ซ่อน..รัก (เมื่อชายหนุ่มหล่อสองคนได้เป็นเพื่อนสนิทกัน)- 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนปกติไปเล่นบอลด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เวลามันเงี่ยนผมก็ช่วยมันตามเคยแต่ผมก็ยังไม่ให้มันเปิดด้านหลังผม เราก็ยังอมกันอยู่ ไม่เคยจูบ หอมแก้มหรือทำอะไรใดๆ นอกจาก ผมอม k ของมันอย่างเดียว ผมไม่อึดอัดนะครับ ผมรู้สึกดีเลยที่เดียวที่มีเพื่อนหล่อๆ เข้มๆน่ารักๆแบบนี้แล้วยังอม kได้อีก
เรื่องคืนนั้น
‘นาย...เปรียบเสมือนกับกลางวันที่ไม่เคยได้มีโอกาสพบเจอกลางคืนอย่างฉัน…’
๐๑.๐๐ น.
“เฮือก!” ผมตกใจพร้อมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน ฝันร้ายอันหน้ากลัว ผมฝันเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้วว่ามีคนคนหนึ่งพยายามวิ่งไล่ตามผมมาเรื่อยๆ โดยที่ในมือถือมีดอันแหลมคม แต่โบราณบอกเอาไว้ว่า ฝันร้ายจะกลายเป็นดี ผมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ
ผมนั่งพักเหนื่อยสักครู่ คอแห้งมากเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาทั้งตัว จึงลุกเดินไปยังห้องน้ำแล้วล้างหน้าล้างตา พร้อมกับเดินลงไปข้างล่างเพื่อดื่มน้ำ จากนั้นผมก็นั่งลงบนโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมกับเปิดหน้าต่างให้ลมพัดเข้ามาข้างใน ผมไม่อยากเปิดแอร์ให้เปลื้องเงินหรอก
พระจันทร์วันนี้ช่างสวย มีกลุ่มดาวต่างๆ รายล้อมเต็มไปทั่วทั้งท้องฟ้ายามค่ำคืน แสงไฟบนท้องถนนเปิดส่องแสงสว่างเรียงรายไปตามถนนสายในหมู่บ้านที่ทอดยาวไปเรื่อยๆบ้านของผมอยู่ติดกับถนนเป็นบ้านสองชั้น หลังไม่ใหญ่โตอะไรมาก วันไหนที่ผมฝันร้าย ก็จะมานั่งมองพระจันทร์อย่างนี้แหละ ส่วนตอนนี้ผมก็เริ่มง่วงแล้ว เพราะไม่รู้จะทำอะไร และนี้ก็เป็นเวลาหลับนอนซะด้วย จะให้ทำกิจกรรมอะไรก็ใช่เรื่อง ผมขอตัวไปนอนก่อนล่ะกัน...
๐๖.๐๐ น.
ผมตื่นขึ้นมาล้างหน้า อาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย จากนั้นผมก็แต่งตัว แล้วลงมาข้างล่างไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้ากินเอง   ก็เพราะว่าผมอยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ ส่วนครอบครัวของผมน่ะเหรอ พากันย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ที่ฝรั่งเศสเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมอยากเรียนต่อม.๖ ที่ไทยให้มันจบๆ ไป แล้วค่อยย้ายตามไปเรียนต่อมหา’ลัยที่ฝรั่งเศส...
๐๗.๐๐ น.
