แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย 3009 เมื่อ 2023-2-21 07:22
(ฝากอุดหนุนe book ฉบับRewriteใหม่ด้วยนะ ในเวปเขียว กับrr ละก็ในธัญ พิมพ์: ลิขิตฟ้า บัญชาใจ... (มี ... ด้วยเน้อ แล้วหน้าปกใหม่ตามนี้))
รุ่งเช้าของวันใหม่หลังพายุฝนฟ้ากระหน่ำไม่หยุดทั้งคืน เรา รีบตื่นลงมาเตรียมตัวไปโรงเรียนเหมือนปกติแต่ก็ไม่ลืมสอดสายตาไปที่จุดเกิดเหตุ ซึ่งไร้วี่เเววพี่ชายไปเสียแล้ว ร่างในชุดนักเรียนเสื้อขาวแขนยาว กางเกงดำ ผูกไทฟ้าสะพายกระเป๋าเป้สีดำคาดไหล่ข้างเดียวเรียบร้อย เดินดิ่งไปโต๊ะกินข้าวก็เห็นข้าวต้มขาว กับบรรดาเครื่องเคียงอย่าง กุนเชียงทอด หมูหยอง
ที่ปู่กับย่า ในฐานะเสาหลักของตระกูลอรุณแรกคอยสั่งให้คนงาน หรือขี่รถสามล้อไฟฟ้าคู่กายเอามาส่งเองให้ลูกหลานทุกบ้านอย่างเคยในทุกมื้อ ส่วนพี่พันธุ์ศร... ก็คงออกไปคุมคนงานหรือไปทำนั่นนี่ตามประสาสารพัดงานในสวนที่มีทั้งทุเรียน เงาะ มังคุด แต่หลักๆที่ พ่อ เคยรับผิดชอบก่อนจะตกทอดมาถึงมือพี่ชายก็คือ ทุเรียน
มอเตอร์ไซค์สีแดงคู่ใจได้มาไม่ถึงปีแล่นตามถนนคอนกรีตออกจากบ้านตัดผ่านแมกไม้ร่มรื่นก่อนหักเลี้ยวเมื่อผ่านประตูรั้วหลักของพื้นที่สวนผลไม้อันเป็นแหล่งรายได้หลักของตระกูลลัดเลาะตามถนนสายหลัก ตรงเข้าตัวเมือง
บิดเต็มที่ไม่นาน ก็เข้าจอดในพื้นที่ประจำ
บนโลกใบนี้แค่คุณดูกลมกลืน...ไม่ได้แปลว่า...เหมาะที่จะยืนอยู่ตรงนั้นและเด็กนักเรียนม.6 คนนี้ก็รีบสาวเท้าตรงดิ่งไปยังที่ที่แม้จะดูไม่กลมกลืนขนาดนั้นแต่กลับมีคำว่า...สุข ไปกับบรรดาเพื่อนๆ สารพัดเพศทางใจที่กำลังนั่งสุมหัวส่งเสียงดังไปทั่วภายในซุ้มไม้ที่เดิมตลอดหลายปีของการเป็นนักเรียนโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดทันที กิจวัตรประจำวันราบเรียบเหมือนเช่นเคย...จนกระทั่ง
"ไพน์ครับ…" เราหันกลับหาต้นเสียงทันที เด็กหนุ่มหน้าตาออกตี๋เข้มๆ ประมาณหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่งลีนๆ ตามแบบฉบับนักกีฬาฟุตบอลโรงเรียน "พึ่งมาถึงเหรอ" "ใช่ พี่" "เอออ....ไพน์....….ตอนเย็นรีบกลับบ้านมั้ย" "พี่.....พี่จะชวนไปนั่งเล่นที่หอนะ"
