OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 120

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   เสียงผิวปากดังเบาๆใกล้ๆหูทำให้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันค่อยคลายลงอย่างไม่รู้ตัว...เมฆยิ้มออกมาทั้งที่ยังหลับตา
เขาเอื้อมมือกอดแขนชายหนุ่มข้างกายไว้ ฟังเสียงเพลงไร้ทำนองจากปากของคนรัก
แม้จะไม่อาจบอกได้ว่ามันคือบทเพลงไหน ทว่าท่วงทำนองที่มีให้กันเพียงสองคนก็พิเศษและน่าจดจำมากกว่าใคร...
มันแผ่วเบา..แต่เต็มไปด้วยความสุข...
สายลมเย็นไล้ยอดหญ้า ระเรี่ยพัดเอาความชื้นขึ้นสู่เบื้องบน แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงเริ่มอ่อนแสง มันเริ่มคล้อยต่ำบ่งบอกเวลาที่ผ่านมานานพอควร..นัยน์ตาสีเข้มตวัดมองเหล่าพรรคพวกที่นั่งพัดคุยกันเบาๆด้วยสีหน้าเริงรื่น..ก่อนจะตวัดมามองคนข้างกายวิทย์ยกมือไล้เส้นผมตัดสั้นของมันเบาๆ ริมฝีปากที่ส่งเสียงมานานพอดูหยุดลงและคลี่เป็นรอยยิ้ม ค่อยขยับศรีษะเจ้าคนที่ผลอยหลับไปแล้วมาหนุนตัก..
    ฝ่ามือสอดไล้เรือนผม...นัยน์ตาทอดมองรอบด้าน ทิวทัศน์เดิมๆ...ภาพเดิมๆแสนคุ้นตา...ทว่า มันก็อุ่นใจ...
.... ก่อนที่เขาจะหลับตาลงข้างหนึ่ง...มองความจริงที่ปรากกอยู่ด้วยดวงตาอันไร้ความทุกข์ระทม.. ทุกอย่างออกมาดี...
   เราต่างกาวผ่านปัญหามาได้แล้ว..ด้วยหัวใจ ด้วยความรักที่มอบให้กัน  เรารักกัน เราตกลงกันได้ เรามีความสุข..
เรา...สองคน...
   นิ่วหน้า...ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างเผลอไผล ที่สุดดวงตาที่ปิดลงข้างหนึ่งจึงเบิกขึ้นอีกครั้ง วิทย์กระพริบตาปรับดวงตาที่เบลอพร่าของตนชั่วครู่..พลันแสยะยิ้มขื่น..
   หลับตาลงข้างหนึ่ง ทำเป็นไม่รู้ ทำเป็นไม่เห็น กวาดขยะซุกใต้พรม มองผ่านปัญหาที่อยู่ตรงหน้า อาจจะสบายใจ
แต่ปัญหาไม่ได้หายไปไหน มีแต่จะเพาะตัวและเกิดเป็นแผลใหญ่เช่นเดิม..
   เรื่องที่ผ่านมาใช่จะไม่เคยเกิด เมื่อสามปีก่อนก็เคยตกลงกัน ก็เคยเป็นแบบนี้ ต่างฝ่ายบอกว่าจะรับฟัง ต่างฝ่ายต่างคิด
ว่าตนเองจะมีความสุข แล้วอย่างไร มันมีความสุขเพียงไม่นาน ความหวาดระแวง ไม่ไว้ใจ ความทุกข์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เกิดขึ้นทั้งที่ต่างก็พูดและคิดว่าเราจะเป็นไม่เป็นอะไรอีกแล้ว...
     ตกลงกันกี่ครั้ง พุดคุยกันกี่คราว มันก็คงเป็นเช่นนี้ ตกลงกัน แก้ปัญหากัน สัญญาว่าจะเชื่อใจกัน แต่อีกไม่นาน พอมีอะไรมากระทบ ทุกสิ่งก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม.. เหมือนกันวนเวียน เดินหลงวนในหนทางที่ไม่มีทางออก..
      วิทย์หลับตาลงอีกครั้ง... ทว่ายังคงขมวดคิ้ว ความรู้สึกสงบสุขในใจ คงไม่ต่างอะไรกับความสงบเงียบหลงพายุใหญ่
มีค่า...ทว่า ก็ต้องเตรียมรับมือต่อไปเช่นกัน
ละครชีวิตไม่จบลงตราบใดที่มีลมหายใจ จะปล่อยวาง ละเลยไม่ใส่ใจ จะวางใจปล่อยชีวิตแล่นไปตามกระแสของผู้คน เดินตามเงาของใคร หรือวิ่งหาหัวใจของใครที่ไหน ก็ต้องคิดไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน
สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ไม่ใช่การถามตัวเองว่าต้องการอะไร แต่เป็นการแยกแยะ ความรู้สึกทั้งหมด รวมทั้งเหตุและผลทั้งหลาย  เอามารวมเป็นเรื่องเดียวกัน เอาความรู้สึกทั้งหลายมาไตร่ตรองจนหมดในคราเดียวเขาก็คงไม่เว้นจะเป็นบ้า
ต้องค่อยๆคิดทีละเปลาะ ต้องค่อยๆแยกทีละเรื่อง...ทีละเรื่องออกจากกัน..
ต้องช่วยกันคลายปมเชือก"ที่ผูกมัดหัวใจและวิญญาณ ต้องตามหาเงื่อนที่ขมวดแน่นแล้วแก้มันออกให้ได้...
  หาเหตุ...หาต้นตอของทุกสิ่ง ว่ามันเกิดจากอะไร เกิดจากใครกันแน่ เพราะความผิดพลาด เพราะความโกรธแค้น
เพราะความเคืองใจ เพราะอะไร....เพราะเหตุใดเราถึงไม่อาจจะก้าวออกจากวังวนบ้าๆที่น่าสมเพชนี่..
      ....ท้องฟ้าเริ่มถูกแต้มด้วยเฉดสีแดง เสียงนกร้องดังขึ้นมาเป็นระยะ เสียงของผู้คนที่เคลื่อนไหว ดวงอาทิตย์หลบอยู่หลังยอดไม้..และความเย็นที่สัมผัสผิวกาย ทำให้เมฆขมวดคิ้ว..ค่อยๆลืมตาขึ้นมาในที่สุด..
      นอนหนุนตักวิทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาจำไม่ได้ จำได้ลางๆว่านั่งเอนตัวพิงบนไหล่ฟังเสียงผิวปากระเรื่อยไปกับสายลม
ก็รู้สึกง่วงจนเคลิ้มหลับ..
        " เมฆ...." น้ำเสียงเรียบเรื่อย...เอ่ยออกมาแผ่วเบาดวงตาของวิทย์มองตรงมายังตัวเขาที่นอนอยู่บนตักฝ่ามือนั้น
ลูบผิวแก้มที่เย็นชื้นจากสายลม รอยยิ้มของคนพูดบางเบาแต่ไม่ยากเกินจะมองเห็น
        "....ครับ? " เลิกคิ้ว...ถามกลับ..งวยงงกับปลายนิ้วชี้ของวิทย์แตะลงบนเปลือกตาซ้ายดันให้มันปิดพับลงข้างหนึ่ง..
    มองใบหน้าของคนที่รักด้วยดวงตาข้างเดียวของตน เห็นแสงจัดจ้าของตะวันที่ถูกร่างและแผ่นหลังของอีกฝ่ายบังไว้ และมองเห็นสีสันของท้องฟ้าระเรื่อแดง..และมองตามริมฝีปากสีจางซึ่งขยับไหว..
        " เราออกไปจากที่นี่ด้วยกันไหม? "
    ริมฝีปากของคนฟังอ้าค้าง...ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง เมื่อปลายนิ้วชี้นั้นละออกจากเปลือกตา..
    เมฆมองหน้าคนพูด...มองหาร่องรอยของอาการขบขัน มองหาแววตาขี้เล่น ทว่ามันกลับปรากฏเพียงคำถามที่ต้องการคำตอบสะท้อนมาไม่หยุด.. ริมฝีปากของคนพูดยกยิ้ม...มองไปยังกำแพงสูง...รั้วหนาม...ป้อมปราการ และกระบอกปืนในมือของผู้คุมด้วยดวงตาวาววับ..
      " เราจะได้มีความทรงจำด้วยกัน เราจะได้อยู่ด้วยกัน...และ....มีความสุข..."
..เพียงเรา...สองคน สองคนเท่านั้น..
...นั่นคล้ายจะเป็นสิ่งที่ต้องการนานมาแล้ว...นั่น.....ราวกับเป็นคำอธิษฐานของใครสักคน ที่ไม่มีวันเป็นจริง...
ช้า....นาน.....เมฆจึงผ่อนลมหายใจช้าๆเขาหลับตาลงอีกครั้ง...
       " ...นี่....เป็นคำขอแต่งงานรึเปล่า?"
ลมหายใจของคนฟังไม่แม้แต่จะสะดุดไหว รอยยิ้มที่ประทับบนริมฝีปากยังคงปรากฏเช่นเดิม...
       " ใช่ "