ได้เวลาที่ผมจะต้องไปเรียนแล้ว ผมยืนรอรถประจำทางหน้าทางเข้าของหมู่บ้านผมไม่อยากขับรถส่วนตัวไปรู้สึกว่ามันดูเว่อร์เกินไปนะ ผมเลือกที่จะประหยัดดีกว่า สักพักรถก็มาถึงแล้วคนบนรถก็เยอะพอสมควรเลยทีเดียว
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็เดินทางมาถึงโรงเรียนของผม เป็นโรงเรียนเอกชนขนาดใหญ่และหรูหราดูดีพอสมควร ผมรู้สึกว่าทำไมวันนี้ผู้คนไปโรงเรียนดูพลุกพล่านเป็นพิเศษ ผมเดินลงจากรถแล้วก็เดินเข้าไปในโรงเรียน
“อ๊ะ” ผมอุทานออกมาเนื่องจากมีกลุ่มของเด็กสาวประมาณ ม.๕ แย่งกันวิ่งเข้ามา แล้วต่างพากันยืนดอกกุหลาบ ตุ๊กตา และขนมต่างๆ เยอะแยะเลย และอีกก็อีกหลายๆ คนที่เอาของมาให้ ผมนึกออกแล้วว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นี่เอง ส่วนตัวผมยังไม่มีแฟนหรอกนะโสดสนิทเลย อยู่คนเดียวอย่างนี้ก็สบายดีนะ แต่มันก็เหงามากๆ เลยเหมือนกัน แต่ก็ดีที่มีพวกเพื่อนๆ ไว้แก้เซ็ง คิดดังนั้นผมเดินไปหาพวกมันดีกว่า ด้านหน้าของโรงเรียนคนเยอะเหลือเกินผมจะเป็นลม
นั่นไงพวกเพื่อนๆ ของผมพวกมันนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนข้างๆ อาคารเรียน บนโต๊ะมีของขวัญ ดอกไม้ อะไรอีกเยอะแยะเลย ป็อปปูล่าร์กันจริงๆ
“เฮ้! ว่าไงวะเพื่อนเลิฟโดนจัดหนักหรือเปล่า ฮ่าๆ” พุฒ หนุ่มหล่อขี้เล่น ทะเล้น ขี้หลี (ผมหล่อกว่ามันเยอะมากครับ) ทักผมก่อน
“จัดหนักอะไรวะพุฒ” ผมถามมันอย่างงงๆ อะไรกันว่ะ
“ดูไอ้ไทม์ดิว่ะ มันโดนรุมหอมแก้มรอยลิปสติกเต็มเสื้อเต็มหน้าเลยนะ” พุฒคล้ายความสงสัยแก่ผม
“โห! ของขวัญ ดอกไม้ ตุ๊กตาได้มาเพียบเลยอ่ะแบ่งๆ เพื่อนบาง” น้ำชาสาวน่ารักพูดขึ้น
“แหมๆ คุณเพื่อนครับ แล้วอะไรที่กองอยู่บนโต๊ะล่ะน่ะ ไหนจะของที่กองอยู่กับพื้นอีกจะเอาไปถมที่เพิ่มเหรอครับ” ผมค้อนใส่พวกนี้
“นี่ก็ใกล้เวลาเข้าแถวแล้วนะไปกันเถอะ” เสียงของใบหม่อน สาวน้อยเด็กเรียนดังขึ้นมา
“ใบหม่อน! เธอจะตรงเวลาไปถึงไหนกันฮะ” ไทม์หนุ่มหล่อเข้มแขวะใบหม่อน
“งั้นเอาเป็นว่าเราไปกันเลยดีกว่านะ ฉันอยากเอาของไปเก็บแล้วเริ่มรำคาญแล้วนะเนี่ย” ผมบอกทุกคนพร้อมตัดบทจะได้จบการสนทนานี้ซะ
๑๐.๐๐ น.
วิชาพละศึกษา (๒ ชั่วโมง)
คาบนี้ว่างเพราะปิดคอร์สไปตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว และวันนี้อาจารย์ก็ไม่ได้มาสอนห้องผม ผมจึงปิ๊งไอเดียโดยการให้เพื่อนๆ รวบรวมลูกโป่งจากงานวันวาเลนไทน์นี้แล้วนำมาใส่น้ำและแป้ง และจากนั้นก็ให้เพื่อนๆ ในห้องจับคู่กันแบบชายหญิง และให้แต่ละคู่พากันประคองลูกโป่งวิ่งแข่งกัน โดยมีอุปสรรค คือ มีเพื่อนๆ กลุ่มหนึ่งคอยขัดขวางไม่ให้ไปถึงเส้นชัยได้ง่ายๆ ถ้าคู่ไหนไปถึงเส้นชัยได้ ก็จะได้รับ ตุ๊กตา ช็อกโกแลต เป็นรางวัล
