ก็คนมันรักทำไงได้ @@@@@ 69

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไม่ได้เป็นทางการหรอกแค่คุยส่วนตัวน่ะ ไปเถอะเดี๋ยวเขาจะรอนาน”ปู่พูดก่อนจะพาผมเข้าไปข้างในโดยมีเลขาที่คุณธรรณ์เดินเข้าไปแจ้งรายละเอียดในการขอพบเป็นคนพาเข้าไปก็พบผู้ชายวัยกลางคนที่ยังคงความหล่อในชุดสูทสีเทาส่งให้บุคลิคภาพดูดีมากเดินยิ้มเข้ามาหาปู่พร้อมกับยกมือไหว้ ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะทักทายแบบฝรั่งซะอีก
“สวัสดีครับคุณสหรัฐ”เขาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ครับ คุณพิเชษฐ์”ปู่รับไหว้ยกยิ้มน้อยๆ
“ยังดูแข็งแรงและก็หล่อเหมือนเดิมนะครับ เชิญนั่งก่อนครับ”เขาชมปู่พร้อมกับเชิญให้นั่งลง ตอนนี้ปู่กับผมถอดแว่นแล้วก่อนจะเข้ามา
“ไม่เท่าคุณพิเชษฐ์หรอกมั้ง”ปู่ผมก็ชมกลับไปบ้าง เขาก็หัวเราะก่อนจะหันมามองผมพร้อมกับยิ้มให้
“หลานสาวเหรอครับ หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว”เขาพูดขึ้นมา ทำเอาผมพูดไม่ออกเลย
“ฮ่าๆๆ หลานชายนะครับ ชื่อฝิ่น”ปู่หัวเราะเอามือลูบหัวผม ก่อนจะบอกอีกฝ่ายที่ทำหน้าแบบไม่เชื่อ ผมยกมือไหว้
“จริงเหรอครับ   ลุงขอโทษนะลูกที่เข้าใจผิด แต่ดูอีกทีก็หล่อนะ”เขาพูดแบบไม่รู้จริงๆพร้อมกับขอโทษผม ที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ถูกเลยถ้าเป็นคนรุ่นเดียวกันได้ชักสีหน้าใส่แถมอวยให้อีก แต่ไม่ถือสาเพราะบอกหล่อปิดท้าย อิอิ
“ไม่เป็นไรครับ”ผมยิ้มให้คุณลุงแกไป ปู่กับคุณลุงก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยๆ แสดงว่าคงรู้จักกันดีพอสมควร พอดีกับที่ประตูเปิดออกโดยไม่มีการเคาะแบบเสียมารยาทมาก แต่คงเป็นคนใกล้ชิดแน่ถึงได้ทำแบบนี้ได้ ผมไม่ได้หันไปมองหรอก
“คุณพ่อครับ โครงกะ เอ้อ ขอโทษครับไม่คิดว่าจะมีแขกพอดีผมรีบก็เลยเสียมารยาท”เสียงทุ้มฟังคุ้นๆหูเอ่ยแบบรีบร้อนในตอนแรกก่อนจะสะดุดเมื่อเห็นว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง
“เออ ทีหลังหัดเคาะประตูซะบ้าง อะไรจะรีบขนาดนั้น แล้วนี่คุณสหรัฐ ที่พ่อนัดไว้ ขอโทษด้วยครับที่ลูกชายเสียมารยาท”คุณลุงพูดสั่งสอนก่อนจะแนะนำพร้อมกับขอโทษปู่ไปด้วย
“สวัสดีครับ ผมอภิเชษฐ์ ต้องขอโทษคุณสหรัฐด้วยที่เสียมารยาท”เสียงคุ้นๆเอ่ยแนะนำตัวตามด้วยคำขอโทษ
“ไม่เป็นไรหลานชาย ตามสบาย เรียกปู่ก็ได้ไม่ต้องเรียกซะเต็มยศหรอก”ปู่ผมบอกเป็นกันเองมาก ผมยังนั่งเล่นไอโฟนไม่สนใจเหมือนเดิมก่อนจะถูกสะกิดให้เลิก
