ลิขิตฟ้า บัญชาใจ... (6.ใครสักคน...)

3009

6.ใครสักคน...

"พอก่อนน้ำกูหมดแล้วววแม่งงงเอ๊ย!!!"

หนุ่มผิวน้ำผึ้งคล้ำคำรามทุ้มต่ำ ด้วยท่วงทำนองสั่นเทิ้มเมื่อเมือกสวรรค์คั้นสดล่มคาปากให้ชายไม่จริงหญิงแแท้คนเดิมลิ้มรสขณะที่น้องคนนี้ก็ยังสิงอยู่ ณ จุดเดิม จุดหลังผ้าม่านดำเข้มจุดที่ได้แค่ดอมดมกลิ่นเฉพาะตัวที่เพิ่งสูดกัก จุดที่ทำได้แค่ลอบสุขสมทางสายตาจุดที่กำลังซึมซับทุกอย่างไปพร้อมคู่เดิมในพื้นที่นั้นซ่านซาบห้วงอารมณ์ที่ได้รับเข้าหล่อเลี้ยงชีวิตอันแสนเหี่ยวเฉาไม่ต่างจากต้นไม้ขาดน้ำ

"เสาร์อาทิตย์เอ็งไม่ออกไปตายห่าที่ไหนเหรอปกติไม่เคยเห็นอยู่บ้าน...หรือเพื่อนเลิกคบพวกวิปริตอย่างมึงแล้ววะ"

ก็ยังปากดี แถมเหยียดเหมือนเดิมไม่มีผิด...พี่เรา

"รอเพื่อนโทรมาอยู่นะ...แล้วพี่พันธุ์ศรละ"

ข่มไว้ไอ้เจ้าไพน์ ข่มไว้...

"วันนี้ผู้ปกครองอย่างกูกะจะนอนพักหน่อย...เอาไว้วันอาทิตย์ค่อยไปโรงปุ๋ยต้องรีบหาตังค์ซื้ออาหารให้หมาแถวนี้แดกวะ"

ตัวจริงของจริงไอ้พี่หนวด...แต่ก็คุ้มกับที่โดนหลอกด่าเป็นชุดเพราะถามแค่นิดเดียวก็รู้ละ

กี่ชั่วโมง กี่นาที กี่วินาทีถัดจากเย็นวันเสาร์ถึงวันอาทิตย์ ยังดีที่จันทร์ ถึงศุกร์ที่โรงเรียนจัดงานแล้วต้องอาศัยแรงเด็กกิจกรรมโดยเฉพาะกับแก๊งเราไปช่วยทุกเย็นกลับมาบ้านทีก็สลบเหมือดคาเตียง แทบไม่ได้เห็นหน้าคนที่ทำให้หัวใจใช้พลังงานเปลืองนักกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่าตั้งแต่วันนั้น...เพราะเจ้าของสวนผลไม้หลายรอยไร่ก็ยุ่งกับเรื่องงานในสวน

มาเจอตอนที่ถามเมื่อเย็นวันเสาร์นั่นแหละ

วันอาทิตย์ไอ้เจ้าไพน์เลยตั้งใจอยู่ติดบ้านทั้งที่ปกติต้องหาเรื่องหนีออกไปกับแก๊งเพื่อน เพื่อไม่ให้เจอคนที่คอยหาเรื่องชวนให้หัวเสียแต่ตอนนี้กลับซ่อนตัวอยู่ในห้องตัวเองแต่เช้านอนเล่นนั่งเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงบางจังหวะเผลอแอบขนลุกให้ภาพจำตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วที่ยังชัดเจนเหมือนกดเพลย์หนังและที่น่าจะกำลังได้ดูหนังเรื่องนั้นรอบใหม่กับคนที่คอยหาเรื่องชวนให้หัวเสียที่กลายมาเป็นคนคอยหาเรื่องชวนให้หัวใจสยิว

