เส้นทางบนความทรงจำ

tanya

เส้นทางบนความทรงจำ  
“ธารดล หรือ ดล” หนุ่มนักศึกษาศิลปกรรม ผู้ที่ชื่นชอบความงดงามของแมกไม้สายน้ำ และเรื่องราวของผู้คนในดินแดนล้านนา ดลเป็นคนเมืองกรุงโดยกำเนิดชีวิตในเมืองกรุงของดลเต็มไปด้วยไปด้วยความเบื่อหน่าย น่าเบื่อ อึดอัดซึ่งดลเองใฝ่ฝันและโหยหาความสงบสุขท่ามกลางผู้คนที่มีความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายมีความสุข และมีพื้นที่ให้ดลรู้สึกอิสระหลุดพ้นจากการแข่งขัน ชิงดีชิงเด่นในสังคมของคนเมืองกรุง  เมื่อดลจบมัธยมศึกษาตอนปลายในเมืองกรุงเขาจึงตัดสินใจเลือกลงเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทยตามที่เขาปรารถนาที่นั้นมีทั้งสายหมอก ดอกไม้ เสียงลมพัดบาง ๆและความอิสระเฉกเช่นนกที่บินอย่างมีความสุข นั้นแหละสิ่งที่เขาต้องการและใฝ่หามานานแสนนาน
   ดลใช้ชีวิตแบบหนุ่มศิลปกรรมอย่างมีความสุขอยู่กับเพื่อนอยู่กับเหล้าที่เขาชื่นชอบ และงานศิลป์ที่เขาชื่นชมชีวิตของดลผ่านคืนผ่านวันอย่างมีความสุขอย่างในชีวิตของดลไม่เคยได้รับมาก่อนจนวันหนึ่งดลได้นัดเพื่อนสนิทอีก 4 คนในคณะเดียวกันไปฉลองการสอบเสร็จปลายภาคปีที่1 ณ ริมหาดสายน้ำหลักของเมืองเชียงรายซึ่งที่นั้นทุกคนเฮฮาสนุกสนาน มีทั้งบุหรี่และเหล้าเขาปล่อยตัวตามความพึงพอใจของตัวเอง และวันนั้นเองก็ได้พบกัน “นานทภพ หรือ นาน” ชายหนุ่มคณะการตลาด ต่างสถาบันผู้มีหน้าตาน่ารัก สดใส ผิวสีขาวแบบคนเหนือ ซึ่งมานั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเดียวกันวินาทีแรกที่ดลได้พบกับนาน เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างพิเศษระหว่างเขาและนานและไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งผู้หญิงของดลก็ตาม เขาไม่มีความรู้สึกพิเศษเช่นนี้
   ดลดเฝ้ามองนานอยู่ตลอดเวลาและไม่มีใครสังเกตพฤติกรรมของดลเลยเขาจ้องมองไปที่นานบ่อย ๆ ขึ้นจนนานเองก็รู้สึกว่ามีคนกำลังแอบมองและรู้สึกอายเมื่อดลส่งสายตาให้เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ดลดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ความมึน ความกล้าก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวดลจึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะของนานและเดินตรงไปที่นานเพียงคนเดียวจนนานเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน“ขอชนแก้วได้ไหมคับ คุณ ............”
   “นานคัฟ”
   “นาน (ดลทวนชื่อ) ชื่อแปลกดีนะคับ น่ารักด้วย ผมชื่อดลคับ”
   “ขอบคุณคับที่ชม”
   “นานเรียนที่ไหนคับ ดลเหมือนจะคุ้นหน้านานจัง”
   “ป่าวนี้คับ เราไม่เคยเจอหน้ากันเลย และนานก็ไม่คุ้นหน้าคุณด้วย
   “แล้วนานเรียนที่ไหนคับ นานยังไม่ได้บอกดลเลยนะคับ”
   “นานเรียนที่ ม.เทคโนโลยีนครเชียงราย”
   “เรียน คณะ อะไรคับ”
   “เรียนการตลาด ปี 1 คับ”
   “อ้าว หรองั้นเราก็อายุเท่ากันอะดิ”
   “หรอคับ”
   “นานคับ ดลขอเบอร์โทรศัพท์มือถือหน่อยดิคับ” ดลกล้าที่จะขอจนหน้าแปลกใจของเพื่อน ๆ
