ก็คนมันรักทำไงได้ @@@@@ 48

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คริคริ ร้อนตัวนะมึง กลัวไม่รู้ไง หืมนังดอกกกฝิ่น”มันคิกคักก่อนจะลากเสียงใส่
“อีเลว”ด่าแม่งเลย แต่คงไม่เจ็บเพราะมันอมยิ้มก่อนจะยกน้ำกีวีดื่ม”แต่กูว่ามึงต้องสงสัยวะเรื่องเพื่อนพี่ไผ่”มันพูดต่อ
“แสนรู้คงธรรมดาไปสำหรับมึง จะใช้คำว่าสอดรู้ก็ดูจะเกินไป”ผมทำเป็นส่ายหน้าพูดชมมันแบบทึ่งมาก
“มึงว่ากูเสือกเลยก็ได้ หมดเรื่อง อีสำเพ็ง”มันเลยเท้าเอวจิกตาด่ากลับทำเอาผมหัวเราะ
“กูยอมรับก็ได้ ไม่รู้กูคิดไปเองหรือเปล่า วันที่พี่พายบอกมันดูแกทำหน้าแปลกๆ เหลือบมองกูเป็นระยะๆ”ผมเล่าให้มันฟัง
“ผัวมึงไม่ออกอาการเลยเหรอ”มันถามกลับ
“อืม” ผมพยักหน้าพูดกับมัน อย่างที่บอกมันนิ่งมาก
“แล้วมึงคิดว่าไง กูอยากฟังมึงก่อนว่าคิดตรงกับกูมั้ย”มันถามผมกลับ
“กูบอกตามตรง ต้องไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแน่นอน”ผมตัดสินใจพูดกับมัน มันเลิกคิ้ว”กูว่าแฟนเก่าหรือไม่ก็แบบเซ็กส์เฟรนด์ อะไรประมาณนี้”ผมพูดต่อตามลางสังหรณ์ตัวเอง
“แล้วถ้าเป็นตามที่มึงคิดล่ะ”มันถามอีก ผมยกยิ้ม
“กูไม่ทำไม แต่ถ้ามาทำตัวของหายอยากได้คืนกับกูเมื่อไร เห็นดีกันแน่”ผมบอกมันอย่างไม่พูดเล่น เพราะอย่างที่บอกเราไม่สนอดีต อะไรที่ดีเก็บไว้เป็นความทรงจำ ไม่ดีก็จำไว้เป็นบทเรียนเอามาแก้ไขปัจจุบันที่เป็นอยู่ ว่าจะไม่ทำมันอีก
“เอ้อ แค่คิดยังไม่ได้เกิด มึงปรี๊ดมากไปป่ะ”มันท้วงผมขำๆ”คิดตรงกับกู  แล้วมึงจะถามแกมั้ย”มันบอกก่อนจะถามอีก
“อาจจะ แต่ต้องเลือกเวลาและสถานการณ์ อย่างเวลาแบบนั้นดีมั้ย คริคริ”ผมบอกยิ้มๆ ไปปรี๊ดใส่มันไม่ได้คำตอบอาจจะได้อย่างอื่นแทน
“อีมารยา ปลาไหล”มันเบะปาก
“อีเชี้ย เขาเรียก สาไถ”ผมบอกก่อนจะตีแขนมันที่หยิกแขนผม ก่อนมันจะหุบยิ้ม
“สี่นาฬิกา”พูดกระซิบกระซาบ
“อืม จะครึ่งแล้ว”ผมยกนาฬิกาดูบอกมัน
“ดอก มุกเอาไว้ที่ผัวอย่าเพิ่งเล่นตอนนี้ กูหมายถึงให้มึงหันไปตามที่กูพูด”มันเน้นเสียงว่ากลับ ผมเลยหันไป ชะงักนิดหน่อยก่อนจะหันกลับ เมื่อเห็นว่าเป็นบุคคลที่ควรเลี่ยงไม่ใช่กลัวแต่รำคาญ
“โห ทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอเลยอ่ะ”มันพูดเสียงตัดพ้อ แต่ปากยิ้มกริ่ม
