หนุ่มน้อยปากดี กะ เพื่อนซี้สุดหื่น‏ นิยายรักเกย์แบบเบาๆ

Ifoot-ballZ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คัดลอกมานะครับ หากว่าเคยอ่านแล้วต้องขออภัยด้วยนะครับ

"ไอ้พีท นี่คะแนนสอบเมิงเหรอวะ! ถามจริง ตอนสอบเมิงใช้สมองคิดหรือใช้ส้นตรีนคิดกันแน่เนี่ย.."

พีทเงื้อมือเตรียมเบิ๊ดกะโลหกคนตัวเล็กที่ชะโงกหน้าข้ามไหล่มาดูคะแนน แต่อีกฝ่ายเหมือนนกรู้ เอี้ยวตัวหลบได้ทันควัน..
"ถ้ากรูได้คะแนนเท่าเมิงนะ ป่านนี้กรูไปโดดสะพานพระราม 8 ตายแล้ว"  อีกฝ่ายยังไม่วายเยาะเย้ย
พี ทเก็บกระดาษผลสอบลงใต้โต๊ะ พอได้จังหวะเหมาะเด็กหนุ่มก็คว้าคอคนตัวเล็กแต่ปากดีมาล็อคไว้แน่น..  บอสดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแข็งแรงขณะที่พีทหัวเราะชอบใจ..
"ปากดีนักนะไอ้บอส กรูจะรัดให้คอหักเลยเมิง.."

"เฮ้ย! ปล่อยกรูซักทีสิวะ เดี๋ยวเสื้อแพงๆกรูยับหมด" คนตัวเล็กเริ่มโวยวายเสียงดังจนเพื่อนในชั้นเรียนเริ่มหันมามอง  ชั่วขณะหนึ่งที่คนในวงแขนส่ายหัวไปมา พีทก็แอบสูดกลิ่นแชมพูหอมๆ จากกระหม่อมของคนที่ถูกล็อคคออยู่..-

ในที่สุดบอสก็สลัดจากวง แขนล่ำๆได้สำเร็จ หรืออาจเป็นเพราะคนตัวโตกลัวว่าจะเกิดเหตุฆาตรกรรมในห้องเรียนก็เป็นได้  บอสหายใจหอบหน้าขาวๆเริ่มแดงก่ำ เพราะต้องออกแรงสู้กับคนที่สูงกว่าเกือบสิบเซ็นต์!
"เพราะเมิงเอาแต่ชอบใช้แรงอย่างนี้น่ะซี้ เมิงถึงได้โง่ลงทุกวัน" คนตัวเล็กยังไม่วายเลิกแขวะ  พีทพยามตีหน้าขรึมใส่ แต่ก็ไม่สำเร็จ

"กรูต้องซ้อมบาสทุกวันนี่หว่า ไม่ได้ว่างเหมือนเมิงนิ"

"กรูก็ซ้อมปิงปองทุกวัน ไม่เห็นได้คะแนนห่วยแตกเหมือนเมิงเลย..ถามจริง เมิงจะซ้ำชั้นม.4อีกปีป่ะเนี่ย.."
"ปิงปอง มันกีฬาเด็กอนุบาล  บาสมันเหนื่อยกว่าเยอะเลยเว้ย.."  พีทเถียงหน้าตาย ดึงแขนให้บอสลงนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ   เผื่อว่าเกิดขัดใจจะได้เขกหัวถนัดๆ

"เมิงขี้เกียจอ่ะดิ ถ้าเกรดตกปีหน้าโดนย้ายห้อง กรูจะหัวเราะเป็นภาษาเขมรเลยเมิง."

พีทอมยิ้ม รู้ดีว่าที่บอสทำเป็นถากถางเรื่องคะแนน เพราะห่วงว่าคนเกรดตกจะต้องถูกย้ายไปอยู่ห้องที่อ่อนกว่า
พี ทนั่งเรียนข้างบอสตั้งแต่ม.1จนถึงม.4 จนใครๆก็เรียกทั้งสองคนว่าแฝดนรกทั้งที่ไม่มีอะไรเหมือนกันซักอย่าง พีทเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าหล่อคมเข้มเกินวัย  นอกจากมีหน้าตาหน้าที่คอยเรียกคะแนนนิยมแล้ว  พีทยังเป็นนักบาสทีมโรงเรียนที่มีสาวๆกรี๊ดกันค่อนโรงเรียน