   “อืม .......... ได้คับ เบอร์ 081-554-8852 “ แต่นานก็กล้าให้เช่นกัน
   “ขอบคุณนะคับสำหรับมิตรภาพและเบอร์โทร แล้วดลจะโทรหานานนะคับ”
   “คับ”
      แล้วดลเดินจากไป พร้อมกับความแปลกใจของเพื่อน ๆ ทั้งสองกลุ่มและนานเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันที่มีคนมาขอเบอร์โทรศัพท์ เพราะยังไม่เคยมีใครเข้ามาประชิดตัวขณะนี้มาก่อนและนานเองก็รู้สึกอะไรบางอย่างเช่นเดียวกับธารดล   “อ้าว ไอ้ดล มึงนี้เชี้ยจริง ๆ ไปขอเบอร์ผู้ชาย มึงบ้าป่าว”
   “กูไม่ได้บ้าโว้ย .............กูชอบของกูแบบนี้ มึงก็รู้นี้”
   “เวร มึงนี้นะ เอาเถอะ มึงจะชอบแบบไหนกูไม่ว่ามึง แต่มึงอย่าให้ใครเดือนร้อนนะ”
   “ออนะ กูรู้”
   “ยังไง แม้มึงจะเป็นอะไร แบบไหน ที่สำคัญ มึงคือเพื่อนของกู”
   “อ้าว พูดโดนใจกู กับ ดลใจไอ้ดลมัน ชนแก้ว .................”
   ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี เหมันต์ฤดูก็มาเยือน ลมหนาวกระทบกับดอกวาสนา กลิ่นของดอกโชยอบอวลไปทั้งมหาวิทยาลัย ในปีที่ 4 ถนนทุกเส้นของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยสีขาวนวลหอมของดอกวาสนา ดลและนาน ยังดูและกันและกันตลอดมา
   ใต้ต้นดอกวาสนาต้นใหญ่ในสถาบันของนาน ดลรอรับนานกลับหอพัก ระหว่างขี่มอเตอร์ไซต์คันเก่ง
   “นาน 3 ปีแล้วนะ ที่เราคบกันในฐานะแฟน”
   “อืม”
   “นานรักดลไหม”
   “ทำไมดลถามนานแบบนี้ล่ะ ในเมื่อเวลาที่ผ่านมา ทุกอย่างมันก็เป็นเครื่องพิสุทธิ์อยู่แล้ว ว่านานรักดลไหม”
   “ก็แค่ดลอยากฟังจากปากของนานเท่านั้นเอง” ดลทำหน้าเศร้า ที่นานไม่ตอบให้ตรงคำถาม
   “วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ นานจะไปเข้าค่ายอาสากับเพื่อนที่บนดอยผาหม่นนะ”
   “ไปกี่วัน นาน”
   “ 3 วัน จ้ะ”
   “โห้ ........... ตั้งสามวัน ดลเหงาตายเลย ไม่ได้เจอนานตั้งสามวัน เศร้า”
   “เอาน่า แล้วจะโทรหานะ ปะไปกินข้าวกัน”
      ที่ผ่านมาดลกับนานไม่เคยห่างกันเลยแม้แต่วันเดียว ภาระการเรียนต่างสถาบันก็ไม่เป็นอุปสรรคความรักของเขาทั้งสอง ความใกล้ชิด ความผูกพัน ห่วงหา ของทั้งสองคนมีมาก จนยากที่ใครจะมาทำลายและแยกเขาทั้งสองคนออกจากกันได้เลย
   วันที่ 28 ธันวาคมของปี ดลชวนนาน ไปชมพระอาทิตย์ขึ้นแรกเช้า บนภูชี้ฟ้า อ.เทิง ในจังหวัดเชียงราย
   “นาน ดลนะ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวภูชี้ฟ้าที่เทิงกัน” ดลโทรหานานยามสายของวันที่ 26
   “อืม .......... ไปสิ อยากไปมานานมากแล้ว แต่ไม่มีโอกาส แล้วไปกี่วัน ใครไปกับเราบ้าง”
   “ไม่มีใครไปหรอก ดลไม่ได้ชวนใคร เพราะอยากไปกับนานสองต่อสองบ้างนะ แล้วพรุ่งนี้ดลจะเอารถไปรับดลที่หน้าหอนะ คืนนี้คงไม่ได้ไปนอนที่ห้องด้วย อยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อนไปกับนานนะ บาย รักนานนะ”
   นานอึ้งไปชั่วขณะกับการชวนไปเที่ยวของดลในครั้งนี้ เพราะที่ผ่านมา ดลกับนานจะไปไหนมาไหนกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดียวกันเสมอ และเป็นครั้งแรกที่ดลกับนาน จะไปกันเพียงสองต่อสอง
