หมาป่าขี้เงี่ยน PT37 เสียวหลังเสร็จงานกับรุกควยใหญ่ (อาร์ทพสุ)

Kantanaty

เลิฟ

เดซี่

     เลิฟเดินเข้ามาในห้องเรียน เดินไปนั่งที่ที่ของตัวเอง มองไปที่โต๊ะข้างๆ น่าแปลกที่เดซี่ยังไม่มา ทั้งที่ปกติเดซี่จะมาถึงก่อนเลิฟเสมอแท้ๆ แต่ดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะเดซี่นั้นดูสดใหม่เหมือนถูกเอามาเปลี่ยน สงสัยจะมาแล้วไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง ''เลิฟ'' เลิฟหันไปมอง เพื่อนอัลฟ่าคนหนึ่งในห้องเดินเข้ามาหา ''ว่าไง มีอะไรหรอ'' ''อะ'' เพื่อนคนนั้นยื่นนมกล่องหนึ่งมาให้ ''ให้เราหรอ'' ''อืม ชอบก็บอกด้วยนะ''  ''ชอบสิ เราชอบนมรสสตรอเบอร์รี่มาก ขอบคุณมากนะ'' เลิฟยิ้มให้ เพื่อนคนนั้นเดินกลับไปนั่งตรงกลุ่มตัวเองด้วยท่าทางที่เขินอาย เพื่อนในโต๊ะแซวเพื่อนคนนั้นกันใหญ่ เลิฟถอนหายใจ คงเพราะวันนั้นที่เลิฟฮีทสินะ เรื่องที่เลิฟเป็นโอเมก้าแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน ตอนแรกเลิฟกลัวว่าตัวเองจะถูกรุมรังเกียจและรังแก แต่มันกลับตรงกันข้าม ก่อนหน้านี้เลิฟทำเรื่องที่น่าทึ่งไว้หลายอย่าง ทั้งเป็นคนมีฝูงที่อายุน้อยที่สุด เป็นเด็กเกรด10เพียงไม่กี่คนที่ได้อยู่คลาสA  ไหนจะเรื่องการออกปฏิบัติการโค่นฝูงเขี้ยวพยัคฒ์ที่ทำให้ฝูงROMEมีชื่อเสียงขึ้นมาอีก ผู้คนต่างปลื้มเลิฟกันมาก พอได้รู้ว่าเลิฟเป็นโอเมก้าพวกอัลฟ่ายิ่งหลงเลิฟไปกันใหญ่ เพราะเลิฟเป็นโอเมก้าที่กลิ่นหอม ตัวเล็กหน้าสวย นิสัยดีอ่อนโยนกับผู้คนรอบข้างอยู่เสมอ เลิฟเองก็รู้สึกดีที่ผู้คนรอบข้างปฏิบัติกับเลิฟดี แต่เป้าหมายจริงๆของพวกนั้นก็คงแค่ร่างกายของเลิฟนั่นแหละนะ จริงๆมันอันตรายกว่าตอนแรกที่คนไม่ค่อยยุ่งกับเลิฟด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าอัลฟ่าพวกนี้จะนึกคึกจับเลิฟกดขึ้นมาตอนไหน ต้องระวังตัวมากกว่าเดิม วันนี้เลิฟฉีดยาคุมกำเนิดและยาระงับฮีทมาด้วย จะให้เป็นแบบวันนั้นไม่ได้เด็ดขาด แม้แต่เด็กห้องข้างๆยังเดินผ่านมาเพื่อดูเลิฟเลย คงเพราะในโรงเรียนนี้ไม่ค่อยมีโอเมก้าเรียนอยู่ด้วยแหละมั้ง ถึงมีส่วนใหญ่ก็ไม่เปิดตัวกันจนเรียนจบ ''มาแล้วหรอ'' เดซี่เดินเข้ามาในห้อง ''ไปไหนมาหรอ'' ''ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ'' เดซี่นั่งลง กวาดดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะลงไปที่พื้น เลิฟมองอย่างสงสัย ''เราอยู่คลาสAกันแล้ว ทำไมถึงได้มาห้องเรียนนี้กันล่ะ'' ''จริงด้วย ย้ายกันเถอะ'' ''เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ'' เดซี่ยิ้ม ''ช่วงนี้เลิฟกับฝูงเป็นยังไงบ้างหรอ'' ''ทำไมหรอ'' ''แค่อยากถามไว้น่ะ เลิฟมีประสบการณ์ฝูงมากกว่าทุกคนเลยนะ เราต้องรอเรียนจบแน่ะ'' ''ก็ดีนะ ทุกคนรักกันดี ทำงานเข้ากันได้ด้วยดี'' ''แล้วหลังจากที่ไปสู้กับฝูงเขี้ยวพยัคฒ์เนี่ย มีภารกิจอื่นอีกหรือเปล่า'' เลิฟไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นว่าเป็นเดซี่ ปกติก็เล่าให้กันฟังตลอดอยู่แล้วเพราะเดซี่ก็ไม่เคยเอาไปบอกใครต่อ ''ต้องออกโค่นฝูงอีกน่ะ'' ''ฝูงไหนหรอ'' ''มัจฉาพิโรธ'' เดซี่ตาโต ''เดซี่รู้จักหรอ'' ''อ๋อ ไม่หรอก แต่ชื่อคุ้นๆนะ'' ''เห็นว่าจ่าฝูงมีชื่อเสียงพอสมควรเลยแหละ'' ''แล้วจะไปกันวันไหนหรอ'' เลิฟกำลังจะบอกว่าพรุ่งนี้แต่พอมองตาของเดซี่ก็เปลี่ยนใจ ''แผนการยังไม่ชัดเจน เราเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันน่ะ'' ''อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก'' เดซี่ลุกขึ้น ''ไปที่ตึกคลาสAกันเถอะ'' ''อื้ม'' ทั้งคู่เดินออกไปจากห้อง เลิฟหันหลังกลับไปมองดอกไม้ที่เดซี่ทิ้งเอาไว้      ทั้งคู่เดินมาจนถึงตึกA ที่นี่มีความหรูหรามากกว่าตึกอื่นๆมากอย่างเห็นได้ชัด มีทั้งห้องซ้อมส่วนตัวขนาดใหญ่ ฟิตเนสไว้ออกกำลังกาย สระว่ายน้ำส่วนตัวเฉพาะคลาสA โรงอาหารส่วนตัวไม่ต้องเบียดเสียดกับใคร ''หรูจัง'' เลิฟมองไปรอบๆ ''นั่นสิ'' ทั้งคู่เดินขึ้นมาจนถึงห้องเรียนเกรด10 ''เลิฟเข้าไปก่อนเลยนะ'' ''ทำไมไม่เข้าไปพร้อมกันล่ะ'' ''เราเพิ่งนึกได้ว่าลืมดอกไม้น่ะ เดี๋ยวเรามา'' เลิฟตบบ่าของเลิฟ กลิ่นตัวที่ออกมาไม่ใช่กลิ่นดอกไม้แบบที่คุ้นเคย แต่กลับเป็นกลิ่นเหมือนดอนโคลน เดซี่เดินหายไปอย่างรวดเร็วโดยที่เลิฟไม่ทันได้เรียก เลิฟเปิดประตูเข้ามาในห้อง ราฟนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ เงยหน้าขึ้นมามองเลิฟแล้วยิ้มให้ ''อ้าว เลิฟ'' ''ไง'' เลิฟนั่งลงที่ด้านหน้าราฟ ''ยินดีต้อนรับสู่คลาสA ที่นี่ไม่มีไรหรอก น่าเบื่อจะตาย'' ราฟนอนต่อ เลิฟขำ เดซี่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ''เอ้า มาแล้วหรอ'' เลิฟทำหน้างง ''ก็เจอกันไปแล้วนี่'' ''หืม'' เดซี่วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างเลิฟ ''แต่เรามานานแล้วไม่เจอเลิฟเลยนะ'' ''ไม่ได้กลับไปเอาดอกไม้ที่ห้องเก่าหรอ'' ''ใช่ ก็เมื่อเช้าเรามาแล้วเข้าห้องผิด เข้าห้องเดิมไปเพราะชิน แล้วอาจารย์มาเรียกตัวกระทันหันเลยวางดอกไม้แล้วไปหาอาจารย์ก่อน กลับไปเอาแล้วก็มาที่นี่เนี่ย'' ''แย่ล่ะสิ'' เลิฟกุมขมับ ''อะไรหรอ'' ''เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก'' คุณครูเดินเข้ามาพอดี เลิฟรีบเอาหนังสือขึ้นมาตั้งใจเรียน ถ้าเดซี่บอกว่าเพิ่งเจอเลิฟ แล้วก่อนหน้านี้ไม่ใช่เดซี่งั้นหรอ ยังดีที่เลิฟไม่ได้เล่ารายละเอียดแผนอะไรไป ในห้องเรียนคลาสAมีนักเรียนอยู่น้อยกว่าที่เลิฟคิด แต่ละคนดูมีบุคลิกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ที่เหมือนกันคือดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย การเรียนการสอนเหมือนที่ห้องคลาสอื่นหมดทุกอย่าง ที่ต่างคงจะเป็นความสะดวกสบายและความเป็นส่วนตัวสินะ หลังจากเลิฟคลาสทั้งสามเดินลงมาจากตึก ''เดซี่'' ''หืม'' ''กลับไปเรียนที่ห้องเดิมกันมั้ย'' ''ไม่ชอบที่นี่หรอ'' ''มันก็หรูดี แต่ความรู้สึกเหมือนไม่ใช่ห้องเรียนเลย เราอยากอยู่ในห้องที่สนุกกว่านี้มากกว่า'' เดซี่ยิ้ม ''อืม เราก็เหมือนกันแหละ งั้นตเรากลับไปเรียนห้องเดิมกัน'' บรรยากาศของคลาสAนั้นซีเรียส ทุกคนดูจริงจังและแก่งแย่งแข่งขันกันเป็นที่1 ''ราฟ ไปกิ...'' เลิฟหันไปแต่ราฟไม่อยู่แล้ว ''ราฟหายไปไหนอะ'' ''ไม่รู้เหมือนกัน แต่รายนั้นปกติก็เป็นงี้อยู่แล้วนี่ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ เดี๋ยวโรงอาหารจะเต็มซะก่อน'' ''อื้ม'' ทั้งคู่ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันแล้วกลับไปเรียนที่ห้องเดิม หลังจากเลิกเรียน ทั้งคู่เดินกลับบ้านด้วยกันไปตามทางเดินยาว ''คนในโรงเรียนรู้หมดแล้วสิว่าเลิฟเป็นโอเมก้า'' ''น่าจะแหละ'' ''แล้วโอเคมั้ย'' ''อืม เราโอเค'' ''ถ้ามีใครรังแกมาบอกเรา เดี๋ยวเราจะจัดการให้เอง'' เลิฟขำ ''ขอบคุณนะ'' ทั้งคู่เดินมาจนถึงทางแยก ''งั้นเจอกันนะ'' ''เจอกันๆ'' เดซี่กับเลิฟแยกกันไปคนละทาง ระหว่างที่เดซี่เดินอยู่เดซี่ไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่ในตรอกแคบๆมืดๆ ผู้ชายคนนั้นเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ''ฮัลโหล พวกมันรู้ตัวแล้วครับว่าฝูงพวกเรากำลังจ้องเล่นงานพวกมันอยู่ จะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ'' เลิฟกลับมาถึงบ้านฝูงในตอนเย็น ท้งตัวนั่งลงบนโซฟา คิดถึงเรื่องเมื่อเช้านี้ เดซี่ที่เลิฟเจอต้องเป็นตัวปลอมแน่นอน แต่ใครกันล่ะที่ปลอมตัวมา แถมยังถามเกี่ยวกับเรื่องฝูงอีก เลิฟลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เปิดตู้เย็นกะจะหาอะไรกินสักหน่อย เจอกับกล่องสีฟ้าคุ้นตา เลิฟเอาออกมาเปิด ตักเค้กออกมาใส่จาน มันคือเค้กเจ้าโปรดของเลิฟที่โฬมเคยซื้อมาให้กินเมื่อนานมาแล้ว หลังจากวันนั้นโฬมก็ซื้อมาตลอดไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คงจะชอบกินเหมือนกันแหละมั้ง แต่เห็นซื้อมาทีไรก็ทิ้งไว้ให้เลิฟกินทุกที เลิฟนั่งกินเค้กไปคิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ไป เลิฟตื่นเต้นมากกับการทำภารกิจครั้งนี้ ครั้งที่แล้วเลิฟทำได้ดีกว่าเดิมมาก หลังจากการสู้กับฝูงเขี้ยวพยัคฆ์เลิฟก็ไม่ได้หยุดฝึกฝน พัฒนาตัวเองอยู่ตลอด ครั้งนี้เลิฟก็จะทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ ไม่เป็นภาระของคนอื่น เลิฟคิดว่าครั้งนี้เลิฟคงไม่ได้เป็นตัวต่อสู้หลักอีกแน่ เพราะเป็นการสู้บนเกาะกลางทะเล เลิฟคิดว่าจะพยายามไม่สู้ถ้าไม่จำเป็นและหาโอกาสคอยฮีลทุกคน การใช้พลังฮีลของเลิฟนั้นสามารถใช้ติดต่อกันได้นานกว่าเดิมแล้วเพราะร่างกายของเลิฟที่แข็งแรงขึ้นจากการฝึกและออกกำลังกาย เลิฟเอาจานไปเก็บ ทำความสะอาดบ้าน ขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำเปลี่ยนชุด เอาการบ้านขึ้นมาทำพลางคิดถึงรูปแบบการต่อสู้ไปด้วย และเข้านอนอย่างรวดเร็วเพื่อเก็บแรงไว้ให้เต็มที่ พรุ่งนี้ต้องเหนื่อยมากแน่นอน