เอ่ยออกมาพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่เรารู้ความหมายที่ซ่อนไว้ดี "พี่หมอกไม่กลัวแฟนพี่รู้เหรอ…""แฟนไหน ไม่มี๊…." "ก็น้องตาต้า แคชเชียร์เซเว่นหน้าโรงเรียนไงเห็นควงกันอยู่เมื่อไม่กี่วันนี่" "ตกข่าว ...พี่เลิกแล้ว…......ถ...ถ้าไพน์...ว่าง......เลิกเรียน ...ไปรอพี่ที่เดิมนะ…" เสียงทุ้มต่ำทะยานเข้าหูในระยะห่างไปเกือบเมตรซึ่งถ้าผู้คนรายรอบมองมาจะดูเหมือนแค่ต่างคนต่างยืนนิ่งใต้ต้นไม้หากแต่เสียงนั้นช่างชวนให้คนฟังเหมือนโดนท้าทายอย่างที่เคย
พี่หมอก ...คือ ผู้ชายคนแรก
เด็กผู้ชายที่ใช้คำนำหน้า นาย เหมือนกัน คนที่มอบบททดสอบบทใหม่ให้ตั้งแต่เริ่มรู้ความต้องการของตัวเองอันที่จริงตอนแรก เรา ก็ไม่รู้หรอก ว่ารุ่นพี่ที่อายุมากกว่าแต่อยู่ม.6 เหมือนกันแค่คนละห้องคนนี้จะมีรสนิยมที่ใช่เพราะขนาดทุกวันนี้พี่หมอกก็ยังควงสาวไม่ซ้ำหน้า เมื่อสายลมแห่งโชคชะตาพัดพาให้หนึ่งในลูกศิษย์ของโค้ชพันธุ์ศร...พี่ชายเรา ที่ยังหาเวลาปลีกตัวมาสอนเทคนิคชั้นเชิงจากประสบการณ์นักฟุตบอลระดับภาคเป็นประจำก็เริ่มผุดความสัมพันธ์ทางกายแบบลับๆเกือบปี และจากวันนั้น ถึงวันนี้ความลับกับการเรียนรู้ความตะกละตะกลามทางเพศที่พากันเสี่ยงปลุกมันขึ้นมา ก็ยังถูกเก็บซ่อนไม่ให้ใครรู้
..."ไม่โอเคกับอะไรแบบนี้หรอกแต่ความผูกพันในฐานะผู้ชายคนแรก และ คนเดียว ไอ้เจ้าไพน์ก็ต้อง ... ฝืน...ยอม..."....
แต่อะไรที่ต้องฝืนอยู่ร่ำไปและดูท่าคงจะฝืนอยู่ฝ่ายเดียวด้วยซ้ำ อาการหัวใจเต้นแรงเป็นแสนๆ ครั้ง ที่เคยมีให้พี่คนนี้เริ่มชักจะนิ่งจนถึงขั้นเฉย ไปกับตัวแทนของคำว่า ...รัก หลังการสูญเสียผู้เป็นที่รักที่สุดอย่างพ่อแม่ไปและยิ่งพันธุ์อภัยปรารถนาในตัวคนคนนี้มากเท่าไหร่ นิยามความรักที่มีให้กับอีกรักในชีวิตก็เริ่มกลายเป็นแค่ความหิวโหยอย่างไม่สนใจการหยั่งราก ไม่สนใจความมั่นคงหรือสานต่อเด็กน้อยต้องการแค่ช่วงเวลาแห่งความสุขกระสันหากแต่นับวันหน่วยมาตรวัดของห้วงอารมณ์ที่เคยตื่นเต้นเร่าร้อนกลับเริ่มแผ่วลง มาถึงวันเวลาที่ไม่มีใครใช้ร่างกายเปลือง ไม่มีใครเปลืองตัวเพราะร่างกายไม่ใช่ทรัพยากรที่ใช้แล้วหมดไป แต่ร่างกายคือที่บรรจุความปรารถนาที่พร้อมจะร่วมระบายประสบการณ์อันเกิดจากการได้ลองเรียนรู้ไปพร้อมกัน
เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา...