   เมฆมองหน้าคนพูด...เขาจ้องหน้าวิทย์นัยน์ตาสะท้อนภาพชายหนุ่มที่รักนักหนา ใบหน้าแววตา ริมฝีปาก ทุกสิ่งที่ประกอบเป็นคนๆหนึ่งตัดกันกับสีของท้องผ้าที่เริ่มมืดมัว
เอื้อมมือไปหา...แตะปลายนิ้วลงบนเปลือกตาของคนรัก..ทำเช่นเดียวกันที่ฝ่ายนั้นกำลังทำกับเขา..
       ...เรา.....จะปิดตาลงข้างหนึ่ง..เหลือเพียงดวงตาหนึ่งข้าง ที่จะจ้องมองกันและกันเท่านั้น
      เมื่อแก้ปมไม่ได้...พวกเขาจะตัดมันออกไปเอง
Improbable 24 : สวนทาง
    จ้องมองกระดาษปึกหนาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้อัดสีเข้มมันวับ  ไอเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายให้เย็นสบายอย่างที่มวลอากาศร้อนระอุเบื้องนอกไม่มีวันทำได้ หน้าต่างติดกระจกใสอย่างหนาแปะคำเตือนไว้ว่ากันได้แม้กระทั่งกระสุนเด่นหรา  ผ้าม่านสีขาวครีมปิดบังแสงอาทิตย์ บอร์ดติดประกาศด้านหลังมีกระดาษเอกสารของราชการประดับตราครุฑชัดเจน แฟ้มงานสีเข้มกองทับสุมกันเป็นจำนวนมากพอดู และเปิดไฟสว่างโร่แม้จะเป็นตอนกลางวัน  สถานที่นี้ถูกบันทึกไว้ในสมองผมอย่างไม่มีวันลืมแม้จะไม่เคยคิดอยากเข้ามาเหยียบอีกครั้ง แต่ก็นั่นล่ะ...อะไรๆมันก็ไม่แน่นอน และตอนนี้ผมก็ได้มาที่นี่แล้ว..
      จ้องมองสบตาชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสีกากีของข้าราชการ เขาก็กอดอก จ้องมองผมกลับด้วยแววตาสงบนิ่ง กระแสข่มขู่จางๆนั้นทำให้ผมขนลุกวาบขึ้นอีกครั้งอย่างไม่อาจจะระงับ
      ด้วยระยะเวลาเพียงหนึ่งอาทิตย์...นับแต่ผมได้ไปนอนห้องพยาบาลหลังจากการสอบสวนครั้งที่แล้ว ไอ้เนมก็ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง หลังจากพากันเบาใจและคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยอิทธิพลของป๋า..แต่ดีใจกันได้
ไม่เท่าไหร่ ผมก็มีอันต้องถูกเรียกมาที่นี่อีกครั้ง..
       คงไม่ต้องบอกปฏิกริยาของพี่โตว่าจะอึ้ง...และเริ่มมีอาการหงุดหงิดฟาดงวงฟาดงาใส่ผู้คุมและพวกลูกน้องแค่ไหน ผมก็ได้แต่ถอนหายใจและเดินตามผู้คุมที่เดินมาเรียกอย่างเงื่องหงอย สมองกำลังใคร่ครวญถึงสิ่งที่จะเจอต่อจากนี้..
    " จะถามอีกกี่ครั้ง...ผมก็ไม่รู้ " ผมอ้าปากบอกอีกครั้ง..เมื่อพัศดีปรมัตถ์เงียบไปนานพอดู..ผู้ชายคนนั้นมองสบตาผมอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกระดาษปึกนึงมาวางตรงหน้า..
      อะไรอีกล่ะ? ผมก้มมองมันงงๆ จะเป็นเอกสารพูดถึงกฏเกณฑ์ในคุก หรือเอกสารเรื่องโดนลงโทษอะไรอีกรึเปล่า
ไอ้เนมก้มลงอ่านมันคร่าวๆหากก็ยิ่งแปลกใจ อ้าปากหวอ...
     นี่มัน...
    " เอ่อ....." ผมชะงัก. ..นิ่งไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
    " มีอะไรล่ะ...ก็ไม่มีความผิด ฉันให้ลงชื่อในเอกสารนี่เพื่อยืนยันว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แปลกใจตรงไหน? " พัศดีปรมัตถ์บอกด้วยสีหน้าราบเรียบ
