ไพรอำพราง ตอนที่ 5 วิมานฉิมพลี

Maximam

วันเวลาผ่านไปไม่นานนักไม้ก็ตัดสินใจครองเพศบรรพชิตเข้าสู่ร่มกาสาวพัตร์บวชทดแทนคุณพ่อแม่
แต่ตอนนี้เขาก็ได้เป็นพระไม้อย่างสมบูรณ์แบบ
"ได้เห็นผ้าเหลืองของพระแม่ก็สุขใจแล้ว 15 วันนั้นจากนี้ขอให้ท่านมีสุขในพระธรรม สึกแล้วแม่กับพ่อ
จะได้ไปขอหนูไพรมาให้"
"โยมแม่ พูดแล้วนะครับ"
"แน่นอนสิ ว่าที่สะใภ้น่ารักขนาดนี้ คุณหญิงกับคุณเกรียงไกรจะเรียกเท่าไหร่ค่ะเนี่ย"
"ผมว่าระดับลูกนายก อบต.ต้องแพง555"
"โยมไพร"
"ครับหลวงพี่"
"ฝากโยมดูแลแม่ด้วยนะ"
"ไม่ต้องกังวลนะครับหลวงพี่ ขอให้หลวงพี่ตั้งมั่นดังพุทธองค์ สำเร็จมรรคผล และพบทางสู่นิพพาน
นานแค่ไหนไพรก็จะรอ"
"ครับโยม"

ตลอดระยะเวลา 7 วัน แห่งการบวชพระ พระไม้ก็ตั้งใจปฏิบัติศาสนกิจของสงฆ์อย่างเต็มทีไม่มีขาดตก
แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเหตุการณืไม่คาดคิดวันนั้นเป็นวันพระใหญ่ประตูมิติต่างเปิดซึ่งกันและกัน เช้านี้ไพร
และก็คุณแม่ของพระก็มาทำบุญที่วัดตามปกติ
"โยมแม่ โยมไพร"
"นมัสการครับ หลวงพี่ยังไม่เตรียมขึ้นศาลาหรือครับ"
"ยังไม่ 7 โมงเลย เดี๋ยวหลวงพี่กวาดลานตรงนี้ก่อน โยมไพรพาโยมแม่ขึ้นศาลาก่อนเถิดตรงนี้ฝุ่นเยอะ
เดี๋ยวจะแพ้ฝุ่นเอาได้"
"ครับ นั้นเดี๋ยวไพรกับคุณแม่จะรอฟังเทศนานะครับ"๋
"เออ เดี๋ยวไพร"
"ครับ หลวงพี่มีอะไรหรือ"
"นี่เป็นเชือกถักลายบ่วงนาคบาศ โยมเก็บไว้นะ"
"ขอบคุณครับหลวงพี่"

ไพรกำลังจะเดินแยกจากหลวงพี่ไม้ ทันใดนั้นก็มีนกใหญ่โตตัวมหึมาบินโฉบลงมาเเล้วใช้เท้าคีบตัวไพร
ขึ้นไปกลางอากาศ ไพรตั้งสติได้ทันจึงใช้บาวงนาคบาศคล้องเข้าที่ขานกยักษ์ตัวนั้น หากเป็นนกเจอนาค
นกธรรมดาก็ต้องยอมแพ้ แต่ว่านกตัวนี้คือเวนไตย พญาครุฑรูปงาม  ที่ทนต่อบ่วงนาคบาศไม่ไหวจึง
กลายร่างจากนกมาเป็นครุฑ ท่ามกลางสายตาชาวโลกที่ไม่คิดว่าครูฑจะมีอยู่จริง
"เจ้านี่ช่างงามนัก ไปอยู่กับข้าที่แดนฉิมพลีเสียเถิด"
"ไม่ ข้าไม่ไปปล่อยข้าลงไป"
"เจ้าพูดภาษาข้าได้ด้วยหรือ เออข้าก็ลืมไปว่าถ้าเจ้าไม่กลับมาโลกมนุษย์ เจ้าก็คือพระไทร เทพไพร
กลางพนา"