จู่ๆเกิดจะมาปวดหัวเวียนหัวออกอาการเดิมทั้งปวดทั้งมึนสารพัดเหมือนมีมือใครมาบี้หัวกดหัวแล้วหมุนเล่นผิดที่ผิดเวลาจนต้องรีบหายาหอมมาชงกินกันตาย แต่แค่แว่วเสียง พร้อมบังเอิญทอดสายตาลงไปเห็นรถสกูตเตอร์คันเดิมที่ยังไงถ้าจะเข้าโรงปุ๋ยก็ต้องผ่านหน้าบ้าน

...หาย!!! หายทันทีเหมือนสารพัดมือหนีไปไหน

"ชั้นก็ไม่เคยอยากอะไรขนาดนี้นะแต่กับของพี่พันธุ์ศรเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม เหมือนโดนพี่เล่นของใส่…."

พูดเสร็จ กลับลงไปจัดการของที่น่าจะเป็นตัวมันเองเล่นใส่ปากตัวเองมากกว่าอย่างไม่ปล่อยให้ปากทาลิปสติกสีแดงเลือดนกทั้งฉ่ำทั้งเคลือบเมือกเนื้อดูข้นสารพัดได้พัก

"ของกูดีไงอิตุ๊ด…."

เหยียด ด้วยคำเดิมๆ จังหวะยกมุมปากข้างหนึ่งเดิมๆจากคนเดิมๆ แต่ไม่ว่าจะหลุดการกระทำออกจากใครก็ตาม กิริยาเหล่านั้นกลับสะท้อนให้เห็นถึงคนพูดว่าเขาคนนั้นคงถูกกดดันด้วยอะไรบางอย่างบางอย่างจากทุกอย่างรอบตัวที่พากันหล่อหลอมขึ้นมาเป็นตัวเป็นตนจนสามารถกดคนอื่นให้ต่ำด้วยคำพูดด้วยท่าทางแสดงตัวว่าเหนือกว่า

..."เมื่อก่อนถ้าได้ยินพี่พันธุ์ศรพูดแทบอยากกระโดดถีบหน้า...แต่ทำไมทำไม๊ทำไมไอ้เจ้าไพน์เอ๋ย ...ทำไมตอนนี้ได้ยินแล้วขนลุกแปลกๆ"...

"ไม่ใช่แค่ปากนะจ๊ะพี่จ๋า….รูก็ดีน๊า ไม่อยากลองเหรอ…."

เด็กน้อยผู้ร่วมไปในทุกการเปลื้องตัวตนแท้กันและกันหลังผ้าใบฟังแล้วขนลุกซู่คูณสิบคูณร้อยทันที ..."สมควรที่พี่พันธุ์ศร จะแเพ้ทั้งปาก ทั้งลมปากมัน อย่างที่คิดไม่ผิดว่าที่เข้ามาโรงปุ๋ยวันอาทิตย์นี่...นัดอิเจ๊ซอลชัวร์"...

..." แต่ก็อย่างว่าขนาดลูกค้าต่างอำเภอต่างจังหวัดยังหลงคารมเจ๊ร้านทำผมต้องจองคิวกันเป็นอาทิตย์ล่วงหน้า...นับประสาอะไรกะพี่เรา"...

"สัสอีกแล้วนะมึง….กูบอกแล้วไงไม่เอา…"

..."โกรธแบบนี้แปลว่า...เคยขอแล้วแต่พี่เรา คงไม่ยอม...หึ!!!สมน้ำหน้า "...

"ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอพี่…"

มารยาหญิงที่ว่าแน่ยังแพ้ฝีปากเจ๊ซอลนี่ยังไม่นับเสียงอ้อนๆ ทำหน้าทำตาใสใส่เบอร์นั้นอีกส่วนไอ้เจ้าไพน์ที่ได้แต่แอบมองรูเล็กๆ ที่แอบมาเจาะไว้บนผ้าม่านประตูตั้งแต่วันเสาร์

ใจหนึ่ง...อย่านะ อย่าเด็ดขาด!!! อีกใจ...ไหนๆก็ไหนๆ อยากลองเห็นสักครั้ง...

