แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย potter585 เมื่อ 2011-3-14 17:18
ถ้าอ่านแล้ว น้ำตาไหล ไม่ได้หมายความว่าคุณอ่อนแอและไม่ต้องอายครับ
แต่เป็นเพราะคุณเข้าใจและเห็นใจความรู้สึกของผู้อื่นตากหาก ครับ
..Forward mail..
> > >>อ่านกี่ครั้งก็....รู้สึก...อยู่เสมอ.....
> > >>พี่-น้อง> > >> >
> > >> > ฉันเกิดในหมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลผู้คน> > >
> > แต่ละวันพ่อแม่ของฉันต้องพรวนดินในไร่ท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ> > >
> > ฉันมีน้องชายอยู่หนึ่งคน อายุน้อยกว่าฉัน 3ปี
> > >>> วันหนึ่งฉันขโมยเงินของพ่อเพื่อไปซื้อผ้าเช็ดหน้าที่เพื่อนๆของฉันมีกัน> > >> >>
> >> > จากนั้นพ่อก็รู้เรื่อง พ่อให้ฉันกับน้องคุกเข่าหันหน้าเข้าหากำแพง> > >
> > โดยที่ในมือพ่อมีก้านไม้ไผ่อยู่หนึ่งก้าน> >
>> > "ใครขโมยเงินไป" พ่อตวาด> > >>
>> > >> > ฉันกลัวมากไม่กล้าพูดอะไรออกไป น้องชายฉันก็เช่นกัน> >
>> > พ่อจึงเอ่ยขึ้นว่า> >
>> > " ก็ได้ ในเมื่อไม่มีคนรับสารภาพ> > >
> > ก็ต้องโดนลงโทษทั้งคู่นั่นล่ะ"> > >> >
> > >> > พ่อชูก้านไม้ไผ่ในมือขึ้น> > >>
>> > >> > ทันใดนั้นน้องชายของฉันก็ลุกขึ้นคว้าข้อมือของพ่อไว้ แล้วพูดว่า> > "ผมขโมยเองครับ"
> > >> >> ก้านไม้ไผ่ก้านนั้นได้กระหน่ำลงบนหลังของน้องของฉันอย่างต่อเนื่อง
> > >> > พ่อโกรธมาก พ่อตีน้องของฉันไม่หยุด> >
>> > จนพ่อหอบด้วยความเหนื่อย> >
>> > พ่อนั่งลงบนเก้าอี้ และด่าว่าน้องชายของฉัน> >
>> > "ของคนในบ้านแกเอง แกยังขโมยได้ต่อไปแกจะทำชั่วอะไรอีก> >
>> > แกน่าจะโดนตีให้ตายไอ้หัวขโมย"> > >>> คืนนั้นฉันกับแม่กอดน้องชายของฉันไว้> >
>> > หลังของน้องมีแผลเต็มไปหมด> > >
> > แต่เขาไม่ได้ร้องไห้แม้แต่น้อย
> > >> กลางดึกคืนนั้นฉันนอนร้องไห้เสียงดังและนานมาก
> > น้องเอามือเล็กๆ ของเขามาปิดปากฉันไว้ แล้วพูดว่า>> > "พี่ครับ ไม่ต้องร้องไห้นะมันผ่านไปแล้ว"
> >> ยังไงฉันก็อดที่จะเกลียดตัวเองไม่ได้> >
>> > ที่ไม่มีความกล้าจะบอกความจริงกับพ่อ>
> >>หลายปีผ่านไป> > แต่เหมือนกับว่าเหตุการณ์มันเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง
> >> > ฉันไม่อาจลืมคำพูดของน้องชายตอนที่เขาปกป้องฉันได้เลย> > >
> > ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 8 ปี ส่วนฉันอายุ 11 ปี
> >> > เมื่อตอนที่น้องชายของฉันใกล้จบ ม.ต้น
>> > เขาได้รับการตอบรับจากโรงเรียน> > ม.ปลายว่าเขาสอบได้ในขณะที่ฉันซึ่งใกล้จบ ม.ปลาย