ทันใดนั้นพระไม้ก็ตะโกนขึ้นไปว่า.....
"ปล่อยคนของข้าลงมานะ"
"555 เรื่องอะไรที่ข้าต้องปล่อย ในเมื่อท่านเป็นพระ หาเสพสุขแห่งโลกีย์ได้ไม่ ข้าจะทำหน้าที่นั้นแทน
ท่านเอง"
"น่าไม่อาย เป็นถึงเทพแห่งปักษากับต้องมาแย่งชิงคนรักของมนุษย์"
"นี่เจ้า"
และแล้วพระไม้ก็ใช่บทสวดวิรูปักเพื่อขอบารมีแห่งนาคให้ช่วย เมื่อเวนไตยพินิจดูก็รู้ว่าพระไม้นั้นมีเชื้อสาย
แห่งนาคภายใต้การดูแลของท้าววิรูปักษ์หากไม่พาไพรหนีไปต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน เวนไตยสะบัดตัวไพร
ลงกลางอากาศจนบ่วงนาคบาศหลุดจากตัวไพร จากนั้นก็ใช้สองแขนประครองร่างไพรไปยังวิมานฉิมพลี
"ไพร ....................."
พระไม้ร้องเรียกอย่างสุดเสียง ความแคค้นครุกรุ่นในใจตนพระไม้จึงขอสึกก่อนกำหนดเพื่อออกตามหาไพร
"พระไม้ คิดให้ดีก่อนนะ วิมานฉิมพลีอยู่ถถึงป่าหิมพานต์ มนุษย์อย่างเราไม่มีทางไปถึง"
"นั่นสิพระ และนี่ฤกษ์สึกของท่านก็ยังไม่ถึงกำหนด รอหน่อยเถิดนะพระไม้"
"โยมเพื่อน โยมแม่ อาตมาจะให้ไพรไปอยู่แบบนั้นไม่ได้ ถึงตายอาตมาก็ยอม อาตมาไม่ปรารถณาอะไร
ทั้งนั้น นรกสวรรค์นิพพาน อาตมาไม่ปรารถณา ขอเพียงได้ไพรกลับมาอย่างไรอาตมาก็ต้องสึก"
"ไม่ ไม่นะพระ ตาไพรก็คงไม่อยากให้พระทำแบบนั้น"
"ใช่ ฝึกจิตให้มั่นคง จิตเข้มเเข็งท่านก็จะพบและช่วยไพรได้"

พ่อแม่ของไพร พ่อแม่ของพระ ร่วมถึงเพื่อนพระต่างช่วยกันห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล พระไม่เดินเข้าในโบสถ์
เพื่อทำการลาสิกขา
"ไม้ลูกแม่"
"ไอ้ไม้ ในเมื่อกูห้ามมึงไม่ได้ กูขอออกไปกับมึงด้วย"
"ไม่ได้ไอ้เอก หนทางมันอันตรายนัก มึงเป็นเพื่อนรักของกู กูฝากพ่อแม่กู และพ่อแม่ไพรด้วย"
"ไม่ ไม่นะไม้ ถ้าพ่อกับแม่ต้องเสียเจ้าไพรจริง ๆ ไม้ยังจะทิ้งทุกคนไปอีกหรือ"
"ไพรคือชีวิตของผม อย่าห้ามผมเลยนะครับ ผมลาก่อนครับ"
"เดี๋ยวก่อนโยม"
"พระอาจารย์"
"เก็บสิ่งนี้ไว้ ป่าหิมพานต์ถึงแม้จะสวยงามแต่ก็แฝงไปด้วยอันตราย บ่วงนาคบาศนี้มีอาคมกำกับเชื้อสาย
ของโยมในอดีตจะคุ้มครองโยมเอง โยมทั้งคู่มีบุพเพสันนิวาสต่อกันมานานหลายภพ จำไว้ทำอะไรต้องมีสติ"
ไม้ขับรถออกไปมุ่งหน้าไปตามทางที่พระอาจารย์บอกกล่าวเพื่อไปให้ทันประตูมิติ

