หมาป่าขี้เงี่ยน PT34 ลูกเสี่ยควยใหญ่15นิ้ว (อาร์ทพสุ)

Kantanaty

อาร์ท

     ณ คฤหาสน์ตระกูลกีรติเมธานนท์ มีการจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเสี่ยกวิน หัวหน้าตระกูลกีรติเมธานนท์ ตระกูลกีรติเมธานนท์เป็นตระกูลอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์ ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มากมาย พื้นที่ส่วนใหญ่และหมู่บ้านจัดสรรในย่านต่างๆล้วนเป็นของตระกูลนี้ทั้งนั้น ในงานเลี้ยงวันเกิดนี้มีการเชิญคนใหญ่คนโตทั้งนักธุรกิจ ดารา ผู้มีอิทธิพลมากันมากมาย ซึ่งคฤหาสน์หลังนี้ใหญ่โตมโหฬารพอจะจุคนได้มากเท่าที่จะจินตนาการได้เลย กวินเดินพูดคุุยกับเหล่าแขกที่มาร่วมงานซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนทางธุรกิจ ''ผมเห็นบ้านจัดสรรที่ย่านตัวเมองของคุณกวินแล้วนะครับ สวยมากเลย'' ''คุณพละจะขยายสาขายิมของคุณไปที่นั่นก็ได้นะครับ'' กวินยืนคุยอยู่กับพละ นักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลไม่แพ้กัน เป็นทั้งเพื่อนและคู่แข่งในเวลาเดียวกัน ''เห็นว่าลูกคุณพละก่อตั้งฝูงแล้วขึ้นเป็นจ่าฝูงแล้วนี่ครับ'' ''อ๋อ ใช่ครับ'' ''ผลงานล่าสุดไม่ธรรมดาเลยนะครับ'' พละรู้สึกปลาบปลื้มที่มีคนชมลูกชายตัวเอง ''โฬมมันมีความเป็นผู้นำฝูงมาตั้งแต่เด็กแล้วน่ะครับ ผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ที่มันจะเป็นจ่าฝูงที่ดี'' กวินยิ้มฟังอีกฝ่ายพูดอวดลูกชาย ''แล้วเจ้าอาร์ทล่ะครับ'' กวินส่ายหัวแล้วถอนหายใจเบาๆ ''เจ้าอาร์ทดีทุกเรื่องนะครับ ติดตรงที่ไม่ค่อยสนใจธรรมเนียมของวงศ์ตระกูลสักเท่าไหร่ ดูไม่สนใจที่จะตั้งฝูงเลย'' ''ช่วงอายุตอนนี้ควรจะมีฝูงได้แล้วนะครับ'' ''ผมรู้ครับ ก็พูดใส่อยู่ทุกวันนั่นแหละ เอาแค่เจอตัวกันยังยากเลย ชอบหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ตลอด'' ''เอาน่าคุณกวิน พวกหนุ่มๆมันก็ยังงี้แหละ'' เสียงประตูบ้านเปิดออก อาร์ท กวิณชีวา กีรติเมธานนท์ ลูกชายคนโตของตระกูลกีรติเมธานนท์เดินเข้ามา ทำความเคารพู้ใหญ่ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี ด้วยควาที่อาร์ทเป็นลูกของตระกูลใหญ่ทำให้ถูกจับตามองจากสังคมเป็นอย่างมาก รวมถึงโดนกดดันจากครอบครัวให้รักษาภาพลักษณ์ของวงศ์ตระกูล อาร์ทเป็นอัลฟ่าหนุ่มที่หน้าตาดี หุ่นล่ำ ตัวสูงใหญ่ บุคลิกท่าทางดูภูมิฐานเสมือนได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี สมัยเด็กเดินสายแข่งเปียโนและไวโอลินได้รับรางวัลมากมายและสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง เรียนจบจากโรงเรียนเซ้นต์รอยัลที่โด่งดังด้วยคะแนนเกียรตินิยม และสมัยเรียนยังเป็นประธานนักเรียนและ1ในจตุรเทพอีกด้วย เมื่อจบมาแล้วก็กลับมาช่วยดูแลธุรกิจของครอบครัว รวมไปถึงงานถ่ายแบบและโฆษณาต่างๆ เรียกได้ว่าเป็นอัลฟ่าที่โปรไฟล์ดีเพอร์เฟคคนนึงเลย แต่เป็นคนที่รักสันโดษ ไม่ค่อยชอบออกสื่อนอกจากบางงานที่เกี่ยวกับครอบครัว ที่น่าแปลกอีกอย่างคือยังไม่เคยมาร์คโอเมก้าคนไหน และไม่เคยตั้งฝูงหรือเข้าร่วมฝูงไหนเลยอีกด้วยทั้งที่ปกติคนเก่งแบบนี้เรียนจบมาน่าจะมีฝูงมาทาบทามทันทีไม่ก็ตั้งฝูงเองไปแล้ว ''สวัสดีครับลุงพละ'' ''สวัสดีอาร์ท ไม่เจอนาน หล่อขึ้นอีกแล้วนะเรา'' ''ไม่ขนาดนั้นหรอกครับลุง'' ''ว่างๆก็มาถ่ายโปรโมทยิมให้ลุงบ้างสิ'' ''ด้วยความยินดีครับ'' อาร์ทยิ้มโค้งคำนับเล็กน้อยอย่างสุภาพ ''คุณพละไปงานประมูลเพชรคืนนี้มั้ยครับ'' กวินถาม ''ไม่ล่ะ ผมต้องบินไปต่างประเทศคืนนี้ โฬมมันก็ไม่อยากไปด้วย คุณล่ะ ไม่พลาดล่ะสิ'' ''ปกติเจ้าอาร์ทมันไม่ค่อยอยากไปหรอก แต่เห็นรอบนี้มันมีเล็งอะไรไว้นี่แหละ'' ''ขอให้ได้ให้โดนนะ'' ''ขอบคุณครับลุง''  ''ผมขอตัวก่อนนะครับ'' อาร์ทแยกตัวออกมา เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน มาหยุดที่หน้าห้องนอน ประตูห้องเปิดออกด้วยตัวเอง อาร์ทเดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องนอนของอาร์ทเต็มไปด้วยงานศิลปะมากมาย ทั้งรูปปั้นชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ต่างๆที่ตั้งอยู่ในห้อง ภาพวาดที่ประมูลมาแขวนอยู่บนผนัง รวมราคาของในห้องนี้แล้วแทบประเมินมูลค่าไม่ได้ อาร์ทเป็นคนที่หลงใหลในงานศิลปะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว โดยมันเริ่มมาจากการโดนให้เรียนเปียโนและไวโอลินตั้งแต่เด็ก ทำให้อาร์ทมีใจรักในดนตรี จากตอนแรกที่ชอบเล่นก็กลายเป็นหลงใหลในเสียงของมัน ตัวเครื่องดนตรีที่มีความประณีต อาร์ทไม่ค่อยได้ออกไปไหนตอนเด็กๆ เลยเริ่มวาดรูปเป็นงานอดิเรก และวาดมาเรื่อยๆจนกลายเป็นมากกว่างานอดิเรกแล้ว ภาพวาดของอาร์ทหลายภาพถูกนำไปประมูลในงานการกุศล แต่ที่บ้านไม่ค่อยสนับสนุนอาร์ทเรื่องนี้สักเท่าไหร่ อยากให้ตั้งใจดูแลธุรกิจของครอบครัวมากกว่า อาร์ทเดินเข้ามาตรงเตียง ที่ฝั่งตรงข้ามกับเตียงมีกรอบรูปขนาดใหญ่แขวนอยู่ อาร์ทเดินเข้าไปใกล้ๆ เป็นรูปที่อาร์ทวาดพสุตอนที่เจอกันครั้งแรก พสุในรูปมองมาที่อาร์ท ใบหน้าของพสุนั้นสวยเซ็กซี่ แววตาเป็นประกายดูยั่วยวน ผิวขาวซีดมีสเน่ห์ ตอนที่อาร์ทวาดอาร์ทใส่พลังเข้าไปด้วยทำให้มันขยับได้ แม้จะไม่ใช่ตัวจริงแต่อย่างน้อยก็พอทำให้อาร์ทหายคิดถึงพสุไปได้บ้าง อาร์ทก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หลงพสุขนาดนี้ แต่แค่ครั้งแรกที่เจออาร์ทก็หลงรักพสุเข้าทันที ทั้งๆที่ปกติแล้วอาร์ทไม่เคยมีความรู้สึกชอบหรือหลงใหลโอเมก้าที่ไหนมาก่อน ถ้าอาร์ทเป็นพวกอัลฟ่าดิบเถื่อนคงจับมาร์คไปแล้ว อาร์ทนั่งลงที่โซฟา เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวสารต่างๆ สายเรียกเข้าจากราคานดังขึ้น อาร์ทรับสาย ''ฮัลโหล'' ''เออ ว่างคุยมั้ย'' ''ว่าง มีอะไร'' ''เรื่องที่มึงจะขอเข้าฝูงอะ จริงมั้ย'' ''เออ'' ''มึงแน่ใจนะว่าจะเข้า'' ''ทำไมวะ'' ''ก็คนอย่างมึงน่าจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่า การเข้าฝูงมามึงต้องทำกิจกรรมร่วมกันกับทุกคน ดูแลกันเหมือนครอบครัว มึงจะเข้าเพราะพสุใช่มั้ย'' ''อืม'' ''มึงแน่ใจนะว่ามึงอยากมีฝูง'' ''ถ้าพวกมึงคือคนที่เปรียบเสมือนครอบครัวของเค้า กูก็อยากเป็นส่วนหนึ่งในนั้นเหมือนกัน'' ราคานขำ ''มึงนี่นะ'' ''ต้องทดสอบอะไรมั้ย'' ปกติแล้ว การสมัครหรือขอเข้าฝูงจะต้องผ่านบททดสอบของทางฝูงก่อนแล้วจึงจะได้รับการพิจารณาว่าจะให้เข้าหรือไม่ ซึ่งบททดสอบก็แตกต่างกันไปแล้วแต่จ่าฝูง ''ถ้าคนอะต้องทดสอบ แต่ไอโฬมบอกถ้ามึงอยากเข้าก็ยินดีต้อนรับ'' ''แล้วกูต้องทำยังไงบ้าง'' ''รวมฝูงคราวหน้า มึงมาดิ วันอังคาร'' ''เออ เดี๋ยวกูไป แค่นี้นะ'' อาร์ทวางสาย จริงๆอาร์ทก็ไม่ค่อยอยากมีฝูงสักเท่าไหร่ แต่คนในฝูงมีแต่เพื่อนคงเข้าใจความสันโดษของอาร์ทได้ น่าจะไม่เป็นไร อาร์ทดูเวลา ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้ว อาร์ทกดโทรออกไปหาพสุ สักพักพสุก็รับสาย ''ว่าไงคุณ'' ''คุณทำอะไรอยู่'' ''ผมอยู่ที่บ้านฝูง'' ''ผมจะให้คนไปรับคุณตอนนี้ จะให้รอตรงหน้าย่านชนชั้นสูงละกันนะ'' ''รับ รับไปไหน ยังไม่ถึงเวลานัดเลยนี่คุณ'' ''งานนี้เป็นงานใหญ่ ต้องเตรียมตัวก่อนสิ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพอคนของผมไปถึงผมจะโทรหานะ'' ''โอเค'' ''เจอกันนะครับ'' ''ครับ'' พสุวางสายไป อาร์ทยิ้ม เดินออกมาจากห้อง กวักมือเรียกบอดี้การ์ดคนหนึ่ง ''ติดต่อคุณอาเธอร์ให้ผมที บอกว่าต้องการตัดชุดด่วน แล้วก็ให้คนไปรับคุณพสุที่หน้าย่านด้วย ถ้าไปถึงแล้วโทรมาบอกผม ขอภายใน30นาที ห้ามเกิน'' ''ได้ครับคุณอาร์ท'' บอดี้การ์ดคนนั้นเดินลงไปข้างล่าง