ราคาน

โฬม

อาร์ท

พสุ

     ทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าบ้านฝูงในตอนเช้า หมอกนั่งสูบบุหรี่อยู่บนหลังคาบ้านโดยมีรัมนอนตักอยู่ พสุกับอาร์ทยังมาไม่ถึง เลิฟเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว รถตู้สีดำคันหนึ่งขับฝ่าหมอกเข้ามา ราคานเดินไปดู รถตู้จอดลงที่หน้าบ้าน โฬมเปิดประตูรถลงมา ''นี่หรอที่มึงบอก'' ''อืม คันนี้แหละ จะใช้เป็นรถออกปฏิบัติการของฝูง'' ราคานขึ้นไปดูบนรถ ภายในนั้นกว้างกว่าที่เห็นจากภายนอก หลังรถมีแผงวงจรต่างๆมากมายและคอมพิวเตอร์ ''มีระบบจีพีเอสและโดรนเอาไว้จับตำแหน่งของศัตรูได้ คอมพิวเตอร์เอาไว้ใช้หาข้อมูล'' ''ไปเอามาจากไหนวะ'' ''กูเอาของที่บ้านมา'' ฝูงเริ่มมีความจริงจังกับการล่าอำนาจมากขึ้นทุกที แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะฝูงอื่นคงเตรียมการสู้รบมากกว่านี้อีก รถเก๋งสีขาวคันหนึ่งขับเข้ามา อาร์ทกับพสุลงมาจากรถ ราคานนับสมาชิกในฝูง ''มาครบแล้วสินะ'' ราคานปรบมือเรียกหมอก หมอกสลายร่างแล้วลงมารวมตัวขึ้นข้างล่าง รัมที่ตอนแรกนอนตักหมอกอยู่กลิ้งไหลลงมาจากหลังคาแต่เอามือยันพื้นไว้ทัน ''ไอหมอก ทำไมลุกไม่เรียกวะ'' ''มึงนั่นแหละนอนไม่รู้เวลา'' หมอกเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ เลิฟเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับกล่องแซนด์วิชใบใหญ่ ''เสบียงครบใช่มั้ย'' ราคานถาม ''ครับครับ'' เลิฟเอาอาหารไปวางเรียงกันที่หลังรถ ''ก่อนที่จะอธิบายแผนการ ใครมีคำถามอะไรมั้ย'' รัมยกมือ ''ทำไมต้องมาเช้าขนาดนี้ด้วย เราจะบุกโค่นพวกมันตอนทุ่มนึงไม่ใช่หรอ'' ''ใช่ แต่เราต้องเดินทางไปทะเลที่ต่างจังหวัดนะ ต้องใช้เวลาในการเดินทางพอสมควร เลยต้องออกแต่เช้าเพื่อไปถึงที่หมายก่อนเวลาลงมือ'' หมอกยกมือขึ้นบ้าง ''ว่าไงหมอก'' ''ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเราไม่แยกกันไปเองล่ะ ไปรวมกันแบบนี้ก็ถูกมันกำจัดทีเดียวสิ'' ''พวกเราแยกกันไปอันตรายกว่าอยู่รวมกัน ในแผนก็บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าพวกมันต้องการลอบโจมตีพวกเราทีละคน'' ''แต่คนที่จะถูกโจมตีก็มีแค่เลิฟนี่ เราก็ให้เลิฟไปกับคนเยอะๆก็ได้'' ''เลิฟเป็นเป้าหมายหลัก แต่ไม่ใช่เป้าหมายเดียว เข้าใจใช่มั้ย'' หมอกไม่ถามอะไรต่อ ''อีกอย่าง ลางสังหรณ์บอกว่าพวกมันรู้แล้วว่าพวกเรากำลังจะบุกโจมตีพวกมัน'' ''หรอวะ'' ''กูแค่สังหรณ์ใจน่ะ ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวเวลาจะคลาดเคลื่อน'' ทุกคนขึ้นไปบนรถ ที่นั่งด้านหน้าแถวแรกมีราคานเป็นคนขับ โฬมนั่งข้างๆ แถวที่สองเป็นพสุกับอาร์ทนั่งข้างกัน ส่วนพื้นที่ด้านหลังมีหมอก รัม และเลิฟ ''พร้อมกันหรือยัง'' ราคานถามสมาชิกทุกคนก่อนจะสตาร์ทรถขับฝ่าหมอกออกไป ขับลงมาที่ถนนใหญ่ มุ่งหน้าออกจากตัวเมือง ระบบจีพีเอสและคอมพิวเตอร์ด้านหลังเริ่มทำงาน ''หมอกคอยระวังให้หน่อยว่ามีใครน่าสงสัยตามมาหรือเปล่า'' ''ได้'' หมอกเดินไปนั่งลงที่หน้าแผงควบคุม ''หิว'' รัมบ่น เลิฟเปิดกล่องหยิบแซนด์วิชส่งให้ ''กินก่อนมั้ยครับ'' ''กินสิ'' รัมยื่นหน้าไปอ้าปากกว้างงับแซนด์วิชเข้าไปทั้งชิ้นจนเลิฟเกือบชักมือกลับไม่ทัน รัมหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเลิฟ ''ตกใจอะไรขนาดนั้นเล่า ไม่กินมือเข้าไปหรอก ถ้าไม่เผลออะนะ'' ''พี่รัม'' เลิฟต่อยไหล่รัมเบาๆ ทั้งหมดเริ่มออกจากตัวเมืองหลักมาไกลขึ้นเรื่อยๆ วิวสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไป ดูกว้างขวางและเงียบสงบ ''แน่ใจนะว่าพวกมันจะมารวมตัวกันวันนี้'' โฬมถามราคาน ''จากที่ใช้โดรนคอยสอดแนมบนเกาะ ทุกวันศุกร์พวกมันจะกลับไปมาอยู่ด้วยกันครบ หมอก กดปุ่มสีเขียวข้างๆจีพีเอส'' หมอกกดตามที่ราคานบอก ภาพบ้านพักตากอากาศขนาดใหญ่บนเกาะฉายขึ้นมา ''ตอนนี้โดรนกูยังไม่ถูกทำลาย'' บนเกาะมีพวกลูกน้องมันเดินอยู่ทั่วไปหมด ''พวกเราจะเข้าไปได้แน่หรอ พวกมันเยอะมากเลยนะ'' พสุมองจอ ''ได้สิ ถ้าให้รัมเปิดก่อน'' ''พร้อมมาก'' รัมถูมือกัดฟันพูดอย่างตื่นเต้น ฟ้าเริ่มมืดลง ทั้งหมดจอดรถที่ริมหาดแห่งหนึ่ง พระอาทิตย์กำลังตกพ้นขอบฟ้าสาดแสงสีส้มผ่านกระจกรถเข้ามา รัมและเลิฟมองพระอาทิตย์ตกผ่านกระจกอย่างตื่นตาตื่นใจ ''สวยจัง'' ราคานมองทั้งคู่แล้วยิ้มออกมา ''งานเสร็จแล้วจะพาเที่ยวทะเลนะ'' ''จริงดิ'' รัมหันมาทันที ''อืม ถ้าเรารอดกลับมาได้กันทุกคนนะ'' พสุมือสั่นเพราะความประหม่า อาร์ทกุมมือของพสุไว้แน่น พสุหันไปมอง อาร์ทยิ้มให้ ''คุณกังวลหรอ'' ''ก็นิดหน่อย'' ''ผมสัญญาว่าคุณจะไม่เป็นอะไร'' ''คุณก็ต้องไม่เป็นอะไรด้วยสิ'' อาร์ทยื่นหน้ามาจูบพสุเบาๆ ''ครับ เราจะไม่เป็นอะไร'' ราคานดูเวลา ''ใกล้ได้เวลาแล้ว ทุกคนดับจิตแล้วลงจากรถ''
     ทุกคนยืนอยู่ที่ริมชายหาด ''บ้านฝูงของพวกมันอยู่บนเกาะส่วนตัวไกลออกไปจากหาดนี้ รอบๆเกาะมีเรือของพวกมันลาดตระเวนอยู่ หมอก เข้าไปแล้วแสร้งเป็นพวกมัน เอาเรือกลับมารับทุกคนที่นี่ก่อน1ทุ่ม ทำได้ใช่มั้ย'' ''คิดว่าน่าจะได้'' ''ถ้าอย่างนั้น'' ราคานหันมาหาโฬม ''ให้เกียรติจ่าฝูงเลยครับ'' โฬมขำ ''เริ่มภารกิจโค่นล้มมัจฉาพิโรธได้'' ร่างของหมอกแตกกระจายออกเป็นกลุ่มควันสีดำก่อนจะลอยออกไป หมอกลอยมากลางทะเลอันกว้างใหญ่ เริ่มจับจิตสัใผัสหลายดวงได้ หมอกรู้แล้วว่าตัวเองกำลังเข้าไปใกล้เป้าหมายขึ้นเรื่อยๆ หมอกลอยมาจนเจอกับเกาะขนาดใหญ่เกาะหนึ่งที่ล้อมรอบด้วยชายหาด ก่อนจะเข้าไปถึงตรงกลางมีป่ารก ตรงกลางมีบ้านหลังใหญ่สุดหรูอยู่ พวกมือสังหารเดินกันให้ว่อนไปหมด หมอกลอยเข้าไปในพุ่มไม้ กระจายตัวลอยต่ำระดับพื้นดินมองหาเรือ จนกระทั่งเจอท่าเรือของพวกมัน หมอกลอยเข้าไปใกล้ ตรงนั้นมีพวกหน่วยลาดตระเวนกำลังนั่งคุยกันอยู่ หมอกซุ่มอยู่ในป่าใกล้พวกมัน ''เฮ้ย เดี๋ยวกูไปเยี่ยวก่อนนะ'' ''มึงจะกลับไปที่บ้านเลยหรอ'' ''ไกล ไอสัส เดี๋ยวต้องออกเรืออีก มึงก็รู้ว่าคุณไดม่อนแม่งเข้มงวดขนาดไหนเรื่องเวลา เดี๋ยวเยี่ยวแถวนี้แหละ'' พวกมันคนหนึ่งเดินมาตรงพุ่มไม้ใกล้ๆกับที่หมอกอยู่ ยืนรูดซิปฉี่อย่างไม่ระวังตัว ควันสีดำก้อนหนึ่งลอยขึ้นมาตรงคอของมันก่อนจะรวมกลุ่มกลายเป็นมือของหมอก ''อ่อก ออก'' มือของหมอกบีบคอมันแน่นจนมันขาดอากาศหายใจสลบไป หมอกเอาชุดของมันมาใส่ ติดเข็มกลัดรูปแมงมุมไว้ที่หมวก ค่อยๆเดินออกมาจากป่าให้ไม่น่าสงสัย ขึ้นไปบนเรือลาดตระเวนลำหนึ่ง ''มันใช้ยังไงวะ'' หมอกไม่เคยขับเรือมาก่อน วุ่นวายอยู่ตรงแผงวงจร สัมผัสได้ถึงใครบางคนที่เข้ามาข้างหลัง รีบหันไปง้างหมัดทันที ''เฮ้ยๆๆๆ ใจเย็นพ่อหนุ่ม'' เป็นพวกมันคนหนึ่ง ''มึงใครวะ ไม่คุ้นหน้าเลย องค์กรส่งมาใหม่หรอ'' ดูเหมือนพวกมันยังจับไม่ได้ ''ครับ'' ''มึงใช้เรือเป็นมั้ยเนี่ย กุเห็นมึงงงอยู่มาสักพักละ'' ''ไม่เป็นครับ'' ''มา กูสอน'' มันสอนวิธีการเปิดเครื่องยนต์รวมไปถึงการใช้ฟังก์ชั้่นต่างๆให้กับหมอก ''จำได้มั้ย'' ''จำได้ครับ ขอบคุณมาก'' หมอกล้อคคอของมันแน่นจนมันสลบ เตะมันจมลงทะเลไป เปิดเครื่องยนต์แล้วขับออกไปทันที ราคานสัมผัสได้ถึงหมอกที่กำลังใกล้เข้ามา ''ทุกคนเตรียมตัว'' ทุกคนมายืนรอ เรือที่หมอกขับพุ่งมาที่หาดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ''ทำดีมาก'' ราคานตบบ่าของหมอก ทุกคนขึ้นมาบนเรือ หมอกขับกลับไปที่เกาะนั้นอีกครั้ง ตอนนี้พวกมันเริ่มออกลาดตระเวนแล้ว เรือของพวกมันขับวนไปมา ''ทุกคนดับจิตและกลิ่นให้สนิท หมอกขับวนๆหน่อยให้กลมกลืนไปกับพวกมัน'' หมอกขับเรือวนไปมา เข้าบ้างออกบ้างให้ดูกลมกลืน ก่อนจะมาถึงเกาะ หมอกจอดเรือเทียบท่าเป็นลำแรก ''จากนี้ไปจะเป็นของจริงแล้วนะ'' ราคานบอกทุกคน ''กูเชื่อใจพวกมึงทุกคน'' โฬมยิ้มให้กับสมาชิกในฝูง ''ตาแผนขั้นแรกนะ ข้างนอกทั้งหมดนี้จะให้รัมจัดการ ถ่วงเวลาพวกมันไว้ให้ได้นานที่สุด ระหว่างนี้หมอกหาโอกาสเอาเรือสำราญของพวกมันออกไปเทียบท่าอีกฝั่งให้ได้ อย่าให้พวกมันมีทางหนี ทุกคนหลังจากกำจัดเป้าหมายของตัวเองแล้วให้ไปสมทบกับหมอกที่เรือสำราญ'' เรือลำอื่นเริ่มเข้ามาเทียบท่า ราคานหันมาหารัม ''เอาเลย'' รัมยิ้มกว้าง ''ได้เวลาตัวเอกออกโรงซะที''

