OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 132

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ขอโทษ...ผมขอโทษ..."คำตอบโง่ๆยังคงดังซ้ำซากมาจากปากของผมไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตอบยังไงไม่รู้จะอธิบายแบบไหนกับเรื่องที่ตัวเองได้เจอและได้คิดจะบอกได้อย่างไรว่าเพราะความหวาดระแวงจะตอบได้หรือว่าเพราะความกลัว...กลัวจะถูกทิ้งและไม่อยากให้พี่โตทำอะไรไม่ดีอีก..
เหตุผลของผมมันเป็นเรื่องของคนโง่ พี่โตจะรับฟังเหรอ? พี่โตจะเข้าใจเหรอในเมื่อรังเกียจกันเสียขนาดนี้..
          "..เอาแต่ขอโทษ..พูดพร่ำเหมือนคนบ้า..ตอนนี้มึงมันเป็นไอ้คนโกหกหน้าตายที่กูเกลียดที่สุด"ริมฝีปากของพี่โตเอ่ยเสียงพร่าและพิงกายลงกับผนังซีเมนต์ ฝ่ามือหนาทิ้งตัวลงข้างกายมีเลือดชโลมทั่วจากบาดแผนสั่นระริก
"มึงเป็นคนสุด้ายที่กูคิดว่าจะหักหลัง..ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่มีคนเป็นร้อยเป็นพันจะหักหลังกูกูก็ไม่ว่า
แต่ทำไมถึงต้องเป็นมึง..."
          "มึงทำไปทำไมเนม..มึงทำเพราะไอ้พัศดีมันขู่ หรือมึงทำเพราะมันเสนออะไรให้ มึงบอกสิว่าไม่ได้เต็มใจ..บอกกูเถอะว่ามึงโดนบังคับ..ต่อให้มึงโกหก กูก็จะเชื่อ..."
          "...ผมขอโทษ..."ริมฝีปากของผมเอ่ยคำเดิมๆพลางจ้องมองพื้นดินด้วยดวงตามัวพร่าด้วยหยดน้ำตา มองไม่เห็นอะไร มองไม่เห็นสิ่งไหนนอกจากสีดำมืดที่วนเวียนอยู่รอบกายเท่านั้น..
     แววตาของพี่โตยังคงแดงก่ำ ยังคงแสดงความผิดหวัง ยังคงเป็นแบบนั้นโดยไม่จางความปวดร้าวลงสักนิด..
อยากจะเอื้อมมือไปหา อยากจะกอดเอาไว้แล้วถามว่าเป็นอะไรไหม อยากจะปลอบประโลม อยากจะดูแล แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงจะทำ ไม่อาจจะทำอะไรได้เพราะคนที่ทำให้พี่โตมีสภาพแบบนี้คือผมเอง..
   ...คนที่บอกว่าจะเป็นคนรักที่ดี คนที่ไม่อยากให้พี่โตทำเรื่องไม่ดี แต่ถึงอย่างนั้น คนที่ทำให้พี่โตเสียใจที่สุดก็คือผม..
        ขอโทษ..ขอโทษ...และขอโทษ...
     ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้ต้องพูดแบบไหนพี่โตถึงจะหายโกรธ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงรอยร้าวเที่แตกออกจึงจะประสาน..
       "กูเกลียดคำขอโทษ"พี่โตสุดหายใจลึกแล้วแสยะยิ้มยันทาบบนริมฝีปากฝ่ามือหนาคว้าแขนผมแล้วบีบแน่น
ดึงกระชากให้ลุกออกจากพื้นแรงๆ
        "โดยเฉพาะกับคนสองหน้าอย่างมึง มันไม่มีอะไรจะให้กูเชื่อถืออีกแล้ว"
