|
ปุนเก็บความสงสัยเอาไว้ภายในใจ แล้วขับรถกลับบ้านโดยเร็ว เพราะไม่นานก็จะถึงเวลาที่บอสโทรหาเขาเป็นปกติ เป็นไปตามคาด เมื่อปุนถึงบ้าน บอสก็โทรหาทันที ปุนพยายามลืมเรื่องที่เห็นเมื่อครู่แล้วพูดคุยตามปกติ อัพเดทชีวิตตัวเอง และถามความเป็นอยู่ของอีกฝ่าย แม้จะไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ก็ยังคุยกันทุกวัน บอกอรุณสวัสดิ์และฝันดี
"บอส พรุ่งนี้เช้า ว่างไหม"
"อืม น่าจะได้อยู่ แต่สายๆผมมีงานนะ"
"อ๋อ เราจะชวนไปที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าอะ"
"ที่ไปครั้งก่อนหรอ....."
"ใช่ จำได้ด้วยหรอ"
"ครับ"
"โอเค งั้น พรุ่งนี้เจอกันนะ เดี๋ยวเราไปรับ" หลังวางสาย บอสเดินไปนั่งยังโต๊ะทำงาน ภาพในอดีตพลันไหลย้อนขึ้นมา แต่สุดท้ายก็กัดฟันลืมภาพเหล่านั้นแล้วพักผ่อน วันต่อมาปุนก็ขับรถมายังคอนโดบอสแต่เช้าตรู่ ปุนรูดการ์ดเปิดประตูห้องเข้าไปปลุกบอส บอสที่นอนหลับไม่ยอมลุกเลยโดนลากลงจากเตียงไปอาบน้ำ ปุนขับรถไปยังร้านค้า ร้านสะดวกซื้อหลายร้านซื้อทั้งของแห้ง ของชำ ของสด ของเล่น รวมไปถึงเสื้อผ้าหลากสีหลายไซส์ แถมยังมีอาหารเสริมต่างๆมากมายโดยมีหนุ่มนายแบบที่แต่งตัวมิดชิดคอยเดินถือของและเข็นตะกร้าอยู่ข้างกาย
"ทำไมต้องแต่งขนาดนี้ครับเนี่ย หายใจลำบากมากนะ แล้วชุดนี่ออก ร้อนจะตายชัก"
บอสยกมือที่มีของห้อยเต็มแขนขึ้นมาดึงหน้ากากอนามัยออกแล้วสูดหายใจเฮือกใหญ่
"แหะๆ นิดหน่อยเอง แปบเดียวของจะครบแล้ว"
ปุนพูดแกมรู้สึกผิดแต่เพื่อความปลอดภัย เลยให้อีกฝ่ายสวมทั้งหมวก แมส แว่นตา เสื้อผ้าปิดคลุมแขนและขาจนมิด พอได้ยินปุนพูดแบบนั้น บอสก็พยักหน้ายอม แล้วเอาของเก็บไว้ท้ายรถ ก่อนจะขึ้นนั่งข้างคนขับ แต่ไม่วายยังแอบบ่นปุนตลอดทาง หลังจากมาถึง บอสก็ช่วยปุนขนของไปไว้ที่ด้านใน พอคนที่นั่นรู้ว่าปุนมา เด็กๆก็พากันมาช่วยถือของจนหมดในครั้งเดียว ปุนนำสิ่งของที่ซื้อมาแจกให้เด็กทุกคนจนครบ และมีอยู่คนหนึ่งที่มองบอสด้วยสายตาไม่พอใจ ดูท่าจะเป็นคนคุมเพราะเด็กคนนี้โตที่สุดในบ้าน ขณะที่ปุนแจกของอยู่ เด็กที่โตสุดก็เดินมายังบอสหลังจากมองมานาน
"มีอะไรหรือเปล่าครับน้อง พี่เห็นว่ามองพี่อยู่นานแล้ว"
บอสถามออกไปตรงๆหลังจากที่สังเกตุมานาน แถมครั้งก่อนที่มาก็คนนี้แหละที่จ้องเขาไม่วางตา
"พี่เป็นแฟนพี่ปุนหรอ"
อีกฝั่งถามเสียงแข็งกร้าวราวกับไม่พอใจ บอสไม่อยากมีเรื่องเลยเมินหน้าหนีจนเด็กนั่นเอ่อยอีกครั้งและเสียงแข็งกว่าเดิม
"ผมถามไม่ได้ยินหรอ"
"ได้ยินครับ แต่ไม่อยากตอบ ทำไม"บอสกวนประสาทกลับ เด็กคนนั้นทำท่าไม่พอใจจนพี่เลี้ยงต้องมากแยก