“มึงตัดคำว่าเหมือนออกไปเลย”ผมบอกมันเฉยๆ อย่างนั้นแหละ อีออยเอาตีนเหยียบให้ผมใจเย็น ผมไม่ได้เกลียดมันหรอก แต่รำคาญ พักหลังมันตอแยผมมากขึ้น นี่ยังไม่ได้ถามไม่รู้ไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนส่งข้อความแถมโทรมาอีก ผมลบหมดแหละ ว่าจะเคลียร์กับมันให้จบไม่อยากให้เป็นปัญหา แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ มาก็ดีแล้ว
“โธ่ ใจร้ายอีกแหละ”มันพูดอีก ถ้าใครเห็นต้องอดขำและใจอ่อนกับมันแน่
“แล้วนี่บังเอิญหรือจงใจ”อีออยถามมันยิ้มๆ มันหันไปทันที
“บังเอิญจริงๆ พอดีมาส่งเพื่อน ก็เลยแวะซื้อพิชซ่าไปฝากน้องน่ะ”มันรีบพูดกลัวว่าจะโดนอีก
“จริงดิ”อีออยทำเป็นตาโตใส่ มันก็พยักหน้า ก่อนอีออยจะขอตัวรับโทรศัพท์ คงเป็นพี่มันโทรมา เลยเหลือผมกับมัน
“ฝิ่นอิ่มแล้วเหรอ”มันถามผมเสียงเพราะมาก ถ้าเอาหน้าผัวมาใส่คงจะดี
“อิ่มตอนเห็นหน้ามึงนี่แหละ ว่าจะแดกต่อเลยกระเดือกไม่ลง”ผมใส่มันอีก ดูสิกูสันดานเสียขนาดนี้มึงยังอยากเป็นเพื่อนกูมั้ย มันอึ้งพอสมควร ก่อนจะยิ้มขำๆ
“ฝิ่นตลกอ่ะ ดูพูดจาไม่เข้ากับหน้าตาเลย เดี๋ยวๆๆ ไม่ได้ด่าหมายถึงหน้าตาสวยแต่ไม่นึกว่าจะเป็นคนพูดจาตลก”มันพูดเหมือนจะชม พอผมขยับปากมันรีบแก้ทันที
“ไม่ได้พูดตลกพูดจริงๆ เลิกโทรเลิกส่งข้อความมาได้แล้ว”ผมพูดจริงจัง
“เพื่อนกันโทรหาไม่ได้เหรอ”มันพูดอ้อนๆ
“กูเป็นเพื่อนกับมึงตอนไหน”ผมย้อนมันอีก
“ก็ตอบรับหน่อยสิ”มันบอกยิ้มๆ ผมจ้องมัน
“อยากเป็นเพื่อนหรืออยากเป็นแฟน”ผมถามมันตรงๆ
“เฮ้ย หลงตัวเองไปเปล่า”มันยิ้มล้อๆ ผมแสยะยิ้มก่อนจะพูดออกมา
“ใช่ กูเป็นคนหลงตัวเอง แล้วไง”ผมกอดอกมองหน้ามันที่เงียบไป
“ไม่แล้วไง ไม่สนเหรอ”มันพูดยิ้มๆใส่ผม แต่แววตามันเจ้าเล่ห์มาก
“ไม่”ผมตอบทันที
“ทำไมล่ะ มีอะไรที่ด้อยเหรอ”มันถามต่ออีก ลูกอีช่างถาม ๆ แม่งอยู่ได้
“ทุกอย่าง และถึงเหนือกว่าก็ไม่สน ไม่ชอบคือไม่ชอบ”ผมพูดตรงๆ
“เป็นเพื่อนก็ไม่ได้”มันย้ำอีก
“เป็นได้ ถ้าอยากเป็นด้วยความจริงใจก็จะเป็น แต่ถ้ามากกว่านั้นกูตอบรับไม่ได้ ซึ่งมึงน่าจะรู้ว่าทำไม”ผมก็ย้ำมันเหมือนกัน มันเงียบไปก่อนจะยิ้มออกมา
“ไม่เหมือนที่คิดไว้”มันส่ายหน้าบอกผมยิ้มๆ
“มึงคิดเหมือนที่คนอื่นเขาพูดถึงกูล่ะสิ ว่าง่าย ขอแค่มีเงินก็เอาได้แล้ว”ผมแสยะยิ้มพูดใส่หน้ามัน
