าดาว ไม่จริงอ่ะพระจันทร์ดวงใหญ่มีแต่รอยด่างดำเต็มไปหมดเหมือนจะยืนยันที่ผมคิดไว้ว่ามันเป็นเรื่องจริงดูดาวดวงเล็กๆสิ ส่องแสงประกายระยิบระยับ แล้วเดือนอย่างกูได้แต่ลอยนิ่งอย่างอิจฉา
ผมเงยหน้ามองฟ้า ไม่เคยเห็นฟ้าใสแบบนี้นานแล้วนะอากาศกรุงเทพมันมีแต่ฝุ่นควัน งั้นแสดงว่ากูไม่ได้อยู่ในกรุงเทพสิแล้วกูอยู่ที่ไหนวะเนี่ย ผมเดินไปตรงหน้ารถแสงจันทร์สลัวส่องให้เห็นน้ำกระเพื่อมตามรอยคลื่น
หัวคลื่นแตกเป็นฝองกระจายทั่วผืนทราย ลมแรงๆพัดพากลิ่มเค็มกับไอชื้นมากระทบหน้า เสียงคลื่นซัดหาดทรายดังกระชั้นทุกครั้งที่ผมเดินเข้าไปใกล้
ผมยืนอยู่บนทรายแข็งๆ อยากปล่อยใจให้ผ่อนคลายไอ้ต้ามันพากูมาถึงชุมพรแล้วเหรอวะ ป่านนี้มันคงกำลังคุยกับดาวอยู่แน่ๆเลยปล่อยกูทิ้งไว้ในรถคนเดียว ผมถอดรองเท้าออก ตัวผมยังอยู่ในชุดนักศึกษาไม่ได้เตรียมอะไรมาซักอย่าง เพราะไอ้ต้ามันไม่ได้บอกนี่หว่าว่าจะมาคืนนี้เลยถึงถ้ากูรู้ว่ามันมาวันนี้ผมก็อาจจะไม่มากับมันก็ได้การที่ผมมากับมันอาจจะสร้างความอึดอัดใจให้กับทุกฝ่าย ทั้งดาว ผม และไอ้ต้า
ผมปล่อยให้น้ำทะเลซัดสาดมาถึงเท้าที่เหยียบลงบนพื้นทรายผมเดินลงไปอีกเล็กน้อย กะจะให้น้ำทะเลที่ซัดมาล้างชำระความรู้สึกน้อยใจที่เกิดขึ้นมาเกือบสัปดาห์ผมรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่ความน้อยใจหมดลงนั่นหมายถึงความรักของผมที่มีให้ไอ้ต้านั่นหมดลงด้วยผมถอยหลังขึ้นมายืนบนชายหาดอีกครั้ง มึงต้องการอะไรแน่วะไอ้ต้น
มึงอยากเลิกน้อยใจไอ้ต้า แต่มึงไม่อยากเลิกรักมันใช่ไหมผมกำหมัดแน่นกล้ำกลืนความรู้สึกตัวเองก่อนทรุดนั่งลงบนผืนทรายน้ำตาไหลพราก
เสียงเพลงเบาๆ ดังแว่วมา ผมหันหน้าช้าๆ ไปตามเสียง แสงไฟวับแวมไกลๆมีคนอยู่ตรงนั้น เงาตะคุ่มของคนคนนึง ร่างสูงโปร่งกำลังก้มๆเงยๆ อยู่ตรงแสงไฟผมเห็นก็จำได้แล้วว่าใคร ไอ้ต้านั่นเอง ผมลุกขึ้นยืนปาดน้ำตา ไปคุยกับมันให้รู้เรื่องดีกว่ากูไม่อยากเจ็บอีกแล้ว จะเลิกกันก็บอก จะเงียบกันไว้ทำไมถ้าในเมื่อใจของมึงไม่ได้อยู่ที่กูอีกแล้วกูเบื่อกูเกลียดตัวเองที่จะต้องมาเสียน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อมึง
ผมเดินไปช้าๆ ไอ้ต้ายังไม่รู้ว่าผมเดินมา มันก้มหน้าก้มตาพยายามทำอะไรสักอย่างเสียงเพลงดังออกมาแว่วๆ จากปากของไอ้ต้า เพลงของดาวที่มันซ้อมร้องให้ผมฟังเมื่อค่ำอารมณ์มันดีเหลือเกินนะไอ้เวร ผมเดินเข้าไปห่างไม่ถึงห้าเมตรไอ้ต้ามันก็ผุดลุกขึ้นหันหน้าไปทะเลแล้วโวยวาย
