รักพ่อดินที่สุดในโลกเลย ♥ [5]

Vitamin25

เท่าที่จำได้ช่วงนั้นคืออีกช่วงหนึ่งที่เรารู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปช้าและในแต่ละวันเราผ่านไปได้ยากมาก
แค่คิดถึงตอนที่ต้องไปเอากับข้าวกับป้าปูเรารู้สึกกล้ำกลืนจนบอกไม่ถูก เราแทบจะไม่กล้ามองหน้าป้าเขาเลย...

ตอนที่เราโดนดุนั้น พูดตามตรงว่าเราก็ไม่กล้าโยนความผิดไปให้สองซะทีเดียวคือใจหนึ่งก็สงสารเพื่อน
เพราะลำพังแค่นี้พ่อกับแม่มันก็แทบจะไม่ให้มาเล่นกับพวกเราแล้วถ้าเกิดรู้ว่าเรื่องนี้สองเป็นตัวต้นเรื่อง
แน่นอนว่าถ้าป้าปูไปต่อว่าพ่อแม่ของสองคงจะไม่ยอมหรอก เขาก็ต้องปกป้องลูกเขา
สุดท้ายคนที่ซวยก็คือสองคงไม่มีโอกาสได้มาเล่นกับพวกเราอีกแน่ๆ

ในใจก็นึกโกรธสองนะที่ทำให้เราโดนป้าปูดุ แต่อีกใจก็อยากปกป้องเพื่อนเพราะเราจำแววตานั้นได้
แววตาที่สองนั่งดูมันไม่ได้มีความลามกหรืออะไรมันเหมือนมีแต่ความอยากรู้ไปหมด ซึ่งมันคล้ายกับตัวเราในตอนนั้นเลย...

แต่ด้วยความเป็นเด็ก เราไม่รู้จะสรรหาคำพูดมาอธิบายยังไงให้ป้าปูเข้าใจก็เลยได้แต่นิ่งเงียบให้ป้าเขาดุดีกว่า

บางทีถ้าเป็นพ่อดิน เราอาจจะคุยกันรู้เรื่องก็ได้เราคิดว่าพ่อดินเขาคงรับฟังที่เราพูดทุกอย่าง
เหมือนพ่อเขากลายเป็นที่พึ่งทางใจของเราไปแล้ว คิดถึงน้ำเสียงของพ่อเขาเวลาที่เราคุยกัน
คิดถึงเวลาที่เรานอนกอดกัน เป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและรู้สึกดีมากที่สุดแล้ว...

พอไปถึงโรงเรียนเราก็แทบจะไม่มีอารมณ์ทำอะไร มันรู้สึกเหงาๆ แทบจะนับวันรอได้เลย
อีกอย่างวันที่พ่อเขาบอกไว้มันก็ไม่แน่ชัดอาจจะไวกว่านั้นหรืออาจจะช้ากว่านั้นก็ได้...

แถมการเล่นกับเพื่อนๆ ก็ไม่รู้สึกสนุกเหมือนทุกที ทำให้เราแยกตัวออกมาความรู้สึกมันเหงาและอ้างว้างในใจแปลกๆ
ถึงก่อนหน้านี้เราจะเคยอยู่คนเดียวตอนที่พ่อกับแม่ไปทำงาน แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกว้าเหว่และเฝ้าคอยขนาดนี้แต่นี่เราแทบคิดถึงพ่อดินเขาทุกนาทีเลย

เราได้แต่ไปนั่งเล่นตรงม้าหินใต้ต้นไม้ที่หันหน้าไปทางถนนที่ติดกับถนนใหญ่
ในใจก็หวังลึกๆ ว่าบางทีนั่งมองแบบนี้อาจจะได้เห็นพ่อดินตอนกลับมา...คิดถึงพ่อดินจังอยากจะเจอแล้ว

“ทำไมหลบมานั่งคนเดียวอ่ะมิน...ยังไม่หายโกรธเราหรอ?”สองทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แล้วถามขึ้น

“ป่าว...” เราตอบกลับไปสั้นๆเพราะไม่รู้จะพูดอะไร อันที่จริงก็ยังมีความรู้สึกโกรธบ้างเหมือนกันแต่มันก็ไม่เกี่ยวกับสองทั้งหมดหรอก
พอเรารู้สึกเหงาเพราะคิดถึงพ่อดินมันก็เลยรู้สึกอะไรรอบตัวดูเซ็งๆ ไปหมด...