“ใช่ แต่พอได้คุยด้วย มันไม่ใช่และยิ่งเข้าใกล้บอกตรงๆว่าตกหลุมรักเข้าให้ อิจฉา อยากจะแย่งมาเป็นของตัวเอง และก็มั่นใจด้วยว่าต้องได้ แต่ผิดคลาด ขอโทษนะที่มองผิดไป”มันยอมรับก่อนจะพูดความรู้สึกของมันออกมา ผมไม่อยากจะพูดอะไรเลยตอนนี้
“กูอยากถีบหน้ามึงจริงๆ ที่ดูถูกกู”ผมบอกมันอย่างที่คิด นึกว่ามันจะโกรธ มันกลับหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ”มันเอามือกุมท้อง
“ญาติมึงเผาไม่ไหม้ไงหัวเราะอยู่ได้”ผมด่ามัน สัด ไม่อายไงวะ
“ก็ขำอ่ะ พูดมาได้อยากถีบหน้า ขาถึงเปล่า คริคริ”มันยังไม่หยุด
“ถึงสิ ถ้ากูถีบตอนนี้”ผมยกตีนขึ้นมาเลย มันรีบจับทันที ผมสะบัดออก
“เฮ้ย ใจเย็น ๆ”มันเลยยกมือแบบยอมแพ้ อีออยกลับมาพอดี
“มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ”ผมประชดมัน
“พี่กูน่ะสิ ไม่รู้จะคุยเชี่ยะอะไรนักหนา ถามอยู่นั่นแหละ แล้วคุยอะไรกันวะเสียงดังเชียว”มันบ่นเซ็งๆก่อนจะถามเมื่อเห็นไอ้นิวยังนั่งทำหน้ากลั้นหัวเราะอยู่
“ไม่มีไรหรอก เคลียร์กันนิดหน่อย แล้วเป็นเพื่อนได้ยัง จริงใจนะ”มันรีบบอกอีออยทันที ก่อนจะขออีก
“นี่ พูดมาได้ความจริงใจเขาแสดงออกทางการกระทำไม่ใช่คำพูด ยกตัวอย่าง จ่ายมื้อนี้เพื่อฉลองการเป็นเพื่อนกัน เข้าใจ๊”อีออยนำเสนอได้ดีมาก
“เรื่องเล็ก สั่งไปกินที่บ้านด้วยมั้ยล่ะ”มันโบกมือก่อนจะถามต่อ
“งั้นไม่เกรงใจนะ”อีออยรีบรับทันที นี่มึงไม่คิดจะถามอะไรให้มากกว่านี้เหรอ สรุปมื้อนี้มันจ่ายหมด ก่อนกลับมันขอไปส่งเพราะไปทางเดียวกัน มันยังย้ำอีกว่ารับมันเป็นเพื่อนแล้วนะห้ามคืนคำ และพรรณาปนแพร่มไปเรื่อย
“ถ้ามึงยังไม่หยุดพูด กูจะ”ผมชักรำคาญมันอีก
“ครับๆๆ หยุดแล้ว ดุจังวะ พี่ไผ่แม่งทนได้ไงวะ”มันรีบพูดขัดก่อนจะอุบอิบตอนท้าย ผมหยิบกล่องทิชชู่เขวี้ยงใส่หัวมันดังโป๊ก มันร้องทำหน้าแหยๆ
“นินทากูนะมึง”ผมว่ามัน อีออยเหล่มองสบตากับผมอย่างรู้กัน ถามว่าทำไมง่ายนักแค่มันพูดขอโทษก็จบแล้ว ผมวัดใจกับมัน ถ้ามันคิดจะตีสองหน้าใส่ผม ๆ ก็ไม่ปล่อยมันเหมือนกัน   ผมลงก่อนที่คอนโดไอ้ไผ่ ปล่อยให้มันฟังอีออยพูดไปให้หูชาตลอดทาง
“อืม กลับมาแล้วเหรอ”ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าเตียงยวบ เพราะแรงคนที่ขึ้นมานอนข้างๆ
“ยัง”มันตอบกวนๆ ผมเลยกระทุ้งมันด้วยเข่า”เฮ้ย เดี๋ยวน้องกูจุก”มันงอขาสกัดทันที
“กลับดึกจังอ่ะ”ผมถามมัน มือก็กอดเอว เอาหัวไปซุกอก