           สิ้นคำเอ่ยนั้นน้ำตาก็ไหลร่วงพรูออกจากนัยน์ตาของผมอีกครา ผมรีบโผกายเข้าไปหา กอดรัดพี่โตไว้ด้วยความหวาดหวั่นเมื่อร่างสูงจะผละออก ทำท่าจะหันหลังกลับ กลัวว่าพี่โตจะเดินออกไป จากไปและไม่สนว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก จะไม่หันกลับมาสนใจผมคนนี้..
        "พี่โต..พี่โต...อย่าไปนะ อย่าไปไหนนะพี่"ริมฝีปากของผมพร่ำเอ่ยรั้งขอให้คนตรงหน้าอยู่ต่อราวกับคนบ้า รั้งร่างสูงไว้ไม่ไห้เดินจากไปจริงๆด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดหัวใจ..
        "ให้กูอยู่ตรงนี้เพื่อฟังคำโกหกของมึงหรือยังไง"พี่โตสวนกลับเสียงเย้พลางดึงแขนผมออกจากตัว นัยน์ตาที่จ้องมองมาไม่ได้แฝงความเจ็บปวดอีกแล้ว แต่หากเต็มไปด้วยความเฉยชาจนน่าใจหาย ยิ่งคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากนั้นก็เหมือนจะฉีกหัวใจผมให้กลายเป็นชิ้นๆ..
          "ผมไม่ได้โกหก.."
          "ไม่ได้โกหก..แล้วไอ้ที่มึงตอแหลกูต่างๆนาๆหมายความว่ายังไง.."พี่โตสวนกลับคำพูดของผมแล้วแสยะยิ้มหยัน"...กูสู้อุตส่าห์ตามมาเพราะกลัวว่ามันจะทำอะไรมึง เพราะกูห่วง กูกลัว กูกังวลว่ามึงจะเป็นอะไรไป แต่นี่เหรอสิ่งที่กูได้รู้..ขอบใจมึงมากจริงๆตั้งแต่กูเกิดมา กูไม่เคยรู้สึกว่ากูเป็นไอ้โง่มากเท่าวันนี้เลย"
          "มึงหลอกกู มึงเป็นสายลับหักหลังกู แล้วมึงบอกว่ามึงไม่ได้โกหก งั้นก็บอกมาสิ บอกมาว่ามึงทำไปทำไม มึงหักหลังกูไปเพื่ออะไร!"
          "..ผมไม่อยากให้พี่ทำแบบนี้"ผมยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้สะอื้น ที่สุดก็ตัดสินใจบอกความจริงออกมาอย่างหมดเปลือก
"ผมไม่อยากให้พี่ทำผิดอีก ทุกวันนี้มันก็แย่มากอยู่แล้ว ที่เรามาอยู่ในคุกมันก็แย่พอแล้ว ทำไมพี่จะต้องทำผิดอีก ทำไมพี่จะต้องทำแบบนี้ ผมไม่อยากให้พี่ทำ ผมถึงได้พยายามขัดขวาง..ผมถึงร่วมมือกับพัสดี เพราะผมห่วงพี่ ผมรักพี่..."
           "...พี่อาจจะคิดว่าความคิดผมมันงี่เง่า แต่ผมก็ยังอยากจะห้าม ทำไมล่ะ ทำไมพี่ถึงอยากจะออกไป ทำไมพี่ถึงอยากทำผิดอีก ทำไมพี่ถึงอยากทำชั่วทั้งๆเราควรจะทำตัวดีๆแล้วได้ออกไป มันควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม..ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้..."
             "..มึงไม่เข้าใจ.."พี่โตเม้มปากแน่นกับคำพูดของผมและสูดหายใจลึกด้วยความเครียดขึง
"กูไม่มีทางเลือก.."
             "ทำไมจะไม่มีทางเลือก!"ผมร้องขัดคำนั้นทันควันด้วยความไม่เข้าใจ ก็ใครจะมาบังคับขาใหญ่อย่างพี่โตได้เล่า
             "พี่เลือกได้แต่พี่ไม่ทำ ทำไมพี่ถึงอยากจะทำเลวให้มากขึ้นๆทุกที ออกไปแล้วจะมีความสุขเหรอ ออกไปแล้ว
จะเงยหน้าขึ้นมองฟ้าได้รึไง พี่ไม่ละอายแก่ใจบ้างเหรอที่ต้องเป็นคนแบบนี้ เอาแต่ทำเลว เอาแต่ทำชั่ว ทำไมถึงไม่ทำ
ตะ...."
       เพี๊ยะ!
          ผิวแก้มของผมชาวาบ..ริมฝีปากที่เอ่ยปากพูดอธิบายถึงความรู้สึกตัวเองพลันเจ็บแสบ ร่างของผมเซถลาผงะห่างออกด้วยสีหน้าตกตะลึง เมื่อมองเห็นคนที่กำลังลดมือลงพลางหัวเราะด้วยสีหน้าหยามหยันอยู่เบื้องหน้า..
         "อ้อ...."ริมฝีปากของพี่โตขยับยิ้มคล้ายขบขันหากแฝงแววประชดประชันชัดเจน
"กูเข้าใจแล้ว ..กูรู้แล้ว..."
       ปึง!
         "ที่แท้มึงก็มองกูเป็นไอ้`ตัวเงินตัวทอง`!ไอ้ชั่ว!ไอ้เลว!ไอ้สัตว์นรกที่ยอมทำเลวทุกอย่างเพื่อจะได้ออกไปข้างนอกนั่น!"พี่โตชกหมัดลงกับผนังซีเมนต์อย่างสุดแรงอีกครั้งนัยน์ตาจ้องมองผมแดงก่ำด้วยความเคืองโกรธ
"กูรู้แล้ว..กูรู้แล้วว่ากูมันชั่ว กูมันเป็นนักโทษฆ่าคนตาย กูเป็นขาใหญ่ในแดนนี้ที่คอยกดหัวนักโทษคนอื่นๆกูเลวทำชั่วตั้งมากเพื่อจะดำเนินชีวิตอยู่ในนี้ แต่กูไม่คิด..ไม่คิดเลยว่าคนที่กูรัก..คนที่กูคอยปกป้องมันจะคิดกับกูแบบนี้.."
          "กูไม่ได้บอกว่าอยากให้มึงมองกูว่าเป็นเป็นคนดีประเสริฐเลิศเลอเหมือนที่มึงมองไอ้พัศดีนั่น! กูยอมรับว่ากูเลว
แต่กูไม่คิดว่ามึงจะมองว่ากูมันเลวจนยอมทำได้ทุกอย่าง มึงคิดบ้างไหม ได้คิดสักนิดรึเปล่าว่าที่กูทำไปน่ะเพื่ออะไร เพราะอะไร.....ตอนแรกกูผิดหวังที่มึงทรยศกู แต่พอตอนนี้กูรู้เหตุผลที่มึงทำ มันยิ่งทำให้กูผิดหวังมากขึ้นไปอีก..
เพราะคนที่กูรักแม่งมองเห็นแต่ความเลวของกูจนต้องทรยศกูเพื่อจะเอาตัวรอด.."
           "ผมไม่..."
           "เมื่อกี้มึงบอกให้พัศดีมันมองนักโทษคนอื่นเป็นคนบ้าง..แต่มึงรู้ไหม ว่ามึงไม่ต่างกับมันเลย ไม่เคยจะมองนักโทษคนอื่นๆในเรือนจำนี้นอกจากตัวเองเลยด้วยซ้ำ มึงคิดแต่ว่าพวกมันเลว มึงมองแต่ว่าพวกมันชั่ว กระทั่งกูมึงก็คิดแบบนั้น!ไม่ได้สนใจเลยว่าทุกคนเป็นแบบนี้เพราะอะไร...ถ้ามึงไม่รู้..กูจะบอกให้..."
           "ที่กูเลวในสายตามึงเพราะมึงไม่เคยมองพวกกูดีๆ มึงไม่เคยมองเข้าไปเลยว่าทำไม เพราะอะไร มึงมองแต่หน้าตาโฉดๆของมัน มึงมองแต่การกระทำเลวๆของพวกมัน มึงเคยคิดไหม มึงเคยมองไหมว่าที่มันทำน่ะเพื่อใคร มึงไม่เคยคิดแม้แต่จะเข้าใจคนอื่น ไม่เคยคิดจะมองคนอื่นให้ลึกกว่าเปลือกนอกที่พวกมันสวมไว้!กระทั่งกู....มึงก็ไม่เคยคิดจะมองดูสักนิด!"