"มึงไม่กลัวเหรอของแฟนกูฉีกมาแล้วนะ"

"ก็กลัวเเหละพี่...จริงๆก็ไม่ได้ใหญ่น่ากลัวอะไรนะเเต่มันเหมือนมีอะไรมาสะกดเหลือเกิน เห็นทีไรชั้นยอมตายคาเลย" เจ้าของประโยคชะงักคำพูดเหมือนคิดชั่งใจ ก่อนเอ่ยออกมา "งั้นวันนี้...ขอเลยนะพี่นะนะพี่พันธุ์ศร…ลงทุนปิดร้านวันอาทิตย์เสียรายได้ไปหลายพันเพื่อมาหาพี่โดยเฉพาะเลยน๊า"

"เออๆ ...ลองก็ลองวะ"

สมคำร่ำลือว่าเขาหรือเธอคนนี้มีของดีมากกว่าแค่ลมปากหรือฝีมือจนทำลูกค้าแทบทุกรายที่แค่ลองเข้ามาใช้บริการร้านทำผมเปิดใหม่ต้องกลับมาเป็นขาประจำเกือบทั้งนั้นและวินาทีที่ประโยคคำตอบเข้าสู่โสตประสาทการรับฟังก้อนเนื้อเยื้องอกซ้ายซีกหนึ่งถูกความเย็นยะเยือกจับเกาะจนแข็งเป็นก้อนน้ำแข็งแต่อีกซีกกลับร้อนฉ่าราวเฉือนชิ้นเนื้อสดๆ โยนเข้ากองไฟ

"จริงนะพี่พันธุ์ศร…"

ร่างอวบอิ่มของชายจริงหญิงไม่แท้ที่ดูแท้กว่าผู้หญิงบางคนทำตาลุกวาวรีบผลักร่างเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้งเข้มที่ถ้าคิดจะต่อสู่ขัดขืนก็คงทำได้ง่ายๆแต่เจ้าของความสูงเลยขอบประตูห้องแยกไว้อาบน้ำด้านในสุดกลับถอยหลังค้อมศีรษะเข้าไปอย่างสายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ส่ำสัตว์พร้อมสืบพันธุ์

"ให้ชั้นขึ้นให้ก่อนนะพี่….คือ...ชั้นกลัวนะ"

"อิห่าเสือกมากลัวอะไรตอนนี้...แต่เอาเหอะเอาที่มึงคิดว่าท่าไหนของกูถึงจะเข้ามึงได้....อีตุ๊ด กูไม่เอาสดๆ นะเว้ยมึงมีถุงมั้ย"

"เเหมพี่...ไซซ์ขนาดนี้ถุงยางที่ชั้นเอามาจะใส่ได้ไงละ"

"ไม่มีถุง กูไม่เอา"

เสียงเข้มขึงขังแบบนั้นทำ เรา โล่งใจไปได้หน่อยเพราะทุกวันนี้สารพัดจะโรคแถมอิเจ๊ผ่านอะไรมาบ้างก็ไม่รู้ทั้งที่ความจริงไม่ได้มีสิทธิอะไรบนร่างกายพี่ชายเลยด้วยซ้ำ

นอกจากความเป็นน้อง...

และน้องชาย ที่ตอนนี้มองไม่เห็นอะไรเลยได้แต่พยายามเงี่ยหูร่วมฟังบทสนทนาเพราะในห้องอาบน้ำถูกปิดประตูด้านในเลื่อนปิดไปแล้ว

"เดี๋ยวสิพี่... มีจ๊ะมีใส่ได้หรือเปล่าไม่แน่ใจนะ"

"เร็วๆ เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจนะมึง"

เรื่องจริงเหรอเนี่ย!!!...นี่พี่พันธุ์ศรกำลังจะ...