“เอาล่ะทุกคนพร้อมหรือยัง!!!” ผมถามเพื่อนผู้ร่วมสนุกทั้งหมดห้าคู่พร้อมยกมือขึ้น ทุกคนดูพร้อมและครึกครื้นกันมากเลย
“พร้อมแล้ว!” รวมพลังกันตอบ
“เริ่มได้!” ผมพูดพร้อมกับเอามือลงอย่างรวดเร็ว
ทุกคู่ต่างพากันวิ่งไปหยิบลูกโป่งแล้วพากันวิ่งประครองกันอย่างเอาเป็นเอาตาย บางคู่ก็พยายามหลบกันอย่างเต็มที่ จนทำลูกโป่งหล่นแตกกระจายจนน้ำกระเด็น บางคู่ก็วิ่งขาพันกันพากันสะดุดล้มใส่ลูกโป่งจนมันแตกเลอะหน้าเลอะเสื้อผ้ากันให้วุ่น ส่วนกองเชียร์ก็พากันหัวเราะเฮฮาและเชียร์แต่ละคู่กันอย่างสนุกสนาน
๑๒.๐๐ น.
นี่ก็เที่ยงแล้วได้เวลาที่พวกเราต้องพักกินข้าว ผมหิวมากๆ เลย โอย...อยากกินมัสมั่นจังเลย เป็นอาหารที่ผมชอบที่สุด ผมและเพื่อนๆ แวะเอาของมาเก็บที่ล็อกเกอร์ของตัวเองก่อน
พรึ่บ!
พอเปิดล็อกเกอร์ออกมา จดหมายพร้อมกับดอกกุหลาบดอกเล็กแห้งๆ หนึ่งดอก ของใครก็ไม่รู้ตกลงมา สงสัยจะสอดไว้ตรงช่องด้านบน ผมก็ไม่ทันได้สังเกตซะด้วย ลองเปิดจดหมายอ่านดูดีกว่า
‘เดย์...ฉันชอบนาย ฉันรักนายมาก ฉันอยากมีเวลาอยู่กับนายบ้าง ขอเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ฉันได้มีความสุขอยู่กับนาย ขอร้องนะ ถ้านายตกลง ฉันขอให้นายไปรอฉันที่...’
“...” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ผมรู้สึกชินกับการถูกบอกรักอย่างนี้แล้ว วาเลนไทน์ของทุกปีก็เป็นอย่างนี้แหละ จดหมายบอกรัก ของขวัญ ดอกไม้ ตุ๊กตาและอีกมากมาย แต่ผมรู้สึกว่าคนคนนี้จะจริงจังกับผมมากๆ เลย สงสัยจะรักผมมากถึงได้ต้องการขนาดนี้
“เดย์ ไปกินข้าวกันเถอะ ยืนทำอะไรอยู่วะ” ไทม์เรียกผม สงสัยคงเห็นผมยืนอยู่นานสองนาน
“เออๆ” ผมตอบรับและเก็บของใส่ล็อกเกอร์ แล้วเดินไปกินข้าว ลืมไปเลยว่าตัวเองหิวข้าวมาก
๑๔.๐๐ น.
ผมว่างทั้งคาบบ่าย พวกเพื่อนๆ มันชวนกันไปว่ายน้ำและดูหนังสามมิติกันที่บ้านของพุฒ แต่ผมไม่ไปหรอกรู้สึกเหนื่อยๆ และขี้เกียจ เลยบอกพวกมันว่าจะกลับบ้านเลยดีกว่า ผมจึงแวะไปเก็บของที่ล็อกเกอร์แต่ไม่ลืมที่หยิบซองจดหมายกับกุหลาบมาด้วย ก่อนจะออกไปรอขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน
๑๕.๐๐ น.
ผมกลับถึงบ้าน รีบตรงขึ้นมายังห้องนอน พอเปิดประตูเข้ามาผมก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ทำไมผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกไม่สบายใจเลย ผมเป็นอะไรเหรอเนี่ย?
