ก็คนมันรักทำไงได้ @@@@@ 63

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
  “เดี๋ยวพี่ไปหา”มันพูดอีก เล่นเอาผมมองหน้ามันเลยที่พูดได้อ่อนมากไม่เคยได้ยิน พายอมยิ้มพวกนั้นไม่ได้ยินหรอก เมียมันยิ้มออกพยักหน้ารับ
“กลับแล้วนะ พี่พาย พี่บลู”มันหันมาลาพวกผม และหันไปโบกมือให้ไอ้สองตัวอย่างกับนางงาม
“เออ หายไวไว”ผมก็บอกมัน
“ว่าแต่หมอหล่อเน๊าะ เขาขอเบอร์พี่พายเหรอ”มันยกยิ้มพูดกับไอ้พายแต่ตามองมาทางผม
“เฮ้ย อะไรหมอที่ไหนวะ อย่าเพิ่งไป ไม่ต้องหายแล้ว มาเคลียร์ก่อนเลย”ผมเรียกมันที่ ยักคิ้วกวนๆใส่ ก่อนไอ้ไผ่จะกอดคอให้มันหันกลับเดินเร็วขึ้น
“จริงเหรอ”ผมหันไปถามพาย
“อืม หล่อจริงๆ”พายบอกนิ่งๆ กินขนมต่อ
“และให้เบอร์ด้วยเหรอ”ผมถามก่อนจะร้องออกมาเมื่อโดนหยิกเข้าให้”โอ้ย พอแล้วเนื้อจะขาด”
“กูให้ที่อยู่เขาไปด้วย มีไรมั้ย”ถลึงตาใส่แถมประชดอีก
“พูดเล่นเอง”ผมบอกก่อนจะง้อให้มันยิ้ม ทั้งที่มันก็อมยิ้มอยู่แล้ว ก่อนจะหันไปสบตาน้องเอมเข้า น้องถือกระเป๋าเดินเข้ามา
“ดูพี่รักกันดีนะคะ”น้องพูดยิ้มๆใส่เหมือนจะแหย่แบบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมว่าแปลกๆ
“ก็ปกติอยู่แล้วของคนรักกัน”ผมก็ตอบกลับไปยิ้มๆ น้องเอมหุบยิ้มหน้าเชิดๆ อ้าว กูพูดอะไรผิดวะ
“เอมกลับก่อน”น้องเอมหันไปพูดกับไอ้พวกนั้น มองหน้าผมก่อนจะเดินออกไป
“บลูพูดอะไรผิดเหรอ เหมือนน้องจะโกรธ ทุกทีไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย”ผมหันไปถามพายอย่างไม่รู้จริงๆ
“เขานึกว่ามึงพูดประชดเขามั้ง”พายพูดแบบไม่สนใจ แต่หน้าตาก็ดูจะแปลกใจไม่น้อย
“กูว่าน้องเขาคงอารมณ์เสียไอ้ผัวเมียคู่นั้นมั้ง ที่โชว์สวีทต่อหน้าเลยหาที่ระบาย”ไอ้เจย์พูดออกมา มันก็คงจะแปลกใจเหมือนกัน
“แล้วลงที่กูเนี่ยะนะ แม่ง”ผมอารมณ์เสียเลย ถ้าน้องเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ
“กูว่าน้องเอมนี่ไม่ธรรมดาว่ะ ดูแล้วไม่ตัดใจจากไอ้ไผ่ง่ายๆแน่”ไอ้หวายพูดขึ้นมา
“แล้วมึงว่าเมียไอ้ไผ่มันธรรมดาเหรอ และถ้าเจอไอ้ไผ่จะยิ่งกว่านี้”พายพูดออกความเห็น”มึงก็ใจเย็น ปล่อยๆไป ตอนนี้รีบทำงานให้เสร็จและมึงก็รีบกลับบ้านซะ”พายบอกผมก่อนจะลงมือทำงานต่อ
“พายไม่โกรธใช่ไหม”ผมถามพายที่นั่งเงียบๆ มือก็เปลี่ยนเพลงไปด้วย ตอนแรกพายจะกลับพร้อมไอ้หวายเพื่อที่ผมจะได้ไม่เสียเวลา แต่ผมรั้งเอาไว้ให้กลับด้วยกัน