ส่วนบอสเป็นอาตี๋หน้าขาวใส  ตัวเตี้ย ตาตี่ หูกาง ชอบกินไอติมกับแอบเบิ๊ดกะโหลกเพื่อนเป็นกิจวัตร
และ มีงานอดิเรกคือหาความสุขด้วยการแขวะเพื่อนทุกครั้งที่มีโอกาส และเสียอย่างเดียวของบอสที่พีทนึกออกคือ ชอบทำให้เพื่อนเหงาหูเวลาที่บอสหยุดเรียน

"ถ้าเมิงไม่อยากให้กรูย้ายห้อง เมิงก็ติวให้กรูดิ
"เมิงอยากให้กรูติวให้ เมิงก็เลี้ยงไอติมกรูดิ..
พอบอสพูดถึงไอติม ความคิดทะลึ่งก็แวบเข้ามาในหัวพีทขึ้นมากระทันหัน2
"แค่ไอติมเองเหรอมากกว่านั้นกรูก็ให้ได้นะ"  พีทตีฝีปาก แต่บอสส่ายหน้า$
"กรูเอาแค่ไอติมนี่แหละ เมิงไม่ต้องแบ่งหญ้าที่เมิงกินมาให้กรูหรอก.."
"ได้คร้าบ..เพ่บอส... พี่บอสอยากได้อะไร น้องพีทยอมหมดเลยคร้าบ..เริ่มเย็นนี้เลยมั้ยเพ่.."

"เฮ้ย วันนี้กรูไม่ว่าง งั้นวันศุกร์เมิงซ้อมบาสเสร็จ เมิงมารอกรูที่ห้องชมรมเปิงปองแล้วกัน"
พีททำหน้าเหมือนลูกหมาที่กำลังจะกระโดดเลียหน้าเจ้าของ แต่ก่อนที่บอสจะทันได้พูดอะไรต่อ อาจารย์ประจำวิชาถัดไปก็เดินเข้าห้องมาพอดี..

พอ เริ่มคาบใหม่ บอสหันกลับไปตั้งใจเรียนตามเดิม  พีทลอบมองคนข้างตัว  ถึงจะนั่งเรียนข้างกันทุกวัน  จนพีทนึกไม่ออกว่าจะเป็นยังไงถ้าต้องนั่งเรียนคนเดียวหรือกับคนอื่นที่ไม่ ใช่บอส แต่ช่วงสองเดือนให้หลังมานี้   ทุกอย่างก็เริ่มไม่เหมือนเดิม
พีทเริ่มรับรู้ถึงอาการแปลกๆในความรู้สึกของตัวเอง..

กลิ่นแป้งเด็กที่บอสชอบทาดูจะหอมขึ้นทุกวันๆ  จนพีทเกือบจะเผลอยื่นหน้าเข้าไปสูดลมหายใจใกล้ๆซอกคอบอส
(เวลาโดนบอสเหนี่ยวคอเล่น พีทเคยนึกอยากรวบร่างผอมๆนั้นมากอดเล่นๆนานๆ)

[hide]หลังจากเลิกเรียนพอกลับถึงบ้าน พีทก็อยากจะโทรหาบอสทันที ทั้งที่คุยกันที่โรงเรียนแทบจะทั้งวัน'
เสาร์อาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ดูจะนานขึ้นกว่าปกติ
แต่ ที่ร้ายที่สุดก็คือ พีทมักจะฝันถึงบอสในแบบที่เจ้าตัวก็ไม่กล้าบอกใคร   เป็นฝันที่พีทแน่ใจว่า คงไม่มีเพื่อนซี้คู่ไหนฝันถึงกันแบบนี้แน่ๆ..เย็นวันศุกร์ หลังจากซ้อมบาสเสร็จ พีทก็แบกเป้มาคอยบาสที่สนามซ้อมปิงปอง ถึงจะเหงื่อซ่กเต็มตัว แต่ใบ้หน้าคมเข้มนั้นก็ยังคงหล่อจัดจนสาวๆที่กำลังซ้อมปิงปองเริ่มเสีย สมาธิ..