เด็กน้อยในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มสีเทาทั้งตัวอันเป็นสีโปรดสี ที่อยู่กึ่งกลางระหว่าง ขาว ดำ ห้วงอารมณ์ที่อยู่กึ่งกลางระว่างเจ็บปวด ร้อนแรงการรับรู้เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น ย้อนแยงทั้งกายใจเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง

"ใส่ยากจัง พี่พันธุ์ศรแน่นมั้ยพี่…"

" ได้แล้วๆ ... มึงรีบนั่งเลย "

ประโยคที่ทำให้ลมหายใจติดขัด ประโยคที่แทบไม่อยากเชื่อว่าพี่ชายเราเป็นไปได้ขนาดนี้???

..."ปากบอกเกลียด แต่ทำตรงข้ามสุดๆ...ตัวจริงพี่พันธุ์ศรเป็นแบบนี้เหรอ"...

..."แล้วไอ้ที่ทั้งพูดทั้งแสดงออกว่าโคตรจะเกลียดน้องคนนี้...หรือจริงๆ จะ..."

บาดแผลทางใจที่พี่ชายฝากไว้จากคำพูด จากการกระทำกดเหยียดให้ต่ำกับน้องตั้งแต่จำความได้รวมทั้งบาดแผลใหม่ที่เกิดขึ้นถัดจากสุ้มเสียงวันนั้น อีกแผลกับมันในห้องนี้รวมถึงอีกแผลใหม่ๆ สดๆ ที่จะถูกกรีดซ้ำในอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้

ไอ้เจ้าไพน์...ชอบเป็นแผลตั้งแต่เมื่อไหร่???

เริ่มนับหนึ่งจากความรู้สึกผิวเผิน จนเริ่มถลำลึกและบทบาทกำลังจะประทับแน่นในความทรงจำไม่รู้ลืมจากที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อนเด็กน้อยรีบอ้อมไปหาทางให้ใกล้บานเลื่อนกระจกตรงผนังส่วนห้องน้ำให้ได้มากที่สุดเท่าที่สมองแทบไม่เหลือเลือดขึ้นไปเลี้ยงเพราะลงไปกองรวมที่แกนกายเล็กๆกลางลำตัวจะหาทางเจอ

"อย่าเสือกถอดหมดนะมึงแล้วหันหลังไปด้วย"

"คอยดูเถอะวันนี้อิซอลจะทำให้พี่ติดใจ จนต้องร้องหา ต้องเอาชั้นเป็นเมียให้ได้เลย…."

..."วุ๊ย!!!เข้าไปกระทืบเจ๊ซอลได้มั้ย"...

ก่อนที่โชค หรือนรกก็ไม่แน่ใจ???จะเข้าข้าง เพราะดันมีบันไดอะลูมิเนียมวางพาดผนังส่วนที่เป็นช่องบานเลื่อนกระจกฝ้าเปิดทิ้งไว้ข้างหนึ่งพอดีและไอ้เจ้าไพน์ที่ขนาดต้นไม้เต็มสวนยังไม่เคยจะขึ้น แต่กลับต้องมาแอบย่องปีนบันไดแม้จะทุลักทุเล จะกลัวตก กลัวเกิดเสียง กลัวมีใครมาเห็น หรือคนข้างในจะเห็นสารพัดจะกลัว

"โอ้ยยยพี่!!! ใส่เจลเพิ่มได้มั้ย อ๊ายยยอะอ๊า"

เสียงแหลม ช่องเสียงกว้างร้องลั่นออกมาไม่เป็นคำสารพัดต่อทันทีทั้งๆที่ผู้ร่วมชะตากรรมอีกคนยังได้แค่เริ่มไต่ตามไปอย่างกล้าๆ กลัวทีละขั้น

"อยากโดนเองไม่ใช่เหรอ ...เป็นไงสัสแค่หัวก็ร้องแล้วเหรอวะ"

"พี่!!! แค่นั้นพอพี่ แสบเหลือเกินทำไมมันแข็ง มันคมเหมือนโดนบาดขนาดนี้พี่พันธุ์ศร...โอ โอ...โอยยย…."