> > > ก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยของจังหวัดเช่นกัน
> > > คืนนั้นพ่อได้นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่สวนหลังบ้าน
> >> > ฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า "ลูกเราทั้งคู่เรียนดี> > > เรียนดีมากนะ"> >
>> > >> > แม่ซึ่งนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆพ่อได้พูดว่า>
> >> > "แล้วเราจะส่งเสียลูกทั้งคู่ได้อย่างไร> > > > > ในเมื่อเราก็ไม่ค่อยมีเงิน">
> > >> > ทันใดนั้นน้องชายของฉันได้เดินเข้าไปหาพ่อแล้วพูดว่า
> > >> > "ผมไม่ต้องการเรียนต่อผมอ่านหนังสือมามากพอแล้ว"
> > > > พ่อเหวี่ยงมือตบลงที่แก้มของน้องของฉันฉาดใหญ่
>>> > "ทำไมถึงคิดโง่ๆอย่างนี้ต่อให้พ่อต้องไปเป็นขอทานข้างถนนพ่อก็จะส่งแกทั้งคู่เรียนจนจบให้ได้"
> >> > คืนนั้นทั้งคืนพ่อได้เดินไปตามบ้านต่างๆทั่วทั้งหมู่บ้าน> เพื่อขอยืมเงิน
> ฉันค่อยๆเอามือประคบแก้มบวมๆของน้องชายเบาๆ และคิดว่า> " ต้องให้น้องได้เรียนต่อไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจหลุดพ้นชีวิตลำบากเช่นนี้ไปได้">แต่ในขณะเดียวกันฉันก็ไม่อาจล้มเลิกความคิดอยากจะเรียนต่อไปได้
>> > ใครจะรู้ได้ ... วันต่อมาในตอนเช้ามืด> > >
> > น้องชายของฉันได้ออกจากบ้านไปพร้อมทั้งเสื้อผ้าติดตัวเพียงไม่กี่ชิ้น> >
>> > และถั่วเพียงเล็กน้อยเพื่อประทังความหิว> > >
> >> > ก่อนไปเขาได้ทิ้งข้อความไว้ใต้หมอนของฉัน> >
>> > ขณะฉันกำลังหลับ> >
>> > " พี่ครับการจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ใช่ง่ายๆนะ ....> > >> > ผมจะไปหางานทำ> >
>> > แล้วจะส่งเงินมาให้พี่">>> > ฉันนั่งอยู่บนเตียง> >
> > อ่านข้อความของน้องชายด้วยน้ำตานองหน้า ...> ฉันร้องไห้จนเสียงแหบแห้งไป> >
>> > ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 17ปี ส่วนฉันอายุ 20 ปี .
> >> > ด้วยเงินที่พ่อยืมมาจากคนในหมู่บ้าน> > >>
> >>รวมกับเงินที่น้องชายของฉันได้รับเป็นค่าจ้างมาจากการทำงานเป็นกรรมกรแบกหามที่
ไซท์ก่อสร้าง ...> >
>> > ฉันจึงสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้จนถึงปี 3
> >> > วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องพัก> >
>> > เพื่อนร่วมห้องของฉันได้เข้ามาบอกว่า "มีชาวบ้านมาหาเธออยู่ข้างนอกแน่ะ"
>> > ทำไมชาวบ้านถึงมาหาฉันล่ะ???> >
>> > ฉันเดินออกไปแล้วมองเห็นน้องชายของฉันยืนอยู่> >
>> > ตัวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นปูนและทรายจากงานก่อสร้าง> > >> > ...