ณ ดินแดนวิมานฉิมพลี
ภายในห้องบรรทมใหญ่ที่หรูหราดุจเมืองสวรรค์ร่างกายของไม้ก็นอนหลบอยู่ เวนไตยเฝ้ามองไพรอย่างมี
ความสุข และทันใดนั้น สุบรรณ ราชองครักษ์และเป็นเพื่อนสนิทของเวนไตยก็เข้ามา
"สุบรรณ ข้า....."
"ท่านกำลังทำให้ฉิมพลีนี้ต้องมีภัย ท่านก็รู้ว่าคู่ครองของมนุษย์คนนี้มีเชื้อสายของนาค"
"ข้าไม่สน ข้าสนแค่ว่าข้ารักและหลงไหล่และก็อยากลิ้มลองรสชาติ เจ้าอย่ามาห้ามข้า"
"เวนไตย พระชายาท่านเล่านางจะคิดอย่างไร ไหนจะพระบิดาพระมารดาท่านอีก รีบเอามนุษย์ผู้นี้ไปคืน
คนรักเขาเถอะ"
"ออกไปสุบรรณ"
"ท่าน"
"ข้าบอกให้ออกไป"

เมื่อสุบรรณออกไปจาห้องบรรทม เวนไตยก็ไปสรงน้ำเพื่อที่จะรอเวลาที่ไพรฟื้นตัว
"ที่นี่มัน... แดนวิมานฉิมพลีนี่"
"ท่านตื่นแล้ว อันนี้ชุดทรงของท่าน"
"ไม่ ข้าไม่เปลี่ยน พาข้าหนีได้ไหม"
"ข้าน้อยทำไม่ได้"
ไพรพูดกับบริวารที่มารับใช้ แต่ก็ไม่เป็นผลทุกตนต่างก็เกรงกลัวเวนไตยมาก เมื่อเวนไตยเดินเข้ามา
"ตื่นเเล้วหรือพระไทร"
"ข้าชื่อไพร"
"จะชื่ออะไรก็เเล้วแต่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วไปพระที่นั่งว่าราชการกับข้า"
"ไม่ ข้าเป็นมนุษย์ หาใช่นกอย่างเจ้า เหตุใดข้าต้องเชื่อฟังเจ้าด้วย"
"ได้ ถ้าเจ้าไม่ฟังข้า ข้าก็จะส่งของของข้าไปฆ่าคนรักเจ้าซะ"
"ได้สิ ถ้าเจ้าฆ่าเขา ข้าก็จะขอตายตามทันที"
"เจ้า"
ไพรผู้ซึ่งมั่นคงต่อความรักที่มีต่อไม้ เขาไม่ยอมเปลี่ยนเครื่องแต่งกายจึงทำให้เวนไตยไม่พอใจ

แต่ก็นะรักแหละถึงยอม เมื่อทั้งคู่มาถึงที่ว่าการเมืองวิมานฉิมพลี"เจ้าพี่ บุรุษนี่ใครกันเพคะ""สายของเจ้าไม่ได้รายงานเจ้าหรือศกุลตลา"
"เวนไตย นี่เจ้าพามนุษย์ขึ้นมาหารู้รือไม่ว่าจะเกิดภัยกับตน"
"ลูกรู้ แต่ลูกไม่ลัว ลูกต้องการบุรุษผู้นี้เป็นชายาของลูกอีกคน"
"เจ้าพี่ ข้าหายอมไม่ เจ้าพี่บอกรักเพียงแต่ข้า แล้วทำไมเจ้าพี่ทำกับข้าเช่นนี้"
"เงียบนะ ศกุลตลา ข้าขอประกาศให้สภาแห่งนี้รู้ว่าข้าจะสถาปณาไพร ขึ้นเป็นพระอัครชายาแห่งข้า"
"เจ้าพี่ ข้าเป็นเพียงแค่พระชายา แต่นี่จะให้มันมียศสูงกว่าข้าหรือ"
"นั่นสิเวนไตย แม่ว่าเจ้าทำไม่ถูกนะ ดินแดนมนุษย์อาจยอมรับได้ แต่ดินแดนแห่งเราแม่รับไม่ได้"

