OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 113

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
         "เมฆ...นั่นมัน....มึงเข้าใจผิด"
        " ไอ้คนที่มีรอยพรรคนั้นอยู่บนคอกูไม่อยากจะฟัง ! "เสียงของเมฆ...น้ำเสียงรวดร้าวที่ดังขึ้นทำให้วิทย์นิ่งงัน
คำกล่าวที่บอกว่าเจ้าตัวรู้ในเรื่องที่ไม่อยากให้มันรู้ที่สุดบอกว่ามันได้ทราบในความลับที่พยายามปกปิดมานาน...
และดวงตาของมันเจ็บช้ำ..มากมายอย่างที่ไม่เคยเป็นคำพูดนั้นเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นผลักร่างของวิทย์ให้กระเด็นตกลงไปในเหวลึก...จนไม่อาจจะปีนขึ้นมาได้...
...G U N...
คำที่เกลียดแสนเกลียด ร่องรอยที่ชิงชังนักจนนึกอยากจะเฉือนเนื้อตรงนั้นทิ้ง อยู่อย่างหวั่นระแวงเพราะกลัวจะถูกเห็น
ถูกดูถูกเหยียบย่ำ ...แล้ว...ผลของมันกลับกลายเป็นเช่นนี้
นี่หรือ...ความพยายามที่ตัวเขามุ่งมั่นกับมันตลอดมา ท้ายที่สุดแล้ว...กลับกลายเป็นสิ่งที่วกกลับมาฉกเขาจนตายอย่าง่ายดาย...
    วิทย์จ้องมองใบหน้าของคนที่ตนเองรัก...จ้องมองดวงตาที่รวดร้าวคู่นั้น แทบอยากจะทรุดกายลงกับพื้นแล้วร้องร่ำออกมาว่านี่มันอะไรกันแน่.....ทำไมทุกอย่างจะต้องเป็นแบบนี้ ทำไมถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเสียที จะต้องวนเวียนอยู่ในทางแคบๆแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...
จะต้องทำร้ายใจกันด้วยคำว่าไม่รู้ จะต้องเจ็บปวดกับเพราะความลับที่ปิดบังและบทสนทนาที่มีแต่ความเจ็บปวดอีกนานเท่าไหร่
         "....ทำไมทำแบบนี้กับกู...พี่วิทย์...ทั้งที่กูรักมึง แล้วมึงทำแบบนี้กับกูทำไม? " เมฆสะอื้นไห้ออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว...เจ็บหัวใจมากมายจนแทบบ้า ...ถ้าบ้าก็ดีสิ ถ้าลืมมันไปได้ก็ดีสิ  เพราะมันคงไม่ทำให้เขาเจ็บปวดทรมารเช่นทุกวันนี้...เมฆเฝ้าถามตัวเองอย่างอ่อนล้า...เขากระซิบถาม...ต่อโชคชะตาที่กลั่นแกล้งกันไม่หยุดหย่อน......ทำไมเขาต้องเจอแบบนี้ เจอเรื่องแบบนี้ตลอดด้วย
นัยน์ตาที่พร่าเลือนด้วยหยดน้ำตามอไปยังร่างของชายหนุ่มเบื้องหน้า ความอึกอัดคับแค้นใจที่มีมากตลอดพลันปะทุขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว...เสียงกระซิบดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในใจ..เพราะมัน ! เพราะมัน !
        " ตอนที่กูรักมึง มึงก็ทิ้งกู แล้วตอนนี้มึงยังมาแย่งคนที่กูรักไปอีก ! "  เขากรีดร้อง สะอื้นไห้...จ้องมองมันเขม็ง.
หัวใจที่หวั่นไหวสับสน ยังคงเฝ้ากระซิบคำถามเดิมๆ...ที่ดังขึ้นมาอย่างไร้คำตอบ..ทำไม...ทำไมต้องคอยแย่งชิงทุกสิ่ง...
ทำไมกัน...นัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นจ้องมองมาทางเขา เอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตา...
                คำพูดนั้นทำให้วิทย์ครางออกมาอย่างเศร้าสร้อย ...คำตอบชัดเจนอยู่ในตัวของมันแล้ว