ตกเย็นกับรถเก๋งสีขาวคันเดิมที่ขับเข้ามาจอดในระยะห่างๆแถวร้านกาแฟหลังโรงเรียนไอ้เจ้าไพน์หันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เมื่อแน่ใจก็รีบก้มหน้าก้มตาขึ้นรถเหมือนที่เคยทำทุกครั้งตลอดมาเมื่อแอบนัดกัน แต่พอแค่ปิดประตูหอพักที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนปุ๊บร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มก็รีบพุ่งทั้งตัวเข้าหาร่างบางทันทีอย่างแทบจะสิงรวมร่างในเสี้ยววินาที "พี่โคตรคิดถึงไพน์เลยรู้มั้ย…." อ้อนเสียงหวานใส่ ประพรมริมฝีปากเปียกชื้นไล้ซอกคอ ดูดดูนสองมือตวัดปัดป่ายทั่วเนื้อตัวบางและทุกรสสัมผัสเหล่านั้นสะกิดอดีตร่วมของสองเราขึ้นมาได้บ้าง "ไพน์ก็คิดถึงพี่เหมือนกัน…" ไอ้เจ้าไพน์ไม่รอที่จะทำตามจังหวะหัวใจคันยุบยิบแปลกๆจะว่าเหมือนเป็นครั้งแรกของการทดลองลิ้มรสชาติเซ็กซ์เหรอ??? ...ก็ไม่นะ รุ่นเดียวกันแต่อายุน้อยกว่ารีบเร่งปลดกระดุมเสื้อนักเรียนคนอายุมากกว่าปล่อยร่างขาวลีนแบบฉบับหนุ่มนักกีฬา ด้วยความกว้างช่วงไหล่ แผงอก กลางลำตัวถึงสะโพกโปร่งแต่แกร่งกระโจนสู่สายตา แล้วสลับเป็นฝ่ายโดนผลักเนื้อตัวลงโซฟาหนังเทียม "ตัวหอมจังครับที่รัก….วันนี้พี่ขอหอมทั้งคืนเลยนะ…"
ที่รัก...ที่พี่หมอกเพิ่งพูดออกมาแสนง่ายดายน่าจะหมายถึง...คู่นอน มากกว่า
"บ้าเหรอพี่ ไพน์ต้องกลับบ้านนะ…." "น่านะ...นะครับวันนี้อยู่กับพี่ทั้งคืนนะคนดี"
ส่วน...คนดี ก็คงเอาไว้อ้อนเด็กผู้ชายตัวผอมบางที่ไม่เคยว่าง่ายยอมใจอ่อนนอนค้างคืนด้วยแม้แต่ครั้งเดียว แต่แค่คืนนี้ กับอารมณ์กับความรู้สึกบางอย่างกับบางคนที่คงจะอัดอั้นอดทนจนถึงที่สุดไปเสียแล้ว จนไม่ทันได้เอ่ยคำตอบจบเสียด้วยซ้ำริมฝีปากแน่นๆพุ่งปิดปากบางทันที พร้อมฉกลิ้นตวัดสำรวจทั่วโพรงปากอุ่นร้อนอย่างลึกล้ำจนเนื้อตัวบอบบางสะท้านเฮือกตอบรับจังหวะคุ้นเคยด้วยการปลดกระดุมเสื้อแบบเดียวกันอย่างเร็วทั้งที่สองปากยังกวาดความหวานในนั้นแลกเปลี่ยน จูบกันจนจูบทั้งหมดนั้นกลายเป็นความทรมานที่ต้องเร่งระบาย
"โคตรขาวเลย ไพน์...รู้มั้ย พี่คิดถึงความขาวความเนียนของไพน์สุดๆ เลย…นี่ด้วย"
ปากที่เพิ่งขยับพูดขณะยังมีสายน้ำสีใสหยดย้อยออกมาเป็นเส้นผลุบขย้ำเนินบางแต้มเม็ดชมพูอย่างกระหายหิว ทำเจ้าของอวัยวะกระตุกวาบทั้งตัว "อืออห์….พี่หมอกไพน์เสียวววว…." "เสียวเหรอ เสียวมากมั้ยที่รัก…" เจ้าของห้องสลับดูดดึงอีกติ่งใสให้เท่าเทียมรุ่นเดียวกันแต่ต่างอายุไม่ได้แบ่งเป็นสองร่างอีกต่อไป แต่กลายเป็นปาก อุ้งมือลิ้น ประสาทสัมผัสรู้ตื่นทั่วตัว "ซี๊ดดดด พี่หมอก อ่าาาาส์…." สูดปากให้ความตะกละตะกลามที่กำลังปลุกเร้าทุกความต้องการไล้มือนุ่มนิ่มทั้งสองกอดลูบแผ่นหลังแน่นๆระบายความอึดอัดรุ่มร้อนสุมอกออกมาได้บ้าง "อ่าาาส์...ไพน์อยากของพี่หรือยัง…" "อ....อยาก....อยากแล้ววว…."