ทันใดนั้น สุบรรณจึงทูลต่อองค์ท้าวไวยเตยะ มหาราชแห่งวิมานผู้เป็นพระบิดาของเวนไตยว่า.....
"ขอฝ่าพระบาทโปรดสอบถามบุรุษผู้นี้ก่อนเถิดพระเจ้าข้า หากมิประสงค์ครองคู่ มนุษย์ผู้นี้ก็จะดำรง
พระยศอัครชายามิได้"
"เจ้าชื่ออะไร"
"ข้าชื่อไพร ข้ามีคคนรักอยู่เเล้ว ลูกท่านลักพาตัวข้ามา ได้โปรดท่านมหาราชแห่งวิมานปล่อยข้า
ไปเสียเถิด"
คำพูดอันไพเราะนี้ราวกับมีมนต์สะกดทุกคนที่ได้ยินต่างก็มีความสุข มหาราชจึงตรัสตอบว่า....
"เจ้ามีคู่อยู่เเล้ว เวนไตย ข้าไม่เคยสอนเจ้าให้แย่งคู่ครองใครเหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้"
"ข้ารักมนุษย์ผู้นี้ ข้าไม่สนท่านพ่อ"
"พ่อคงให้เจ้าตามคำขอไม่ได้ เอาบุรุษผู้นี้ไปคืนยังโลกมนุษย์ซะ"
"ไม่ท่านพ่อ ถ้าเจ้าไม่ยอมเป็นของข้า ข้าจะฆ่าพระเสีย"
"ไม่ได้นะลูก ลูกจะฆ่าพระสงฆ์ไม่ได้"
"ท่านแม่อย่าห้ามข้า ถ้าหมดพระรูปนั้น เจ้าก็จะได้เป็นของข้าอย่างสมบูรณ์"
และแล้วความเด็ดเดี๋ยวในใจของไพรก็ทำให้ไพรหยิบกริชที่เหน็บข้างเอวเวนไตยขึ้นพร้อมจี้ลงที่อกด้านซ้าย
"อย่านะไพร"
"ถ้าเจ้าฆ่าคนรักข้า ข้าก็จะขอตายตาม เจ้าอยากได้ตัวข้าก็จงเอาไปแค่ตัวที่ไร้ซึ่งวิญญาณ"
ทุกคนในที่นั้นต่างตระหนักและเห็นในรักแท้ของไพรที่ไม่ยอมตกเป็นของใคร่อนอกจากคนรักของเขาที่ชื่อไม้
มหาราชจึงให้ไพรไปอยู่ที่ตำหนักรับรองประมุขที่มาเยือนในฐานะแขกของเมือง เพื่อให้ไพรห่างจากเวนไตย
เวนไตยจะใช้วิธีการใดที่จะทำให้ไพรยอมตกเป็นของเขาแต่โดยดี งานต้องตามลุ้นต่อในตอนที่ 6 นะครับ

ronram

  อินตามเลย

th3t0y

ซึ้งอ่ะ ชอบมาก

watkrub

ขอบคุณมากครับผม

premakung

ตาอๆครับ

Anavin

Tom_Tommy

ขอบคุณครับ

acolyte

อืม อืม น่าติดตาม น่าติดตาม

JamesS2

สุดยอด

lemyaa

ตอนนี้ไม่มีควยเลยอ่า 555

dorap27

ขอบคุณครับ

korea

ขอบคุณมากๆครับ

kaki

ละครจักรๆวงศ์ๆตอนเช้าเลยจ้า

arasi22

ขอบคุณครับ

Goplay

หน้ามืดมาพี่นก

tonsaa

ขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ

Joechin

ติดตาม​ต่อ​ครับ​ ขอบคุณ​ครับ​

Navar

ขอบคุณครับ

danzalion

ขอบคุณครับ