           "และถ้ามึงไม่รู้.."พี่โตเม้มปากแน่น สูดหายใจลึกแล้วส่งเสียงคำรามลอดออกจากริมฝีปาก
"ที่กูทำแบบนี้ไม่ใช่แค่ด้วยความเต็มใจของตัวเอง แต่เป็นเพราะคำสั่งและนอกจากคำสั่งก็เพราะมึง...เพราะมึง จำไว้ให้ดี!"
          "......"เพราะผม...นั่น...มันหมายความว่ายังไง...
           "ที่กูอยากออกไปเพราะกูไม่อยากให้มึงอยู่ในนี้ เพราะกูรักมึงและอยากให้มึงมีความสุข! ไม่ใช่มาถูกลั่นแกล้งถูกกำร้ายอยู่ในคุก วันคืนที่มึงถูกลากไปสอบสวนแล้วเหลือแค่กูนั่งรอมึงรู้ไหมว่ากูคิดยังไง ต่อให้กูเป็นขาใหญ่กูก็ปกป้องมึงจากพวกผู้คุมไม่ได้ แต่กูนึกไม่ถึงเลยว่าแม้กระทั่งมึงก็ยังไม่เคยคิดจะเข้าใจ..."
         "ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้น!"ผมร้องสวนขึ้นมาทันทีที่พี่โตพูดจบ กับความคิดบ้าๆที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า
"ผมไม่ได้อยากออกไปเพราะเรื่องนั้น ผมบอกแล้วไงว่าทนได้ ที่ผมอยากทำคือเดินออกไปอย่างภาคภูมิใจ ไม่ใช่ออกไปแล้วต้องหลบๆซ่อนๆชั่วชีวิตแบบนี้!"
         "เพราะงั้นถึงได้ว่ากูชั่วมากงั้นสินะ.."พี่โตรับคำก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ..ด้วยสีหน้าเคืองโกรธก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยแววตาวาววับ..
         "ถ้ามึงบอกว่ากูชั่ว กูก็จะชั่วให้เห็น คอยดูแล้วกัน ว่าคนอย่างกูมันจะเลวได้ถึงขนาดไหน!"
สิ้นคำพูดนั้นร่างของผมก็ถูกกระชากกระแทกกับผนังอย่างรุนแรง แผ่นหลังสัมผัสผนังซีเมนต์แข็งกระด้างเสียดผิวพลังสะดุ้งเฮือกเมื่อริมฝีปากของพี่โตทาบทับลงมา เบียดชิดอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับรสเค็มๆและกลิ่นคาวของเลือดที่กระจายอวลในโพรงปาก สัมผัสที่ได้ไม่ใช่ความนุ่มนวลหรืออ่อนหวานเช่นเคยเป็น ไม่ใช่แม้กระทั่งจูบเอาแต่ใจแบบออดอ้อนนั้น แต่เป็นจูบที่รุนแรง จูบเพื่อระบายความใคร่และด้วยความเคืองโกรธ ผิดหวังสาดเทลงบนร่างให้ผมสัมผัสมันด้วยหัวใจที่ขื่นขม..
            เสียงฟ้าร้องครืนครางและลมพายุเบื้องนอกยังดังมาไม่ขาดสาย สายฟ้าแลบแปลบเป็นระยะเผยให้เห็นฝ่ามือหนาของพี่โตที่ทาบลงกับร่างของผมแล้วสัมผัสมันอย่างรุนแรง ผมพยายามขยับกายหนีห่างพยายามจะหลีกหนีสัมผัสจาบจ้วงไร้ความรักนั้น ทว่าก็ไม่อาจจะสู้เรี่ยวแรงมหาศาลนั้นได้โดยเฉพาะเมื่อตอนนี้คนทำมีแต่ความโกรธ ยิ่งขัดขืนดิ้นรน