“ดีกันนะ...เราขอโทษ...หรือจะให้เราไปบอกป้าเขาว่าเราเป็นคนเปิด...” สองพูดขึ้นเหมือนจะพยายามมองหน้าแล้วสบตากับเรา

“เฮ้อ ไม่ต้องหรอกถ้าทำแบบนั้นแล้วป้าปูเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่สองจะเป็นยังไง...”
พอเราตอบกลับไปสองก็ก้มหน้ามองพื้นแล้วนิ่งเงียบไป ไม่ได้ตอบอะไร

“เราถามอะไรหน่อยสิ แล้วทำไมถึงเอาหนังโป๊มาเปิดให้เราดูด้วยละ”เราหันกลับไปถาม เพราะนี่ก็เป็นอีกหนึ่งที่เรายังคาใจ
และไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรสองถึงเอาหนังโป๊มาเปิดให้เราดู

“ก็...เราเห็นว่ามินน่าจะไม่บอกใคร แล้วคิดว่าถ้าเปิดให้ดูมินอาจจะรู้ก็ได้ว่าผู้ใหญ่เขาดูหนังโป๊ทำไมเพราะเห็นว่ามินเหมือนดูฉลาดดี...”

เราหน้าเหวอรู้สึกอึ้งกับเพื่อนคนนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าในตอนนั้นสองมันมองว่าเราเป็นยังไง
แต่เราเองก็เป็นเด็กเหมือนกันกับเขาถึงเราจะหัวไวแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเรารู้เรื่องอะไรมากกว่าคนอื่นสักหน่อย!

“เอ่อ...เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ใหญ่เขาดูหนังโป๊กันทำไม? แล้วสองไปเอาหนังโป๊ของพี่มาแล้วทำไมสองไม่ถามพี่ดูละ...”

“เฮ้ย! เราก็โดนพี่เตะเอาดิ!! เขาก็รู้สิว่าเราแอบดูเขา...”

เออเนอะ ลืมไปเลย


“ช่างมันเถอะสอง แต่ต่อไปไม่ต้องเอามาเปิดให้เราดูแล้วนะ…”

“อือ ได้ๆ สรุปมินไม่ได้โกรธเราแล้วใช่ป่ะ”

เราพยักหน้าตอบกลับไป สองเอามือมาแตะบ่าเราเบาๆเหมือนเป็นการขอบใจและปลอบใจเรา ก่อนจะวิ่งกลับไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆ

---------

ในตอนบ่ายเราเข้าเรียนด้วยความรู้สึกเบื่อ พอยิ่งนึกถึงตอนเย็นทีไรก็รู้สึกหดหู่ทุกที...

“มินๆ พี่ยักษ์กลับมาแล้วนิ เมื่อกี้ตอนข้ากลับจากห้องน้ำ เห็นพี่ยักษ์เดินผ่านหน้าโรงเรียนเราด้วย” ต้องรีบวิ่งมาสะกิดด้วยสีหน้าตาตื่น

“หืออออ จริงหรอ?!” เราหันกลับไปถามด้วยสีหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“จริงดิ ลองวิ่งไปดู” พอต้องตอบมาแบบนั้นเรารีบขออนุญาตครูไปเข้าห้องน้ำบ้าง
ที่จริงจะวิ่งไปดูทางหน้าโรงเรียนแหละว่าพ่อดินเขากลับมาแล้วจริงหรือเปล่า...

แต่พอเราวิ่งออกไปบนถนนนั้นว่างเปล่า ไม่เจอใครเลยเราแอบวิ่งไปจนถึงหลังโรงเรียนเพื่อหวังว่าพอมองไปบนถนนจนสุดทาง
เผื่อจะได้เห็นหลังของพ่อเขาเดินอยู่บนถนนที่ไกลๆ บ้าง...

ความรู้สึกมันแบบก็ไม่อยากจะเชื่อไอ้ต้องหรอก แต่ก็อดที่จะหวังไม่ได้ว่าพ่อเขาจะกลับมาจริงๆ

ไอ้ต้องนะไอ้ต้องทำไมต้องมาแกล้งกันด้วย!!

---------

พอถึงเวลาเลิกเรียนเราเดินกลับบ้านแบบไม่สนใจใครทั้งนั้นพูดตามตรงก็คือพาลนั่นแหละ
เราโกรธต้องมากที่มาโกหกเราเรื่องที่พ่อดินกลับมาแล้วมันก็เลยพาลทำให้เราไม่อยากคุยกับใครอีกเลย


จนกระทั่งพอเดินออกมาแล้วมองไปที่หน้าประตูโรงเรียนสายตาเราปะทะเข้ากับร่างร่างหนึ่ง

ร่างของผู้ชายที่เรารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดี...ก็ในแถบนี้ไม่มีใครสูงเท่าพ่อเขาอีกแล้ว!

พ่อดิน จริงๆด้วย!!

“เห็นป่ะ ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้โกหก”ต้องรีบเดินมาสะกิดที่หลังเรา

เราทำได้แต่หันไปยิ้มอ่อนๆ ให้กับต้องที่เดินตามหลังมาเหมือนเป็นการขอโทษเรื่องเมื่อตอนบ่าย ที่ไปว่ามันโกหกแล้วรีบวิ่งไปหาพ่อเขาทันที...

“พ่อดิน สวัสดีครับ พ่อดินกลับมาตอนไหนฮะ?” เรายกมือไหว้พ่อเขาแล้วเข้าไปกอดทันที

“พ่อกลับมาถึงตั้งแต่บ่ายแล้ว เพราะคิดถึงลูกหมามันทนไม่ไหวหืมมม ทำไมตาหนูดูบวมๆ เหมือนร้องไห้?”

เราได้แต่ยิ้มแหยๆ ...ก็ร้องไห้จริงแหละ
เพราะตอนบ่ายวิ่งออกมาแล้วไม่เจอพ่อเขาอย่างที่ไอ้ต้องมันบอกนี้น้ำตาร่วงยิ่งกว่าเผาเต่าซะอีก 555555

พ่อดินอุ้มเราขึ้นพร้อมกับจับแก้มเบาๆ ก่อนจะหอมฟอดใหญ่ เราเองก็เผลอตัวหอมแก้มพ่อเขาคืนเหมือนกันคือลืมไปเลยว่าเพื่อนๆ ยืนล้อมอยู่

“โอยยยย โตแล้วยังอ้อนพี่ยักษ์เขาอยู่ได้ไม่อายเพื่อนเลยไอ้มิน” เสียงไอ้ต้องแซวขึ้นขัดจังหวะ
ทำให้เรารู้สึกเขินนิดหน่อย ก็เลยให้พ่อเขาปล่อยเราลง

หลังจากนั้นพ่อดินก็เลยพาพวกเราไปบรรดารถขายของที่อยู่หน้าโรงเรียนเรียกได้ว่าเพื่อนเรานี่อิ่มกันถ้วนหน้า

“ไอ้ตัวแสบหนูอย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวจุก เดี๋ยวกินต่อไม่ไหว” พ่อดินลูบหัวเราเบาๆ ขณะที่เรากำลังกินไอติมอยู่

“ทำไมหรอฮะ?”

“เดี๋ยววันนี้พ่อพาไปเดินตลาดนัดในอำเภอกัน ไปมั้ยครับ?”

“ไปฮะๆ ป่ะๆ พ่อดินฮะไปกันเลย”เรารีบตอบกลับทันควัน เรื่องเที่ยวนี่ขอให้บอกเถอะ!

“อ่ะ ป่ะๆ งั้นเดี๋ยวกลับไปเก็บกระเป๋าที่บ้านแล้วเปลี่ยนเสื้อก่อนเดี๋ยวพ่อพาไป”

พอพ่อดินพูดจบก็จ่ายเงินให้เหล่าบรรดาร้านค้าๆที่พวกเพื่อนเราไปต่อแถวอยู่แล้วก็พาเรากลับไปที่บ้าน
ตอนนั่งซ้อนท้ายพ่อเขาเรานี่กอดเอวแน่นเลยแถมแอบเอาหน้าซุกหลังแล้วดมกลิ่นเสื้อของพ่อเขาด้วย คิดถึงกลิ่นนี้ที่สุดเลย!

หลังจากที่เราเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พ่อเขาก็พาเราไปแวะที่บ้านป้าปูก่อนไปถามว่าป้าปูจะเอาอะไรหรือเปล่า เหมือนทุกทีที่พ่อเขาขี่รถเข้าเมือง

ตอนเจอหน้าป้าปูเราได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา เราแทบไม่กล้าสู้หน้าป้าเขาจริงๆนะแล้วไม่รู้ว่าป้าเขาบอกเรื่องที่เราแอบดูหนังโป๊กับพ่อดินเขารึยัง...

---------

ตลาดตอนเย็นที่อำเภอนี่ดูใหญ่กว่าตอนเช้าอีก ของขายละลานตาเต็มไปหมด ทั้งของกินของใช้รวมถึงของเล่นด้วย!