คราวนี้ไอ้วิทย์คนนี้ก็หลุดวงโคจรไปอย่างสมบูรณ์แบบ เมฆมันรักไอ้กันย์ ไอ้กันย์รักเมฆ ทุกอย่างจบลงด้วยดี และตัวเขาก็เป็นแค่เพียงตัวประกอบไร้ชื่อ...มีหน้าที่ปูทางรักให้สองคนนี้เท่านั้น...
และท้ายสุดผลก็ออกมาแล้วว่าเขาเป็นได้แค่นี้...ตอนนี้ที่ตัวเอกรักกัน ไอ้โง่อย่างเขาก็ควรจะถอยหลังแล้วเดินเลี่ยงออกมาแต่โดยดี ต่อให้เจ็บ...ต่อให้ต้องกลายเป็นคนโง่ที่ถูกประณามซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ช่าง..พอได้แล้ว น่าสมเพชพอแล้ว...น่าหัวร่อพอแล้ว...
            ".........."วิทย์เม้มปากแน่น เขาหันหลังและพยายามลากขาพาตัวเองออกจากที่นี่ด้วยสภาพจิตใจที่ชำรุดทรุดโทรมเกินจะคาดฝัน แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินคาด เมื่อร่างของเมฆวิ่งพรวดเข้ามาหา มันไม่ได้วิ่งเข้ามากอดหรือร้องไห้ไม่ให้เขาจากไป มันไม่ได้ดึงรั้งเขาไว้ด้วยซ้ำ...ตรงกันข้าม....มันออกแรงตบห้าเขาแรงๆสามสี่ครั้งด้วยความโกรธชนิดลืมตัวและอดทนนิ่งเงียบต่อไปไหว
      วิทย์ทรุดกายลงบนพื้นหญ้าอย่างไม่รู้ตัว จ้องมองร่างของคนที่คร่อมทับและกำลังทำร้ายตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าราวกับคนตาย...คน...ที่ไม่หายใจไปแล้ว...แก้มชาไปเป็นซีก แต่วิทย์ไม่สนใจ...ไม่คิดจะสนอะไรแล้วทั้งนั้นคนที่รัก...คนที่กูรัก สุดท้ายก็กลับมาเกลียดกู
ทั้งที่ขอเพียงแค่ความทรงจำดี...มันก็คงมากเกินไป จะขอเพียงเศษเสี้ยวของความสุขก็คงไม่มีปรากฏให้เห็นไม่เหลืออะไรแล้ว...เจ็บปวด...พังยับ ร้าวสลาย...หากทำร้ายแล้วจะหายเจ็บปวด...หากทำร้ายแล้วจะพอใจ ก็เชิญเถิด...ถ้าหากทำให้กูเจ็บ...แล้วแลกกับที่มึงมีความสุข...กูยอม...เมฆ...
          ท่ามกลางเสียงกรีดร้องสะอื้นไห้ราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ของเมฆ ร่างที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ชายหนุ่มผู้ยืนท้าทายแสงตะวันและมีรอยยิ้มเย็นอันเป็นเอกลักษณ์ มันจ้องมองวิทย์ด้วยนัยน์ตาที่ฉายงงันเพียงชั่วครู่และอีกไม่นานก็เปลี่ยนเป็นแววเยาะหยันอันคุ้นตา และรอยยิ้ม...ประหนึ่งคนคาดการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างไว้แล้ว
       วิทย์หลับตาลงอย่างไร้หนทางไป คำรามในอกอย่างโกรธแค้นหากก็ไร้หวัง...รู้ชัด...ว่าตัวเองตกบ่วงเล่ห์กลของคนๆนี้อีกครา...นี่สินะ สิ่งที่มันต้องการ...ให้เลิกกันนะมันง่ายไป ให้ไม่รักกันน่ะมันก็ธรรมดา แต่ถ้าให้เกลียดกัน ให้เกลียดกันไปเลยจะสาสมแค่ไหน...    ชายหนุ่มหัวเราะขื่นขม..ชาวาบไปทั้งกายใจเมื่อรู้ถึงเป้าหมายของมันได้ในที่สุด
ก็สาแก่ใจมึงแล้วนี่...กูไม่เหลือใคร ส่วนมึงได้ทุกอย่างไปครอบครอง...แล้วจะจบเสียทีได้ไหม จบการทรมารกูแล้วปล่อยกูไปเสียที...ช่วยแก้เงื่อนตายแล้วให้กูออกไปจากที่นี่ที...เชือกมันรัดคอกูจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว..
