ก็คนมันรักทำไงได้ @@@@@ 61

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็แล้วจะคิดอะไรให้มันวุ่นวายไปทำไมปวดกบาล”ผมส่ายหน้าบอกมันอย่างเซ็งๆแต่ไม่ได้รำคาญเพราะเซ้นส์มันไม่ค่อยพลาดเหมือนผมแหละ แต่อย่างที่บอกฝ่ายหลังสถานะเหนือกว่า
“โอเค จบ ไปบ้านด้วยกันนะเอาไอ้นี่ไปให้ไอ้บราว์ก่อนเดี๋ยวค่อยกลับห้องกัน”มันยอมเลิกเรื่องนั้นแต่วกมาเรื่องนี้จนได้ เรื่องที่กูเครียดกว่าไอ้พวกนั้นอีก
“มันรีบใช้เหรอ”ผมถามมันเพราะอยากจะเลี่ยง มันขมวดคิ้วใส่
“ทุกทีพายไม่เคยถาม มีอะไรหรือเปล่า”มันสงสัยจนได้ นั่นสิผมลืมไปได้ไง
“เปล่า แค่มึนหัวนิดหน่อยเลยอยากจะนอน”ผมเลี่ยงไป เอามือกอดเอวมัน ๆ ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยที่ผมแสดงออกกับมันมากขึ้นเวลาอยู่ในที่แบบนี้
“เหรอ อืม งั้นบลูไอ้คนที่บ้านมาเอาก็ได้”มันยิ้มให้ก่อนจะพูดอีก อ้าว กลายเป็นว่าเดือดร้อนคนอื่นอีก
“ไม่ต้องหรอก ไปก็ไป”ผมเลยรีบปฏิเสธ แต่ไม่รู้ตาฝาดเพราะเมาเบียร์หรือเปล่า เหมือนมันจะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แต่ก็แค่แวบเดียว ผมสะบัดหัว
“เปิดเผยน่าดูเลยนะ คู่เกย์”เสียงกระทบโสตประสาทเข้ามา อีน้องเกรช ที่สวยตลอดศก ผมชมจริงๆ ถ้าลดพฤติกรรมบางอย่างที่ไม่น่าดูออกไป
“เกรช เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ”มันถามนิ่งๆ
  “อะไร เกรชก็แค่ทักเฉยๆ ไม่ได้หาเรื่องสักหน่อย”เธอพูดพร้อมยักไหล่
“คิดว่าดีแล้วใช่มั้ย”มันถามอีก ฝ่ายนั้นลอยหน้าลอยตา มองผมหัวจดเท้า ยิ้มเยาะๆ ซะจนน่าเอาตีนไปคลี่ออกให้ แต่ผมไม่ทำผู้หญิงหรอกทางกายนะ ยกเว้นทางวาจา
“ก็ใช่ไง เกรชพูดผิดตรงไหน ก็เกย์จริงๆนิ จริงมั้ยพี่พาย”ยังไม่สำนึกพูดดังกว่าเก่า จนคนแถวนั้นเริ่มมองมาที่พวกผมแล้ว แต่ไอ้บลูมันยังกอดไหล่ผมเหมือนเดิม ไม่แคร์สายตาใคร
“ใช่ เกย์จริงๆ”ผมก็ยอมรับ อีน้องเกรชยิ้มชอบใจ”ประชาสัมพันธ์ด้วยมั้ยจะได้ไม่เมื่อยปากเปลืองเสียง แถมรู้กันทั่วว่าผู้หญิงที่สวย มีทุกสิ่งทุกอย่างที่น่าเอาแต่จับผู้ชายไว้ไม่อยู่ ไม่ใช่เพราะไม่มีน้ำยาแต่เป็นเพราะกำพืดในการแสดงออกต่างหาก”ผมพูดเน้นๆใส่เลย หุบยิ้มทันทีเกือบจะกรี๊ดอยู่แล้ว แต่พอเห็นคนเริ่มมองเลยระงับไว้
“อีพาย อีทุเรศ แย่งแฟนกูไม่พอ ยังหน้าหนาอีก”และก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ผมเจอเขาเป็นสิบๆ ใน ม. โดยเฉพาะเวลาอยู่คนเดียวจะเจอบ่อยเป็นพิเศษ บอกคนโน้นคนนี้ว่าผมเป็นเกย์ แย่งแฟนหล่อน ใครจี้เส้นตามก็มองผมแบบดูถูก พูดแขวะ ถ้าแรงเกินไปผมก็ด่ากลับให้เงียบไปเหมือนกัน ใครรับได้ก็เฉยๆเพราะผมไม่เคยไปยุ่งหรือหาเรื่องใครก่อน แต่ผมไม่เคยเล่าให้ไอ้บลูหรือไอ้พวกนั้นฟังหรอก