รัม

     พวกหน่วยลาดตระเวนลงมาจากเรือ เดินเปิดเบียร์ยืนคุยกันอย่างสบายๆหลังจากเสร็จงาน ''ทำไมพวกเราต้องลาดตระเวนแบบนี้ทุกวันเลยวะ'' ''คุณไดม่อนเค้าเข้มเรื่องความปลอดภัยนี่หว่า'' ''แล้วเคยมีผู้บุกรุกมั้ย'' ''ไม่เคยหรอก ที่นี่มีหน่วยเรือลาดตระเวน รอบเกาะก็มีพวกทหารรับจ้างเดินกันเต็มไปหมด จะมีไอบ้าที่ไหนกล้าบุกมาล่ะวะ'' จิตสังหารที่อันตรายขั้นสุดผุดขึ้นมาจนพวกทหารรับจ้างทุกคนตกใจยกปืนขึ้นมองไปรอบๆ ''มึงสัมผัสได้มั้ย'' ''เออ จากที่ไหนวะ'' ไม่ว่าพวกมันจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นเจ้าของจิตสัมผัสนั้นเลย ''เฮ้ย แยกกั,,,'' ยังไม่ทันจะพูดจบหัวของมันคนนั้นก็หลุดจากบ่ากลิ้งมาที่เท้าเพื่อนของมัน ''เหี้ยอะไรวะ!'' พวกมันตกใจ ''ทุกคนตั้งการ์ด!'' พวกมันตั้งรับพร้อมโจมตี มีเสียงหัวเราะดังแว่วออกมาจากพุ่มไม้ ''ยิง!'' พวกมันทุกคนสาดกระสุนเข้าไปตรงนั้นอย่างไม่ยั้ง ''ตายห่าแล้วมั้ง เดินไปดูดิ๊'' พวกมันคนหนึ่งเดินไปตรงพุ่มไม้ แต่พอชะเง้อหน้าไปดูกลับไม่พบใคร หันหลังกลับไปบอกเพื่อน ''ไม่เห็นมี...'' หัวของมันขาดหายไปจากบ่า ''ไอเหี้ย! มึงออกมาสิวะ!'' ''จะให้ออกไปจริงๆหรอ'' ดวงตาสีเหลืองสว่างวาบออกมาจากความมืดบนต้นไม้ ''ยิง!'' พวกมันสาดกระสุนไปที่ต้นไม้ต้นนั้นทันที ฝูงนกบินหนีกันว่อน ''หายไปไหนวะ!'' ร่างหนึ่งกระโดดออกมาจากต้นไม้ลอยสูงอยู่บนอากาศ รัมหัวเราะเสียงดัง ดวงตาสีเหลืองเหมือนอสรพิษมองมาด้วยความหิวกระหาย ปากเปื้อนเลือดเปรอะไปทั่วหน้า ในมือถือหัวที่ถูกกัดกินไปครึ่งหนึ่ง รัมปาหัวนั้นใส่พวกมัน พุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วเหนือกระสุน ใช้มือที่มีกรงเล็บแหลมคมแทงทะลุท้องของพวกมันไปทีละคน พวกมันยิงปืนกันวุ่นโดนกันเองล้มตายกันไปเรื่อยๆ รัมหัวเราะอย่างบ้างคลั่ง เคลื่อนไหวเหมือนกับสัตว์ป่าที่เดาทิศทางไม่ได้ หมอกออกจากที่ซ่อน สลายตัวลอยเข้าไปที่เรือสำราญลำใหญ่ ''ลงไปๆๆๆๆ!'' พวกมันบนเรือรีบลงไปข้างล่างเพื่อช่วยสู้กับรัม หมอกอาศัยจังหวะนี้เข้าไปในห้องควบคุมเรือ เจอกับแผงวงจรที่มีความซับซ้อนอีกครั้ง ''ชอบหาย ใช้ไงล่ะวะเนี่ย'' หมอกมองไปเห็นคู่มือการขับ ''ปกติเค้าวางไว้แบบนี้กันหรอวะ'' หมอกเดินไปล็อคห้อง นั่งลงอ่านคู่มือนั้น ''ไปๆๆๆ!'' ทุกคนที่เหลือวิ่งฝ่าป่าเข้าไปในตัวบ้าน นั่งลงหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ พวกนักฆ่าวิ่งกันว่อนไปหมด ออกไปช่วยจัดการกับรัมที่หาด ''ถ้าออกไปมากกว่านี้เรื่อยๆรัมไม่ไหวแน่'' ราคานหันไปหาอาร์ท อาร์ทพยักหน้า เอามือประสานกัน ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีทอง ประตูบ้านและหน้าต่างทั้งหมดปิดตัวลงและล็อคไว้ ''เอาไงต่อ'' ราคานหันมาถามโฬม ''พวกการ์ดส่วนใหญ่ออกไปที่หาดหมดแล้ว พวกเราน่าจะเข้าไปได้ไม่ยาก'' ''งั้นไปกันเลยมั้ย'' ''ต้องจัดการกับพวกที่อยู่ตรงหน้าประตูนั่นก่อน'' ''เหวี่ยงผมออกไป'' พสุบอกโฬม ''ห้ะ'' ''เดี๋ยวผมล่อมันออกไปเอง'' ''มันอันตรายเกินไป'' อาร์ทห้ามไว้ ''ผมจะกลับมารวมให้เร็วที่สุด'' พวกมันเดินมาทางที่ทุกคนอยู่ โฬมจับแขนของพสุก่อนจะเหวี่ยงตัวพสุลอยออกไป ''เฮ้ย!'' ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วง ลอยทะลุเข้าไปในตัวบ้าน ''มีผู้บุกรุกเข้าไปในตัวบ้านได้แล้ว!'' พวกมันวิ่งหายไปอีกทาง ''พวกเราไปกันเถอะ'' ทั้งหมดไปที่ประตูหลัง อาร์ทเปิดประตูให้ทั้งหมดเข้าไปแล้วปิดลง พวกนักฆ่ามาเพิ่มเรื่อยๆอย่างไม่หมดไม่สิ้น ตอนนี้รัมตัวโชกเลือดไปหมด ศพกองกันเป็นเบือทั่วหาด ''นานทีๆได้ลับเล็บแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ'' พวกมันคนหนึ่งยิงตาข่ายออกจากมือลอยมาคลุมตัวของรัมให้นอนลงกับพื้น พวกมันหลายคนเข้ามาล้อมรัม ชี้ปืนเล็งมาทางรัม ''ใครส่งมึงมา'' ''ทำไมเค้าต้องบอกตัวเองด้วยล่ะ'' ''อย่ามาเล่นลิ้นนะไอสัส กูยิงทิ้งแม่ง!'' ''ใจเย็น เราต้องเอาข้อมูลจากมันก่อน มึงบอกมาว่าใครส่งมึงมา แล้วพวกกูจะพาไปหาคุณไดม่อน'' รัมขำเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงหัวเราะของรัมนั้นสยองจนพวกมันขนลุก จิตสังหารที่แผ่ออกมาทำให้พวกมันถอยหลังนี้ เส้นเลือดปูดออกมาที่ข้างหัว เส้นเลือดในตาสีเหลืองมองเห็นได้ชัดเจน รัมเหลือบตามามองพวกมัน สายตาของรัมน่ากลัวจนพวกมันแทบฉี่ราด ''พวกมึงเป็นร้อยยังตายกันหมด คิดจริงๆหรอว่าตาข่ายอันเดียวจะหยุดกูได้'' พูดจบรัมก็หายไปทันที รัมเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจนพวกมันไม่ทัน พวกมันงงไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ตัวของพวกมันทั้งวงจะขาดออกเป็นสองท่อน รัมเลียกินเลือดที่มือ ร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติ ''หมดหรือยังนะ ยังไม่หายสนุกเลย'' พสุวิ่งทะลุตัวบ้านออกมา ''นั่น!'' พวกมันสาดกระสุนมาทางพสุ กระสุนทั้งหมดทะลุตัวของพสุไป พสุวิ่งออกมาที่ชายหาด ''รัม!'' รัมหันมาแล้วยิ้มกว้าง ออกตัววิ่งทะลุตัวพสุพุ่งเข้าขย้ำพวกมัน พสุรีบวิ่งกลับไปที่ตัวบ้านทันที รัมเช็ดเลือดที่ปาก ''สนุกดีจังนะ'' น้ำหยดหนึ่งตกลงสัมผัสกับใบหน้าของรัม รัมเงยหน้ามองฟ้า เอามือยื่นออกไป ''ฝนตกงั้นหรอ'' ทางด้านของหมอกที่อยู่ในเรือ ยังคงหาวิธีเดินเรือลำนี้อยู่ มือของหมอกทั้งสองข้างลอยไปมาเปิดนั่นนี่ หมอกไม่ความจำเป็นที่จะต้องออกไปสู้ ยิ่งออกไปจะเกะกะรัมซะเปล่าๆ มีเสียงคนเดินผ่านหน้าห้อง ''ไม่ได้สู้นานแค่ไหนแล้ววะ'' ''ไม่รู้ดิ แต่กูจัดฝนให้ละ มึงเต็มที่ได้เลย'' ''ครั่นเนื้อครั่นตัวว่ะ'' พวกมันพูดหัวเราะคิกคักเดินผ่านไป รังสีและจิตสังหารของพวกมันนั้นบ่งบอกว่าไม่ใช่พวกนักฆ่าธรรมดา หมอกเดินไปตรงกระจกก่อนจะตัวแตกสลายกระจายเป็นควันทันที ดวงตาดวงหนึ่งกำลังจ้องอยู่ตรงกระจก ดีที่หมอกสลายตัวทันมันจึงไม่ทันเห็น ''อะไรวะมึง'' '''ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะ' พวกมันสองคนเดินออกไป ''ต้องรีบ'' หมอกรีบหาวิธีเดินเรือต่อ