   วันที่ 28 ยามเช้า อากาศสดชื่น ดลมารอรับนานที่หน้าหอพัก พร้อมรถยนต์คู่ใจของเขา แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปตามเส้นทางที่ทอดยาว พร้อมกับหมูทอดกับข้าวเหนียวที่นานเตรียมไว้ เพื่อกินในรถ
   “นานป้อนหมูทอดกะข้าวเหนียวในดลหน่อยดิ หิวอะ”
   “อะ ได้ ๆ .............. เอ้า กินซะ”
   “นานก็กินด้วยนะ ยิ่งตัวเล็ก  ๆ อยู่”
   “จร้า”
      ระหว่างทางดลและนานแวะถ่ายรูปกับดอกบัวตองตลอดทาง จุดหมายปลายทางของดลและนาน คือ ภูชี้ฟ้าและลานแสงดาว ตามเอกสารที่ดลหามาจากเว๊บไซต์ท่องเที่ยว
   “นาน คืนนี้เรานอนเต้นท์ใต้ต้นซากุระกันนะ”
   “โห้ ... ไม่ไหวมั้ง นานขี้หนาว นานอยากนอนห้องพัก”
   “ไม่เป็นไรหรอก เดียวดลจะนอนกอดนานทั้งคืนเลย”
   “นั้น ....... ตามใจ”
   แล้วสายตาของดลและนานก็ประสานกัน และเงียบไปในที่สุด ตลอดเส้นทางนานเอาบทเพลงเก่า ๆ มาฟัง ดลและนานฟังด้วยกัน และเพลงที่ดลกับนานชอบมากที่สุด คือ เพลงสิ่งสำคัญ ของเอ็นโดรฟิน
   “ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง
   ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกล หรือวันไหนจะต้องร้างลา
   ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไร ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
   เทให้ทั้งหัวใจ นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
   สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
   ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก
   เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีความแค่ความอุ่นใจ รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
   แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงฝัน หรือจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ
   ฉันพุดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ
   นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
   บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
   ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก” ทั้งสองอัมเพลงรักไปด้วยกันตลอดทาง เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสองคน
   ดลและนานไปถึงลานแสงดาว บนต้นน้ำหง่าว-งาว ที่กางเต้นท์สำหรับนักท่องเที่ยว ประมาณบ่าย 3 โมง อากาศที่ลานแสงดาว เย็นสบายและสดชื่นจนสัมผัสกับหมอกบาง ๆ ได้ ดลไปติดต่อเจ้าหน้าที่เรียบร้อย ในมือของดลถือเต้นท์สำหรับนอนสองคนและชุดนอนสนามมาหนึ่งชุด ดลและนานช่วยกันกางเต้นและช่วยกันทำข้าวเหนียวยัดไส้ปลาทูแล้วเอาไปย่าง คนทางเหนือเรียกว่า ข้าวป้ายปลาทูจี่ เมนูที่ทั้งสองชอบทานกัน
   เมื่อตะวันลับขอบฟ้า แสงจันทร์และดวงดาวก็มาเยือนลานแสงดาว อย่างที่ใคร ๆ ก็ว่ากันว่า สวยนักหนา ทั้งสองปูเสื่อนอกเต้นดูดาวด้วยกัน
   “ดล ดาวที่นี่สวยมาก นานอยากอยู่แบบนี้ตลอดไป อยากให้มีแต่กลางคืน นานจะได้นอนดูดาวทุกคืน”
