เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 11 - 12 #

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
จากนั้นพวกเพื่อนผมก็แนะนำตัวเองไห้ร็จักกันอย่างเป็นทางการแล้วก็คุยกันอย่างออกรสแต่ก็แปปเดียวเพราะเฟียร์มันต้องไปทำงานต่อพวกผมเลยกลับกันเลยครับแยกบ้านใครบ้านมันเลย
Lesson 11
( Fear Part )
เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้าเลยทำไมถึงเหนื่อยขนาดนี้แต่ก็สนุกดีครับผมเป็นคนชอบทำงานเกี่ยวกับอาหารเพราะทำแล้วรู้สึกสบายใจ สนุก และตอนนี้ลูกค้าร้านป้าเค้าก็มากขึ้นเพราะติดรสมือผมกันแทบทุกรายบางรายนี่มารอกินตอนเย็น และสั่งอีกว่าต้องเป็นผมทำเท่านั้น คิกๆ คิดๆแล้วก็สงสารป้าแก แกเคยบอกให้ผมสอนแกแต่สอนทีไรแปปเดียวแกก็จะลืมแกเลยยอมแพ้ไห้ผมทำเหมือนเดิมอ่ะดีแล้ว
วันนี้ผมก็ไปเรียนตามปกติ แต่วันนี้เรียน เช้า และ บ่ายด้วยช่วงเช้าก็เรียนผ่านไปได้ด้วยดีครับช่วงพักเที่ยงผมมากินข้าวกับโอ้และก็ไมโลครับ
“เฟียร์ เอาข้าวมาจากบ้านเองหรอ ทำไมไม่ซื้อเอาล่ะ” ไมโลถามผมครับผมก็ยิ้มหน่อยๆแล้วตอบกลับครับ
“คืออาหารในมหาลัยอ่ะ มันมีแต่เนื้อไม่ค่อยมีผักแต่เราชอบกินผักแล้วก็ชอบทำกินเองมากกว่าไปซื้อด้วยอ่ะ” เพราะผมเคยซื้ออาหารในมหาลัยแล้วหลายครั้งไม่เคยสร้างความประทับใจเกี่ยวกับรสชาติได้เลยสักครั้งเดียว
“แล้ววันนี้ทำอะไรมากินอ่ะ” ไอ้โอ้มันถามแบบคนอยากรู้น่ะ
“กระเพราผักบุ้ง” มันสองคนทำหน้างงแล้วมองหน้ากันผมว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
“อ่ะ ชิมดู” ผมเลื่อนกล่องข้าวให้พวกมันชิมเลยครับ
“หือ อะไรว่ะ เฟียร์ ฉันก็เรียน คหกรรม เหมือนแกแต่ทำไมฉันสู้แกไม่ได้อ่ะ” มันหน้างอเล็กน้อยครับเหมือนน้อยใจในโชคชะตา ฮ่าๆ
“ของยังงี้มันอยู่ที่รสมือเว้ย”
“เออๆ แกน่ะมันเก่ง ว่าแต่ไปเอาเมนูมาจากไหนวะไม่เคยกินว่ะแบบนี้” ผมเลยตอบตามจริง
“คิดเองอ่ะ คือเราชอบสร้างสรรค์เมนูใหม่ๆน่ะ เหมือนเป็นการพักผ่อน” มันสองคนมองหน้ากันเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เราก็นั่งกินข้าวไปคุยไปด้วยสักระยะก็มีคนกลุ่มนึงมาอยู่ข้างโต๊ะที่เรานั่งครับ
“นั่งด้วยหลายคนสิค่ะ” พี่ส้มเธอยิ้มมาอย่างอารมณ์ดี
“ได้สิครับพี่ พี่นี่เพื่อนเฟียร์น่ะ ชื่อ ไมโล กับโอ้ น่ะครับ” ผมแนะนำเพื่อนตัวเองเลยครับ
“สวัสดีค่ะ พี่ๆ” พวกมันก็มีมารยาทเหมือนผมนั้นแหละ