"นี่ทิว ทำตัวดีดีหน่อยสิ พี่เขาเอาของมาให้นะ"
บอสสะอึกกับคำที่ได้ยิน พลันนึกถึงเรื่องราวในอดีตขณะที่อยู่ในบ้านหลังนี้ จนพี่เลี้ยงที่เห็นว่าบอสนิ่งไปเลยพยายามเรียก
"คุณคะ คุณะคะ เป็นอะไรไหมคะ"
"มะ มะ ไม่มีอะไรครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" บอสเดินเร็วออกจากจรงนั้นพร้อมหายใจแรง ทำเอาเด็กคนนั้นและพี่เลี้ยงพากันงง ปุนที่หันมาเห็นเลยบอกให้พี่เลี้ยงแจกของแทน แล้วเดินตามบอสออกไป
"บอส บอส มีอะไรหรอ"
ปุนเดินตามบอสและเรียกไปด้วยจนบอสหยุดเดินอยู่ที่สนามเด็กเล่นด้านนอกอาคาร
"มะ ไม่มีอะไรครับ แค่....แค่คิดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ"
"ไม่เป็นไรแล้วนะ" ปุนยื่นมือมากุมมือของบอสไว้แล้วกำแน่น
"อืม" ปุนจูงมือบอสเดินไปยังสวนที่ทางศูนย์ให้เด็กๆปลูก มีทั้งดอกไม้และต้นไม้ รวมไปถึงศาลาและโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ ปุนเลยเลือกที่นั่งบนโต๊ะหินอ่อนมองวิวสวนดอกไม้เบื้องหน้า
"แต่ก่อนที่นี่น่ะ เป็นบ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เปิดขึ้นเองจากคุณยายคนหนึ่ง ตอนแรกทางบริษัทได้สนับสนุนเพราะเป็นโครงการที่ต้องทำเพื่อตอบแทนชุมชน"
"....แล้วทำไมถึงเลือกที่นี่ครับ"
"จริงๆแล้ว ที่นี่ไม่ได้ถูกเลือกหรอกนะ เพราะว่ามันเป็นบ้านที่เปิดเองแบบผิดกฏหมาย ตอนนั้นเราอายุสิบขวบได้มั๊ง เราได้ยินครูที่โรงเรียนคุยกัน ว่ามีเด็กที่อยู่ในโรงเรียนเราต้องไปอยู่ที่นั่นเพราะบ้านล้มละลาย พ่อกับแม่หนีไปต่างประเทศ เราเลยไปเล่าให้พ่อฟัง"
บอสฟังปุนพูดก็บีบมือปุนแน่น ปุนไม่ได้ร้องหรือดึงมืออกแต่อย่างใด แถมยังกำมือบอสตอบอีก
"ตอนแรกเราก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกนะ ไม่รู้ว่าทำไมเด็กคนนั้นถึงไม่ไปบ้านเด็กกำพร้าที่ถูกกฏหมาย แต่มารู้ทีหลังว่าเพราะไม่มีเงินที่แบบนั้นเลยไม่ต้อนรับ เราเลยขอพ่อให้สร้างบ้านให้ หึหึ ก็ไม่คิดหรอกนะว่าต่อมา บ้านหลังนั้น จะกลายมาเป็นศูนย์แบบนี้"
"อึก ละ แล้วปุน ระ รู้จักกับเด็กคนนั้นไหม"
บอสสะอึกน้ำตาแล้วกลั้นใจถามปุน เพราะเรื่องที่ปุนเล่านั้น ตรงกับชีวิตของเขามาก มากเสียจนรู้สึกจุกในอกจนหายใจแทบไม่ออก
"รู้สิ เด็กคนนั้น ก็กำลังนั่งอยู่ข้างๆเรานี่ไง"
ปุนพูดจบก็หันหน้ามาหาบอสพร้อมรอยยิ้ม ในตาปุนคลอไปด้วยน้ำใสๆต่างจากบอสที่ตอนนี้แก้มอาบไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก
"ปะ ปุน อึก ปุนรู้ หรอ อึก ฮือออ ฮึก ปุนรู้ ฮือออ" ปุนที่เห็นบอสร้องไห้โฮก็ปล่อยน้ำตาที่กักเก็บมานาน ร้องออกมาด้วยความสงสารคนตรงหน้า บอสที่คิดว่าปุนรู้ความจริงแล้วจะรังเกียจเขาเลยพยายามดึงมืออก แต่ปุนกลับเป็นฝ่ายที่ไม่ปล่อยมือของบอส แล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้บอสพลางดึงตัวของอีกฝ่ายเข้าไปกอด ทั้งสองปล่อยโฮกอดกันอยู่ตรงนั้น จนพี่เลี้ยงที่กำลังจะพาเด็กออกมาเล่นที่สนามหลังแจกของเสร็จต้องห้ามแล้วพาเด็กๆกลับเข้าไปด้านใน บอสที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กในร่างสูงใหญ่ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้นานหลั่งไหลออกมาพร้อมน้ำตา เรื่องราวต่างๆที่เจอผุดขึ้นมาในหัว ทั้งความทรงจำ ความสุขที่อยู่กับพ่อแม่ ความทุกข์ ความเจ็บปวดหลังจากที่ต้องแยกจาก ความผิดหวัง ความเสียใจที่โดนหักหลังจากคนสนิท ทุกอย่างถาโถมเข้ามาในคราเดียว บอสร้องไห้จนตาบวมและหลับไปในอ้อมกอดของปุน ปุนปล่อยให้อีกฝ่ายนอนหลับบนตักของเขา แล้วก้มมองดูใบหน้าอีกฝ่าย พร้อมใช้มือเขี่ยไรผมที่ปกตาออก ตอนนี้บอสกลายเป็นเด็กโข่งที่หลับหลังจากร้องไห้ขี้มูกโป่ง ปุนที่รู้เรื่องนี้ได้ไม่นานก็เจ็บปวดกับความจริงที่ได้รับมา ในตอนแรกนทีให้ข้อมูลของบอสมา ที่สืบมาได้นั้น เป็นเรื่องราวหลังจากบอสกลับมาจากต่างประเทศ แล้วได้เข้าวงการตอนเรียนมหาลัย และมีพวกกลุ่มที่ทำคลิปขาย จนมาถึงปัจจุบันที่เปิดกลุ่มคลิปลับและทำโอนลี่แฟน แต่ปุนเข้าใจ แม้ตอนแรกจะโกรธ โมโห แต่ปุนเลือกที่จะยอมปิดตาข้างนึงเพื่อสานสัมพันธ์ต่อ ที่ปุนสนใจ คือก่อนหน้านั้น บอสไม่มีประวัติหรือข้อมูลใดๆเลย ปุนเลยเลือกที่จะสืบต่อเอง จนมารู้ความจริงภายหลัง ปุนทำได้เพียงปลอบใจ ให้กำลังใจ และคอยอยู่ข้างๆบอส ปุนไม่อาจเข้าใจคนรักของตนได้100% แต่เขารับรู้ได้ถึงความโดดเดี่ยว เพราะปุนนั้นก็โตมากับพ่อที่ไม่มีเวลาให้ แต่อย่างน้อย เขาก็ยังมีเงินทอง ต่างกับบอส ที่ไม่มีทั้งพ่อและแม่ แม้แต่บ้านซุกหัวนอน เรื่องที่ปุนสืบเพิ่มได้แค่บอสมาอยู่บ้านเด็กกำพร้าและถูกรับเลี้ยงจากชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ตอนหลังได้แจ้งความว่าบอสนั้นขโมยของแล้วหลบหนีไป แต่สุดท้ายก็ถอนแจ้งความ ปุนไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งบอสกลับมายังประเทศด้วยใบหน้าใหม่ หลังจากนั้นไม่นาน บอสค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาบนตักของปุน ใบหน้าสดใสของปุนที่ยิ้มรับ ทำบอสรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก มากจนไม่กล้าสบตาปุน ตอนนั้นเสียงมือถือเขาดังขึ้น บอสเลยขอตัวไปรับสาย