แอม

     ทั้ง5เดินเข้ามาในบ้าน ในบ้านนั้นเงียบมาก คงเพราะการ์ดออกไปข้างนอกกันหมด ราคานสัมผัสได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งมากกว่าหนึ่่งคนในนี้ ''แยก'' ราคานกับโฬมเดินแยกไปอีกทาง อาร์ทพสุและเลิฟเดินไปด้วยกัน ''เจอแล้ว!'' พวกนักฆ่าเดินมาเจอทั้งสาม ยกปืนขึ้นกราดยิงมาทันที ดวงตาของอาร์ทเปล่งประกาย โต๊ะทั้งหมดตรงทางเดินเคลื่อนมาบังกระสุนเอาไว้ โคมไฟขนาดใหญ่บนเพดานร่วงลงมาทับพวกมัน ทางด้านหลังก็มีคนมาเหมือนกัน พสุดันเลิฟไปอยู่ตรงกลางก่อนจะพุ่งเข้าใส่พวกมัน พวกมันเปลี่ยนแขนเป็นมีดฟันใส่แต่ก็ทะลุผ่านตัวพสุไป พสุง้างมือต่อยพวกมัน ใช้ขายันหน้าท้องของพวกมันจนกระเด็น พวกมันอีกกลุ่มเดินมาสาดกระสุนใส่อีก ''จะไม่ไหวแล้ว ไม่มีของ'' จริงอย่างที่อาร์ทว่า นอกจากโต๊ะแล้วในทางเดินแทบไม่มีสิ่งของอะไรเลย โต๊ะเริ่มจะทนกระสุนไม่ได้  เลิฟมองลงข้างล่าง ''พรมครับ!'' ''อ้อ'' ดวงตาของอาร์ทเปล่งแสงสีทอง พรมที่อยู่ใต้เท้าพวกมันยกขึ้นจนพวกมันลอยล้มลง อาร์ทดันโต๊ะอัดใส่พวกมันไปติดกับกำแพงเลือดแตกกระจาย ดีดตัวพุ่งไปด้านหลัง ยื่นมือไปข้างหน้า ปืนของพวกมันที่ตายลอยขึ้นมาสาดไปทางพสุ ทะลุตัวของพสุไปโดนพวกมันที่กำลังสู้กับพสุอยู่ล้มตายลง ''คุณเป้นอะไรมั้ย'' ''ไม่เป็นไร เลิฟล่ะ'' ''ผมโอเค'' พสุมองศพบนพื้น ''พวกนี้แทบไม่มีพลังกันเลย'' ''พวกมันเลยมีจำนวนเยอะไง คงจะเป็นพวกนักฆ่าระดับล่างของแก๊งค์พวกมันที่ถึงตายก็ไม่เป็นไร ไม่งั้นคงไม่ส่งมาเยอะขนาดนี้'' ''เลิฟ...'' เสียงคุ้นหูดังขึ้น เลิฟรีบหันไปมอง ''เดซี่'' เลิฟได้ยินเสียงของเดซี่ มีคนเดินเลี้ยวไปที่มุมหนึ่ง ''เดซี่!'' เลิฟวิ่งออกไปทันที ''เดี๋ยว เลิฟ!'' พสุวิ่งตามเลิฟไปแต่กลับถูกกระแทกอย่างแรงที่หน้า อาร์ทรีบพุ่งเข้าไปรับ จมูกของพสุเลือดไหล ''เป็นอะไรมั้ยคุณ!'' ''ผมโอเค แต่เมื่อกี๊มันอะไรกัน'' ''อ้าว อาร์ท'' ผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งคู่ จิตสังหารที่แผ่ออกมานั้นดูน่ากลัว ''แอม'' ''ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอที่นี่ แหม พรหมลิขิตสินะเนี่ย'' แอมบิดตัวไปมา ''คุณรู้จักหรอ'' ''เคยรู้จักกันน่ะ'' ''เคยรู้จัก? โห ห่างเหินจังเลยนะ'' ''จะให้ใกล้ชิดแค่ไหนล่ะ'' ''เราเกือบจะได้แต่งงานกันแล้ว จะแค่เคยรู้จักได้ยังไง'' พสุหันมามองอาร์ท ''เรื่องนั้นผมไม่ได้เห็นด้วย มีแค่พ่อผมเท่านั้น'' ''อย่าทำเป็นไม่ชอบเลย แอมรู้ว่าอาร์ทก็ชอบแอมเหมือนกัน'' ''ผมไม่เคยชอบคุณ'' แอมมองพสุด้วยสายตาเหยียดหยาม ''อ๋อ คนดีๆอย่างแอมที่พ่อหาให้ไม่เอา แต่มาเกลือกกลั้วกับโอเมก้าชั้นต่ำแบบนี้อะหรอ'' เศษแก้วจากโคมไฟพุ่งเข้าใส่แอม บาดแก้มของแอมจนเลือดออก ''ระวังปากของคุณหน่อย'' อาร์ทมองด้วยสายตาดุดัน แอมยิ้ม ''นี่อาร์ทกล้าทำแอมหรอ'' ดวงตาของแอมเปลี่ยนเป็นสีเทา แอมอ้าปากกรี๊ดออกมา เสียงกรี๊ดของแอมนั้นดังและแหลมมาก พสุรีบเอามือปิดหู แรงดันจากเสียงของแอมทำให้พสุลอยไปติดกำแพง อาร์ทยืนบังคลื่นเสียงเอาไว้ให้ เสื้อของอาร์ทขาดรุ่ย แอมเงียบเสียงลง ''ค่อยโล่งคอหน่อย'' ''ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่'' ''พ่อแอมก็เป็นสมาชิกของแก๊งค์Black Spiderเหมือนกันกับไดม่อนนั่นแหละ อาร์ทเถอะ มาทำอะไรที่นี่'' ''ผมอยู่ฝูงROME'' แอมขมวดคิ้ว ''คุณไปเข้าร่วมกับพวกชั้นต่ำแบบนั้นทำไม มาอยู่กับผมสิ มีที่ให้คุณแน่นอน คุณจะได้เป็นคนใหญ่คนโตด้วยนะ ระดับอาร์ทแล้ว'' ''ผมขอปฏิเสธ'' ''ตาต่ำเรื่องคู่ก็พอแล้ว ไม่ต้องต่ำไปทุกเรื่องหรอกรู้มั้ย'' แอมกรี๊ดอีกครั้ง อาร์ทเอามือขึ้นยันคลื่นเสียงของแอม สิ่งของไม่สามารถลอยทะลุคลื่นเสียงนี้ไปได้ คลื่นเสียงนั้นเริ่มบาดแขนของอาร์ทจนเป็นแผล พสุลุกขึ้นยืน วิ่งทะลุคลื่นเสียงไปจนถึงตัวของแอม ง้างมือตบหน้าแอมอย่างแรงจนหน้าหัน ถีบยันหน้าท้องจนแอมไถลไปบนพื้น ขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวแอม ''อะไรเนี่ย'' ''ก่อนมาสู้ไม่ได้ดูหรอว่าอีกฝ่ายทำอะไรได้ อะไรก็ทะลุได้หมดแหละ แม้แต่คำเหยียดหยามของคุณก็ทะลุหูผมไปเหมือนกัน'' ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วงส่องสว่าง พสุยื่นมือทะลุเข้าไปในหน้าอกของแอม ถึงจะไม่รู้สึกอะไรแต่แอมก็นิ่งไม่ขยับ ''จะทำอะไร'' ''แค่อยากรู้ว่าใจของคุณมันเป็นยังไงแค่นั้นเอง'' พสุยิ้ม ''คุณ อย่า'' อาร์ทห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากให้พสุฆ่าคน การที่โอเมก้าฆ่าคนนั้นถือเป็นเรื่องผิดกฏหมาย ''มันเป็นภารกิจฝูง ไม่เป็นไรหรอกครับ'' พสุง้างหมัด ต่อยทะลุหัวของแอมลงไปกระแทกพื้น แอมตาค้างอ้าปากกว้าง หยุดหายใจไปชั่วขณะเพราะตกใจ พสุเอาเอามือทั้งสองข้างกลับออกมา ไม่ได้ทำอะไรแอมทั้งนั้น ''เชื่อผมเถอะ ว่าผมอยากจะฆ่าคุณมาก'' พสุเตะเข้าที่หน้าของแอมจนแอมสลบไป อาร์ทมองพสุอย่างทึ่งๆ ''อะไรคุณ'' ''เพราะงี้ไงผมถึงได้หลงคุณ'' ''เลิกจีบผมก่อน เลิฟหายไปไหน'' ''นั่นสิ รีบตามไปกันเถอะ'' ทั้งสองวิ่งตามเลิฟไป

มอป

     เลิฟเดินตามเดซี่มาตามทางเดิน เดซี่นั่งอยู่ที่พื้นสุดทางเดิน เลิฟรีบเดินเข้าไปหา ''เดซี่!'' ''เลิฟ ช่วยเราด้วย'' ''มาที่นี่ได้ยังไง'' ''วันนั้นหลังเลิกเรียนพวกมันจับเรามา มันจะใช้เราเป็นเหยื่อล่อเลิฟ แต่เราหนีออกมาได้'' เลิฟรู้สึกแย่ที่ทำให้เพื่อนต้องมาลำบาก ''เดี๋ยวเราออกไปที่เรือ'' ''มากันหมดเลยหรอ'' ''ใช่ รีบไปกันก่อนเถอะ'' เลิฟพยุงเดซี่ให้ลุกขึ้น ทั้งสองวิ่งออกมาตามทาง พวกการ์ดวิ่งมาดักเอาไว้ เดซี่ควักมีดออกมา พุ่งเข้าไปแทงคอของพวกมัน พวกมันเอามีดออกมาฟันเดซี่จนเลือดออกเลอะเสื้อ เลิฟวิ่งเข้าไปเตะเข้าที่สีข้างจนพวกมันล้มลง รีบพากันวิ่งหนีต่อ ''ไหวมั้ย'' เลิฟเอามือแต่ที่แขนของเดซี่ ดวงตาของเลิฟเปล่งแสงสีเขียวออกมา แต่จู่ๆก็เลิกรักษา ''เป็นอะไรหรอเลิฟ'' ''คุณไม่ใช่เดซี่'' ''พูดอะไรน่ะเลิฟ พวกมันกำลังจะมาแล้วนะ'' ''เดซี่ต้องไม่ปล่อยให้เสื้อเลอะแบบนี้ คงจะสร้างดอกไม้ออกมาซับเลือดแล้ว แล้วเดซี่ก็ไม่ใช้มีดด้วย ดอกไม้ของคุณอยู่ไหน'' เดซี่แสยะยิ้ม เลิฟรีบถอยห่างทันที ''ก็คนมันไม่ชอบดอกไม้นี่นา เฮ้อ รู้งี้เอาคนอื่นที่หลอกง่ายกว่านี้ดีกว่า'' ร่างของเดซี่กลายเป็นดินโคลนไหลลงไปกองกับพื้น ก่อนจะค่อยๆปั้นขึ้นมาเป็นโอเมก้าหุ่นล่ำที่ไม่ใส่เสื้อผ้า ''เจอกันอีกแล้วนะ'' มอปยิ้มกว้าง มอปเป็นนักฆ่าที่เคยสู้กับเลิฟที่บ้านฝูงเขี้ยวพยัคฆ์ ''คุณ'' เลิฟล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ''นี่ถ้าเมื่อวานบอกก่อนว่าจะมาวันนี้คงเตรียมตัวได้มากกว่านี้ล่ะนะ ไม่คิดว่าจะไหวตัวได้ทันนี่นา ดูภายนอกแล้วน่าจะโง่ๆแท้ๆ เฮ้อ'' มอปเอาดาบเล่มหนึ่งออกมา ''ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่ไม่มีประโยชน์ ได้เวลากำจัดทิ้ง'' มอปพุ่งเข้าใส่เลิฟ ง้างดาบขึ้นฟาดใส่เลิฟอย่างแรง เลิฟเอี้ยวตัวหลบ ย่อตัวดีดลอดใต้หว่างของของมอปไป ''ยังเร็วน่ารำคาญเหมือนเดิม'' มอปวิ่งตามเลิฟมาอย่างรวดเร็ว ใช้ดาบแทงติดกำแพง ชักดาบออกมาฟาดใส่เลิฟต่อ เลิฟควักมีดสั้นสีเขียวออกมาก่อนจะแทงเข้าที่สีข้างของมอป ''ไอสัสนี่!'' มอปกระแทกด้ามดาบใส่คางของเลิฟจนหน้าหงาย เลิฟหมนตุวหลบคมดาบของมอป ''แม่ง'' แผลที่ถูกมีดสั้นของเลิฟแทงนั้นไม่สามารถรักษาหรืองอกใหม่ได้ แขนของมอปยืดยาวปั้นตัวเองหลอมรวมเข้ากับดาบกลายเป็นดาบขนาดยักษ์ กวาดฟันไปตามทางเดินจนเละเทะ เลิฟย่อตัวกระโดดหลบดาบของมอปที่ฟาดฟันไปมาอย่างคล่องแคล่ว ตอนที่กลับไปที่องค์กรมอปถูกเพื่อนคนอื่นล้อเลียนเยอะมาก ว่าแพ้ให้กับเลิฟที่อ่อนแอที่สุดในฝูง มอปยอมไม่ได้และตั้งใจว่ายังไงวันนี้เลิฟก็ต้องตาย ''เลิก หลบ ซะ ที!'' มอปฟันลงมาอย่างแรง บาดขาของเลิฟจนเป็นแผล ดวงตาของเลิฟส่องสว่าง รักษาแผลของตัวเอง ''น่ารำคาญ!'' ฟาดลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เลิฟหลบได้ เลฟกระโดดขึ้นไปบนดาบวิ่งเข้าใส่ตัวของมอป มอปยกดาบเหวี่ยงทำให้เลิฟลอยไปติดกำแพง เลิฟกลิ้งหลบดาบของมอป ทั้งคู่กำลังจะไปถึงทางตัน ''หึ มึงจะหนีไปไหนได้ ไม่มีคนมาช่วยมึงแล้วด้วย'' เลิฟเริ่มกลัว ไม่มีทางให้วิ่งแล้ว พยายามคิดว่าสถานการณ์แบบนี้เลิฟควรจะทำอะไร เลิฟมองไปเห็นกล้องวงจรปิด คำพูดของรัมแวลขึ้นมาในหัว 'เวลาสู้ ตำแหน่งที่ดีมักจะเป็นจุดที่กล้องวงจรปิดจับภาพได้ ทำไมอะหรอ เราจะได้เท่ตอนออกข่าวยังไงล่ะ' มันเป็นคำพูดที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เลิฟก็ลองมองหาตำแหน่งที่กล้องน่าจะจับได้ชัดเจน เลิฟหันหลังวิ่งเข้าใส่กำแพง ''บ้าไปแล้วหรือไง'' มอปขำ เลิฟพุ่งใส่กำแพงเต็มแรงก่อนจะหมุนตัวใช้ขายันตัวเองพุ่งเข้าใส่มอปอย่างรวดเร็ว หน้าของมอปกลายเป็นโฬมทำให้เลิฟชะงักนิดหน่อย ''เลิฟจะฆ่าพี่หรอ'' ดวงตาของเลิฟกลับมามุ่งมั่น ''พี่โฬมเค้าไม่ทำร้ายผมหรอกครับ!'' มีดสั้นในมือของเลิฟยาวออกกลายเป็นดาบทะลุกลางหน้าผากของมอปไป หัวของมอปกลายเป็นปกติ เลือดสาดกระเซ็นเลอะเลนส์กล้อง เลิฟถอนดาบออก มอปมองเลิฟด้วยสายตาที่เคียดแค้น ก่อนจะล้มลงและตายไป เลิฟแทงทะลุสมองซึ่งเป็นจุดตายทำให้ไม่สามารถรักษาได้ นั่งลงหอบข้างๆศพของมอป ''ขอโทษนะครับ'' เลิฟเอามือปิดตาให้มอป ''เลิฟ!'' พสุกับอาร์ทวิ่งตามมา มองศพของมอปที่กองอยู่บนพื้น ''โอเคมั้ย'' พสุรีบนั่งลงดูเลิฟ ''โอเคครับ'' ''ทำไมวิ่งออกมาแบบนั้น ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง'' ''ผมขอโทษครับ'' พสุดึงเลิฟเข้ามากอดแล้วลูบหัว หันไปหาอาร์ท ''ต้องรีบไปที่เรือ'' อาร์ทพยักหน้า ทั้งหมดลุกขึ้นเดินออกมาจากบ้าน ''เดี๋ยว ห้ามเดินออกไปนะ'' อาร์ทเอามือขึ้นกันทั้งสอง ''มีอะไรหรอคุณ'' ''ที่ชายหาด''

