แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-4-16 09:55
พสุ ''แม่งเอ๊ย!'' พสุเดินเตะถังขยะที่อยู่แถวนั้นจนล้มลงด้วยความหงุดหงิด พสุเพิ่งกลับมาจากงานขายบริการเหมือนทุกวัน เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล นอกจากโดนโกงไม้ให้เงินยังไม่พอยังโดนทำร้ายร่างกายเพื่อความสนุกของพวกอัลฟ่าพวกนั้นอีก ดีที่พสุหนีออกมาได้ แต่โมโหที่ไม่สามารถขโมยอะไรกลับมาด้วยได้เลย การทำงานแบบนี้กับอันตรายมันเป็นของคู่กันอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าจะเจอกับลูกค้าแบบไหน พสุคิดไม่ตกว่าจะจ่ายเงินค่าห้องรอบนี้ยังไง เงินที่เก็บไว้ก็ไม่อยากเอาออกมาใช้เพราะมันคือเงินเพื่อการหนีไปจากที่นี่ หนีไปเริ่มชีวิตใหม่ สภาพพสุตอนนี้คงจะหาลูกค้ารายใหม่ไม่ไหว หรือพสุต้องใช้ตัวแลกกับค่าเช่าห้องเดือนนี้เหมือนเดือนก่อนดีนะ พสุยังไม่อยากกลับไปที่ห้อง ดึงเสื้อโค้ทตัวใหญ่ขึ้นมาใส่ดีๆ เดินไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย หรือพสุควรจะย้ายไปอยู่บ้านฝูงอย่างที่ราคาวนกันนะ แต่ถ้าแบบนั้นพสุจะทำงานขายตัวลำบอกมากขึ้นเพราะอาจจะความแตกได้ กลัวว่าคนในฝูงจะรังเกียจที่พสุทำงานแบบนี้ พสุเดินมาเรื่อยจนมาถึงย่านตัวเมือง ตอนนี้ดึกมากแล้ว มีเพียงไม่กี่ร้านที่ยังเปิดอยู่ พสุเดินไปตามทางเรื่อยๆ ร้านเสื้อผ้า เครื่องประดับราคาแพงหลายร้านตั้งเรียงราย สักวันพสุคงจะได้ใส่เหมือนกันสินะ พสุเดินไปเรื่อยจนมาหยุดที่ร้านร้านหนึ่ง วิธีการหาเงินของพสุนอกจากการขายตัวแล้วก็คือการลักขโมยนี่แหละ โดยใช้พลังที่เอื้ออำนวยในการเข้าไปยังที่ต่างๆและความว่องไวคล่องแคล่วของพสุ ทำให้โดนจับตัวได้ยาก พสมองรอบๆให้แน่ใจว่าไมมีคน ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วงส่องสว่าง เดินทะลุเข้าไปในร้านนั้นที่ปิดไฟจนมืด แสงในร้านนี้คือแสงจากดวงตาของพสุและแสงจันทร์ด้านนอกที่ส่องเข้ามา ตาของพสุกลับมาเป็นสีปกติ เหมือนที่นี่จะเป็นร้านเสื้อผ้า มีสูทหรูหลายตัวแขวนเรียงรายกัน ภายในร้านถูกตกแต่งเหมือนคฤหาสน์ในหนัง พสุเดินดูของที่น่าจะมีค่าในร้าน หยิบพวกของตกแต่งที่ทำจากอัญมณีลงกระเป๋า จนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับกรรไกรสีทองอันหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ พสุเดินเข้าไปใกล้มัน จู่ๆกรรไกรนั้นก็ลอยขึ้นมาแล้วพุ่งแทงใส่พสุ พสุหลบทัน มองหาคนที่ใช้พลังแต่ก็ไม่เจอ สายวัดตัวเข้ามารัดข้อมือและขาของพสุจากด้านหลังจนพสล้มลงไป กรรไกรที่ลอยอยู่หันมาหาพสุ พุ่งลงมาจะแทงเข้าที่กลางอก ดวงตาของพสุเปล่งแสงสีม่วง ร่างของพสุจมลงไปในพื้น กรรไกรนั้นปักลงที่พื้นอย่างหวุดหวิด พสุว่ายอยู่ในดิน มองขึ้นไปด้านบน ไฟในร้านถูกเปิด ชายวัยกลางคนที่ใส่สูทเดินไปมาตามหาตัวพสุ คงจะเป้นคนที่ใช้พลังเมื่อกี๊ ''กริ๊งง'' เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น ประตูร้านเปิดออก