ร้องห้ามเท่าไหร่มันกลับเป็นการกระตุ้นให้การกระทำรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น กางเกงขาสั้นของผมถูกกระชากลงไปกองบนเข่าร่างของผมถูกพลิกให้ไปซบลงกับพื้นซีเมนต์ที่มีแต่เศษฝุ่นหยากไย่แต่เหมือนคนฟังไม่คิดจะสน..
             "พี่โต..อย่า..อย่า..."ผมร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อรู้สึกถึงท่อนกายร้อนผ่าวทาบจ่อลงบนสะโพกด้านหลัง พยายาม
ขยับกายด้วยความหวาดหวั่นกับความเจ็บปวดที่อาจจะตามมา ทว่ากลับถูกฝ่ามือหนาตะครุบปาก ปิดเสียงพูดให้เงียบลงเหลือเพียงเสียงลมฝนและถ้อยคำกระซิบบาดหู..
             "หุบปากที่เอาแต่พูดโกหกของมึงไปซะ!" สิ้นคำ ท่อนกายร้อนผ่าวก็เสียดแทรกเข้ามาในกายอย่างรวดเร็ว
ร่างของผมกระตุก ความเจ็บแสบและปวดร้าวเข้ารุกเร้าจนขาทั้งสองข้างสั่นสะท้านไหว สัมผัสของเซ็กส์ที่ไม่มีแม้
แต่เศษเสี้ยวของความรักหรือความปราณีทำให้มีแต่ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่าน แรงกระแทกรุนแรงสร้างความปวดร้าว
ทุกครั้งที่ขยับทำให้น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ทว่าพี่โตกลับไม่คิดแม้แต่จะสนใจมัน คนที่กำลังเร่งระบายความต้องการอยู่ด้านหลังทำเพียงหัวเราะเสียงเบาและอุดปากผมแน่นขึ้นเท่านั้น
             "จำไว้ว่ามันเป็นเพราะมึง..เพราะมึง!"ถ้อยคำกระซิบห้วนสั้นอย่างเดียจฉันท์แว่วเข้ามาในหูจนผมต้องร้องครางแล้วหันไปมองหน้า..
            "หันหลังกลับไป!กูไม่อยากมองหน้ามึง"ก่อจะได้สบตาเสียด้วยซ้ำ ถ้อยคำห้วนๆมาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่บีบคางผมแน่นให้หันไปซบหน้าลงกับผนังซีเมนต์ ขณะที่แรงกระแทกที่ยิ่งรุนแรงทำให้ความเจ็บแสบยิ่งมากขึ้นตามตัว
คลอเคล้ากับเสียฝนที่สาดกระหน่ำและเสียงหัวเราะของคนที่ผมรักซึ่งทำตัวราวกับปีศาจร้ายเบื้องหน้า
            "มึงไม่ต้องกลัวหรอกว่ากูจะไล่มึงไป"ริมฝีปากของพี่โตทาบลงที่ใบหูพร้อมกับปลายฟันขบลงไปจนเจ็บจี๊ด
"กูจะล่ามมึงไว้กับกูไม่ให้ไปไหน ให้มึงได้รู้ได้เห็นทุกอย่างที่กูทำแล้วเอาไปรายงานกับไอ้พัศดีนั่นไงล่ะ" น้ำเสียงของคนพูดกร้าวเเข็ง ทั้งห้วนสั้นแฝงความประชดประชันหยามหยันทุกการขยับกาย ทั้งเสียงลมหายใจแรงคลอเคลียอยู่ใกล้ผิวแก้มแสดงถึงอารมณ์ของคนทำที่พุ่งขึ้นสูง กับพี่โตแล้วมันอาจจะมีความสุขหรือใกล้เคียงกับคำนั้น แต่สำหรับผมนั้นไม่ใช่..เพราะมันมีเพียงความเจ็บปวดรวดร้าวและขมขื่นเท่านั้น...
             น้ำตาของผมไหลอาบผิวแก้มอยู่อย่างนั้นเงียบๆขณะที่เสียงสะอื้นสั่นกระตุกเหลืออยู่ในลำคอเพียงแผ่วเบา ได้แค่ซบหน้าลงกับผนังที่เต็มไปด้วยหยากไย่เบื้องหน้าแล้วหลับตาลงช้าๆ..ราวกับยอมรับถึงเรื่องราวที่ต้องเป็นไปด้วยหัวใจ
ที่รวดร้าว บอบช้ำ แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้..
          จะวอนขอให้เห็นใจ จะพูดอะไรให้ยอมรับหรือลดโทษทัณฑ์ของตัวเองก็คงไม่มีทางเป็นผล
                     ....โทษที่สาสมแล้วสำหรับคนทรยศ....
            ผมกลืนก้อนแข็งๆที่จุกอยู่ในลำคออย่างยากย็นขณะที่ร่างสูงเบื้องหลังกระตุกไหว สัมผัสร้อนผ่าวของน้ำรักรินรดเปื้อนในร่างผสานกับหยดเลือดไหลลงมาอาบท่อนขาอย่างง่ายดายเมื่อพี่โตถอนกายออก พร้อมๆกับอ้อมกอดและฝ่ามือ
ที่แตะต้องนั้นด้วย เพราะไม่มีที่พึ่งใดคอยพยุงหรือรั้งกายทำให้ร่างทรุดฮวบ ซวนเซลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง..
           ใบหน้าของพี่โตไม่หันมามองด้วยซ้ำเมื่อผมค่อยๆพยุงตัวให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า แข้งขาที่ยังคงสั่นไหว
ค่อยพยุงกายขึ้นมาอย่างยากเย็นเพื่อจะใส่กางเกงและจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แต่พี่โตกลับก้าวขาออกจากซอกอาคารอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับฝ่ามือที่คว้าแขนแล้วออกแรงลากอย่างไม่ปราณีปราศัย..
          ..ผมยิ้มขื่น..ความรุนแรง..ความชาเฉย คนที่ไม่เคยสนใจหรือคิดถึงกัน คนแบบนั้นที่ผมได้เจอยามมาถึงที่นี่เมื่อสามปีก่อน..ตอนนี้เขากลับมาเป็นแบบเดิมแล้วอย่างนั้นหรือ..
"ดะเดี่ยว..."ผมร้องเรียกพี่โตเบาๆเมื่อเขาทำท่าจะเดินฝ่าฝนออกไป
            "........"นอกจากไม่มีคำตอบใดกลับมาแล้วพี่โตยังคงเดินออกไปเช่นเดิม หากแต่คราวนี้ปล่อยแขนผมลงทันควัน
           "พี่โต..เดี่ยวก่อน..ขาผมมันเปื้อน.."ผมเอยท้วงคนที่ทำท่าจะเดินออกไปเบาๆขณะที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบที่ไหลเปื้อนท่อนขาด้วยความอดสู..

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุณครับ

hiroshi111

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

shota_jp

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไงต่อล่ะทีนี้อะ เนม

pt200

ขอบคุณครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

waww_1

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

Ohmkungz123

ข่อมคับ