“พูดมาก จะคุยก็รีบคุยเดี๋ยวก็เลยเวลานัด”พายว่าแต่ไม่มองหน้า ผมจับมือพายไว้
“พายเชื่อบลูนะ”ผมบอก มือก็กระชับ อีกฝ่ายก็กระชับตอบมาแล้วพูดต่อ“ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ขอให้ฟังบลูก่อนอย่าฟังคนอื่น”
“รู้น่า โตแล้ว”พายบอกหงุบหงิบ
“มันต้องจบด้วยดี”ผมยืนยันอีกครั้ง
“แล้วถ้าไม่ดีล่ะ”พายถามเบาๆ
“ไหนบอกโตแล้วไง”ผมย้อนยิ้มๆ มันเลยตีมือให้ปล่อย
“เออ เรื่องมาก”พายรับคำ ผมยกมือมาจูบ ก่อนจะปล่อยและขับต่อจนถึงบ้าน ก่อนจะลงผมดึงพายเข้ามาจูบเป็นการยืนยันและต้องการกำลังใจ อีกฝ่ายก็ตอบรับกลับมา
“ฝันถึงบลูนะ”ผมบอกชิดติดปากอิ่ม
“รู้แล้ว”พายตอบมาหน้าแดง น่ารักฉิบหาย เลยจูบอีกที ทีนี้โดนจิกหัวออกเลย”พอ พอ ไอ้นี่ลามปามไปได้แล้ว”ก่อนจะลงจากรถรีบเข้าบ้านทันที ผมมองตามจนพายเข้าบ้านแล้ว ก็ขับรถออก
“นึกว่าจะไม่มาซะอีก”เสียงหวานๆทักก่อนจะกอด
“มาสิครับ มีเหรอแม่สั่งบลูจะไม่กลับ”ผมพูดเอาใจท่าน แต่เป็นความจริง แม่เป็นคนใจดีเข้าใจผมมากที่สุด น้อยมากที่จะขัดใจ เพราะตอนผมเกิดแม่ไม่ได้เลี้ยงเองตอนนั้นธุรกิจที่บ้านกำลังรุ่งและก็ยุ่งไปด้วย คุณยายเป็นคนเลี้ยงถึงจะมีพี่เลี้ยงก็เถอะ ท่านกลัวผมน้อยใจ ตอนคุณยายเสียผมกลับมาอยู่บ้านแรกๆรู้สึกไม่มีความสุขเลยคิดถึงแต่ยาย พ่อก็ปลอบใจแต่ในแบบผู้ชาย มีแม่กับพี่สาวนี่แหละที่ประคบประหงมเอาใจจนผมรู้สึกดีขึ้น ไอ้บราว์ก็คอยแหย่ตลอด แต่ผมก็รักมันมากเป็นห่วงด้วย มันนิสัยคล้ายๆผมค่อนข้างใจร้อน แต่ก็ขี้เล่น มันติดพายมากตอนพามาบ้านใหม่ๆ มันชอบเลยล่ะ คลอเคลีย อ้อนให้สอนโน่นสอนนี่ เล่นเกม แถมยังมานอนด้วย แรกๆผมก็ไม่คิดอะไรหรอก แต่หลังๆชักเริ่มไม่ชอบให้มันมาใกล้ชิดพาย หวง ถึงจะน้องก็เถอะแต่ของกูโว้ย หึหึ
“ปากหวานจริง มิน่าล่ะสาวถึงได้ติด เมื่อไรจะพาลูกสะใภ้มาให้แม่รู้จักบ้างล่ะ”ท่านหยิกแก้มผมก่อนจะถามล้อๆ ก็มาบ่อยอยู่นะแม่ก็ชอบด้วยนี่
“แม่อยากรู้จักเหรอ”ผมหนุนตักถามท่าน
“พูดอย่างนี้แสดงว่ามีแล้วเหรอ”ท่านลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“แม่อยากได้ลูกสะใภ้แบบไหน”ผมถามท่านต่อ
“แค่ลูกชอบก็พอแล้ว ขออย่างเดียวอย่าให้มาเหยียบหัวพ่อแม่เป็นพอ”ท่านบอกยิ้มๆ เหยียบหัวในที่นี้ของท่านคือ เรื่องกิริยามารยาท
“งั้นก็คงได้ตามนั้นแล้วล่ะ”ผมพูดพร้อมกับจูบมือแม่
“เหรอ แล้ววันนี้ไม่พามาล่ะ”ท่านเลิกคิ้วใส่ ยิ้มอย่างหวาน ผมยิ้มตอบก่อนจะมองท่าน”มีอะไรจะบอกแม่มั้ย”