ผู้ชายคนแรก และคนที่ทำให้รู้จักอีกนิยามคำว่ารักกระโจนลุกปลดปราการทุกชิ้นด้านล่างลงอย่างเร็ว เผยแท่งเนื้อดีดชิ้นเนื้อผิวขาวออกเหลืองลำยาวตรงเกือบครึ่งท่อนแขน เส้นรอบวงเกือบเท่าข้อแขนชัดเต็มสองตาเด็กน้อยไม่ไร้เดียงสา ผุดจัดการมัดกล้ามเนื้อกลางกายอันแสนคุ้นเคยทันที "ไพน์จ๋าาา...ไพน์โคตรเก่งเลยผู้หญิงยังสู้ไพน์ไม่ได้เลยนะ….อ่าาาส์…"
"...จริงสิคร๊าบบบ เก่งสุดยอดเลยรู้มั้ย…" หนุ่มนักฟุตบอลร้องครางลั่นห้องส่งสองมือลูบเส้นผมสั้นแต่นุ่มเหมือนเนื้อไหมไปมาไม่หยุด บางครั้งกระดอนเอวสอบเสยเข้า ออก จนร่างนุ่มนิ่มยามถูกกระตุกตุ้นด้วยแรงดิบ บรรเลงริมฝีปากพาเอาสุ้มเสียงเฉอะแฉะลามกดังสนั่นไปกับทุกรสชุ่มฉ่ำของเนื้อสดทั้งสอง "ไพน์...พอก่อนครับเดี๋ยวแตกมาให้พี่...เอา...ดีกว่า…" เด็กผู้ชายถูกลากขึ้นปริ่มสวรรค์ รีบผละแก่นกายหนีตรงดิ่งจัดแจงอุปกรณ์เพื่อสุขอนามัยส่วนอีกคนรีบจัดการเสื้อผ้าตัวเองเปลือยเปล่าอย่างรู้หน้าที่ "ขาวทั้งตัวเลยที่รัก ก้นก็แน่นอะไรขนาดนี้คอยดูนะพี่จะจัดให้เต็มที่เลย…"
ครั้งที่เท่าไหร่กับคำพูด ที่รักอย่างแสนจะเอ่ยออกมาง่ายดายราวกับความหมายแปลได้เป็นคำสามัญทั่วไปว่า หิว หรืออยาก
ร่างบาง ผิวเนื้อนวลเนียนไร้ริ้วรอยให้ระคายทั้งสายตาไม่มีเส้นขนเด่นชัด ไม่มีความขรุขระ ไม่มีรอยแผลเป็นโน้มอัดค้อมช่วงตัวบนโซฟาหนังสีเข้ม อัดแอ่นแผ่นหลังเว้าสะโพกอวบอวดเนินบั้นท้ายกลมกลึงเนื้อละเอียดถัดจากรอยบุ๋มตรงปลายสันหลัง ดีดเด้งจุดท้าทายสายตาท้าคนอยากด้านบน
พันธุ์อภัย รู้ดีว่าตัวเองคือเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กบาง แต่กลับมีก้นกลมสวยซึ่งนั่นน่าจะคือเหตุผลอย่างหนึ่งอันเป็นจุดเริ่มต้นคำนิยามคำว่า รัก
และอย่าได้เรียกความใคร่กระหายราวสัตว์ป่านั่นว่า...