   “ดลก็ชอบที่นี่ และก็ชอบมาก ๆ เมื่อดลได้อยู่กับนาน แล้วนอนดูดาวด้วยกัน”
   “เขาว่ากันว่า ในรอบ 10 ปี ลานแสงดาวแห่งนี้ จะเต็มไปด้วยทางช้างเผือก เป็นเส้นทางสำหรับผู้ที่พลัดพรากจากกัน ทางช้างเผือกบนลานแสงดาวนี้ จะนำพาเขาทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง คู่รักหลาย ๆ คู่จะมาอธิฐานขอความรักให้นิรันดร์ในคืนที่มีทางช้างเผือก”
   “น่าเสียดายเน้อที่คืนนี้ ไม่มีทางช้างเผือกให้เราอธิฐานด้วยกัน”
   “ไม่เป็นไรหรอก แม้ไม่มีทางช้างเผือก ดลก็จะขอดวงดาวว่าจะรักนานตลอดไป”
   ทั้งสองหันมาสบตากันอย่างมีความหมายซึ่งสัมผัสได้ด้วยหัวใจของเขาทั้งสองคน แล้วดลก็ลุกขึ้นกลับไปที่รถเพื่อไปเอาเหล้ามาดื่มแก้หนาว ซึ่งบนภูหนาวจนจับใจ
   “นาน ดื่มกับดลไหม คลายหนาว”
   “เอาดิ ขอนิดเดียวนะ พรุ่งนี้เช้ากลัวไม่ได้ขึ้นไปบนภูเพื่อดูตะวันขึ้น
   “อืม ดลก็เหมือนกัน”
   ผ่านเวลา ผ่านชั่วโมง เหล้าก็หมดในเวลาตีสอง ดลจึงชวนนานไปนอนในเต้นท์
   “นานไปนอนกันเถอะ ดลหนาวและอยากนอนแล้ว”
   “ยังไม่ไป นานอยากนอนดูดาว รอดูทางช้างเผือก”
   “ดลบอกแล้วไง ว่าแม้ไม่มีทางช้างเผือกให้อธิฐาน แต่ดลก็อธิฐานไว้แล้ว ไป เข้าไปนอน”
   ดลดึงตัวนานขึ้น เอาพานานไปนอนในเต้นท์
   “นานนอนนะ ดลจะกอดนานเอง”
   “อืม”
   “นาน”
   “อืม”
   “ดลรักนานสุดหัวใจ เลยนะ”
   นานถึงกลับสร่างเมา เมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของดล ในยามที่สายลมพัดพาแบบนี้ เสียงของสายลมไหว ทั้งสองสบตากัน
   “ดลรักนานไหม”
   “คือนาน คือนาน ก็ชอบดลเหมือนกันนะ”
   “ดลถามว่านา รักดลไหม”
   “อืม นานก็รักดลที่หัวใจเช่นกัน”
   ทั้งสองจ้องหน้ากัน แล้วริมฝีปากของทั้งสองก็สัมผัสกัน และมือของดลก็ลูกไล้ไปตามร่างกายของนาน พร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าของนานออกและถอดของตัวเองด้วย สุดท้ายทั้งสองเหลือเพียงตัวเปล่าไร้อาภรณ์ใด ๆ มาปิดปังอารมณ์เร้าร้อนของทั้งสองได้ ดลกำลังสอดใส่ความรักให้กับนานอย่างค่อยเป็นค่อยไป
   “ดล นานเจ็บนะ”
   “เดียวดลจะทำเบา ๆ นะ นานจะเป็นของดลตลอดไป”
   ทั้งสองสัมผัสกันจนถึงจุดสุดท้ายของบทเพลงรัก และนอนกอดกันจนถึงเช้า
   “ดลตื่นได้แล้ว ลด ๆ “
   “ทำไมต้องตื่นละนาน ดลกำลังได้นอน”
   “นานจะไปดูตะวันขึ้นบนภูชี้ฟ้า”
   ดลสะดุ้งตื่นรีบแต่งตัว แล้วนานก็แต่งตัวเช่นเดียวกัน จากนั้นทั้งสองก็พากันขึ้นภูชี้ฟ้าด้วยกัน ตลอดทางนานชื่นชมกับดอกไม้ป่าและน้ำค้างบนยอดหญ้า ดลจับมือนานตลอดระยะทางการเดินทางที่สูงชัน โดยไม่สนสายตาของผู้คนรอบข้าง
   “ดล นานชอบที่นี่จัง มันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน”
   “ดลก็เหมือนกัน ดลจะจำความทรงจำครั้งนี้ตลอดไป และสัญญาว่าดลจะอยู่และรักนานตลอดไป”
   เขาทั้งสองรอชมพระอาทิตย์ขึ้น รอบข้างของดลและนานเต็มไปด้วยผู้คนและไอหมอกหนาว เวลาตี 5.30 นาที พระอาทิตย์แรกขึ้นฉายแสงมาพร้อมกับคลื่นเมฆ ราวกับสวรรค์ ทั้งสองกอดกันและกันในอ้อมแขนของแสงแดด