”แม่”ผมเรียก มือก็จับอยู่อย่างนั้น
“ว่าไงครับ”แม่ยิ้มอย่างนุ่มนวล อ่อนโยน
“ถ้า เออ”ผมกำลังจะถาม
“อ้อนอะไรอีกล่ะ”เสียงหวานๆแต่ไม่เท่าแม่พูดขัดขึ้นมา ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวข้างๆ
“บลูเขากำลังจะบอกแม่เรื่องลูกสะใภ้นี่แหละ พอดีโบว์มาซะก่อน”แม่พูดยิ้มๆเป็นการล้อผม
“บลู”พี่ผมเรียกเสียงดังเลย
“ยายโบว์เป็นอะไร น้องยังไม่ทันจะพูดเลยทำตื่นเต้นไปได้”แม่พูดออกตัวแทน
“เปล่าคะแม่ แค่นึกไม่ถึงเฉยๆ”พี่โบว์บอกก่อนจะมองหน้าผมที่ตอนนี้ลุกมานั่งแล้ว
“พี่นึกไม่ถึงเรื่องอะไร”ผมถามเรียบๆ
“ก็เรื่องลูกสะใภ้ ไม่คิดว่าบลูจะคุยเรื่องนี้”พี่ผมก็ตอบไปเรื่อยก่อนจะหยิบน้ำส้มขึ้นมาจิบ
“แปลกเหรอ”ผมถามกลับ
“ไม่ได้แปลก ถ้าปกติ”พี่ผมพูดมาอีก มองหน้าผม งั้นคงเป็นอย่างที่ผมคิดพี่โบว์คงรู้เรื่องผมกับพายแล้ว แต่รู้ได้ไง พายบอกเหรอยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ นอกจากจะถูกคาดคั้นจริงๆ
“ผิดปกติตรงไหน ถ้าคนจะรักกันมันไม่อะไรมากำหนดแบ่งแยกหรอก ผมขอตัว”ผมบอกก่อนจะขอตัวหอมแก้มแม่อีกที
“บลู”ได้ยินเสียงพี่พูดตามหลัง ผมหันไปมอง แม่ดึงมือพี่โบว์ให้นั่งลง ก่อนจะพยักหน้าให้ผมขึ้นไป สวนกับไอ้บราว์ที่หน้าห้องพอดี
“เจอเจ๊คานจับได้อ่ะดิ”มันพูดยิ้มๆ เรียกฉายาที่มันตั้งให้ พี่ผมอายุยี่สิบเจ็ดแล้วแต่ยังไม่มีแฟน ไม่ใช่ไม่มีคนมาจีบแต่เลือกมากไปหน่อยเลยถอยกันหมด
“มึงรู้เหรอเรื่องอะไร”ผมถามมัน ที่เข้ามาในห้องด้วย
“ผมน่ะรู้นานแล้ว เรื่องพี่กับพี่พายน่ะ เสียดายไม่เลือกผมวะ”ไอ้บาร์วพูดกวนๆใส่ จนผมต้องถีบมันให้ลงจากเตียง”พูดเล่นก็ไม่ได้ เดี๋ยวไม่บอกเลยว่าเจ๊รู้ได้ไง”มันโวยก่อนจะพูดทิ้งท้ายเหมือนไปรู้ความลับอะไรมา
“บอกมา อยากได้อะไรกูจะให้ ไอ้น้อง”ผมยื่นข้อเสนอให้มัน
“อยู่แล้วครับของฟรีแนบโปรโมรชั่นไม่มีในโลก”มันยังกวนตีนต่อ ผมเลยยกมือจะตบกบาล มันรีบกันทันที ”ใจเย็นดิ คือเรื่องของเรื่องมันเป็นอย่างนี้”มันก็เล่าให้ฟังว่าหลังจากผมกลับคอนโดวันนั้น มีเพื่อนแม่มาบ้านพร้อมลูกสาวเขาที่เรียน ม.เดียวกันกับผม มันจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร แต่สวยมาก มันเดินไปหลังบ้านกะว่าจะไปเล่นกับพลูโต หมาลาบาดอร์ตัวโปรดมัน ก็ได้ยินเสียงพี่ผมคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสนิทสนม อยากให้รู้จักกับผม แต่ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะรู้จักผมแล้วเลยบอกว่า ดูแล้วผมน่าจะมีแฟนแต่ไม่แน่ใจเท่าไร พี่สาวผมเลยถาม แต่ทำเป็นอ้ำอึ้งก่อนจะบอกคร่าวๆ
