เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 31 - 32 #

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ได้สิลูก เดี๋ยวแม่ช่วยนะลูกนะ” คุณแม่สวนขึ้นทันควันครับ
“ตายแล้วจะมีปาร์ตี้ ต้องสนุกแน่ๆ เลยค่ะ” ยัยลูซ่าพูดขึ้นครับ
“ใช่จ๊ะหนูลูซี่ มันต้องสนุกมากแน่ๆ!” แม่พูดจบก็ยิ้มแต่ผมไม่ได้โง่ที่ดูไม่ออกว่ารอยยิ้มนั้นแฝงอะไรไว้บ้าง
Lesson 31
ตอนนี้ในครัวก็มีผม มีคุณแม่ แล้วก็ป้าช้อย กำลังเม้าส์เรื่องของยัยลูซ่ากันอย่างมันส์ปากเลยครับบางครั้งผมฟังก็หัวเราะไปด้วย
“ป้าฉันน่ะพูดตรงๆเลยนะ ไม่เคยมีความคิดจะเอานังนี้มาเป็นสะใภ้หรอกนะ หน้าตาก็ดี การศึกษาก็สูง แต่กิริยา สัมมาคารวะ ไม่มีเลยสักนิด” คุณแม่ก็บ่นต่อไปเรื่อยครับ
“แหมคุณผู้หญิง ก็เค้าเรียนจบนอกสันดาร เอ้ย นิสัยอาจจะเป็นแบบชาวต่างชาติก็ได้มั่งคะ” ก็จริงของป้าแกนะ
“คุณแม่ครับ เราจะทำอะไรกันบ้างครับ” ผมถามตัดบทไปเลยครับ ไม่งั้นเดี๋ยวอาหารเสร็จไม่ทัน
“หึหึ” คนพูดเสร็จก็หันหน้าไปหาป้าช้อยแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เราจะทำอาหารรสจัดจ้านกันนะจ๊ะวันนี้ มีพริกเท่าไร ใส่ไปไม่ต้องยั้งเลยนะลูก” ผมงงกับคุณแม่ครับ
“ถ้าเผ็ดมากไปเดี๋ยวจะกินกันไม่ได้นะครับคุณแม่” ผมเตือนสติของคุณแม่
“ไม่เป็นไรลูก งานนี้ใครกินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน” ผมก็งงๆ แต่ก็จัดให้ครับเพราะผมโดยส่วนตัวก็ชอบทานอาหารรสจัดอยู่แล้ว ผมก็ทำอาหารไปหลายอย่างแต่ แต่ละอย่างที่แม่จดรายการไว้มีแต่อาหารรสจัดจ้านทั้งนั้นเลยครับเช่น ผัดเผ็ดหมูป่า ต้มโค้ง อะไรพวกนี้ และผมรู้สึกคุณแม่จะใส่พริกเยอะเป็นพิเศษ และเมื่อถึงตอนเย็นก็เริ่มมีแขกมาที่บ้านครับ แต่คุณแม่บอกผมว่างานนี้คนไม่เยอะเชิญเฉพาะสนิทๆเท่านั้น และที่สำคัญ พวกเพื่อนพี่วิน
ก็มาด้วยครับรวมทั้งไมโลกะโอด้วย
“เฮ้ย ไงวะ ไม่เจอนาน” พี่โชว์ทักพี่วินครับ
“สบายดีเว้ย มาๆพวกมึงเข้ามาก่อน” ไม่ต้องสงสัยทำไมพี่เค้าไม่ทักผมกัน เค้าคงไม่รู้ว่าผมอยู่นี้เพราะตอนนี้
ผมอยู่ในครัว พวกมันอยู่กันหน้าบ้าน ตะโกนคุยกันหาเห็บหาหอกอทำไมไม่รู้ แล้วพวกนั้นก็คุยกันไปเรื่อย
และอยู่ๆพี่ฟ้าก็ทักขึ้น
“เฮ้ย ไอ้วินมึงชวน หวาน ใจมึงมาเปล่า” ทุกคนเงียบและรอคำตอบ
“ไม่ได้ชวน จะชวนทำไม” ผมชะงักเลยครับแอบได้ยินเป็นคนหูดี
“อ้าว ทำไมไม่ชวนวะ” พี่ต้นสงสัยครับ
“จะชวนทำไม ก็คนทำอาหารที่พวกมึงกำลังแดกเนี่ยคือเฟียร์”
“อ้าว แล้วมันอยู่ไหนวะ”
“อยู่นี้ครับ...สวัสดีครับทุกคน” ผมก็ออกไปเลยครับ เดี๋ยวจะถามกันวุ่นวาย และคนแรกที่เข้ามาหาผมคือ