คนที่เดินเข้ามาในร้านทำให้พสุตกใจ ''สวัสดีครับคุณอาเธอร์ ผมนึกว่าปิดร้านมาไม่ทันซะแล้วนะเนี่ย'' อัลฟ่าหุ่นล่ำร่างใหญ่เดินเข้ามา กลิ่นป่าสนที่คุ้นเคยลอยมาเตะจมูกของพสุ อาร์ทมาที่นี่ได้ยังไงกัน อาร์ทใส่ชุดสูทดูแปลกตา ต่างจากปกติที่เจอกันจะถอดเสื้อตลอด แต่แบบไหนก็ดูดีหมดนั่นแหละ ''สวัสดีครับคุณอาร์ท พอดีมีเรื่องนิดหน่อย'' คุณอาเธอร์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ''เกิดอะไรขึ้นหรอครับ'' ''มีขโมยเข้ามาในร้านน่ะครับ เมื่อกี๊มันเสียท่าแล้วหายไปไหนไม่รู้ คุณอาร์ทช่วยดมกลิ่นให้ผมหน่อยได้มั้ยครับว่ามันยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า ผมเป็นเบต้าคงหามันไม่เจอ'' ''ได้ครับ'' แย่แน่ อาร์ทนั้นเป็นอัลฟ่าทำให้มีประสาทการรับกลิ่นดีเยี่ยมและไวต่อกลิ่นโอเมก้ามากที่สุด อาร์ทหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าไปแล้วยิ้มออก พสุตั้งท่าเตรียมออกไปจากร้าน ''ไม่ได้กลิ่นอะไรเลยนะครับ น่าจะหนีไปแล้วล่ะมั้ง'' อาร์ทตอบ ''เร็วจริงๆเลยไอหัวขโมยพวกนี้'' ''สูทไม่เสียหายและคุณอาเธอร์ปลอดภัยก็ดีแล้วนะครับ'' พสุงุนงงแต่ก็โล่งใจ เลยกะจะอยู่ดูต่อสักหน่อย "ขอบคุณคุณอาร์ทนะครับ ว่าแต่ มีธุระอะไรหรอครับ'' ''อ้อ ผมกำลังจะไปออกงานกับครอบครัวน่ะครับ สูทตัวเดิมๆก็ใส่หมดแล้ว เลยอยากให้ตัดใหม่ให้หน่อย'' ''ใช้ไซส์เดิมน่าจะไม่ได้นะครับ คุณอาร์ทล่ำขึ้นมาก'' คุณอาเธอร์ดีดนิ้ว สายวัดตัวลอยเข้ามาวัดสัดส่วนของอาร์ท สมุดจนบันทึกเองอัตโนมัติ มีบางครั้งที่อาร์มมองลงมาที่พื้นเหมือนเห็นพสุ แต่จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ''สีดำเหมือนเดิมหรอครับ'' ''สีม่วงลาเวนเดอร์ดีกว่าครับ'' คำตอบของอาร์ททำให้พสุตกใจ รีบทะลุพื้นออกมาจากร้าน มือหนาของอาร์ทจับแขนของพสุเอาไว้ทัน ''เจอกันอีกแล้วนะครับคุณพสุ'' อาร์ทส่งยิ้มมาให้ ''เอ่อ...สวัสดีครับ'' พสุทำตัวปกติ "มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ'' ''ทำธุระครับ'' อาร์ทมองไปที่รอยฟกช้ำตามตัวพสุ ''แล้วไปทำอะไรมาครับ'' ''มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ'' ''อ๋อ'' ดูเหมือนอาร์ทจะไม่เชื่อ ''ผมจะไม่บอกเรื่องของในกระเป๋านั่นก็ได้นะ ถ้าคุณทำตามข้อตกลงผมอย่างนึง'' ''คุณรู้'' อาร์ทพยักหน้า ''คุณซ่อนกลิ่นหอมๆของคุณจากผมไม่ได้หรอก'' อาร์ทยิ้ม แย่งกระเป๋าพสุไป เทของทั้งหมดไว้ที่ประตูร้าน ''ไปนั่งรถเล่นกับผมหน่อยได้มั้ยครับ'' ''ตอนนี้หรอครับ'' ''ใช่ ได้ใช่มั้ยล่ะครับ'' พสุนิ่งคิด มองหน้าอาร์ทที่รอฟังคำตอบ ''ได้ครับ''