"เมิงจะรีบมาทำไมเนี่ย ไอ้พีท กรุยังซ้อมไม่เสร็จเลย.." บอสโวยวายทั้งที่ยังจดจ่ออยู่กับเกมส์ตรงหน้า พีทอมยิ้ม ยืนดูบอสซ้อมอย่างตั้งใจ ปิงปองดูเหมือนจะเป็นกีฬาที่ขนาดตัวไม่มีผลได้เปรียบเสียเปรียบ เป็นกีฬาอย่างเดียวที่พีทไม่เคยเอาขนะบอสได้

"เมิงเลิกซ้อมได้แล้ว ถึงไงเมิงก็แพ้อยู่ดี ไว้สูงพ้นขอบโต๊ะเกิน 10เซ็นต์เมื่อไหร่ เมิงค่อยตั้งใจซ้อมแล้วกัน..
พีทตะโกนแซว ตั้งใจทำลายสมาธิโดยเฉพาะ
"ไอ้..!!!"  บอสเถียงไม่ออก แต่ตบลูกปิงปองใส่หัวพีทอย่างแม่นยำ สุดท้าย..เจ้าตัวก็หมดอารมณ์เล่เอาดื้อๆ หิ้วเป้เดินนำหน้าคนตัวโตออกจากชมรม..

"ทำไมเป้เมิงใหญ่ขนาดนั้นวะ ไปติวหนังสือนะ ไม่ได้ไปออกค่าย" บอสทำหน้างงๆเมื่อเห็นสัมภาระของคนตัวโต  พีทแบกเป้ใบใหญ่กว่าที่ใช้ตามปกติ ข้างในอัดของไว้แน่นจนตุง

"อ้าว..กรูยังไม่ได้บอกเมิงเหรอ ว่าคืนนี้กรูจะไปนอนบ้านเมิง"

"เมื่อไหร่เมิงจะเลิกนิสัยทำอะไรตามใจชอบซะทีเนี่ย..บ้านกรูนะ ไม่ใช่ศาลาวัด นึกจะมานอนเมื่อไหร่ก็มาได้.."
"จะเป็นไรไปเล่า ตอนม.1กรูไปนอนบ้านเมิงออกจะบ่อย.."

"ก็ตอนนั้นเมิงยังไม่ตัวควายขนาดนี้เนี่ย ถ้าเมิงนอนดิ้น กรูถีบตกเตียงจริงๆด้วย"

พีทหัวเราะเสียงดัง เร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินเคียงบอส ยกมือขึ้นไปโอบไหล่คนตัวเล็กกว่า..ลืมความรู้สึกเร้นลับที่เก็บซ่อนไว้ไปสนิทใจ..
พีทหันไปมองรอบตัว ถึงไม่ได้มานานแล้วแต่บรรยากาศในห้องนอนของบอสยังให้ความรู้สึกคุ้นเคยไม่ เปลี่ยนแปลง  กีต้าร์โปร่งยังวางพิงที่มุมเดิมของห้อง  หนังสือเรียนวางเรียงบนชั้นอย่างเป็นะเบียบ โมเดลรถจำลองที่บอสสะสมวางเรียงกันที่ชั้นบนสุด  คันที่บอสรักมากที่สุด  คือคันที่พีทให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน   บอสโยนเป้ไปบนเตียง  พูดเสียงเนือยๆ
"วันนี้พ่อกับแม่กรูไม่อยู่บ้าน สั่งพิซซ่ามากินแล้วกันนะ"

"เฮ้ย! ไม่ต้อง เดี๋ยวกรูทำกับข้าวให้เมิงกินเอง" พีทอาสาแข็งขัน บอสทำหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบออกมาสั้นๆ.
.....   " แหวะ !! "


หลัง จากจัดการกับมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว บอสก็เอาโต๊ะญี่ปุ่นออกมากาง พร้อมขนหนังสือมากองบนโต๊ะมากพอที่จะติวให้พีทได้จนจบเทอม คนตัวโตมองกองหนังสือด้วยท่าทีสยดสยอง
แค่คิดว่าจะต้องอ่านให้จบก็แทบ จะไข้ขึ้น  บอสลงนั่งขัดสมาธิที่โต๊ะด้านหนึ่งพลางหยิบหนังสือฟิสิกส์เล่มหนาเตอะขึ้น มาพลิกหน้าหาบทเรียนที่ต้องการอย่างรวดเร็ว   พีททรุดตัวลงนั่งตรงข้ามทำหน้าเหมือนกำลังจะถูกวางยาเบื่อ  แต่ก่อนที่จะทันได้อ้าปากพูดอะไร  บอสก็เริ่มติวหนังสือให้พีทอย่างเอาจริงเอาจัง


....สองชั่วโมงผ่านไป      คนตัวโตทำท่าจะสัปหงกลงไปบนกองหนังสือให้ได้หลังจากทำแบบฝึกหัดฟิสิกส์ไปได้แค่ครึ่งบท
"เจี๊ยก!!"