> > >> > ฉันถามเขาว่า "ทำไมไม่บอกเพื่อนพี่ไปว่าเป็นน้องชายพี่ล่ะ"> > >> >>
> >> > น้องชายของฉันตอบยิ้มๆ ว่า "ก็ดูผมสิ สกปรกมอมแมมออกอย่างนี้ขืนบอกว่าเป็นน้องพี่
เพื่อนๆก้อได้หัวเราะเยาะพี่กันพอดี"> > >> > ฉันค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาไปปัดฝุ่นให้น้อง> > >
> > และพยายามพูดด้วยเสียงเครือๆในลำคอ> >
>> > " พี่ไม่สนใจว่าใครจะพูดยังไง> >
>> > เธอเป็นน้องของพี่ไม่ว่าเธอจะดูเป็นอย่างไรก็ตาม"> >
> >> > จากนั้นน้องของฉันได้ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง> >
>> > เป็นกิ๊บหนีบผมรูปผีเสื้อ . เขาติดกิ๊บให้ฉัน> >
>> > แล้วพูดว่า> > >
> > "ผมเห็นสาวๆในเมืองเค้าติดกันผมเลยอยากให้พี่ติดบ้าง"> > > >> > ฉันหมดเรี่ยวแรงลงในทันใด> >
>> > ดึงน้องชายเข้ามาสวมกอดและร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลานาน> > >
> > ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 20ปี ส่วนฉันอายุ 23ปี .> >
> >> > วันที่ฉันพาแฟนหนุ่มของฉันมาที่บ้านเป็นครั้งแรก>
> >> > ฉันสังเกตเห็นว่า> >
>> > หน้าต่างบ้านที่เคยแตกไป ได้ถูกซ่อมเรียบร้อยแล้ว> >
> >> > เมื่อเข้าไปในบ้านก็เห็นว่าบ้านสะอาดขึ้นมาก> >
> >> > หลังจากที่แฟนของฉันกลับไปฉันพูดกับแม่ว่า> >
>> > " แม่ไม่ต้องเสียเงินเพื่อทำความสะอาดบ้านกับซ่อมกระจก
> > >> > เพียงเพราะหนูจะพาแฟนมาที่บ้านหรอกนะคะ">
> >> > แม่ยิ้ม แล้วพูดว่า " แม่ไม่ได้จ้างหรอก> >
>> > น้องชายลูกต่างหาก> >
>> > วันนี้เค้าขอเลิกงานเร็วเพื่อกลับมาทำความสะอาดบ้าน
> > >> > ลูกยังไม่เห็นมือน้องหรอกเหรอ> >
>> > น้องโดนกระจกบาดตอนกำลังเปลี่ยนกระจกบานใหม่น่ะ"
> >> > ฉันรีบเข้าไปหาน้องที่ห้องนอนของเขา> >
> >> > ฉันรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับร้อยเล่มทิ่มลงกลางใจเมื่อได้เห็นบาดแผลบนมือ> > >
> >> > ฉันจับมือน้องเอาไว้อย่างเบามือที่สุด "เจ็บมากไหม"
> > >> > ฉันถาม> > >> >
> > >> > "ไม่เจ็บสักหน่อยพี่ก็รู้นี่ผมทำงานก่อสร้างนะวันๆ
> > >> > มีหินตกมาใส่เท้าผมเต็มไปหมด> >
>> > แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมคิดเลิกทำงานหรอกนะ>
> >> > และ..."> >> น้องชายของฉันยังพูดไม่จบประโยคแต่ก็ต้องหยุดพูด
> > >> > เพราะฉันหันหน้าหนีเขาน้ำตาไหลอาบหน้าของฉันอีกครั้ง
> > ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 23ปี ส่วนฉันอายุ 26ปี...
> >> > หลังจากนั้นฉันก็ได้แต่งงานและย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง
>> > หลายครั้งที่สามีของฉันชักชวนให้พ่อแม่ของฉันย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองด้วยกัน
> >> > แต่ท่านทั้งสองก็ปฏิเสธ> >
> >> > ท่านบอกว่าท่านเคยย้ายออกจากหมู่บ้านครั้งหนึ่ง
> >> > แต่เมื่อออกไปแล้ว>
>> > ท่านไม่รู้จะทำอะไรดี> >
>> > จึงได้ย้ายกลับเข้ามาใช้ชีวิตในหมู่บ้านตามเดิม>
>> > น้องชายของฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการที่จะให้เขาและพ่อแม่ย้ายออกไป> เขาบอกกับฉันว่า>
> > "พี่คอยอยู่ดูแลพ่อและแม่ของสามีพี่ทางนั้นเถอะ> >
>> > ผมจะดูแลพ่อและแม่ทางนี้เอง"> > >>
> >> > สามีฉันได้ขึ้นเป็นประธานของบริษัทของครอบครัว
>> > เราทั้งคู่อยากให้น้องชายของฉันเข้ามารับตำแหน่งผู้จัดการบริษัท> > >
> >> > แต่น้องชายของฉันก็ไม่รับตำแหน่งนี้> >
>> > เขาขอเข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานธรรมดา> > >>
> >> > วันหนึ่งน้องชายของฉันต้องปีนบันไดขึ้นไปซ่อมสายเคเบิล>
> >> > และตกลงมาเพราะโดนไฟดูด>
> >> > เขาถูกรีบหามส่งโรงพยาบาล> > >>
> >> > ฉันและสามีรีบไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล>
> >> > น้องชายของฉันขาหักต้องเข้าเฝือกที่ขา>
> >> > ... ฉันโกรธมากจึงตวาดน้องไปว่า> >
> >> > "ทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งผู้จัดการหา!!!>ถ้าเป็นผู้จัดการก็จะได้ไม่ต้องมาทำงานเสี่ยงๆ
อย่างนี้> ดูตัวเองซิ> เจ็บเจียนตายอยู่แล้วทำไมถึงไม่ยอมฟังพี่บ้าง">
> >> คำตอบจากปากน้องของฉันรวมถึงสีหน้าเคร่งเครียด>
> >> > ยังยืนยันความคิดเดิมของเขา>
> >> > " พี่ลองคิดถึงพี่เขยสิครับ พี่เขยเพิ่งจะได้เป็นประธาน>
> >> > ส่วนผมมันการศึกษาต่ำ>
> >> > ถ้าผมได้เป็นผู้จัดการ> >
>> > คงจะมีเสียงนินทาว่าร้ายเต็มไปหมด">
> >> > น้ำตาปริ่มดวงตาของฉันรวมทั้งสามีของฉันด้วย .