“เกรช ถ้ายังไม่รู้เรื่อง จะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะ”ไอ้บลูพูดเรียบๆ อีกครั้ง มองจนอึ้งไป เม้มปากใส่  มันกำลังจะจูงมือผมไป มันเป็นสุภาพบุรุษพอที่ไม่ด่าว่าผู้หญิงถ้าไม่เหลืออดจริงๆ
“ปกป้องกันเข้าไป ไอ้วิปริต ถามจริงพ่อแม่มึงไม่รู้สึกอับอายบ้างเหรอมีลูกแบบนี้ หรือรู้แต่สนับสนุนให้จับผู้ชายรวยๆ ทุเรศกันทั้งบ้าน”ยังไม่หยุด ลามปามถึงพ่อแม่ กูไม่ระงับแล้ว
“เกรช”ไอ้บลูเรียกเสียงหนักเลยจะเดินเข้าไป แต่ยังไม่เท่าผมที่สะบัดมันออก เดินเข้าไปหา มันตกใจจะถอยหนี แต่ผมจับคางบีบอย่างแรงเลย ไม่เคยเลยที่จะทำแบบนี้ แต่หนนี้เกินไปแล้ว
“ด่าชั้นได้อย่าลามปามพ่อแม่ และตอบแทนได้เลยว่าเขาดีใจที่มีลูกอย่างชั้นมากกว่า ถ้ามีลูกอย่างเธอเขาคงบีบปากช่องคลอดไม่ให้เกิดแน่ จำไว้อย่าพูดหรือแม้แต่จะคิดว่าพ่อแม่ชั้นอีก”ผมปล่อยออก จนเซ หน้าซีดน้ำตาเล็ดไปทันตา ไอ้บลูยังอึ้งนึกไม่ถึงว่าผมจะโมโหขนาดนี้  เพื่อนมันมาพอดีอีกสามคนช่วยประคอง เพื่อนมึงคงรักมึงมากถึงได้เพิ่งโผล่หัวออกมา ผมเห็นแล้วล่ะว่ายืนดูของกันอยู่ หันมาดูแต่ไม่กล้าเข้ามาคงจะอาย
“พี่บลู”เสียงเรียก
“ทำเกินไปแล้ว”มันพูดเสียงเย็นพอกับหน้ามันในตอนนี้ “เราเลิกกันเพราะอะไร จะให้ทบทวนตอกย้ำอีกเหรอ ในเมื่อมันเป็นความเต็มใจของเรา อีกอย่างพี่คงไม่ต้องพูดใช่มั้ย”ผมรู้ว่ามันจะพูดอะไร ตอนที่คบกันเกรชไม่ได้มีมันแค่คนเดียว ยังไปไหนมาไหนกินข้าวกับคนอื่นอยู่ แต่ความสัมพันธ์ขนาดไหนผมไม่รู้ แต่ไอ้บลูมันรู้ดี มันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะต่างคนต่างเต็มใจกันเอง แต่มันก็เป็นพฤติกรรมที่ไม่ดีหรอก ซื่อสัตย์ต่อกันดีกว่า แต่ผ่านมาแล้วกลับตัวได้ก็ให้อภัยได้
“พอแล้ว ไม่อยากฟัง ไอ้เฮงซวย ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไอ้บ้า”พูดเสร็จก็สะบัดเดินหนีไปทันที น้องเก้หันมามองหน้าพวกผมก่อนจะเดินตามไป มันถอนหายใจดึงมือผมออกจากตรงนั้น คนไม่ค่อยเยอะแล้วตอนที่ทะเลาะกัน คงไม่ค่อยได้ยินเท่าไร จนมานั่งอยู่ในรถ มันเงียบไปพัก
“ขอโทษ บลูไม่น่ามาเลย อยู่บ้านกันก็ดีอยู่แล้ว ไม่งั้นเขาคงไม่ด่าพายแบบนี้”มันจับมือผมพูดขึ้นมาอย่างรู้สึกผิดจริงๆดูมันกังวลมาก ตั้งแต่มันคบกับผมมันไม่เคยไปข้องแวะกับใครเลยนะ บรรดาแฟนมันก็ไม่เคยมายุ่ง มีแต่อีเกรชนี่แหละที่หนักหน่อย เลยต้องจัดหนักไปซะ