คนที่ทำท่าจะหลับต้องร้องออกมาสุดเสียงเพราะถูกโขกด้วยสันหนังสือเข้าที่หน้าผากเต็มแรง)
พีทครางอู้   เอามือลูบหน้าผากป้อยๆ/

"เมิงอ่านให้จบเรื่องโปรเจคไตน์ก่อนดิ อุตส่าห์หอบผ้าหอบผ่อนมาอ่านหนังสือ อ่านได้สามหน้าแค่เนี้ยนะ?"

"พอเหอะ ขืนเมิงให้กรูอ่านต่ออีกหน้าเดียว สมองกรูระเบิดแน่.." คนตัวโตโอดครวญ ทำท่าเหมือนจะลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้นจริงๆ

"สมอง เมิงไม่ได้ใช้นานน่ะสิ เลยแฮ้งค์ไว อ่านต่อให้จบ ไม่งั้นเมิงโดนกรูถีบจริงๆด้วย" เห็นสายตาคาดโทษจากบอสแล้วพีทก็นึกแหยง  จำจใก้มหน้าอ่านต่อจนจบบทแต่โดยดี

หลังจากที่นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม กว่า ในที่สุดบอสก็ยอมแพ้ เพราะไม่สามารถป้อนข้อมูลใดๆเข้าสู่สมองพีทได้อีก  เจ้าตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่ง เตรียมอาบน้ำนอน  ชั่วขณะที่บอสจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง พีทหักใจไม่ให้มอง เสเดินไปหยิบกีต้าร์ที่มุมห้องมาเล่นบนเตียง ตาเหม่อออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน..บอสหายไปเกือบยี่สิบนาที พอกลับมาอีกครั้งก็ทำเอาพีทเกือบหัวเราะออกมาดังๆ  ชุดนอนของบอสยังแบบเดิมเหมือนเมื่อสี่ปีก่อน     เสื้อเชิ้ตแขนสั้นติดกระดุม     กับกางเกงขายาวเอวยืดที่ยังอุตส่าห์มีกระดุมสองเม็ด  โชคดีที่เป็นลายทาง  ไม่ใช่ลายหมีน้อยเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ
บอสประแป้งที่แก้มลายพร้อยเหมือน พึ่งไปเล่นสงกรานต์มาหมาดๆ ดูจากชุดและรูปร่างหน้าตา บอสสามารถไปนอนรวมกับนักเรียนอนุบาลช่วงพักกลางวันได้สบาย..,
พีทอาบ น้ำเปลี่ยนชุดนอนบ้าง  เสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงบ็อกเซอร์ทำให้เห็นรูปร่างกำยำได้ชัดเจน บอสมองด้วยสายตากึ่งหมั่นไส้ กึ่งอิจฉา..

"โห..เมิงนี่ล่ำจริงๆ  ว่างๆยืมไปไถนาหน่อยดิ".

พีทหัวเราะ  ตามองเตียงที่เล็กไปถนัดใจสำหรับสองคน พูดเสียงอ่อยๆ..

"กรูนอนพื้นก็ได้นะ จะได้ไม่ลำบากเมิง.."

"ไม่เป็นไร เมิงห้ามกรนแล้วกัน ไม่งั้นกรูเอาหมอนอุดปากเมิงแน่"  

พูดจบคนตัวเล็กก็ชิงกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง  พีทเดินไปปิดไฟ ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่เตียงอย่างระวัง...