> >> > ฉันบอกกับน้องว่า>
> >> > "แต่ที่เธอไม่ได้เรียนต่อก็เพราะพี่..."
> >> > "ทำไมต้องพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วด้วยล่ะครับ"
> >> > น้องชายของฉันจับมือฉันไว้
> >> > ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 26ปี ส่วนฉันอายุ29 ปี...
> >> > เมื่อน้องชายของฉันอายุได้30ปี
> > >> > เขาได้แต่งงานกับสาวชาวนาในหมู่บ้านเดียวกัน
> >> > ในงานแต่งงานประธานในงานได้ถามน้องชายของฉันว่า
> > >> > "ใครคือคนที่คุณรักที่สุดในชีวิตนี้"> > >>
> >> > น้องชายของฉันตอบอย่างไม่ลังเล "พี่สาวของผมครับ" .
> > >> > และเขาก็เล่าเรื่องราวที่แม้แต่ฉันยังจำไม่ได้> > > "ตอนผมอยู่โรงเรียนประถม
โรงเรียนอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง>> > เราสองคนพี่น้องต้องใช้เวลาถึง 2ชม. เพื่อเดินไปเรียนและเดินกลับบ้าน>
>> > วันหนึ่งผมทำถุงมือหายไปข้างหนึ่ง> >
>> > พี่สาวผมจึงได้ให้ถุงมือของเธอข้างหนึ่ง> >
>> > และเธอก็ใส่ถุงมือเพียงข้างเดียวเดินเป็นระยะทางไกล > > เมื่อเรากลับถึงบ้านมือเธอบวมแดงเพราะอากาศหนาว>> > เธอไม่สามารถจับช้อนทานข้าวได้ด้วยซ้ำ ... นับจากวันนั้นผมสาบานกับตัวเองว่าตลอดชีวิตของผมผมจะดูแลพี่สาวของผมให้ดี>และจะทำดีกับเธอ"> เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่ว
> > >> > สายตาทุกคู่ของแขกเหรื่อหันมาจับจ้องที่ฉัน
>>>>คำพูดจากปากฉันออกมาอย่างยากลำบาก ...
>>>>"ในโลกใบนี้> > >> > คนเดียวที่ฉันรู้สึกขอบคุณที่สุดคือน้องชายของฉันค่ะ">
>> > ในวาระที่มีความสุขที่สุดเช่นนี้> น้ำตาได้รินไหลออกมาจากสองตาของฉันอีกครั้ง...
> >> จงรักและห่วงใยคนที่คุณรักในทุกๆ> > วันในชีวิตของคุณและเขา> > คุณอาจจะคิดว่าสิ่งที่คุณทำให้ใครสักคนเป็นเพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆ> >
>> > แต่สำหรับคนคนนั้นอาจจะมีความหมายมากอย่างคาดไม่ถึง
> > >> > .. ไม่ว่าเขาคนนั้นจะคือ> พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ คนรัก เพื่อน
>>>>หรือแม้คนที่คุณไม่รู้จัก ก็ตาม........
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2011-3-14 15:57:57
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2011-3-15 11:31:32
โพสต์ 2011-3-17 17:35:39
โพสต์ 2011-3-18 18:02:58
โพสต์ 2011-3-20 14:48:30
โพสต์ 2011-3-22 23:34:41
เจ้าของ