ฝันร้าย...
มันกลับมาทำร้ายผมอีกแล้ว...
ผู้ชายคนนั้นกำลังถือมีดวิ่งไล่ฆ่าผม...
ผมวิ่งสุดชีวิต ยังไงผมก็ต้องรอด ยังไงก็ต้องรอด...
แต่ความโชคร้ายก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเผชิญ...
ผมสะดุดล้มกับพื้นหญ้า ล้มกลิ้งลงกับพื้น...
ผู้ชายคนนั้นเข้ามาถึงตัวของผมแล้ว...
ความตาย ผมกำลังจะตาย ผมกำลังจะตาย...
“เฮือก” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมหลับไปได้ไงหลับไปตอนไหนกัน ฝันร้ายมันกลับมาอีกแล้ว ฝันถึงมันอีกแล้ว ผมเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะวิ่งหนีให้มันพ้นๆ จนความชั่วร้ายนั่นซะ ผมอยากจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของชายคนนั้น
ผมอยากจะรอด!
ผมลงมาด้านล่างมายังห้องครัว หาอะไรกินรองท้องก่อนสักนิดหน่อย ในตู้เย็นเหลืออะไรบ้าง...เหลือผักพวกกะหล่ำปลี หน่อไม้ฝรั่ง กับผลไม้พวกฝรั่ง องุ่นเล็กน้อยกับไข่ไก่ เอาเป็นว่าผมทำผัดหน่อไม้ฝรั่งผสมกะหล่ำปลีใส่ไข่แล้วกัน ดีที่ข้าวยังเหลือจากมื้อเช้าเลยต้องอุ่นข้าวกิน
ผมกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะได้ออกไปข้างนอก อยู่ที่บ้านมันก็น่าเบื่อมากเหมือนกัน ผมหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาอ่านมันอีกครั้ง
‘เดย์...ฉันชอบนาย ฉันรักนายมาก ฉันอยากมีเวลาอยู่กับนายบ้าง ขอเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ฉันได้มีความสุขอยู่กับนาย ขอร้องนะ ถ้านายตกลง ฉันขอให้นายไปรอฉันที่สวนสาธารณะใกล้ๆ กับหมู่บ้านของนายนะ เดี๋ยวฉันไปนั่งรอนายที่นั่นหกโมงเย็น ฉันจะใส่เชิ้ตสีแดงกับกางเกงขายาวสีดำ ฉันจะรอนายนะ เดย์...’
ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะพบคนนั้น คงไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้งแค่การนัดพบกันเอง และผมก็เป็นผู้ชายด้วย ผมเลือกที่จะใส่เชิ้ตสีแดง กับกางเกงสีขาวพร้อมผ้าพันคอสีดำเพราะข้างนอกเริ่มหนาวแล้วนี่ก็ใกล้หกโมงเย็นแล้ว ผมคงต้องออกไปแล้วสินะ งั้นใส่รองเท้าบู้ทสั้นไปกันหนาวดีกว่า
๑๘.๐๐ น.
สวนสาธารณะแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านของผมเท่าไหร่เอง อากาศเริ่มมืดแล้ว ผมเดินตามทางฟุตบาทเข้ามา ตอนนี้เสาไฟภายในเริ่มเปิดทีละดวงไล่ๆ กันไปตามทาง วันนี้ที่นี่สวยงามมากจัดบรรยากาศได้เข้ากับเทศกาล เอาลูกโป่งสีขาวแดงมาติดไล่ตามต้นไม้ ม้านั่ง รูปปั้นและเสาไฟ เหมือนกับว่าเรากำลังจะเดินทางเข้าสู่ดินแดนแห่งความรักอย่างไรอย่างงั้น