    " แต่....แล้ว...เรื่องโทรศัพท์ " ผมชะงัก..ทั้งงง ทั้งไม่เข้าใจ ก็เรื่องใหญ่ที่ถึงขนาดค้นห้องขังกันวุ่นวายและลากผมมาสอบสวนทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ จู่ๆจะมาเงียบหายไปและบอกว่าไม่เกี่ยวข้องง่ายๆได้หรือ ..รึนี่มันจะเป็นสิ่งที่แสดงถึงอิทธิพลของพวกป๋าว่ามีมากแค่ไหน จึงสามารถพลิกขาวเป็นดำ พลิกดำกลับเป็นขาวได้อย่างง่ายดาย
     "...หรืออยากจะถูกสอบต่อสักคืน ? " ท่าทางคนพูดจะไม่ได้อยู่ในอารมณ์ดีเท่าไหร่นัก พัสดีปรมัตถ์จ้องหน้าผมเขม็งด้วยท่าทีไม่พอใจครู่หนึ่งก่อนจะยื่นปากกามาวางไว้ตรงหน้า อาการค่อนข้างอารมณ์เสียของผู้ชายคนนี้คงบอกได้อย่างหนึ่งว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเท่าไหร่ แต่คงเพราะถูกบังคับไม่ก็ถูกกดดันจากคนข้างบนเป็นแน่แท้
     จ้องมองพัศดีครู่หนึ่ง..ผมจึงค่อยหยิบปากกามากรอกข้อมูลและยอมเซ็นลงไปแต่โดยดี นึกเห็นใจอีกฝ่าย ที่เป็นเจ้าหน้าที่ ปฏิบัติหน้าที่ตามงานของตัวเอง แต่กลับต้องมาเจอแบบนี้ อยากจะให้กำลังใจ แต่คิดไปมันก็ไม่เข้าท่า เพราะดูท่าทางในความคิดเขา ผมจะยังเป็นเจ้าของไอ้อุปกรณ์สื่อสารนั้นอยู่ดี พูดไปจะหาว่าผมดูถูกเสียมากกว่า
     ถึงจะไม่พอใจที่ถูกลากมาสืบสวน กักขังและทำร้าย แต่ผมก็ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่านี่คือหน้าที่ เป็นหน้าที่ของผู้คุมและเป็นหน้าที่ของพัศดี เมื่อตรวจค้นเจอของต้องสงสัยในเรือนจำ มันก็เป็นปกติที่ต้องทำการตรวจสอบ สอบสวนหาต้นตอนและผู้รับผิด ไม่ผิดที่เขาลากผมมาสืบสวน ไม่ผิดที่จะหงุดหงิดเมื่อเจอเรื่องนี้ ..และสำหรับผม ถึงแม้จะรู้ดีว่าตัวเองเป็นแพะ ...แต่ในสายตาของคนที่เจอ นี่ไม่ใช่การให้ร้ายผู้ไม่มีความผิด แต่เป็นการสอบสวนและขยายความผู้ต้องสงสัย
ที่ถูกต้องตามหลักการนั่นแหละ
     คิดจะทำตามหน้าที่ แต่ดันเจออิทธิพลเถื่อนแบบนี้ ก็สมควรที่เขาจะหงุดหงิด อารมณ์เสียที่ไม่อาจจะปฏิบัติหน้าที่ได้ดั่งใจ
      วางปากกาลงบนที่เสียบ และยื่นเอกสารทั้งหมดไปยังตรงหน้าพัศดีปรมัตถ์อีกครั้ง ผมมองเห็นเขาพ่นลมหายใจช้าๆหยิบมากวาดมองคร่าวๆเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหนก็ถอนใจพรูและหยิบแฟ้มสีดำๆแฟ้มหนึ่งมาสอดมันเก็บไว้ด้านใน
      "...เอ่อ....." ผมอ้าปากอีกครั้ง เหลือบมองท่าทีของพัศดีไปด้วยอย่างใคร่ครวญ
      " ........" พัศดียังคงง่วนอยู่กับแฟ้มนั้น ไม่ยอมหันมาโดยง่าย ชวนให้นึกหงุดหงิดอยู่ในใจ คือถ้าผมเขียนเสร็จแล้วผมก็อยากจะไป หันหน้ามารับรู้สักหน่อยได้ไหม ถ้าผมหมดเรื่องแล้วจะนั่งทำเอกสารนั่นไปอีกสิบวันก็เรื่องของคุณเถอะ
     "...ออกไปได้รึยังครับ " ผมขยับตัวออกจากเก้าอี้ เอ่ยปากถามไปพลาง และทำท่าจะลุกไปพลางเพราะดูท่าทีมันคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
      " เดี๋ยว " พัศดีหันขวับส่ายหน้า  ละมือจากแฟ้มดำๆนั่นได้ในที่สุด ดวงตาคู่นั้นหันขวับมามองผม...จ้องมองนิ่งๆ