รักเพราะมันคือกามารมณ์ คือตัณหา คือราคะ คือคำว่ารักที่พร้อมจะหลั่งทะลักอย่างไม่มีวันหมดไปกับภาวะสุขสุดยอดอันเป็นสิ่งใหม่ทุกครั้งอย่างที่ไม่เคยอธิบายตัวความสุขนั้นซ้ำ แค่ไม่ถึงปีเด็กไร้เดียงสาในห้วงเวลาที่ไม่มีใครคอยควบคุมดูแลใกล้ชิดชนิดที่มาคอยรับคอยส่งมาโรงเรียนทุกวันได้เริ่มถูกพร่ำสอนบทกามสารพัดจากคนคนนี้และไอ้เจ้าไพน์ก็รีบโพล่งปากเอ่ยออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่กับคนที่เคยทำให้ตัวเองหมกมุ่นลุ่มหลงไปกับความสุขไม่เคยซ้ำอยู่ไม่น้อย มวลวูบวาบที่ยังคั่งหัวจิตหัวใจจากเมื่อคืนทั้งที่ได้ระบายออกมาด้วยมือน้องนางทั้งสิบแล้วก็เถอะแต่บททดสอบร้ายกาจบทนี้ก็ยังรุมเร้า บีบอัดร่างกายจิตใจทำเอาวันนี้ทั้งวันแทบไม่มีสมาธิไปกับการเรียน ขอบคุณสัมผัสเย็นวาบที่ทำให้สติกลับคืนอยู่กับปัจจุบันสัมผัสเนื้อเจลหล่อลื่นประโลมช่องทางด้านหลัง เกลี่ยเพิ่มซ้ำให้ฉ่ำเกลี่ยจนช่องทางสีกุหลาบพลิ้วกลีบย่น หุบอ้าเพรียกเรียกหาบางอย่างที่เคยอยู่ในนั้นมาก่อน " น้องไพน์ ....ทำไมยั่วพี่หมอกได้ขนาดนี้ครับ…." ก็เป็นเด็กตะกละตะกลามในความสัมพันธ์ลับๆอีกนั่นแหละพร่ำร้องหาจนแท่ง เรียว ยาว เนื้อไม่มากเคลื่อนความแข็งให้กลีบเนื้อย่นแสนบอบบางกลืนเข้าไป "อ๊าายยย!!!...พี่หมอก ช้าๆนะไพน์ไม่โดนนานแล้ว…."
เมื่อหินสองก้อนมากระทบให้เกิดประกายไฟและแม้จะสมยอมให้ความเป็นตัวตนนี้ทะลวงมามากแค่ไหนแต่ช่วงหลังๆมานี้กับคู่ที่ตกลงปลงใจในความสัมพันธ์ที่รู้กันแต่สองแทบไม่ว่างจะด้วยเวลาจัดสรรแทบไม่เคยตรงกัน ส่วนพี่หมอกก็มีสาวๆมาคั่นเวลาไม่เคยขาด แกนกายเคยชินทุกมิติแก่นกายนี้ ชักเริ่มหวั่นไม่น้อย หวั่นจนต้องลุ้นกับสัมผัสตึงแน่น ร้อนเจ็บแปลบหวั่นจนก้อนเนื้อเยื้ออกซ้ายเต้นถี่เมื่อต้องคอยลุ้นตัวโก่ง
"ได้เลยครับ...พี่จะทำเบาๆ นะ…" ความสุภาพอ่อนโยนของรุ่นพี่คนนี้คือสิ่งยั่วยุไม่น้อยสำหรับเด็กที่ไม่ระรื่นหูเท่าไหร่กับคำหยาบจากคนบางคนและในทุกจังหวะไถลเนิบช้าที่กลับไม่สุภาพอ่อนโยนแม้สักนิดจนถึงที่สุดเมื่อไฟลุกท่วมโพรงเนื้อแกนกายด้านในไปแล้วและยังคาคั่งแน่นิ่งให้เนื้อย่างอ่อนๆผ่อนคลายทีละน้อย ผ่อนแผ่วไปกับจังหวะพะงาบกลีบปากสวยๆระบายแรงอัดจากด้านหลังให้ออกทางปาก ผ่อน แผ่วปล่อยให้เนื้อแนบเนื้อรวมเป็นหนึ่งรวมกันไปกับสิ่งแปลกปลอมที่เคยเข้ามาอยู่ในนี้เป็นปี