“สวัสดีจ๊ะ โอ้ กับ ไมโล พี่ส้มนะคะ” เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มคนอื่นก็แนะนำตัวตามปกติแต่ดันมีคนไม่ปกติ
“มีชื่อ โชว์ นะครับ น้องไมโลน่ารักจังเลย มีแฟนหรือยังครับ ไม่ทราบว่าพี่จะขอเบอร์ได้ไหมครับ” น่านต่อมหม้อเลยทำงานครับ
“หยุดหม้อเลยพี่ แฟนไมโล ก็ไอ้โอ้นี่ไง นั่งหัวโด่อยู่เนี่ย”
“อ้าว มีแฟนแล้วก็ไม่บอกชิ” พี่โชว์ทำอารมณ์แต่เรียกเสียงหัวเราะได้จากคนรอบข้างเลยครับตอนนี้ผมค่อนข้างสนิทกับพี่กลุ่มนี้มาก แต่ไม่สนิทกับพี่รหัสของตัวเองซะอย่างงั้นแหละ
ตอนนี้งานกีฬาก็ใกล้เข้ามาแล้วครับผมเนี่ยตื่นเต้นสุดๆ เพราะผมชอบวิ่งแข่งครับผมไว้แทบทุกรายการที่เป็นรายการเดี่ยวมี วิ่ง 200 400 800 1600 3200 5000 เมตร ผมลงหมดเลยครับและมั่นใจว่าตัวเองอึดพอที่จะวิ่งได้ขนาดนี้ครับ
“เฟียร์  ฉันว่าแกลงมากไปว่ะ เดี๋ยวก็ช็อกตายหรอก” ไมโลบ่นครับตอนนี้เราสนิทกันพอสมควรแล้วครับ
ถึงขั้นพูดมึงกูกันก็มีแต่ผมจะไม่ค่อยชอบมันดูไม่สุภาพซึ่งมันก็เข้าใจผมดีครับ
ช่วงนี้ผมไม่ค่อยเจอหน้าพี่รหัสเลยครับต่างคนก็ต่างยุ่งกับคณะของตัวเองและ วันกีฬาก็มาถึงไมโลชวนผมไปดูบาสครับเพราะโอ้มันเล่นบาส เมื่อมาถึงยิมก็กำลังแข่งกันครับผมก็มองดูนักบาสแต่ละคนก็มีเทคนิกการเล่นที่ดีซึ่งแน่นอนโอ้มันก็เก่งครับเมื่อผมเหลือมองนาฬิกาก็รับรู้ได้ว่าต้องไปแล้ว
“ไมโล เราไปรายงานตัวแล้วนะ” ผมบอกไมโล
“อือๆ ไปเถอะเดี๋ยวตาม” โถ่แม่คุณพูดกับผมแต่ตามองโอ้ไม่กระพริบ ชิ หมันไส้!
เมื่อผมรายงานตัวเสร็จแล้วก็นั่งรอเวลาครับและผมก็หันไปเจอกับพี่รหัสผมน่ะครับกำลังอี๋อ๋อกับ เด็กนิเทศ
ที่ชื่อหวาน อะไรเนี่ย ผมรู้จักเพราะเธอเป็นคนสวยและยังเป็นคนที่ใครหลายๆคนการันตีว่าคุณเธอน่ะสวย แต่ก็จริงครับสวยจริงๆ  
ผมก็นั่งรอต่อไปจนถึงเวลาแข่งขันครับ  ตลอดการแข่งผมวิ่งเบียดไปเบียดมาตลอดเหนื่อยก็เหนื่อยแต่ทุ่มสุดตัวครับและความเหนื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อผมได้เหรียญทองมาหกเหรียญหรือก็คือได้มาประเภทที่แข่งเลยครับแต่ผมแย่หน่อยก็ตรง 5000 นี่แหละเกือบช็อคเพราะอากาศร้อนมาก รุ่นพี่คณะผมเลยจับผมถอดเสื้อเลยครับ
ตอนแข่งเสร็จ จนผมลืมสนใจสิ่งรอบตัวเลยครับเพราะความเหนื่อยมันครอบงำ
( Win Part )
“โอ้ว ซี้ด น้องรหัสมึง....แบบว่า” ไอ้โชว์พูดเหมือนคนลิ้นจุกคอเลยครับแต่มันก็จริงอย่างที่มันพูดครับ ผู้ชาย