เรานี่รีบเดินจูงมือพ่อดินแล้วเดินนำหน้าเลย พอได้สัมผัสกับฝ่ามือหนาใหญ่ที่คิดถึงมาตลอดนี่มันรู้สึกดีจริงๆนะ

แต่เรารู้สึกสังเกตเห็นอย่างหนึ่ง ตัวของพ่อเขาดูเหมือนจะดูซูบลง ที่สำคัญตัวดำมากกกหน้านี่มืดมาเลย
ถึงจะห่างกันแค่สิบกว่าวันนิดๆ แต่มันก็สังเกตเห็นได้เลยถึงความแตกต่าง

สงสัยงานที่ไปทำครั้งนี้ต้องหนักมากแน่ๆเลย คงจะตากแดดแทบทั้งวัน
พอคิดแล้วก็สงสารพ่อเขาเหมือนกันทำให้เราไม่กล้าที่จะอ้อนเอาอะไร แค่อยากจูงมือพ่อเขาเดินเล่นในตลาดเฉยๆ

“หนูไม่อยากได้อะไรหรอครับ หืมมมม ไอ้ตัวแสบเดินนำหน้าอย่างเดียวเลย”

“ไม่ฮะ...” เราเงยขึ้นไปมองหน้าพ่อดินแล้วยิ้มให้มันไม่รู้สึกอยากได้อะไรจริงๆ
ก็แค่ได้เดินเล่นกับพ่อเขาแบบนี้ก็พอแล้ว แล้วยิ่งพอคิดไปถึงตอนกลับบ้านแล้วได้นอนกอดพ่อเขาไว้ทั้งคืน...เท่านี้ก็มีความสุขจะแย่แล้ว!

พ่อดินก็เลยพาเดินไปซื้อของเอากลับไปฝากป้าปูและลุงสิน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นของกินแบบแห้งพวกหมูหยองกุนเชียง อะไรทำนองนี้

หลังจากนั้นพ่อเขาก็พาเราเดินมาจนถึงท้ายตลาด ก็ไม่ค่อยมีของอะไรขายแล้ว
พ่อดินเลยพาเราเดินไปนั่งพักแถวนั้นก่อน จะได้เช็คดูของด้วยว่าที่ป้าปูฝากซื้อครบรึยัง

ในตอนนั้นเราก็เห็นลุงคนหนึ่งนั่งขายกระปุกออมสินอยู่ที่มุมมืดๆ เป็นจุดท้ายตลาดแล้วไฟก็ส่องไปไม่ถึง...
คุณลุงเขานั่งอยู่คนเดียวสีหน้าดูเหงาๆ แววตาดูหมองมาก พอเห็นแบบนั้นก็รู้สึกสงสารเราก็เลยเดินไปดู

“อยากได้กระปุกออมสินเหรอครับไอ้หมาน้อย” พ่อดินเดินตามมาพร้อมกับลูบหัวเราไปมาเบาๆ
เราเลยเงยหน้าไปมองพ่อเขาแล้วยิ้มให้เหมือนเป็นสัญญาณว่าอยากได้

ก็ไม่ได้คิดว่าจะซื้อหรอก แต่สงสารคุณลุงเขา บวกกับนึกขึ้นได้ว่าเรายังไม่มีที่เก็บเงินด้วย
พวกเหรียญเวลาที่เหลือมาจากโรงเรียนก็เอาไปกองๆไว้บนหัวนอน

เราเลือกกระปุกออมสินที่เป็นตัวลูกหมาหูตกสีน้ำตาล เพราะเห็นแวบแรกก็ถูกชะตาเลย
นึกถึงว่าถ้าตัวเองเป็นลูกหมาน้อยแบบที่พ่อดินชอบเรียกเราเราก็คงหน้าตาอ้อนๆแบบตุ๊กตาออมสินตัวนี้ละมั้ง 55555

“ขอบคุณมากนะลูก นึกว่าวันนี้ลุงจะขายไม่ได้ซะแล้ว ไอ้หนูขอให้โชคดีๆเป็นเด็กดีของพ่อแม่นะลูกเอ้ย”
คุณลุงให้พรก่อนที่จะยื่นถุงใส่ตุ๊กตาออมสินให้เราคำพูดของลุงมันทำให้เรารู้สึกชะงักไปนิดหน่อย แปลว่าวันนี้ทั้งวันลุงพึ่งจะขายได้เพราะเราสินะ...

