OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 125

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ....หากปล่อยให้นักโทษที่เป็นตัวการใหญ่ของการขนส่งยาเสพติดผู้มีอิทธิพลที่ทุกคนยำเกรงออกไปภายนอก ออกไปกางมือกางเท้าโลดแล่นในสังคมโดยปราศจากการควบคุมมันจะเกิดอะไรขึ้นเล่า?..
   ทุกวันนี้ปัญหามันเกิดขึ้นเพราะคนเลวที่ไม่เคยสำนึกตัวไม่ใช่หรือมันเกิดขึ้นเพราะคนโลภ คนเห็นแก่ตัวไม่นึกถึงคนอื่นไม่ใช่หรือไง..
แล้วจู่ๆ ทำไม ผมถึงคิดอยากจะไปรวมกลุ่มให้ตัวเองสกปรกน่าขยะแขยงขึ้นมากกว่าเดิม?
         ฝ่าเท้ากาวเข้ามายังเรือนนอน ย่ำเท้าถึงอาณาเขตแดนสิบสอง...ที่อยู่ของเหล่านักโทษร้ายแรงที่มีแต่ผู้คนหวาดกลัว จ้องมองใบหน้าที่เคยคุ้นและท่าทีอันแสนคุ้นชินของผู้คนโดยรอบ..
     ภาพของกลุ่มคนที่แสนคุ้นตายืนคุยอะไรกันเงียบๆหน้าห้องขังทำให้ดวงตาผมค่อยหรี่ลงเล็กน้อย...และ....เดินก้าวไปหาด้วยสีหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นเดิม...
        " ทำอะไรอยู่เหรอครับ ?" ผมออกปากถาม จ้องมองใบหน้าของชายสองคนที่แสนเคยคุ้น...หนึ่งคือพี่วิทย์ และอีกหนึ่ง...คือพี่ทินที่ไม่ได้พบมานานพอดู
         " อะไร...? ก็คุยกันแหละ ตามประสาคนไม่เจอกันนาน ก็ไอ้ทินมันหายหัวไปนอนให้ผัวมันกกอยู่ที่แดนสิบนี่หว่า" พี่วิทย์หัวเราะหึหึๆ ก่อนจะร้องจ้ากเมื่อพี่ทินหวดฝ่าเท้าเข้าที่หน้าแข้งเข้าให้
          " พี่โตล่ะครับ? "ผมออกปากถาม ยิ้มและหัวเราะรับกับอาการกระฟัดกระเฟียดของพี่วิทย์...มองทั้งคู่ด้วยสีหน้าอ่อนเดียงสาราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเช่นเดิม...ไม่เห็นหรอก...ว่าพี่ทั้งสองคนกำลังหยิบยื่นอะไรให้กัน...ไม่ได้ยินเลย...ไอ้คำพูด
ที่บอกว่า ให้ ใครรับมันไปนั้น...
          ผมจ้องมองสีหน้าของชายทั้งสองคนด้วยท่าทีเหรอหรา มองใบหน้าของพี่วิทย์และดวงตาที่ฉายแววลำบากใจขึ้นมาวูบหนึ่งของพี่ทิน และเมื่อคิดถึงวันเวลา...ก็พยักหน้ารับ
         " ครับ....อยู่ที่อาคารเยี่ยมสินะ "
             ผมหันหลัง เดินออกมาอย่างว่าง่าย ไม่ได้หันกลับไปมองสีหน้าลำบากใจของพี่วิทย์กับพี่ทินเลย ขณะที่สมองใคร่ครวญสิ่งที่ได้ยินอย่างรวดเร็ว
...เสียงกระซิบนั้นยังดังชัดเจน คำพูดที่ว่าให้"มอบ" ของอะไรบางอย่างในมือพี่วิทย์ ให้พี่ทินและพี่ทินจะมอบให้พี่คม คนที่ถูกเรียกว่าผัวของพี่ทิน ชายหนุ่มหน้าเคร่งที่ใส่ตรวนหนักบนข้อเท้าคนนั้น...
         ผมเดินออกไปอย่างลอยเหม่อ ที่สุด....จึงได้มาถึงอาคารเยี่ยม...หากทำได้เพียงยืนนิ่งและจ้องมองพี่โตที่นั่งคุยอยู่
กับแฟนสาวด้วยสีหน้ายิ้มน้อยๆไม่กล้าจะเดินเข้าไปด้วยรู้ว่าไม่มีความเกี่ยวข้อง ทำได้เพียงยืนนิ่งและจ้องมองมันด้วย
สีหน้านิ่งเรียบ...คล้ายจะเย็นชาและนิ่งเฉยกับมัน ทว่าแท้จริงก็รู้ดี ว่ามันไม่ใช่...ทั้งที่คำว่ารัก...คำบอกรักของพี่โตยังคงดังก้องอยู่ในสมอง ลอยวนอยู่ราวกับเสียงกระซิบข้างๆหู...