ผมเดินหาคนคนนั้นอยู่เรื่อยๆ เขาอยู่ไหนของเขากันนะ เดินเข้ามาถึงด้านในแล้ว ภาพตรงหน้าปรากฏบ่อน้ำพุขนาดกลาง แสงไฟจากเสาไฟส่องแสงสีเหลืองนวลส้มๆ สวยงามมาก
ในใจผมคิดว่าคนคนนั้นคงไม่มาแล้วล่ะมั้ง ทำไมไม่เจอกันสักทีล่ะ ผมนั่งรอตรงบ่อน้ำพุสักพักก็เริ่มถอดใจและถามตัวเองว่า ผมหวังอะไรอยู่เหรอ? ผมเลยลุกเดินอ้อมบ่อน้ำเพื่อชมอีกนิดก่อนกลับ และผมก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งนั่งเหม่อมองออกไปยังความมืดมิด ดูเหมือนกับหมดความหวัง ชายคนนี้สวมชุดตรงกับข้อความที่อยู่ในจดหมายทุกประการ เพียงแต่เขาใส่ผ้าพันคอสีขาวมาด้วย
ตึก ตึก ตึก...
เสียงหัวใจของผมเริ่มเต้นเร็วขึ้น และผมได้จ้องมองเขา ผมรู้สึกว่าตัวเองถูกมนต์สะกดให้หลงใหลเมื่อเขาหันหน้ามา หน้าตาดูดีมากเหมือนผู้หญิงเหลือเกินผิวขาวพอๆ กับผมเลย ผมทรงรากไทรยาวประบ่าดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงมากๆ
“ในที่สุดเดย์ก็มาจนได้” ยิ้มหวานให้ผมด้วยดูแล้วน่ารักจัง อา...ผมคิดอะไรอยู่เหรอเนี่ย
“เอ่อ...” ผมพูดอะไรไม่ออกเลย
“ฉันชื่อว่า ‘ไนท์’ นายเป็นอะไรหรือเปล่า” ไนท์ถามผมสงสัยเป็นเพราะผมกำลังตกหลุมระ..เอ่อ สงสัยเป็นเพราะผมนิ่งเงียบไป
“...” ผมไม่ตอบอะไรแต่...
หมับ!
ไนท์เข้าสวมกอดผมอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าเราจะจากกันไปไกล ไนท์ร้องไห้ด้วย ผมได้ยินเสียงสะอื้นของเขา คงรอวันนี้มานานแสนนานเลยสินะ ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกแล้วล่ะ
“เดย์ ฉันรักนายมากนะ ฉันรักนายมากเลย!” ไนท์บอกกับผม
“เดย์รู้แล้ว” ผมรู้แล้ว หัวใจของผมรับรู้แล้ว...ไนท์ ผมตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวของไนท์ ผมรู้สึกดีจังไม่เคยทำอย่างนี้ให้กับใครเลย ผมไม่เคยเจออะไรอย่างนี้ จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาบอกรัก ผมจะทำอย่างไรดีเหรอ... ผมควรจะตัดสินใจอย่างไรดี...
๑๙.๐๐ น.
ไนท์ตัดสินใจพาผมมาเลี้ยงไอศกรีมกัน แถวย่านในเมือง ร้านที่ว่านี้ตั้งอยู่ตรงหัวมุมของบริเวณสี่แยกไฟแดง ซึ่งผู้คนพลุกพล่านมากเพราะวันนี้เป็นวันเทศกาลแห่งความรัก พอเราเข้ามาด้านในภายในร้านตกแต่งเรียบแต่เข้ากับเทศกาล เรานั่งโต๊ะริมในสุดของร้าน และพนักงานก็เดินมารับออเดอร์
“รับอะไรดีค่ะ” พนักงานถามพร้อมยิ้มเป็นมิตร
