แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-18 16:16
เลิฟ แสงแดดจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาผ่านช่องระหว่างม่านแยงตาของเลิฟทำให้เลิฟตื่น เลื่อนตัวขึ้นมานั่งขยีตาอย่างงัวเงีย เลิฟรู้สึกล้าและปวดเมื่อยตัวนิดหน่อย คงเพราะเมื่อวานไปสู้ครั้งใหญ่มาและใช้พลังเกินตัวไปเยอะมากนั่นแหละ พอกลับมาเลิฟก็นอนพักทันทีเพราะใช้พลังรักษาตัวเองต่อไม่ไหว เมื่อวานเป็นวันที่ดีมากสำหรับเลิฟ แม้จะอันตรายเสี่ยงตายแต่เป็นช่วงเวลาที่เลิฟรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีประโยชน์ ความตั้งใจเรียนตั้งใจฝึกของเลิฟไม่สูญเปล่า และในการสู้ครั้งหน้าเลิฟสัญญากับตัวเองว่าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้อีก เลิฟเอามือจับแขนของตัวเอง ดวงตาเปลี่นเป็นสีเขียว ความเหนื่อยปวดเมื่อยที่หลงเหลืออยู่ค่อยๆหายไป เลิฟลุกขึ้นถอดชุดนอนออกใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง ถึงราคานกับโฬมจะบอกเลิฟให้พักก่อนแต่ยังไงเลิฟก็ไม่อยากขาดเรียนอยู่ดี เลิฟให้เหตุผลที่ไม่หยุดว่ายังไงเลิฟก็รักษาตัวเองได้อยู่ดี พวกพี่ๆเลยยอมกัน เลิฟเอาชุดนักเรียนที่เตรียมไว้มาใส่ เลิฟลงมาข้างล่าง ตอนนี้ไม่มีคนอยู่บ้านนอกจากเลิฟ เลิฟเดินเข้าไปในครัว เอาขนมปังออกมาปิ้ง เขย่งตัวหยิบขวดแยมลงมา เมื่อขนมปังได้แล้วก็เอาแยมทา เลิฟเอาขนมปังทาแยมหลายแผ่นใส่กล่องแล้วเอาใส่กระเป๋า ทำไปเผื่อเดซี่ที่โรงเรียนด้วย จากนั้นก็เดินออกมาหน้าบ้าน จริงๆแล้วราคานบอกว่าจะไปส่งเลิฟที่โรงเรียนทุกเช้า เป็นมาตการบังคับเพราะหลังจากการถล่มฝูงที่สองของแก๊งค์Black Spiderไปคงจะไม่ปลอดภัยยิ่งกว่าเดิม แต่เลิฟก็ยืนยันปฏิเสธ เพราะแค่ราคานทำงานของตัวเองก็เหนื่อยมากพอแล้ว อีกอย่างเลิฟก็ดูแลตัวเองได้แล้วด้วย แม้ราคานจะไม่อยากแต่ก็ยอมให้เลิฟไปโรงเรียนเอง แต่ต้องรายงานตลอดว่าไปไหนบ้าง ถึงโรงเรียนหรือยัง ถึงบ้านหรือยัง ซึ่งเลิฟก็รับปาก เลิฟเดินทะลุหมอกสีดำที่ปกคลุมรอบตัวบ้านออกมาสู่ทางเดินเข้าสู่ทางเดินหลักย่านชนชั้นสูง เลิฟเริ่มชินกับย่านนี้มากขึ้นแล้ว ไม่รู้สึกอันตรายเหมือนแต่ก่อน การที่เลิฟอยู่ฝูงเดียวกับอัลฟ่าตระกูลใหญ่ถึงสามคนเลยไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามายุ่งมากนัก เลิฟเดินมาเรื่อยๆก็มาถึงโรงเรียน เดินเข้าไปตามทางเดินลาดหินอ่อน ระหว่างทางคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองเลิฟกันทั้งนั้น เลิฟรู้สึกแปลกๆจึงรีบเดินให้ถึงตัวโรงเรียน เข้ามาในห้องโถงรวม ทุกคนก็ยังมองเลิฟอยู่ เลิฟสงสัยว่ามีอะไรติดหน้าหรือเปล่า หรือใส่กางเกงกลับด้านกันนะ เลิฟรีบขึ้นมาบนห้องเรียน ทันทีที่เลิฟเปิดประตูเข้ามาเพื่อนก็มองมาที่เลิฟเป็นตาเดียวแล้วหันไปซุบซิบหัน เลิฟเดินไปนั่งที่ของตัวเองอย่างงงๆ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะ เลิฟไปทำอะไรแปลกๆให้คนไม่ชอบอีกหรือเปล่า ''ดังใหญ่แล้วนะ''
เดซี่ เดซี่ที่เพิ่งมาถึงแซวเลิฟแล้วนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองข้างๆเลิฟ ''ดังอะไรหรอ'' เลิฟถามงงๆ ''ไม่รู้จริงๆหรอ'' เลิฟส่ายหัว เดซี่กดโทรศัพท์แล้วส่งให้เลิฟ เลิฟอ่านบทความข่าวนั้น 'เมื่อคืนนี้ฝูงรุ่นใหม่ไฟแรงน่าจับตามองอย่าง ROME ได้โค่นล้มล่าอำนาจฝูงเก่าแก่ไร้พ่ายอย่างเขี้ยวพยัคฆ์ลงได้ ถือว่าเป็นประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของการล่าอำนาจฝูงในรุ่นนี้เลยก็ว่าได้' หลังจากที่ตำรวจและนักข่าวลงพื้นที่พร้อมกับเขตที่ประกาศแจ้งว่าฝูงROMEล่าอำนาจสำเร็จทำให้ข่าวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทั้งออกข่าวทางทีวี บทความบนเว็บไซต์ นอกจากนี้คลิปจากกล้องวงจรปิดที่บ้านเขี้ยวพยัคฆ์ก็ว่อนไปทั่วเน็ตเช่นกัน ''ไปไกลขนาดนั้นเลยหรอ'' ''ใช่ เลิฟเก่งมากเลยนะ'' ''ไม่หรอก'' ไม่น่าล่ะ ทำไมคนถึงมองเลิฟตั้งแต่เดินเข้ามาในโรงเรียน เพราะมีข่าวเลยทำให้คนในโรงเรียนรู้ว่าเลิฟมีฝูงแล้ว ปกติการจะมีฝูงคือต้องเรียนให้จบแล้วมีแมวมองมาเลือกตัวเข้าฝูง เท่ากับว่าตอนนี้ในโรงเรียนเลิฟเป็นเพียงคนเดียวที่มีฝูงและได้ออกแฏิบัติการล่าอำนาจ ''นี่นายหรอ'' เพื่อนคนหนึ่งในห้องที่ไม่เคยคุยกับเลิฟมาก่อนเดินเข้ามาหา ''เอ่อ ใช่ เราเองแหละ'' ''สุดยอดมาก สู้เหมือนเป็นมืออาชีพเลย'' เพื่อนอีกคนเข้ามาเสริม เมื่อมีการยืนยันแล้วว่าในทีวีคือเลิฟจริงทำให้ทุกคนมาล้อมรอบโต๊ะของเลิฟแล้วถามเรื่องเมื่อคืนอย่างตื่นเต้น "เห็นติ๋มๆนึกว่าจะไม่เก่ง'' ''นั่นสิ ในคลาสพละก็คืออ่อนให้ใช่มั้ยเนี่ย'' ''เปล่าหรอก เราไม่ได้เก่งขนาดนั้น ยังต้องฝึกอีกเยอะ คนในฝูงเราช่วยเราไว้เยอะมากต่างหาก'' ''อยู่ฝูงเดียวกับทั้งพี่โฬม พี่ราคาน แล้วก็พี่หมอกด้วย ไม่ธรรมดาเลยว่ะ'' ''เออ โคตรเจ๋ง'' ''เรายังไม่ได้เก่งขนาดนั้น ยังเหมือนในคลาสพละนั่นแหละ'' ''แค่ได้อยู่ฝูงนี้ก็สุดยอดแล้ว'' เพราะเลิฟอยู่ในฝูงอัลฟ่าคนดังทำให้เพื่อนๆในห้องยอมรับ รวมไปถึงกลิ่นและรังสีพลังของเลิฟที่แข็งแกร่งขึ้นจากตอนแรกๆที่เข้าโรงเรียนมาด้วย เลิฟมองไปทางเดซี่ เดซี่ยกนิ้วโป้งให้ เลิฟยิ้ม อย่างน้อยคนในโรงเรียนก็ยอมรับเลิฟแล้วล่ะนะ ครูเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนรีบไปนั่งที่ ''วันนี้ครูจะมาประกาศเรื่องสำคัญของทางโรงเรียนเรานะ'' ทุกคนดูตั้งใจฟังและตื่นเต้นมากเหมือนรู้อยู่แล้วในขณะที่เลิฟไม่รู้อะไรเลย ''อีกสามวันจะเป็นการประลองปรับคลาสกลางภาคประจำเกรด10'' คนในห้องเฮกันใหญ่ ''จะต้องเลื่อนคลาสให้ได้เลยโว้ย'' มีคนยกมือขึ้น "ไม่ใช่ว่าเราจะปรับคลาสกันตอนเลื่อนเกรดหรอครับ'' ''ทางโรงเรียนมีการเปลี่ยนมาตรการน่ะ จากที่เราจะทดสอบวัดคลาสกันก่อนเลื่อนเกรด เป็นปรับคลาสกลางภาคและปลายภาคในแต่ละเกรดแทน'' ทุกคนดีใจกันใหญ่ เกรดคือตัวบ่งบอกว่าสมรรถภาพของนักเรียนคนนั้นอยู่ระดับไหน A B C และD โดยคลาสสุดท้ายที่ได้อยู่ตอนเรียนจบจะถูกบันทึกลงในใบจบด้วย ระหว่างที่เรียนอยู่นักเรียนจึงต้องพยายามพัฒนาตัวเองให้อยู่คลาสๆสูงๆให้ทันเรียนจบ ตอนนี้เลิฟอยู่เกรดB ซึ่งก็ถือว่าสูงมาก ''จะได้สู้แล้วนะ'' ''มันไม่เร็วไปหรอ'' ''ไม่หรอก'' มันกระทันหันมากจนเลิฟไม่ได้ตั้งตัว มีน้อยมากที่เด็กเกรด10จะได้อยู่คลาสA คนที่เลิฟรู้จักก็มีราฟ ''เตรียมตัวให้พร้อม กฏและรายละเอียดการคัดคลาสเหมือนตอนคัดเข้าทุกประการ ตามนี้นะ'' ครูเดินออกไป "กังวลหรอ'' เดซี่ถาม ''ก็นิดหน่อย'' ''ไม่เอาสิ เมื่อคินไปเสี่ยงตายมาขนาดนั้น เลิฟสุดเท่คนนั้นยังไงก็ต้องได้อยู่Aแน่'' ''แต่ถ้าอยู่A เราจะต้องย้ายไปเรียนตึกส่วนตัวใช่มั้ย'' ''จริงๆมันไปก็ได้หรือไม่ไปก็ได้นะ'' ''หรอ'' ''อื้ม ไปได้ ไม่ได้หมายความว่าต้องไป แค่มันเป็นสิทธิพิเศษสำหรับพวกคลาสA ก็ไปใช้แค่พวกห้องฝึกอะไรงี้ก็ได้นี่'' เลิฟจับมือเดซี่ ''ถ้างั้นเราก็ต้องไปAด้วยกัน จะได้ไม่ต้องแยกกัน'' เดซี่ขำ จับมือเลิฟตอบ ''โอเค ไปAด้วยกันนะ'' ทั้งคู่ยิ้มให้กัน เสียงเปิดประตูปลุกให้พสุตื่น พยาบาลหนุ่มในชุดสีขาวเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือ ''อาหารเช้าครับ'' พยาบาลวางถาดลง ''ขอบคุณครับ'' ''วันนี้สามารถกลับบ้านได้แล้วนะครับ ค่าใช้จ่ายต่างๆคุณราคานจัดการไว้ให้หมดแล้ว'' ''ขอบคุณมากครับ'' พยาบาลเดินออกไปจากห้อง พสุมองไปที่แขนของตัวเองที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือ จริงสิ เมื่อคืนนี้พสุโดนอัดหนักจนปางตายเลยนี่นา ถ้าจำไม่ผิด ภาพคนตัวเล็กที่เห็นเป็นภาพสุดท้ายก็คงจะเป็นเลิฟสินะ เลิฟใช้พลังรักษาพสุไว้ให้พ้นขีดอันตรายจากนั้นนำส่งโรงพยาบาล ด้วยพลังของเลิฟบวกกับการรักษาของหมอทำให้พสุหายอย่างรวดเร็ว พสุตักข้าวกิน นึกโทษตัวเอง ทำไมกันนะ ทำไมตัวเองถึงได้ไม่มั่นใจแบบนั้น พสุรู้ความสามาถของตัวเองดี รู้ว่าตัวเองสามารถใช้พลังนี้ในการฆ่าคนได้ในพริบตา และทำให้ตัวเองไม่มีสิ่งใดจับต้องตัวได้ตามต้องการ แล้วทำไมพสุถึงไม่กล้าที่จะสู้ให้เต็มที่กันนะ พสุลังเล ราคานสั่งว่าห้ามฆ่าคนถ้าไม่จำเป็น แถมคำพูดของอาร์ทที่บอกว่าห้ามฆ่าคนก็ดังอยู่ในหัวอีก ทำให้พสุตัดสินใจได้ไม่เป็นตัวเองทำให้สู้พลาดไปแบบนั้น พสุไม่ได้อ่อนแอแบบนั้นสักหน่อย ถ้ามีโอกาสสู้อีก พสุจะเชื่อในความคิดของตัวเอง และจะไม่ลังเลอีก จะแพ้เลิฟไม่ได้ เลิฟพยายามมากขนาดนี้ พสุจะไม่พัฒนาเลยได้ยังไงกัน พสุหยิบโทรสัพท์ที่ชาร์จอยู่ตรงหัวเตียงมา พยาบาลคงชาร์จให้เพราะมันแบตหมด พสุกดเปิดเครื่องแล้วก็ต้องตกใจกับการแจ้งเตือน สายเรียกเข้าจากอาร์ทกว่าร้อยสาย ข้อความมากมายจากทุกแอปที่นึกออก คงจะเห็นข่าวแล้วสินะ พสุกำลังจะพิมพ์ตอบแต่สายเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน พสุกดรับ ''ฮัลโหล! คุณเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยมั้ย!'' อาร์ทถามรัวๆด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ''ผมปลอดภัยดี'' ''คุณอยู่ที่ไหน'' ''โรงพยาบาล แต่ออกได้วันนี้แล้วแหละ'' ''เดี๋ยวผมไปหา'' ''ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวผมจะออกแล้ว'' ''เดี๋ยวผมไปรับ'' อาร์ทตัดสายไปก่อรที่พสุจะได้พูดอะไร เวลาผ่าไนปไม่นานประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก ''คุณ เป็นยังไงบ้าง'' อาร์ทรีบเดินมาหาพสุ ''หายแล้วเนี่ย'' อาร์ทเข้ามากอดพสุ พสุตกใจนิดหน่อยแต่ก็กอดตอบ ''ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่เลย'' พสุยิ้ม "ขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วงนะ'' อาร์ทผละออก ''ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณมีออกปฏิบัติ'' ''ผมบอกไมไ่ด้ มันเป็นความลับของฝูง'' ''คุณไม่ไว้ใจผมหรอ'' ''ไม่ใช่ผมไม่ไว้ใจ แต่ถ้าผมบอกคุณคุณก็จะตามผมมาใช่มั้ยล่ะ'' ''ใช่'' ''ราคานก็รู้สิว่าผมบอกคุณ'' พสุขำ อาร์ทจับตัวของพสุดู ''คุณไม่เจ็บตรงไหนแล้วแน่นะ'' ''แน่สิคุณ'' อาร์ทยังดูเป็นห่วงพสุไม่หาย ''ผมโทรหาคุณคุณก็ไม่หลับ'' ''ผมสลบไปทั้งคืนเลย โทรศัพท์ผมก็แบตหมดด้วย'' อาร์ทนั่งลงข้างเตียง ''แล้วคุณสู้เป็นยังไงบ้าง'' พสุหน้าเศร้า ''ผมทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ ถึงจะจัดการอีกฝ่ายได้ก็เถอะแต่ผมก็เกือบไม่รอดเหมือนกัน'' ''ทำไมล่ะ'' ''ไม่รู้สิ ผมไม่มั่นใจในตัวเองมั้ง ก็ที่ผ่านมาไม่เคยได้ใช้พลังตัวเองสู้จริงจังเลยนี่นา'' พสุยิ้ม แต่เป็ฯรอยยิ้มที่เศร้ามาก ''คุณแข็งแกร่งมากคุณรู้มั้ย'' ''หรอ ผมไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลย'' ''ลองเชื่อมั่นในตัวเองดูสิครับ'' อาร์ทจับมือของพสุ พสุถอนหายใจแล้วยิ้มอ่อนๆ ''คุณพาผมลับทีได้มั้ย ไม่อยากนอนอยู่ที่นี่แล้ว'' ''ได้สิ'' พสุเปลี่ยนชุด ทั้งคู่มาทำเรื่องออกแล้วมาที่ลานจอดรถ ขึ้นมาบนรถของอาร์ท อาร์ทขับมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์ของพสุ ''คุณ'' ''หืม'' ''คุณย้ายไปอยู่ที่บ้านฝูงได้มั้ย'' ''ทำไมหรอ'' ''ที่นี่ไม่ปลอดภัย'' ''ผมทำไม่ได้หรอก ทำงานไม่สะดวก'' ''ผมจะช่วยปิดเรื่องงานคุณเอง คุณไปอยู่กับผมก็ได้ หรือถ้าคุณอยากเป็นส่วนตัวจะย้ายไปอยู่คอนโดก็ได้ ผมมีห้องอยู่ไม่ได้ใช้'' ''ขอบคุณมากเลยครับ แต่ผมไม่อยากรบกวนคุณ ผมอยู่ได้'' พสุเปิดประตูรถเดินลงไป ยื่นหน้าเข้ามา ''เออ คุณ เรื่องงานประมูลเพชรนั่นอะ ผมไปนะ'' อาร์ทยิ้มกว้าง ''เดี๋ยวผมมารับนะ'' พสุพยักหน้า ยื่นหน้มาจูบอาร์ทเบาๆ "กลับดีๆครับ'' พสุปิดประตูรถแล้วขึ้นห้องไป อาร์ทมองตามพสุอย่างเป็นห่วง พสุเป็นคนที่ค่อนข้างหัวดื้อพอสมควร และขี้เกรงใจไม่อยากรบกวนใคร ทำให้ตัวเองลำบากอีก อาร์ทเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ปลายสายกดรับ ''ฮัลโหล ฝูงมึงรับคนเข้าฝูงใช่มั้ยราคาน ต้องทดสอบอะไรบ้าง''