..แต่...เมื่อได้เห็นภาพความสนิทสนมที่ปรากฏอยู่ รอยแยกของความกังวลในหัวใจจึงค่อยเผยออกขึ้นมาทีละนิด...ทีละนิด...
    ทำเหมือนลืม ไม่นึกถึง ไม่กังวล ไม่อะไรทั้งนั้น...แต่ความจริง มันไม่ใช่ ผมยังคิด และยังคงคิดถึงอยู่เสมอ...
    ความจริง...ที่แม้พี่โตบอกว่ารัก แต่ก็ยังมีใครอีกคนรออยู่ข้างนอก...
    คำพูด...ที่บอกว่าไม่สามารถตัดใจได้ แม้ตอนนี้พี่โตจะบอกว่ารักและบอกว่าผมสำคัญกว่า...แต่....มันก็ยังไม่อาจจะแน่ใจ หรือวางใจ...มองแล้วได้แต่ถอนใจ ครู่หนึ่งคิดเรื่องที่ตัวเองคิดจะทำในตอนแรก พลันอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก...
...อยากจะขำ..ขำตัวเองที่พยายามปกป้องพี่โตอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งที่เขาอาจจะไม่ได้แยแสสิ่งเหล่านั้นด้วยซ้ำ...
...ไม่มีอะไรประกันว่าหากออกไปแล้วพี่โตจะเป็นเหมือนเดิม...เพราะขนาดออกปากว่ารักผม เขาก็ยังเดินมานั่งคุยกับ
คนรักอีกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ต่อให้บอกว่ารัก ผมก็เป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายที่ติดคุก..เป็นเพียงนักโทษตัวดำหน้าเคร่ง
ที่อาศัยอยู่ในเรือนจำแห่งนี้.. ต่อให้บอกว่ารัก แต่มันเป็นเพียงรักที่อยู่ในคุก ไม่ได้หมายถึงข้างนอกนั่น...
        แล้วตอนนี้ที่ตัวเองมานั่งคิดจนปวดหัว เพื่อจะปกป้องคนอย่างพี่โตที่ตัดสินใจเด็ดขาดไปแล้วว่าจะทำอะไร มันน่าขำตัวเองเสียจริงๆ
      ที่จริงแล้วเมื่อสามอาทิตย์ผ่านไปจากเหตุการณ์การสอบสวนผมครั้งล่าสุด..จากข้อตกลงของพัศดีกับผมที่มีต่อกัน
มาจนบัดนี้แล้วเรื่องราวทุกอย่าง ทั้งความสงสัยของผม ข้อสังเกตของพัศดี สารพัดความสงสัยที่เกิดขึ้นจากพฤติกรรม
ของพี่โต เมื่อนำมาเรียงร้อยประสานกันเป็นเรื่องเดียว ผมก็พบกับ"ความจริง"หนึ่งที่ตัวเองรู้ได้ไม่ยาก.....มีคนกำลังเคลื่อนไหว เพื่อเตรียมตัวก่อจลาจล..ก่อความวุ่นวาย...ใช่.....มีคนกำลังวางแผนแหกคุก ..วางแผนออกไปจากที่นี่
และกำลังระดมพลกันอยู่เงียบๆ...ใช่.....และ...ตัวการใหญ่เหล่านั้นอยู่ในแดนสิบสอง...ใช่...  ใช่แล้ว..
นับแต่ผมรับปากพัศดีว่าจะสืบ นับแต่ได้เบาะแสจากคำพูดของผู้ชายคนนั้น ความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจก็เริ่มเด่นชัด..ชัดขึ้น...ชัดขึ้นทุกวัน..ได้คำตอบแล้ว...ว่าพี่โตเรียกคนนั้นคนนี้มาหาทำไม...รู้แล้ว ว่าพี่ทินถูกย้ายไปอยู่กลุ่มอื่นเพราะสาเหตุไหน.....กระทั่งรู้ ว่าทำไมพี่โตถึงให้ผมย้ายไปทำงานกับกลุ่มพี่วิทย์...
     ..พี่โตรู้ดีว่าผม...ไอ้เนมคนนี้ พอรู้และระแคะระคายใจว่าพี่โตกำลังคิดจะทำอะไร ไอ้ผู้ผดุงความยุติธรรม ไอ้คนโง่อย่างผมต้องออกปากห้าม ต้องต่อต้าน..ต้อง...ไม่เห็นด้วย..
     เพราะฉะนั้นพี่โตถึงได้ย้ายผมไป...ให้ผมไปอยู่กับกลุ่มอื่น ให้ผมไปไกลหูไกลตา..ให้ผมไปอยู่ห่างๆความผิดปกติ