ไต่บันไดอะลูมิเนียมไปได้อีกขั้น พอๆกับฆาตกรที่เริ่มลงมีดแทงเหยื่อด้านในและอานุภาพเพียงแค่สัมผัสจากเสียงกลับรุนแรงร้ายกาจร้ายกาจมากจนอยากร่วมสัมผัสไปมากกว่านี้

"สัสสสสอ่าาส์...โคตรแน่นวะ ...นั่งมาลงมาเลย เอาให้สุด เร็วๆ!!!…"

"เดี๋ยว ...ขอชั้นค้างไว้ก่อนของพี่ทำชั้นทรมานเหลือเกิน..."

"อีตุ๊ด มึงจะรีบนั่งลงมาหรือให้กูกระเด้าขึ้นไป…"

เพศสภาพที่ถูกออกแบบทุกองค์ประกอบในร่างกายมาเพื่อการปลดปล่อยโดยเฉพาะและยิ่งเมื่อได้จมดิ่งสู่ห้วงแห่งกามไปแล้วคงไม่ยากที่สันดานสัตว์ หรือ พลังงานชั่วร้ายบางอย่างจะเข้าสิงสู่ได้โดยง่าย

"อ๊ายยยย!!!...เบาๆอย่าเพิ่งกระแทกสิ...อ่าาาา...พี่พันธุ์ศร...ชั้นเจ็บ ชั้นเจ็...บบบบ"

ในที่สุด พอๆ กับเสียงร้องราวถูกเชือดพันธุ์อภัยก็ไต่ขึ้นไปถึงขอบหน้าต่างเล็กๆ ตรงสุดผนัง สองตาเทียวผลุบขึ้นลงจนแน่ใจว่าร่างแกร่งสีน้ำผึ้งเข้มแนบลำตัวพิงผนังกระเบื้องกับร่างขาวนั่งโย่งตัวคร่อมความแตกต่างลิบลับทุกมิติ

"สัส!!!แหกปากเบาๆ สิวะอยากให้ใครมาได้ยินรึไง...... อ่าาาาก์อีกนิดนะอีตุ๊ด... เชี่ยเอ๊ย!!!รูเเม่งตอดกว่าของผู้หญิงอย่างที่เพื่อนกูบอกจริงๆ ด้วย ...อ่าาาส์…"

ฆาตกรถึงกับหลั่งน้ำตาให้สัมผัสแปลกใหม่ที่ตัวเองกำลังได้รับพร้อมหยัดส่งทั้งร่างอัดแอ่นขึ้นกะซวกแทงอาวุธจากพื้นกระเบื้องสีเดียวกับผิวเหยื่อด้านบนส่งเข้าประหัตประหารเนื้อตัวมีชีวิตด้วยจังหวะกระเจิงสุดขีดหาได้ใส่ใจเสียงร้องโอดครวญทรมานแม้แต่น้อย

"พะ...พะพะพี่คือ...ชั้นเจ็บเหลือเกิน ฉีกไปหมดแล้วแน่ๆ ...เอาออกก่อน...เอาออกก่อนนะพี่….อ่าาาา..ชั้นขอนะพี่ ชั้นขอ"

ใบหน้าแสดงออกถึงคำว่า เจ็บปวดชัดเจนด้วยผิวเนื้อที่เคยขาวผ่องกลับซีดหมอง พร้อมหยดน้ำตาเป็นสายแต่คงเป็นน้ำตาของความทรมาทรกรรมตามที่ตัวเอง เหมือนแมลงตัวน้อยๆอันน่าสังเวชเมื่อยอมถวายกายบูชาตนโบยบินสู่เปลวเพลิง