“มึงเป็นหมอดูเหรอ”ผมถามมัน ๆ หันขวับมามองที่เห็นผมไม่ได้โกรธหรือด่ามันอย่างทุกครั้งที่มีปัญหาเรื่องเกรช
“พายไม่โกรธเหรอ”มันถามผมอีก
“กูโกรธเขามากกว่า ที่ลามปามพ่อแม่กู”ผมบอกออกไป”เรื่องมึงกับเขามันจบไปแล้ว กูไม่อยากเก็บมาคิด ในเมื่อกูตัดสินใจคบมึงแล้วนิ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่อย่าเกิดให้มากนัก”ผมพูดเหมือนขู่มันด้วย
“โอ้ย แค่นี้ก็กลัวจะแย่ ไม่เคยเห็นพายโมโหขนาดนี้เลย สุโค่ยเลยอ่ะ”ยังเสือกชมกูอีก
“ถ้ายังคบกับกู แล้วมึงทำตัวไม่ดีจะได้เห็นบ่อยๆ”ผมยกยิ้มบอกมัน”กูขอเลย จะทะเลาะกันยังไง อย่าด่าพ่อล่อแม่เป็นเด็ดขาด กูไม่ชอบ มึงก็ด้วยใช่มั้ย”ผมย้ำให้มันรู้อีก
“แน่นอน พ่อแม่ของสูงใครจะเอามาเล่นล่ะ”มันบีบมือผมอย่างเห็นด้วย เราเลิกคุยเรื่องนี้กัน ก่อนจะขับรถตรงไปบ้านมัน ทันทีที่เข้าบ้านได้ ก็เจอน้องมันเล่นเกมส์อยู่ พ่อแม่ไม่อยู่
“ดีแล้วพี่พายเลือก ถ้าพี่บลูแม่งไม่ได้เรื่อง”มันชมผมหันไปแขวะพี่มัน
“แต่ตังค์กูนะโว้ย”มันเตะก้นน้องมันอย่างหยอก จับไอ้บราว์ที่กอดผมอยู่ออกด้วย
“ทำหวงนะ”น้องมันพูดยิ้มๆ ผมทำหน้าไม่ถูกเลย ไม่รู้ไอ้เด็กแก่แดดนี่มันรู้มากน้อยแค่ไหน ก่อนจะได้ยินอีกเสียง
“กลับมาแล้วเหรอ อ้าว พาย”พี่โบว์ถามมันก่อนจะเรียกผม ผมยกมือไหว้ แกรับไหว้ก่อนจะนั่งลง
“ไปไหนกันมาล่ะ”แกถามขึ้นมา
“ไปซื้อเกมให้น้องพี่ไง เบิกตังค์ด้วย”ไอ้บลูตอบก่อนจะแบมือ แกตีกลับ
“เรื่องไร ใครรับปากมันล่ะ”แกย้อนยิ้มๆ “นี่ต้องถ่อไปรับพายเลยเหรอ”แกพูดอีก ฟังดูชอบกล ไม่หรอกมั้ง
“ก็พายเขาเซียนเรื่องนี้ เห็นมั้ย ไอ้บราว์ยังชอบเลย”ไอ้บลูมันตอบกลับเอง แกก็พยักหน้า
“เหรอ ยังไงก็อย่าเล่นมากจนเสียการเรียนล่ะ”แกพูดเตือนอีก ไม่รู้เตือนผมหรือไอ้บราว์ที่แอบเบะปากก่อนจะหิ้วถุงขึ้นห้องไป
“พายนั่งคุยไปก่อนนะ บลูไปเอาของก่อน”มันบอกผมก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
“ไม่มากินข้าวที่บ้านล่ะ บลูไม่ได้บอกเหรอ”แกถามผมเรื่องเมื่อวาน
“บอกครับ”ผมพยักหน้าก่อนจะพูดไป
“แล้วไม่มาล่ะ”แกก็ถามอีก ผมว่าแกเปลี่ยนไปแต่ก่อนแกไม่เคยพูดเหมือนห่างเหินกับผมแบบนี้ ถึงบางครั้งแกจะเจ้ายศเจ้าอย่าง แต่ก็ไม่เคยถือตัว
“เกรงใจครับ”ผมตอบออกไปอย่างประหยัดคำพูดมากที่สุด
“รู้ด้วยเหรอ”แกยกยิ้ม พอดีกับที่สาวใช้ยกน้ำมาให้พร้อมขนมที่ผมคงจะกินไม่ลงแล้วล่ะ แต่ก็ขอบคุณไป
“พี่โบว์มีอะไรหรือเปล่า ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรกับผม”ผมถามออกไปอย่างที่ใจคิด ไม่ใช่ท้าทายแต่จะได้รู้ว่าต้องทำตัวยังไง