และให้คนอื่นจับตาดูผมไว้..  ..นั่นจึงเป็นเหตุและผลที่สมบูรณ์ในตัวของมันเองแล้ว ว่าพี่โตทำไปเพื่ออะไร..
    เพราะพี่โตรู้จักผมดี..อาจจะมากกว่าที่ผมรู้จักพี่โตด้วยซ้ำ..พี่โตถึงได้กันผมออกไปจากเรื่องนี้ พี่โตถึงได้พยายามเอาผมออกห่างจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมด..โดยไม่รู้แม้แต่น้อย ว่าผม...กำลังเอาตัวเองมาอยู่ในแผนการณ์นี้โดยเต็มใจ
....ผมไม่เคยบอกอะไรกับพัศดี ไม่เคยบอกว่าพี่โตกำลังระดมคน ไม่เคยบอกว่าคนอื่นกำลังทำอะไร ไม่เคยบอก..ไม่เคยพูด..
   เพราะผมรู้..รู้ดีว่าหากพูดไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น...หากพี่โตจะต้องโทษหนักกว่าเดิม หากคนอื่นจะต้องเดือดร้อน
หากเป็นแบบนั้น ผมขอไม่พูดเสียดีกว่า..  ....แต่แล้วดูตอนนี้สิ... คนที่ผมปกป้อง คนที่ผมพยายามแทบเป็นแทบตายเพื่อเขา...กลับ....
     ผมถอนหายใจเบาๆ พยายามที่จะไม่เอาเรื่องความกลัวของตัวเองมาปะปนกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น...การกระทำของผมมันอาจจะเป็นเรื่องงี่เง่า เป็นการตัดสินใจโง่ๆที่จะทำอะไรก็ไม่ทำให้เสร็จ กลับคาราคาซังอยู่แบบนั้น เหมือนอยู่กึ่งกลาง
ของสองฝ่ายที่ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรก็เจ็บทั้งนั้น....ตอนนี้...ผมกำลังคิด.......คิดว่าจะทำอย่างไรดีต่อเรื่องราวที่ตัวเองได้รู้.....ระหว่างพี่โตที่ทำเพื่อลูกพี่ ทำเพื่อคนในกลุ่ม และทำเพื่อจะได้ออกไป...และ...อาจทำเพื่อ....คนที่รอคอยเขาอยู่ข้างนอกนั่น....กับพัศดีที่บอกว่ายอมสกปรก ยอมทำเรื่องไม่ดีกลั่นแกล้งนักโทษคนนั้นคนนี้เพื่อจะขัดขวางไม่ให้ป๋าออกไป...สิ่งที่เขาทำ...เขาทำไป...เพื่อ...ผู้คนอีกมากมาย
   ...และ....คิด...คิดถึงเรื่องราวของตนเอง คนที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องถูกมองว่าเป็นพวกสองหน้า ทรยศพรรคพวกอยู่ดี...ความจริงมันคือแบบนั้น และ ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่มีแปรเปลี่ยน..
...แต่ตอนนี้ผมกำลังคิด..กำลังคิดบ้าๆ บ้าเพราะความกดดันและคำถามที่ได้รับจากทั้งฝั่งพัศดีและท่าทีของพี่โต..
  ...คิดบ้าๆที่จะเป็นนกสองหัวให้เต็มที่ไปเสียเลย...ข่าวของพี่โต รู้แต่ไม่พูด...พูด แต่บอกไม่หมด...ขณะที่พัสดีกำลัง
ทำอะไร ผมก็จะสืบหาและบอกพี่โตเช่นเดียวกัน..  แต่แน่นอน ผมไม่บอกหมด เช่นเดียวกับที่ผมไม่บอกข่าวทั้งหมดที่ผมรู้แก่พัศดี..
จะแกล้งปิดหูปอดตา แกล้งไม่รู้ไม่เห็นแล้วเก็บเอาความเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายมาไตร่ตรองว่าเมื่อถึงที่สุดแล้ว ควรจะทำยังไง..
มันอาจเป็นเรื่องงี่เง่าบ้าบอที่พยายามจำเก็บงำท่าทีของทั้งสองฝ่าย และนิ่งพิจารณาทำตามแผนโง่ๆของตัวเองราวกับว่าผมนั้นป็นศูนย์กลางของโลก