         " เมฆ....พอเถอะ...." กันย์เอื้อมมือดึงแขนร่างเล็กเบื้องหน้าเบาๆ อย่างห่วงใย หากนัยน์ตาคู่นั้นมองมาแล้วเบิกกว้าง วาววับ
          " ทำไม ! หรือพี่จะปกป้องมัน .."
          " ใครจะปกป้องมันกัน เมฆก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่เกลียดมัน ...รังเกียจไอ้คนแบบนี้...แค่เห็นหน้าก็อยากจะฆ่า...." กันย์แสยะยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`ม ก่อนจะกระตุกเเขนเมฆเบาๆ
"แต่เราไปกันเถอะ ตรงนี้คนผ่านเยอะ จะโดนผู้คุมลากไปพอดี "
         " ไม่...." เมฆร้องรัวแล้วส่ายหัว นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองและปนปะกับความารักเสียจนบ้าคลั่ง..มองใบหน้าของคนที่เขานึกรักนักหนาแล้วร้องออกมาทั้งน้ำตา
"...กูไม่ไป...จะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว..."
           " เมฆ...." กันย์ถอนหายใจ ออกปากเร่งยิก...
           "....กูจะฆ่ามันให้สมกับที่มันเคยทำร้ายกู...เคยเเย่งของๆกู"เสียงคำรามของคนตรงหน้าดังออกมาแผ่วเบา ทว่าชัดเจนนัก... และฝ่ามือที่เคยสงบนิ่ง บัดนี้เริ่มคว้าหาก้อนอิฐบนพื้นดินอย่างรวดเร็ว
" มันเคยหลอกลวงกูแบบไหน กูก็ทำมันบ้าง มันเคยหลอกใช้แบบไหน กูก็จะทำบ้าง..."
            "นี่น่ะเหรอความรัก มีความรักแบบมัน กูไม่มีซะยังจะเดีกว่า ! "
             ".....เมฆ......" กันย์ชะงัก อุทานออกไปเบาๆ เมื่อรู้สึกถึง..ใจความบางอย่างอันผิดปกติ..มันคล้าย...คล้ายกับ...คำที่เมฆเคยด่าทอต่อว่าเขาในวันนั้น...แต่ไม่สิ..ตอนนี้เมฆเกลียดไอ้วิทย์...ไม่ใช่เขา...
           "ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าใครรักผมมากที่สุด "น้ำเสียงของน้องชายคนสำคัญบัดนี้เริ่มสดใสขึ้นทำให้กันย์นึกใจชื้น
ยิ่งนัยน์ตาคู่นั้นมองมายังเขาอย่างวาดหวัง นั่นทำให้กันย์ยิ่งใจเต้นระรัว...ยิ้ม...ให้กับใบหน้าและดวงตาที่ติดตรึงอยู่ในความฝัน...ยิ้ม...ให้กับเทวดาตัวน้อยๆที่จะกลับมาเป็นของเขาอีกครั้งหลังจากรอคอยและพยายามมาเนิ่นนาน..
...จะได้มีความสุขเสียที
           " พี่กันย์..."ฝ่ามือนั้นเอื้อมมาหาเขา...รอยยิ้มนั้นมองให้เขา...เพียงคนเดียว.....เราจะหลับไปเป็นน้องเมฆตัวน้อยๆและพี่กันย์คนเดิมแล้ว...จะไม่มีใครหรือหน้าไหนๆมาพรากเราออกจากกันได้อีก..
         "....พี่......" ฝ่ามือนั้นสัมผัสกับปลายนิ้วของเขา และร่างบอบบางก็โผเข้ามากอดกระชับแน่น อ้อมกอดแสนอบอุ่นรังจังนั่นทำให้กันย์สุขจนแทบลืมทุกสิ่งทุกอย่าง...เขายิ้ม....ยิ้มออกมาอย่างยินดีและจริงใจที่สุดในชีวิต...ทั้งที่ควรจะสุขจนลืมทุกสิ่ง..แต่...เพราะเสี้ยนหนามเล็กๆที่ยังคงไม่ถูกถอนออกไปรึเปล่า ทำให้เขาต้องเหลือบตามองเจ้าคนที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า เมือคิดว่ามองไปทำไม...ก็ได้คำตอบในทันที.....เขาแลลงไปมองเพื่อจะเยาะเย้ยมัน...สมน้ำหน้ามันให้สาใจ
แต่ทำไม...กันย์ถึงได้มองเห็นรอยยิ้มแสยะ...วาววับ
       ปึก !