“มึงนอนไวมากกว่า”มันเอามือลูบผม ว่าผมอีก ผมลุกนั่งทับพุงมัน
“มึงแหละไปไหนมา”ผมถามมัน ยื่นหน้าไปใกล้ๆ พิสูจน์กลิ่น
“ดมเสร็จก็หอนด้วยล่ะ”มันยักคิ้วใส่
“มึงก็เห่ารับด้วยแล้วกัน”ผมก็เอามั่ง”กินที่กูซื้อมายัง”ผมพูดต่อ อันนี้ผมจ่ายเอง อะไรที่เป็นของผัวและส่วนตัว ไม่ต้องมาจ่ายให้
“อืม ขี้ออกไปแล้วด้วย”มันตอบรับได้กวนตีนมาก
“เยอะแหละ”อีกสักที ก่อนมันจะไถลตัวขึ้นไปพิงหัวเตียง ผมเกือบหงายหลังแต่มันดึงเข้าไปหาซะก่อน จนปากประกบกัน ผมกอดคอมันบดจูบใส่ ส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวลิ้นมันที่ทำเป็นหนี เพื่อล่อให้ผมเข้าไปอีก ผมก็ไล่เข้าไปสนองตอบซะ
“อืม อื๊อ”เสียงผมลอดออกมา เมื่อมันโต้กลับมั่ง เล่นซะหอบเลยหลังจากผละออก เราจ้องตากัน
“มีไรจะบอก”ผมพูดใกล้ปากมัน ๆ มองหน้าไม่ถามกลับว่าเรื่องอะไร แต่ตามันสื่อให้รู้ว่าเล่ามาเลย ผมเล่าให้มันฟังถึงเรื่องไอ้นิวตั้งแต่ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ มันเงียบเหมือนเคย
“กูไม่ได้ตั้งใจจะปิดนะ คิดว่าจะเคลียร์เอง”ผมพูดต่อเมื่อเห็นมันเงียบ ก่อนมันจะดึงผมเข้าไปกอด
“นานนะกว่าจะพูดออกมา”มันกระซิบข้างหู ผมตกใจจะผละออก แต่มันกอดแน่นกว่าเดิม”รู้ไหมกูเกือบจะกระทืบคนตายข้อหาแอบซ้อนท้ายหัวใจกู”มันพูดต่ออีก ฟังเหมือนจะพูดเล่นแต่น้ำเสียงแข็งมาก”กูไม่ชอบให้ใครมาซ้อนเกิน รู้ใช่มั้ย”
“ขอโทษ จะไม่มีแล้ว เชื่อกูนะ”ผมกอดมันตอบ เกือบจะร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าด้วยความรู้สึกยังไงกันแน่ แต่ที่แน่ๆตอนนี้ไม่อยากให้มันโกรธมันเกลียด มันเอามือลูบหัวผม
“กูเชื่อใจมึง และถ้ามึงเคลียร์ไม่ได้กูจะเคลียร์เอง”มันกระซิบข้างหูได้สยอง ถ้าไอ้นั่นมันได้ยินและเจอด้วยตัวเอง ไอ้ไผ่มันไม่ใช่คนทะนงตัวว่าเก่ง แต่ผมรู้ว่ามันทำจริงๆ
“ขอโทษ ขอโทษ อื๊อ”ผมอยากบอกมันอีก แต่โดนปิดปากซะก่อนเหมือนเป็นการยกโทษให้ พอผละออกมันเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลตั้งแต่เมื่อไร ผมยกมือขึ้นมาเช็ดแต่คงแรงไป
“มึงไม่ควักออกมาเช็ดเลยล่ะ”มันว่าก่อนจะจับมือผมไว้และเช็ดให้ โครตซึ้งเลย เอาชายเสื้อกูเช็ดให้ ทิชชู่หัวเตียงมีไม่ใช้ดีแต่เอาไว้เช็ดอย่างอื่น แต่แค่นี้ก็ดีใจแล้วที่มันไม่โกรธ
“นอนแล้วเหรอ”ผมถามมันทั้งมือทั้งขากอดมันแน่น
“อืม”มันบอกผม