จนชวนให้นึกประหม่า พัศดีหยิบเอาแฟ้มดำมือนั่นมาเปิดอีกครั้ง เปิดไปก็ก้มอ่านสลับกับมองหน้าผมไปพักๆ ท่าทางคงมีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกันระหว่างไอ้เนมกับแฟ้มนั่นแหงๆ
       "....กันตธร จิรารักษ์...เกิด 6 มิถุนา 25XX อายุ ย่างเข้ายี่สิบสอง...รับโทษมาแล้วสามปีสี่เดือน..." ริมฝีปากนั้นเอ่ยข้อมูลของผมออกมาคล่องปาก พลางพลิกดูแฟ้มนั้นสลับกับมองหน้าผมไปด้วย คาดว่านี่คงเป็นแฟ้มประวัติส่วนบุคคลของตัวผมแหงๆ
" นักโทษชั้น...อืม...ชั้นดี....เป็นนักดนตรีของเรือนจำ ที่ผ่านมาไม่เคยก่อเรื่องอะไร..ความประพฤติเรียบร้อย.."
       นัยน์ตาคู่นั้นมองแฟ้ม พลิกกระดาษขาวในนั้นไปมา แว้บหนึ่งผมมองเห็นรูปถ่ายตัวเองในชัดนักโทษใบเล็กๆหนีบอยู่ตรงหัวกระดาษ พัศดีสบตาผมเชิงวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งสลับกับมองข้อมูลในกระดาษ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรล่ะครับ?
ไม่เชื่อ ไม่พอใจ หรือต้องการอะไรเพิ่มเติมไปจากนั้น  
        "...เสียอย่างเดียวที่อยู่แดนสิบสอง...." หา? ใจความนั้นทำให้ผมนึกงง แดนสิบสองแล้วไง หรือที่ว่าแดนสิบสองมันเป็นที่อยู่ของพวกเหลือเดน นักโทษร้ายๆ มีโทษหนักและค่อนข้างมีปัญหาในสายตาของคนภายนอก พัศดี ผู้คุมก็เลยมองแบบนี้ด้วย
        ".........."
        " ช่วงนี้มีข่าวอะไรไหม? "
        .....คือผมไม่ได้จะกั๊กหรือทำเป็นอมข่าวอมข้อมูลอะไรไว้ แต่ไม่รู้จริงๆ
        "....พูดตรงๆเลยนะ." ที่สุดพัศดีก็ถอนหายใจเฮือก เหมือนจะรำคาญความเยิ่นเย่อเสียเวลาของบทสนทนาที่ลากไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักจบ ร่างสูงเพรียวนั้นหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือซ้ายถือแฟ้มประวัติของผมไว้พลิกมันขึ้นๆลงๆสองสามหน้า มองมันอย่างใคร่ครวญก่อนจะเริ่มเดินว่อน...
          "  อย่างที่บอกไป ตอนสอบสวนคราวก่อน..." พัศดีปรมัตถ์กอดอก หลังพิงผนังมือซ้ายกำแฟ้มประวัติผมไว้แน่นหันกายมาจ้องมองหน้าผมแบบไม่หลบ
" ...มีข่าวเล็ดรอดออกมา ว่าจะมีการก่อความวุ่นวาย...จลาจล...ของพวกนักโทษ จะแหกคุก จับผู้คุมเป็นตัวประกัน
หรืออะไรทำนองนั้น..." ริมฝีปากของคนพุดบิดเป็นรอยยิ้มเครียดๆ...ปนเยาะหยัน
          " นี่จึงเป็นสาเหตุนึงที่ผมถูกส่งมาที่นี่..."เขาวางแฟ้มประวัติผมลงบนเก้าอี้ ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง
"ไม่ปฏิเสธหรอกว่าการมาทำงานแบบนี้น่ะมันไปขัดขาใครเข้าแค่เรื่องที่จับคนทำผิดมาก็ยังบานปลายขนาดนี้ ..."

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

mario401

รีบมาต่อไวๆนะครับ รออ่านอยู่ครับ

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Forgetmenot12

ขออ่านน๊าาา

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แอบสืบความใน

Ohmkungz123

ข่อมนับ