หมอก 'ส่งบอลมาทางนี้สิ' 'ขี้โกงอะ!' เสียงเล่นและเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังออกมาจากสนามเด็กเล่นในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง พ่อกับแม่(ฝ่ายที่คลอดลูกจะมีสถานะเป็นแม่)ของหมอกพามาที่นี่อีกแล้ว จะทิ้งหมอกไว้อีกแล้วสินะ พ่อกับแม่ของหมอกทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน เดินทางไปนู่นไปนี่ตลอดเวลาทำให้ไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่มีเวลาให้หมอกผู้เป็นลูกเลยสักนิด หมอกใช้เวลาทั้งวันไปกับการเรียนหนังสือที่บ้านกับคุณครูส่วนตัวที่พ่อจ้างมา โดนบังคับเรียนเปียโน ไวโอลิน และขี่ม้า เรียนมารยาทของผู้ดีและต้องวางตัวให้ดีตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือข้างนอก ไม่เคยได้มีโอกาสเล่นสนุกเหมือนเด็กคนอื่นๆ กิจกรรมเดียวที่หมอกทำแล้วมีความสุขคือการอ่านหนังสือ ทำให้หมอกกลายเป็นเด็กที่เงียบ เก็บตัว ไม่ชอบผู้คน วันไหนที่ทั้งคู่พาหมอกออกมาข้างนอกแล้วมีงาน พ่อกับแม่จะเอาหมอกมาไว้ที่สนามเด็กเล่นข้างๆโรงเรียนเด็กอนุบาลแล้วจึงมารับตอนเย็น ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงจะดีใจและสนุกที่ได้มาสนามเด็กเล่น แต่สำหรับหมอกนั้นมันเหมือนการโดนทิ้งให้อยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้ามากกว่า 'รออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวพ่อมารับ' 'ครับ' หมอกเดินเข้าไปในสนามเด็กเล่น เด็กหลายคนต่างเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน หมอกแต่งตัวแปลกแยกจากคนที่นี่มาก เด็กคนอื่นสวมเสื้อผ้าสีสันสดใสสบายๆ หมอกใส่สูทสีดำเต็มยศ เด็กหลายคนมองมาที่หมอกด้วยสายตางุนงงเหมือนกับจะถามว่านี่ใคร มาทำอะไรที่นี่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมอกรู้สึกแปลกแยกจากคนอื่นหรอก หมอกเดินไปนั่งบนม้านั่ง เปิดกระเป๋าหยิบหนังสือที่พกมาด้วยออกมาอ่าน สายตาเหลือบไปมองคนอื่นที่เล่นกันอย่างสนุกสนานตลอด ถ้าหมอกมีความกล้ามากกว่านี้คงจะไปขอเล่นด้วยแล้ว แต่คนพวกนั้นคงไม่ยอมรับหมอกหรอก หมอกมองไปรอบๆ ได้แต่หวังว่าจะได้เจอเด็กคนนั้นอีกครั้ง เด็กคนที่เข้ามาคุยกับหมอก 'นาย' เสียงที่หมอกจำได้เป็นอย่างดีเรียกทำให้หมอกหันไปมองทันที เด็กผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มกว้างมาให้ ใส่เสื้อเก่าๆและเอี๊ยมยีนส์อีกเหมือนเคย 'อืม' หมอกไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร 'ชื่อหมอกใช่มั้ย' 'ใช่' 'นายจำเราได้ใช่มั้ย' 'จำได้' เด็กคนนั้นขึ้นมานั่งบนม้านั่งข้างๆหมอก 'ทำไมนายไม่มาหลายวันเลยล่ะ' 'พ่อเราไม่พามาน่ะ' 'แปลว่านายไม่ได้เรียนที่นี่หรอ' หมอกส่ายหน้า 'ไม่เป็นไรหรอก มาเล่นที่นี่ได้ตลอดแหละ' เด็กคนนั้นหยิบขนมปังออกมาจากกระเป๋าส่งให้หมอก 'เราให้' หมอกรับมาแกะกินเงียบๆ 'นายไม่ไปเล่นกับเพื่อนหรอ' หมอกถาม 'เราเห็นนายนั่งเหงาอยู่คนเดียว เลยเข้ามาหา' 'เราไม่เหงาหรอก ไปเล่นกับเพื่อนเถอะ' 'เราเจอเพื่อนเราทุกวันอยู่แล้ว แต่นายไม่ค่อยมานี่นา เราอยากเล่นกับนายมากกว่า' 'นายอยากเล่นกับเราหรอ' 'อื้ม นายอยากทำอะไรล่ะ' หมอกพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก ปกตินอกจากเรียนและอ่านหนังสือหมอกก็ไม่ได้ทำอะไรแล้ว 'ไม่รู้' 