|
ตอนที่1 รักของ(บี)
สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องเล่าของเพื่อนผมมาเล่าให้ฟัง คือวันนั้นเรานัดแฮงเอ้ากัน และในกลุ่มผมพอดื่มกันไปได้สักพักเราจะเล่นเกมส์กัน จนต่างคนต่างเมา พวกผมเลยเพ่งเล็งไปที่เพื่อนที่เมาที่สุด เพราะเวลามันเมาถามอะไรตอบหมดเลย พวกผมเลยหลอกล่อถามคนเมากัน เพื่อนผมชื่อบีครับ ด้วยความที่เป็นคนที่ขี้เงี่ยนมาก และชอบแบบวันไนท์สแตน วันนั้นมันบอกว่านัดเด็กไว้และขับรถไปรับ คือน้องเขาตรงสเป็กมันทุกอย่าง อายุห่างกัน 2-3ปีเอง แถมเป็นคนที่ขี้เงี่ยนแบบเดียวกับมัน มันเล่าว่าตอนแรกไม่เคยคิดจะนัดเจอหรอกเพราะเหมือนน้องเขาดูเขินอาย ได้แต่คอลว่าวปกติ จนเล่นกันไปหยอดกันมาเลยแบบอยากนัดเจอกันสักครั้ง โดนที่น้องเขาก็ไม่รู้ว่าเพื่อนผมเนี่ย ถ้าเจอแล้วจะไม่มีการนัดซ้ำสองแน่ๆ พอไปถึงที่ห้างก็เจอน้องเปา มันบอกพอเจอตัวจริงน้องเขาตรงสเป็กมันทุกอย่าง มันเลยพาน้องไปกินข้าวดูหนัง และไปส่งน้องเขาที่หอ มันบอกว่าแผนตอนแรกคือพาน้องเขาไปตั้มเลย แต่พอเจอกับกลัวสะงั้นว่าถ้ามีอะไรกับน้องเขาแล้ว จะไม่มีครั้งที่สองต่อ มันบอกพอรถจอดน้องก็เหมือนมีที่ท่าไม่อยากลง น้องเปาให้มันขับเลยไปอีกสองซอย ซอยนั้นเป็นซอยเปลี่ยวไม่มีรถสันจอน เพราะเป็นหมู่บ้านร้างเหมือนคนซื้อทิ้งไว้เก็งกำไรกัน พอรถจอดมันเลยเลยประกบจูบน้องเปา มันรู้ว่าน้องเปาต้องการอะไร แต่มันทำแค่อมให้น้อง จนน้องเสร็จมันก็วนรถมาส่งน้องที่หน้าหอแบบเดิม น้องก็แบบอยากมีอะไรกับมันนะแต่แบบมันยังไม่พร้อม หลังจากวันนั้น น้องเปาก็ติดมันแจเลย เพราะต่างคนก็ต่างถูกใจกันแต่เพื่อนผมมันกลัวไง มันดันมีมีรักฝังใจเลยไม่ค่อยกล้าที่ก้าวผ่านความสัมพันธ์ จนมันคิดอยากจะถอยห่างพยายามแบบตอบบ้างไม่ตอบบ้าง จนเหมือนทางน้องเขารู้ตัวอ่ะว่ามันถอยมาก้าวนึง แต่แล้ววันนึงมันพาแม่ไปซื้อของเข้าบ้าน ดันไปเจอน้องเปามากับแม่เขาโลกกลมที่ว่าแม่มันกับแม่น้องดันเป็นเพื่อนกันวันนั้นเลยกลายเป็นว่า สองแม่ดันไปช็อปปิ้งทำให้มันกะน้องเปาต้องเดินตามแถมน้องมันเหมือนดีใจที่ได้เจอบี ยิ่งพอแม่เป็นเพื่อนกันบีมันก็เริ่มคิดหนักกว่าเดิม มันกลัวแค่ถ้ามันรักน้องเขาจริงๆมันจะไม่เป็นแบบที่ผ่านมาใช่ไหม "พี่บีจบจากคณะอะไรนะ"แม่ของเปาถามขึ้นมา "อ่อ ผมจบคณะ XXXXX ครับ" "เรียนคณะเดียวกับเปาเลยลูก" "ใช่ครับแม่ แบบนี้ถ้าเปาไม่เข้าใจตรงไหน พี่บีสอนเปาได้ไหมครับ"เด็กนี่มันร้ายครับ "ได้สิลูก น้องเปามีเบอร์เจ้าบีมันยังหล่ะ มาๆเดี๋ยวป้าจดให้"แม่บีก็รีบจดเบอร์ให้เปาอย่างไว ด้วยความที่ว่ามันสองคนรู้จักกันก็จริง แต่ติดต่อกันผ่านแค่ไลน์ ยังไม่ได้แบบรู้จักตัวตนกันมากนัก คอนแทคต่างๆเลยยังไม่ได้มี หลังจากที่เดินซื้อของกันเสร็จตอนแรกว่าจะไปกินข้าวกันแต่เหมือนแม่ของเปากับแม่ของบีจะนัดเพื่อนไว้เลยจะแยกย้ายกันโดยให้เปาไปกะบีแทน ส่วนแม่ๆก็ไปตามนัดกับเพื่อนอีกที ตอนแรกบีมันมีท่าทีอึกอั่กแปลกๆจนเปามันจับสังเกตได้ "ถ้าพี่ไม่สะดวกผมกลับเองก็ได้ครับ" "พี่ไปส่งได้ครับ หอเดิมนะ" "ไม่ใช่ครับ แต่เป็นบ้านพี่" "หืมบ้านพี่" พอเปาพูดจบมือถือของบีก็ดังขึ้นมาทันทีเลย "บีพาน้องเปากลับบ้านเราก่อนนะลูก เดี๋ยวขากลับป้านีย์ไปส่งแม่จะแวะรับน้องกลับด้วย" "อ่อได้ครับแม่ แต่..." "ไม่มีแต่ลูก ดูแลน้องดีๆด้วยหล่ะ" "ครับแม่" บีวางสายจากแม่เสร็จก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี "เรามีแพลนจะไปไหนหรือเปล่าเปา" "ไม่มีนะพี่บี" ระหว่างทางกลับบ้านของบี มีแต่เสียงเพลงที่เปาเลือกเปลี่ยนไปมา โดยที่บีเอาแต่เงียบถ้าเปาไม่ถามบีก็ไม่ตอบ พอมาถึงบ้านบีก็ให้น้องรอที่ห้องรับแขก ส่วนบีขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอบีกำลังเปลี่ยนชุดอยู่ก็มีคนมากอดที่ด้านหลัง "เฮ้ย..." "ผมเองครับ" "เล่นอะไรเนี่ยเปาพี่ตกใจหมด" "ก็เปาคิดถึงพี่นี่ครับ ตั้งแต่วันนั้นพี่ก็เล่นหนีหายไปเลย เปาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเปาทำอะไรผิด"น้องมันพูดจบก็น้ำตาค่อยๆไหล บีเองก็ทำอะไรไม่ถูก "เปาหยุดร้องก่อนนะ และก็เลิกกอดพี่ก่อน พี่จะใส่เสื้อผ้า" "ก็มันน่าน้อยใจไหมหล่ะครับ ผมคิดว่าเราทั้งคู่จะพัฒนาเป็นแฟนกันได้ แต่อยู่ๆพี่ก็เริ่มถอยห่างออกไป" "คือ...พี่...เอ่อคือ...พี่" "พี่ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ เปารู้ เปารู้ทุกเรื่องของพี่" "เปารู้อะไรมา ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม แต่ขอให้พี่ใส่เสื้อผ้าก่อน"ทั้งตัวของบีใส่แค่กางเกงในตัวเดียว "ไม่ต้องใส่หรอกพี่บี เดี๋ยวพี่ก็ต้องถอด" "ทะลึ่งใหญ่หล่ะน่ะเราน่ะ" "ผมไปรอพี่ข้างล่างนะ รีบลงมาหล่ะก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจปล้ำพี่แทน" "ไอ้เด็กบ้า"เปาเอามือมาบีบเป้าบี "เปาสั่งไรมากินนะพี่บี เปาหิว" "ตามใจเราเลย" เปาเดินออกจากห้อง บีก็ถอดกางเกงในออกและใส่เสื้อยืดกับกางเกงบอลลงมาคุยกับน้องมันข้างล่าง เอาจริงๆพอมาเจอน้ารัตน์(แม่ของเปา) ทำให้บีมันคุ้นๆเหมือนเคยเล่นกับลูกของน้าเขาแต่ลูกน้ารัตน์ในความทรงจำของบีคือน้องซา