  มันอาจเป็นการกระทำที่ไม่น่าเกิดขึ้นสำหรับคนที่ได้ยิน ได้ฟังว่าพัศดีคิดจะทำอะไรเพื่อใคร.. คนอย่างผมควรจะรับปาก คนอย่างผมควรจะช่วยเขาอย่างสุดกำลัง ไม่ใช่เหรอ?...   มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมไม่คิด...ว่าหากยอมจมลงไปทั้งตัวแล้วจะต้องเจอกับอะไร...
   อย่างที่เขาบอกว่าผมเอาคอลงไปพาดกับเขียงแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็เสี่ยงทั้งคู่ ...แล้วเรื่องอะไร ผมถึงต้องเร่งวันตายให้ตัวเอง..
   คนเรามีทั้งขาว และดำ สีสันใดจะแปดเปื้อนมากกว่ากันไม่สำคัญเท่ากับว่าปลายทางคืออะไร..   ก็เช่นเดียวกับที่ผมจะทำ และถึงอย่างไร...ผมก็จะทำแบบนั้น...    ...จะทำ แม้ว่าคำโกหกมันจะถมตัวจนตายก็ตาม...
         ผมถอนหายใจและหันหลังเดินจากอาคารเยี่ยมด้วยสีหน้าเรียบเฉย...นัยน์ตาหรุบต่ำจ้องมองรองเท้าและมองพื้นหญ้าสีเขียวใต้ฝ่าเท้า..พลันรู้สึกถึงความเย็น...เม็ดฝนเย็นๆที่ตกต้องผิวแก้มและใบหน้าทีละเม็ด...ทีละเม็ด...
....ก่อนมันจะค่อยทวีเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นจนกลายเป็นสายฝนกระหน่ำ...เทลงบนร่างของผมที่บัดนี้เหมือนคนโง่ที่ไม่รู้จะเดินไปทางใด..
Improbable 27 :  ปิดบัง
     สายเอ็นสีขาว...กล่องไม้ขัดเงาสีน้ำตาลเงาวับ คันชักยาวเรียวสวยน่าจับต้อง สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมสักนิด แม้จะเป็นตอนที่ตัวเองกำลังวางปลายนิ้วลงไปและบรรเลงบทเพลงอยู่ ทั้งที่น่าจะได้ปลดปล่อยและมีความสุข แต่ความกังวลที่อึงอวลอยู่ภายในหัวใจยังไม่ยอมคลายลง
    ผมหรุบตาลงช้าๆ ปลายนิ้วที่จับคันชักหยุดลงทันทีพร้อมกับเสียงโน๊ตที่ขาดหาย จ้องมองนัยน์ตาเคร่งและสีหน้าไม่พอใจจากชายหนุ่มเบื้องหน้าแล้วถอนหายใจอีกครา..
      " เป็นอะไรไป? " ไม่แปลกที่อาจารย์ธีระถามแบบนี้ และไม่แปลกที่ผมจะไม่มีคำตอบและมีเพียงอาการทอดถอนใจเมื่อได้ฟัง
      "ขอโทษครับ "
      " ไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นก็อย่ามาจับให้เสียของ " อาจารย์ธีระตวัดสายตาตำหนิมาแล้วส่ายหัว ผมก็ได้แต่นิ่งเงียบ
ไม่เอ่ยคำใด รู้ดีว่าตัวเองสมควรถูกตำหนิเพราะการเล่นดนตรีแบบไร้อารมณ์ ไร้สติ เอาแต่เหม่อลอยและกดนิ้วไปตามความเคยชินเหมือนกับหุ่นทื่อๆตัวหนึ่งเท่านั้น
       "ถ้าวันนี้ไม่มีอารมณ์จะซ้อมก็กลับไปก่อนเถอะ " คนพูดส่ายหน้าแล้วเหล่มองไปยังด้านนอกโรงฝึกซ้อม หน้าประตูที่ตรงกับต้นมะม่วงต้นใหญ่และมีร่างของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง..พี่โตซึ่งนั่งกอดอก จ้องมองมาด้วยสีหน้าเคร่งๆ
ชวนให้เหล่านักโทษในเรือนจำพากันเกร็งจนเป็นเหน็บไปเสียหมด
      " นั่นก็อีกคน จะมาทำไมกัน ทะเลาะกันแล้วคุยกันให้รู้เรื่องสิ "อาจารย์ธีระว่า ไม่แปลกเลยที่คนอื่นจะเข้าใจว่าผมกับพี่โตมีเรื่องผิดใจกันอีกแล้ว เพราะไอ้เนมเอาแต่ถอนใจทำหน้าเหม่อลอยและมีเรื่องทุกข์ ขณะที่พี่โตก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัยปนงวยงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม..หรือ ตัวเองไปทำอะไรเข้า..