“มีโปรโมชั่นอะไรบ้างเหรอครับช่วงนี้” ไนท์ถาม
“โปรโมชั่นสำหรับช่วงนี้นะคะมี สตรอเบอร์รี่ พิงค์กี้ ฮาร์ท, ช็อกโกแล็ต สวีท ดีพ และสุดท้ายบราวน์นี่ สต็อป เลิฟ จะรับแบบไหนดีคะ”
“เดย์อยากกินแบบไหนสั่งเลยนะ” ไนท์ถามผม
“งั้นตามใจไนท์ดีว่านะ”
“เดย์...งั้นขอทั้งหมดนี่เลยละกันครับ” ไนท์หันมองผม และก็หันไปบอกกับพนักงาน
“รอสักครู่นะคะ”
ไนท์หันมามองหน้าผม เหมือนต้องการจะถามอะไรบางอย่างกับผมเลย แต่ไนท์ก็ไม่ถาม เราต่างคนต่างเงียบกันสักพัก ไนท์หันหน้าจ้องมาที่ผมรู้สึกว่าบรรยากาศจะอึดอัดเกินไปแหละ ผมเลยชวนคุยเรื่องอื่นๆ ไปพรางๆ ระหว่างรอไอศกรีม
“ได้แล้วค่ะ” สักพักพนักงานก็นำมาเสิร์ฟ
“โห! ทำไมเยอะอย่างนี้ล่ะ!” ผมถามด้วยความตกใจ ผมว่าถ้วยมันใหญ่เกินไปนะสำหรับคนสองคน แต่นี่สั่งมากันตั้งสามถ้วย! เยอะมั้ยล่ะ!
“ไนท์ เดย์คิดว่าเราสองคนกินไม่หมดแน่ๆ เลย” ผมถามไป รู้สึกเหนื่อยใจเลยแหะ
“กินไม่หมดก็ไม่เป็นไรหรอกเดย์ เดี๋ยวไนท์เลี้ยงเดย์เองนะ”
“เอางั้นเหรอให้เดย์ช่วยมั้ยล่ะ”
“เดย์แค่ช่วยทำให้ไนท์มีความสุขก็พอแล้วล่ะ”
หลังจากสนทนากันเสร็จเราก็พลัดกันป้อนไอศกรีมกันไปมา พร้อมกับคุยเรื่องสนุกๆ กัน ดูแล้วก็รู้สึกมีความสุขไปอีกแบบเหมือนกัน
๒๑.๐๐ น.
สามทุ่มแล้ว เรานั่งกินการนานมากกว่าจะหมดได้ไม่ใช่ง่ายๆ จากนั้นไนท์ชวนผมไปเดินถนนคนเดินเพื่อเดินยิ่งดึกคนก็ยิ่งเยอะ เรากะว่าแค่จะมาเดินดูของกันเล่นๆ ผ่านไปหลายๆ ร้านในที่สุดก็แวะจนได้
“เดย์ครับ! มาดูกำไลข้อมือนี่สิอยากได้หรือเปล่า” ไนท์ทำหน้าตาตื่นเต้นทำอย่างกับว่าไม่เคยเห็น น่ารักดี
“ถ้าอยากซื้อให้เดย์ก็จะรับไว้...งั้นเอางี้นะเดี๋ยวเดย์จะซื้อให้ไนท์ด้วย แลกกันใส่”
“งั้นไนท์เลือกสีขาวให้เดย์ดีกว่า...นี่ครับ” เลือกแล้วก็หยิบให้คนขาย
“ส่วนเดย์ก็คงต้องให้สีดำกับไนท์แล้วล่ะ มันจะได้แตกต่างกัน...นี่ด้วยครับ” ผมยื่นไปให้คนขายคิดเงิน
ไนท์ก็เลยซื้อกำไลข้อมื้อให้ผมหนึ่งอัน ส่วนผมก็ซื้อให้เหมือนกันหนึ่งอัน ผมเห็นไนท์ยิ้มผมมีความสุขมากเลย...ผมเผลอใจอีกแล้วเหรอ...
๒๒.๐๐ น.
ผมกับไนท์พากันเดินผ่าฝูงชนออกมา เราเดินตามถนนมาเรื่อยๆ ไนท์เดินจับมือไม่ปล่อยจากผมเลย ผมก็ไม่คิดจะปล่อยเช่นกัน จนมาถึงสวนหย่อมแห่งหนึ่งที่นี่สวยกว่าสวนสาธารณะที่เราได้เจอซะอีก
“มันสวยมากเลยเดย์”
“ใช่...สวยมาก”