'งั้นเดี๋ยวเราพาไปเล่นนะ' เด็กคนนั้นจับมือของหมอกเดินไปที่เครื่องเล่น สายตาของเด็กคนอื่นที่มองมาทำให้หมอกรู้สึกอึดอัด แต่พอมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของคนที่จับมืออยู่ความรู้สึกอึดอัดนั้นกลับหายไปหมดสิ้น เด็กคนนั้นพาหมอกมาที่สไลเดอร์ 'ขึ้นไปสิ' 'อือ' หมอกขึ้นไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เด็กคนนั้นสไลด์ลงไป หัวเราะอย่างสนุกสนาน ยืนขึ้นปัดเสื้อผ้าหันมายิ้มให้หมอกจากข้างล่าง 'ลงมาสิ' หมอกมองสูทของตัวเอง 'ไม่ได้หรอก ถ้าเสื้อผ้าเราเปื้อนพ่อดุเราแน่' เด็กคนนั้นคิดอะไรสักอย่างแล้วขึ้นมา ถอดเอี๊ยมของตัวเองออกแล้วยื่นให้หมอก 'ใส่นี่ไว้สิ ชุดข้างในนายจะได้ไม่เปื้อน' 'ได้หรอ' 'อื้ม มา เดี๋ยวเราติดข้างหลังให้' เด็กคนนั้นช่วยหมอกใส่เอี๊ยมแล้วสไลด์ลงไปรอข้างล่าง อ้าแขนกว้าง 'ลงมาสิ' หมอกมองอย่างลังเล ก่อนจะนั่งลงแล้วค่อยๆไถลตัวลงมา หมอกยิ้มกว้าง 'สนุกใช่มั้ยล่ะ' หมอกพยักหน้า เด็กคนนั้นพาหมอกเล่นเครื่องเล่นอีกหลายเครื่อง ทั้งคู่นั่งอยู่ข้างแปลงดอกไม้ 'เราชอบดอกไม้นี้มากเลยแหละ' เด็กคนนั้นชี้ให้หมอกดูดอกไม้สีฟ้าอมเทา มองแล้วให้ความรู้สึกสบายตา มันสวยมากจริงๆ 'สวยจัง ดอกอะไรหรอ' 'ดอกพยับหมอก' 'พยับหมอก' 'ชื่อเหมือนหมอกเลยนี่' หมอกมองดอกไม้นั้นนานมาก 'นายอยากได้มั้ย' 'ได้หรอ' เด็กคนนั้นมองซ้ายมองขวาว่าไม่มีครูแล้วถอนมันออกมาให้หมอกต้นหนึ่ง วิ่งไปหาถุงมาใส่ให้แล้วส่งให้หมอก 'เอาไปสิ' หมอกรับมาอย่างดีใจ 'ขอบคุณนะ' 'หมอก' เสียงเรียกดุๆของพ่อดัมาจากทางเข้าสนามเด็กเล่น หมอกตกใจมากรีบถอดเอี๊ยมของเด็กคนนั้นออก 'เราต้องไปแล้วล่ะ' 'อื้ม' 'เราจะได้มาเล่นด้วยกันอีกมั้ย' เด็กคนนั้นยิ้ม 'ก็ถ้าหมอกมาคราวหน้าเข้ามาชวนเราเล่นสิ เราจะรอนะ' 'สัญญานะว่าจะเจอกันอีก' 'สัญญา' ทั้งคู่เกี่ยวก้อยกัน 'หมอก จะกลับมั้ย' 'กลับครับพ่อ' หมอกเอาถุงดอกไม้ยัดใส่ข้างในเสื้อสูทแลวเดินไปที่รถ พ่อของหมอกมองหมอกที่นั่งอยู่เบาะหลัง 'ทีหลังห้ามไปเล่นกับเด็กพวกนั้นนะ' 'ทำไมหรอครับ' 'เด็กพวกนั้นมันตางชั้นกับเรา ลงไปเกลือกกลั้วเดี๋ยวเสียคนหมด เข้าใจใช่มั้ย' 'ครับพ่อ' หมอกตอบ หันไปมองเด็กคนนั้นนอกกระจก แล้วพ่อก็ขับรถออกมาจากตรงนั้น
ดอกพยับหมอก หมอกสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ลุกขึ้นมานั่งเอามือกุมหน้าผาก ฝันย้อนอดีตอีกแล้ว หลังจากที่คุยกับฟาวด์เรื่องตามหาเด็กคนนั้นช่วงนี้หมอกฝันบ่อยกว่าเดิมมาก แถมยังชัดและยาวขึ้นด้วย หมอกหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา ตอนนี้จะเที่ยงแล้ว หมอกนอนนานเกินไปหน่อย ต้องไปทำงานถ่ายแบบตอนบ่ายสอง หมอกเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้าให้ตื่น เดินเช็ดผมออกมา มองออกไปนอกหน้าต่างห้องลงไปในสวนหน้าบ้าน รอบๆมีดอกไม้สีฟ้าเทาบานอยู่เต็มไปหมดดูสะอาดและสบายตา หมอกชอบดอกไม้เพราะเด็กคนนั้นนั่นแหละ และที่ชอบเป็นพิเศษก็คือดอกพยับหมอก มันเป็นดอกไม้ทั่วๆไป คนไม่ค่อยสนใจมันสักเท่าไหร่ แต่ไม่ว่ามันจะไปขึ้นตรงไหนก็ดูกลมกลืนไปหมด ถ้าเด็กคนนั้นมาเห็นว่าหมอกปลูกไว้เยอะขนาดนี้จะดีใจมั้ยนะ หมอกแต่งตัวทำผม ฉีดน้ำหอมราคาแพง ลงมาข้างล่าง ก่อนจะขับรถไปที่สตูดิโอถ่ายรูป พอหมอกเดินเข้ามาทุกคนก็รู้และรีบออกมาต้อนรับทันที พลังและรังสีของหมอกนั้นเหนือชั้นกว่าอัลฟ่าทั่วๆไป หมอกมาจากตระกูลอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์ที่มีอำนาจกว้างขวาง และด้วยบุคลิกที่นิ่งๆของหมอกยิ่งทำให้ทุกคนเกรงหมอกขึ้นไปอีก หมอกเข้ามาในห้องแต่งตัว ถอดเสื้อออกแล้วนั่งลง ''ขอโทษนะครับ'' ช่างแต่งหน้าพูดด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ มอกพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ช่างเอาน้ำมันทาไปทั่วตัวของหมอกจนมันเลื่อม วันนี้หมอกมีถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ นายแบบโอเมก้าที่ต้องถ่ายคู่ด้วยยืนมองหมอกอยู่เงียบๆตรงหน้าประตู หมอกเหลือบตาไปมอง โอเมก้าคนนั้นส่งยิ้มและสายตายั่วยวนมาให้ หมอกกระตุกมุมปากให้หนึ่งครั้งแล้วกลับมาสีหน้าเรียบเฉย ''พร้อมกันหรือยังครับ ผมคงไม่ต้องรอใช่มั้ย'' หมอกถามเสียงเรียบ ''เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวออกไปก็เริ่มถ่ายกันได้เลย'' หมอกพยักหน้า ลุกขึ้นเดินออกไปที่เซ็ต ตากล้องรีบสั่งให้ทุกคนประจำที่เพราะทุกคนที่เคยทำงานกับหมอกรู้ดีว่าหมอกเป็นคนที่เคร่งเรื่องเวลามาก หมอกลงไปในสระน้ำที่ใช้ถ่าย ''เกรซ เข้ากล้องได้เลย'' โอเมก้าก่อนหน้านี้ใส่กางเกงในรัดรูปตัวเดียวเดินลงมาในสระกับหมอก ลงมานั่งข้างๆ การถ่ายได้เริ่มขึ้น ทั้งคู่ถ่ายกันอย่างถึงเนื้อถึงตัวมาก เกรซก็ดูจะยั่วหมอกซะเหลือเกิน กลิ่นที่เกรซปล่อยออกมาก็ยั่วยวนซะเหลือเกิน หมอกควยเริ่มแข็งขึ้นมา แต่ก็เป็นผลดีกับการถ่ายงาน เกรซขึ้นมานั่งบนตักของหมอกแล้วมอกกล้อง กระซิบเบาๆกับหมอก ''อยากไปต่อกันมั้ยครับ'' หมอกไม่ได้ตอบอะไร หมอกขับรถกลับมาที่บ้านหลังจากถ่ายงานเสร็จ พาเกรซขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง หมอกนั่งลงที่ปลายเตียง ถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของหมอก อกหนาไหล่กว้าง กล้ามแขนเป็นมัดๆ กล้ามแน่นจนเห็นเส้นเอ็น ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพดูเซ็กซี่ ถอดกางเกงออก ต้นขาหมอกนั้นแน่นมาก มีไรขนอ่อนๆ ควยหมอกแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน เกรซยืนมองด้วยท่าทางตื่นเต้น กลิ่นฟีโรโมนของหมอกแผ่ออกไปทั่วห้อง ทำให้ไปกระตุ้นความเงี่ยนของเกรซ เกรซคลานเข่าเข้าไปหาหมอก หมอกกดหัวเกรซลงกับเป้าชุ่มเหงื่อของตัวเอง กลิ่นควยอับๆของหมอกทำเอาหัวเกรซหมุนไปหมด เกรซขบกัดเบาๆไปตามลำควยของหมอก หมอกดึงกางเกงในลง ควยใหญ่ยาว13นิ้วเด้งออกมาตีหน้าของเกรซ หมอกถุยน้ำลายใส่หน้าเกรซแล้วจับควยตัวเองถูหน้าเกรซไปมา กลิ่นควยของหมอกเต็มหน้าของเกรซไปหมด ''อมเข้าไปสิ ชักช้าอยูได้'' ''ครับ'' เกรซแลบลิ้นออกมาแตะตรงปลายควยของหมอกที่มีน้ำหล่อลื่นเยิ้มอยู่ เอาควยหมอกเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' เกรซอมควยหมอกอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียวนใต้หนังหุ้ม เอามือขยำควยตัวเองไปมา ถอกควยของหมอกลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา เกรซเลียไปตามแง่งควยของหมอก ตวัดลิ้นเลียรัวๆ ดูดหัวควยของหมอกเน้นๆ หมอกจิกหัวของเกรซไว้ เด้งเอวเย็ดปากของเกรซอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก อ๊อก'' ควยหมอกใหญ่คัปากของเกรซไปหมด หมอกกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนเกรซสำลักน้ำตาเล็ด หมอกกดหัวของเกรซจนชิดกับโคนหมอยตัวเองค้างไว้ ''อ๊อก ออก'' หมอกถอนควยออกจากปาก น้ำลายเกรซไหลเยิ้มติดควยหมอกมา หมอกจับควยแฉะๆตีหน้าของเกรซรัวๆอย่างแรงจนหน้าสั่น หมอกยกตัวเกรซขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วโยนลงไปบนเตียง ฉีกเสื้อผ้าของเกรซออกจนหมด เผยให้เห็นหุ่นลีนๆของเกรซ เอวบางผิวขาวดูยั่วยวน กลิ่นโอเมก้าของเกรซทำเอาหมอกเงี่ยนไปหมด หมอกยกขาของเกรซขึ้นสูง รูหีสีชมพูขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน หมอกถุยน้ำลายใส่รูของเกรซเอาควยถูไปมา ดันควยเข้าไปจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยหมอกใหญ่คับหีเกรซไปหมด แทงเข้ามาลึกจนเกรซทั้งจุกทั้งเสียว หมอกเด้งเอวเย็ดหีของเกรซเป็นจังหวะ ''อ๊ะ อ๊ะ อะ อาา'' ''ซี้ดดด'' หีเกรซทั้งแน่นทั้งอุ่น ล็อคควยของหมอกเอาไว้แล้วขมิบตอดควยหมอกอย่างบ้าคลั่ง หมอกจับเอวของเกรซไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง หมอกดึงแขนของเกรซไว้แล้วซอยหีเกรซอย่างเมามันส์ สอดควยเข้าออกหีของเกรซและแรง ''อะ อาาา อืออ'' ควยหมอกแทงเข้าไปลึก กระแทกจุดเสียวของเกรซไปมาจนเสียวไปหมด ควยเกรซแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว หมอกเร่งจังหวะซอยขึ้นเรื่อยๆ กระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกรซกำควยตัวเองสาวขึ้นลง หมอกบีบคอเกรซไว้แล้วกระแทกรัวๆ ''อะ อ๊ะ'' เกรซน้ำแตกออกมาคามือ หมอกยังไม่หยุดซอย เด้าหีของเกรซรัวๆ ''อาาาา ซี้ดดด'' หมอกกระแทกควยเข้าไปสุดลำ น้ำแตกเข้าไปในหีของเกรซมันเยอะมากจนเล็ดออกมาตามข้างควย หมอกจับเกรซนอนคุกเข่าท่าหมา เด้งเอวเย็ดหีเกรซต่ออีกรอบทันที ''งึก อึก อาาา'' ''อูยย ซี้ดดด'' หมอกกระแทกควยเข้าไปในหีเกรซอย่างเมามันส์ ตีตูดของเกรซไปมาอย่างแรงจนเป็นรอยมือแดง หมอกดึงแขนของเกรซมาข้างหลังแล้วซอยหีเกรซไม่ยั้ง หุ่นของหมอกล่ำขึ้นกว่าเดิม กล้ามของหมอกแน่นตึงเปรี๊ยะ ตอกควยเข้าไปในหีของเกรซอย่างเร็วและแรง ''อึก อะ อาาา'' ควยหมอกแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของเกรซย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ควยเกรซแข็งขึ้นมาอีกครั้ง หมอกจิกผมของเกรซดึงไว้แล้วซอยรัวๆ ''โอยยย อ๊ะ อาาาา'' เกรซเสียวจนหัวขาวโพลนไปหมด สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของหมอก เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง กลิ่นตัวของหมอกที่ลอยออกมาทำให้ไม่มีความคิดอะไรในหัวนอกจากความเงี่ยน หมอกเด้าไม่ยั้ง ''อะ อ๊ะ'' เกรซควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด หมอกซอยเร็วขึ้นเรื่อยๆ ''โอยยยย อ้าาา! สัส!'' หมอกตอกควยเข้ามาเต็วแรง ควยของหมอกขยายใหญ่ขึ้นจนคับรู หีของเกรซล็อคคอยหมอก หมอกปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้าไปในหีของเกรซจนอุ่นไปหมด น้ำควยขาวขุ่นพุ่งเข้ามามากมาย หมอกนั่งค้างไว้สักพักจนควยหดลงแล้วจึงดึงออก น้ำควยมากมายทะลักออกมาเลอะเตียง หมอกผลักเกรซออกจากตัวแล้วลุกขึ้น ''รีบกลับไปได้แล้ว'' หมอกพูดอย่างไม่สนใจนัก เกรซไม่พอใจนิดหน่อยแต่พอเห็นสายตาอันน่ากลัวของหมอกที่มองมาก็รีบแต่งตัวออกไปทันที โอเมก้าพวกนี้คิดว่าหมอกจะตกหลุมรักมาร์ครอยกันหรือยังไง มีแต่พวกหวังเงินจากหมอกกันทั้งนั้น หมอกมองพวกนี้เป็นแค่ของแก้เงี่ยนเท่านั้นแหละ แล้วหมอกก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาใครคนหนึ่ง ''อยู่ร้านใช่มั้ย เดี๋ยวชั้นจะออกไปหา'' หมอกตัดสายโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ รีบแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่าง ขับรถออกไปอีกรอบ
ฟาวด์ ฟาวด์วางโทรศัพท์ลงแล้วทำงานต่อ พี่ทันเจ้าของร้านมองพนักงานของตัวเองที่ดูอารมณ์ดีผิดปกติ ''ใครโทรมา แฟนหรอ'' ''เปล่านะครับ ไม่ใช่ๆ'' ''ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย พี่แซวเล่นนิดเดียวเอง'' ฟาวด์เกาหัวแก้เขิน ตั้งแต่วันนั้นที่หมอกขอให้ฟาวด์ช่วยหาคนคนนึงให้หมอกก็ไม่ได้มาที่ร้านอีกเลย คงยังไม่มีข้อมูลเพิ่มเติมนั่นแหละ ฟาวด์และหมอกเจอกันครั้งแรกที่บ้านฝูงหงษ์ผงาด ฟาวด์ตอนนั้นยังเป็นโอเมก้าเร่ร่อนที่ดำรงชีวิตด้วยการลักเล็กขโมยน้อย แต่ดันไปขโมยอาหารบ้านฝูงหงษ์ผงาดเลยถูกจับไปซ้อม หมอกที่เข้ามาทำงานให้รัมบังเอิญเจอกับฟาวด์ตอนหนีออกมาพอดี เลยช่วยพาฟาวด์ออกมาจากที่นั่น ฟาวด์รู้สึกขอบคุณหมอกมากที่ช่วยฟาวด์ออกมา ฟาวด์มองว่าหมอกนั้นเท่มากและแอบปลื้มมาตลอด แต่ก็ได้แต่ผิดหวังเพราะคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันแล้ว