      ..เราไม่ได้ทะเลาะกัน พี่โตก็เป็นเหมือนเดิม คอยดูแลผม คอยอยู่ข้างๆกันตลอด ทุกอย่างก็เป็นปกติเช่นเดิมมาตลอด
     ..แต่ที่ผมนิ่ง ผมเงียบ ผมเครียด ก็เพราะผมกลัว..
      ..กลัวความเงียบ กลัวความสงบสุขและไร้อันตรายเพราะมันมักจะมาพร้อมพายุใหญ่ตามมาเสมอ
      ..กลัวอนาคต..กลัวสิ่งที่กำลังจะเกิด
       ถ้าถึงตอนนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าถึงเวลานั้นเราจะทำยังไง เรื่องราวทั้งหมดมันจะจบลงแบบมีความสุขไหม?
      รับผ้าขาวเนื้อนุ่มมาเช็ดกล่องไวโอลินสีสวย ผมจ้องมองลวดลายของกล่องไม้ในมือแล้วถอนหายใจอีกครั้งและ
อีกครั้ง..ไม่แปลกที่ทุกคนจะรู้สึกและมองเห็นว่าผมแปลกไป ไอ้เนมมันก็แบบนี้ โกหกใครไม่เป็น สีหน้าเปลี่ยนไปเรื่อยๆแบบคนไม่เคยจะเก็บอารมณ์ เป็นคนโง่ที่ใครก็ดูออกง่ายๆว่าคิดอะไรอยู่ คนแบบนี้ จะให้มาปั้นหน้านิ่งเก็บความลับหรือสืบข่าวอะไรมันก็เหลวทั้งชาติ..
        ..เพราะเป็นแบบนั้นผมถึงได้ถูกตราหน้าว่าทั้งโง่ทั้งเซ่อไม่มีสมอง เป็นคนง่ายๆที่ใครๆก็อ่านออกและไม่สมควรจะมายุ่งเกี่ยวอะไรในแผนการณ์นั้น..
        ...แผน...ที่พี่โตกำลังปกปิดผมอย่างเอาเป็นเอาตาย เรื่องที่พี่โตไม่ยอมให้ผมรู้..แต่เขาคงไม่ทราบ..ว่าผม..รู้อะไรไปมากกว่าที่คิด..
        จะโกรธ...จะไม่พอใจแค่ไหนนะ
  ปึ่ก!
         "จะใจลอยอะไรก็มีขอบเขตซะบ้าง นี่มันทรัพย์สินราชการ เสียหายไปจะทำยังไง ! "อาจารย์ธีระขมวดคิ้วแล้วแว้ดใส่ผมทันควันจนสะดุ้งเฮือก ไอ้เนมทำหน้าเหย ด้วยความรู้สึกผิด ใจหายวูบเมื่อเผลอทำไวโอลินหล่นจากมือ ดีที่มันหล่นลงบนโต๊ะและไม่สูงมากนัก ไม่อย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นคงไม่ต้องถาม
          " ให้ตายสิ..." อาจารย์ธีระส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดใจเป็นที่สุด
          " ด่าไรเมียกู " จู่ๆไหล่ก็รู้สึกถึงแขนหนาที่พาดลงมาไม่เบานัก พร้อมกับร่างของพี่โตที่เดินอาดๆเ
"ข้ามาในห้องฝึก เข้ามายืนจังก้ามองหน้าอาจารย์ธีระที่ขมวดคิ้วแน่น
" ทำของราชการเสียหาย จะให้ชมรึไงครับ "
          " แล้วไง ของแค่นี้ "ถึงจะมาปกป้องหรืออะไรเทือกนั้น แต่คำพูดนี้กลับไม่ชวนให้ดีใจสักนิด ผมพ่นลมหายใจ
สะอาดคนที่ไม่เห็นคุณค่าของศิลปะและดนตรีก่อนจะขมวดคิ้ว..เมื่อมองเห็นพี่โตเอื้อมมือเข้าไปใต้โต๊ะแล้วหยิบอะไรสักอย่างมากำไว้ในมือตัวเองอย่างรวดเร็ว..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gamedy

ขอบคุณครับ

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

bird9

ขอบคุณครับผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

pt200

ขอบคุณครับ

adkwrm

ขอบคุณครับ

4_NAY

มีอะไรแอบแฝงไหมนี่

Ohmkungz123

ข่อมคับ