         "....ความรักของมึง....มันไม่มีค่าให้กูมองเห็นอีกแล้ว ...."
สีแดง....
สีแดงมันวาบไปทั่ว...สีแดง...กลบทับจนไม่เห็นอะไรเลย..
สีสันของมันทาบลงบนเปลือกตาและนัยน์ตาจนกลายเป็นสีแดงสด...ขณะที่ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาตามแผ่นหลัง ...และ...ตรงมาสู่ท้ายทอยอย่างรวดเร็ว
แต่มันไม่เท่า ความเจ็บปวดจากสายตาคู่นั้น ความเจ็บปวดจากรอยยิ้มเยาะของมัน...และความเจ็บปวดจากหัวใจที่ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย..
..จากคนที่รักและไว้ใจที่สุด...ซึ่งบัดนี้ถือก้อนอิฐสีเข้มทีเปื้อนสีแดงสดของเลือด..จ้องมองมายังตัวเขาด้วยแววตาโกรธแค้น...`ตัวเงินตัวทอง`มลึก...
.. กันย์เปิดนัยน์ตาที่มันพร่าเบลอ เรือนลางนักหนาของตนให้จับภาพตรงหน้าได้มากขึ้น...ให้มองเห็นชัด..ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา
หักหลัง... จะใช้คำนั้นก็ไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครเคยให้คำสัญญาและเขาก็รู้ว่าได้ทำร้ายคนสองคนนั่นมาด้วยวิธีสารพัดจนถึงป่านนี้...ตลบหลัง ก็ไม่ใช่อีก...เพราะสิ่งที่แสดงออกมามันเเนบเนียนเกินกว่าจะใช้คำนั้น
และยามที่มองรอยยิ้มหยันที่แสนคุ้นตาออก กันย์ก็รู้ได้ทันที ว่าเขากำลังเผชิญกับอะไร..
   ดัดหลัง...สั่งสอน สอนให้รู้ ...รู้ว่าคนตรงหน้าเคยเจ็บช้ำทุกข์ทรมารเพียงใดเพราะความเข้าใจผิดที่เขามอบให้
ดัดหลัง...ให้รู้สำนึกว่าคนที่จะร่วมกันวางแผนทำร้าย หลอกลวงคนอื่นไม่ได้มีแค่ตนเพราะบทละครมันง่ายแสนง่าย แนบเนียนแสนจะเเนบเนียน..
ไม่คิด...ว่าเพราเหตุใดเมฆถึงมาออกปากพร่ำว่ารักเขามากมายรวดเร็วได้ขนาดนั้น..แต่ก็ปล่อยวาง ละเลย เพราะมันคือความปรารถนาและความยินดีในหัวใจ
...ไม่คาด...ว่าท่าทีไร้เยื่อใยของคนสองคนที่รักกันมาเนิ่นนานจะปรากฏให้เห็น เพียงเพราะเขาเกลียดชัง และหวังจะได้เห็นภาพนี้ในสักวัน..พลาด...พลาดเพราะความประมาทเลินเล่อ พลาดเพราะความคาดหวัง ความหวังของตัวเอง
...และสุดท้าย...พลาดเพราะ...รัก...รักเสียจนมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากสีแดงที่แผ่มาปิดบังทัศนียภาพทั้งหมดให้
ลบเลือนไป..
เหลือเพียงนัยน์ตาของคนสองคนที่มองมายังตัวเขา หนึ่งนั้นคือน้องชายที่หลงรักมานานปี และอีกหนึ่ง...คือผู้ชายที่เขาเกลียดมันนักหนา..
พวกมันจ้องมองเขาด้วยแววตาของผู้ชนะ มองเขาด้วยแววตาของผู้ที่เคยถูกกระทำและบัดนี้มาเอาคืนอยู่ตรงหน้า..
.....และมองเห็นตัวเขาเองที่ทอดกายลงบนผืนหญ้า...ทรุดกายแน่นิ่งลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง....
รู้สึกชัดและซาบซึ้งถึงความเจ็บปวดของผู้ที่ถูกทรยศ ถูกหักหลัง.....และรู้สึก...ถึงหัวใจที่พังทลายไม่มีชิ้นดี..
Improbable 21 : เบื้องหลังหยดน้ำตา..
       "...เมฆ.....ไปเถอะ...."
           ฝ่ามือที่กำก้อนอิฐสีเข้มแน่นชะงัก...และค่อยคลายลงช้าๆ...เมฆหันไปมองเจ้าของคำพูดที่เอื้อมมือมาจับไหล่ของเขาไว้..แล้วบีบเบาๆให้ความคั่งแค้นในใจค่อยทุเลาลง..