“สวัสดีพี่เขาหรือยัง ไม่น่ารักนะทำแบบนี้”ปู่ผมดุแต่ไม่จริงจังหรอกผมรู้ ผมก็เลยหันไปมองอีกฝ่าย อึ้งไปนิดหน่อย ไอ้แทนนี่หว่า ก่อนจะทำหน้าปกติยกมือไหว้แต่ไม่พูด มันก็อึ้งไปก่อนจะยกยิ้มแบบชอบใจ กูเชื่อแหละว่าโลกกลม
“ครับ ชื่ออะไรครับ พี่ชื่อแทน”มันรับไหว้ก่อนจะทำเป็นเนียนถามชื่อผมทั้งที่มันก็เคยได้ยินพี่กี้เรียกผม แม่ง จนได้ ไม่ต้องมายิ้มให้กูเลย ผมก็ไม่ตอบ จนปู่มองหน้าเอามือลูบหัวผม ท่านรู้เวลาผมชอบไม่ชอบอะไรจะมีปฏิกริยาทันที
“ฝิ่น”ผมบอกสั้นๆ
“ครับด้วยสิ”ปู่บอกย้ำ
“ครับ”ผมก็พูด สองพ่อลูกก็หัวเราะแบบเอ็นดูมากกว่าที่เห็นผมพูดตามที่ปู่บอก
“ขอโทษด้วยนะ น้องพูดไม่เพราะ”ปู่ผมขอโทษ จนผมรู้สึกว่าตัวเองทำผิดจนปู่ต้องออกรับแทน
“ขอโทษครับ”ผมยกมือไหว้อีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอก เด็กผู้ชายก็อย่างนี้แหละครับ”คุณลุงบอกอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปพูดกับมัน
“ครับ น่ารัก”มันพูดยิ้มๆ แต่ดูพวกผู้ใหญ่จะไม่ค่อยสนใจเท่าไรนึกว่ามันพูดแหย่เล่น ก่อนจะพากันคุยเรื่องธุรกิจที่ผมนั่งฟังเฉยๆไม่ออกความเห็นอะไรนอกจากปู่จะถาม  สายตาก็เลยมองรอบห้องก่อนจะสะดุดกับสายตาที่มันมองผมด้วยรอยยิ้ม ผมก็หันหน้ากลับก่อนจะสะกิดแขนปู่
“ว่าไง เบื่อล่ะซิ”ปู่ถามอย่างรู้ใจปนรู้ทัน ผมพยักหน้าหงึกๆ
“งั้นไปเดินเล่นก่อนไป เสร็จแล้วปู่โทรหานะครับ”ปู่บอกทำให้ผมฉีกยิ้มกว้างที่จะได้ออกจากห้องนี้ซะทีไม่อยากสบตามัน และกะว่าจะโทรหาไอ้ไผ่ด้วย เจอมันที่ ม. ก็ไม่ค่อยจะคุยด้วยไม่รู้อารมณ์เสียอะไรพอถามมันก็บอกไม่มีไรเครียดเรื่องเรียนนิดหน่อยก่อนจะบอกให้ผมรีบกลับ ไล่กูจริงมึงเดี๋ยวถ้าปู่กลับกูจะไม่ไปหามึงแล้ว (มั้ง) พอผมทำท่ามันก็บอกอย่ามากวนตีนใส่มัน กูงอนโว้ย มันไม่ง้อได้แต่หอมแก้ม จุ๊บปาก แล้วก็เดินไปทันทีมันนึกจะทำก็ทำ ผมได้แต่ทำใจอย่างเดียวแบบยอมรับสภาพ โถชีวิตอีเย็น
“ขอตัวก่อนนะครับ”ผมพูดเป็นกลางๆไม่เจาะจงว่าพูดกับใคร มันก็มองหน้าแบบอยากจะลุกตามมาแต่ทำไม่ได้เพราะมันต้องคุยธุรกิจกับพ่อและปู่ผมต่อ ดูมันเลาะแหละแต่มันเก่งนะครับพูดจาคล่องแคล่วสมกับที่จบบริหารเกียรตินิยมทั้งจากเมืองไทยและเมืองนอก เก่งโคตร พอพ้นประตูออกมาอยากจะร้องดังๆ เลยแต่เกรงใจหันไปมองพี่ธรรณ์ที่ปู่บอกให้มากับผมด้วย เราเดินเข้าไปในลิฟท์
“คุณน้องไม่ชอบคุณแทนเหรอครับ”พี่ธรรณ์ถามผมด้วยสีหน้านิ่งๆ เห็นอย่างนี้แกเป็นคนช่างสังเกตครับ