"ใกล้จะถึงเวลาแล้วนะครับสุดหล่อ"
"ผมขอโทษครับ ติดธุระนิดหน่อย"
"แต่คนของผมพร้อมแล้วนะครับ"
"ผมขอเลื่อนได้ไหมครับ"
"หืม จะเลื่อนหรอ เวลาเป็นเงินเป็นทองนะครับสุดหล่อ"
"เลื่อนให้ผม แล้วคราวหน้าผมจะชดเชยให้แบบจัดเต็ม โอเคไหมครับ"
"ว้าว รับปากแล้วนะครับ งั้นก็ได้ครับ" หลังวางสายบอสเดินกลับมายังปุน แต่สีหน้าและท่าทางที่เปลี่ยนไป หลังจากที่ปลดปล่อยทุกอย่างออกมา เหมือนบอสเป็นอิสระ
"ปุน"
"หืม ว่าไงครับ"
"เราเลิกกันเถอะ"ปุนขมวดคิ้วชนกันด้วยความสงสัย แล้วยื่นมือไปจับมือบอสไว้ บอสพยายามจะสบัดมือปุนออก แต่ตอนนี้เขายังไม่เข้มแข็งพอจนถูกปุนดึงตัวเข้าไปหา แล้วดึงตัวของบอสนั่งลงบนตัก
"หิวไหม ไปกินข้าวกัน"
ปุนยิ้มให้และชวนบอสไปกินข้าว ทำเหมือนว่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น
"นี่บ้าไปแล้วหรอ ทำไมทำแบบนี้"
บอสขึ้นเสียงบอกปุน แต่เสียงของบอสนั้นสั่นเครือ นัยตาไหวเหมือนจะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาราวกับบ่อน้ำตานั้นแห้งขอดเพราะร้องออกมาจนหมดก่อนหน้า
"วันนี้มีพะโล้ ยำ แกงพะแนงกับแกงจืดนะ บอสอยากกินอะไร"
ปุนเองก็เสียงสั่นเครือไม่ต่างกับบอสแต่พยายามพูดจนจบ และลุกขึ้นจูงมือบอสเข้าบ้าน บอสสบัดมือปุนออก คราวนี้มันสำเร็จ ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันกลางสวนดอกไม้ ปุนยิ้มให้กับบอส แล้วเดินเข้ามากอดบอสอีกครั้ง พร้อมใช้มือลูบหลังของบอส คางเกยไหล่แล้วพูดซ้ำไมซ้ำมา "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร"
"ทำไมทำแบบนี้ ทำไมถึงทำแบบนี้ จะไม่เป็นไรได้ไง ปุนก็รู้เรื่องแล้ว อึก ทำไม ทำไมยังทำแบบนี้อีก ฮือออออ" บอสร้องไห้อีกรอบ คราวนี้น้ำตาที่เหมือนจะแห้งไปก่อนหน้ากลับไหลออกมาเป็นทาง เนื้อตัวบอสไร้เรี่ยวแรงจนปุนต้องพยังอีกฝ่ายไว้กว่าบอสจะร้องไห้เสร็จ หลังจากบอสสงบลง ปุนก็แบกบอสขึ้นหลังเดินเข้าบ้านแล้วเดินออกมาโดยมีสายตาของเด็กในบ้านมองดู ทุกคนไม่พูดอะไรแต่ยิ้มให้ทั้งสองคน ไม่เว้นเด็กที่หาเรื่องบอสก่อนหน้าด้วย แถมยังชูนิ้วขึ้นสองนิ้วเป็นสัญญาณให้ สู้ ๆ ทั้งสองขึ้นมานั่งบนรถ บอสที่ตอนนี้สับสนงุนงง ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง เลยถามปุนด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบไร้อารมณ์ออกมา
"คุณรู้เรื่องผมได้ยังไง"
"เราให้เลขาสืบเรื่องของนาย รู้แค่บอสกลับมาจากต่างประเทศด้วยบัตรประชาชนที่ปลอมขึ้นมาและใบหน้าใหม่"
"..."