“แกไปไหนมา ฉันไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ ติดต่อแกก็ไม่ได้”
“...” จะตอบไงล่ะทีนี้ จะบอกว่าโดนลากมากระทำชำเราก็ใช่เรื่อง
“สรุปว่าไง ไปอยู่ไหนมา” ไมโลถามอีกทีครับ
“ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ เฟียร์เค้ามาอยู่บ้านพี่เองแหละ” อ้าวไอ้ปากหมา พูดแบบนั้นเดี๋ยวมีงานเข้าหรอกและก็เป็นไปตามคาดทุกคนหันมาหาผมแล้ว
“ฮิ้ว มาปรับตัวก่อนอยู่จริงเหรอจ๊ะน้องเฟียร์ ฮ่าๆ” พี่ส้มพูดครับแล้วก็หัวเราะกัน แต่ผมนี่สิเขินจนจะม้วน
แล้วเนี่ย
“บ้า พี่ส้มผมไม่มาอยู่หรอกที่นี่อ่ะ มาชั่วคราวเท่านั้นแหละ” ตอบแก้เก้อไปก่อนแล้วกัน
“อะไรใครจะมาอยู่นี้กันเหรอคะ” มาแล้วเสียงภัยวิบัติ เกลียดเสียงอีนี้ชะมัด
“เอ่อ ทุกคนนี้ ลูซี่ นะ เป็นลูกของเพื่อนพ่อกูเอง”
“ตอนนี้แค่เพื่อนค่ะ แต่อีกนิดเดียวก็เกินเพื่อนแล้ว” อีลูซ่าพูดแล้วก็ยิ้มๆครับ แถมเดินไปควงแขนพี่วินเลย
“ขอตัวนะครับพี่ๆ” ผมพูดเสร็จก็ลุกเลยครับ
“จะไปไหน” พี่วินถามครับ
“ไปยกอาหารมาเพิ่ม” ผมบ่ายเบี่ยงครับๆ จริงๆแล้วผมทนเห็นภาพตรงหน้านี้ไม่ได้ต่างหาก มันรู้สึกไม่ดี
“เดี๋ยวให้ป้าช้อยยกมาก็ได้” พี่วินพูดสวนมาครับ
“…” ผมไม่ฟังครับแล้วเดินมาเลย
“เดี๋ยว...” พี่วินถูกอีมารร้ายขัดครับ
“พี่วินอย่าไปห้ามเค้าเลยค่ะ เค้าจะไปไหนก็ปล่อยเค้าเถอะ เรามาสนุกกันดีกว่านะคะ” ยัยนี่รั้งพี่วินไว้ครับ
“วิน ฉัน แป้ง ไมโล ขอตัวก่อนนะ” พูดครับ พี่วินมันก็ผยักหน้า พี่ส้ม พี่แป้ง ไมโล ก็วิ่งตามผมไปในครัวครับ
“เฟียร์ เป็นอะไรหรือเปล่า” พี่ส้มถามครับ
“เป็นอะไร เปล่านี้ครับพี่” ผมตอบเบี่ยงๆ
“ฉันไม่เชื่อแกหรอก รู้ไหมตอนแกเดินออกมาทำหน้ายังกับจะฆ่าคนตาย” ไมโลบอก
“เออนั้นสิ แล้วยัยนั้นท่าทางไม่เบานะ ถึงขนาดควงแขนไอ้วินกลางงานแบบนี้เลยอ่ะ”พี่แป้งเสริมครับ
“ชั่งเค้าเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนี่” ผมตอบแต่แอบเศร้านิดหน่อย ทำไมมีความรู้สึกกำลังจะสูญเสียของบางอย่างไป
“เฟียร์ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าแกมัวแต่ชักช้าอยู่ล่ะก็ ระวังจะมานั่งเสียใจทีหลังนะ” ไมโลพูดครับ
“…” ผมเลือกที่จะไม่ตอบครับ
“เฮ้อ” ไมโลถอนหายใจแล้วก็เดินกันออกไปเลยครับ
ผมยกอาหารออกไปที่งานก็เห็นวินยืนคุยอยู่กับผู้ใหญ่อย่างอารมณ์ดีโดยที่มียัยนั้นเกาะแขนอยู่ สายตาผู้ใหญ่หลายท่านก็เอ็นดู เพราะเข้าใจกันว่า พี่วิน กับลูซี่ เป็นแฟนกัน ผมเห็นภาพแบบนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่า เค้าเหมาะสมกันดีเนอะ ถ้าเทียบกับผมแล้วไม่มีอะไรสู้ได้เลย และที่สำคัญคือ ผมเป็นผู้ชาย!