ซุ้มประตู้ทางเขาตกแต่งด้วยโคมไฟสีส้มนวล ประดับประดาด้วยดอกกุหลาบและลูกโป่ง มีเส้นทางตรงเข้าไปเหมือนกับว่ากำลังเข้าไปในพระราชวังเลย สองข้างทางถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม เสาไฟส่องสว่างเรียงรายเป็นแถวตรงยาวเข้าไปข้างใน เราสองคนเดินเข้าไป ข้างในมีทางเป็นเขาวงกตด้วย แต่เราก็สามารถเดินผ่านมันไปได้ จนมาถึงศาลาที่รายล้อมไปด้วยสวนดอกกุหลาบขาวที่บานสะพรั่ง เราเดินเข้าไปข้างในศาลา จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเพลงลอยออกมาจากลำโพงกระจายเสียงรอบๆ ศาลา มันเหมาะแก่การเต้นรำมาก ผมคิดไอเดียออกละ
“เต้นรำกับผมนะไนท์” ผมถามอย่างสุภาพ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าชายเลย ส่วนไนท์เป็นเจ้าหญิงแสนสวยของผม คิดแล้วก็เขินอยู่เหมือนกัน ฮ่ะๆ
“ได้ครับเดย์” ไนท์ตอบรับอย่างยินดี
เราสนทนาพร้อมกับเต้นรำไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงเพลงกับบรรยากาศอันเงียบสงบและสวยงาม
“ไนท์รักเดย์มากนะครับ”
“เดย์...รู้”
“แต่...เดย์ไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้นะ ว่าเดย์รักไนท์หรือเปล่า นี่มันยังเป็นแค่ความสุขช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น เดย์อาจจะยังไม่รู้สึกอะไรหรอก”
“ไนท์...” ผมไม่พูดไม่ตอบอะไรจะดีกว่า ผมอยากให้ไนท์บอกความรู้สึกของตัวเองออกมา...
“ไนท์หลงรักเดย์มานานมากแล้วตั้งแต่ ม. ต้น ได้แล้วมั้ง ไนท์ก็ไม่เคยรู้สึกรักใครเลย ไม่เคยรักใครเท่ากับเดย์มาก่อน เดย์คงไม่รู้หรอกว่าเราเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน อยู่ห้องข้างๆ กันมาตลอด เดย์คงไม่รู้ ไม่สนใจ...” ผมสังเกตได้ว่าน้ำตาของไนท์ค่อยๆ ไหลรินออกมา มันไม่ใช่ความอ่อนแอแต่เป็นความสุข ความสุขจริงๆ...
“...”
“ไนท์เคยพยายามจะตัดใจจากเดย์แล้ว ชายรักชายน่ะมันไม่สมควรหรอก มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเลย แต่ไนท์ก็ทำไม่ได้...”
“...” น้ำตาของผมเริ่มคลอแล้ว ผมรู้สึกว่าความรู้สึกนี้มันลำบากใจมาก
“ไนท์ต้องการนัดเจอกับเดย์ ก็เพราะอีกไม่ถึงเดือนเราก็จะปิดเทอมกันแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปหาที่เรียนมหา’ลัยเรียนกัน เราก็คงไม่ได้เจอกันอีก”
“...”
   “ไนท์นัดเจอเดย์ที่สวนสาธารณะวันนี้ ก็เพราะว่าบ้านของไนท์อยู่แถวนั้นไง อยู่ไกลแถวๆ กับบ้านของเดย์”
     “...”
     “ไนท์...ไม่กลัวว่าเดย์จะรังเกียจหรอก ดีเสียอีก เพราะถ้าเดย์เกียจไนท์ก็ยังรู้สึกเจ็บ อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าเรายังมีชีวิตอยู่...”