ฟากฝั่งเด็กน้อยด้านบนที่ได้แต่แอบฟังได้แค่แอบมองทุกการกระทำด้านล่างรีบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเฮือกใหญ่อย่างไม่สามารถระบุชัดในความรู้สึกตัวเองว่าภาพเคลื่อนไหวไม่บันยะบันยังตรงหน้าก่อให้เกิดอารมณ์แบบไหนกับทั้งเนื้อทั้งตัวลิงค่างบ่างชะนีปีนบันได สั่นเทิ้มผุดเหงื่อออกเป็นสายเหมือนน้ำตาคนข้างล่างไม่มีผิด

"ฉีกก็ดีสิมึงจะได้รู้รสชาติกูไง...จะได้รู้เวลาไอ้พันธุ์ศร เอา มันเป็นยังไง...สะใจมั้ย...สะใจมึงไหมอีตุ๊ดดดอ่าาาส์…."

คำพูดของพี่ชาย เป็นดั่งอาวุธค่อยๆ กรีดแทงและผ่าเข้าไปสู่แก่นความเป็นตัวตนแท้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ท่ามกลางความสัมพันธ์เชิงอำนาจชัดเจนที่ตัวเขาแสดงออกมาให้อีกคนที่คงรู้ชัดว่าสถานะตนนั้นอยู่ต่ำกว่าเจ้าของประโยคและสีหน้าท่าทางวางอำนาจเหล่านั้นมากเพียงไหน

ตับๆๆๆ ปั๊บๆ!!!

ชายหนุ่มดิบเถื่อนผิวสีน้ำผึ้งเข้มไม่ต่างจากจุดดำมืดกลางพื้นที่สีขาวล้วน ตอกเน้น ย้ำตามที่พูดทุกคำด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลตามใจต้องการจะไปด้วยจังหวะกระดอนร่างกายขึ้นจากพื้นเองอย่างหมกมุ่นจนพงดกกอดำสนิทฝังลงเนินอวบอัดของชายแท้ หญิงเทียมทุกครั้ง

ราวกับห้วงอำนาจดำมืดจากจอมขมังเวทย์ได้เข้าฝังปกคลุมสาวกตนนั้นเสียแล้ว

ร่าง สั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์แปรปรวนหลากหลายทั้งตื่นตะลึง ทั้งหวาดกลัว ทั้งร้อนรุ่มให้ทุกจังหวะที่ตัวเองยังคงจมไปกับการเคลื่อนไหวบางครารู้สึกเจ็บหน่วงด้านหลังราวเป็นฝ่ายถูกทำร้ายเอง เพราะจากประสบการณ์สั่งสมสอนมาให้รู้ว่าจังหวะที่กลีบหยักปลิ้นเข้าออก ตามลำเนื้อน่ากลัวมาติดๆ อย่างไม่มีพักเคล้าฟองฟอดสีขาวเคล้าเมือกแดงสดไปทั่ว

เจ็บ...เจ็บไปด้วย ปวด...ปวดไปด้วย

"พี่พันธุ์ศร…เอาออกเถอะนะ...นะพี่นะนะ…."

เหยื่อ ที่นิ่งเงียบได้ครู่หนึ่งอย่างดูราวกับวิญญาณได้ถูกกระชากจนหลุดลอยลงสู่นรกจากทัณฑ์ทรมานขยับปากแว่วคำร้องขอชีวิตจากฆาตกร

"อีกนิดเดียว...ทนหน่อย... รู้มั้ยมึงแม่งเป็นคนแรกที่กูเอาข้างหลังเลยนะ....อ่าาาห์ เหี้ยเอ๊ย แน่นชิบหายย"

ฉับพลันทันใดความเห็นใจที่มีให้...แปรเป็นริษยา

..."เอาเลย เอาเลยพี่พันธุ์ศร เอาให้มันตายคาเลย...สมน้ำหน้า...ทำมาเป็นยิ้มตอนบอกเป็นคนแรก... แหวะ...สงสัยจะได้เสียตังจ้างคนมากระทืบเจ๊ซอลแน่ละ"...