เมื่องานเลิกตอนนี้ก็ประมาณเที่ยงคืน พวกพี่ส้มกลับไปแล้วครับ และไอ้พี่วินก็ท่าทางเมานิดหน่อยส่วนยัยลูซี่
ก็ยืนยิ้มส่งแขกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านซะอย่างนั้นแหละ ยัยนี้ทานอาหารในงานไม่ได้เลยครับเพราะมันเผ็ดทุกอย่างเธอจึงโวยวายและโดนคุณแม่ด่ากลางงานในข้อหาโวยวายไปทั่ว อิอิ แอบสะใจ ผมเคลียร์ทำความสะอาดในครัวกว่าจะเสร็จก็เกือบจะตีสองแล้ว ผมจึงขึ้นห้องไปอาบน้ำนอน แต่ก็ไม่เจอพี่วิน สงสัยจะไปอยู่กับยัยลูซี่มั่ง ผมก็เลยนอนเลยครับ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำอาหารเช้า ตอนนี้คุณพ่อและคุณแม่ติดฝีมือ
ผมแล้ว เลยจำเป็นต้องทำทุกเช้าและเย็น ผมตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาก็หกโมงครึ่งเวลาตื่นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมึนหัวเล็กน้อย อาจจะเพราะเมื่อคืนนอนดึก หันไปข้างๆกับเจออีกคนนอนอยู่
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมก็ไม่ได้สนใจมากลุกจากเตียงแล้วเดินไปข้างล่าง ซึ่งก็เจอป้าช้อยทุกเช้าเลย ป้าแกตื่นเช้าจริงๆ ขนาดเมื่อคืนก็นอนดึกเหมือนกัน
“วันนี้จะทำอะไรคะ หนูเฟียร์” ป้าช้อยถามครับ
“ทำโจ๊กทะเลแล้วกันนะ” นานๆผมจะทำครับ เพราะมันยุ่งยากต้องแยกเครื่องทะเลเอาไว้เพราะผมแพ้ แต่คนอื่นเค้าไม่แพ้กันเลยไม่เป็นปัญหาเท่าไร เมื่อผมทำอาหารเสร็จก็เดินขึ้นไปบนห้องกะจะปลุกอีกคนให้ลงมากิน
ข้าวแต่
“อ้าว เฟียร์ตื่นนานหรือยังลูก” คุณแม่ครับ
“ตื่นได้สักพักแล้วครับ พึ่งทำอาหารเสร็จ วันนี้มีโจ๊กทะเลนะครับ” ผมตอบแล้วยิ้มให้แม่
“เหรอ อื้ม  แม่ว่าจะไปปลุกลูกชายแม่อยู่ ไม่รู้จะนอนไปถึงไหน ไปด้วยกันซะนี่แหละ”
“ครับ” ผมตอบแล้วก็เดินตามกันไป แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับภาพที่ทำให้ผมวูบเลยครับ
“เอ่อ....ขอโทษครับ” ภาพที่เห็นก็คือ ลูซี่ อยู่บนเตียงกับพี่วิน แทบจะขี่กันแล้วครับ
“ว้าย ขอโทษค่ะ พอดีฉันลืมล็อคห้อง” เธอตีหน้าซื่อตอบ โถ่ผมไม่ได้โง่นะ
“อะไรลูกเฟียร์ เข้าไปสิ” แม่ดันผมเดินเข้ามาพร้อมกับตัวเอง
“ว้าย อะไรเนี่ย ลูซี่ เข้ามาทำอะไรในห้องตาวิน ห๊ะ!” แม่ตะโกนสุดเสียงเลยครับ
“เอ่อ...ลงไป....เตรียมโต๊ะดีกว่านะครับ” ผมเดินลงมาจัดโต๊ะรู้สึกขอบตาร้อนร้อนผ่าว พร้อมกับมีน้ำใสๆ
ไหลออกมา เมื่อจัดโต๊ะเสร็จผมก็เดินไปที่กระท่อมปลายสวนที่เคยทำแผลให้ลุงคนสวนนั้นแหละครับ นี่เราร้องไห้เหรอ เฮ้อ ทำไมถึงอ่อนแออย่างนี้นะ
Lesson 32
( Win Part )
ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเอ๊ะอะของใครบางคน ใครมากวนเนี่ยเมื่อคนยิ่งนอนดึกๆอยู่ เมื่อคืนนี้พองานเลี้ยงเลิก ผมก็ไปดูผับของพ่อ ลูกน้องพ่อโทรมาบอกว่า วัยรุ่นมันตีกันผมก็เลยไปเคลียร์แทน เพราะพ่อก็เมาไม่น้อย พอผมลืมตาขึ้น
“เห้ย ลูซี่ มาอยู่นี่ได้ไง” ผมโดดหนีเธอแทบตกเตียง
“แหม วินค่ะก็ปกติลูซี่ก็มาหาคุณตลอดนี่คะ”
“ลูซี่ กลับห้องของหนูไปซะ” คุณแม่สั่งครับ
“แต่คุณแม่คะ…”
“เดี๋ยวนี้!” คำพูดของคุณแม่เป็นดั่งประกาศิตหากใครไม่ทำตามล่ะก็.....ผมคิดแล้วก็เสียวเลยครับ เพราะแม่
ผม แอบโหดม้าก
“แม่ครับ แล้วเฟียร์ล่ะ” ผมถามเมื่อตื่นมาแล้วไม่เห็น
“หึ เค้าคงไม่อยากเห็นอะไรอุบาดๆ เลยลงไปข้างล่างแล้ว แล้วแกนอนยังไงถึงไม่รู้เรื่องว่าแม่นั้นน่ะมันมาอยู่ในห้องด้วย”
“แม่ เฟียร์เห็นเหรอ” ผมถามและตกใจ เฟียร์จะเข้าใจผมผิดมั้ย
“ใช่เฟียร์เห็น และแม่บอกแกไว้อย่างนะ ว่าแม่ไม่เอายัยลูซี่เป็นสะใภ้จำใส่หัวไว้ด้วย”
“แม่  ผมก็ไม่เอาหรอกน่าลูซี่น่ะ แต่ลูซี่เป็นลูกอาปองเพื่อนพ่อผมเลยไม่อยากจะทำลายน้ำใจเธอน่ะแม่” ผมตอบตามความจริง
“ฉัน  ไม่  สน......แล้วแกลงไปกินข้าวได้แล้ว” พูดจบแม่ก็เดินออกไปเลยครับ เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว
ก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อนกินข้าว แต่พอกวาดสายตาไปก็ไม่เห็นเฟียร์เลย
“วินขา ลงมาไม่รอลูซี่เลย” เสียงลูซี่ดังตามหลังผมมา ผมก็ไม่ได้สนใจเดินไปนั่งที่ประจำของผม
“แม่ เฟียร์ล่ะ” ผมถามเมื่อไม่เห็น
“ไม่รู้” แม่ผมตอบอย่างไม่พอใจนักที่เห็นลูซี่ตามมา แถมยังมานั่งที่ของเฟียร์อีก เห็นแบบนั้นผมจึงไม่ถามต่อ
ไม่งั้นบ้านแตกแน่ พ่อผมซึ่งรู้ดีก็นั่งกินข้าวไม่ปริปากพูดสักคำ บรรยากาศตอนนี้มาคุมากเลยครับเหมือนโต๊ะ
นี้กำลังมีเพลิงนรกนิดหน่อย เมื่อทานข้าวเสร็จผมก็รู้สึกโล่งขึ้นเป็นกองเลยครับ ผมนั่งเล่นอยู่หลังบ้านก็เห็นเฟียร์เดินมาครับ
“เฟียร์ เฟียร์” ผมเรียกเสียงดังลั่น
“…” ง่ะมันไม่ตอบผม
“ฟังพี่ก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด”
“อะไร” มันหันครับ แต่สีหน้า เอ่อ....จะฆ่ากูตายไหมเนี่ย
“พี่ไม่ได้มีอะไรกับลูซี่นะ” ผมพยายามอธิบาย
“แล้วมาบอกผมทำไม” เฟียร์ตอบได้หน้าตายมาก
“ก็อยากบอกให้คนรักรับรู้” นี่แหละหยอดเลย
“วิน มีอะไรจะบอกลูซี่ เหรอคะ” โอ้ย มาทำไมตอนนี้วะ
“นั้นไง คนรักคุณมาแล้วผมไปก่อนนะครับ” มันเตรียมหนีผมแล้วครับ
“เฟียร์คือคนรักของพี่คนเดียว คนอื่นไม่ไช่!” ผมพูดอย่างหนักแน่น