“และเจ๊ก็เลยจ้างคนตามพี่ เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ”มันเล่าจบก็มองหน้าผม”พี่อย่าบอกเจ๊นะ ผมยังไม่อยากโดนตัดค่าขนมและโดนฆ่าด้วย”มันรีบพูดทันที
“แล้วมึงเพิ่งบอกกูเนี่ยะนะ”ผมถามมันกลับ
“ก็จะบอกแต่ไม่มีโอกาสนี่หว่า วันนั้นว่าจะออกไปดักแต่เห็นพี่รีบกลับก็เลยไม่ได้บอก”มันก็โวยกลับมา
“แล้วโทรศัพท์มึงเอาไว้ดูคลิปอย่างเดียวไง บีบีมึงอีกเอาไว้รองพื้นหน้าไงวะ ไอ้ห่า”ผมสบถใส่มันอย่างหัวเสีย แต่ไม่น่าโกรธเท่าที่พี่ทำกับผมแบบนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นใครวะ เจ๋อไม่เข้าเรื่อง เกรชตัดไปได้เลยเพราะไม่เคยมาบ้าน ลูกเพื่อนแม่ผมก็รู้จักเกือบทุกคนไม่น่าพลาด
“มันไม่ได้อารมณ์ในการเล่า ว๊าก”มันเสือกวอนอีก เลยโดนถีบอีกซะ
“กูอยากรู้จริงๆใครวะ”ผมพูดลอยๆ
“เดี๋ยววันนี้พี่ก็ได้เจอ”มันยักคิ้วบอกยิ้มๆ
“ก็นี่แหละแม่ถึงได้เรียกพี่กลับมาไง”มันบอกอีกครั้งก่อนจะแบมือ ผมหยิบเงินส่งให้มัน บางครั้งก็คิดว่าสอนให้มันนิสัยเสีย แต่มันบอกเขาเรียกว่าทำงานแลกเงินไม่บาปหรอก ปวดหัวกับมัน
“แค่นี้”มันโวย
“อะไรบอกตั้งเยอะได้แค่เนี้ยะ”
“กูหักออก เป็นค่าที่มึงบอกช้า จะเอาไม่เอา”ผมบอกก่อนจะดึงกลับ มันรีบหยิบทันที ก่อนจะยักคิ้วลิ่วตากวนตีนมากเดินออกไป
“แต่ผมชอบพี่พายนะ สู้ๆๆ”มันยื่นหน้ากลับมาบอกอีก แถมชูสองนิ้ว ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้ ไม่คิดว่าเด็กอย่างมันจะเข้าใจอะไรได้ง่าย อาจเป็นเพราะมันยังไม่โตและไม่ใช่เรื่องตัวเองมันก็เลยไม่ต้องคิดมากล่ะมั้ง ผมส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าห้องไปอาบน้ำเพื่อจะลงไปรู้จักเพื่อนแม่
ผมเดินลงไปข้างล่างก่อนถึงห้องรับแขกก็ได้ยินเสียงคุยเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ บอกได้ว่าถูกคอมาก
“มาพอดีเลย บลูมานี่มา”แม่หันมาเรียกผมให้ไปนั่งข้างๆ พ่อยกมือตบไหล่เป็นการทักทายแสดงว่าท่านคงกลับมาหลังจากผมขึ้นห้องไปแล้ว”รู้จักเพื่อนแม่หน่อย ไม่ได้เจอกันนาน เพิ่งย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยได้สองปีนี่เอง”แม่บอกก่อนจะแนะนำให้รู้จักท่านชื่อ มารตรี
“สวัสดีครับคุณน้า”ผมยกมือไหว้ ท่านก็รับไหว้ดูยังสาวและสวยอยู่มาก
“ตามสบาย ต๊ายหล่อนะ ได้มาทั้งเค้าพ่อและแม่เลย”ท่านชมผม ที่ยิ้มรับหน่อยๆ
“แน่นอน ว่าแต่ยายโบว์พาน้องไปไหนเนี่ยะ”แม่ยิ้มรับก่อนจะถามหาพี่สาวและผู้หญิงอีกคนที่ผมอยากเจอหน้าไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่อยากรู้ว่ามาป่วนผมทำไม
“โน่นไงเดินมาพอดี มารู้จักพี่เขาเร็ว”คุณน้าบอกก่อนจะเรียกให้เข้ามานั่งข้างๆ ผมอึ้งไปทันที ไม่ใช่เพราะว่าความสวย น่ารัก แต่คาดไม่ถึง
“สวัสดีคะพี่บลู”ยกมือไหว้ยิ้มอย่างหวาน ราวกับไม่เคยเจอกันมาก่อน
“เอม”ผมเรียกเบาๆ น้องดูไม่ตกใจหรือแปลกใจแต่อย่างใด ตรงกันข้ามยิ้มให้แบบหวานๆ แต่ดูแล้วจะเคลือบยาพิษแน่นอน คิดจะทำอะไรกันแน่
ตอนที่ 41  บลูกับพาย
ผมกำลังนั่งคิดว่าเกิดอะไรขึ้น แม่เป็นเพื่อนกับแม่น้องเอมจะว่าแปลกใจก็ไม่เชิง และเอมก็นั่งอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้ หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็มานั่งคุยกันที่ห้องรับแขกอีกที ผมฟังอะไรไม่รู้เรื่อง น้องเอมก็มองผมเกือบทุกระยะ ยิ้มตลอดเวลา ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร เท่าที่ฟังเหมือนผู้ใหญ่อยากจะให้ทำความรู้จักกันไว้
“พี่บลูดูอึดอัด ไม่สบายหรือเปล่าคะ”เสียงหวานๆขัดขึ้น ทำให้ผมตื่นจากความคิด
“เอ้อ เปล่า”ผมตอบสั้นๆ
“นั่นสิไม่สบายหรือเปล่าลูก”แม่เอาถามเอามือจับตัวผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่”ผมตอบแม่ยิ้มๆไม่อยากให้ท่านกังวล
“พาน้องไปเดินเล่นในสวนสิ พี่บลูเขาจัดเองเลยนะ”พี่สาวผมพูดเหมือนเปิดทางให้ ดีผมกำลังหาทางจะชวนน้องไปข้างนอกอยู่พอดี
“เหรอคะ งั้นรบกวนพี่บลูหน่อยแล้วกัน”น้องยิ้มให้อีกแล้ว ทำไมผมดูเหมือนปีศาจเลยวะปกติทุกครั้งมันดูน่ารักมาตลอด
“ไม่เป็นไร ยังไงเราก็รู้จักกันอยู่แล้ว”ผมบอกก่อนจะเดินนำออกไปพอถึงสวนเรายังไม่ได้คุยกันเรื่องที่ผมคิดว่าน้องรู้อยู่แล้วแต่กลับคุยเรื่องอื่นก่อน ก่อนจะหาที่นั่ง รอจนสาวใช้วางน้ำกับของว่างและเดินออกไป

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

game6969

ขอบคุนมากมาย

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม อิ อิ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

นางมารร้ายจริงๆ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

areen

ขอบคุณมาก

areen

ขอบคุณมาก

rayong555

ขอบคุณนะครับ

krittamm

ขอบคุณครับ