Sadist คือพฤติกรรมของคนที่รู้สึกพึงพอใจ เมื่อได้เห็นผู้อื่นเกิดความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายทางเพศ หรือทางจิตใจ หมายรวมทั้งความพึงพอใจของคนที่ทำให้เกิดความเจ็บปวดคนสั่งการ หรือแม้เป็นผู้มองการกระทำ

พี่ชาย กับบาดแผลอาบเลือดสดๆและความรุนแรงอันแข็งแรงอย่างสามารถไต่ทะยานขึ้นไปได้ไม่หยุด พร้อมคำเหยียดกดต่ำน้องชาย ถูกเลี้ยงมาจนติดนิสัยอยากได้อะไรก็ต้องได้ ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าอยากลิ้มลองรสชาติตามอย่างจินตนาการ บนโลกแห่งความเป็นจริง ...ดี หรือ???

หากแต่มนุษย์ผู้เปราะบางที่ได้แต่ลอบร่วมไปในทุกบทกามกี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนเหมือนกำลังต้องคำสาป ทำเอากายทำเอาใจ ทุรนทุรายไปกับมนต์สะกดทั้งหลายจากบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่า...พี่ชายยิ่งเสียงบริกรรมจากเนื้อกระทุ้งเนื้อด้านบนไม่มีพักด้วยช่วงลำตัวเกร็งแน่นขึ้นเส้นเอ็นไม่ปล่อยให้เสียเวลาลงไปติดพื้นกระเบื้องยังไม่นับรวมเสียงคำรามกระสันของชายหนุ่มผู้ถูกห้วงอันดำมืดสิงสู่ครอบงำยามได้ลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่ครั้งแรกเช่นที่เอ่ย

อีกฟากฝั่ง...

ชายจริงหญิงไม่แท้ ผู้ก้มหน้าก้มตาน้อมรับชะตากรรมจากขุมนรกนรกอย่างเสียมิได้ในความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่เจ้าตัวถูกพลังงานบางอย่างเข้าสะกดจนสมยอมน้อมพลีกายในฐานะเหยื่อเหยื่ออย่างส่ำสัตว์ตัวน้อยๆที่ได้ตกเป็นของบูชายัญแด่ซาตานปีศาจผีร้ายผู้โหดเหี้ยม

"อิซอล...ไม่ไหวแล้วเว๊ย!!!…."

สุดคำตวาดเกรี้ยวกราดที่จู่ๆ ทะยานพรวดพราดออกมาพร้อมจังหวะผิวกายกลมกลืนไปกับกระเบื้องขาวมุกผุดเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถอนช่องสวาทตนเองหนีจากการทำลายล้างจนเกิดเสียงดัง

... โผล๊ะะะ

ห้วงอารมณ์ที่เริ่มไต่ทะยานไปพร้อมอาชญากรรมทั้งหมดอย่างไม่น่าให้อภัยถูกกระชากลงมาทันที และไอ้เจ้าไพน์ก็ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้มาเห็นภาพน่าสยดสยองของปากบาดแผลกว้าง กลวงโบ๋อาบเมือกแดงสด หยดย้อยลงตามแข้งขาเป็นสายของเหยื่อ

ส่วนอาวุธของอาชญากร ที่มีเยื่อบางๆห่อหุ้มกลับเลอะคราบของเหลวเฉดเดียวกันอันบ่งบอกชัดเจนเป็นหลักฐานของการเป็นต้นเหตุแห่งการฉีกขาด

"เชี่ยอะไร!!!อิตุ๊ด...กูจะเเตกอยู่แล้ว!!!"