“น้องแค่ไม่ชอบที่เขามองแบบนั้น”ผมบอกตรงๆ ไม่รู้สินอกจากไอ้ไผ่แล้วผมไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมองผมแบบนั้นพี่ธรรณ์ พยักหน้าเข้าใจแกรู้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่ที่มองผมแบบนั้นเพราะอะไร  คิดแล้วก็ปวดหัว โทรหาผัวดีกว่า ทำไรวะไม่รับสักทีกดจนมือหงิกแล้ว ถ้าหนนี้ไม่รับนะมึง กูก็จะลองกดอีก อิอิ
“โทรมาไม”เสียงที่คุ้นเคยแข็งเป็นสากกระเบือ สงสัยจะงอนที่ผมอยู่ติดแต่กับปู่ ไม่ค่อยไปอ้อล้อใกล้มัน
“โทรไม่ได้ไง”ผมก็กวนมันกับไปบ้าง
“กูง่วงนอน”ดูมัน พูดมาได้ แล้วนี่บ่ายกว่าแล้วง่วงอะไรนักหนาวะ อย่าบอกนะว่ามึงไปเที่ยวฉิ่งฉับทัวร์ไม่บอกกูน่ะ อย่าให้รู้นะมึง
“ทำเชี้ยไรมา”ผมถามมันอีก มือก็จับโน่นจับนี่ไปด้วย เสื้อสวยดีเหมาะกับมันเลย ผมหยิบแล้วก็ส่งให้พนักงานในร้าน
“เที่ยว”สั้นๆ แต่ทำเอาจะปรี๊ด หนอยกูไม่อยู่ร่าเริงไปเที่ยวนะมึง
“กับใคร”ผมถามมันอีกพยายามข่มเสียง ได้ยินเสียงมันหัวเราะ สองหึ
“กับคนสิ”นั่นจนได้
“เชี้ย”ไม่รู้จะพูดอะไรด่าแม่งเลย มันก็หัวเราะชอบใจ เป็นเรื่องปกติของเราครับ หวานมากๆเลี่ยน อยู่ด้วยกันต้องครบรส
“อยู่ไหน ไม่ต้องเสือกบอกโลกมนุษย์นะมึง”มันถามก่อนจะดักคอ
“บนบก”ผมบอกมัน อย่าด่ากูนะมึง กูตอบอย่างอื่นแล้ว
“อืม ฉลาด”มันไม่ด่าครับแถมชมด้วย เหรอ”ปู่ไปไหนล่ะ”มันถามขึ้นมา ได้ยินเสียงพี่พายเรียกมันกินข้าว แสดงว่าอยู่ที่นั่นกัน
“คุยธุระอยู่ แล้วไปไหนมา”ผมบอกก่อนจะถามต่อ
“เที่ยวไง”มันก็ตอบสั้นๆอีก
“ขยายหน่อยดิ”ผมต่อรอง
“ผับ”หน่อยจริงๆ
“อีก”
“จำไม่ได้ว่ะ”
“ทำไมไม่ชวน”
“กินนมนอนอยู่กับปู่ดีแล้ว”มันพูดกลับมาเสียงล้อๆ
“งอนกูเหรอ”ผมถามต่อยิ้มๆ แต่มันไม่เห็นหรอก
“สบายมากกว่า”มันบอกอีก
“เออ จำไว้ กูไม่ไปหามึงแล้ว”ผมงอนใส่มัน
“สาธุ”มันรับคำ
“พี่ไผ่”
“อะไร”
“กูงอนแล้วนะ”กลัวมันไม่รู้ ถ้าอยู่ต่อหน้ามันจะโชว์ให้เห็น
“กี่นาที”เสียงมันกลั้นขำ
“หายแล้ว คริคริ”ผมบอกพลางหัวเราะ
“ไม่ตลอดวะ”มันบอก
“เอาจริงไง”ผมท้ามัน
“อืม”มันบอก ผมกำลังจะพูดต่อ แต่มันชิงพูดก่อน”กูจะได้หาวิธีง้อมึงไง”
“ม๊วฟ”ผมทำเสียงใส่โทรศัพท์ ถูกใจกูจริงๆ หม้อกูเยอะๆ ชอบ
“โรคจิต ชอบทำเสียงดูดตีน”มันว่าผมเสียงขำๆ
“จวย นั่นมึงแล้วไม่ดูดเปล่าแถมเลียด้วย”ผมว่ามันบ้างก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “แล้วกินตีน เอ้ย กินข้าวยัง”นั่นไงติดปากเลย
“กำลังกินอยู่”มันบอก ก่อนจะได้ยินเสียงพี่หวาย พี่เจย์ และที่คาดว่าต่อไปจะสิงสถิตที่นั่นคือ พี่บลู ล้งเล้งตามมาติดๆ และก็เสียงพี่พายเอาอะไรสักอย่างเคาะโต๊ะ