“อะไรนะคะวิน วินจะบอกว่าวินรักมันเหรอ” โอ้ย แส่จังวะ
“ใช่ ผมรักเฟียร์....คน เดียว” ผมเน้นคำหลังเป็นพิเศษ
“ไม่จริงใช่ไหม พี่วินแค่เล่นๆกับมัน เหมือนที่เคยเล่นกับใครอีกหลายๆคน ละอีกอย่าง ผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชาย  ไม่ไช่ผู้ชายเกิดมาคู่ผู้ชาย!” เธอหันไปพูดใส่หน้าเฟียร์ครับ แต่เฟียร์ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยครับ
“….คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ คุณลูซี่  ผมกับพี่วินไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วก็ไม่ต้องการเป็นด้วย” พูดจบมันก็เดินขึ้นห้องไปครับ
“เดี๋ยว เฟียร์ เฟียร์ เฟียร์!” ผมตะโกนเรียกเลยครับ เฮ้อ งานช้างอีกแล้ว
( Fear Part )
ผมขึ้นมาบนห้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งเลยครับ ตอนนี้ผมเก็บอารมณ์ไว้สุดขีดครับ ผมเก็บตัวเองนั่งทบทวนคำพูดของลูซี่ ‘ผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชาย’ ก็จริง....แล้วเราล่ะเป็นผู้ชายจะไปคู่กับผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตู
“เฟียร์   เฟียร์ลูก” แม่นั้นเองครับ
“ครับแม่ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามอยู่ในห้อง
“ขอแม่เข้าไปได้ไหม” ผมเดินไปเปิดประตูให้เรากลับมานั่งที่เตียง
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลูก” แม่ถามผมครับ
“เปล่าครับ” ผมตอบเบี่ยงๆ ทั้งที่ในใจมีเต็มไปหมด
“มีอะไรก็ระบายมาเถอะ แม่พร้อมรับฟัง อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเลยไม่ต้องเก็บมันไว้หรอกลูก” โหแม่เหมือนหมอดูอ่ะ มองได้เฉียบมากว่าผมกำลังเป็นอะไร
“…ฮึก...ฮือ” ผมร้องไห้แล้วโผเข้ากอดแม่เลยครับ
“ไม่เป็นไรนะ แม่รู้ว่าหนูคิดมากเรื่องอะไร” แม่พูดแล้วเอามือลูบหัวผม
“…” ผมไม่ตอบครับ ร้องไห้อย่างเดียว มันอึดอัดมากๆครับ
“ลูกชายแม่น่ะ ไม่เคยบอกรักใครมาก่อนรู้ไหม ถึงเค้าจะเคยเสเพมากขนาดไหนแต่เค้าก็รักหนูเฟียร์ เรื่องนี้แม่รู้ดีที่สุด” แม่บอกผมครับ
“แม่น่ะเลี้ยงวินมาตั้งแต่เกิด วินไม่เคยสนใจใคร หรือห่วงความรู้สึกใคร และไม่เคยแคร์ใครด้วย แต่นี้พี่เค้าแคร์ความรู้สึกเฟียร์มาก เฟียร์ไม่ต้องเชื่อที่แม่พูดก็ได้นะลูก พ่อกับแม่คุยกันเรื่องนี้ตอนแรกๆ ว่ามันสนใจความรู้สึกคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ และแม่ก็ได้คำตอบว่า ตั้งแต่พี่เค้าเจอเฟียร์ไงจ๊ะ”
“…” ไม่ตอบครับ กำลังอึ้ง นี่พี่วินรักเราจริงเหรอ