"เฮ้ย หยุดพัดก่อนได้ไหมวะ กูจะจุดเทียนแม่งจุดไม่ติดซะที"ไอ้ต้ามันโวยวายใส่สายลมที่พัดอื้ออึงผมยืนนิ่งมองมัน ไอ้ต้าหันมาเห็นผมยืนอยู่มันก็ตกใจ
"เฮ้ย ตื่นไวจังวะ" ไอ้ต้าร้องพลางเดินมาหา ผมก็งงๆ ไอ้ต้ามันยิ้มเขินๆเดินตรงเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมยืนนิ่งไม่รู้จะทำตัวยังไง ไอ้ต้าคลายอ้อมกอดแล้วจูงผมเดินมานั่งตรงที่แสงเทียนวับแวบกำลังจะดับลง
"กูพยายามจุดอยู่นานแล้วแต่ลมแม่งแรงเลยจุดไม่ติดซะที" ไอ้ต้าพูดเขินๆผมมองหน้ามัน เทียนทุกเล่มตอนนี้ดับไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าไอ้ต้าพูดถึงอะไรผมนั่งมองทะเลที่ซัดเข้ามาเป็นระลอก ในใจเริ่มสับสนว่ามันเกิดอะไรกันแน่กับชีวิตกู
"เอามือมานี่" ไอ้ต้าพูดพลางจับมือผมผมขยับตามมันไปอยากรู้ว่ามันจะทำอะไร มือมันพาผมไปสัมผัสกับผืนทรายเรียบๆแล้วลากเลื่อนไปตรงรอยทรายที่ถูกขีดเขียนเป็นรอย ผมไม่ได้เกิดในคืนวันเพ็ญแสงจันทร์มันเลยไม่สว่าง ผมไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไรเห็นเพียงเงาตะคุ่มๆของรอยเขียนที่เป็นประโยคยาว
ไอ้ต้าลากมือผมผ่านตัวอักษรที่มันขีดเขียนไว้ทีละตัวเหมือนมันจับมือผมเขียน ผมกับไอ้ต้าตกอยู่ในความเงียบมือผมถูกลากผ่านไปทีละตัวคำที่มันเขียนเป็นภาษาจีน ไอ้ต้ามันลากมือผมผ่านตัวแรกไปมันก็เริ่มร้องเพลงเพลงเดียวกับที่มันซ้อมร้องเมื่อค่ำใจผมเต้นแรงขึ้นทุกทีเมื่อมือผมลากผ่านตัวอักษรไปได้เกือบครึ่งทางมือที่ลากไปสร้างภาพในหัวผม ผมรู้แล้วว่าไอ้ต้ามันเขียนอะไรไว้ประโยคภาษาจีนที่ผมกับไอ้ต้าเคยพูดบอกกัน
จนมือผมลากผ่านตัวสุดท้าย น้ำตาผมก็ไหลอาบแก้ม โผกอดไอ้ต้าแน่น
"เพลงนี้ของมึงนะต้น เพลงนี้ชื่อว่ารักเพียงเธอคนเดียวชั่วชีวิต" ไอ้ต้ากระซิบบอกผมเสียงเบาผมกอดมันแน่น คำถามที่ค้างคาว่ามันจะเปลี่ยนไปหรือไม่ผมได้รับคำตอบแล้วไอ้ต้ายังเป็นคนเดิม คนที่ผมรักมันสุดหัวใจ ไอ้ต้าเงยหน้ามองผมก่อนจะประทับริมฝีปากของมันลงบนริมฝีปากสั่นระริกของผม ไออุ่นของความรักถ่ายทอดผ่านริมฝีปากของเราสองคน
ผมปล่อยให้เราสองคนจูบกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานก่อนที่ไอ้ต้าจะถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องหน้าผมไว้น้ำตามันก็ไหลอาบแก้มเหมือนผมเช่นกัน
"กูรักมึงนะต้นมึงคือคนเดียวที่กูพูดคำว่ารักได้จากหัวใจ กูสัญญาว่ากูจะอยู่กับมึงตรงหัวใจจนชั่วชีวิต" ผมนิ่งอึ้งปล่อยน้ำตาไหลอาบหน้าไอ้ต้ามันพูดเหมือนเพลง เพลงที่ผมเข้าใจผิดคิดว่ามันแต่งให้ดาวแต่แท้ที่จริงแล้วมันคือเพลงของผมกับไอ้ต้า เพลงของเราสองคน
ไอ้ต้าจับมือผมไว้ แล้วเริ่มต้นร้องเพลงนั้นอีกครั้ง
"ชั่วชีวิตของฉัน ต้องผ่านอะไรมากมายโหดร้ายและสวยงาม คละเคล้าปะปนกันแต่มีสิ่งเดียวที่รู้ดี ฉันและเธอไม่เคยจะทิ้งกันแม้วันนั้น จะทุกข์ระทมปวดร้าวเพียงใด
อยากจะบอกเธอ หนึ่งคำที่ฉันมี จะวันนี้พรุ่งนี้หรือว่าวันไหนไหนเธอคือคนเดียวที่ฉันมี ที่ฉันพูดคำรักจากหัวใจ นานแค่ไหนหัวใจนี้จะขอมีเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหนฉันมีเธออยู่เสมอจะอยู่ตรงนี้ฉันสัญญา จะรักษารักจริงที่ค้นเจอ บอกกับเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหนฉันรู้เธออยู่กับฉันจะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจ จะพบเจอใครใครไม่สำคัญ เพราะว่าฉันจะรักเพียงเธอคนเดียวชั่วชีวิต"
ไอ้ต้าร้องเพลงไปสะอื้นไป ผมไม่เหลือความรู้สึกน้อยใจอีกแล้วแปลกตรงที่ความรู้สึกน้อยใจหายไปแต่ความรักของผมที่มีให้มันกลับเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมทั้งๆที่มันมากจนล้นแล้วก็ตามผมจับจ้องหน้าไอ้ต้าไว้ตลอดเวลาที่ไอ้ต้าร้องเพลงของเราให้ผมฟังมือที่จับกันแน่นเหมือนว่าเราจะไม่ยอมให้ใครมาพรากจากกัน ผมก้มลงจูบมันอีกครั้งไอ้ต้าเอนตัวลงนอนปล่อยให้ผมประทับริมฝีปากอบอุ่นได้เต็มที่
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับ สุดที่รักของผม" เสียงไอ้ต้าพูดแผ่วเบาข้างหู ผมเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนสามสิบสี่พอดี ผมอายุครบยี่สิบปีแล้วพร้อมๆกับที่ไอ้ต้ามันบอกรัก ผมจ้องมองไอ้ต้าคงไม่มีของขวัญชิ้นไหนที่จะสำคัญไปมากกว่าของขวัญที่อยู่ตรงหน้าไอ้ต้ามันคือของขวัญจากฟ้าไกล ไอ้ต้ามันคือคำตอบของหัวใจของผมจริงๆจะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจจะพบเจอใครใครไม่สำคัญ เพราะว่าฉันจะ.......

"รักเพียงเธอคนเดียวชั่วชีวิต"

kamaji

ขอบคุนคราบ

Schwarzwald

ขอบคุณครับ

pheonixfirer

ขอบคุณครับ

koppy

ขอบคุณมากคับ

pt200

ขอบคุณครับ

xoman

ขอบคุณครับ

gvdryotn

ขอบคุณมาก

4_NAY

สุดโรแม้นซ์

pierce

แอร๊ยยยย โรแมนติกโคตรๆ

sugarxxx

"รักเพียงเธอคนเดียวชั่วชีวิต"   

bomb2534

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

areen

ขอบคุณมาก

skete

ขอบคุณมาก

Onuris

เห้อ คราม่าซีนอีกแล้ว

Soyu

ขอบคุณนะครับ

aabbcd2

ขอบคุณครับ

BlueLabel

ซึ้งเลยย ขอบคุณครับ

xycrest

ขอบคุณครับ