"เราสงสัยเรื่องราวก่อนหน้านั้น เลยสืบเอง จนรู้ว่าบอสเคยถูกพามาอยู่ที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า เราเลยมาที่นี่ เจอกับพี่แนน ที่เคยเป็นพี่เลี้ยงที่นี่ พี่แนนเล่าเรื่องก่อนที่บอสจะมาอยู่ที่นี่ แต่หลังจากถูกรับเลี้ยง ก็ไม่มีข่าวของนายอีกเลย" "แล้วคุณต้องการอะไร" บอสหันมาสบตากับปุนแล้วถามตรงๆ
"ต้องการอะไร หมายความว่ายังไง"
"รู้แบบนี้เเล้ว จะทำยังไงต่อ จะขู่หรอ หรือว่าจะให้ผมทำอะไรเพื่อปิดปากคุณไว้"บอสเริ่มมีน้ำเสียงขึ้นมาเล็กน้อย ปุนเลยยื่นมือไปจับกับมือของบอสไว้ แต่บอสเลื่อนมือหนี
"ไม่ ไม่ทำอะไร ไม่ต้องทำอะไร"บอสเอะใจกับคำตอบที่ได้ฟัง
"ทำไม ทำไมถึงทำแบบนี้อีกแล้ว ผมเป็นคนไม่ดีนะ ผมหักหลังคุณ ผมหลอกใช้คุณ ผมทำร้ายคุณ"
"ไม่เป็นไร"
"ไม่เป็นไร ไม่ได้ ทำไม ทำไม"ในหัวของบอสมีแต่คำว่าทำไม
"เราไม่เป็นไรจริงๆ"
"แต่ผมทำไม่ดีกับคุณนะ"
"แต่ตอนนี้นายไม่ได้ทำแล้วไง"
"ไม่ ตอนนี้ผมก็กำลังทำอยู่ ผมหลอกหลวง โกหก..."
"ก่อนหน้านี้เคยถามใช่ไหม ว่าต้องการอะไร เราต้องการนายไง ต้องการให้นายทำมื้อเย็นให้เราหลังจากเราเลิกงาน ต้องการนอนหนุนตักตอนดูทีวี ต้องการให้นายนวดให้ตอนที่เราเมื่อย ต้องการให้นายจับมือตอนดูหนังด้วยกัน ต้องการให้นาย ฮึก ร้องเพลงให้ฟังก่อนนอน ต้องการ อึก ให้นายเช็ดผมหลังสระผมเสร็จ ต้องการ อึก...."ใบหน้าของปุนเปื้อนยิ้มพลางสะอื้นแทรก บอสที่ทนฟังมาสักพักก็ดึงปุนเข้ามากอด พอปุนสงบ บอสก็ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ปุนเหมือนที่ปุนทำให้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ทั้งสองคนก็ปรับความเข้าใจกันแล้ว
"หิวไหม กินข้าวกัน"
บอสยิ้มแล้วถามกับปุน ปุนที่ได้ยินก็ยิ้มตอบแล้วพากันลงจากรถไปกินข้าวกับเด็กๆด้านใน ทุกคนที่เห็นปุนกับบอสเดินเข้ามาในบ้านต่างก็เงียบ จนพี่เลี้ยงชวนทานข้าว ทั้งสองคนก็ยิ้มรับแล้วกินข้าวกับเด็กๆ บอสที่ตอนนี้มีความสุขที่สุด เพราะไม่ต้องปกปิด หรือปิดบังอดีตของตัวเอง ไม่ต้องระแวงว่าใครจะจับได้หรือใครจะหาประโยชน์จากเขา ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้า เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และรอยยิ้ม ภาพใบหน้าของบอส ตอนนี้เปี่ยมไปด้วยความสุข ความสงบเหมือนที่เขาต้องการ "อ๊ะ นี่บ่ายโมงแล้ว" ปุนยกมือถือขึ้นมากดดูเวลาก่อนที่จะขึ้นรถ