“ฮ่าๆๆ พี่พาย เคาะเรียกลูกกินข้าวเหรอวะ”ผมหัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะได้ยินเสียงพวกนั้นแซวมัน ประมาณว่า คน`ตัวเงินตัวทอง`ะอะไรยิ้มเหมือนอยากมีเซ็กส์กับไอโฟน มันก็บอกกลับ คนอย่างพวกมึงนะสิ
“เสือกเรื่องกูจริง”มันบ่นพึมพำเพื่อนมัน
“ปกติอยู่แล้ว คริคริ เออ แล้ววันนั้นจะเอาหนังสืออะไรนะ”ผมบอกก่อนจะถามชื่อหนังสือ เห็นมันว่าจะซื้ออยู่แต่ผมจำไม่ได้ มันก็บอกกลับมา
“อยู่ห้างเหรอ”มันถามผม
“เออ แล้วรู้มั้ยห้างใคร”ผมตอบก่อนจะถามกลับ
“รู้”มันบอกออกมา เล่นซะกูพูดไม่ออกเลย
“อ้าว แล้วกูจะไปต่อยังไงล่ะ”ผมร้องท้วงมัน ที่หัวเราะ
“ให้มึงจุกตายไปเลยที่ไม่ได้บอก หึหึ”มันเอาอีกแล้ว
“เออ กูไม่บอกก็ได้ว่าอยู่ห้างไอ้แทน”ผมหมั่นไส้เลยพูดประชดมันซะ กูไม่ได้บอกนะ กูพูดประชดเฉยๆ
“...........”
“เฮ้ย”
“..............”
“มึงเงียบไม”
“..................”
“พี่ไผ่”ผมเรียกอีก
“อืม”มันตอบรับ แล้วไม่บอกว่าเรียกพี่ได้ไหม แล้วจะพูดด้วย แต่ฟังอึมครึม
“ฟังอยู่เปล่า”ผมถามเสียงหงอยๆ
“แล้วกูกดวางยังล่ะ”ประชดกูอีก”ห้างมีเป็นร้อยไม่ไป”เสียงมันพึมพำ
“น้องไม่รู้นิ ปู่จะมาทำธุระที่นี่”ผมพูดต่ออีก
“กูพูดคนเดียว”มันบอกออกมา
“นึกว่าพูดด้วยนี่หว่า”ผมบอกกลับ แต่เสียงยังอยู่ในลิมิตหงอยอยู่
“แล้วจะกลับยัง”มันถามต่อ
“ยัง รอปู่อยู่”
“อืม มีอะไรอีกมั้ย”
“ไม่มี”
“แค่นี้นะ”
“คิดถึงอ่ะ”
“อืม”
“ฮึก ฮึก”อยากร้องไห้ สะอื้นแม่งเลย
“เฮ้ย”
“ฮึก ฮือ”
“เป็นอะไร”เสียงมันถามนิ่ง ๆ
“เซ้นท์ซิทีฟ ฮึก ฮึก”
“อย่าแอ็คติ้ง”
“แค่นี้แหละ เดี๋ยวซื้อไปให้”พูดจบผมก็กดวางผมไม่ได้ร้องจริงหรอกแกล้งมันไปงั้นแหละ แต่น้อยใจหน่อยๆ ผมเดินมาเรื่อยๆพี่ธรรณ์เดินตามข้างหลังห่างๆ เสียงไอโฟนผมดังขึ้น ผมยิ้มกว้างทันที ก่อนจะหุบยิ้มผมอ่านข้อความที่ส่งมาจากไอ้ผัวประสาทกลับ
“แม่ง กูนึกว่าจะขอโทษ หรือ บอกคิดถึงเสือกบอกมาได้หนังสือกูห้ามลืม สัด”ผมด่าแต่มันไม่ได้ยินหรอกเสร็จก็เดินไปเลือกหนังสือให้มันทันทีเดี๋ยวมันจะหาว่าอัลไซเมอร์ ว่าแต่อยู่ไหนวะ

sassyson

ขอบคุณมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

hottha

ขอบคุนมากมายคัฟ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิิอิ น่ารักจังเลย อยากมีแบบนี้บ้างจังเลยอ่า

GBOMK

ขอบคุนคับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราห

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

โลกกลมจริง

krittamm

ขอบคุณครับ

Golfgg

มีเรื่องอีกละ