“คิดว่าจะไม่ถามซะแล้ว แต่ถึงไม่ถามพี่ก็จะถาม”แกพูดออกมา ผมตั้งใจรับฟัง”พายคบกับบลูแบบไหน ขอแบบตรงๆ”ย้ำตอนท้ายอย่างจริงจัง
“แฟนครับ”ผมพูดออกไปทันที แกมองผมอย่างไม่ละสายตา
“นึกแล้ว ว่ามองไม่ผิด เป็นเพื่อนประสาอะไรถึงได้ทำอย่างนี้”แกพูดเหมือนจะโกรธ แต่ผมไม่เถียงหรือโยนให้ไอ้บลูรับไปหรอกว่ามันขอคบและบอกรักผม เพราะผมก็รักมันและรักมานานแล้วด้วย
“คิดว่าบลูมันจะจริงจังเหรอ คบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ตั้งแต่รากหญ้าถึงผู้ดี มั่นใจอะไรขนาดนั้น”แกยกเหตุผลขึ้นมา ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงตัดใจไปแล้วล่ะ แต่ตอนนี้คงจะไม่ได้
“ผมตอบไม่ได้ว่านานมั้ย แต่รู้ว่าตั้งแต่เป็นแฟนกันมันก็ไม่เคยมีใคร”ผมพูดเรียบๆ ไม่ใช่จะเถียงหรือยกย่องอะไร
“แค่นี้เองเหรอที่เรามั่นใจมันขนาดนั้น”แกพูดเหมือนจะเยาะ
“ผมเชื่อใจมัน และคิดว่าพี่ก็น่าจะเชื่อมันด้วย พี่น่าจะรู้นิสัยมันดีกว่าผมนะ”ผมบอกแกกลับ
“พาย”แกเน้นชื่อผม
“ผมขอโทษถ้าพูดเกินไป แต่มันเป็นความจริง”ผมยกมือไหว้บอกแกไปอีก
“งั้นพี่ขอให้เลิกกันซะตอนนี้ ทำยังไงก็ได้จะตัดเพื่อนกันไปเลยก็ดี”แกพูดเสียงแข็ง ไม่ใช่ขอร้องแต่เป็นการสั่ง
“ผมคงทำตามไม่ได้”ผมบอกอีก
“ทำไม ต้องการอะไรบอกมา”แกถามพร้อมยื่นข้อเสนอ
“ต้องการให้มันมาบอกเลิกผมเอง แล้วผมจะไป”ผมบอกไปทันที แกชักสีหน้า
“ท้าทายเหรอ”แกลุกขึ้นชี้หน้าผม ผมไม่ได้โกรธแกหรอกครับ แกทำไปด้วยความรักที่มีต่อมันและพ่อแม่ ไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัว
“ผมไม่กล้าหรอกครับ”ผมบอกนิ่งๆ แกจะพูดต่อ พอดีมันเดินกึ่งวิ่งลงมาพอดีพร้อมเป้หนึ่งใบ แกเลยถอยไปนั่งตามเดิมปรับสติอารมณ์
“คุยอะไรกัน สงสัยจะมันส์ออกท่าทางด้วยนิ”มันถามก่อนจะแซวพี่มัน
“มันส์มาก และจะไปไหน”แกพูดเชิงเหน็บ ก่อนจะถาม
“ไปห้อง”มันบอกก่อนจะนั่งข้างผม กอดไหล่ด้วย มึงไม่ได้ดูหนังหน้าพี่มึงเลยเน๊าะ อกจะแตกแล้วมั้ง
“ไปทำไรกัน”แกถามกำกวม
“ไปทำอย่างที่เขาทำกันนะแหละ”มันก็เสือกเล่นมุกตอบกลับอีก
“บลู พี่ถามจริงๆ”แกเสียงเข้ม มันอึ้งไปหันมามองหน้าผมที่เฉยอยู่
“ล้อเล่นเอง ไม่เห็นต้องจริงจังเลย ไปทำรายงาน”มันพูดล้อๆก่อนจะบอกไป
“ทำที่บ้านไม่ได้เหรอ ต้องไปโน่น”แกแย้งอีก
“พี่เป็นไรเปล่าเนี่ยะ ทุกทีไม่เห็นถามเลย”มันก็เริ่มมีอารมณ์บ้างแล้ว ผมหยิกมือมันให้เย็นเอาไว้
“เอ้อ ไม่มีไร แค่อยากให้อยู่บ้านบ้าง”แกรู้ตัวเลยพูดกลบเกลื่อนไป