"อืม ลืมเลาเลย แปบๆบ่ายแล้ว"บอสที่ตอนนี้ยังไม่หุบยิ้มเลยหลังจากออกมา ปุนที่นึกขึ้นได้ว่าบอสมีงานตอนสาย
"ขอโทษนะ ลืมไปเลยว่านายมีงาน"
"ไม่เป็นไร เราโทรไปคุยมาแล้ว"
"หรอ อืม งั้นตอนนี้ก็ว่างแล้วสิ"
"อืม ทำไมหรอ"
"งั้นไปดูหนังกันไหม"
"เอาสิ" วันนั้นทั้งวัน บอสใช้ชีวิตแบบมีความสุขเป็นครั้งแรก เขาได้ทำอะไรกับปุนต่างๆมากมายโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นๆเลย จนทั้งคู่มาจบที่บ้านของปุน บอสได้เช็ดผมให้ปุน และปุนก็ทำให้บอสเช่นกัน เสร็จก็พากันนอนกอดกันกลมจนถึงเช้า บอสที่เห็นว่าปุนหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก เขาค่อยๆย่องลงจากเตียงแล้วไปทำมื้อเช้าให้กับปุน เสร็จก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วปลุกอีกฝ่าย พอกินข้าวเสร็จไม่นาน มือถือปุนก็ดังขึ้น เป็นเรื่องงาน
"ไม่อยากไปเลย วันนี้วันหยุดแท้ๆ"
"ไม่เป็นไรครับ ไว้เจอกันตอนเย็น"
"อืมก็ได้ จุ๊บ"ปุนทำเสียงอ่อนเสียงหวานอ้อนจะอยู่กับบอส แต่บอสไม่อยากให้ปุนเสียงาน เลยจุ๊บให้กำลังใจไปหนึ่งยก แต่ก่อนที่ปุนจะไป ปุนได้นึกขึ้นได้ถึงเรื่องวันก่อน "เออบอส วันก่อนที่มีคนมาส่งที่คอนโดอะ รู้จักกันหรอ"
"วันก่อนหรอ อืม ทำไมรู้อะ สืบมาหรอ"
"ไม่ใช่ วันนั้นจะไปเซอร์ไพรส์ต่างหาก แต่อดเลย"
"อืม วันนั้นหรอ อ๋อ เขาเป็นคนที่จ้างเรารีวิวร้านของเขาอะ"
"หรอ ชื่อเต้ยใช่ป่ะ"
"อ้อ ใช่ ทำไมหรอ"บอสตกใจที่ปุนรู้จักกับเต้ย เพราะบอสรู้ว่าเต้ยไม่ใช่คนที่ดีนัก ปุนเองก็คิดไม่ต่างกัน ทั้งสองเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่ปุนจะทนไม่ไหวเตือนบอสเอาไว้
"เรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะ ถ้าเลี่ยงได้ อย่าไปยุ่งจะดีกว่านะ"
"หรอ ทำไมอะ ปุนรู้จักหรอ"
"ก็ไม่เชิงอะ แต่เขาอยู่ในวงการสีเทา มันเป็นเรื่องธุรกิจอะ เราก็ไม่อยากยุ่ง นายเองก็ระวังตัวนะ"
"อะ อ้อ อืม ขอบใจที่เตือนนะ" บอสทำเป็นไม่รู้เรื่อง ในหัวคิดถึงเรื่องนี้ก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง พอปุนออกจากบ้าน เขาก็โทรเรียกแท็กซี่เพื่อไปยังสปา โดยที่ไม่ได้บอกอีกฝ่ายก่อน กะว่าจะไปพูดคุยเรื่องระหว่างเขา บอสเดินเข้าไปรอยังด้านในที่มีพนักงานเตรียมของอยู่โดยไม่สนใจเขา ไม่นานเต้ยก็เดินคุยโทรสัพท์เข้ามา
"เออ มึงให้ชาวบ้านกดดันมันไปก่อน มันเสนออะไรก็อย่าพึ่งไปยอม รอเวลาเหมาะสมก่อน" บอสก้มตัวลงกับโต๊ะแอบฟังอีกฝ่ายคุยโทรศัพท์ แล้วค่อยๆคลานถอยหลังไปยังทางโล่ง