“แล้วหนูล่ะ เฟียร์ รักพี่เค้ามั้ย อย่าโกหกแม่ แม่รู้นะว่าพี่เค้าไม่ได้รักเฟียร์ข้างเดียว” ผมเงยหน้ามองหน้าแม่ แม่ก็ยิ้มครับ
“ผมเป็นผู้ชายครับ พี่วินรักเฟียร์ไม่ได้หรอก ผู้หญิงยังไงก็ต้องคู่กับผู้ชายครับแม่” ยิ่งพูดคำนี้ก็ยิ่งเจ็บครับ เจ็บใจจริงๆ
“ไม่เกี่ยวนี่ลูก ความรักน่ะ มันไม่ได้จำกัดเพศหรอกนะ การที่เรารักใครสักคนนึงไม่สำคัญว่าจะเป็นหญิง
หรือชาย แต่เป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข และอบอุ่น” แม่พูดจบผมก็นิ่งครับ
“…” พูดไม่ออกเลย แต่ก็จริงอย่างที่แม่ว่า ทำไมเราโง่อย่างนี้นะ
“เฟียร์ ยังไม่ได้ตอบแม่เลย...ว่ารักพี่เค้าไหม” ผมเอ๋อกับคำถามนี้ครับ
“…” ผมผยักหน้าแทนคำตอบครับแล้วก็รู้สึกตอนนี้เลือดสูบฉีดหน้าผมดีจริงๆ
“หุหุ แม่ถามแค่นี้ต้องหน้าแดงด้วย....เอาละเดี๋ยวแม่ไปก่อนล่ะ แล้วก็เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปงานเลี้ยงกับแม่หน่อยนะ
เค้าไปกันทั้งบ้านเลย” แม่หันมาบอกพร้อมกับยิ้ม
“จะดีเหรอครับ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“นี่ไม่ใช่คำชวนนะจ๊ะ....แต่เป็นการบังคับจ๊ะ” พูดจบแม่ก็เดินออกไปครับ
“ครับ” ผมยิ้มตอบรับ
ตอนนี้ผมก็นอนเล่นอยู่ในห้องนั้นแหละครับ คิดไปคิดมา ผมว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมไม่ยกพี่วินให้ยัยลูซี่นั่นหรอกครับ  
ตอนเย็นผมก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อทำกับข้าว ตอนเดินผ่านห้องนั่งเล่น ก็พบ พี่วินนั่งอยู่ และมีปลิงทะเลเกาะอยู่ด้วย อะไรจะเหนียวขนาดนั้น อย่าให้ผมทวงสิทธิ์บ้างนะ หึ้ม เมื่อผมทำกับข้าวเสร็จ ผมก็ตะโกนเรียกทุกคนจากข้างล่างครับ
“คุณพ่อ คุณแม่ น้าโชค น้าชัย พี่วิน คุณลูซี่  อาหารเย็นเสร็จแล้วเชิญครับ” ผมตะโกนกลางบ้านเลยครับขี้เกลียดเดินขึ้นไปตามเอง
“เสร็จแล้วเหรอลูก เดี๋ยวพวกแม่ลงไปนะจ๊ะ จะเสร็จงานแล้ว” เสียงมาจากห้องทำงานสงสัยคุยธุระกันอยู่
“ครับ คุณแม่ เร็วๆนะครับไม่งั้นอาหารจะเย็นหมด” พูดจบผมก็เดินไปในห้องทานอาหาร โดยมีคนตามมาอีกสองคน
“วินขา พรุ่งนี้ วินไปงานเลี้ยงกับคุณแม่หรือเปล่าคะ” ลูซ่า มันถามครับ
“ไปครับ” พี่วินก็ตอบมัน หึ้ย ชักเริ่มหงุดหงิด
“มาแล้ว ๆ ไหนมีอะไรกินบ้างเนี่ย” คุณพ่อครับ ดูท่าทางจะลุ้นกับอาหารผมแทบทุกมื้อว่าผมจะทำอะไรให้ทาน
“นั่งที่เถอะคุณ จะได้ทานกันสักที” แม่เอ่ยขึ้นครับ และเมื่อพี่วินนั่งลงที่พี่วินยัยลูซี่ก็เตรียมจะนั่งข้างๆพี่วินครับ แต่ขอโทษ มันที่ของผม!