ห่าไรผิวนวลเนียนเอวคอดกิ่วอีกตั้งหาก แต่ตอนนี้ผมหงุดหงิดมากที่รุ่นพี่จับมันถอดเสื้อ เพราะผมรู้สึกไม่อยากให้ใครได้เห็นมัน เหมือนคนเห็นแก่ตัวเพราะตอนนี้ผมเองก็คั่ว หวาน อยู่แค่หนุกๆน่ะไม่คิดอะไรมาก
“เห้ย ไอ้วินเป็น-เอี้ย-อะไรตาค้างเลยมึง”
“เหรอ สงสัยกูจะนอนน้อยน่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ” ผมตอบปัดๆมันไปครับ
“ยุ่งหรือเงี่ยนกันแน่”
“ไอ้สัดนี้*อะไร” ผมด่ามันไปทีครับแม่งหัวสมแงมีแต่เรื่องห่าเหวใต้สะดือนี่
“เฮ้ เฮ้ ไอ้-เอี้ย-วิน ไอ้-เอี้ย-โชว์” เสียงแบบนี้ฟังก็รู้แล้วว่าไอ้ส้มครับ
“เออ มึงมีอะไร” ผมถามมันครับ
“กูมาชวนไปกินเหล้าน่ะ กูชวนพวกไอ้โอ้ไปด้วยเดี๋ยวมันบอกจะชวนไมโลกับเฟียร์ไปด้วยมั้ง” เฟียร์ด้วยเหรอ“กูไปด้วย กูไป” ไอ้โชว์ตอบครับ“แล้วมึงอ่ะ” มันหันมาถามผมต่อ
“เออๆ ไปก็ไปวะ” ผมตัดบทและเดินไปจัดการธุระให้เสร็จเพื่อที่จะได้ไปกับพวกมันได้ครับ
Lesson 12
( Fear Part )
ครับวันนี้หลังจากแข่งกีฬาเสร็จผมก็โดนไอ้โอ้ลากมาฉลองครับแต่ผมขอตัวกลับไปอาบน้ำใหม่ก่อน
เพราะเหนียวตัวมาก แล้วก็บอกป้าแป๊ว ว่าขอลาไปวันนึงป้าแกก็ไม่ได้ว่าอะไรถามกำชับว่าอย่ากลับดึกด้วย
ผมนั่งรถไอ้โอ้มาครับมันมีรถส่วนตัวใช้ครับเลี้ยวเข้ามาเป็นบ้านหลังใหญ่เลยทีเดียวนะเนี่ยแถมแถวๆรั้วก็มีการ์ดใส่ชุดดำยืนเต็มไปหมดผมก็งงว่าทำไมต้องมายืนทำอะไรกันแต่ก็ไม่ได้ถามไป
“อ้าว มาแล้วเหรอจ๊ะ” เสียงพี่ส้มครับ
“ยินดีต้อนรับจ๊ะ เราจะกินเลี้ยงกันที่นี่แหละจ๊ะ”
“นี่บ้านใครหรอครับ” ผมถาม
“บ้านของไอ้วินมันน่ะ แต่วันนี้พ่อแม่มันไม่อยู่ไม่ต้องเกร็งนะ”
พอย่างก้าวเข้ามาในบ้านสัมผัสแรกคือหรูหราอ่ะ มากๆเลยตกแต่งสไตล์อิตาลีแต่ที่ที่ผมอยากเห็นที่สุด
คือห้องครัวครับเพราะผมชอบทำอาหารเลยอยากเห็นครัวมากที่สุด
“พี่ส้มห้องครัวอยู่ไหนเหรอ”
“อ้อ พวกพี่กำลังช่วยกันทำกับข้าวน่ะ เออพูดถึงกับข้าวให้เฟียร์ช่วยทำก็ได้นิหน่า”ผมยิ้มแก้มปริเลยครับชอบรอคำนี้มานานและเมื่อผมเข้าไปในครัวทุกคนในนั้นก็หมดความหมายเพราะผมทำเองทุกอย่างกับข้าวเป็นสิบๆอย่างก็เสร็จอยู่ตรงหน้า
“น้องเฟียร์ เก่งจังตัวแค่เนี่ยความสามารถเยอะจังเลยนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ฮิฮิ”
ขณะที่ผมกำลังคุยกันอยู่หลังบ้านซึ่งจัดเป็นสวนหรือก็คือที่จัดงานของเรานั้นแหละครับเจ้าของบ้านก็เดินลงมาด้วยท่าทางเค่งขรึมผมเหลือบมองเค้าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจ
เมื่อเริ่มดึกขึ้นความครื้นเครงก็มากขึ้นตามแต่ตอนนี้สภาพเจ้าของบ้านไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนดีดีนี่เองตั้งแต่เย็นลงมาถึงก็ยกพรวดๆเป็นน้ำเปล่าเลยแต่ผมไม่แตะมันสักนิดเดียวและสั่งห้ามแกล้งไม่งั้นเจอดีแน่ผมขู่จนลืมไปว่าใครรุ่นพี่รุ่นน้อง ฮ่าๆ แต่ก็เอาเถอะเพื่อความปลอดภัยของตัว
“เฮ้ย ไอ้วินมึงไปนอนเถอะ แม่งเมาเป็นหมาเลย”
“…” เงียบครับ
“ไอ้-เอี้ย-วิน กูบอกให้ไปนอนไง” พี่ส้มด่ามันครับ
แล้วไอ้นี้ก็ลุกไปครับแต่ไม่ได้ดูสารรูปตัวเองก่อนไปเลยครับเดินเซไปเซมาชนนั้น ชนนี่ ซุ่มซ่ามชะมัดเลยว่ะ ผมกับพี่ส้มนั่งมองจนพี่ส้มทนไม่ไหว
“โอ้ย ไอ้วินมึงเดิน-เอี้ย-อะไรของมึงเนี่ย”พูดเสร็จแกก็หันหน้ามาทางผมครับ
“พี่กวนเฟียร์หน่อยแล้วกันนะ ไปส่งมันที่ห้องทีห้องมันนะขึ้นไปเลี้ยวซ้ายตรงไปในสุดเลยห้องมันนั้นแหละ”
“เอ่อ...จะดีเหรอพี่” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“ถือว่าพี่ขอละกันนะน้องเฟียร์” พี่แกหน้าเนือยมากจริงๆครับเพราะ นี้ก็เมากันเละเทะแล้ว
“มานี่ผมช่วย” ผมเข้าไปช่วยเค้าพยุงขึ้นมาถึงห้องเลยครับแต่พอผมวางเค้าลงที่เตียงเค้าหันกลับมากอดเอวผม จนผมล้มลงไปบนเตียง
“พี่วิน พี่วิน”
“อือ”
“ปล่อยเฟียร์ก่อน”
“ไม่ปล่อย”
“เห้ยไม่ได้เมานี่” เวรแล้วโดนหลอกหรอกวะ
“ยังไม่เคยบอกเลยว่าเมา” กวนตรีนครับ
“ไม่เมาก็ปล่อย เฟียร์จะไปข้างล่าง”
ผมพยายามดิ้นและเหมือนกำลังจะหลุดแต่กลายเป็นว่าพี่วินพลิกตัวขึ้นมาบนตัวผมครับแล้วพี่แกก็จ้องหน้าผม
“…”
“…”
“จ้องทำไมนักหนา” ผมถามออกไปแก้เขินแววตาแบบนี้มัน.....“ก็อยากมองคนน่ารักหน่อยไม่ได้รึไง”
“ผมว่าพี่เมาแล้วล่ะนอนเถอะนะ”
ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบและเราก็นิ่งกันไปสักพักอยู่ผมก็ตั้งสะดุ้งเมื่อ……
“อื้อ...อื้ม”
“จะทำอะไร....อย่านะ”

nokky

มาแจกคะแนนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

killerd

ขอบใจมากครับ

imanaji

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณมากๆเลยครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ อ่านก่อนไปเรียน

peemakung

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับผม

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆคร้าบบ

NiceNons

ขอบคุณครับ