เที่ยง คืนแล้ว..แต่พีทยังคงนอนกระสับกระส่ายอย่างไม่มีท่าทีว่าจะข่มตาหลับได้ลง  ทั้งที่ตอนอ่านหนังสือง่วงจนแทบจะหลับกลางอากาศ     คนข้างตัวหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องไปนานแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสร้างความกระวนกระวายใจให้ใครต้องนอนไม่หลับ  กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนที่โชยเข้าจมูกรบกวนจิตใจให้ฟุ้งซ่าน..นอนเบียดกัน อย่างนี้ยิ่งทำให้พีทสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากเนื้อนุ่มๆ  พีทพลิกตัวไปหาบอส แสงไฟสลัวที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เห็นใบหน้าขาวใส กับดวงตาหลับพริ้มอย่างเป็นสุข

คนตัวโตรู้สึกปั่นป่วนในอกอย่าง ประหลาด... อารมณ์บางอย่างที่ที่พยามสะกดกลั้นดูจะพลุ่งพล่านขึ้นมาทีละน้อย  จนยากจะควบคุมได้ ..พีทพยามนึกถึงเรื่องอื่น เด็กหนุ่มบอกตัวเองอย่างร้อนรนว่า สิ่งที่ต้องการจะทำนั้นอาจทำลายความเป็นเพื่อนที่บอสมีให้ แต่อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่นั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
พีทค่อยๆยืนหน้าเข้าไปใกล้ ลมหายใจอุ่นๆปะทะแก้มเนียน แต่อีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัว!

พี ทนึกอยากสัมผัสริมฝีปากที่เผยอน้อยๆใจจะขาด ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นอีกทีละนิด คนตัวโตใจเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมาจากอก  คิดว่าแค่ได้จูบเบาๆที่ริมฝีปากบางสวยครั้งเดียวก็พอแล้ว,

...ชั่วเสี้ยววินาทีที่พีทหลับตาลงและริมฝีปากสัมผัสกัน  ความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่น้อยนิดก็พังทลาย


รสจูบนั้นทำให้คนตัวโตสติขาดผึง  พีทใช้อ้อมแขนเหนี่ยวคอบอสให้เข้ามาใกล้ บดขยี้ริมฝีปากรุนแรงจนอีกฝ่ายตกใจตื่น...
ทันทีที่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บอสออกแรงขืนตัวตามสัญชาติญาณ สองมือยันแผ่นอกล่ำสันให้ออกห่างตัวสุดแรง  แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย  พีทสอดลิ้นอุ่นๆเข้าไปในปากบอส ริ้มรสความหอมหวานจากรสจูบ..   เด็กหนุ่มครางต่ำๆในลำคออย่างพึงพอใจ.. นี่มันดีกว่าที่จินตนาการไว้เสียอีก  ร่างสูงใหญ่พลิกตัวขึ้นทาบทับอยู่ด้านบน ตรึงร่างผอมไว้อย่างแน่นหนาจนอีกฝ่ายแทบจะจมหายไปกับฟูก พีทใช้อุ้งมือใหญ่ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อที่เนียนแน่นอบอุ่นของบอสอย่างเมา มัน สันชาติญาณดิบในตัวพลุ่งพล่านรุนแรงจนไม่อาจควบคุมตัวไว้ได้บอสพยามดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่งทุกวิถีทาง รู้สึกว่าร่างกายทุกส่วนกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆเหมือนกำลังจับไข้
เนื้อ ตัวสั่นเทาจนแทบจะไม่มีแรงต้านทานการจู่โจมของอีกฝ่าย พีทใช้สองมือรูดกางเกงบอสให้หลุดไปจากเอวอย่างง่ายดายแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยาม เอี้ยวตัวหนีสุดกำลัง ก่อนจะก้มลงมองแก่นกายของบอสที่กำลังตื่นตัวอย่างพึงพอใจ
เจ้าตัวรูด บ็อกเซอร์ของตัวเองให้เลื่อนไปกองที่หัวเข่าก่อนใช้สองขาสลัดให้ไปกองที่ ปลายเตียงอย่างไม่ใยดี  ใช้สองมือตรึงสะโพกบอสไว้แน่น เบียดแก่นกายแข็งขมึงเข้ากับจุดที่ร้อนที่สุดในตัวบอส เด็กหนุ่มหอบหายใจกระเส่า บดขยี้เอวเข้าหากันรุนแรงจนจนท่อนลำร้อนระอุแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ความรู้สึกตื่นเต้นกำลังจะไต่ระดับขึ้นถึงขีดสุด พีทก้มหน้าลงจูบไปที่แก้มขาวใส  จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงน้ำตาอุ่นๆที่ไหลนองเต็มหน้าบอส  ความรู้สึกอึกเหิมวูบหายไปเกือบจะทันที  พีทคลายมือที่ยึดเอวคอดเพรียวลงเล็กน้อย บอสฉวยโอกาสสลัดตัวจนหลุดจากร่างสูงใหญ่ ตะกายหนีลงจากเตียงไปยืนหอบด้วยสีหน้าตื่นตระหนก  พีทจ้องหน้าบอสด้วยความรู้สึกผิด แต่ก่อนที่จะทันได้แก้ตัวอะไร บอสก็ชิงพูดออกมาก่อนด้วยน้ำเสียงสั่นเทา..