“...” ไนท์...เดย์ไม่รังเกลียดไนท์หรอกครับ...
“เดย์...นายเปรียบเสมือนกับกลางวันที่ไม่เคย ได้มีโอกาสจะได้พบเจอกลางคืนอย่างไนท์หรอกนะ…”     
“...” น้ำตาผมไหลออกมาแล้วผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว
ตึง! ตึง!
เสียงนาฬิกาดังบอกเวลาว่า ‘เที่ยงคืน’ แล้ว เวลาหมดแล้วเหรอ ทำไมมันเร็วขนาดนี้ล่ะ ทำไมความสุขมันช่างมีเวลาน้อยนิดอย่างนี้ล่ะ...
“หมดเวลาแห่งความสุขแล้วล่ะเดย์...”
ผมหยุดการเต้นรำแล้วปล่อยพันธนาการให้แก่ไนท์ ในใจของผมมันสับสนไปหมดเลย ผมควรจะทำยังไงดี!
“สุดท้ายแล้วเรื่องนี้มันอยู่ที่การตัดสินใจของเดย์คนเดียว อยู่ที่ว่าจะคว้ามันเอาไว้ หรือจะปล่อยให้หลุดลอยไป เลือกเอานะเดย์...” ไนท์พูดเสร็จก็ปล่อยมือผมไว้ที่เดิม แล้วเข้ามาสวมกอดผม จากนั้นไนท์ก็ค่อยๆ เดินหันหลังจากผมไปทีละก้าว ทีละก้าว...
ผมตัดสินใจหยุดคิดทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เพราะหัวใจของผมมันคิดถึงเพียงแค่ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้เท่านั้น
“ไนท์!” ผมเรียกไนท์ เขาหันกลับมามองที่ดวงตาของผม ผมจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ผมรีบเดินตรงไปหาไนท์ แล้วใช้ฝ่ามือประครองใบหน้าขึ้นมา ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของไนท์ ไนท์ก็เช่นกัน ผมสัมผัสถึงความรู้สึกนี้ได้...รัก จากนั้นผมก็ประทับริมฝีปากของตัวเองลงไป ความรู้สึกหอมหวานนุ่มละมุน มันคือรสชาติแห่งความสุขที่ผมไม่เคยได้พบเจอ...
ฝันร้าย...
ฝันร้ายที่ผมสัมผัสมันมาตลอด
ฝันร้ายที่ผมอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้นๆ
ฝันร้ายที่ชายคนนั้นพยายามเข้ามาฆ่าผม
แท้จริงแล้ว...
มันคือความสุขที่ผมกำลังได้สัมผัส
มันคือสิ่งที่ผมต้องวิ่งเข้าหา
มันคือคนรักที่พยายามนำความรักมามอบให้
   ต่อไปนี้ผมคงไม่ต้องวิ่งหนีมันอีกแล้ว...
      “ผมเลือกแล้ว...”

stylus45

ขอบคุณครับ

antarctica

ขอบคุณครับ

mm2013

ขอบคุณครับ

Lerdom

ขอบคุณมากครับ

kenji2511

ขอบคุณครับ

atip

ขอบคุณครับ

kabuki

ขอบคุณครับ

coraline

ขอบคุณมากครับ

nonn_111

ขอบคุณครับ

tew5043

ขอบคุณครับ......ครับ

fear

ขอบคุณครับ

man__Poon

ขอบคุนครัยผม

anesia149

ขอบใจมากมายครับ

Naytam2323

ชอบคับแนวนี้ อ่านๆๆๆๆ

suttisakhun

ดีากคับเอาอีกๆ

balloncm

ขอบคุณคราฟ

thedevil

ขอบคุณมากๆ ครับ

ghostzii

ขอบคุนครับ

aue

ขอบคุนครับ