อาร์ท พสุนั่งอยู่บนรถสปอร์ตสุดหรูของอาร์ท อาร์ทขับไปเรื่อยๆบนถนนยามค่ำคืน ''คุณรู้มั้ยว่าการขโมยของมันไม่ดี ถ้าคุณถูกจับได้หรือฆ่าขึ้นมาจะแย่เอานะ ยิ่งคุณเป็นโอเมก้าแล้วด้วย'' อาร์ทกล่าวตักเตือน ''แล้วคุณช่วยผมไว้ทำไมหรอครับ'' พสุถาม ''ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ไม่อยากให้คุณขโมยแล้ว'' ''ผมจำเป็นนี่ครับ'' ''มันก็ผิดอยู่ดีครับ ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าถ้าเดือดร้อนไม่ต้องขโมยอะไรแล้ว แค่มาบอกผม'' ''ผมจะกล้าได้ยังไงละครับ'' ''กล้าขโมยของจากร้านในย่านตัวเมืองแต่ไม่กล้าโทรมาขอเงินผมเนี่ยนะครับ'' อาร์ทหัวเราะ พสุเกาหัวแก้เขิน ''ถ้าคุณยังตระเวนทำเรื่องแบบนี้ไปทั่ว ผมคงต้องจับคุณล่ามโซ่ไว้แล้วนะ'' ''คุณเป็นใครจะมาขังผมหรอครับ'' ''คุณอยากให้ผมเป็นอะไร ผมก็เป็นแหละครับ'' อาร์ทตอบยิ้มๆ พสุเพิ่งสังเกตว่าอาร์ทนั้นไม่ได้ขับรถ รถมันกำลังขับตัวเอง คงจะเป็นพลังควบคุมสิ่งไม่มีชีวตของอาร์ทนั่นแหละ สะดวกจริงๆเลยนะพลังแบบนั้น ''เจอกันคราวที่แล้วคุณยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่าคุณทำงานอะไร'' พสุคิด อาร์ทนั้นดูเป็นคนดีทุกด้านทั้งหน้าตา ฐานะ นิสัย นี่อาจจะเป็นการทดสอบก็ได้ว่าอาร์ทนั้นเป็นคนยังไงกันแน่ ''ผมขายตัวน่ะครับ'' พสุพูดออกไปในที่สุด รอดูว่าอาร์ทจะรีแอคยังไง อาร์ทไม่ได้ทำท่ารังเกียจหรืออะไรแค่ดูแปลกใจนิดหน่อย ''ลูกค้าคงเยอะน่าดูเลยนะครับ'' ''คุณไม่รังเกียจหรอครับ'' ''ทำไมผมต้องรังเกียจด้วยล่ะครับ อะไรที่ได้เงินแล้วไม่ได้เดือดร้อนใครก็คืองาน ขายตัวก็เป็นงาน แต่การขโมยเนี่ยไม่ใช่'' อาร์ทยิ้มกวนๆ คำตอบของอาร์ททำให้พสุรู้สึกประทับใจ อบอุ่นหัวใจแปลกๆ อาร์ทขับมาจนสุดทางถนนที่เป็นเหมือนหน้าผา มองลงไปเห็นวิวตอนกลางคืนของย่านตัวเมืองที่สวยงาม ''คุณหายไปอีกแล้วนะรู้ตัวมั้ย'' พสุทำหน้างง ''หรอครับ'' ''ก็คุณไม่แวะมาที่บ้านพักของผมอีกเลย ไม่โทรมา ไม่ส่งข้อความมาด้วยนี่'' ''ผมไม่รู้จะคุยอะไรนี่ครับ'' อาร์ทยิ้ม ''งั้นเปลี่ยนใหม่ คุณไม่ต้องติดต่อมาหาผมก็ได้ แต่ถ้าผมติดต่อคุณพสุมาคุณพสุต้องตอบกลับผมด้วย'' ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่พสุก็พยักหน้าตอบรับ อาร์ทมองหน้าของพสุตาไม่กระพริบ ''หน้าผมมีอะไรติดหรอครับ'' อาร์ทขำ ''เปล่าหรอกครับ แค่คิดว่าปกติคุณก็สวยอยู่แล้ว พออยู่ใต้แสงจันทร์แบบนี้ยิ่งสวยขึ้นไปอีก'' พสุเขินที่โดนชมโดยไม่รู้ตัว สายตาของอาร์ทที่มองมาทำให้พสุครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ แต่ครั้งนี้พสุจะไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนเหมือนคราวที่แล้วหรอก พสุเป็นมืออาชีพ ควบคุมตัวเองได้ ไม่งั้นจะทำงานแบบนี้ได้ยังไงกัน พสุกระชากคอเสื้อของอาร์ทเข้ามาจูบ ไม่รู้ทำไมอยู่ด้วยกันสองต่อสองทีไรบรรยากาศมันเป็นใจทุกที คงเพราะเป็นอัลฟ่ากับโอเมก้าล่ะมั้ง อาร์ทเขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้นแล้วจูบตอบ ทั้งคูู่บกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน พสุสอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับอาร์ท แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ อาร์ทเองก็เริ่มจะเคลิ้มไปกับลีลาการจูบที่ช่ำชองของพสุแล้วเหมือนกัน เอามือบีบคลึงตูดของพสุอย่างมันส์มือ อาร์ทกดหัวพสุลงไปที่เป้าของตัวเอง พสุเอามือขยำเป้านูนๆของอาร์ทไปมา อาร์ทถอดเข็มขัดของตัวเอง พสุปลดกางเกงของอาร์ทแล้วรูดซิปลง ควยของอาร์ทแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงในสีขาว พสุขบกัดไปตามลำควยของอาร์ทเบาๆ ควักควยของอาร์ทออกมา ควยใหญ่ยาว15นิ้วเด้งออกมาตีหน้าพสุ กลิ่นฟีโรโมนของอาร์ทตรงนี้ยิ่งแรงทำให้พสุเงี่ยนจนหัวหมุน พสุเองก็ปล่อยกลิ่นออกมามากขึ้นเช่นกัน พสุชักควยของอาร์ทขึ้นลง เอาควยอาร์ทเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดด'' พสุอมควยของอาร์ทอย่างหิวกระหาย เลียไปตามแง่งควยของอาร์ทถอกควยของอาร์ทลง ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นตรงหัวควยของอาร์ท จับลำควยของอาร์ทตั้งตรง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาวๆเลื่อนหน้าลงไปดูดเลียไข่ของอาร์ทจนชุ่ม อาร์ทจิกหัวของพสุไว้ เอาควยยัดปาก เด้งเอวเย็ดปากของอาร์ทอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก อ๊อก'' ''อูยยยย ซี้ดด'' ควยของอาร์ทใหญ่คับปากของพสุไปหมด อาร์ทกระแทกควยเข้ามาในปากของพสุไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนพสุสำลักน้ำตาเล็ด สายตาอันยั่วยวนของพสุที่มองมากับแสงจันทร์ที่ตกกระทบใบหน้าสวยๆนั้นยิ่งทำให้อาร์ทเงี่ยนขึ้นไปอีก อาร์ทเอาควยตีกระพุ้งแก้มของพสุรัวๆ ถอนควยออกจากปากพสุ น้ำลายพสุไหลเยิ้มติดควยอาร์ทมา อาร์ทเอาควยแฉะๆของตัวเองตีหน้าของพสุอย่างแรงจนหน้าสั่น ''ชอบควยผมมั้ยครับ'' ''ชอบมากเลยครับ'' อาร์ทถุยน้ำลายใส่หน้าพสุแล้วเอาควยละเลงหน้าพสุไปมา อาร์ทชักควยของตัวขึ้นลง จับพสุกดหัวลงไปจนสุดโคน อมควยตัวเองอีกรอบแช่ไว้ จมูกของพสุจมกองหมอยของอาร์ท พสุเอามือตีขาของอาร์ทไปมาเพราะหายใจไม่ออก อาร์ทยิ้ม ปล่อยมือ ''ฮ้าาาา'' พสุคายควยของอาร์ทออก น้ำตาคลอ อาร์ทกดหัวพสุลงไปอีกรอบ เด้งเอวเด้าปากของพสุรัวๆ ''ซี้ดดด อาาา จะแตก อะ ซี้ดด!'' อาร์ทกระแทกเข้ามาไม่หยุด ''อ๊อก ออก ออก'' ''อาาาา อ้าา อ๊ะ!'' อาร์ทดันควยเข้ามาในปากพสุจนสุดลำ ปล่อยน้ำควยไหลลงคอของพสุไป พสุกลืนน้ำควยของอาร์ทกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่เหลือสักหยด พสุถอนปากออก กลิ่นน้ำควยคละคลุ้งเต็มปากไปหมด อาร์ทกวาดน้ำควยที่ติดปากของพสุแล้วเอานิ้วยัดปาก พสุดูดกินน้ำควยของอาร์ทที่ติดนิ้วจนเกลี้ยง ''บนนี้แออัดนะครับ ลงไปข้างล่างกันเถอะ'' อาร์ทพาพสุลงมายืนโก้งโค้งจับรถไว้ ถอดกางเกงของพสุออก ดึงกางเกงในของพสุลง ตูดพสุนั้นขาวเนียนกลมกลึงมาก อาร์ทนั่งลงไปเอามือแหกตูดของพสุรูหีสีชมพูขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน อาร์ทยื่นหน้าไปเลียหีของพสุอย่างเมามันส์ ''อ๊ะ อาาา'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหีของพสุไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของอาร์ททำเอาพสุเสียวหีไปหมด อาร์ทเลียหีของพสุจนแฉะ ยืนขึ้นเอาควยถูรูหีของพสุไปมา ค่อยๆดันควยเข้ามาในหีพสุจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยอาร์ทแน่นคับหีพสุไปหมด แทงเข้ามาลึกจนพสุทั้งจุกทั้งเสียว อาร์ทเด้งเอวเย็ดหีของพสุเป็นจังหวะ ''อ๊ะ อ๊ะ อาาา'' ''ซี้ดดด อาา'' อาร์ทจับเอวของพสุไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง เอามือตีตูดของพสุไปมาจนแดงเป็นรอยมือ อาร์ทบีบคอของพสุไว้แล้วตอกควยเข้ามาอย่างเร็วและแรง พสุสั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของอาร์ท''อืออ อาาา'' อาร์ทซอยหีของพสุอย่างเมามันส์ อาร์ทเด้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ ''ซี้ดดด อูยยย'' อาร์ทเด้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ ควยของอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของพสุจนเสียวแทบขาดใจ ควยของพสุแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว ''อ๊ะ อาาา'' พสุน้ำแตกออกมา อาร์ทซอยเร็วขึ้นอีก ''ซี้ดด อ้าา!'' อาร์ทกระแทกควยเข้ามาสุดลำ ควยอาร์ทขยายใหญ่ขึ้นล็อคกับหีของพสุ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในหีของพสุมากมายจนอุ่นท้องไปหมด อาร์ทรอสักพักจนควยหดตัวลงถอนควยออกจากหีพสุ หีพสุบานโบ๋เป็นรูร่องควยของอาร์ทขมิบหุบอ้า น้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมา พสุนอนซบอกของอาร์ทอยู่อย่างนั้นสักพัก ''ขอบคุณที่ออกมากับผมนะครับ'' ''ไม่เป็นไรครับ'' ''พรุ่งนี้คุณว่างมั้ย'' ''ทำไมหรอครับ'' ''คุณอยากเป็นคู่ควงผมไปออกงานหรือเปล่า'' พสุนั่งขึ้นหันไปมองอาร์ท ''คืออะไรนะครับ'' ''ผมชวนคุณไปงานเลี้ยงด้วยกันครับ'' ''ผมว่าผมไม่ไปดีกว่าครับ'' ''ทำไมล่ะครับ'' อาร์ทรีบสวน ''มันไม่ใช่ที่ของผมครับ'' ''ที่ของผมก็เป็นที่ของคุณด้วยเหมือนกันนะครับ ไปกับผมเถอะนะ'' พสคิด การอยู่ท่ามกลางพวกคนรวยแบบนั้นสำหรับพสุแล้วคิดว่าคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่ ''คุณไปชวนคนอื่นดีกว่านะครับ ผมต้องทำงานด้วยวันนั้น'' อาร์ทเหมือนจะไม่ยอม ''งั้นผมจะซื้อคุณเองครับ แล้วไปกับผม'' ''คุณพูดอะไรของคุณครับ'' ''ก็คุณบอกว่าต้องไปทำงานวันนั้นนี่ งั้นผมก็ซื้อคุณให้ไปกับผม'' พสุไม่รู้ว่าจะเถียงยังไงดี อาร์ทเอาเงินปึกหนึ่งไม่รุ้ว่าจำนวนเท่าไหร่ใส่ลงในกระเป๋าของพสุ ''ไม่รับคืนนะครับ เจอกันคืนพรุ่งนี้'' ''คุณ ผมยังไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไปเลย'' ''รัดเข็มขัดด้วยนะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง'' อาร์ทสั่งให้รถขับกลับมาส่งพสุที่อพาร์ทเม้นท์ ทั้งคู่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร อาร์ทหันมา ''เมื่อกี๊ผมขอโทษนะครับ'' "ขอโทษเรื่องอะไรหรอครับ'' ''ขอโทษที่บังคับคุณ แถมยังบอกว่าจะซื้อบริการอีก'' แม้อาร์ทจะตัวใหญ่น่าเกรงขามแต่จริงๆแล้วเป็นคนที่สุภาพมาก พสุเปิดประตูลงมาจากรถ เอามือเท้าตรงประตู ''มาถึงแล้วโทรมาละกันนะครับ'' อาร์ทยิ้มดีใจ ''ครับ'' พสุกลับขึ้นมาบนห้อง หยิบเครื่องประดับที่ขโมยมาจากร้านคุณอาเธอร์ขึ้นมาดู ''ชิ้นเดียวคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ''