“พ่อดินฮะ...ผมขออะไรหน่อยได้มั้ยฮะ?” หลังจากที่เดินออกมาได้สักระยะเรารู้สึกว่าเหมือนมันมีอะไรติดค้างในใจ
ถ้ากลับบ้านไปทั้งแบบนี้ต้องรู้สึกไม่สบายใจแน่ๆ

“หืมมม หนูอยากได้เอ่ย?”

“คือ...ผมขอเงินไปซื้อข้าวกล่องกับน้ำไปให้ลุงคนนั้นได้มั้ยฮะ...เหมือนลุงเขาพึ่งจะขายได้
พอมาคิดว่าวันนี้ทั้งวันลุงเขาอาจจะยังไม่ได้กินข้าวเลยก็ได้ ผมเลยอยากซื้อข้าวไปให้ลุงเขา...”

“โอ้โห พ่อพระจริงๆเลยพ่อคุณ เอาสิครับเอางั้นหนูวิ่งไปซื้อนะเดี๋ยวพ่อจะรออยู่ตรงนี้ จำร้านที่ขายข้าวกล่องได้ใช่มั้ย?”

“ขอบคุณครับพ่อดิน! จำได้ฮะ… งั้นเดี๋ยวผมมานะ!!” เราไหว้ขอบคุณพ่อดินที่ยื่นแบงค์ร้อยออกมาให้ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นไปหาร้านข้าวกล่องทันที

พอเราซื้อเสร็จก็เอาไปให้ลุงเขา คุณลุงเขาถึงกับยกมือไหว้ขอบคุณเลย
ทำให้เราตกใจมากรีบยกมือไหว้กลับอย่างเร็วเพราะกลัวอายุสั้น (ตอนนั้นพวกผู้ใหญ่ชอบพูดแบบนี้กันจริงๆนะ 55555)

ระหว่างนั้นพ่อดินก็เอามือมาลูบหัวเราไปมาเป็นระยะๆ พวกเรามองหน้ากันพร้อมกับยิ้มให้กันเวลาแบบนี้ช่างรู้สึกดีและมีความสุขจริงๆ

พ่อแม่ของเราเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรก็เลยพอจะเข้าใจถึงความยากลำบาก
สิ่งที่เราทำคงไม่ได้ทำให้คุณลุงสุขสบายอะไรขึ้นมากมายอย่างน้อยก็ขอแค่ได้เห็นว่าคุณลุงเขาได้กินข้าวอิ่มสักหน่อยก็ยังดี

แล้วยิ่งรู้สึกดีตรงที่พ่อดินเขาก็ให้เงินเราไปซื้อด้วยเพราะทีแรกก็กลัวนะว่าพ่อเขาจะว่าเอารึเปล่า
เหมือนเราขอเงินเขาไปซื้อของให้คนอื่น แต่พ่อเขากลับเต็มใจให้อีกซะงั้นยิ่งรู้สึกรักเข้าไปใหญ่ ♥

คืนนี้เราก็คงกลับบ้านไปนอนแบบไม่ต้องรู้สึกค้างคาแล้ว

“หิวหรือยังครับหมาน้อย?” พ่อดินถามขึ้นในตอนที่พวกเราเดินมาถึงรถมอเตอร์ไซค์

“ก็เริ่มหิวแล้วฮะ แหะๆ...”เรายิ้มแห้งๆ ซื้อข้าวให้ลุงเขากินแต่ลืมไปเลยว่าเราเองก็เริ่มหิวเพราะได้เวลากินข้าวเย็นแล้วเหมือนกัน

“งั้นป่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่า”

---------

หลังจากนั้นพ่อดินก็พาเราขี่รถมอเตอร์ไซค์ ออกจากตลาดในตัวอำเภอแล้วไปที่บึงใหญ่ใกล้ๆกับตัวอำเภอ
ที่ตรงนั้นจะมีร้านอาหารตั้งขายอยู่ริมน้ำด้วยทีแรกก็นึกว่าพ่อเขาหมายถึงจะพากลับไปกินข้าวที่บ้านซะอีก

เราเดินเข้าไปด้วยท่าทีเกร็งๆ นิดหน่อย เพราะไม่เคยเข้าร้านอาหารแบบนี้มันก็ไม่ได้เป็นร้านอาหารที่ดูหรูอะไร
เพียงแต่พ่อกับแม่ไม่เคยพาเราเข้ามากินร้านอาหารก็เลยรู้สึกแปลกๆ

ที่ร้านเป็นซุ้มเต็นท์ใหญ่ๆ ตั้งอยู่ข้างบึงน้ำ มีลูกค้าอยู่บ้างประปรายส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้ใหญ่นั่นแหละที่มานั่งกินกัน

เราเลือกที่นั่งที่ติดริมน้ำทันที ถึงจะไม่ได้ลงเล่นแต่ขอนั่งใกล้ๆ ก็ยังดี 55555

“อ่ะ หนูอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะครับ” พ่อดินบอกพร้อมกับยื่นเมนูให้

“พ่อดินฮะ...คือว่า...มันแพงรึเปล่าฮะ มันไม่มีราคาบอกผมไม่กล้าสั่ง” หลังจากที่เราเปิดเมนูเสร็จก็เห็นว่ามันมีแค่ชื่อเมนูอาหารและรูปประกอบ
แต่ไม่มีราคาบอก ก็เลยเดินไปกระซิบข้างหูพ่อเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเรา

“เอ้า! ไอ้ลูกหมาขี้งกเอ้ย!! สั่งเลย หนูจะกินอะไร เดี๋ยวพ่อจ่ายเอง”พูดจบก็ตบที่กระเป๋าตังค์ในกางเกง
เหมือนให้เราได้ยินเสียงว่ากระเป๋าตังค์พ่อเขาแน่นมาก...

ถึงจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ ก็ไม่กล้าสั่งอยู่ดี สุดท้ายพ่อดินก็เลยสั่งมาให้เพราะพ่อเขาถามว่าเราอยากกินอะไร
เราเลยบอกไปว่า ‘กุ้ง’ พ่อเขาเลยเลือกเมนูที่เกี่ยวกับกุ้งมาให้ รวมไปถึงต้มยำทะเลรวมหม้อไฟ!คือตอนนั้นอ่ะมันตื่นตามากเลยนะ
ไอ้ต้มยำหม้อไฟนี่มันให้ความรู้สึกหวือหวามากมันค่อนข้างจะเป็นเมนูพิเศษที่เราไม่เคยได้กินมาก่อน
(ก็เคยกินต้มยำกุ้งที่แม่ทำให้อยู่หรอกแต่กุ้งที่เรากินก็จะตัวน้อยๆ ไม่ใหญ่มาก 5555)

แล้วด้วยความที่เราตัวเล็กอ่ะเนอะ...ร้านอาหารเขาก็คงทำมาสำหรับคนโตแหละ
ช่องว่างระหว่างโต๊ะกับเก้าอี้มันค่อนข้างสูงพอสมควร ทำให้เรากินไม่ถนัดสุดท้ายก็พ่อดินก็ต้องอุ้มเราไปนั่งบนตัก แล้วนั่งกินอยู่ดี

“แล้วพ่อดินจะกินได้หรอฮะ? ให้ผมมานั่งแบบนี้” เราหันไปถาม เพราะหัวเราจะบังพ่อเขารึเปล่า...

“เอาเลยจ้า หนูกินได้พ่อก็ดีใจแล้ว กินให้อิ่มเลยน้า อันนี้เป็นมื้อพิเศษพ่อไม่ได้พามากินทุกวัน ฮ่า”

แปลกจริงๆ ด้วย... มีแต่พ่อดินที่ยอมกินกับข้าวต่อจากเราโดยไม่ถือสาอะไรเลย
ขนาดพ่อกับแม่เราก็ไม่ได้เลยนะ ถ้าเราจะกินก่อนก็ต้องตักใส่แบ่งจานออกมาต่างหาก

“พ่อดินฮะ...ไปทำงานรอบนี้ ได้เงินมาเยอะหรอฮะ?” เรารู้สึกสงสัยนิดหน่อย
เพราะถึงแม้ปกติพ่อเขาจะชอบซื้ออะไรมากินที่บ้านกับเราบ่อยๆแต่ก็ยังไม่เคยถึงขั้นพามาร้านอาหารแบบนี้

หลังจากนั้นพ่อดินก็เริ่มเล่าให้ฟังว่า งานมันค่อนข้างหนักเป็นงานปูนซะส่วนใหญ่
พ่อเขาบอกว่าพอไปถึงเหมือนคนงานชุดก่อนอ่ะทิ้งผู้รับเหมา เขาเลยต้องรีบหาคนมาทำ

จากที่พ่อเขาเล่าก็คือเหมือนงานจะโหดนะ เพราะเริ่มทำตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเวลาเลิกงานคือห้าโมงเย็นก็จริง
แต่ผู้รับเหมาก็ขอร้องกึ่งบังคับให้ทำโอทีต่ออีกทีจนเลิกทุ่มสองทุ่มเกือบทุกวัน