พสุ

     พสุนั่งอยู่ที่ม้านั่งตรงหน้าทางเข้าย่านชนชั้นสูง จริงๆที่นัดกันไว้คืออาร์ทจะมารับพสุที่อพาร์ทเม้นท์ แต่เห็นบอกว่าต้องเตรียมตัวเพราะเป็นงานใหญ่ พสุเอาโทรศัพท์ขึ้นมาส่องใช้มือจัดทรงผมให้เรียบร้อย มีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับมาจอด คนสวมชุดสูทสีดำและแว่นกันแดดเดินลงมา โทรศัพท์ของพสุดังขึ้น พสุกดรับ ''ฮัลโหล'' ''คนของผมไปถึงแล้วนะ'' พสุเหลือบตาไปมองผู้ชายคนนั้น ''ใช่คนที่ใส่ชุดดำขับเก๋งสีดำมั้ยคุณ'' ''ใช่ คนนั้นแหละ'' ''โอเค'' อาร์ทวางสาย พสุลุกขึ้นเดินเข้าไปหาชายคนนั้น ''เอ่อ...ใช่คนที่คุณอาร์ทให้มารับมั้ยครับ'' ''ใช่ครับ เชิญขึ้นรถได้เลยครับ'' บอดี้การ์ดคนนั้นเปิดระตูให้พสุ พสุขึ้นไปนั่ง บอดี้การ์ดขับพาพสุลัดเลาะไปตามซอยต่างๆที่พสุไม่คุ้นตาจนเจอกับคฤหาสน์หลังใหญ่ มันใหญ่ที่สุดเท่าที่พสุเคยเห็นมาแล้ว ประตูรั้วด้านหน้าเปิดออกอัตโนมัติ ในสวนหน้าบ้านขนาดใหญ่มีรูปปั้นหินอ่อนรูปเทพเจ้ากรีกตั้งตกแต่งอยู่เต็มไปหมด รู้ได้เลยว่าเป็นของอาร์ทแน่ๆ บอดี้การ์ดจอดรถ ลงมาเปิดประตูให้พสุ ''ขอบคุณครับ'' พสุลงมาจากรถ บอดี้การ์ดอีกสองคนเดินมาหาพสุ ''ช่วยตามพวกผมมาด้วยนะครับ'' ''ครับ'' พสุก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ พื้นเป็นกระเบื้องสีขาวเงาวับ ตรงกลางมีตราสัญลักษณ์สีทองประดับเป็นรูปตราประจำตระกูล กลางห้องโถงมีรูปชายวัยกลางคนที่ดูน่าเกรงขามอยู่ เฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งต่างๆล้วนแต่ดูมีราคา เอาซะพสุทำตัวไม่ถูก มองเงาสะท้อนตัวเองที่พื้นแล้วรู้สึกประหม่าเพราะยิ่งทำให้พสุแต่งตัวซอมซ่อไปเลย ''คุณ'' เสียงเรียกของอาร์ทดังมาจากข้างบน อาร์ทเดินลงมาหาพสุ "นี่บ้านคุณหรอ'' ''จะว่างั้นก็ได้ ปต่ผมว่ามันเป็นบ้านพ่อผมมากกว่า'' ''คุณไม่ธรรมดาจริงๆด้วยสินะ'' อาร์ทไม่เคยเล่าประวัติของตัวเองให้พสุฟังเลย แต่พสุรู้สึกคุ้นหน้าอาร์ทเหมือนเคยเห็นในข่าวหรือที่ไหนมาก่อน และพอจะเดาได้ว่าอาร์ทรวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้ ''ดื่มอะไรก่อนมั้ย'' ''ไม่เป็นไรคุณ'' ''งั้นไปข้างบนกันเถอะ คุณอาเธอร์มารอแล้ว'' พสุเดินตามอาร์ทขึ้นมาข้างบน ชั้นบนก็ตกแต่งอย่างหรูหราไม่แพ้ชั้นล่าง รูปปั้นหินอ่อนวางห่างกันอยู่เป็นระยะๆ จนมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง อาร์ทเปิดเข้าไปในห้องนั่งเล่นชั้นสอง ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ใส่ชุดโค้ทสีขาวยืนอยู่ พสุจำได้ว่าคือช่างตัดเสื้อจากร้านที่พสุไปขโมยของวันนั้น ''ขอโทษที่ให้รอครับคุณอาเธอร์'' คุณอาเธอร์หันมามองพสุ ''อืม สวยดีนะครับ หุ่นดีด้วย'' ''พอจะตัดได้มั้ยครับ'' ''ได้ครับ'' ''จะทำอะไรหรอคุณ'' พสุหันไปถามอาร์ท ''ผมจะตัดสูทให้คุณไง คุณไปยืนบนแท่นนะ'' พสุขึ้นมายืนบนแท่น คุณอาเธอร์เดินมามองรอบๆตัวของพสุ ''กางแขนออกให้หน่อยครับ'' พสุกางแขนทั้งสองข้างออก ดวงตาของคุณอาเธอร์เปลี่ยนเป็นสีทอง สายวัดในกระเป๋าลอยมาวัดสัดส่วนของพสุ สมุดโน๊ตและปากกาจดบันทึก ''อยากได้สีอะไรครับ'' ''สีม่วงลาเวนเดอร์ครับ'' อาร์ทตอบ คุณอาเธอร์พยักหน้า ผ้าสีม่วงลอยออกมา กรรไกรสีทองลอยมาตัดอย่างรวดเร็วกลายเป็นแพทเทิร์นต่าง ''เอาตามแบบที่ผมให้ไปเลยนะครับ'' อาร์ทย้ำ ผ้าที่ถูกตัดออกเป็นแพทเทิร์นลอยมาทาบบนตัวของพสุ ก่อนที่มันจะลอยไปเข้าจักรเย็บผ้า ใช้เวลาประมาณ5นาทีมันก็เสร็จแล้วพับตัวเอง ลอยมาอยู่ที่มือของพสุ ''คุณเอาไปลองได้เลย'' ''ครับ'' พสุเดินไปหลังฉากกั้น ก่อนจะเดินออกมา อาร์ทที่รอดูอยู่ถึงกับตะลึง พสุอยู่ในสูทสีม่วงพอดีตัว รัดรูปจนเห็นทรวดทรงชัดเจน ภายในไม่ใส่อะไรเลย แหวกลึกจนถึงสะดือ โชว์แผงอกขาวๆและรอยสักสุดเซ็กซี่ มีดีเทลตรงแขนและคอเป็นระบายลูกไม้สีดำ พสุนั้นดูเซ็กซี่มากๆ พสุมองตัวเองหน้ากระจก รู้สึกชอบชุดนี้มากเหมือนกัน ''ถูกใจมั้ยครับ'' ''ครับ ผมชอบครับ'' ''เรียบร้อยแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ'' คุณอาเธอร์บอกก่อนจะหยิบกระเป๋าอุปกรณ์ออกไป อาร์ทลุกขึ้นเดินเข้ามาหาพสุ พสุหันมาหาอาร์ท ''คุณว่าเป็นยังไงครับ'' อาร์ทยื่นมือไปจับเอวของพสุ ลูบไล้แผงอกเนียนๆของพสุเบาๆ ''คุณสวยมากเลย'' อาร์ทดึงพสุเข้ามาหาตัวเอง สูดดมกลิ่นตัวของพสุ พสุดันอาร์ทออก ''คุณต้องไปงานนะ'' ''ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังพอมีเวลา'' ดวงตาของอาร์ทเปลี่ยนเป็นสีทอง ประตูห้องล็อคด้วยตัวเอง เก้าอี้ตัวยาวที่อยู่ตรงมุมห้องเลื่อนตัวมา อาร์ทนั่งลงแล้วดึงพสุไปนั่งตัก พสุยิ้มมุมปาก ม้วนเน็คไทด์ของอาร์ทเล่น ''นี่มันนอกเวลางานผม ผมต้องคิดเพิ่มนะครับ'' ''ขอจ่ายเป็นการเลี้ยงดูทั้งชีวิตได้มั้ยครับ'' พสุขำ ใช้นิ้วไล่ไปตามริมฝีปากของอาร์ท ''คุณจ่ายไหวหรอครับ''