เพลน
เลิฟ เลิฟกำลังเตรียมตัวกลับบ้านหลังออกกะ เพลนพี่ในร้านนั่งมองเลิฟด้วยสายตาเศร้าสร้อย ''เป็นอะไรหรอครับพี่เพลน ดูไม่ค่อยสดใสเลย'' ''จะลาออกจริงๆหรอ'' เลิฟกำลังจะไปโรงเรียน และต้องใช้เวลาไปกับการเรียนวิชาการและฝึกฝนการต่อสู้ใช้พลัง ราคานเลยขอให้เลิฟนั้นลาออกเพื่อทุ่มเทให้กับการเรียนได้เต็มที่และเพื่อความปลอดภัยของเลิฟที่ต้องเดินมาทำงานตอนดึกดื่นด้วย เลิฟยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะลาออกหรือเปล่า แต่ขอพักงานสักระยะจนกว่าเรื่องโรงเรียนจะเสร็จแล้วค่อยตัดสินใจอีกที ซึ่งทางเจ้าของร้านก็อนุญาตเพราะเลิฟเป็นพนักงานที่ดีมาตลอดหลายปี ''ผมยังไม่แน่ใจครับ ถ้าผมรู้สึกว่าเรียนไปทำงานไปไหว ผมก็จะอยู่ต่อแน่นอน'' เพลนเบะปาก เดินเข้ามาสวมกอดเลิฟ เลิฟยิ้มแล้วกอดตอบ ''ถ้าลาออกก็แวะมาบ้างนะ'' ''ทำไมพี่พูดเหมือนเลิฟจะไปไหนไกลเลยล่ะครับ โรงเรียนก็ไม่ได้ไกลจากนี่เท่าไหร่'' ''ก็จะไม่ได้เจอกันบ่อยๆแล้วนี่ จะย้ายไปอยู่บ้านฝูงแล้วไม่ใช่หรอ มันอยู่ในย่านชนชั้นสูง พี่จะเข้าไปยังไง'' ''พี่ก็มาเข้าฝูงกับผมสิ'' ''เลิฟก็รู้ว่าพี่ไม่อยากเข้าฝูง'' ''งั้นผมจะสั่งของกินบ่อยๆละกัน พี่จะได้มาส่งไง'' ''เดี๋ยวให้กินฟรีเลย'' ''ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้'' เลิฟขำ สะพายกระเป๋าถือถุงขนมปัง ''งั้นผมไปก่อนนะครับ'' ''กลับดีๆล่ะ'' เลิฟออกมาจากร้าน เดินเข้าไปในซอยเล็กๆข้างๆ หยิบกระป๋องอาหารแมวออกมาเปิดแล้ววางไว้ที่พื้น แมวสีดำขาวตัวหนึ่งรีบวิ่งมา เลิฟลูบหัวมัน ''วันนี้ได้กินทั้งกระป๋องเลยนะ ถือซะว่าเป็นงานเลี้ยงอำลาละกัน'' มันเป็นแมวจรจัดที่อยู่แถวๆนี้ เลิฟมักจะมาให้อาหารมันอยู่บ่อยๆ ''ไว้รวยเมื่อไหร่จะมารับไปอยูด้วยนะ'' เลิฟสัมผัสได้ถึงกลุ่มของอัลฟ่าที่กำลังเดินผ่านมา เลิฟรีบเก็บของตรงกลับมาที่ห้องทันที เดินลัดเลาะซอยจนกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์ได้อย่างปลอดภัย ขึ้นมาบนห้อง ถอดชุดทำงานออกเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดา วันนี้เลิฟจะต้องขนของในห้องไปที่บ้านฝูงแล้ว แต่เลิฟยังเก็บของไม่เสร็จเลย ยังดีที่ของส่วนใหญ่ถูกเอาใส่กล่องไปก่อนแล้ว เลิฟเอาลังกระดาษที่เอามาจากร้านกางออก เก็บของงที่คิดว่าจำเป็นจะต้องเอาไปลงกล่อง เลิฟยังแอบใจหายอยู่ที่จะไปจากที่นี่แล้วจริงๆ ถึงที่นี่จะอันตรายแต่ก็ผูกพันธ์กับเลิฟมาก ไม่เคยคิดเลยว่าเลิฟจะได้เก็บของออกไปจากที่นี่ เลิฟเก็บของไปเรื่อยจนเจอกับกล่องใบหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในกองสิ่งของตรงมุมห้อง มันถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและใบแมงมุม เลิฟอาผ้ามาเช็ดทำความสะอาด มันเป็นกล่องเหมือนหีบเล็กๆหรูหราสีเขียวทอง เลิฟดีใจที่หามันเจอเพราะนึกว่าทำหายไปนานมากแล้ว มันคือสิ่งเดียวที่ติดตัวมากับเลิฟตอนเด็กหลังจากที่บ้านถูกไฟไหม้และครอบครัวหายสาปสูญ เลิฟไม่เคยเปิดมันมาก่อน ตรงตัวล็อคมีสัญลักษณ์รูปหัวใจที่ตรงกลางมีไม้กางเขนเล็กๆ มันทำมาจากอัญมณีอะไรเลิฟก็ไม่รู้แต่มันสวยมาก เลิฟเอานิ้วแตะที่ตัวล็อค กล่องนั้นเปล่งแสงสีเขียวทำให้เลิฟตกใจปล่อยมันตกลงพื้น ฝากล่องเปิดออกด้วยตัวเอง แสงสีเขียวค่อยๆหายไป เลิฟดูให้แน่ใจว่าไม่มีอันตรายจึงหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้างในมีมีดเล่มหนึ่งที่สวยมากจนเลิฟตะลึง ใบมีดเป็นสีขาวไข่มุก ด้ามจับทำมาจากมรกตสีเขียวซึ่งถูกประดับด้วยทองคำรูปทรงหัวใจดวงเล็กๆ เลิฟหยิบมันขึ้นมา ยังไม่ทันที่มือเลิฟจะถึงมีด มันกลับลอยเข้ามาในมือเลิฟเอง เลิฟยกมันขึ้นมาดู เลิฟแน่ใจว่าเพิ่งเห็นมันเป็นครั้งแรกแต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันขนาดนี้ก็ไม่รู้ เลิฟต่อสู้ด้วยมือเปล่ายังไม่ได้ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับมีดแบบนี้ เลิฟเก็บมันแล้วเอาใส่กล่อง เลิฟเก็บของต่อจนห้องนั้นโล่งมาก เหมือนตอนเข้ามาอยู่ใหม่ไม่มีผิด เลิฟทิ้งตัวนอนลงบนเตียง มองเพดาน รู้สึกสับสนแปลกๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกดีใจที่ชีวิตของเลิฟกำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่อีกใจก็กลัวว่าข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเลิฟก็ยังมีคนในฝูงอยู่เคียงข้างนี่นา เลิฟปลอบใจตัวเอง หลับตาลงงีบหลับเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานและเก็บของ
โฬม
ราคาน ''เหม็นจังวะ'' โฬมบ่น ขับรถเข้ามากับราคานในย่านชุมชนแออัด ปกติแล้วโฬมไม่คิดแม้แต่จะมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ คนก็เยอะแถมยังติดกับย่านตลาด กลิ่นขยะและของสดตีกันตลบอบอวล ''ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาหรอก'' ''กูไม่คิดว่ามึงจะเดินเข้ามาทางนี้นี่'' '่'ที่นี่ช่วงเช้าคนเยอะรถเยอะ เดินเข้ามาทางนี้เร็วกว่าด้วย จะได้ใช้เวลาไม่นานเท่าอ้อมไปข้างหลังไง'' ''แล้วไหนล่ะคนงานของมึงที่จะให้มาช่วยยกของ'' ''มึงพูดเองไม่ใช่หรอว่าไม่ต้องจ้าง มึงคนเดียวไหว'' จริงด้วย โฬมเดินนำราคานไป ราคานขำเพื่อนของตัวเอง ระหว่างทางคนที่เดินผ่านไปมาต่างก็ต้องแหวกทางให้ทั้งคู่ ทั้งกลิ่นและรังสีที่แผ่ออกมานั้นเหนือชั้นจากคนที่นี่เป็นอย่างมาก ทั้งคู่เดินมาจนถึงอพาร์ทเม้นท์เก่าๆโทรมๆที่เลิฟอาศัยอยู่ ราคานเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาเลิฟแต่เลิฟไม่รับสาย โทรซ้ำอีกครั้งก็ยังไม่รับ ''ไม่รับสาย'' ราคานรู้สึกเป็นห่วงเลิฟว่าเป็นอะไรหรือเปล่า โฬมเดินเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ทันที ราคานรีบเดินตามเข้าไป ทั้งคู่เดินขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุด กลิ่นของเลิฟแรงมาจากชั้นนี้ ''น่าจะห้องนี้แหละมั้ง'' ราคานบอก เคาะประตู แต่ประตูกลับปิดไม่สนิทแล้วเปิดออก โฬมเข้ามาในห้อง ห้องนีทั้งเล็กทั้งเก่า กลิ่นอับเหมือนอากาศไม่ถ่ายเท ''อยู่เข้าไปได้ยังไงวะเนี่ย'' โฬมมองไปรอบๆ ราคานเดินไปตรงเตียงด้านใน เลิฟนั้นนอนหลับสนิทอยู่ แสงแดดอ่อนๆจากหน้าต่างส่องหน้าของเลิฟ ''ก็แค่หลับนี่'' โฬมเดินมายืนข้างๆ ยื่นมือจะไปปลุกเลิฟ ราคานจับมือของโฬมไว้ ''ให้น้องมันนอนไปเถอะ น่าจะทำงานมาทั้งคืน'' โฬมเก็บมือ ''ปะ ช่วยกันยกลงไป''ราคานกับโฬมช่วยกันยกกล่องของเลิฟที่อยู่ตรงประตูลงไปที่รถ ราคานเอากล่องใบสุดท้ายลงไป โฬมเดินมามองเลิฟที่เตีย นั่งยองๆลงข้างๆ ''อืออ'' เลิฟพลิกตัวหันมาทางโฬม โฬมมองหน้าของเลิฟ พอดูใกล้ๆแบบนี้แล้วเลิฟก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน ใบหน้าจิ้มลิ้ม ขนตาเรียงกันเป็นแพ ปากอวบอิ่มสีชมพู โฬมไม่รู้ตัวยื่นนิ้วไปแตะริมฝีปากของเลิฟเบาๆ มันนุ่มมาก ''ไอโฬม'' โฬมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของราคาน รีบลุกขึ้นยืน ''อะไรวะ'' ''ทำอะไร'' ''กูมาดูว่าน้องมันตื่นหรือยัง'' ''อ๋อ'' ราคานพยักหน้า หรี่ตามองโฬม ราคานเดินเข้ามา โฬมหลีกทางให้ ราคานนั่งลง เอามือเขย่าตัวของเลิฟเบาๆ ''เลิฟ'' เลิฟตื่นขึ้น ขยี้ตาอย่างงัวเงีย ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเห็นราคานและโฬมก็รีบลุกขึ้นมานั่ง ''สวัสดีครับ พวกพี่มากันตอนไหนเนี่ยครับ'' ''ก็มาจนขนของลงไปเสร็จแล้วอะ พี่โทรหาเราแล้วแต่เราไมรับ'' ราคานขำ ''ขอโทษนะครับ'' ''ไม่เป็นไรหรอก แต่ขอดุหน่อย ทำไมเราเปิดประตูทิ้งไว้'' ''หรอครับ'' ''ใช่ เราปิดไม่สนิท'' ''เอ๊ะ'' เลิฟเกาหัว ก็จำได้ว่าปิดแล้วนี่นา คงเพราะรีบเก็บของแล้วเหนื่อยมากเลยลืมล่ะมั้ง ''ทีหลังจะระวังครับ'' ''ทีหลังอะไรล่ะ เราจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว'' ''เออ จริงด้วย'' ราคานขำกับท่าทางของเลิฟ เอามือยีหัวเลิฟจนยุ่งอย่างเอ็นดู โฬมยืนมองทั้งคู่ที่ดูสนิทสนมกันอย่างไม่สบอารมณ์นัก เลิฟหันมามองโฬม ''พี่โฬม็มาด้วยหรอครับ'' ''ก็คิดว่ามึงคนเดียวคงขนของไม่ไหว สงสารก็เลยมา'' เลิฟยิ้ม "ขอบคุณนะครับ'' โฬมชะงักไปนิดหน่อย ''เออ'' ราคานดึงเลิฟให้ลุกขึ้น ''ไปกันเลยมั้ย เก็บของเรียบร้อยหมดแล้วใช่หรือเปล่า'' ''ครับ เรียบร้อยแล้ว'' ทั้งหมดเดินลงมาจากอพาร์ทเม้นท์นั้น เลิฟนั่งข้างราคานที่เป็นคนขับโดยมีโฬมนั่งอยู่ที่เบาะหลัง เลิฟมองอพาร์ทเม้นท์นี้เป็นครั้งสุดท้าย ''จะไปแล้วนะ'' ''ครับ'' ราคานขับรถออกมาจากย่านชุมชนแออัด ตรงไปยังบ้านฝูง | 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