"ไอ้พีท เมิงนอนไปคนเดียวแล้วกัน กรูจะไปนอนห้องแม่กรู.."

"บอส เดี๋ยวก่อน กรูไม่ได้ตั้งใจ..

พี ทตะโกนด้วยน้ำเสียงร้อนรน  แต่สายไปแล้ว บอสคว้ากางเกงขึ้นมาสวมแต่ไม่ยอมละสายตาจากพีท  ดวงตาคู่นั้นฉายแววระแวดระวัง ชั่วอึดใจที่พีทพยามเค้นสมองคิดหาทางแก้สถานการณ์ให้ดีขึ้น บอสก็เผ่นลับหายไปจากห้องนอน..
ระหว่างคาบพระพุทธศาสนาอันแสนน่าเบื่อ  พีทก้มหน้าลงเขียนอะไรขยุกขยิกบนสมุด ก่อนจะเลื่อนไปอยู่ในระดับสายตาบอส..:

"เราดีกันนะ เมิงไม่พูดกับกรูตั้งสองอาทิตย์แล้ว..."

บอสเลื่อนสมุดออกห่างตัวอย่างไม่ใยดี ละสายตาขึ้นไปมองกระดานอย่างไม่แยแสกับคนที่นั่งข้างตัวเลยแม้แต่น้อย

คน ตัวโตไม่ยอมแพ้ ก้มหน้าลงเขียนบนสมุดอีก แล้วยกสมุดขึ้นมาคั่นระหว่างหน้าบอสกับกระดานดำ  เพื่อให้ลายมือไก่เขี่ยปรากฏอยู่ในสายตาบอส..0 O6 k8 G" H: c4 K% Y

"กรูขอโทษ  อย่าโกรธกรูเลยนะ นะ.

"นี่นายปฐพี เธอจะบ้ารึไง ถึงได้เอาหนังสือไปบังหน้าเพื่อนแบบนั้นน่ะ.."

เสียงอาจารย์ประจำวิชาดังลั่นมาจากหน้าห้อง  ทำเอาพีทสะดุ้งจนเกือบตกเก้าอี้ แต่ยังไม่วายยื่นหน้าไปหาคนข้างตัว..

"กรูโดนด่าเลยเห็นมั้ย..หายโกรธกรูเถอะ น่า..นะ นะ.."

"งี่ เง่าเอ๊ย  กรูอุตส่าห์ติวหนังสือให้เมิง เสือกมาทำเรื่องอุบาทว์กับกรูอีก กรูไม่อยากเห็นหน้าเมิงแล้ว เข้าใจมั้ย!" บอสเค้นเสียงพูดลอดไรฟัน สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง.."
"ก็กรูรักเมิงนิ"  พีททำหน้าละห้อย..แต่ก็ยังดีใจที่อย่างน้อยบอสก็ยอมเปิดปากพูดจนได้..

บอสมองคนพูดด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อหู   "ไอ้พีท เมิงบ้ารึเปล่าเนี่ย.."

"กรู พูดจริงๆ"  พีทยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น "กรูนั่งเรียนกับเมิงทุกวัน กินข้าวกับเมิง กลับบ้านพร้อมเมิง แล้วเมิงก็คอยช่วยกรูทุกอย่าง  ไม่รักเมิงแล้วจะให้กรูไปรักหมาที่ไหนวะ..?"


บอสอึ้งไปอีกพักใหญ่  อยู่ๆ...หน้าขาวๆก็แดงก่ำไปถึงหู..

"บอสเมิงรักกรูบ้างรึเปล่า.."  พีทถามเสียงอ่อนโยน  ใจเต้นตึ้กตั้กรอฟังคำตอบ ...