สภาพของพ่อเขาก็เลยเป็นแบบที่เห็น ดูซูบๆ เหมือนน้ำหนักน่าจะลงไปประมาณสี่ถึงห้าโลได้เลยแหละผิวนี่ดำไหม้ไปหมด อดสงสารไม่ได้เลย

แล้วพ่อเขาก็บอกว่าเมื่อตอนเช้าก็มีเก็บงานอีกนิดหน่อย พอทำเสร็จผู้รับเหมาก็จ่ายค่าแรงให้ทั้งโอทีและมีเงินพิเศษให้อีก เพราะถือว่างานเสร็จไว

ที่จริงตอนเย็นผู้รับเหมาเขาจะพาไปเลี้ยงที่ร้านอาหารแถวนั้นแหละ แต่พ่อดินบอกว่าคิดถึงเรามากอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว
พอรับเงินแล้วก็ขอตัวกลับก่อนเลย แต่พี่เมฆอ่ะยังอยู่ต่อเพราะอยากไปกินเลี้ยง 555555

“พ่ออยากมานั่งกินข้าวกับหนูแบบนี้มากกว่า ถ้าไปนั่งกินกับเขาก็คงไม่สนุกอยู่ดีคิดถึงไอ้ลูกหมามันนอนเหงาอยู่บ้านคนเดียว”
พอพ่อเขาพูดมาแบบนี้เราก็รู้สึกเขินเลยรีบแกะกุ้งป้อนพ่อเขาทันที...

จากนั้นพ่อเขาก็ถามเขาว่าเราเป็นยังไงบ้าง อยู่คนเดียวกลัวหรือเปล่า ต่างนานาเราก็เลยเล่าให้พ่อเขาฟังบ้าง
จนมาถึงเรื่องที่สองเปิดหนังโป๊ให้ดูนั่นแหละ...

เราก็ไม่ได้อยากปิดบังอะไรนะ ถึงในใจเราจะรู้สึกว่าพ่อเขาคงเข้าใจที่เราบอก
แต่ยังไงมันก็กลัวอยู่ดี เราก็เลยยังไม่ได้เล่า รอกลับไปบอกพ่อที่บ้านดีกว่า

พวกเรานั่งกินข้าวแล้วก็คุยเล่นกันไปเรื่อยๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเวลาที่ห่างกันแค่สิบกว่าวัน
แต่เหมือนมีเรื่องที่อยากเล่าให้ฟังมากมายเหลือเกิน

ตลอดเวลาที่นั่งกินกันดูเหมือนว่ามีแต่เราที่กินคนเดียวมากกว่าจนเราต้องหันไปป้อนพ่อเขาเป็นระยะๆ

เพราะพ่อเขาเอาแขนมากอดที่ท้องเราไว้ พร้อมกับเอาคางถูไถไปมาที่หัวเราไปมา
เหมือนคลอไปกับเสียงเพลงของทางร้านเป็นแนวเพลงช้าซะส่วนใหญ่ที่แฝงความหมายดีๆเอาไว้

พอเห็นว่าพ่อเขาชอบและดูผ่อนคลาย เราเองก็รู้สึกดีเหมือนกัน
เอาไว้กลับไปถึงบ้านค่อยเหยียบหลังแล้วก็นวดให้พ่อเขาแล้วกัน...

จนกระทั่งเท่าที่เราจำความได้ ในตอนที่เรากำลังกินข้าวอยู่นั้น
หนึ่งในเพลงที่ทางร้านเปิดมันรู้สึกกินใจเราจนเราถึงกับต้องหยุดฟังแล้วหันไปมองหน้าพ่อเขา เนื้อเพลงนั้นมันฝังอยู่ในใจเรามาจนถึงตอนนี้เลย

‘เป็นวิมานอยู่บนดิน ให้เธอได้พักพิงอิง และนอนหลับใหล เก็บดาวเก็บเดือนมาร้อยมาลัยเก็บหยาดน้ำค้างกลางไพร มาคล้องใจเราไว้รวมกัน’

ตั้งแต่ท่อนแรกๆแล้วพอได้ยินเนื้อเพลงเรารู้สึกนึกถึงพ่อดินเขาขึ้นมาก่อนเลย

“หืมมมม มีอะไรหรอไอ้ตัวแสบ ทำไมมองหน้าพ่อแบบนั้น?”

“เพลงนี้ชื่อเพลงอะไรหรอฮะ?”

“เอ่อ...พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่า แต่มันน่าจะเป็นเพลงเก่าแล้วนะหนูชอบหรอ?”