ได้ฤกษ์สะโพกแกร่ง ตอก อัด เดินเครื่องเบาๆกระทุ้งร่างบางด้วยแก่นแห่งวัยเรียนรู้ พากันขยับอีกครั้ง แต่เป็นเด็กอายุน้อยกว่าเพื่อให้การสอดใส่เข้ามาได้ลึกเท่าที่ใจตะกละ แต่กระนั้นเสียงกระเส่าของพี่รุ่นเดียวกันก็ยังแว่วข้างหู "โคตรฟิตเลยไพน์…ตอดเเน่นจริงๆ" "พี่หมอกจ๋าาาากระแทกเลย…กระแทกให้เต็มที่เลยไพน์ไม่ค่อยเจ็บแล้ว" ขยับเอื้อเอ่ยตอบ กระเส่าคำกระสันจนแทบทนไม่ไหว "ได้เลยครับที่รัก พี่หมอกจัดให้" กำลังแรงทวีคูณหลังได้ไฟเขียวเร่งส่งทุกจังหวะตะบี้ตะบันโยกหลุดโลกแทบไม่พัก แม้บางครั้งจะผลัดแผ่วเป็นนิ่มนวลแต่ก็วกคืนความถี่กระทั้นไม่ออมแรง ไม่สุภาพ ไม่อ่อนโยนหรือทุกการกระทำนี่คือความหยาบของพี่หมอก ที่ช่างจะเต็มไปด้วยแรงหยาบคายที่สุด สองตาเรียวเล็กพริ้มหลับรับแรงขยี้ของเด็กหนุ่มแต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งแสดงออก จู่ๆหัวจิตหัวใจได้ปลิดปลิวลอยละลิ่วสู่พื้นที่ท่ามกลางแมกไม้น้อยใหญ่
คนหยาบคายที่สุดบนโลกนี้...ที่ชื่อ พันธุ์ศร
เจ้าของชื่อแม้จะหยาบคายเพียงใด หากแต่เรือนกายมีเลือดมีเนื้อนั้นช่างควรค่าแก่การสักการะและเส้นโครงร่างของร่างกายเป็นส่ยผสมของความหยาบกับเสน่ห์อันร้ายกาจได้ทอดเงาลงมา รูปเงากระหน่ำร่างดำฤษณาด้วยทุกเนื้อหนังอันเคยผ่านการไล้โลมด้วยสองตากลมโตเล้าโลมร่วมกันในจินตนาการดั่งชายหนุ่มสีน้ำผึ้งเข้ม งดงามดั่งนักรบพันธุ์แข็งแกร่งดุดันเต็มเปี่ยมพละงัดควงคว้านของขลังลึกลับที่ไม่เคยต้องสายตาร่ายรำบรรเลงสู่รูกรรมกลางเนินเนื้ออวบอัดอย่างบ้าคลั่ง
เตลิดพาร่างไหวเอวบางกลึงควงของขลังจากผู้ชายในห้วงความคิดและด้วยแรงอารมณ์ผิดบาปที่สั่งสมมาแรมเดือนทำเอาหัวใจเตลิดเปิดเปิงเกือบเผลอครวญชื่อ อดีตนักฟุตบอล ทั้งที่ภายในร่างกายยังถูกนักฟุตบอล ฝังแก่น
ดีที่ยังไว้ทัน...แต่กระนั้น "อ่าาาา อ่าาาาห์…แรงๆเลยพี่จ๋าเอามาลงที่หนูให้หมดเลยหนูรับไหว..อืออฮื่อห์ พี่จ๋า" ประโยคเสริมแต่งดัดแปลงไปบ้างตามจังหวะสติหลุดลุ่ยกับความทรงจำจากบทสนทนากามในค่ำคืนแรกและคืนสุดท้ายพร้อมจังหวะขมิบรัดให้แกนกายตัวเองกลืนกินแก่นกายในจินตนาการที่กำลังทอดเงาลงมาทับซ้อนในโลกของความเป็นจริงนี้