“ก็อยู่แล้วไง กลับก็ทุกอาทิตย์ ผมอยากส่วนตัวบ้างไม่ได้เหรอ”มันเริ่มแล้วครับ ไอ้นี่เซ้าซี้มากๆไม่ได้เดี๋ยวขึ้นพอๆกับไอ้ไผ่นั่นแหละ พี่มันหันมามองหน้าผมเหมือนกูเป็นต้นเหตุเลยเน๊าะ
“พี่โบว์เขาถามดีๆ มึงก็ร้อนตัวไปได้”ผมบอกมัน แต่เหมือนจะกระทบหรือเปล่า ถึงได้ถลึงตาใส่ซะ อย่านะเจ๊
“ถ้าไม่มีอะไร ไปแล้วนะ”มันบอกเดินไปหอมแก้มแก แล้วจูงผมเดินออกไปทันที กูยังไม่ยกมือไหว้พี่มึงเลย มองตามซะอย่างจะแทงข้างหลังกู ขึ้นรถได้มันขับออกทันที ระหว่างทางผมก็เลยชวนมันคุยเรื่องอื่นไปเรื่อยๆไม่อยากให้คุยเรื่องพี่โบว์ดูมันจะสงสัยมาก เริ่มมาแล้วอุปสรรคที่ไม่ได้จับฉลากเลือก แถมด่านสำคัญซะด้วย
ตอนที่ 40   บลูกับพาย
ตั้งแต่กลับมาจากบ้านจนถึงห้อง กินข้าว ดูหนัง นั่งทำรายงาน สารพัดจะทำ ยกเว้นเรื่องเดียวที่อยากจะทำแต่เจ้าตัวเขายังไม่อนุญาต ได้แต่เฝ้าดอมดมเป็นโรคจิตไปก่อน
“พาย”ผมเรียกคนนั่งข้าง ๆ มีกลิ่นแมนทอลอ่อนๆของบุหรี่ ผมไม่ค่อยชอบให้พายสูบหรอก แต่นานครั้งเจ้าตัวเขาจะสักที เรื่องกินเหล้าก็ถ้าไม่ใช่กับพวกผมก็ไม่ค่อยกิน แต่คอแข็งนะ เห็นอย่างนี้เถอะ ภายนอกมันดูนุ่มนวล อ่อนหวาน  ดูพ่อบ้านพ่อเรือน  แต่มันเป็นคนใจแข็งมากเวลาที่มันไม่เอาอะไรเลย
“อะไร”ถามเลิกคิ้ว
“เป็นอะไรหรือเปล่า”ผมถามคนตัวเล็กที่นั่งกอดเข่าดูทีวี
“มึงน่ะแหละเป็นอะไร เห็นมองกูอยู่นั่นแหละ อดใจไม่ไหวจะฟันกูไง”มันย้อนผมกลับมากวนๆ
“ไม่ฟันหรอก อยากจะฟัดมากกว่า”ผมก็ย้อนกลับยิ้มๆ ตอนรู้จักกันใหม่ๆ มันพูดกูมึงกับผมก่อนเลยนะ ผมยังอึ้งเลยว่า`คุณ`หวานนี่ทำไมมันพูดจาห้าวจังวะ ดูอ้อนแอ้นแต่เวลาโมโหก็เอาเรื่องอยู่
“อยากมากไหม”ไม่ด่าโว้ย ถามกลับอีก
“มาก แต่พายไม่ยอมก็ไม่ทำหรอก”ผมรับตามจริง ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน ถึงจะมีเพศนี้เข้ามาหาผมเยอะก็ตามแต่ไม่เคยนึกพิศวาสซักที จนมาเจอไอ้เพื่อนคนนี้แหละที่ผมพยายามปฏิเสธตัวเองมาตลอดแต่สุดท้ายก็ไปไม่รอด ยอมจอดที่มันคิดว่าทำไงก็ได้กูต้องเอาไอ้นี่มาเป็นแฟนให้ได้ ตอนแรกผมยังเคยนึกว่ามันเป็นแฟนกับไอ้ไผ่เลย

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

game6969

ขอบคุนมากมาย

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารักจิงๆเลย คู่นนี้ก็ยอมๆไปก็ดีนะคะ หุหุ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

อดทนอีกหน่อย บลู

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

areen

ขอบคุณมาก

krittamm

ขอบคุณครับ

Golfgg

เอาเขามาแล้วก็รับผิดชอบเขาดีๆ ล่ะ บลู