เรน

ลูก้า

     ตรงชายหาดริมทะเล รัมกำลังยืนประจันหน้าอยู่กับผู้ชายสองคน รังสีและจิตสังหารของทั้งสามกำลังข่มกันไปมากระจายไปทั่วทั้งบริเวณ ''เนี่ยอะหรอที่ส่งพวกเราสองคนมา'' ''ส่งมาแค่สองคนเนี่ยนะ'' ทั้งสองฝ่ายต่างดูผิดหวังเมื่อเห็นฝั่งตรงข้าม ''ต้องแนะนำตัวมั้ย'' ''ก่อนตายให้มันจำชื่อคนฆ่ามันไว้ก็ดีนะ'' พวกมันสองคนหัวเราะคิกคัก ''ผมเรน'' ''กูลูก้า'' เรนและลูก้า นักฆ่าระดับสูงของแก๊งค์Black Spiderที่วาโยบอก พวกมันถนัดการสู้ในน้ำและจะต่อสู้เป็นคู่เสมอ ทั้งสามคนตัวเปียกโชกเพราะฝนที่ตกลงมา ''ผมชื่อรัม หล่อและเก่งที่สุดในฝูงROME'' รัมแนะนำตัวกลับ ''ดูท่าทางก็น่าจะเก่งกว่าโฬมจริงๆนั่นแหละ'' ''อืม กูก็ว่างั้น'' ''แหม ชมกันเกินไปแล้วนะครับ'' รัมเกาหัวอย่างเขินๆ ''รีบจัดการเถอะ คุณไดม่อนอาจต้องใช้ตัวเราอีก'' ''อืม เอาเลยละกัน'' รัมเอียงหัวอย่างงงๆ ลูก้าพุ่งมาที่รัมโดยที่รัมไม่ทันตั้งตัว ต่อยเข้าที่หน้าของรัมเต็มๆจนรัมกระเด็น พุ่งเข้ามาใส่ต่อ เตะเข้าที่สีข้างของรัม ต่อยเสยคางรัมจนลอยขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะตกลงมาบนพื้นทราย ''ง่ายจังวะ แล้วไอพวกนี้มันตายกันได้ยังไง'' ลูก้ากับเรนขำ รัมหัวเราะ พวกมันทั้งคู่หันมามอง รัมเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ''ก็แค่อยากโดนต่อยบ้างแค่นั้นแหละ วันนี้ยังไม่โดนเลย'' รัมดีดตัวใช้เล็บข่วนลูก้า เรนรีบวิ่งหายไป ลูก้าอ้าปาก เผยให้เห็นฟันอันแหลมคมมากมายที่เรียงกันสองชั้น กัดเข้ามาที่ไหล่ของรัม รัมอ้าปากใช้เขี้ยวใหญ่ยักษ์ปักจมลงไปที่ไหล่ของลูก้าเช่นกัน เสียงหวีดแหลมดังขึ้นทำให้รัมต้องดีดตัวออก ใบหน้าของลูก้าเปลี่ยนเป็นสีดำและขาว ''น่ารักดีจังนะ'' รัมยิ้มกว้าง ใช้ลิ้นสองฉแกเลียแผลของตัวเอง ''ไม่เคยเห็นวาฬเพชรฆาตหรือไง'' ''อ๋อ วาฬเพชรฆาต'' อาร์ทพูดขึ้น ''คุณรู้จักพวกมันหรอ'' ''พวกมันเคยมาลอบทำลายเรือขนส่งของพ่อผมอยู่ ลูก้ากับเรน ลูก้ามีความสามารถเหมือนวาฬเพชรฆาตทุกอย่าง ส่วนเรนสามารถทำให้ฝนตกกได้'' ''แค่ฝนตกหรอ'' ''ฝนของเรนทำให้ลูก้าสามารถใช้พลังบนบกได้ มันเลยต้องสู้คู่กันไง'' ''อย่างนี้นี่เอง'' ''ไม่เบาเลยนี่'' ''รู้มั้ย ว่างูชอบกินปลานะ'' ปากของรัมขยายกว้างออก ขากรรไกรของรัมปลดออกจากกัน เขียวขนาดใหญ่สองอันโค้งงอกออกมา ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเหมือนงูล่าเหยื่อ ''กำลังหิวพอดีเลย'' รัมวิ่งสี่ขาพุ่งเข้าใส่ลูก้า ลูก้าส่งเสียงหวีดทำให้รัมเสียทิศทางนิดหน่อย กัดเข้าที่ไหล่ของรัมทันที รัมสะบัดตัวใช้ขาเตะก้านคอของลูก้า ดวงตาของเรนส่งแสงสีผ้าออกมาจากในป่า ฝนตกแรงขึ้นอีก ลูก้าต่อยรัมด้วยแรงที่มหาศาลจนรัมกระอักเลือดกระเด็นไปบนพื้นทราย ''แล้วรู้มั้ยว่าวาฬเพชรฆาตน่ะ กินไม่เลือก'' ลูก้ากระโดดอ้าปากเตรียมกัดรัม รัมยิ้มกว้างเด้งตัวขึ้นมากัดสวน รัมยันหน้าท้องของลูก้าจนลูก้ากระเด็นออกไป รัมวิ่งเหมือนสัตว์ป่าพุ่งเข้าใส่ลูก้าอย่างแรงไม่ตก ''เรน ขอฝนมากกว่านี้'' ''กูให้สุดแล้ว อีกนิดจะเกิดพายุแล้วนะ'' รัมใช้มือที่มีกงเล็บขนาดใหญ่ตะปปใส่ลูก้าไม่ยั้ง ดันจนลูก้ามาติดชายทะเล ''ไง ปลาวาฬจะหนีลงทะเลมั้ยเนี่ย'' ลูก้ายิ้ม ''ใช่'' ลูก้าจับแขนของรัมแล้วกระชากลงทะเลไป ''พี่รัม!'' เลิฟจะวิ่งออกไปแต่อาร์ทจับไว้ ''อย่าเข้าไปเกะกะทั้งสองเลย'' รัมจมอยู่ใต้น้ำ ตะเกียกตะกายว่ายขึ้นมาลอยคออยู่กลางทะเล ลูก้าหายไปแล้ว ครีบสีดำขนาดใหญ่โผล่เหนือน้ำขึ้นมา ว่ายวนไปรอบๆรัม ''ที่นี่เค้ามีให้ว่ายน้ำเล่นกับปลาด้วยหรอเนี่ย'' รัมพูดติดตลก อะไรบางอย่างกัดเข้าที่ขาของรัมจนเลือดออก รัมใช้ขายันหัวของสิ่งนั้นแล้วเด้งตัวขึ้นจากผิวน้ำ ปลาวาฬเพชรฆาตขนาดใหญ่พุ่งกระโจนตามขึ้นมา รัมเตะเข้าที่ปากของมัน จมลงไปในน้ำอีกครั้ง ลูก้าในร่างวาฬเพชรฆาตว่ายพุ่งเข้าใส่รัม อ้าปากกว้าง รัมหลบได้อีกครั้ง แม้จะอยู่ในน้ำแต่รัมกลับเลื้อยได้เหมือนงูอยู่ใต้น้ำ คล่องแคล่วและว่องไวจนลูก้างับไม่ได้ แต่ไม่ว่ายังไงอยู่ใต้น้ำแบบนี้รัมต้องพลาดท่าให้ลูก้าสักทีหนึ่งนั่นแหละ ลูก้าเปลี่ยนจากการไล่งับเป็นว่ายชนรัมแทน แรงมหาศาลของลูก้าทำเอารัมระบมไปทั้งตัว ถ้าชนไปเรื่อยๆแบบนี้สักพักรัมต้องไม่ไหวแน่ ''พี่รัมยังไม่ขึ้นมาเลยนะครับ'' เลิฟเป็นห่วงรัมมาก ''ไว้ใจรัมเถอะ แค่นี้รัมไม่ตายหรอก'' พสุพูดอย่างมั่นใจ แต่ก็ยังแอบห่วงรัม รัมว่ายขึ้นมาจากน้ำ ลูก้าพุ่งเข้ามาอ้าปากคล้ายหน้ายิ้มจะกัดรัม รัมใช้ขาและแขนง้างปากของลูก้าไว้ ใบหน้าของรัมเริ่มไม่เหมือนคนเข้าไปทุกที ง้างปากของลูก้าออกกว้างขึ้นเรื่อยๆ ''ปั้ก!!'' เรนที่อยู่บนเรือใช้ฉมวกล่าวาฬยิงเข้าใส่รัมจนทะลุท้อง รัมล้มลงจมหายไปในทะเล ''กว่าจะมานะ'' ''ทั้งเกาะเหลือเรืออยู่ลำเดียวนี่'' ''กูลงไปแดกมันก่อนละกัน'' ''เออ ให้ไวล่ะ'' ''พี่รัม!'' เลิฟตะโกน พสุกับอาร์ทยืนนิ่ง ''คุณ'' ''เอายังไงดี'' รัมตายแล้วจริงๆงั้นหรอ เลิฟร้องไห้ออกมา จะให้เลิฟไปฮีลรัมกลางทะเลก็คงไม่ได้ ลูก้าว่ายลึกลงไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เจอศพของรัม เงาดำบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ขึ้นมาจากใต้ทะเลลึก ลูก้าเพ่งมองเงานั้น ดวงตาสีเหลืองคู่โตเปล่งประกาย เรนเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ''ฟู่ววววว!!!!!'' งูยักษ์สีแดงที่ขนาดใหญ่กว่าเรือสำราญพุ่งขึ้นมาจากน้ำ ในปากคาบวาฬเพชรฆาตตัวใหญ่ กัดมันจนขาดเป็นสองท่อนแล้วกลืนลงท้องไป กลับลงไปในทะเลอีกครั้ง ''เหี้ยแล้ว อะไรวะเนี่ย!'' เรนตกใจมาก รีบขับเรือหนีออกจากตรงนั้นทันที เงาสีแดงใต้ทะเลว่ายตามมาเรื่อยๆ เรนกลัวมากจนสติแตก รีบพุ่งเครื่องให้เร็วที่สุด งูสีแดงตัวนั้นพุ่งกลืนเรือและเรนเข้าไปทั้งลำแล้วหายไปใต้ทะเล ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัด ฝนที่ตกอยู่หยุดตรง ผิวน้ำนิ่งไม่ขยับ ทั้งสามรีบวิ่งไปที่ชายหาดทันที รัมเดินขึ้นมาจากน้ำโดยที่ไม่ใส่เสื้อผ้า เนื้อตัวมีแต่รอยแผลฟกช้ำเต็มไปหมด ''สนุกชิบหาย'' รัมล้มลง ''พี่รัม!'' เลิฟรีบวิ่งเข้าไปหา นั่งลงแล้วรักษารัมทันที เลิฟฮีลจนอวัยวะภายในของรัมที่ได้รับการกระทบอยู่ในระยะที่ปลอดภัย ''รีบไปบนเรือกันก่อนเถอะ'' อาร์ทอุ้มทั้งสามคนแล้ววิ่งไปที่เรือสำราญทันที หมอกยังคงหาวิธีเปิดเครื่องยนต์เรือไม่เจอ เสียงเคาะประตูดังขึ้น หมอกเตรียมพร้อมที่จะสู้ ''หมอก!'' เสียงของอาร์ทดังมาจากข้างนอก หมอกเปิดประตู พอเห็นสภาพของรัมก็ตกใจ ''เกิดอะไรขึ้น'' ''รัมเพิ่งสู้เสร็จ เรื่องเรือล่ะไปถึงไหนแล้ว'' ''ผมหาวิธีเปิดเครื่องไม่ได้'' อาร์ทดันหมอกออก เอามือจับที่แผงวงจร ดวงตาของอาร์ทเปล่งแสงสีทองก่อนที่เรือสำราญจะเริ่มขยับ ''ใช้พลังของพี่ก็ได้'' หมอกปาคู่มือลงที่พื้นอย่างหงุดหงิด ''แล้วผมจะนั่งอ่านไปทำไมวะ''