เด็กที่ใส่แว่นแล้วชอบเล่นกับเขาสมัยเด็กน้องซาจะติดเกมส์มาก บีก็เคยเป็นเด็กติดเกมส์มาก่อนแต่ช่วงมอปลายมีแฟนก็เลยห่างๆจากน้องซาไป แถมพอเลิกกับแฟนคนนั้นก็ทำให้บีฝังใจไม่เคยเปิดใจรับใครเข้ามาเลยก็ว่าได้ "เปาสั่งไรไปอ่ะ"บีที่เดินลงมาถามน้องเปาไป "เปาสั่ง สุกี้ไปครับ เปาจำได้ว่าพี่บีชอบกิน" "มะเงกสิ กลับหอไหมเปาพี่ไปส่ง" "ไล่ตลอด เอ๊ะอ่ะ ไล่ผมตลอดเลย" "ก็เรามันชอบกวนประสาทนะสิ" "ผมพูดจริงๆ ทำไมหรือ พี่บีกินไม่ได้หรอครับ" "อ่อเปล่าๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปหุงข้าวก่อน เผื่อแม่กลับมาจะได้กินด้วยกัน" "ไม่ต้องหรอกพี่บี เปาโทรถามเเล้ว กว่าแม่กับป้านีจะกลับมาดึกครับ" "ดึกเลยหรอ งั้นพี่หุงข้าวกินกับเรามื้อเย็นก็ได้" บีมัวแต่เข้าครัว เลยไม่รู้ว่าอาหารมาส่งสักพักแล้ว จนเปาต้องเดินมาตามให้ไปกินด้วยกัน "พี่บีไปกินข้าวกัน" "เปาไปล้างมือก่อนเลยแล้วค่อยมากิน" ทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวตรงโซฟา บีเปิดซีรีย์ดูไปด้วย พอกินเสร็จเปาก็ช่วยบีล้างจาน จนทั้งคู่ออกมานั่งเล่นกันที่โซฟา บีที่นอนตอบแชทเพื่อนๆอยู่ เปาก็กระโดดมานอนทับด้วย "พี่บีไม่ใส่กางเกงในหรอครับ" "นี่ๆ เอามือออกด้วย ไม่ว่าอะไรเอาใหญ่เลยนะเราน่ะ" "ก็อยากสำรวจของจริงบ้างนี่ เห็นแต่ในจอ" "เปาอย่าเล่น เดี๋ยวมันตื่น" "ตื่นก็ดีสิครับ เปาทำให้นะ" "ไม่เอาน่าเปา ไม่เล่นแบบนี้" แต่เปาไม่ยอมฟังเล่น ล้วงไปจับ ค่อยๆชัก "อ๊า เปา โอ๊ย เปาทำไร มันสกปรก" อยู่ๆน้องมันก็จับของบีอมเข้าไปสะอย่างนั้น "เปาเก็บฟันด้วย โอ๊ะ อ๊ะ แบบนั้นแหละครับคนเก่ง" เปารู้ต้องทำยังไง จึงค่อยๆระเรี่ยดทีละน้อย พอช่วงจังหวะที่บีใกล้จะเสร็จอยู่ๆเปาก็หยุดทุกอย่างแบบดื้อๆ "อ้าวหยุดทำไมอ่ะเปา พี่จะเสร็จแล้วนะ" "ผมมีคำถามจะถามพี่ครับ" "ถามว่า..." "เป็นแฟนกับน้องเปาไหมครับ ถ้าไม่พี่ทำต่อเองนะ" "....."บีก็คิดหนักเลยก็ว่า ใจจริงอยากเป็นแฟนน้องแต่กลัวก้าวผ่านปมในใจไปไม่ได้ "ช่างมันเถอะครับ" กลายเป็นว่า บีไม่เสร็จเพราะมันแต่คิดว่าจะตอบน้องยังไงดี แต่เปารู้ว่าบีลังเลเพราะอะไร เลยนั่งปรับความเข้าใจกัน เปารู้ทุกอย่างที่เป็นตัวบี ขนาดตามเรียนที่มหาลัยเดียวกันคณะเดียวกัน บียังจำเขาไม่ได้เลย จนเปาต้องเฉลยว่าเขาคือน้องซา ที่เป็นเพื่อนเล่นกับเขาสมัยเด็กๆที่ตามเขาต้อยๆๆ ขนาดบีมีแฟนเปายังแอบมองอยู่ห่างๆเลย "เดี๋ยวแล้วทำไมเราไม่บอกพี่หล่ะ ว่าเราคือน้องซา" "พี่เองนั้นแหละที่ไม่สังเกตุอะไรเลย" "เนี่ยแว่นก็หายไป แถมแก้มกลมๆก็หายไปด้วย โอ๊ยตีพี่ทำไมเนี่ย" "มันน่าโดนไหมหล่ะ พอรู้ว่าผมเป็นใครหล่ะทำมาเป็น" "ก็พี่ไม้รู้นี่ แสดงว่าไอ้เด็กแว่นที่เคยเอาดอกไม้ให้พี่เมื่อสองปีก่อนคือเราหรอเปา" "ใช่ครับ เปาเอง" "พี่ขอโทษนะ" "พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกเปารู้ เพราะอะไร แต่พี่ให้โอกาสเปาได้ไหม พี่เล่นปิดโอกาสตัวเองแบบนี้" "คือพี่ ..." "พี่ไม่ต้องคิดเลย เปาขอแค่พี่เลิกวันไนท์กับคนแปลกหน้าได้ไหม" "เปารู้หรอ โอ๊ย อย่าบีบไข่พี่ดิเปา" "มันน่าโดนไหมหล่ะ พี่รู้ไหมตั้งแต่ที่พี่คบกับพี่นายและพอพี่เลิกกันผมหวังว่าพี่จะรักผมบ้าง จะจำน้องคนนี้ได้บ้าง" "พี่ขอโทษ" "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษ ช่างมันเถอะ" "ไม่ได้เปา คือจริงๆแล้วพี่ก็ชอบเปานะ แต่พี่แค่กลัวแค่นั้นเอง โอ๊ยอย่าบีบเดี๋ยวก็ไม่ได้ใช้หรอก" "แล้วใครจะใช้ของพี่หล่ะ ทีอย่างนี้ทำมาพูดดีนะ" "อย่างที่พี่บอกอ่ะ พี่รู้สึกดีกับเปานะ แต่ที่พี่ไม่มั่นใจเพราะพี่กลัวเปารับไม่ได้ไง ที่ช่วงนึงพี่ไปเรื่อยขนาดนั้น นั่นแหละที่พี่กลัว" "อ้าว ไม่ใช่เพราะพี่กลัวว่าผมจะเป็นแบบพี่ชายเขาหรอ ที่อยู่ๆทิ้งพี่ไป" "นั่นก็ส่วนนึง แต่ด้วยเพราะเปารู้ อีกด้านของพี่ไง พี่เลยกลัวเปารับไม่ได้" "ผมอ่ะรับได้ เพราะผมรักพี่ไปแล้วไงพี่บี" "งั้นเป็นแฟนพี่นะครับ น้องเปา" "ขอผมคิดดูก่อน แต่มีข้อแม้นะ" "โห จะให้พี่ทำไรพี่ทำให้หมดเลยครับ" "เอามือถือพี่มา เดี๋ยวเปาจะบล็อคให้หมดเลย" สุดท้าย บีมันก็ต้องยอม เพราะตอนนี้เปามันมีแต้มต่อ เรื่องที่เรื่องผมเล่ามาให้ฟังยังไม่จบแค่ตรงนี้หรอกครับ พอดีผมลืมๆบ้างช่วงไปบ้างเลยให้มันพิมมาเล่าให้ฟัง ทุกคนอยากอ่านพาร์ทต่อไหมครับ ผมจะได้ให้เพื่อนผมพิมพ์มาเลย เพราะมันก็อย่าเล่าด้วยแหละ สาเหตุที่มันเมาวันนั้นก็เพราะน้องเปาไม่ยอมให้ทำการบ้านด้วย ก็เพราะน้องเขาทำโปรเจ็คจบด้วยมันเลยงอนๆน้องเขา แต่พอน้องเขาโทรเข้ามาก็ทำเป็นเล่นตัวน้องเปาเลยต้องขับรถมารับกลับบ้าน ส่วนพวกผมนั้นเป็นเพื่อนที่ดีครับ หยิบมือถือมาถ่ายคลิปมันไว้ เอาไว้ส่งไปแกล้งมันตอนที่มันตัดพ้อน้องเปา
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าครับ
| 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-6-15 15:03:36
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2022-6-15 15:36:28
โพสต์ 2022-6-15 20:27:17