"คุณเต้ยครับ มีนายแบบมาหาครับ รออยู่...อ้าวไปไหนแล้ว" พนักงานที่เดินเข้ามารายงานหันไปหาบอสแต่กลับไม่เห็นใครอยู่แล้ว จังหวะนั้นบอสเลยลุกขึ้นเดินมายังทั้งคู่
"โทษทีครับ ผมไปเข้าห้องน้ำมา"
บอสกล่าวทักทายเต้ยด้วยใบหน้าทะเล้น เต้ยก็งงว่าบอสจะมาไม้ไหนแต่ก็ยิ้มแย้มพูดคุย "อ้าวคุณ มาหาผมถึงที่แบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ผมจะมาขอโทษที่ผิดนัดเมื่อวานครับ"
"แหม ประหลาดใจนะครับที่คุณมาขอโทษ"ทั้งสองสบตากันเพราะรู้ว่าต่างฝ่ายต่างรู้ว่าคำตอบของแต่ละคนมันตอแหลขนาดไหน
"ครับ จริงๆแล้ว ผมจะมาเสนอสิ่งที่จะเป็นประโยชน์กับคุณ...." บอสรู้ว่าคนแบบเต้ยคือคนที่หาประโยชน์จากคนอื่น ที่เขามาวันนี้เพราะเขาจะมาเสนอผลประโยชน์ให้กับเต้ย เป็นผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายจะได้รับจากคนอื่น เขาก็จะไม่เสี่ยง เต้ยเองก็ได้ประโยชน์ วินวินทั้งคู่ แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เต้ยก็ขัดมาเสียก่อน บอสเลยนิ่งรอจังหวะเสนอใหม่
"พูดถึงข้อเสนอ ผมก็มีข้อเสนอมาพอดีเลย ไปคุยกันข้างในดีกว่าครับ" เต้ยบอกแล้วผายมือไปยังออฟฟิศ บอสเลยเดินนำไป พอนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเต้ยเสร็จ บอสก็เปิดฉากทันที
"ครับ ข้อเสนอของผมก็คือ...."
"ผมมีข้อเสนอมาให้คุณเหมือนกัน ผมรู้นะครับว่าคุณไม่อยากทำงานในที่แบบนี้ ที่ๆคนพลุกพล่านเสี่ยงที่จะมีคนมาเห็น และกลัวว่าจะมีคนรู้ว่าหุ่นล่ำๆกับใบหน้าอันหล่อเหล่านี้เป็นของนายแบบที่มีข่าวกับไฮโซ"บอสที่ได้ยินก็หยุดฟังอีกฝ่ายต่อ
"ถ้าเกิดว่าคุณกลัวคนจะรู้ ผมเลยมีข้อเสนอมาให้ครับ ถ้าคุณ ไปทำงานที่บ้านผม คอยรับรองแขกวีไอพีเล็กๆน้อยๆ แต่ละคนก็มีหน้ามีตาทางสังคม คุณก็จะไม่ต้องกลัวใครรู้ว่าเป็นใคร เพราะแขกของผมไม่ชอบซุบซิบ สนใจไหมครับ"บอสฟังอีกฝ่ายเสนอก็น่าสนใจดี แต่รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรอีกแน่นอน
"แต่....."บอสเอ่ยเกริ่นให้อีกฝ่าย จนเต้ยนั้นยิ้มในความรู้ดีของบอส อีกฝ่ายยิ้มกว้างแล้วพูดต่อ
"แต่ที่บ้านของผม มันก็มีกฏอยู่บ้าง ถ้าคุณรับได้ คุณก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก สนใจไหมครับ" "งั้นผมขอคิดดูก่อนนะครับ"