     พสุเอามือทั้งแขนทั้งสองข้างโอบคออาร์ทไว้ โน้มหน้าลงมาประกบปากจูบอาร์ทเบาๆ อาร์ทกอดเอวดึงพสุเข้ามาชิดตัวแล้วจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร พสุขบกัดริมฝีปากล่างของอาร์ทแล้วดึงเบาๆ นั่นทำให้อาร์ทอารมณ์พลุ่งพล่านมากขึ้นไปอีก กอดพสุแน่นจูบอย่างหนักหน่วงมากขึ้น ''อืออ'' พสุครางในลำคอ ลมหายใจของทั้งคู่รินรดกัน อาร์ทสอดลิ้นเข้ามาในปากพสุ รุกล้ำไปทั่วโพรงปากจนพสุเคลิ้มไปหมด พสุก็ไม่ยอมใช้ลิ้นสู้กับลิ้นของอาร์ท แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน เอามือสางผมของอาร์ทไปมา อาร์ทยื่นหน้าไปเลียใบหูของพสุ ลากลิ้นเลียลงไปตามลำ ''อะ อาา'' ซอกไซร้ไปตามซอกคอของพสุ กลิ่นฟีโรโมนคล้ายลาเวนเดอร์ที่ฟุ้งกระจายออกมาจากตัวพสุทำเอาอาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นกว่าเดิม อาร์ทปล่อยกลิ่นออกมาเช่นกัน กลิ่นหอมเย็นเหมือนป่าสนหลังฝนทำให้พสุรู้สึกเคลืบเคลิ้ม ดวงตาของพสุกลายเป็นสีม่วง ล้วงทะลุกางเกงของอาร์ทเข้าไปกำควยที่แข็งเต็มที่ พสุยิ้มกัดริมฝีปาก ดวงตาสีม่วงส่องสว่างของพสุเหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกหลงใหลและเงี่ยน กลิ่นลาเวนเดอร์ของพสุแรงขึ้นเรื่อยกระจายไปทั่วห้องเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ไม่มีผิด อาร์ทถอดเสื้อออกจากไหล่ของพสุ เผยให้เห็นหุ่นลีนๆและเอวบางยั่วยวน อาร์ทยื่นหน้าไปดูดหัวนมของพสุเน้นๆ ''อาา'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหัวนมของพสุสลับข้างไปมา จูบไปทั่วตัวของพสุ ลากลิ้นเลียผ่านหน้าท้องลงไป พสุดันหน้าอกอาร์ทให้ลงไปนอนบนเก้าอี้ตัวยาว เลื่อนตัวลงไปขยำเป้านูนๆของอาร์ท ก้มลงใช้ปากกัดซิปกางเกงแล้วรูดลงด้วยท่าทางที่ยั่วยวน ถอดกางเกงของอาร์ทออก ควยอาร์ทแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน พสุขบกัดเบาๆไปตามลำควย ดึงกางเกงในของอาร์ทลง ควยใหญ่ยาว15นิ้วเด้งออกมา หัวยังไม่เปิดดี กองหมอยดกดำ กลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าของอาร์ทกระจายเข้าจมูกพสุจนทำให้เงี่ยนไปหมดพสุเอาควยอาร์ทเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' พสุอมควยของอาร์ทอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียวนๆตรงหัวควย กินน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงหัว ถอกควยของอาร์ทลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา พสุเลียไปตามแง่งควยของอาร์ท ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควย จับลำควยของอาร์ทตั้งตรง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนลงไปดูดเลียไข่ของอาร์ทจนชุ่ม อาร์ทจับหัวของพสุไว้ เอาควยยัดปากแล้วเด้งเอวเย็ดอย่างเมามันส์ ''อาาา'' ''อ๊อก ออก อ๊อก'' ควยอาร์ทใหญ่คับปากของพสุไปหมด อาร์ทกระแทกควยเข้ามาในปากพสุไม่ยั้ง สายตาของพสุที่มองมาทำให้อาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นไปอีก แทงเข้ามาลึกจนพสุสำลักน้ำตาเล็ด อาร์ทถอนควยออก น้ำลายพสุไหลเยิ้มติดควยอาร์ทมา อาร์ทจับควยแฉะๆตีหน้าของพสุรัวๆ อาร์ทผลักพสุนอนลงไป ถอดกางเกงของพสุออกอย่างง่ายดาย ควยพสุแข็งเต็มที่เพราะความเงี่ยน อาร์ทยกขาของพสุขึ้นสูง เอามือแหกตูดของพสุออก รูหีสีชมพูระเรื่อของพสุขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน อาร์ทยื่นหน้าไปเลียหีของพสุ ''งึก อ๊ะ'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหีของพสุไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของอาร์ททำเอาพสุเสียววาบไปทั้งตัว อาร์ทใช้ลิ้นดุนรูของพสุ เลียหีของพสุอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม นั่งขึ้นเอาควยถูไปมาตรงรูพสุ พสุกัดปากสายตาเว้าวอนมาก อาร์ททนไม่ไหวดันควยเข้าไปในหีพสุจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยอาร์ทใหญ่คับหีของพสุไปหมด แทงเข้ามาลึกจนพสุทั้งจุกทั้งเสียว ''ซี้ดด แน่นชิบ'' หีพสุนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยอาร์ทอย่างบ้าคลั่ง อาร์ทเด้งเอวเย็ดหีของพสุเป็นจังหวะ ''อ๊ะ อะ อาาา'' ''ซี้ดดด'' อาร์ทจับเอวของพสุไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของพสุอย่างเร็วและแรง กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ผสมกันคละคลุ้งไปทั่วห้อง อาร์ทดึงแขนของพสุไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ''อะ อาาา'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของพสุไปมาจนเสียวไปหมด ควยพสุแข็งกระดกขึ้นลง อาร์ทโน้มตัวลงมาจูบพสุ เร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก '''อือออ อื๊ออ'' พสุควยกระตุกน้ำแตกออกมา อาร์ทเด้ารัวๆ ''อะ อาาาา ซี้ดด!'' อาร์ทกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของพสุ น้ำควยมากมายไหลเข้ามาเรื่อยๆ พสุกอดอาร์ทแน่น ดึงอาร์ทเข้ามาจูบ ดันให้อาร์ทนั่งแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมตัก จับควยอาร์ทยัดเข้าไปในรูตัวเองอีกครั้ง ''ซี้ดด อาาา'' น้ำควยในรูพสุทำเอาอาร์ทอุ่นควยไปหมด พสุเอามือกอดคออาร์ทไว้แล้วขย่มตัวเป็นจังหวะขึ้นลง นั่งเทียนควยอาร์ทอย่างเมามันส์ ร่อนเอวใช้หีบดควยอาร์ทอย่างเร่าร้อน กลิ่นฟีโรโมนของทั้คู่ฟุ้งกระจายปนกันอยู่ทั่วห้อง ความรู้สึกเหมือนดอกลาเวนเดอร์ที่สวยงามท่ามกลางป่าสนดิบชื้นอันเงียบสงบ อาร์ทจับพสุไว้แล้วเด้งตัวตอกควยเข้าไปในหีพสุอย่างเร็วและแรง ''อะ อ๊ะ อือออ'' ''ซี้ดดดด'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของพสุย้ำๆจนพสุหัวหมุนไปหมด ''อะ อ๊ะ อาาาา!'' พสุน้ำแตกออกมาไม่หยุด อาร์ทเร่งความเร็วขึ้นอีก เด้าหีของพสุรัวๆ ''อ้าาา ผมจะแตก อาาา ซี้ดดด!'' อาร์ทตอกควยเข้ามาสุดแรง ควยอาร์ทขยายใหญ่ขึ้นล็อคกับหีของพสุ ปล่อย้นำควยกระฉูดเข้ามาในหีพสุจนอุ่นไปหมด อาร์ทค้างอยู่อย่างนั้นพักใหญ่จึงจะสามารถถอนควยออกได้ รูหีพสุบานเป็นร่องควยอาร์ท ขมิบหุบอ้าน้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาเลอะพื้น ''เสื้อผ้าเลอะมั้ยเนี่ย'' พสุมองดูชุดของตัวเองซึ่งตอนนี้พับอยู่บนชั้นวาง ''ไม่เลอะหรอก ผมย้ายมันไปตรงอื่น'' ''ดูพร้อมจังเลยนะครับ'' อาร์ทหัวเราะ ทั้งคู่ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า อาร์ทมองดูตัวเองในกระจกก่อนจะถอดเสื้อตัวในออกเหลือแต่สูทตัวนอก โชว์หน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพค ''แล้วว่าผมชอบโชว์'' พสุแซว ''ผมใส่ให้มันเข้ากับคุณต่างหากล่ะ'' อาร์ทยิ้ม ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ''ใกล้ได้เวลาแล้ว เราไปกันเถอะ'' ''ครับ''