  วิทย์จับมือเขาไว้ แล้วดึงก้อนอิฐเปื้อนเลือดนั้นออกจากมือ และปรายตาไปหาพี่ชายที่มันนั่งเอนกายอยู่ริมโคนต้นมะม่วงด้วยสีหน้าเหมือนโลกจะแตกสลาย ..ทั้งที่ร่างกายไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากนัก...มีแค่แผลตรงท้ายทอดที่มีเลือดซึมชื้นจนเปื้อนเปรอะอิฐในมือของเขา..เมฆหรี่ตาลงช้าๆ เม้มปากแน่นยามมองสภาพน่าสมเพชของพี่ชายที่เขาเคยสนิทสนม...
ถามว่าโกรธไหม...โกรธ  โกรธสิ ที่พี่เอาความรักของคนอื่นมาทำร้ายกัน เอาเรื่องราวความลำบากใจของคนอื่นมาปั่นหัวให้เขาปวดใจจนแทบบ้า..พี่ทำแบบนั้น...ทำให้เขาปวดร้าว เจ็บ...เจ็บเจียนตายเพียงเพื่อต้องการรัก..และต้องการคำว่ารักจากตัวเขา..
  เมฆเม้มปากแน่น หลับตาลงช้าๆไม่ยอมมองภาพของผู้ชายที่เขาสนิทสนมรักใคร่เบื้องหน้า...โกรธ...แต่ก็ยังนึกรักและนึกสงสาร......กันย์ทำไปเพราะรัก....เพราะรักเขาจริงๆ..แต่ความผิดมันไม่อาจจะให้อภัยได้
   ไม่เกี่ยวกับความผิดครั้งยังอยู่ข้างนอกด้วยกัน ไม่เกี่ยวกับสาเหตุที่เขาต้องเข้าคุก..แต่....เพราะความผิดที่ทำร้ายเขาด้วยความรัก มันหนักหนาเสียจนทนไม่ไหว พี่บอกว่ารัก...ออกปากว่ารักนักหนา...แต่ทำไม....ทำไมถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้..
พูดว่ารัก...แต่กลับทำร้ายเขาด้วยความเข้าใจผิดมากมาย ปลุกปั่น ยั่วยุ ให้เขาทรมารเสียจนเหมือนตายทั้งเป็น...
ถ้ารักเขาจริงทำไมไม่ปล่อยให้เขาหลุดพ้นจากเรื่องนี้ ทำไมไม่ทำให้ใจของเขามีความสุข...รักแน่หรือ? พี่รักเมฆจริงๆหรือว่าพี่แค่อยากได้ เพราะเห็นแก่ตัว..หรือว่าความรักของพี่คือการครอบครอง?
     เมฆถอนหายใจแล้วเดินโซเซลากขาออกมาราวกับไร้เรี่ยวแรง ดวงตาของเขาหรุบต่ำ แขนขาชาไปทุกส่วนที่ทรงตัวอยู่ได้เพียงเพราะอ้อมกอดและการประคับประคองของผู้ชายที่เขารักเท่านั้น..ทรุดกายลงบนม้านั่งเตี้ยๆ เมฆหลุดสะอื้น...น้ำตาซึมชื้น..เขาเอนกายซบอกวิทย์อย่างไร้เรี่ยวแรง หัวใจเจ็บจนชา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...

     " ขอโทษนะ"เสียงกระซิบของวิทย์ดังขึ้นริมหู พร้อมกับลมหายใจสั่นไหวของมันและอ้อมกอดที่สั่นระริก...
...เรา....กำลังเสียใจ ที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรักทั้งคู่...ใช่ไหม?...
    "ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ...."เสียงกระซิบสั่นๆราวกับจะร่ำไห้ของวิทย์ทำให้เมฆต้องเงยหน้าไปมองอย่างนึกฉงน

ไม่น้อยเขาสบมองดวงตาที่แดงก่ำ...ไม่ได้ร้องไห้ แต่เหมือนอดทนและพยายามจะหยุดความเจ็บปวดนี้เสียจนตัวสั่น...

lovePpai

ขอบคุณครับ

mario401

รีบๆมาต่อหน่อยครับ ติดงอมแงมเลย

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบในมากมากเลยครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เป็นกันย์โดนเอาคืนหรือนี่

thine

ขอบคุณมากครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