“มึงไม่โวยวายหน่อยเหรอ มันง่ายไปอ่ะ แบบ มึงทำอย่างนี้ได้ยังไง ปิดบังกูทำไม หรือลงโทษแบบตบจูบๆ ไม่มีเหรอ”ผมโวยใส่มันนิดหน่อย อะไรวะ แค่นี้ไม่มันส์อ่ะ
“มึงเลิกดูซะมั่งก็ได้ละครน่ะ”มันผลักหน้าผมออก ผมทุบอกมัน ๆ ก็หลับตาทำเงียบ ผมสะกิดมันยิกๆๆ จนมันลืมตา ผมชี้ให้มันดูปฏิทินว่าวันนี้วันอะไร
“กูเหนื่อย ง่วงด้วย”มันไม่สนใจ ทำท่าจะหันหลังหนี ผมเลยดึงโน้มตัวไปกระซิบข้างหูมัน
“แต่กูอยาก”ผมบอกมัน ปากก็เม้มหูจนมันดันหน้าผมออก
“อีกแล้วเหรอ”มันถามเสียงเบื่อๆ
“นะ นะ”ผมอ้อนมันอีก จูบแก้มมันด้วย
“เสร็จแล้วนอนเลยนะไม่ต่อ กูมีเรียนเช้า”มันพูดจบ ผมเกี่ยวเอวมันแน่นเลย
“ขอบคุณครับ”หอมแก้มสี่ฟอดเลย
“อ๊ะ”
“อื้อ”
“ออกมาแล้ว”
“ถ้ากลัวแล้วมึงจะดูทำไม”มันถามมือก็กอดรวบผมที่นั่งตักมันอยู่
“ก็กูชอบอ่ะ”ผมแว็ดใส่มัน ตอนนี้เรื่องดราม่าจบไปแล้ว เลยกล้า หุหุ
“ชอบเชี่ยะไร เห็นกลัวแม่งทุกที ลำบากกูอีก เมื่อไรจะจบวะ และทำไมมึงไม่ไปดูในยูทูป”มันบ่นผมยาวเหยียดเลย แค่ให้ดูรายการ คนอวดผี เป็นเพื่อนทุกพุธ บ่นแม่งอยู่นั่นแหละ
“มันไม่ได้อารมณ์โว้ย”ผมแว๊ดอีก ก่อนจะเบียดมันเอามือมากอดผมให้แน่นอีก เป็นช่วงล่าท้าผีที่เขาบรรยายเสียงได้เยือกเย็นมาก และพิธีกรสาวตาทิพย์ก็พูดอยู่ตรงนั้น อยู่ตรงนี้ ลุ้นสุดๆ
“เดี๋ยวมึงจะได้อารมณ์กูแทน จบยัง”มันว่าอีก เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ดู มันบ่นๆๆๆๆ ผมก็แว็ดๆๆๆๆๆ แต่ก็นั่งดูด้วยกันทุกที เอ หรือว่าผมจะสมัครไปโดยใส่ชื่อมันไปด้วยแต่ไม่ให้มันรู้ดีหว่า ฮ่าๆ
ตอนที่ 33
“ไอ้ไผ่ ว่าไงมึงอ่ะ”ไอ้พายถามผมที่ตอนนี้นั่งอยู่หน้าคณะไอ้ฝิ่นปกติผมไม่ค่อยมารอที่นี่หรอก แต่วันนี้มันเลิกเรียนช้า ผมก็เลยเดินมารอมันที่นี่โดยมีไอ้พวกนี้ตามมาด้วย
“อะไร”ผมถามมัน ที่ทำหน้ากระวนกระวายชอบกล

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

tonmai12345

กลิ่นมาม่าเริ่มออกมาละ

hottha

ขอบคุนมากมายคัฟ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารัก ถามเลยสิคะ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

GBOMK

ขอบคุรคับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ตัวปัญหาอีกละ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

Golfgg

ขอบคุณครับ