“ชอบฮะ...พอฟังแล้ว...นึกถึงพ่อดินขึ้นมาเลย”เราตอบแบบอายๆ พอต้องตอบแบบนี้ก็รู้สึกเขินเหมือนกัน

“จ้า ปากหวานเหลือเกินไอ้ลูกหมาของพ่อ!” พอพ่อดินพูดจบก็กอดรัดตัวเราไว้แน่นพร้อมก้มมาหอมแก้มเรา พร้อมทำเสียงเหมือนชื่นใจ
เราเองก็ชื่นใจเหมือนกัน คิดถึงอะไรแบบนี้ที่สุด

“แล้วก็...นอกจากจะนึกถึงพ่อดินแล้ว พอฟังไปฟังมาผมก็คิดถึงที่นอนด้วยฮะ...” เราหันไปบอกเหมือนเป็นสัญญาณให้พ่อเขารู้ว่าเราเริ่มจะง่วงแล้ว

“ฮ่า กะแล้วเชียว เห็นตาเริ่มแดงๆ อ่ะๆ รีบกินให้เสร็จจะได้กลับบ้านไปนอนกันครับ”

“ฮะ!”

หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนท่านั่งเป็นหันข้างแล้วป้อนข้าวให้พ่อเขากินบ้างเพราะเหมือนพ่อเขาจะไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่มีแต่เรากินอยู่คนเดียว

...

ขอบคุณนะฮะพ่อดินที่รีบกลับมาหาผม เพราะผมก็คิดถึงพ่อดินมากๆ และดีใจที่สุดเลย

Vitamin25

ส่วนเพลงนั้นพอโตมาเราถึงได้รู้ว่า มันคือเพลง 'วิมานดิน' แล้วก็เป็นหนึ่งในเพลงที่เราชอบเปิดฟังกับพี่เขาบ่อยๆ ไปโดยปริยาย

หรือต่อให้เราบังเอิญไปได้ยินเพลงนี้ที่ไหน ก็จะเห็นหน้าพี่เขาขึ้นมาก่อนทันทีเลย

สำหรับเราเพลงนี้เหมือนเป็นเพลงประจำตัวของพี่เขาไปแล้ว ได้ยินเมื่อไหร่เป็นต้องคิดถึงตลอดดดดด

แถมชื่อเพลงก็มีคำว่าดิน ที่เป็นชื่อเล่นของพี่เขาอีก 5555555

supawa

ขอบคุณครับ

sirsar

หวานซะมดขึ้นตอมแล้ว อิจฉา

nuangnut1996

สนุกมากครับ

iHNONG

ขอบคุณครับ

koth2

ขอบคุณครับ ตอนนี้อบอุ่นซะงั้น ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปในตอนที่แล้ว ตอนนี้เรื่องดีๆๆเริ่มกลับมาแล้ว 55555
แต่ๆๆๆ ยังไม่ถึงตอนกลับบ้านเล่าเรื่องหนังโป้เลย แอบมีหวังว่าจะได้อ่านในตอนนี้

boonchan6

ขอบคุณครับ

winwin2

ขอบคุณครับ

OakyDogie

เย้ !!! พี่เค้ากลับมาแล้ว  ได้อยู่กับคนที่เรารักเนี้ยหละสุขสุดๆ เลยเนาะ /  กิน-เที่ยวสนุกเลยตอนนี้ อิ๊ๆ

lekthai

น่ารัก ห่วงใยกัน

guide01

ขอบคุณมากนะครับ

ว่พยส

ขอบคุณ

Joechin

Happy มีความสุขตามกันเลย

pai_2552

ขอบคุณครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

aries0

ขอบคุนครับ อ่านแล้ว อบอุ่นมาก ชอบที่พี่พูดว่า กุ้งตัวน้อย 55555 ฟังแล้วรู้สึกดีมากๆ รู้สึกแบบเด็กๆดีครับ
เพลงกับความรักไม่ว่ารักแบบไหนเป็นสิ่งคู่กันจริงๆครับ  เล่าเรื่องราวในอดีต ระลึกความทรงจำเก่าๆได้จริงๆ เพลงที่ผมเคยฟังกับเจ้าตัวเล็กของผม ผมยังเก็บไว้ทุกเพลงไม่ว่าในรถ หรือโทรศัพท์ของตัวเล็กที่ผมเก็บไว้ ไว้ทุกที่เลย 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีครับ

ROSY712

ขอบคุณครับ

takeshi

ขอบคุณครับ

Toyoza

ขอบคุณครับ