"หึหึ ได้เลยครับ แต่ผมให้เวลา24ชั่วโมงนะครับ" เต้ยว่าจบก็ลุกออกจากห้องไปปล่อยให้บอสวิตก บอสขับรถกลับไปยังบ้านของปุน และคิดเรื่องข้อเสนอของเต้ยไปด้วย และลองคาดคะเนความเสี่ยง ทำงานที่สปา ซาวน่าเจอคนมากมาย ยิ่งช่วงนี้คนยิ่งเยอะ แต่ถ้าไปรับแขกวีไอพี แต่ละคนก็คงไม่อยากให้มีความลับรั่วไหล น่าจะเซฟกว่า แต่บอสก็ไม่ประมาทเพราะนั่นคือเต้ย เต้ยที่เคยวางแผนให้เขาถูกเปิดเผยต่อหน้ากับคนทั่วไปมาแล้วหลายครั้ง เขาจะประมาทไม่ได้ "ปุนไม่อยู่บ้านหรอ"
อยู่ๆก็มีเสียงดังขัดความคิดของเขา บอสที่ได้สติเลยหันไปตามเสียงจนพบกับธันที่ตอนนี้สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ แม้จะใส่ชุดธรรมดาแต่ความหล่อออร่าทะลุมาเลย
"พี่ธันมามีอะไรหรือเปล่าครับ"
"พี่โทรหาปุนไม่รับ เลยมาหาที่บ้าน"
"อ๋อ ปุนไปบริษัทครับ เห็นว่ามีงานด่วน มีอะไรฝากไว้ไหมครับ"ธันพยักหน้ารับรู้ แต่ปฏิเสธบอส
"ไม่เป็นไรครับ เอาไว้เดี๋ยวพี่บอกเอง"ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของธันดังขึ้น ธันเลยขอตัวไปรับโทรศัพท์ บอสจะเดินไปส่งธันแต่ได้ยินธันคุยโทรศัพท์อยู่ที่สวนข้างบ้าน เลยยืนรอ
"ครับพ่อ ยังเลยครับ เต้ย คนที่ชื่อเต้ยหุ้นส่วนเอส สปาหรอครับ ผมเคยให้คนแอบค้นออฟฟิศแต่ไม่ได้อะไรเลยครับ"บอสที่ได้ยินชื่อของเต้ยระหว่างรอโดยบังเอิญก็หูผึ่ง
"สมุดหรอครับ สมุดบัญชีที่เขียนด้วยมือ ครับ ไว้ผมจะลองสืบดูครับ ครับ ได้ครับ เหมือนน้องจะยังไม่รู้ครับ แต่ผมคอยดูอยู่ไม่ต้องห่วงครับ" บอสที่เห็นว่าธันกำลังจะวางสายเลยรีบเดินกลับเข้าบ้านไปเตรียมอาหารตามเดิม
"พี่ไปก่อนนะ ถ้าปุนกลับมาบอกให้ปุนโทรหาพี่ด้วย"
"ครับพี่" บอสประมวลผลสิ่งที่รู้ในตอนนี้ ทั้งเรื่องของปุน เรื่องของเขา และเรื่องที่ได้ยินมา คิดว่านี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
'เต้ย เต้ย เต้ย ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหน'
บอสนั่งพูดชื่อซ้ำๆย้ำๆ พลันนึกถึงอดีตตอนเป็นเด็ก ตอนที่เขาถูกรับเลี้ยง มีคนชื่อเต้ยมาที่บ้านบ่อยๆ ไม่แน่ อาจจะเป็นคนเดียวกันก็ได้ จะว่าไป เขาก็คุ้นหน้าของเต้ยอยู่บ้าง บอสเลยตัดสินใจเสี่ยงดู
"ฮัลโหลครับ ข้อเสนอที่ว่ามา ผมคิดว่า จะลองดูครับ!!!" | 
The World is a book and those who do not travel read only one page. #Becauseoftravelingislearning 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-12-31 13:00:43
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2024-3-5 20:24:04
โพสต์ 2023-2-1 04:51:09
โพสต์ 2023-1-1 13:01:52