"นายปฐพี  ถ้าเธอไม่เลิกคุยแล้วตั้งใจเรียน ก็ออกไปข้างนอกห้องไป "

อาจารย์ประจำชั้นขู่ฟ่อ  จ้องมองพีทด้วยสายตาคาดโทษ  คนตัวโตลุกขึ้นอย่างหงอยๆ  เดินคอตกออกไปจากห้องเรียน..
แดดโรยแสงลงมากแล้วในตอนที่พีทซ้อมบาสเสร็จ  แต่เจ้าตัวไม่มีแก่ใจจะรีบกลับบ้าน  ยังคงซ้อมบาสอย่างเอาจริงเอาจังภายในโรงยิมที่ว่างเปล่าสุดท้าย  เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนแผ่บนพื้นสนาม เหงื่อโทรมตัว ถึงร่างกายจะล้าอย่างหนัก แต่ความคิดภายในหัวกลับวิ่งวุ่น..ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำลงไปกับ บอส แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่าความต้องการที่แท้จริงของตัวเองคืออะไร..

ภาพ เหตุการณ์ในวันนั้นยังตามหลอกหลอนแทบทุกครั้งที่อยู่ตามลำพัง  รูปร่างผอมบางแต่มีกล้ามเนื้อแข็งแกร่งกับผิวเนียนแน่นของบอสทำให้พีทแทบ คลั่งทุกครั้งที่นึกถึง..ใครนะที่บอกว่าเล่นกีฬาหนักๆจะช่วยกำจัดความ หมกมุ่นในเรื่องนั้นออกไปได้ สำหรับพีทแล้วมันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง  ดูเหมือนว่าฮอร์โมนยิ่งจะพลุ่งพล่านมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
พีทหลับตาลง  นึกด่าตัวเองในใจ   เพราะความหื่นแท้ๆที่ทำให้ต้องเสียคนสำคัญไปแบบนี้
เจ้าตัวยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก  ไม่นึกอยากกลับบ้านเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ..

เสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามา  พีทดีดตัวลุกขึ้นนั่ง พอเห็นว่าใครกำลังเดินตรงเข้ามา  รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคร้ามเข้ม..


"ทำไมเมิงไม่เข้าเรียนฟิสิกส์"  บอสถามเสียงเครียด  หน้าตาบึ้งตึง "คะแนนก็ห่วยจะตายชักยังมีหน้าโดดเรียนอีก.."


"ก็เมิงบอกว่าไม่อยากเห็นหน้ากรูนิ.."  พีทพูดเสียงอ้อนๆ ถ้ากระดิกหางเหมือนลูกหมาได้ก็คงทำไปนานแล้ว..

"อย่ามาปากดี ขี้เกียจก็พูดมาเหอะ.."

บอสยื่นกระดาษผลสอบเก็บคะแนนให้พีท  พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดตามเดิม..

"นี่ผลสอบเมิง คะแนนห่วยชิบหา..กรูว่า เมิงลาออกไปทำนาดีกว่า.."


พี ทรับกระดาษมาดู ก็สมควรแล้วที่ได้คะแนนไม่ถึงครึ่ง นับตั้งแต่วันที่บอสติวให้จนถึงวันที่สอบเก็บคะแนน ก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือซักกะตัว หยิบหนังสือฟิสิกส์ขึ้นมาดูทีไร ภาพวันนั้นก็คอยแต่จะผุดขึ้นมาในหัว..

"บอส ตั้งแต่เมิงไม่พูดกับกรู กรูก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเนี่ย เห็นมั้ย..อ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่อง เราดีกันเหอะนะ นะ"'
บอสสั่นหั่วอย่างเอือมระอา  "เมิงอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะเมิง ไม่ตั้งใจอ่านน่ะสิ  กรูว่าเมิงเอาสมองไปห่วงเรื่องคะแนนสอบดีกว่ามั้ง"


"กรู ไม่มีเมิง กรูเรียนซ้ำชั้นดีกว่า.. บอส...เมิงก็เป็นห่วงกรูใช้มั้ย"   พีทส่งสายตาอ้อนวอน  อีกฝ่ายไม่ตอบ ไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ ราวกับพีทจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของอีกคน  เด็กหนุ่มยิ่งรุกเร้าหนัก

"เมิงชอบกรูบ้างมั้ยบอส..เมิงเคยคิดถึงกรูบ้างรึเปล่าเวลาที่เราไม่เจอกัน กรูรู้ว่าเมิงเป็นห่วงกรูนะบอสเวลาที่กรูทำอะไรแย่ๆ"


"เมิง รู้ก็ดีแล้วกรูจะได้ไม่ต้องพูดมาก.."   บอสย้อนห้วนๆ  อยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมากระทันหัน   พีทยิ้มแป้นก่อนจะโน้มตัวไปดึงอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กระซิบพึมพำข้างหูบอสอย่างนุ่มนวล..