ชายหนุ่มตวาดเสียงเข้ม ด้วยสีหน้าจริงจังใส่คู่ขาหรือจะคำเรียกอะไรก็แล้วแต่ที่ถึงกับทรุดงอตัวลงกองกับพื้นด้วยอาการทรมาน

"ไม่ไหวพี่ ขืนทนต่อไป...ชะตาขาด...แน่"

เหยื่อผู้บาดเจ็บบอบช้ำ รีบคว้าเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาก่อนจัดการสวมใส่ทันทีก่อนจะตั้งท่ารีบหนีจาก ฆาตกรโฉดตรงหน้าให้เร็วที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะเอาตัวรอดออกมาได้

"มึงขอเองไม่ใช่เหรอกูก็สนองให้มึงแล้วนี่ไงวะอีห่า…"

"ไม่เอาแล้วพี่พันธุ์ศร….ชั้นทนเจ็บไม่ไหวจริงๆ ที่แฟนพี่ขาดใจตายก็เพราะไอ้นี่เเหละ"

บทสนทนาภายในห้องคลุ้งกลิ่นคาวเลือดชวนให้พยานรู้เห็นด้านนอกนึกตามขึ้นมาทันที ..."จริงเหรอ...จะจริงอย่างที่เจ๊ซอลว่าเหรอ...พี่ซายน์ชะตาขาด"...

..."พี่ซายน์ชะตาขาดเพราะของพี่พันธุ์ศรเหรอ???"...

"สัสนี่!!! ปากพล่อยนะมึง อยากเเดกส้นตีนกูเหรอห่ะ!!!...ไป๊...รีบไสหัวไปไกลๆ อิตุ๊ดอิพวกวิปริตผิดเพศแล้วอย่าเสือกกลับมาให้เห็นหน้าอีก.... ไป๊!!!!!!!"

ร่างอวบอิ่มจัดแจงร่างกายตัวเองเรียบร้อยได้ภายในเวลารวดเร็วร่างแกร่งตรงข้ามก็ยืนเต็มความสูงส่งเสียงตวาดลั่นด้วยคำเหยียดสารพัดพร้อมชี้หน้าด้วยความกราดเกรี้ยวอย่างที่ไม่เคยเห็น

กลัว...กลัวมาก ไอ้เจ้าไพน์กลัวหัวโกร๋นแบบที่ชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรมาก่อนเหมือนคนตรงหน้ากลายร่างเป็น ฆาตกรโรคจิต หรือจะเพชฌฆาต จะอาชญากรอะไรก็ตามจนต้องรีบหลบตัวลงต่ำจากขอบหน้าต่างเหลือแค่สองมือยังกำแน่นไม่ให้ตก

"เออ กูไปแน่ไอ้ห่า มึงดูของกูฉีกจนอาบเลือดไปหมด ...บอกได้เลยใครโดนของมึงแม่งเตรียมชะตาขาด!!!"

อีกครั้งที่น้องชายหวนฉุกคิดไปพร้อมความเชื่อที่เมื่อถูกตอกย้ำ เล่าขาน หรือกล่าวถึงบ่อยครั้งขึ้นจึงไม่ยากนักที่ความเชื่อจะถูกบิดเบือนจนกลายเป็นความจริง

..."แน่ๆ เลยที่พี่ซายน์หัวใจวายตายคาที่ ต้องเพราะ...ของขลังพี่เราชัวร์"...

*****ฝากติดตามกันต่อใน meb รวมไปถึง readandwrite ละก็ธัญวลัยด้วยเน้อ****

******search: ลิขิตฟ้า บัญชาใจ... (มี ... ปิดท้าย)

****ถ้าสะดวกมาอุดหนุนเต็มเรื่องกัน*************

lekthai

ขอบคุณ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Intra

เย็ดโหดสัด