     อาร์ทพาพสุเดินลงมาข้างล่าง อัลฟ่าวัยกลางคนที่อยู่ในรูปนั่งอยู่ตรงโซฟากลางบ้าน เหลือบตาขึ้นมามองทั้งคู่ เพียงแค่ปรายตาเดียวพสุก็รู้สึกถึงแรงกดดันและพลังที่แข็งแกร่ง ''นั่นใคร'' กวินถามลูกชาย ''คู่ควงผมงานนี้ครับ'' พสุยกมือสวัสดี กวินไม่ได้สนใจ ''แกจะเที่ยวไปควงโอเมก้าที่ไหนก็ไม่รู้สุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ นึกถึงภาพลักษณ์วงศ์ตระกูลบ้าง'' ''ผมจะควงใครมันก็สิทธิ์ของผมไม่ใช่หรอครับ อีกอย่าง ไม่เห็นว่าจะมีผลเสียตรงไหนเลย'' ''พวกโอเมก้าชั้นสูงลูกเพื่อนพ่อตั้งหลายคนไม่เห็นแกจะสนใจ'' บรรยากาศในห้องนั้นอึดอัดมาก แรงข่มของอัลฟ่าทั้งสองสู้กันไปมา ''ผมไม่ได้ชอบคนเพราะฐานะนี่ครับ'' ''แกไม่แคร์ก็แคร์พ่อบ้าง'' ''แค่ผมยอมไปงานนี้เพื่อเอาหน้าให้พ่อก็มากพอแล้วครับ'' อาร์ทดีดนิ้ว พวกรูปปั้นหินอ่อนเดินลงมาจากแท่น ''บอดี้การ์ดเรามีเยอะแยะทำไมแกไม่ชอบใช้นะ'' ''เพราะหุ่นพวกนี้มันไม่ชีวิตไงครับ เสียไปเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร'' ''พวกบอดี้การ์ดก็เหมือนกันนี่ เสียไปเท่าไหร่ก็หาใหม่ได้อยู่ดี'' ''ผมไปก่อนนะครับ'' ''อย่างน้อยก็ให้ไอบี๊กกับบอสตามไปด้วยเถอะ'' ''แล้วแต่พ่อละกันครับ'' อาร์ทพาพสุเดินออกมาจากบ้าน บอดี้การ์ดที่ชื่อบิ๊กกับบอสเดินตามมาด้วย รถเก๋งขับมาจอดข้างหน้า ประตูรถเด้งเปิดออก บิ๊กกับบอสไปนั่งหน้า ส่วนอาร์ทและพสุนั่งที่เบาะหลัง บิ๊กขับรถพาทั้งคู่มุ่งหน้ามาที่โรงแรมxซึ่งพสุคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี แขกมักจะพามาที่นี่บ่อย นอกจากที่นี่จะเป็นที่ที่พวกอัลฟ่าชอบพาโอเมก้ามาเย็ดแล้ว ยังถูกใช้จัดงานต่างๆอีกด้วยเพราะมีพื้นที่เยอะ วันนี้โรงแรมถูกปิดเพื่อใช้จัดงานประมูลเพชรการกุศล มีเด็กรับรถคอยรับรถมากมายหลายคันที่ขับเข้ามา งานการกุศลแบบนี้เป็นเหมือนงานที่จัดขึ้นเพื่อให้ผู้มีอิทธิพลทั้งหลายได้ออกงานโชว์ตัวทำบุญเอาหน้ากัน ไม่ได้สนใจเครื่องเพชรกันจริงๆหรอก อาร์ทกับพสุลงมาจากรถ อาร์ทเอาบัตรเชิญให้พนักงานดู ''เชิญทางนี้ครับ'' พนักงานเดินนำทั้งคู่เข้าในห้องจัดเลี้ยงซึ่งตอนนี้มืดสลัว มีเพียงแสงไฟสีขาวจากเวที ภายในตกแต่งอย่างหรูหรา มีโต๊ะกลมหลายตัววางกระจายกัน อาร์ทเดินไปที่โต๊ะของตัวเองซึ่งถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้ พสุนั่งลงข้างอาร์ทบนโซฟากำมะหยี่สีแดง ''สวัสดีครับคุณอา'' อาร์ททักทายผู้ใหญ่ที่คุ้นหน้าคุ้นตาตามมารยาท พสุทำตัวไม่ค่อยถูกสักเท่าไหร่ ที่นี่มีแต่คนใหญ่คนโตเต็มไปหมด แต่งตัวกันมาอย่างหรูหรา เด็กเสิร์ฟเอาแก้วที่ใส่แชมเปญมาให้ อาร์ทรับมาแล้วส่งให้พสุ ''ขอบคุณครับ'' พสุรับมา ชนแก้วกับอาร์ทแล้วยกขึ้นจิบ ''คุณว่าเป็นยังไง'' อาร์ทถาม ''ผมอึดอัด'' ''อึดอัดทำไมล่ะ'' พสุมองไปรอบๆ อาร์ทมองตาม ในงานมีพวกอัลฟ่าหน้าตาดีหุ่นล่ำที่มาเป็นตัวแทนของครอบครัวหลายคน ต่างมองมาที่พสุซึ่งแต่งตัวเซ็กซี่ อาร์ทเอามือโอบไหล่ดึงให้พสุเข้ามานั่งชิดตัวเองมากขึ้นอีก ''คุณกับพ่อไม่ค่อยถูกกันหรอ'' อาร์ทถอนหายใจ ''ขอโทษ ผมไม่ควรถาม'' ''ไม่ใช่ ถามได้แหละ ผมกับพ่อไม่ลงรอยกันในเรื่องความคิดหลายๆเรื่องน่ะครับ เช่นเรื่องบอดี้การ์ดที่คุณได้ยินวันนี้'' ในงานมีบอดี้การ์ดของแต่ละตระกูลยืนแฝงตัวอยู่เต็มไปหมด งานที่รวมผู้มีอิทธิพลไว้มากขนาดนี้แน่นอนว่าความปลอดภัยนั้นเป็นเรื่องสำคัญ อาจเกิดการก่อการร้ายหรือลอบสังหารขึ้นได้เสมอ ''พ่อมักจะบังคับให้ผมใช้บอดี้การ์ดในบ้าน แต่เพราะพลังของผม ผมไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้คนจริงๆมาตายแทนเพื่อผมเลย'' อาร์ทบอก ด้านนอกมีรูปปั้นหินอ่อนยืนแอบอยู่ตรงซอยข้างโรงแรม บิ๊กกับบอสที่จอดรถเสร็จเข้ามาสมทบในงานเช่นกัน ยืนอยู่ตรงบาร์เครื่องดื่ม ''ไง อาร์ท'' อัลฟ่าตัวสูงใหญ่คนหน่งเข้ามาทัก ''สวัสดีพิช'' ''ว่าแล้วว่าต้องเจอกันที่นี่'' ''ทำไมล่ะ'' ''ตระกูลนายเคยพลาดที่ไหนล่ะ'' อาร์ทมองพิช ''แต่นายก็มานี่'' พิชที่ดูสวนกลับมีท่าทางไม่พอใจนิดหน่อย มองมาที่พสุแล้วยิ้มให้ ''สวัสดีครับ'' ''สวัสดีครับ'' ''ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย มาจากตระกูลไหนหรอครับ'' พสุไม่รู้จะตอบอะไรเลยหันไปมองอาร์ท ''นี่คนของผมเองน่ะครับ'' ''อ๋อ'' พิชยังคงจ้องพสุอยู่ ''ขอให้โชคดีละกัน'' พิชเดินไปนั่งอีกโต๊ะที่อยู่อีกฟาก อาร์ตมองตามด้วยสายตาที่ดูน่ากลัว ตอนแรกพสุคิดว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน แต่บทสนทยาและบรรยากาศโดยรอบเมื่อกี๊คงไม่ใช่ ''เค้าเป็นใครหรอ'' ''ลูกชายตระกูลคู่แข่งธุรกิจพ่อผมน่ะ แข่งขันกันมาตลอดในทุกเรื่อง'' ''ทำไมเค้าถึงบอกว่าตระกูลคุณคงไม่พลาดงานนี้ล่ะ ตระกูลคุณชอบอัญมณีหรอ'' ''นั่นควรจะเป็นเหตุผลที่างานนี้ใช่มั้ยล่ะ แต่จริงๆแล้วที่มากันก็เพื่อโปรโมทตระกูลตัวเองทั้งนั้น พวกเราแย่งประมูลเครื่องเพชรกันแต่ไม่ใช่เพราะความชอบ คนที่ประมูลได้จะได้พื้นที่สื่อทั้งข่าวและหนังสือพิมพ์ เป็นเชิงธุรกิจน่ะ'' อาร์ทพยักหน้า ''คงคิดว่าพวกคนรวยมันวุ่นวายสินะ'' ''อืม แต่ผมจนชีวิตผมก็วุ่นวายนะ เพราะงั้นผมขอวุ่นวายแต่รวยดีกว่า วุ่นวายด้วยจนด้วยโคตรแย่'' อาร์ตขำ ''แต่งงานกับผมสิ จะได้รวยไง'' ''คุณนี่ไม่เว้นช่องเลยนะ'' ''เอ้า เผื่อคุณเผลอ'' อาร์ตยิ้มกวนๆ ผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งใส่สูทถือไมค์เดินขึ้นมาบนเวที ''ก่อนอื่นต้องบอกว่าทางเราเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พวกท่านตัดสินใจมาร่วมการประมูลครั้งนี้'' พิธีกรเริ่มกล่าวเปิดงาน พสุมองสำรวจไปรอบๆ พสุรู้สึกไม่ดีมาสักพักแล้ว เหมือนมีจิตสังหารอ่อนๆอยู่ในนี้แต่ไม่รู้ว่ามาจากใคร ''ทางเราจะเริ่มการประมูลชิ้นแรก ณ บัดนี้'' เจ้าหน้าที่เข็นตู้กระจกซึ่งมีเครื่องเพชรสวยงามอยู่ข้างในขึ้นมาบนเวที ''ราคาเริ่มประมูลอยู่ที่4แสนบาทครับ'' มีคนยกมือ ''4แสนบาท'' อีกคนก็ยกมือแข่ง ''5แสน'' อาร์ทยังคงนั่งนิ่งอยู่ ''คุณไม่สู้เค้าบ้างหรอ'' ''นั่นไม่ใช่ชิ้นสำคัญน่ะ'' พสุพยักหน้าแต่ไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ การประมูลดำเนินต่อไปอีกหลายรอบ ''มาถึงชิ้นที่ทุกคนรอคอยกันแล้วครับ'' พนักงานเข็นตู้กระจกที่มีอัญมณีสีทองออกมา รอบๆอัญมณีสีเหลืองนั้นถูกล้อมไปด้วยเพชรหลายกะรัต ''อัญมณที่สาปสูญ 'ผู้สร้าง' เป็นอัญมณีที่เก่าแก่และมีประวัติมาช้านาน...'' พิธีกรอธิบายประวัติของอัญมณีนั้น อาร์ทเริ่มขยับตัว คงเป็นชิ้นนี้สินะ ''ขอเริ่มที่10ล้านบาทครับ'' ''20ล้าน'' อาร์ทพูดจำนวนเงินนั้นออกไปอย่างสบายๆทำให้พสุตกใจมาก ''30ล้าน'' พิชยกมือข้นบ้าง ทั้งคู่จ้องตากันนิ่งๆ ''35ล้าน'' ''45ล้าน'' พิชดูจะไม่ยอมอาร์ทเลย อาร์ทเอาแชมเปญขึ้นมาจิบ ''100ล้าน'' ผู้คนส่งเสียงฮือฮา รวมถึงพสุด้วย พิชกำมือแน่นเพราะความโกรธ อาร์ทยิ้มมุมปาก ''เค้าที่100ล้านนะครับ ผู้สร้างตกเป็นของคุณอาร์ทครับ'' เสียงปรบมือดังไปทั่วห้อง พิชเดินฟึดฟัดออกไป อาร์ทขึ้นไปกล่าวอะไรเล็กน้อยแล้วกลับมานั่งที่ ''กลับกันเถอะ'' ''ห้ะ แค่นี้หรอคุณ'' ''ใช่ ผมมีหน้าที่มาเพื่อชิ้นนี้แค่นั้น'' ''โอเค'' อาร์ทดึงพสุให้กลับลงมานั่ง ''อะไรคุณ ไหนบอกจะไปแล้วไง'' ''มีผู้บุกรุกสองคนกำลังอ้อมเข้ามาจากด้านหลังโรงแรม'' ''คุณรู้ได้ยังไง'' ดวงตาของอาร์ทเปล่งประกายสีทอง ''รูปปั้นของผมเห็นน่ะ'' ''รูปปั้น'' ''ใช่ ผมให้พวกมันตามมาแล้วรออยู่ด้านหลังโรงแรม ผมสามารถมองผ่านมุมมองของวัตถุที่ผมสิงได้ แต่สายตาของตัวจริงผมจะแย่ลงขณะที่ใช้พลังนี้'' ''แล้วพวกนั้นเป็นใคร'' ''ไม่รู้ แต่จิตสังหารสองดวงชัดมากๆ'' พสุลองสัมผัสดูก็เจอเช่นกัน เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆก็ไม่รู้ ''เดี๋ยวก่อน'' ดวงตาของอาร์ทกลับมาเป็นสีปกติ ''อะไรหรอคุณ'' ''ไม่ใช่แค่สอง'' พสุขมวดคิ้ว ''หมายความว่าอะไรคุณ'' ''ที่นี่กำลังโดนล้อม''