พี่ทันที่เป็นเจ้าของร้านดอกไม้มาเจอฟาวด์ตอนกำลังจะขโมยของ เลยให้ข้อเสนอว่าให้เลิกขโมยของแล้วมาทำงานเป็นลูกจ้างที่ร้าน และอาศัยหลับนอนที่ร้านนี้เลย พี่ทันเป็นอัลฟ่าที่ใจดี อบอุ่น เป็นกันเอง ฟาวด์รู้สึกโชคดีมากเลยตอบแทนความไว้ใจของพี่ทันด้วยการตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็ง ฟาวด์เองก็เป็นคนที่ชอบดอกไม้อยู่แล้วด้วย แล้วเรื่องดีๆก็เกิดขึ้นเพราะหมอกเป้นลูกค้าประจำของร้านนี้ ถึงจะไม่ค่อยมาก็เถอะ พี่ทันยกดอกไม้กองใหญ่มาวางบนโต๊ะ ''เดี๋ยวช่วยจัดพวกนี้เป็นช่อให้หน่อย เอาเฉพาะดอกที่สวยเท่านั้นนะ ดอกไหนที่เป็นรูหรือกลีบขาดคัดออก'' ''ครับผม'' ''เดี๋ยวพี่จะออกไปส่งดอกไม้ ฟาวด์เฝ้าร้านนะ'' ''ไปดีๆครับ'' พี่ทันออกจากร้านไป ฟาวด์หยิบกระดาษห่อขึ้นมา เลื่อนดอกไม้มาใกล้ๆ หยิบดอกไม้ที่ดูเพอร์เฟคที่สุดขึ้นมาดอกหนึ่ง จ้องไปที่ดอกไม้นั้นอย่างตั้งใจ ดวงตาของฟาวด์กลายเป็นสีส้มส่องสว่าง จากนั้นก็เริ่มจัดดอกไม้เป็นช่อโดยหยิบแต่ดอกที่สมบูรณ์โดยไม่ต้องตรวจเช็คเลย พลังของฟาวด์คือการพบเจอสิ่งของ ถ้านึกถึงสิ่งที่ต้องการหาได้อย่างชัดเจนและมีข้อมูลเพียงพอไม่ว่ายังไงฟาวด์ก็จะหาเจอ เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น ''สวัสดีครับ'' ฟาวด์รีบลุกขึ้นหันไปต้อนรับลูกค้า ''พี่หมอก'' ''พี่ทันไม่อยู่หรอ'' หมอกเดินเข้ามาในร้าน ''ออกไปส่งดอกไม้น่ะครับ'' หมอกนั่งลงที่โต๊ะ ''ชั้นได้ข้อมูลมาเพิ่มแล้ว'' ''หรอครับ'' ฟาวด์นั่งลงฝั่งตรงข้าม ''ชั้นฝันถึงเค้า'' ''ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยครับ ละเอียดได้ยิ่งดี'' หมอกเล่าทุกอย่างให้ฟาวด์ฟังอย่างละเอียด ฟาวด์ฟังอย่างตั้งใจ ''ไง แค่นี้พอจะหาได้มั้ย'' ''ผมจะลองดูนะครับ'' ฟาวด์หลังตาลง ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของฟาวด์เปลี่ยนเป็นสีส้มส่องสว่าง ''เค้า...ยังมีชีวิตอยู่มั้งครับ'' หมอกขมวดคิ้ว ''ทำไมถึงมั้ง'' ''มันไม่ชัดน่ะครับ เพราะภาพหน้าเค้าผมต้องจินตนาการเองตามที่พี่หมอกเล่าให้ฟัง'' ''แล้วต้องทำยังไง'' ''ทำได้ครับ แต่พี่หมอกต้องให้ความร่วมมือด้วย'' ''จะทำอะไรก็ทำ'' ''พี่หมอกช่วยมองตากับผมได้มั้ยครับ'' หมอกยื่นหน้ามา ทั้งคู่จ้องตากัน กลิ่นตัวของฟาวด์ที่หอมคล้ายกับฟังทองหรืออาหารเด็กฟุ้งออกมา ''ทำใจสบายๆแล้วแชร์ข้อมูลให้ผมนะครับ'' ดวงตาสีส้มของฟาวสว่างวาบขึ้นทันที จู่ๆสมองของหมอกก็โล่งไปหมด ความรู้สึกเหมือนกำลังมีคนเข้ามาในหัว ''สนามเด็กเล่นที่พี่เห็น....อยู่ในเมืองนี้ครับ'' ฟาวด์พูดข้อมูลที่ขึ้นมาในหัว ''แต่ไม่ได้อยู่ในย่านนี้ และคนคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ครับ แต่ที่อยู่มันไม่ขึ้นมาในหัวผมเลย'' ทุกอย่างหมุนอย่างรวดเร็ว หมอกผละตัวออก ดวงตาของฟาวด์กลับมาเป็นปกติ ''มหาได้แค่นี้ครับตอนนี้'' ''ยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย'' ''ผมมั่นใจว่ายังมีชีวิตอยู่ครับ'' ''แค่นั้นก็พอแล้ว ถ้ามีข้อมูลอีกจะมา'' ''ครับ'' หมอกลุกขึ้นกำลังจะเดินออกจากร้าน ''เอ่อ พี่หมอกครับ'' หมอกหันมาหา ''สู้ๆนะครับ พี่ต้องหาเค้าเจอแน่'' ฟาวด์ทำมือบอกว่าสู้ๆดูน่ารัก หมอกยิ้มอ่อนๆ ''อืม'' หมอกออกไปจากร้าน ฟาวด์นั่งลงเอามือเท้าคาง ''เย็นชาจังเลยนะ แม้แต่ขอบคุณยังไม่มีเลย'' ฟาวด์บ่น แล้วก็ยิ้มออกมา ''แต่ก็เท่อยู่ดีแหละ'' ฟาวด์ลุกขึ้น เดินไปหยิบกระถางดอกไม้ที่มีดอกไม้สีเทาพุ่มหนึ่งขึ้นอยู่ลงมารดน้ำผิวปากไปด้วยอย่างสบายใจ | 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-5-18 20:49:11
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2022-5-24 00:50:42
เจ้าของ
โพสต์ 2022-5-18 22:08:56