หมอก

เลิฟ

ไดม่อน

     โฬมและราคานเดินขึ้นมาชั้นบน ''ทุกอย่างเงียบไปหมดแล้ว'' ราคานไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้ข้างนอก ทุกคนคงจะสู้เสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าผลเป็นยังไง ''มันอยู่ไหนวะ'' ''กูจับจิตสัมผัสมันไม่ได้เลย'' ทั้งคู่หยุดอยู่ที่น้ำพุซึ่งอยู่กลางชั้น ราคานหันไปเตะเข้าที่น้ำพุจนมันแตกกระจาย ''อะไรวะ!'' โฬมตกใจ ''มันมาทางน้ำ มึงลองมองไปรอบๆ'' โฬมมองไปรอบๆ บนชั้นนี้มีอ่างน้ำและน้ำพุมากมายกระจัดกระจายไปทั่ว ''งั้นก็ทำลายให้หมดก็พอนี่'' โฬมง้างหมัดจะต่อยน้ำพุแต่น้ำในน้ำพุนั้นกระจายสาดใส่โฬม ''เหี้ย!'' มันกลับกลายเป็นน้ำร้อน ราคานก้มลงหลบกระแสน้ำร้อนที่พุ่งมาใส่ ''พวกคุณเข้ามาในบ้านคนอื่นแล้วยังทำของคนอื่นพังอีก ไม่มีมารยาทสมกับเป็นผู้ดีเลยนะครับ'' เสียงของไดม่อนดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง กระแสน้ำที่น้ำพุขนาดใหญ่หลอมรวมขึ้นเป็นร่างของอัลฟ่าหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ''สวัสดีครับแขกไม่ได้รับเชิญ'' ''ทักทายกันแค่นี้ก็พอ'' โฬมพุ่งเข้าใส่ไดม่อนทันที แต่พอต่อยไปแล้วกลับทะลุร่างของไดม่อนไปเหมือนกับต่อยน้ำ ''อ๊ากก!'' ตัวของไดม่อนนั้นร้อนมาก ''ไอสัสนี่'' ไดม่อนหายลงไปในน้ำพุ โฬมเตะน้ำพุนั้นจนแตกกระจาย ''อย่าให้กูจับมึงได้นะ กูจะเอามึงไปไว้ชงโอวัลตินที่บ้าน!'' ราคานมองหาไดม่อน หลับตาลงจับจิตสัมผัส ''มันออกไปแล้ว'' ''ตามไปดิวะ'' ทั้งคู่กระโดดออกมาจากหน้าต่างชั้นบน เกิดคลื่นสึนามิขนาดใหญ่กลางทะเล ''ให้กูต่อยกับน้ำเนี่ยนะ'' ''ไม่เคยเล่นในห้องน้ำหรอ'' ''กูโตแล้วราคาน'' คลื่นลูกนั้นเคลื่อนที่อย่างไม่เป็นธรรมชาติ ขยับเคลื่อนไปที่เรือสำราญ ''ทุกคนอยู่บนเรือ'' ราคานพุ่งตัวออกไปทันที โฬมก็วิ่งตามไป เรือสำราญโดนคลื่นนั้นอัดใส่จนโคลงเคลง ลอยออกไปไกลจากหาด โฬมและราคานวิ่งตามมาไม่ทัน ''เหี้ยละไง'' ทุกคนที่อยู่ข้างในตกใจ เลิฟกอดรัมที่ยังนอนไม่ได้สติเอาไว้แน่น ''เกิดอะไรขึ้น'' อาร์ทถาม ''พี่อยู่นี่แหละ คุมเรืออย่าให้ล่ม'' ''โอเค'' หมอกสลายร่างเป็นกลุ่มควันลอยออกมาจากเรือ คลื่นนั้นหายไปแล้ว แต่ปรากฏร่างของไดม่อนที่กำลังเดินขึ้นไปบนเรือ หมอกพุ่งเข้าใส่ไดม่อนทันที ไดม่อนที่ไม่ทันตั้งตัวร่วงตกบันได ''ใครวะ!'' ''กูนี่แหละ'' ควันดำก้อนนั้นรวมตัวกลายเป็นหมอก ''อ๋อ คุณหมอกนี่เอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ไม่ค่อยมางานเลี้ยงเลยนะ'' ''ดีแล้วนี่ที่ไม่ได้เจอกัน'' หมอกง้างขาเตะใส่ไดม่อนแต่ก็ทะลุ ไดม่อนต่อยหน้าของหมอกคืนแต่หัวของหมอกกลับสลายเป็นควัน ''หึ ผมไม่เสียเวลาเล่นกับคุณหรอก'' อาร์ทกลายเป็นกองน้ำไหลขึ้นบันไดไป ''พี่อาร์ท ปิดห้องให้หมด!'' ดวงตาของอาร์ทเปล่งแสง ประตูห้องควบคุมปิดแน่น แม้แต่ช่องตรงใต้ประตูก็ไม่มี ''รู้มากจังนะ'' ไดม่อนสบถ หมอกตามขึ้นมา ใช้ควันกวาดไล่ไดม่อนลงไป ไดม่อนกลับร่างเดิมกระโดดซัดหน้าของหมอก หมอกจับหมัดของไดม่อนไว้แล้วเตะเข้าที่หน้าท้อง ทั้งสองปะทะกันอยู่หน้าห้องขับเคลื่อน ''พี่อาร์ท ขับเข้าฝั่ง เดี๋ยวนี้!'' อาร์ทบังคับเรือให้เดินหน้ากลับเข้าไปที่เกาะอีกครั้ง ''จะทำแบบนี้ไปทำไม'' หมอกถามทั้งที่ยังสู้กันอยู่ ''ผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกคุณ'' ไดม่อนยิงกระแสน้ำอัดหมอกจนกระเด็นออกจากเรือ ร่างของหมอกกลายเป็นควันลอยกลับเข้ามาอีกครั้ง ไดกวาดมือ คลื่นขนาดใหญ่พัดเข้าใส่หมอกเกิดลมทำให้หมอกนั้นกระจัดกระจายไปคนละทาง ''ชิบหายแล้ว'' หมอกรีบรวบรวมร่างกายของตัวเองในแต่ละทิศละทางให้กลับมารวมกัน ไดม่อนเดินมาหน้าประตู ''คุณปิดรูไม่หมดนะคุณอาร์ท'' ไดม่อนเอานิ้วสอดเข้าไปตรงรูกระจก น้ำมากมายพุ่งเข้ามาในห้องควบคุม ''คุณ!'' พสุเอามีดออกมาฟันไปที่นิ้วของไดม่อนแต่มันก็เหมือนฟันน้ำ ใช้ด้ามมีดปักเข้าไปอุดรูน้ำเอาไว้ อาร์ทใช้พลังคุมมีดของพสุให้นิ่ง ''เลิฟ พารัมไปนั่งบนแผงวงจร'' ''ครับ'' ''อีกนานมั้ยคุณกว่าจะถึง'' ''ผมพยายามอยู่ แต่คลื่นมันแรงมาก'' ไดม่อนที่อยู่ด้านนอกคุมคลื่นให้พัดเรือออกต้านกับพลังของอาร์ทที่คุมเรือให้เดินหน้า ไดม่อนเห็นอะไรบางอย่างกำลังว่ายน้ำมา เพ่งตามอง ''อะไรวะนั่น'' โฬมที่ว่ายน้ำมากระโดดพุ่งเข้าต่อยอัดเข้าเต็มหน้าของไดม่อนจนกระเด็นไปติดผนังเรือ ไดม่อนง้างมือ คลื่นขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นเหนือเรือ โฬมเหยียบข้อมือของไดม่อนจนหัก ''อั๊ก'' คลื่นนั้นสงบลงไป ''พอได้แล้ว'' ''หึ คุณมันไม่สมควรจะเป็นจ่าฝูง คุณโฬม'' กระแสน้ำร้อนพุ่งอัดโฬมจนกระเด็นตกลงไปชั้นล่าง ไดม่อนรีบลุกขึ้นเดินหนีไป ''ผมจะพาพี่รัมไปนอนที่ห้องด้านบนครับ'' เลิฟพารัมออกมาจากห้องควบคุม เดินขึ้นไปบนอีกชั้นที่เป็นห้องพัก เอารัมนอนลงบนเตียง ''เจอของดีซะแล้ว'' ไดม่อนยืนส่งยิ้มมาให้ เลิฟควักมีดสั้นออกมา ''อันที่จริงผมก็ชอบคุณเลิฟอยู่เหมือนกันนะ สนใจย้ายจากการเป็นลูกกระจ๊อกของฝูงที่จ่าฝูงไม่ได้เรื่องแล้วมาอยู่กับผมแทนมั้ย'' ''งั้นจ่าฝูงที่ทิ้งลูกฝูงให้ตายแบบคุณนี่เรียกว่าจ่าฝูงที่ดีหรอครับ''  ไดม่อนโมโห สาดน้ำใส่เลิฟ เลิฟวิ่งให้ออกห่างจากรัม ''จ่าฝูงที่ดีคือคนที่แข็งแกร่งต่างหาก ที่เหลือมันก็แค่ลูกกระจ๊อกเท่านั้นแหละ'' เลิฟวื่งหลบกระแสน้ำของไดม่อน ''ฝูงหมายถึงครอบครัวที่ต้องปกป้องดูแลกันต่างหากครับ'' มีดสั้นของเลิฟยาวกลายเป็นดาบ เลิฟพุ่งเข้าใส่ได้ม่อนอย่างรวดเร็ว ฟาดไปที่ไหล่ของไดม่อน ''อ๊ะ!'' ไดม่อนตกใจที่เลิฟนั้นฟันโดน ทำไมดาบของเลิฟถึงฟันไดม่อนได้ล่ะ ''คุณนี่มีอะไรให้เซอไพร้ส์เยอะจริงๆนะ'' ไดม่อนเรียกกระแสน้ำสาดเข้ามาในตัวเรือจนโฬมที่อยู่ข้างล่างถูกพัดไปในทะเล โฬมมองขึ้นไปก็เห็นเลิฟที่ยืนประจันหน้ากับไดม่อนอยู่ ไดม่อนสร้างกระแสน้ำให้กลายเป็นสว่าน ''มาดูกันดีกว่าว่าคุณจะรักษาตัวเองได้ทันมั้ย'' เลิฟกำดาบแน่น พุ่งเข้าใส่ไดม่อน ไดม่อนใช้สว่านแทงเลิฟไปทั่วตัวจนเลิฟเจ็บปวดเป็นอย่างมาก จู่ๆไดม่อนก็หยุดชะงักเหมือนถูกควบคุม ไม่สามารถใช้พลังทำให้ร่างกายตรงนั้นกลายเป็นน้ำได้ เลิฟรวบรวมพลังทั้งหมดไปที่ดาบ แทงทะลุท้องของไดม่อนไป ดวงตาของโฬมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ต่อยเข้าที่หน้าของไดม่อนจนหัวแตกกระจาย เลิฟหมดสติ ร่างร่วงหล่นลงไปพร้อมกับคลื่นลูกสุดท้ายที่ซัดเรือ อาร์ทเร่งพลังจนเหงื่อท่วมตัวคุมเรือให้ยังตรงอยู่ไว้ได้ เลิฟค่อยๆจมดิ่งลงสู่ทะเล ภาพของเลิฟค่อยๆพร่ามัว ถึงเลิฟจะตายไปก็ไม่เป็นอะไรหรอก ในฝูงเสียเลิฟไปน่าจะดีที่สุดแล้ว เลิฟค่อยๆหลับตาลง ภาพสุดท้ายที่เลิฟเห็นคือร่างใหญ่ที่กำลังว่ายเข้ามา
     อาร์ทเอาเรือเข้าเทียบที่ฝั่งสำเร็จ ดวงตาของราคานที่เป็นสีแดงกลับมาเป็นสีเดิม รีบวิ่งเข้าไปที่เรือ ''เป็นัยไงบ้าง'' ราคานเข้าไปพยุงอาร์ทที่ล้มตัวลงเพราะหมดแรง ''กูกับพสุโอเค รัมอยู่ข้างบน แต่ไอโฬมกับเลิฟ...'' ราคานรีบวิ่งออกไปนอกเรือ ชะเง้อมองหาทั้งคู่ โฬมโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำ ในอ้อมอกกอดเลิฟเอาไว้ ราคานรีบขับเรือลำเล็กไปรับทั้งคู่ ''แค่กๆ ๆ ๆ'' โฬมสำลักน้ำออกมา ''ไอเลิฟ ดูไอเลิฟ!'' โฬมไม่ได้ห่วงตัวเองเลยแม้แต่น้อย ใช้มือปั๊มหัวใจให้เลิฟ ราคานก้มลง เชยคางเลิฟขึ้นมาก่อนจะประกบปากผายปอดให้เลิฟ ''อัก แค่กๆ ๆ'' เลิฟไอพร้อมสำลักน้ำออกมา โฬมช้อนตัวเลิฟขึ้นมากอด ''เลิฟ ตื่น!'' เลิฟค่อยๆลืมตาขึ้นมา พอเห็นหน้าของพี่ทั้งสองก็ยิ้ม ''จบแล้วหรอครับ'' ราคานนั่งลง ลูบหัวของเลิฟเบาๆอย่างเอ็นดู ''จบแล้ว เลิฟเก่งมาก'' เลิฟลุกขึ้นมานั่ง ''มีด มีดผม'' เลิฟเอามือควานหา นึกว่ามันจมหายไปในทะเล แต่กลับพบว่ามันกลับมาอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเลิฟได้ยังไงก็ไม่รู้ ''รีบไปรวมกับคนอื่นกันเถอะ'' ราคานขับเรือเล็กไปที่เรือสำราญ ''แล้วหมอกล่ะ'' ราคานถาม ''ไม่รู้เหมือนกัน เห็นออกไปสู้แล้วก็หายไปเลย'' ราคานวิ่งขึ้นไปชั้นบนแล้วพยายามจับจิตหาหมอก พบว่าหมอกยังอยู่บนฟ้า ''หมอก!'' ราคานเรียก ปากของหมอกผุดขึ้นกลางอากาศ ''ลมมันแรง ผมกลับร่างไม่ได้'' ''อ๋อ'' ราคานขำ ร่างของหมอกหลอมรวมกลายเป็นชิ้น หัว ท่อนบน และท่อนล่างอยู่ตามตำแหน่งต่างๆของเรือ ''ผมรวมเอาไว้ก่อน ไม่งั้นถ้าปลิวไปตามลมแย่แน่'' ทุกส่วนของหมอกลอยมารวมขึ้นกลายเป็นตัวหมอกอีกครั้ง ''ทำได้ดีมาก'' ราคานกอดคอหมอก ที่ผ่านมาหมอกมักจะได้รับบทที่อยู่เบื้องหลังตลอด ไม่ได้เด่นออกมาเหมือนกับใคร หมอกเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร  หมอกยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก ''ขอบคุณ'' หมอกขึ้นไปดูรัมที่นอนอยู่ชั้นบน ที่เหลือเข้ามานั่งอยู่ในห้องควบคุมเรือ ''ทุกคนโคตรเก่ง'' ราคานชม ''ไง สอบผ่านมั้ย'' อาร์ทถามโฬม ''ถ้าบอกว่าไม่ผ่านมึงจะออกจากฝูงกูไปมั้ยล่ะ'' ''ไป แต่กูจะเอาพสุไปด้วย'' ''ควย'' ทั้งหมดหัวเราะ แล้วภารกิจการต่อสู้ครั้งใหญ่ก็ผ่านไปได้อีกครั้ง อาร์ทเดินเรือออกจากเกาะ ไปจอดเทียบท่าชายหาดที่รถตู้จอดอยู่ ทั้งหมดลงไปจากเรือ ''เดินไหวมั้ย'' ''ไหวครับ'' โฬมพยุงพาเลิฟเดินลงไป ราคานเดินตามหลังมองทั้งคตู่ด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย ''ผมลงไปแล้วนะคุณ'' ''ครับ'' พสุเดินลงไป อาร์ทเช็คความเรียบร้อยว่าไม่ลืมอะไร  เดินออกมาจากห้องควบคุมก็เจอกับหมอกที่อุ้มรัมเดินลงมาพอดี ทั้งคู่มองหน้ากัน อาร์ทยิ้มให้ หมอกยังคงนิ่งอยู่ ยื่นมือมา อาร์ทมองมือหมอก ''ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย'' อาร์ทขำ ยื่นมือไปจับมือหมอก ''ยินดีครับ'' ทั้งหมดลงมาจากเรือ กลับขึ้นมาบนรถตู้ เฮลิคอปเตอร์และเรือหลายลำมุ่งหน้าไปยังเกาะเพื่อทำข่าว โฬมได้ทำสัญลักษณ์ของฝูงเอาไว้ที่นั่นแล้ว ''ไว้คราวหน้าจะพาไปเที่ยวทะเลกันนะ ที่ไม่ใช่ไปทำงานน่ะ'' ''ผมคงขยาดน้ำไปอีกนานเลย'' เลิฟพูดขึ้น ทุกคนขำ ''วันนี้ไม่ไหว ขอกลับไปนอนก่อน'' ราคานสตาร์ทรถแล้วขับกลับไปที่บ้านฝูง อีกด้านหนึ่ง ภายในห้องประชุมบนตึกสูงเสียดฟ้า ร่างใหญ่ร่างหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ มองจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวสด 'เกิดการล่าอำนาจโค่นล้มฝูงขึ้นค่ะ โดยฝูงมัจฉาพิโรธซึ่งกำลังเป็นที่จับตามองได้ถูกโค่นล้มโดยฝูงROME ฝูงROMEได้ขยายอำนาจออกไปอีก นับว่าเป็นฝูงรุ่นใหม่ที่น่าจับตามองจริงๆค่ะ' ร่างใหญ่นั้นยกแก้วที่มีรูปแมงมุมสีดำตัวใหญ่ขึ้นมาจิบไวน์ ''สงสัยจะประมาทพวกมันเกินไปสินะ''