"อะไรนะไพน์...…" คนคุ้นเคยถามอย่างสงสัย บทบาทโจนจ้วง ทบกอดรัดฟัดเหวี่ยงเปลี่ยนท่วงท่าของทั้งสองเทียวเร่ง เทียวผ่อนปฏิบัติการเป็นชุดหากแต่ท่วงท่าที่เปลี่ยนไปพร้อมอารมณ์ที่ดูจะล้นทะลักแต่ยังไม่วายวกกลับหาผู้ชายตัวสูง ผิวเข้ม คิ้วหนาเหมือนเส้นผมรองทรงไม่สั้นมากที่ไว้อยู่ สองตาคมของชายหนุ่มที่จดจ้องมองมาสันจมูกหนาปีกกว้างที่กำลังไล้ตามซอกคอบางสองริมฝีปากบนล่างอิ่มจนล้นกำลังประกบแลกเมือกหวานในโพรงปากหนวดเคราลามตามแนวโครงหน้ากรีดครูดตามเนื้อผิวจนเป็นรอยแดง ลำคอหนาที่มือบางจับคว้าไว้แน่น เนินไหล่กว้างแผงอกอัดกลมเต็ม ป้านนมเข้มคล้ำกว่าผิวสีน้ำผึ้งส่วนอื่น ชุดลอนท้องเป็นแผงลูกชัดจุดไล่ไรขนอ่อนที่กำลังอัดแอ่นปะทะเนินเนื้ออวบอัดจนบิแบะ
"ตะ...แต......แตกแล้วไพน์" พี่ชายของน้องมอบเมือกขาวข้นผ่านของขลังที่ยังไม่เคยพบเจอ แทรกร่องจีบเผยออ้าอวดเนื้อชมพูปลิ้นมีเพียงผิวเยื่อบางๆกีดกันทุกจังหวะกระตุกหงึก
"โห...วันนี้ไพน์แตกเองเลยเหรอแสดงว่าพี่หมอกเก่งขึ้นนะเนี่ย" โมงยามในภาวะอัศจรรย์ครั้งแรกในชีวิตที่พันธุ์อภัยสามารถไปถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ได้เองอารมณ์สุดยอดรุนแรงทำเอาแทบบ้า อารมรณ์ที่ได้เหวียงตัวตนเดิมชั่วนิรันดร์อีกครั้งที่เท่าไหร่นับจากสุ้มเสียงคืนนั้นแล้วยิ่งจินตนาการทับซ้อนบนความจริงเมื่อรักแรกได้กลายเป็นตัวแทนอีกคนไปแล้วหมาดๆนี่อีกด้วย
..."ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไอ้เจ้าไพน์...ทำไม...ทำไมต้องไปคิดถึงคนพันนั้นด้วย???"...
สิ่งที่อยากได้แล้วไม่ได้ มันคือความยั่วยวนเสมอไม่ว่าจะอะไรและยิ่งยั่วยวนสุดๆสำหรับเด็กที่อยากได้อะไร ...ต้องได้ มาตลอดชั่วชีวิต
"ไอ้เจ้าไพน์!!!อยู่ไหน นี่จะหกโมงแล้วหน่าบ้านช่องไม่กลับเหรอ รู้มั้ยย่าเป็นห่วง"
| 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2023-2-21 06:22:33
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2023-2-21 07:13:01
โพสต์ 2023-2-21 07:24:28
โพสต์ 2023-2-21 08:34:57