    เวลาประมาณ 9.00 น. ดลและนานเดินทางลงจากภูชี้ฟ้า เดินทางต่อเพื่อไปกินขาหมูหมั่นโถแบบชาวจีนยูนานที่ผาตั้ง เสร็จจากการกินอาหารที่อร่อยที่สุดแล้ว ทั้งสองก็เดินทางกลับ พร้อมกับบทเพลงรักเหมือนเช่นการเดินทางมาภูชี้ฟ้า
   ระหว่างทางบ้านห้วยหก เส้นทางเชื่อมต่อระหว่างอ.เวียงแก่น และอ.เชียงของ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น รถที่ดลขับขับเสียหลักพุ่งชนลงเหวตรงบริเวณจุดชมวิวแม่น้ำโขง ดลและนานได้รับบาดเจ็บสาหัส นานได้สติก่อนจึงเรียกให้ดลตื่น เสียงตอบรับของดลหายไป แล้วนานก็สลบไปในที่สุด
   นานนอนแบบไม่รู้สึกตัวเป็นเวลา 3 วัน 3 คืน ที่โรงพยาบาลที่มีคุณภาพที่สุดในจังหวัดเชียงราย จนถึงวันที่ 4 นานตื่นขึ้นมาด้วยความกระหายน้ำ เมื่อลืมตาตื่น นานได้พบพ่อกับแม่มาอยู่เคียงข้าง นานจึงขอน้ำดื่มจากผู้เป็นแม่ แม่นานดีใจมากที่นานฟื้นขึ้นมา จนน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมา ส่วนพ่อเรียกคุณหมอเพื่อมาดูอาการ
“แม่ ไอ้ตัวดีของแม่อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง” แม่ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
   “ดลเขา ดลเขา”
   “ดลเป็นไร แม่ ดลเป็นอะไร”
   “ดลเขา ดลเขา จากเราไปแล้วลูก เขาจากเราไปแล้ว”
   นานกรีดร้องเหมือนคนบ้าคลั่งน้ำตามันไหลลงมาบนบ่าของแม่มันเหมือนเข็มล้านเล่มมาทิ่มแทงหัวใจของนานอย่างเป็นที่สุด
   “ไม่ ดลต้องไม่ไปจากนานดลสัญญาจะอยู่กับนานตลอดไปไง ดล............”
   สายลมหนาวปะทะหน้าต่างห้องพักของนานสายตาเขาล่องลอยไปไกลแสนไกล ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามาในห้วงหัวใจส่งผลให้ร่างกายของนานทรุดโทรมลงไปอีกมาก   5ปีผ่านมา นานยังไม่เปลี่ยนแปลงไปไหนนานจบการศึกษาและทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ในโรงแรมระดับห้าดาวของเชียงรายจึงมีชายหนุ่มที่มีทั้งฐานะ การศึกษา ตำแหน่งสูงเข้ามาห้อมล้อมมากมาย แต่เขาไม่สนใจใครเลยนอกว่าคนที่ชื่อ “ดล” คนที่เขารักที่สุดในชีวิต
   “ดล” ชยหนุ่มธรรมดาชอบวาดรูป ชอบอิสระ หายไปจากชีวิตของนานตราบนานเท่านาน แม้ดลจากไปไกลแสนไกลแต่นานก็ไม่ลบเลือนดลไปจากหัวใจ
   “วันนี้หรือวันไหน ๆดลยังเป็นสายลมหนาวที่อบอุ่นสำหรับคนที่ชื่อนานตลอดไป” บันทึกเวลาบนความทรงจำหน้าสุดท้ายของนานก็จบลงพร้อมหยดน้ำตาของนานเช่นทุกคืน..............................

smartpor

ขอบใจมากมาย

suti

ชอบๆๆอ่ะตับผม

makhos01

ขอบคุณครับ

ไม่ติด

ขอบคุณครับ

Medmayom

ขอบคุณคับ น่าสนใจนะ

chabooae

ขอบคุณครับ

BothloveTim

ขอบคุณครับ

chinoboo02

ขอบคุณครับ

ไม่ติด

ต้นฉบับโพสต์โดย ไม่ติด เมื่อ 2011-11-28 15:36
ขอบคุณครับ

เรื่องมันเศร่าครับผมไม่คอ่ยชอบเท่าไรชอบแบบสนุกๆ

nadpapas

ขอบคุณ กร๊าบๆๆๆๆๆๆๆ

keyo

อยากอ่านต่อครับ

aonz

ขอบคุณครับ

L64di

ไม่มีเสียวหรอ

vera

ขอบคุนมากคับ

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

robmaung

ขอบคุณมาก ๆ ครับ

dew225

ขอบคุณครับ