     ทั้งหมดมาถึงบ้านฝูงในตอนเช้า ทุกคนบนรถหลับไปกันหมดแล้วยกเว้นราคานกับโฬม ''วันนี้ขอบคุณมึงมากนะ'' ราคานบอกโฬม ''มึงทำใช่มั้ยราคาน'' ราคานทำหน้างง ''ทำอะไรหรอ'' ''ที่เลิฟแทงตัวไดม่อนได้ มึงทำใช่มั้ย'' ''กูจะไปทำอะไร กูยังไปไม่ถึงตัวเรือเลย'' ''ก็แล้วทำไมมันถึงไม่ใช้พลัง'' ''มันคุมคลื่นอยู่ คงจะตั้งตัวไม่ทัน'' ''คงงั้นแหละมั้ง'' ''ลงกันเถอะ ทุกคนเหนื่อยมามากแล้ว'' ''ขอถามอะไรอีกอย่างได้มั้ย'' ''อะไรวะ'' ''มึงชอบเลิฟมั้ย'' ราคานมองหน้าโฬม ''ทำไมมึงถามอย่างนั้นล่ะ'' ''กูแค่อยากให้เลิฟทำตัวกับกูแบบที่ทำกับมึงบ้าง ห่างเหินกับกูอยู่คนเดียว'' ราคานโล่งใจ ''มึงก็เลิกทำหน้ากวนส้นตีน พูดกับน้องดีๆบ้างสิ'' ''ก็กูเป็นของกูอย่างนี้นี่'' ''งั้นก็คงช่ยอะไรไม่ได้'' ราคานขำ ทั้งหมดลงมาจากรถ ''ผมพารัมกลับเอง'' หมอกบอก ก่อนจะพารัมขึ้นรถขับออกไป ''พักผ่อนนะเลิฟ'' ราคานบอก เลิฟยิ้ม ''กลับกันดีๆนะครับ'' เลิฟเดินเข้าไปในบ้าน ราคานหันไปมองโฬมที่มองตามหลังเลิฟ ''มึงล่ะ จะกลับยังไง'' ''กูว่าจะเอารถตู้ไว้ที่นี่'' ''กลับกับกูมั้ยล่ะ'' ''ซ้อนอีกแล้วหรอ'' ''อยากขับมั้ย กูสอน'' ''ไม่ล่ะ ขอกูตายแบบอื่นที่ไม่ใช่รถคว่ำดีกว่า'' ราคานขำ ''จะไปมั้ยไอสัส'' ''ไป'' โฬมขึ้นไปซ้อนดูคาติสีดำของราคาน ราคานสตาร์ทรถแล้วขับออกไป พสุอยู่บนรถของอาร์ท ''คุณไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย'' พสุถามอย่างเป็นห่วง ''ผมโอเคดี แค่ใช้พลังมากไปหน่อยร่างกายเลยล้า'' ''ให้เลิฟรักษาให้ก่อนมั้ย'' ''วันนี้น้องเหนื่อยมากแล้ว'' ''แล้วจะทำยังไง ไปหาหมอมั้ย'' ''ไม่ต้องหรอก'' อาร์ทยิ้ม ดึงพสุเข้าไปมากอดเอาคางเกยไหล่ ''แค่นี้ก็พอแล้วครับ'' กลิ่นตัวที่หอมเหมือนลาเวนเดอร์ของพสุทำให้อาร์ทรู้สึกผ่อนคลาย มือของอาร์ทเริ่มไล้ลงต่ำ พสุตีมือของอาร์ท ''ไหนบอกเหนื่อยไง'' ''ก็มีแรงแล้ว'' ''คุณนี่นะ'' อาร์ทยื่นหน้ามาหอมแก้มของพสุ พสุตีอาร์ทเบาๆ ''คุณ เดี๋ยวเลิฟออกมาเห็น'' ''งั้นไปที่อื่นกัน'' ''ไม่เอา ผมอยากพักแล้ว'' ''งั้นกลับไปห้องคุณ'' ''จะเอาให้ได้เลยนะคุณอะ'' ''ใช่ครับ'' อาร์ทยิ้ม ขับรถทะลุหมอกออกมาจากบ้านฝูง มาที่อพาร์ทเม้นท์ของพสุ ขึ้นมาบนห้อง อาร์ทถอดเสื้อสูทของตัวเองออก พสุดึงเน็คไทด์ของอาร์ทมาที่เตียง ผลักอาร์ทลงไปนั่งแล้วขึ้นไปนั่งคร่อม ''คุณอยากได้ลูกชายเป็นโอเมก้าหรืออัลฟ่า'' ''ผมไม่ท้องหรอก'' ''รู้ได้ไงว่าผมจะไม่ทำคุณท้อง'' ''ผมฉีดยาไว้ตลอด'' อาร์ทเบะปาก ''เลิกฉีด'' ''ไม่เอา'' พสุขำ ''คุณ'' ''หืม'' ''ย้ายออกไปอยู่กับผมนะ'' ''อีกแล้วนะ'' ''ผมจะไม่ห้ามคุณไม่ให้ทำงาน คุณไม่อยากอยู่เฉยๆใช่มั้ย คุณทำงานได้ปกติเลย แต่ผมจะหางานอย่างอื่นให้คุณทำแทน นะครับ'' ''แต่'' ''ผมเป็นห่วงคุณนะ อยู่ที่นี่มันไม่ปลอดภัย ทำงานแบบนั้นเดิมทีมันก็ไม่ปลอดภัยอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่ปลอดภัยเข้าไปใหญ่เลย จะรู้ได้ไงว่าลูกค้าที่เข้ามาไม่ใช่พวกมัน'' ถูกอย่างที่อาร์ทว่านั่นแหละ ''คุณจะไม่ให้ผมอยู่เฉยๆแล้วเลี้ยงผมเป็นเด็กเสี่ยใช่มั้ย'' ''ผมอยากนะ แต่ถ้าคุณไม่อยากผมก็ไม่บังคับ'' ''งั้นสัยญาก่อนว่าจะไม่ซื้อของแพงๆให้ผม ไม่เสียเงินเปย์ผมเยอะจนเกินไป'' ''ไม่รับปาก'' ''คุณ'' อาร์ทดึงเอวพสุเข้ามาชิดตัว ''ผมล้อเล่น ผมยอมคุณหมดนั่นแหละ'' พสุยิ้ม
     พสุเอามือทั้งแขนทั้งสองข้างโอบคออาร์ทไว้ โน้มหน้าลงมาประกบปากจูบอาร์ทเบาๆ อาร์ทกอดเอวดึงพสุเข้ามาชิดตัวแล้วจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร พสุขบกัดริมฝีปากล่างของอาร์ทแล้วดึงเบาๆ นั่นทำให้อาร์ทอารมณ์พลุ่งพล่านมากขึ้นไปอีก กอดพสุแน่นจูบอย่างหนักหน่วงมากขึ้น ''อืออ'' พสุครางในลำคอ ลมหายใจของทั้งคู่รินรดกัน อาร์ทสอดลิ้นเข้ามาในปากพสุ รุกล้ำไปทั่วโพรงปากจนพสุเคลิ้มไปหมด พสุก็ไม่ยอมใช้ลิ้นสู้กับลิ้นของอาร์ท แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน เอามือสางผมของอาร์ทไปมา อาร์ทยื่นหน้าไปเลียใบหูของพสุ ลากลิ้นเลียลงไปตามลำ ''อะ อาา'' ซอกไซร้ไปตามซอกคอของพสุ กลิ่นฟีโรโมนคล้ายลาเวนเดอร์ที่ฟุ้งกระจายออกมาจากตัวพสุทำเอาอาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นกว่าเดิม อาร์ทปล่อยกลิ่นออกมาเช่นกัน กลิ่นหอมเย็นเหมือนป่าสนหลังฝนทำให้พสุรู้สึกเคลืบเคลิ้ม ดวงตาของพสุกลายเป็นสีม่วง ล้วงทะลุกางเกงของอาร์ทเข้าไปกำควยที่แข็งเต็มที่ พสุยิ้มกัดริมฝีปาก ดวงตาสีม่วงส่องสว่างของพสุเหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกหลงใหลและเงี่ยน กลิ่นลาเวนเดอร์ของพสุแรงขึ้นเรื่อยกระจายไปทั่วห้องเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ไม่มีผิด อาร์ทถอดเสื้อออกจากไหล่ของพสุ เผยให้เห็นหุ่นลีนๆและเอวบางยั่วยวน อาร์ทยื่นหน้าไปดูดหัวนมของพสุเน้นๆ ''อาา'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหัวนมของพสุสลับข้างไปมา จูบไปทั่วตัวของพสุ ลากลิ้นเลียผ่านหน้าท้องลงไป พสุดันหน้าอกอาร์ทให้ลงไปนอนบนเก้าอี้ตัวยาว เลื่อนตัวลงไปขยำเป้านูนๆของอาร์ท ก้มลงใช้ปากกัดซิปกางเกงแล้วรูดลงด้วยท่าทางที่ยั่วยวน ถอดกางเกงของอาร์ทออก ควยอาร์ทแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน พสุขบกัดเบาๆไปตามลำควย ดึงกางเกงในของอาร์ทลง ควยใหญ่ยาว15นิ้วเด้งออกมา หัวยังไม่เปิดดี กองหมอยดกดำ กลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าของอาร์ทกระจายเข้าจมูกพสุจนทำให้เงี่ยนไปหมดพสุเอาควยอาร์ทเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' พสุอมควยของอาร์ทอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียวนๆตรงหัวควย กินน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงหัว ถอกควยของอาร์ทลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา พสุเลียไปตามแง่งควยของอาร์ท ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควย จับลำควยของอาร์ทตั้งตรง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนลงไปดูดเลียไข่ของอาร์ทจนชุ่ม อาร์ทจับหัวของพสุไว้ เอาควยยัดปากแล้วเด้งเอวเย็ดอย่างเมามันส์ ''อาาา'' ''อ๊อก ออก อ๊อก'' ควยอาร์ทใหญ่คับปากของพสุไปหมด อาร์ทกระแทกควยเข้ามาในปากพสุไม่ยั้ง สายตาของพสุที่มองมาทำให้อาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นไปอีก แทงเข้ามาลึกจนพสุสำลักน้ำตาเล็ด อาร์ทถอนควยออก น้ำลายพสุไหลเยิ้มติดควยอาร์ทมา อาร์ทจับควยแฉะๆตีหน้าของพสุรัวๆ อาร์ทผลักพสุนอนลงไป ถอดกางเกงของพสุออกอย่างง่ายดาย ควยพสุแข็งเต็มที่เพราะความเงี่ยน อาร์ทยกขาของพสุขึ้นสูง เอามือแหกตูดของพสุออก รูหีสีชมพูระเรื่อของพสุขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน อาร์ทยื่นหน้าไปเลียหีของพสุ ''งึก อ๊ะ'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหีของพสุไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของอาร์ททำเอาพสุเสียววาบไปทั้งตัว อาร์ทใช้ลิ้นดุนรูของพสุ เลียหีของพสุอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม นั่งขึ้นเอาควยถูไปมาตรงรูพสุ พสุกัดปากสายตาเว้าวอนมาก อาร์ททนไม่ไหวดันควยเข้าไปในหีพสุจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยอาร์ทใหญ่คับหีของพสุไปหมด แทงเข้ามาลึกจนพสุทั้งจุกทั้งเสียว ''ซี้ดด แน่นชิบ'' หีพสุนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยอาร์ทอย่างบ้าคลั่ง อาร์ทเด้งเอวเย็ดหีของพสุเป็นจังหวะ ''อ๊ะ อะ อาาา'' ''ซี้ดดด'' อาร์ทจับเอวของพสุไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของพสุอย่างเร็วและแรง กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ผสมกันคละคลุ้งไปทั่วห้อง อาร์ทดึงแขนของพสุไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ''อะ อาาา'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของพสุไปมาจนเสียวไปหมด ควยพสุแข็งกระดกขึ้นลง อาร์ทโน้มตัวลงมาจูบพสุ เร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก '''อือออ อื๊ออ'' พสุควยกระตุกน้ำแตกออกมา อาร์ทเด้ารัวๆ ''อะ อาาาา ซี้ดด!'' อาร์ทกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของพสุ น้ำควยมากมายไหลเข้ามาเรื่อยๆ พสุกอดอาร์ทแน่น ดึงอาร์ทเข้ามาจูบ ดันให้อาร์ทนั่งแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมตัก จับควยอาร์ทยัดเข้าไปในรูตัวเองอีกครั้ง ''ซี้ดด อาาา'' น้ำควยในรูพสุทำเอาอาร์ทอุ่นควยไปหมด พสุเอามือกอดคออาร์ทไว้แล้วขย่มตัวเป็นจังหวะขึ้นลง นั่งเทียนควยอาร์ทอย่างเมามันส์ ร่อนเอวใช้หีบดควยอาร์ทอย่างเร่าร้อน กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ฟุ้งกระจายปนกันอยู่ทั่วห้อง ความรู้สึกเหมือนดอกลาเวนเดอร์ที่สวยงามท่ามกลางป่าสนดิบชื้นอันเงียบสงบ อาร์ทจับพสุไว้แล้วเด้งตัวตอกควยเข้าไปในหีพสุอย่างเร็วและแรง ''อะ อ๊ะ อือออ'' ''ซี้ดดดด'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของพสุย้ำๆจนพสุหัวหมุนไปหมด ''อะ อ๊ะ อาาาา!'' พสุน้ำแตกออกมาไม่หยุด อาร์ทเร่งความเร็วขึ้นอีก เด้าหีของพสุรัวๆ ''อ้าาา ผมจะแตก อาาา ซี้ดดด!'' อาร์ทตอกควยเข้ามาสุดแรง ควยอาร์ทขยายใหญ่ขึ้นล็อคกับหีของพสุ ปล่อย้นำควยกระฉูดเข้ามาในหีพสุจนอุ่นไปหมด อาร์ทค้างอยู่อย่างนั้นพักใหญ่จึงจะสามารถถอนควยออกได้ รูหีพสุบานเป็นร่องควยอาร์ท ขมิบหุบอ้าน้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมา อาร์ทนอนลงดึงพสุเข้ามากอด พสุกอดอาร์ทตอบ ''คุณเป็นคนดีจังนะ โอเมก้าคงมาติดตรึมเลยล่ะสิ'' ''ไม่หรอกครับ ผมดีแค่กับคนที่ผมชอบเท่านั้นแหละ คุณไง'' พสุขำ เอามือบีบจมูกของอาร์ทอย่างหมั่นเขี้ยว ''คุณทำตัวน่ารักแบบนี้ผมคงให้คุณมาร์คเข้าสักวัน'' อาร์ทตาโต พสุรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ''คุณว่าไงนะ'' ''ผมบอกสักวัน ไม่ใช่ตอนนี้โว้ย'' ''มามาร์คเลย อย่าหนีผมสิ'' ''คุณอย่า'' พสุดิ้นไปมาเอามือปิดหลังคอตัวเองไว้ อาร์ทขึ้นมานั่งคร่อมพสุ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปมา ทั้งคู่หัวเราะ มองหน้ากัน อาร์ทโน้มหน้าลงมาจูบพสุเบาๆ ''ผมรักคุณนะ'' พสุยิ้ม ''ขอเก็บเงินซื้อบ้านก่อน เดี๋ยวมาบอกตอบ'' ''เดี๋ยวผมช่วยออกให้ จะซื้อให้ทั้งหมู่บ้านเลย อยากได้กี่หลัง'' ''ป๋าจริงๆเลยคุณเนี่ย'' ''เป็นเด็กผมปะล่ะ'' พสุยื่นหน้าไปขบกัดหูของอาร์ท พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนไปให้ ''ป๋าอยากให้ผมทำอะไรล่ะครับ'' อาร์ทยิ้มมุมปาก ''อีกรอบละกันนะ'' อาร์ทดึงผ้าขึ้นมาคลุมตัวของทั้งคู่ ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงรักกันอีกรอบ

Kantanaty

hello_lovestory

เป็นการเดินทางที่แสนทรหดมากๆ

Kantanaty

teecga25341991

อีกไม่นานหรอคู่นี้ได้สมหวังก่อนคนอื่น

lekthai

จุใจศึกครั้ง2 รักอาร์ทมากมาย หวาน

nymphia

แมงมุมดำนี่คงเป็นเครือข่ายที่อยู่กันมานานแน่ๆ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ​

Kantanaty

ten.nxxvx

มีดของเลิฟ ดูจะมีความสามารถหลากหลายมากนะ เป็นมีดที่แอนตี้พลังของโลกนี้มากเลยเลิฟใช่เผ่าพันธุ์เดียวกับโฬมหรือราคานไหมนะ

Kakaonine

โฬมเลิกปากแข็งงง พี่ราคานเริ่มรุกได้แล้ว เดี๋ยวน้องเลิฟเสร็จคุณรัมก่อนน้า

Kantanaty

Vishanu

ขอบคุณ​มาก​ครับ​

Deoxy

เลิฟ เธอคือใครกันแน่ ตอยนี้สนุกมากเลยนะครับ สงสารหมอก กลับร่างไม่ได้

jumpingblue

สนุกมากๆ ไดม่อนตายยังไงน้า ราคานยังไงๆ

youfme

ชอบฉากต่อสู้มาก สนุกมากแล้วคิดว่าผู้เขียนคงเหนื่อยกับการเขียนมากแน่ แต่สนุกจริง ๆ นี้พอเห็นคู่ลูก้ากับเรน คิดว่าวาโยกับหมอกสู้คู่กันคงจะเหมาะมาก วาโยคงช่วยไม่ให้หมอกร่างแหลกสลายได้ 555 ส่วนปมเรื่องมีดเหมือนเริ่มชัดขึ้น ว่าคงเป็นมีดพิเศษที่แทงฟันเข้าได้ทุกอย่างแม้แต่ให้พลังอยู่ ส่วนราคานคือแอบลำไย พลังคือเหนือสุดกว่าใครแต่ไม่ใช้มาใช้ตอนท้ายที่คนในฝูงจะไม่ไหวแล้ว เข้าใจว่าคงไม่อยากเปิดเผยตัว แต่ทำแบบนี้เหมือนรักตัวเองมากกว่าคนอื่นในฝูงยังไงไม่รู้ ราคานต้องมีคำอธิบายดีๆนะไม่งั้นจะเชียร์โฬมเลิฟนะ 555

อาร์ตพสุนี้คือขอให้แฮปปี้จนจบขออย่ามีดราม่าใหญ่โตอะไรเลยยย ชอบคู่นี้
ส่วนสามผี โฬมเลิฟราคาน ก็คือยังยึกยักกันต่อไป ไม่ชัดเจนกันซะที

Kantanaty

Kantanaty

Kantanaty

montree254

ตอนนี้จุใจมากเลยครับ ขอบคุณครับ