รัม

โซล

     ที่ลานจอดรถของโรงแรม ตอนนี้ทุกอย่างนั้นเงียบสงบมากเพราะแขกทุกคนอยู่ในห้องจัดงาน บอดี้การ์ดทั้งหมดก็อยู่ในนั้นและด้านหน้าโรงแรม ที่นี่มีเพียงรปภคนเดียวที่นั่งดูแลความปลอดภัยอยู่ รปภกำลังนั่งเช็คกล้องอยู่ มีเงาบางอย่างวิ่งเข้าไปหลังรถคันหนึ่ง รปภรีบหยิบไฟฉายและอาวุธปืนค่อยๆเดินไปจุดนั้นทันที ''ใคร'' เสียงถามของรปภก้องไปทั่วลานจอดรถ รปภไม่สามารถจับได้ถึงจิตสัมผัสหรือกลิ่นของผู้บุกรุกได้เลย จู่ๆก็มีจิตสังหารผุดขึ้นมาจากด้านหลัง รปภคนนั้นหันไปจะใช้ปืนยิง "อั้กก!'' มือที่มีกรงเล็บแหลมคมทะลุท้องของรปภคนนั้นลงไปนอนจมกองเลือดที่พื้น รัมที่หน้าเปื้อนเลือดนั่งลงข้างๆศพ ''ลานจอดรถตั้งกว้าง ทำไมมีรปภแค่คนเดียวกันนะ'' ''ที่เหลือถูกเรียกตัวไปรับรถและดูแลในโรงแรมล่ะมั้ง'' โซลที่แอบอยู่หลังรถเดินมานั่งลงข้างๆรัม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน พลังงานสีขาวลอยออกมาจากปากของศพยาม เข้าสู่รูจมูกของโซล โซลทำหน้าสดชื่น ''แบ่งบ้างสิ'' ''มาสิ'' โซลเอามือจับคางของรัมดึงเข้ามา ประกบปากกับรัม ควันคล้ายกับควันบุหรี่ลอยออกจากปากโซลสู่ปากรัม ความรู้สึกกระปรี้ประเปร่าแล้นไปทั่วร่างกาย ''ใช้ได้'' โซลยิ้ม ดึงรัมให้ลุกขึ้น ''แล้วศพนี่ล่ะ'' โซลเดินมายืนข้างศพ ผิวปากเบาๆ ศพนั้นลุกขึ้นมา ก่อนจะเดินไปที่หลังรถแล้วล้มลง ''เอาไว้ตรงนั้นก่อนละกัน รีบไปกันเถอะ'' ทั้งคู่ค่อยๆเปิดประตูหลังโรงแรม เช็คให้แน่ใจว่าไม่มีใครแล้วเดินเข้ามา ''ไอพวกคนรวยนี่แม่งเรื่องมากกันชิบหาย'' ''เออ โคตรน่ารำคาญ ดูแรถชั้นดีๆ โว๊ะ แค่เอาไปจอดให้ก็บุญละ'' เจ้าหน้าที่สองคนกำลังเดินมา โซลดึงตัวรัมไปหลบหลังตู้กดน้ำ ทั้งคู่ดับจิตตัวเอง เจ้าหน้าที่สองคนนั้นเดินผ่านไป ''กลิ่น'' รัมดมคอปกเสื้อของโซล ''ไม่ใช่กลิ่นโซลนี่'' ''กลิ่นของยามคนเมื่อกี๊น่ะ ยืมมาใช้ก่อน พวกนั้นน่าจะชินเลยไม่ได้เอะใจอะไร'' ''ยืมยังไง ขอมาหรอ'' โซลขำ ''ทุกคนที่เราฆ่า เราสามารถขโมยกลิ่นมาได้น่ะ'' ''งี้ก็เจ๋งอะดิ'' ''ใช่ปะล่ะ'' ทั้งคู่หัวเราะคิกคักจนเจ้าหน้าที่สองคนนั้นได้ยิน ''เฮ้ย! ใครวะ!'' รัมพุ่งเข้าใส่สองคนนั้นด้วยความเร็วสูงแล้วใช้มือที่มีเล็บแหลมทะลวงทะลุตัวไปในชั่วพริบตา โซลห้อยอยู่ด้านบน ใช้เวลานั้นใช้มีดแทงทำลายกล้องวงจรปิดบริเวณนั้นให้หมด ''ไม่อยากฆ่าหรอกนะ แต่ไม่มีมารยาท คนเค้ากำลังคุยกันอยู่'' ''นั่นสิ'' โซลผิวปาก ศพสองคนนั้นลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องเก็บของใกล้ๆ ''เป้าหมายของเราคืออะไรนะ'' รัมเอาโทรศัพท์ให้โซลดู โซลอ่านชื่อของมัน ''เลือดเขี้ยวงู'' มันเป็นทับทิมรูปเขี้ยวงูสีแดงฉานเหมือนอาบเลือด ''ไม่คิดเลยว่ามันจะหลุดมาในงานประมูลแบบนี้'' ''เราคิดนะ'' รัมเอียงคองง ''ทำไมล่ะ'' ''ก็เราเป็นคนฆ่าเจ้าของอัญมณีนี้เองอะ'' ''ฆ่าทำไม'' ''งานน่ะ'' ''อ๋อ แหม เด็กดีจังเลยน้า'' รัมหยิกแก้มของโซลอย่างหมั่นเขี้ยว โซลยิ้มเขิน ''ไปกันต่อเถอะ ก่อนที่งานจะจบ'' ''อืม'' ทั้งคู่เดินเลียบไปตามทางเดิน หลบพวกเจ้าหน้าที่และยามภายในโรงแรม กลุ่มยามกลุ่มใหญ่กำลังเดินมา ทั้งคู่หลบเข้ามุม ''เดี๋ยวรอใกล้กว่านี้ก่อน'' โซลพยักหน้า แต่ยังไม่ทันที่กลุ่มยามจะเดินมาถึง ช่องแอร์ด้านบนก็เปิดออก พร้อมกับโอเมก้านักฆ่าในชุดสีดำและตราสัญลักษณ์แมงมุมที่คุ้นเคยลงมา ใช้ปืนกราดยิงพวกกลุ่มยามจนตายทั้งหมด ''พวกมันมาทำอะไรที่นี่'' โซลถามอย่างสงสัย ''มันตามรัมมาหรือเปล่า'' ''ไม่น่าใช่ ในฝูงผมน่าจะโดนหมายหัวน้อยที่สุดแล้ว ยังไงก็ช่าง เมื่อกี๊มันควรจะเป็นผลงานของผมสิ ไม่ใช่พวกมัน'' รัมโกรธมากที่พวกนั้นแย่งฆ่ากลุ่มยาม เส้นเลือดที่ข้างหัวปูดขึ้นมา โซลยิ้มกว้าง ''จะรออะไรอยู่ล่ะ'' พวกโอเมก้านักฆ่าเดินไปต่อตามทางเดิน จิตสังหารที่น่ากลัวผุดขึ้นพุ่งตรงไปที่พวกมัน พวกมันหันมามองก็ต้องตกใจ รัมวิ่งสี่ขาเข้ามา ยิ้มกว้างลิ้นห้อยเหมือนสัตว์ป่า ดวงตาสีเหลืองอำพันส่องสว่างเหมือนงูที่กำลังล่าเหยื่อ พวกมันสาดกระสุนเข้าใส่รัมทันที ''วี้ววววว'' เสียงผิวปากจากที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น ซพยามที่นอนอยู่เมื่อครู่กรูเข้ามาบังกระสุนให้รัมพร้อมเดินฝ่าเข้ามาจนถึงตัวพวกโอเมก้านักฆ่า รัมพุ่งทะลุตัวศพของยามเข้าใส่พวกมัน ใช้ฟันและเล็บที่แหลมคมกัดกระชากพวมันจนเละ กลิ่นเลือดคาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ เลือดเปรอะไปตามตัวและหน้าของรัม โซลโดดลงมาจากเพดาน ''เวลารัมเปื้อนเลือดแล้วโคตรเซ็กซี่เลย'' ''รอจบงานก่อนละกันนะ'' รัมแลบลิ้นสองแฉกไปเลียหน้าของโซล ''แล้วพวกมันมาทำไมกัน'' ''ไม่รู้ แต่มาตัดหน้าแย่งซีนกันแบบนี้ให้อภัยไม่ได้'' ''งั้นก็ไปเอาอัญมณี'' ''แล้วค่อยกวาดล้างพวกมันให้หมด'' ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ก่อนจะเดินไปต่อ จนมาถึงห้องของสต๊าฟงาน รัมที่ไม่มีกลิ่นหรือจิตสัมผัสค่อยๆแง้มประตูดู ข้างในมีตู้ที่ใส่เลือดเขี้ยวงูอยู่ แต่ในห้องมีพวกการ์ดอยู่ด้านในประมาณ3คน ''เดี๋ยวอัญมณีจะเสียหายนะ ถ้าเราบุกเข้าไป'' โซลเตือน ''ถ้าอย่างนั้นก็'' รัมก้มลงเอาหน้าแนบพื้น อ้าปาก งูสีแดง4ตัวเลื้อยออกมาจากปากของรัมเข้าไปในห้อง เสียงร้องดังมาจากข้างใน รัมปิดประตูเพื่อเก็บเสียง สักพักเสียงก็เงียบไป รัมเปิดประตู พวกการ์ดนอนน้ำลายฟูมปากโดยมีงูกัดที่ข้อเท้าของพวกมัน ''เราฆ่าคนบริสุทธิ์ไปเยอะเหมือนกันนะ พี่ราคานจะว่ามั้ยเนี่ย'' ''ไม่หรอก พวกนี้ไม่ได้บริสุทธิ์ ที่บอกว่าจะเอาไปให้การกุศลน่ะไม่จริง พวกมันเอาไปใช้เองต่างหาก ผมเคยโดนพวกมันจ้างไปเก็บคนที่ประมูลไปแล้วเอาเครื่องเพชรกลับมาประมูลใหม่อยู่น่ะ'' ''งั้นค่อยสบายใจขึ้นหน่อย จะได้ไม่ต้องระวัง'' รัมเดินไปหน้าตู้นั้น มองดูอัญมณีอย่างหลงใหล ''มันเหมาะที่จะเป็นของผมมาก'' ''จริงด้วย'' รัมข่วนกระจกแตกแล้วหยิบอัญมณีออกมา เสียงสัญญาณเตือนภัยดังลั่นไปทั่วทั้งโรงแรม รัมกับโซลมองตากันปริบๆ ''ชิบหายแล้ว''