“อุ้ย ตายอะไรกันคะคุณเฟียร์ นี่มันที่ของลูซี่นะคะ” เธอพูดแล้วมุ่ยหน้าครับ
“…” ผมเงียบไม่ตอบแต่นิ่งไว้
“วินคะ ดูรุ่นน้องวินสิ ลุกออกไปจากที่ฉันเดี๋ยวนี้นะ” เธอตวาดเสียงลั่นเลยครับ
“พี่วิน วันนี้เฟียร์ไม่ค่อยได้เห็นพี่เลย คิดถึง คิดถึง.....ฟอด” ผมไปหอมแก้มพี่วินครับ ดูพี่วินเหวอนิดหน่อยแต่
ก็ยิ้ม คุณแม่ก็หัวเราะ คิกคัก คิกคัก
“นี่เธอ ฉันพูดได้ยินไหม!...ฟึ้บ” เธอกระชากข้อมือผมครับ
“จำเป็นมั้ยที่ผมต้องบอกคุณ ในเมื่อที่นั่งตรงนี้มันเป็นของผม แล้วคุณก็เลิกรังควานพี่วินได้แล้ว พี่วินเค้ารักผม คุณไม่ละอายบ้างเหรอที่มาคอยตามผู้ชาย ต้อยๆ แบบนี้” เอ๋อรับประทานทั้งโต๊ะอาหารแต่ผมแอบเห็นหัวเราะกันด้วย คริคริ
“อ้าย นี่แกด่าฉันเหรอ” กรี๊ด ได้เหมือนเปรตมาก
“ชมครับ ผมชมคุณ” ผมยิ้มให้ครับ แต่เป็นยิ้มแบบเยาะเย้ย ในเมื่อเธอโง่เข้ามาอยู่ในเกมของผมเอง
“ป้าช้อย ตักข้าวเลยครับ ใครไม่นั่งก็ปล่อยเค้าไป คงตามกลิ่นธูปไม่เจอน่ะป้า” ผมพูดจบเปรตก็ร้องอีกแล้วครับ
“กรี๊ด  ฝากไว้ก่อนนะแก”
“อย่านานนะครับ เดี๋ยวลืม” ผมพูดจบเธอก็เดินออกจากบ้านไปเลย ดีหมดเสี้ยนหนามสักทีแต่สักพักก็...
“ฮ่าๆ” คุณแม่ครับ อยู่ดีๆก็หัวเราะ
“เอ้าๆ คุณๆ เบาๆ เดี๋ยวก็ตายหรอกหัวเราะขนาดนั้นอ่ะ” คุณพ่อเตือน
แล้วเย็นนั้นเราก็กินข้าวกันอย่างอร่อยครับผมมองพี่วินแล้วก็ยิ้ม พี่วินก็ยิ้มตอบครับคุณแม่ก็นะ พูดอะไรไห้ผมอายกลางโต๊ะอาหารตลอด หึงบ้างล่ะ ปากแข็งบ้างล่ะ ผมนี่จะกินข้าวใต้โต๊ะอยู่แล้ว พอกินกันเสร็จผมก็ขึ้นไปนอนครับ แต่พอผมขึ้นมาก็เจอพี่วิน นอนอยู่บนเตียงแล้วครับ ผมก็เลยรีบไปอาบน้ำจะได้มานอน แต่ขณะที่ผมกำลังล้มตัวบนที่นอน
“เฟียร์ พี่มีเรื่องสงสัย”
“อะไร” หัวถึงหมอนแล้วครับ
“เฟียร์ หึงพี่เหรอ”
“เปล่า” เปล่าห่าอะไรตาแทบกระเด็น(ด่าตัวเอง)
“เหรอ แล้วรักพี่บ้างได้มั้ย” ถามแบบนี้เลยเหรอถ้าตอบตรงๆจะได้ใจไป
“ขอกอดหน่อย” พูดจบไม่ทันได้คำตอบเลยผมก็พลิกตัวไปกอดมันไว้แล้วครับ
“อ้อนจัง” พอพี่วินพูดจบผมก็หลับเลยครับเดี๋ยวถามเซ้าซี้จะยิ่งมากความ

imanaji

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ น่ารัก จัดการเลยค่ะคุณแม่

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆคร้าบบ

NiceNons

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

diablo2

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม