เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 25 - 26 #

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
( Fear Part )
ตอนนี้จิตใจผมว่างเปล่าเหม่อลอยผมยอมกินข้าวต้มแล้วก็กินยาแต่คำพูดของมันยังวนเวียนอยู่ในหัวผม
‘พี่รักเฟียร์’ หึคนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอ ตอนนี้สภาพจิตใจผมย้ำแย่มาก  มากจนต้องใช้เวลาเยียวยามากจริงๆ
Lesson 25
( Fear Part )
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบแต่พอตื่นขึ้นมาตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วผมลุกขึ้นจากเตียงก็
เจ็บแปลบๆ ที่สะโพกนิดหน่อย แต่ไม่ได้เจ็บมากแล้ว ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว
ผมหาเสื้อผ้าของตัวเองทั่วห้องก็เจอมันแขวนอยู่ในตู้ซักแล้วด้วยนี่หน่า ผมหยิบมาใส่แล้วเดินออกมาจากห้อง แจ่พอออกจากห้องมาได้กำลังก้าวขาออกจากบ้านก็มีเสียงทักท้วงขึ้น
“คุณจะไปไหนครับ” ชายใส่ชุดสูทสีดำพูดกับผม
“ผมจะกลับบ้าน” ผมตอบตามความจริง
“ผมไม่สามารถทำตามคำขอของคุณได้ครับ”
“แล้วคุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาบังคับผม” พูดจบผมก็เดินออกจากบ้านแต่ก็มีคนจับแขนผมไว้
“นายผมสั่งไว้ว่า ห้ามคุณก้าวขาออกจากบ้านนี้เด็ดขาดและเดี๋ยวนายผมก็คงใกล้จะได้เวลากลับมาแล้วครับ”
“นายของคุณไม่มีสิทธิ์บังคับผม ผมจะกลับปล่อย” ผมพูดเสียงนิ่งๆ  เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ทำตามคำขอผมคงต้องออกแรงกันหน่อยล่ะมั้ง
“ปลั้ก....ผลั้ว” ผมเตะและต่อยไอ้คนใส่สูทสีดำ และเดินออกมา แต่....คนใส่สูทสีดำถ้ากะจากสายตาคงไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ยืนขวางทางผมไว้
“ขอโทษที แต่ช่วยหลีกทางด้วย”
“…” เมื่อคำขอผมไม่เป็นผล ผมจึงวิ่งเข้าใส่เลยครับตอนนี้ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นมันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
“จับไว้ให้ได้ห้ามทำร้ายเค้านะคำสั่งของนาย ใครทำร้ายเค้าพวกมึงหัวขาดแน่” มันตะโกนบอกกันครับแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว  ตะลุมบอยไปได้สักพักผมก็เริ่มอ่อนแรงเพราะยังเจ็บที่สะโพกอยู่ และผมก็ถูกจับได้ พร้อมกับมีเสียงรถเข้ามาในบ้านพอดี
“เกิดอะไรขึ้น!” เจ้านายพวกมันถามครับ
“เอ่อ คือคุณคนนี้พยายามจะหนีออกจากบ้านน่ะครับ” มันหันมามองทางผมแล้วก็เดินเข้ามาหาผม
“ทำไมดื้อจังเลยล่ะ หืม” ผมไม่ตอบแถมสะบัดหน้าหนีด้วย แล้วมันก็ยกผมพาดไหล่เดินเข้าบ้านเฉยเลย
“ไป แยกย้ายได้ล่ะขอบใจมาก เดี๋ยวพ่อผมคงกลับมาถึงตอนเช้าๆพร้อมคุณแม่” มันพูดเสร็จก็อุ้มผมเดินขึ้นมาบนห้อง
“ปล่อย ปล่อยผมนะ ผมจะกลับบ้าน” ผมดิ้นตลอดทาง
“จะกลับบ้านไหนล่ะ นี้ไงบ้านของเรา หึหึ” ผมเกลียดผู้ชายคนนี้มากๆในตอนนี้เมื่อเห็นว่าการดิ้นไม่เป็นผลผมก็อยู่เฉยๆดีกว่าไม่เหนื่อยเปล่าๆด้วย พอขึ้นมาถึงห้องมันก็วางผมลงบนเตียง แล้วก็นั่งลงข้างๆผมแต่ผมไม่สบตาหรอกไม่ชอบขี้หน้าแล้วตอนนี้
“จะไปไหนดึกๆดื่นๆหึ” มันถามแล้วก็ลูบหัวผมเล่น
“จะกลับห้อง” ผมตอบสั้นๆห้วนๆ
“จะรีบกลับไปทำไมห้องมันไม่หนีไปไหนหรอก” มันตอบแล้วก็ยิ้มๆ
“ก็นั้นมันที่อยู่ผมและที่นี่ก็ไม่ไช่...” ผมยังพูดไม่จบมันก็พูดสวนขึ้นมา
“จุ๊ ๆ อย่าพูดว่านี่ไม่ไช่บ้านเฟียร์ และก็ห้ามอ้างว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” มันพูดจบแค่นั้นแหละ อยู่ๆน้ำตา
ก็ไหลออกมาซะงั้นล่ะ
“…” ผมเงียบแล้วเอามือปราดน้ำตาพอที กับผู้ชายคนนี้
“เอ่อ...พี่ขอโทษ” มันพูดเสียงจ๋อยๆ
“พี่น่าจะฆ่าผมไปเลยนะ มันคงทรมานน้อยกว่านี้เยอะเลยแหละ” ผมพูดเร็วปรื๋อ และใส่อารมณ์อย่างมาก
“เฟียร์ อย่าพูดแบบนี้ พี่รู้ว่าพี่ผิดแต่พี่ทำไปเพราะพี่หวงเฟียร์ ห่วงเฟียร์ พี่ไม่อยากให้เฟียร์เข้าใกล้ผู้ชายคน
ไหนเลย” มันพูดแล้วมองตาผม ผมเลยตวัดไปมองบ้าง
“หึหึ ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อย ผมไม่ไช่สัตว์เลี้ยงที่ใครจะมาสั่ง มามีข้อบังคับกับผม และพี่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม ผมยังไม่เคยก้าวก่ายสั่งพี่ว่าห้ามคุยกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ ผู้หญิงคนนี้นะ” ผมพูดรัวและเร็ว ยิ่งนึกก็น้ำตายิ่งไหลอุตส่าไว้ใจไม่คิดว่าจะทำกันได้ลง
“...ขอโทษ...” มันพูดเสียงสำนึกผิดครับแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“พี่รู้ไหม คำเมื่อกี้ที่พี่พูดน่ะ ถ้าใช้บ่อยๆ มันฟังดูแล้วไม่มีความหมาย” ผมพูดตอนนี้ผมหยุดร้องให้แล้วครับ
“…”
“พี่ออกไปเถอะนะ ผมจะนอน” พูดเสร็จผมก็คลุมโปรงหันหลังไห้เลย ตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้วผมจึงหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไปที่สุด
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้ารู้สึกได้ว่าอึดอัดมากๆพอหันไปดูก็พบว่า ผู้ชายคนนั้นนอนกอดผมอยู่ผมพยายามดิ้นสุดแรงและก็หลุดออกมาครับแต่ก็ปลุกใครอีกคนให้ตื่นด้วย
“อื้อ...ตื่นแล้วเหรอ” ถามได้เห็นกูหลับเหรอ
“…” ผมไม่ตอบและลุกไปจากเตียง
“จะไปไหน” มันถามครับ
“…” ไม่ตอบ ไม่ตอบ ผมเดินเข้าห้องน้ำเลยครับมันคงรู้แล้วแหละว่าผมจะอาบน้ำ พอผมอาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดดิมนั้นแหละครับ เพราะไม่มีชุด
“ทำไมใส่ชุดเดิมล่ะ” พูดจบมันก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลยครับ แล้วมันก็ยื่นถุงหลายใบมาให้ผม
“เอาไปเลือกใส่ซะ”
“…” ผมก็รับมาครับแต่เขวี้ยงไปบนที่นอน ผมกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็ถูกใครอีกคนดึงไว้
“จะไปไหน” มันถาม
“ปล่อย” ผมพูดเสียงเย็นๆ ซึ่งสื่อว่าถ้ามึงไม่ปล่อยเป็นเรื่องแน่ มันก็ยอมปล่อยครับ  ผมจึงเดินกำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้านแต่ก็เหมือนเดิม การ์ดนับสิบหันหน้ามามองผมและก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ไปไหนไม่ได้หรอก ถ้าเบื่อก็เดินเล่นอยู่ในบ้าน ถ้าอยากไปไหนบอกพี่ เดี๋ยวจะพาไป” มันพูดจากด้านหลังครับ เฮ้อ เซง ผมรู้ดีว่าดันทุลังไปก็เท่านั้น  ผมจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นในครัวดีกว่า   พอผมเดินเข้ามาในครัวก็เห็นคุณป้าคนนึงและเด็กสาวอีกคนกำลังลงมือทำอาหาร
“เอ่อ ป้าครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ผมถามแล้วยิ้มให้
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกค่าคุณ เดี๋ยวจะเลอะเทอะซะเปล่าๆ” ผมรู้สึกเริ่มหงุดหงิดที่มีคนมาดูถูกเรื่องการทำอาหารของผมอย่างนี้
“ป้า ปล่อยให้เค้าทำเถอะ” เสียงของผู้ชายคนนั้นครับ
“แต่วันนี้คุณหญิงกับคุณท่าน จะมาถึงในตอนเช้านะคะป้าอยากให้อาหาร การต้อนรับกลับอร่อยที่สุด” โถป้า
พูดงงี้เดี๋ยวสวย
“ทำตามที่ผมบอกเถอะ ป้า ออกมา ให้เค้าทำนั้นแหละ” ป้าแกก็เดินออกมาอย่างว่าง่ายท่าทางจะมีอำนาจอยู่เหมือนกันนะไอ้บ้าเนี่ย
“ป้าครับ รายการของวันนี้ที่ป้าจะทำมีอะไรบ้างครับ” ผมถามป้าเค้าเลยครับ
“ก็มี ไข่ลูกเขย หมูทอด ผัดกระเพราหมูกรอบ ผักบุ้งผัดไฟแดง....” และมีต่ออีกเยอะเลยครับ
“ป้า กินกี่คนเนี่ยทำไมมันมากมายขนาดนี้” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็มี คุณท่าน คุณหญิง คุณหนู แล้วก็คนสนิทอีกสองคน ก็ ห้าคนน่ะจ๊ะ”
“คุณทำไหวมั้ย ให้ป้าทำดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า แปปเดียวก็เสร็จ” พูดจบผมก็บรรเลงทำอาหารด้วยความคล่องแคล่วและว่องไวมากจนป้าแกเอ่ยปากชม
“คุณทำอาหารเก่งจังเลยนะคะ ตอนแรกเห็นหน้าคุณ ป้านึกกว่าจะคุณหนูทำอะไรไม่เป็น” ผมก็ยิ้มตอบครับ
“คนเราน่ะไม่ได้ดูกันที่หน้าตาแล้วตัดสินกันได้หรอกนะครับ” ผมพูดจบก็ช่วยกันยกอาหารไปตั้งโต๊ะเพราะใกล้ได้เวลากลับของคนเจ้าบ้านแล้ว
Lesson 26
( Fear Part )
เมื่อผมยกอาหารไปตั้งโต๊ะเสร็จผมก็เข้ามาในครัวแล้วถือวิสาสะทำอาหารที่ตัวเองอยากกิน ผมต้มผัก
และทำน้ำพริก เมื่อทำเสร็จผมก็นั่งกินเลยแต่ไม่ลืมที่จะชวนป้ากับเด็กสาวอีกคน
“ป้าครับ กินข้าวด้วยกันสิครับ น้องด้วยนะ” ผมหันไปชวนและยิ้มให้
“ตามสบายเลยค่ะคุณ ป้ากะหลานกินกันแล้วเดี๋ยวป้าต้องไปทำความสะอาดแล้วล่ะจ๊ะ”
“อ่อครับ” ผมจึงนั่งกินข้าวคนเดียว เฮ้อน่าเบื่อจริงๆเลย ผมกินข้าวเสร็จก็ลองสำรวจครัวดูอีกครั้งและก็เจอของ
ที่ต้องการแล้วครับ
“เจอแล้วอยู่นี้เอง” ผมยิ้มอย่างดีใจที่เจออุปกรณ์ทำขนม ผมกะว่าจะทำทั้งขนมไทยและขนมเค้กเลยเพราะบ้านนี้วัตถุดิบล้นเหลือมากๆ ในระหว่างที่ผมกำลังลงมือทำอาหารก็มีเสียงคนคุยกันดังมาจากหน้าบ้าน เชอะคุยกันเบาๆไม่เป็นหรือยังไง ผมได้ยินเสียงป้ากับหลานสาว คนสวน อยู่หน้าบ้าน ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรและผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันเดินเข้ามาในบ้าน
“เป็นไงบ้างล่ะฮะ ลูกแม่ แม่ไม่อยู่คิดถึงกันบ้างไหม” อื้มท่าทางเป็นแม่มันนั้นแหละ
“คิดถึงสิครับแม่” เฮอะ ตอแหลสิ้นดี
“คิดถึงแต่แม่ ใช่สิพ่อคนเนี่ยไม่มีความหมายหรอก” พ่อเหรออืมเสียงดุจังแฮะ
“โถ พ่ออย่าน้อยใจสิผมก็คิดถึงพ่อนะ”
“ฮ่าๆ” แล้วเค้าก็หัวเราะกันครับ ผมเลยไม่สนใจแล้วทำขนมต่อดีกว่าแก้เซง
“ไปกินข้าวกันเถอะพ่อหิวแล้ว” พูดจบเค้าก็พากันเดินไปที่ห้องอาหารเลยครับแต่บ้านนี้ นี่มันใหญ่โตจริงๆ
เลย ห้องอาหารเค้าเท่าห้องผมทั้งห้องเลยและระหว่างที่กินกันนั้นผมก็ทำขนมเสร็จพอดีและขณะที่ผมกำลังยกขนมเข้าไปนั้น
“นี่ป้าช้อย ป้าทำอาหารอร่อยขึ้นหรือเปล่า รสชาติมันอร่อยผิดปกตินะ”
“อื้ม พ่อก็ว่าอยู่” โหยิ้มแป้นเลยครับแต่ไม่ได้ต้องรักษาอาการเอาไว้นิ่งที่สุดเงียบที่สุดครับ
“นู้นครับพ่อคนทำเดินมานู้นแล้ว” ทุกคนหันหน้ามามองทางผมครับผมก็ยิ้มรับและเอาจานขนมไปให้ป้า
เค้าครับ
“นี่ รุ่นน้องผมเองครับ พ่อ แม่ ชื่อ เฟียร์ เป็นน้องรหัสผมด้วย” มันแนะนำครับผมก็ยกมือไหว้ท่านทั้งสองครับ
“แล้วทำไมไม่มากินข้าวด้วยกันล่ะหึ” คุณท่านถามครับท่าทางจะเป็นพ่อมันครับ
“น่านสิ อาหารที่หนูทำนี่ก็อร่อยนะ ว่าแต่หน้าตาสวยดีเนอะคุณเนอะ เป็นแฟนวินมันเหรอจ๊ะ” ผมเอ๋อกิน
เลยครับ คุณแม่ ถามได้แบบว่า
“นั้นสิ” คุณพ่อตอบคุณแม่ครับ แต่ตาของทุกคนมองมาที่ผม ผมก็เลยยิ้มแหยๆครับ
“โถ่แม่ เฟียร์ มันเป็นผู้ชายนะ”
“ห๊ะ!” อึ้งครับคุณพ่อคุณแม่นี่แทบวางช้อนเลยทีเดียว
“แฮะ ๆ ครับ” ผมบอกแล้วยิ้มแหยๆ
“แต่เป็นแฟนวินอ่ะถูกแล้ว”
“เคล้ง” ช้อนหล่นเลยครับผมนี่หันหน้าไปหามันมองจิกแล้วจิกอีกจนเบ้าตาแทบกระเด็น
“…” ตอนนี้ทุกคนนิ่งและเงียบมากครับ
“เอ่อ...อย่าไปฟังเค้าเลยครับ คนปากพร่อยเค้าก็พูดไปเรื่อยครับ” ผมพูดแก้เก้อเพราะดูท่าทางทุกคนจะตกใจ
ไม่น้อย
“ปากพร่อยเหรอครับที่รักทีเมื่อคือ...อื้อ” ผมเอาขนมยัดชั้นยัดปากมันทั้งก้อนเลยครับ
“กินไปอย่าพูดมาก” พูดเสร็จผมก็เดินกลับมาในครัว พร้อมกับหัวใจที่เต้นอย่างรัว นี่เรากำลังหวั่นไหวกับคำพูดของคนที่ทำร้ายเรานะ เฮ้อ คิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปนั่งที่สระน้ำเอาเท้าแช่น้ำเล่นดีกว่า
( Win Part )
ผมกินขนมที่ไอ้ตัวดียัดปากจนหมดแล้วครับแต่ตอนนี้ทุกคน หันหน้ามามองผมเป็นตาเดียวผมก็ ก้มหน้า ก้มตา กินข้าวต่อ กินไปได้สักพัก พ่อและแม่ก็ลุกขึ้นไปที่ชั้นสองและพ่อก็หันมามองผม
“วิน ตามพ่อมาที่ห้องทำงานด้วย” พ่อพูดจบก็เดินเข้าห้องไปกับแม่ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเดินตามขึ้นไปจนถึง
หน้าห้อง
“ก๊อก ๆ ”
“เข้ามา” เสียงพ่อบอกครับ
“…”
“นั่งสิ” ผมก็นั่งลงอย่างว่าง่ายและพ่อก็เริ่มถามผม
“เมื่อกี้ที่แกบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นแฟนแก แกล้อเล่นใช่ไหม” พ่อถามครับ
“ตอนนี้อ่ะใช่ แต่อนาคตใช่แน่ๆ” ผมตอบอย่างมั่นใจ
“ลูกมั่นใจแล้วเหรอว่าเด็กคนนั้นใช่ แล้วเค้าเป็นคนยังไง ลูกเต้าเหล่าใคร ประวัติสะอาดมั้ย ลูกรู้เหรอ” แม่ถามผมเป็นชุดเลยครับ
“เค้าชื่อ นาย เฟียร์ รัตธิโรดม  อายุ 18 ปี  เป็นลูกครึ่งฝรั่ง อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 12 ปี ทำงานส่งตัวเองเรียนมาตลอดแม้จะมีเงินประกันชีวิตจากยายที่เสียไปแต่ก็ไม่เคยแตะเงินส่วนนั้นเลย  ลักษณะเป็นคนเงียบๆ
ฉลาดไหวพริบดี ความอดทนสูง แต่ถ้าฟิวส์ขาดเมื่อไร มาเฟียอย่างพวกเราก็ต้องหลบ รู้แค่เนี่ยพอไหมครับ”
ผมพูดจบพ่อกับแม่ก็นิ่งไปเลยครับ
“ลูกแน่ใจใช่ไหม” แม่ถามครับ
“แน่ใจครับ” ผมตอบอย่างมั่นใจ
“งั้นถ้าฉันทดสอบอะไรแกห้ามขัดใจฉันทุกเรื่อง” ผมยิ้มแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรพ่อแม่ผมเป็นแบบนี้ตลอดถ้าผมจะคบกับใครท่านจะสแกนทุกคนจน ทั้งๆที่ผมบอกว่าคบสนุกๆ แต่ผมมั่นใจว่าเฟียร์ต้องรับมือได้แน่นอน
( Fear Part )
ตอนนี้ผมเดินเล่นอยู่ในสวนครับร่มลื่นดีเหมือนกันนะเนี่ยมีต้นผลไม้เต็มไปหมดเลยลุงคนสวยก็ดูเป็นมิตรพาผมชมสวนนั้นสวนนี้ทั่วไปหมดเลยครับและขณะที่ผมกำลังดูต้นไม้พวกนี่อย่างเพลินๆ ป้าก็มาตามผมครับ
“คุณ เฟียร์ คะ”
“ว่าไงครับป้า”
“คุณผู้หญิงให้มาตามไปพบค่ะ”

tisgo

ขอบคุณครับผ๊ม

imanaji

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆคะ อย่าไปน้อยใจสิคะ พี่วินก็แรงไป น่าจะเห็นใจน้องบ้าง

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆคร้าบบ

NiceNons

ขอบคุณครับ