ไทด์

     เสียงสัญญาณเตือนภัยที่ดังไปทั่วทำให้ทุกคนนั้นแตกตื่นหนีกันไปคนละทิศละทาง เหล่าบอดี้การ์ดชักปืนขึ้นมามองหาผู้บุกรุก บางส่วนพาเจ้านายหลบหนีออกไป ''มันเกิดอะไรขึ้นน่ะคุณ'' พสุถาม จิตสังหารรอบๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ''ผมก็ไม่รู้ แต่เราต้องออกไปจากที่นี่'' ''เพล้ง!!!!'' เสียงหลังคากระจกแตก พวกโอเมก้านักฆ่าจำนวนมากห้อยตัวลงมา ต่อสู้กับพวกบอดี้การ์ดกันจ้าละหวั่น ''คุณอาร์ท หนีไปเลยครับ!'' บิ๊กและบอสเข้ามาต่อสู้กันพวกนักฆ่า อาร์ทจับมือพสุวิ่งไปที่ทางออก ประตูถูกเชือกพุ่งมารัดดึงปิดไว้ ทั้งสองไปที่ต้นทางของเชือก นักฆ่าคนหนึ่งส่งยิ้มมาให้ ''จะไปไหนล่ะครับคุณพสุ'' ''คุณเป็นใคร'' อาร์ทดันพสุไปด้านหลัง ''ผมชื่อไทด์ครับ'' ''คุณต้องการอะไร'' ''ผมไม่ได้มีธุระกับคุณ ผมมีธุระกับคุณพสุต่างหาก'' ''ถ้าคุณมีธุระกับเค้าก็เท่ากับมีธุระกับผมด้วยเหมือนกัน'' ไทด์ถอนหายใจ ''ถ้างั้นก็ตายไปด้วยกันเลยละกันนะ'' ไทด์พุ่งตัวเข้ามาใส่ทั้งคู่ อาร์ทวิ่งปะทะ แรงของอาร์ทนั้นเยอะกว่ามาก ไทด์ใช้เชือกที่ออกมาจากแขนขึ้นไปเกี่ยวด้านบนลอยข้ามหัวอาร์ทไป พุ่งตรงมาที่พสุ อาร์ทจะวิ่งเข้ามาช่วยแต่พวกโอเมก้านักฆ่าก็เข้ามาเล่นงานจากด้านหลังทำให้อาร์ทต้องหันกลับไปสู้ ไทด์หยิบมีดแทงไปที่พสุ พสุเอี้ยวตัวหลบ หมุนตัวใช้ขาเตะเข้าที่ก้านคอของไทด์ ไทด์โหนตัวเองวนไปด้านหลังพสุแล้วใช้สองเท้ายันจนพสุหน้าคะมำ กระโดดขึ้นคร่อมใช้มีดแทงลงมาที่หน้าของพสุเต็มๆ แต่มีดกลับปักลงที่พื้นทะลุหัวของพสุไป พสุต่อยหน้าของไทด์แล้วถีบหน้าท้องจนไทด์กระเด็นออกไป ''เก่งกว่าที่ข้อมูลบอกไว้แฮะ ค่อยสนุกหน่อย'' พวกโอมก้านักฆ่าแปลงแขนของตัวเองเป็นอาวุธต่างๆรุมฟาดฟันใส่อาร์ทไม่ยั้ง โต๊ะในห้องจัดงานคอยเข้ามากันให้อาร์ทเหมือนเป็นโล่ อาร์ทล่อพวกมันให้ออกมาห่างจากพสุและคนอื่นมากที่สุด ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วงส่องสว่าง พสุวิ่งทะลุออกไปจากห้อง ไทด์ถีบประตูแล้ววิ่งตามออกมาติดๆ พสุพุ่งทะลุกำแพงไปเรื่อยๆทำให้ไทด์ต้องรีบวิ่งอ้อมไปดักตลอดแต่พสุก็หนีได้ทุกครั้ง ''ไอขี้ขลาด เอาแต่หลบอยู่ในกำแพงรึไงวะ'' ''ไม่หลบก็ได้'' พสุโผล่ออกมาจากกำแพงด้านหลังของไทด์แล้วต่อยหัวของไทด์อย่างแรง พสุยืนตั้งท่า ไทด์หันมามองพสุด้วยสายตาอาฆาต ''ถ้างานนี้สำเร็จ รับรองว่ากูจะต้องได้เลื่อนขั้นแน่นอน'' ''กูไปทำอะไรให้พวกมึง'' ''ไม่ใช่มึงหรอก แต่เพราะลูกพี่มึงทำตัวน่ารำคาญ พวกมึงเลยต้องซวยไปด้วย'' ไทด์ใช้เชือกรัดแขนทั้งสองข้างของพสุก่อนจะกระชากตัวเองพุ่งเข้าไปใช้สองขาถีบ แต่ไทด์กลับทะลุตัวของพสุพุ่งเข้าใส่กพแพงแทน เชือกที่มัดมือพสุทะลุตัวหล่นลงไปกองกับพื้น ''เคยคิดกับตัวเองนะ ว่ายังไงชีวตนี้ก็จะไม่ฆ่าคนเด็ดขาด'' ''มึงเลยอ่อนแอที่สุดในฝูงไง'' ''ก็เลยจะฆ่าแล้วนี่ไง'' พสุควักมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะวิ่งเข้าใส่ไทด์ ความเร็วของพสุเปลี่ยนไปจากตอนแรกมาก เหมือนอยู่ๆก็เป็นมืออาชีพขึ้นมา พสุเตะเข้าที่ไทด์หลายรอบ ไทด์พยายามกันและเสียเปรียบถอยหลังเรื่อยๆ ไทด์กดเรียกกำลังเสริม พวกโอเมก้าในห้องพุ่งออกมา กราดกระสุนใส่พสุไม่ยั้ง ''อั๊กกกก!'' เป็นเสียงของไทด์ที่กระอักเลือดแทนที่จะเป็นพสุ กระสุนทุกนัดทะลุผ่านตัวของพสุไปโดนไทด์เต็มๆ ไทด์ลงไปนอนแน่นิ่ง ''ขอบคุณ'' พสุบอกก่อนจะวิ่งหนีทะลุกำแพงไป พวกนั้นวิ่งไล่ตามพสุแต่อยู่ๆเปียโนตัวใหย่และโต๊ะมากมายก็พุ่งมาอัดทั้งกลุ่มเข้าไปที่กำแพงจนกระดูกหักกันทั้งตัว อาร์ทออกมาจากห้อง ดวงตาเปล่งกระหายสีทอง ''คุณ!'' อาร์ทเรียกหาพสุแต่ก็ไม่เจอ พยายามวิ่งออกตามหาในโรงแรม

     พสุวิ่งออกมาตามทาง มีศพของพวกโอเมก้านักฆ่าBlack Spiderนอนตายอยู่เต็มไปหมด ฝีมือของพวกบอดี้การ์ดงั้นหรอ ''คุณ!'' อาร์ทวิ่งตามมาจนทันพสุ ''คุณโอเคมั้ย'' อาร์ทถามอย่างเหนื่อยหอบ ''ผมโอเค คุณล่ะ'' ''โอเค ในห้องพวกมันไปหมดแล้ว เรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ'' ''ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก'' ทางเดินทั้งสี่ทางมีพวกนักฆ่าโอเมก้าจำนวนมากยืนดักอยู่ ทั้งคู่ตั้งท่าพร้อมสู้ ''ผมขอโทษนะคุณ ที่พสคุณมาซวยแบบนี้'' พสุหันไปบอกอาร์ท ''ถ้าซวยแล้วได้อยู่กับคุณก็ไม่เป็นไร'' ''หมดฤทธิ์สักทีนะ'' พวกมันยกปืนขึ้นเตรียมจะยิง ''ฉึบ!'' หัวของพวกมันคนหนึ่งหลุดจากบ่ากลิ้งไปตามพื้น พวกมันตกใจกันมาก มองหาคนที่ทำ เสียงหัวเราะสยองที่คุ้นเคยดังมาจากบนเพดาน รัมสิ่งยิ้มหวานมาให้ ''หวัดดีพสุ หสัดดีแฟนพสุ'' พวกโอเมก้านักฆ่ายิงปืนใส่รัมทันที รัมคลานหนีกระสุนบนฝ้าเพดานเหมือนตุ๊กแกหัวเราะเสียงดังเหมือนคนเสียสติ จู่ๆพวกมันก็โดนปาดคอไปทีละคนในช่วงชุลมุนด้วยฝีมือของโซล รัมกระโดดลงมา ''ไปเลย ตรงนี้ขอ'' รัมบอกพสุ พสุจูงมือดึงอาร์ทวิ่งออกมา นักฆ่าคนหนึ่งเปลี่ยนมือของตัวเองเป็นตะขอ เขวี้ยงมาที่ทั้งคู่ พสุเข้ามาบังอาร์ท ปลดพลังของตัวเอง ตะขอนั้นแทงเข้าที่เอวของพสุ อาร์ทตกใจมาก ''คุณ!'' อาร์ทอุ้มพสุขึ้นมา จ้องไปที่โอเมก้านักฆ่าคนนั้น ดวงตาของอาร์ทส่องแสงสีทอง ส้อมมากมายจากรถเข็นรูมเซอวิสที่อยู่แถวนั้นพุ่งแทงมันจนหน้าเละนอนตายไป อาร์ทรีบอุ้มพสุออกไปข้างนอก โซลโดนพวกมันล้อมติดตรงมุมกำแพง ''ตายละ โดนเข้าถึงตัวจนได้ แย่จังเลย'' โซลทำเสียงงุ้งงิ้ง ''หึ ตายซะไอสัส'' ศพของพวกมันที่ตายไปเอามีดมาปาดคอพวกที่ล้อมโซลอยู่ โซลหัวเราะ ''ที่พูดน่ะหมายถึงพวกคุณต่างหาก'' รัมว่งไล่กัดแขนและขาของพวกมันจนขาดวิ่น ไม่ต่างจากสุนัขล่าเนื้อที่หิวกระหาย รัมยืนอยู่ท่ามกลางกองศพของพวกโอเมก้านักฆ่า โซลนั่งลงดูดพลังงานจากศพทุกศพอยางเอร็ดอร่อย รัมยิ้มกว้าง หอบลิ้นห้อย ''สนุกชิบหาย'' ''ได้ออกกำลังกายบ้างก็ดีเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ'' ''ใช่'' รัมล้วงลงไปในกระเป๋า หยิบเขี้ยวเลือดงูมามองอย่างหลงใหล ''ไปอยู่กับพ่อเถอะนะ'' โซลยืนขึ้นมา ''เสร้จแล้วหรอ'' ''อื้ม'' โซพ่นควันจากปากเข้าไปบรรจุอยู่ในบุหรี่ไฟฟ้าตัวโปรด ''อิ่มหนำเลยแหละ'' ''ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะ'' ''ครั้งหน้าไปไหนกันดี'' ''โซลเลือกบ้างสิ'' ''ได้เลย'' ทั้งคู่รีบออกมาจากจุดเกิดเหตุให้เร็วที่สุด

     อาร์ทบึ่งรถพาพสุมาที่โรงพยาบาล เข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที หมอและพยาบาลออกมารับตัวพสุไป อาร์ทยืนรออย่างเป็นห่วงและวิตกกังวล ทำไมพสุถึงเอาตัวเองเข้ามาบังอาร์ทแบบนั้น ทั้งที่ตัวเองทำให้มันทะลุไปก็ได้ อาร์ทต้องเป็นคนปกป้องพสุสิ ไม่ใช่แบบนี้ สักพักหมอก็ออกมา ''โชคดีที่แทงไม่โดนจุดสำคัญนะครับ เดี๋ยวทำแผลแล้วก็กลับบ้านได้'' ''ขอบคุณครับ'' อาร์ทเข้าไปในห้อง พสุที่ทำแผลแล้วนอนอยู่บนเตียง ''เป็นยังไงบ้างคุณ'' ''ผมโอเคดี ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก คุณน่ะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย'' ''ผมไม่เป็นไร คุณทำไมต้องมาบังให้ผมล่ะ'' ''ไม่รู้สิ'' นั่นสิ ทำไมกันนะ พสุกลัวความตายมากไม่ใช่หรอ ปกตแทบจะไม่ทำอะไรที่เสี่ยงตายเลย แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นร่างกายมันขยับไปเอง อาร์ทกุมมือของพสุเอาหัวลงมาซบ ''ผมต้องปกป้องคุณสิ'' พสุยิ้ม ''เราต้องปกป้องกันต่างหาก'' อาร์ทเงยหน้าขึ้นมา พสุดึงอาร์ทเข้าไปจูบเบาๆ อาร์ทยื่นหน้าไปจูบตอบ เอามือลูบเบาๆที่หลังคอของพสุ ''ถ้าคุณเผลออีกเมื่อไหร่ ผมจะมาร์คคุณแน่พสุ'' พสุยิ้ม ''ขอเก็บเงินซื้อบ้านได้ก่อนได้ปะละ'' ''เก็บเงินอะไร ผมเลี้ยงคุณได้จริงๆนะ'' ''ป๋าจังเลยนะคุณเนี่ย'' ''อยากเป็นเด็กเสี่ยปะล่ะ'' ''คุณ ผมเจ็บอยู่นะ'' ''ขอโทษที'' ทั้งคู่ขำ อาร์ทยิ้ม ดึงพสุเข้าไปจูบอีกครั้ง

nymphia

งานแต่งต้องมาละเกียมหาชุดไปงาน

teecga25341991

อยากจะกรื๊ดแล้ว แต่คนแต่มีใจให้กันและกัน

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

Kantanaty

4554

ขอบคุณมากครับ

Kantanaty

lekthai

อาร์ทพสุหวานเซ็กซี่  รัมโซลโหดมันเหี้ยม

tazman

โอ๊ยยยย หวานได้อีก

waterboy

ขอบคุณ​ครับ

Kantanaty

ten.nxxvx

รัมชวนโซลเจ้าฝูงหน่อยสิ ให้ราคานปวดหัวเล่นๆ 5555 ทุกครั้งออกศึก เลิฟคงฮีลรัมและโซลมันแน่

phitchapat2

ขอบคุณ​ครับ

Yud6565

ขอบคุณครับ

Kakaonine

แต่งเลยยยพสุ

youfme

ตอนเห็นชื่อตอนคือใจหายวาบ นึกว่าอาร์ตจะไปมีอะไรกับคนอื่น สรุปคลั่งรักพสุเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออาร์ทเข้าฝูงแล้วเป็นตัวหลักอีกคน อย่างงี้คู่ 3p ต้องมาต่อแล้ว แบบว่าต้องไม่ใช่แค่ได้กัน แต่ราคานโฬมทำมาร์คที่คอเลิฟพร้อมกันแล้วมีลูกแฝดไปเล๊ยยย

Kantanaty

Kantanaty

Kantanaty

sky1234

สนุกมากเลย ขอบคุณค้าบ