"เราเป็นแฟนกันนะ  กรูสัญญา ถ้าเมิงตกลง กรูจะทำตัวดีๆ ไม่ให้เมิงต้องกลุ้มใจบ่อยๆ""


"อีก ไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบกลางภาคอยู่แล้ว กรูว่าเมิงห่วงเรื่องสอบดีกว่า..เพ้อเจ้ออยู่ได้" บอสยันตัวออกจากอ้อมแขน  คิดในใจว่าไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้ ต้องถึงเนื้อถึงตัวทุกที..

"ไม่เอาอ่ะ กรูไม่มีกำลังใจ.."

คนตัวโตงอแงไม่สมกับรูปร่าง บอสถอนใจ ยอมแพ้ในที่สุด..


"เอาเป็นว่า กรูเป็นห่วงเมิง พอใจมั้ย แล้วกรูก็จะกลับมาติวหนังสือให้เมิงเหมือนเดิมด้วย..ถ้าเมิงสอบตกกรูถีบเมิงแน่""

"บอส เมิงช่วยต่อยกรูที..." พีททำตาลอยๆ เปลี่ยนอารมณ์กระทันหัน ทำเอาอีกฝ่ายตั้งตัวไปติด..

"ต่อยทำไมวะ เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย.."

"ก็กรูจะได้รู้ว่ากรูไม่ได้ฝันไปไง.."  คนตัวโตตีฝีปาก ทำเอาบอสหมั่นไส้ทนไม่ไหวจนต้องเตะหน้าแข้งไปหนึ่งที

"เอ้า! นี่ อยากโดนเตะใช่มั้ยเมิง  กลับบ้านได้แล้ว คุยกับเมิงนี่เสียเวลาจริงๆเลย.."

บอสหิ้วกระเป๋าเดินนำหน้าตามเคย... คนตัวโตวิ่งเหยาะๆตามไปติดๆ ท่าทางเปลี่ยนกลับมาหูตั้งหางกระดิกตามเดิม
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของบอสกลับคืนมาอีกแล้ว ยิ่งได้รู้ว่ามีอีกคนคอยเป็นห่วง
หัวใจของพีทก็พองโตคับอก..

พีทเดินขึ้นมาเคียงบอส เอื้อมมือไปโอบไหล่อย่างสบายอารมณ์


"บอส..เราจะมีลูกกี่คนดี..."

"เมิงบ้าป่ะเนี่ย?"

"กรูล้อเล่น  ขอหอมแก้มหน่อยดิ.."

"ไอ้หื่น..เมิงนี่มันหื่นไม่เลิกจริงๆ..".

"บอส...กรูรักเมิงนะ.."

"อื้อ

.......

the end จบแบบไม่พูดอะไร อิอิ..

ekk2506

ว้าว กำลังมัน

wanpayoom

ขอบคุณคร๊าฟ

nott3230

ขอลองอ่านนะครับ ขอบคุณครับผม สนุกมั้ยเด๋วมาเม้นนะครับ

nott3230

สั้นจัง นี่จบแระใช่มั้ยครับ

jun2010

หนุกดีครับ ขอบคุณครับ

Tomcy

น่ารักมากมายครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผมม

abcdefghij

อยากอ่านคับ ชอบมันดีอ่ะ

madmadz

สนุกอ่าครับ
ขอบคุณนะครับ

boommy

อยากอ่านคับ ชอบมันดีอ่ะ

ppr1323

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนตราฟ

jaelinsang

ชอบมากเลยคับ

jurken90

สั้นจังอะมีต่อหรือเปล่านี่

dream1995

ขอบคุณครับผม

snowprince1994

ขอบคุณมากๆนะคับผม

arzugima

ขอบคุณครับผม

aRmkung

ขอบคุณครับ