แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-3-24 02:34
เปา เปาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ควานมือจนเจอโทรศัพท์แล้วเอามากดปิด ลุกขึ้นมานั่งสะลึมสะลือเกาหัวตัวเอง ลุกจากเตียงเดินอย่างงัวเงียไปเปิดม่านออกให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา เปามองวิวข้างนอกอย่างเหม่อลอย มีแต่ความว่างเปล่าในหัว เปาถอดเสื้อผ้าออก เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้าให้ตื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง เปานุ่งผ้าเช็ดตัวตัวเดียวเดินไปในครัว เปิดตู้เย็นหยิบนมออกมาดื่ม นั่งลงที่เก้าอี้ตรงเค้าท์เตอร์ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความที่ตัวเองส่งไป 'พี่ ทำอะไรอยู่' 'คิดถึงพี่นะ' 'พี่จะไม่คิดดูก่อนจริงๆหรอ' 'ผมขอโทษ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย อย่าหายไปเลย ให้ผมเป็นอะไรก็ได้ นะครับ' เปานั่งอ่านข้อความพวกนั้นที่ไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ รู้สึกสมเพชตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นที่เปาสารภาพรักกับกะเพราแล้วโดนปฏิเสธ กะเพราก็ไม่ติดต่อกับเปาอีกเลย ไม่อ่านไม่ตอบข้อคามอะไรทั้งนั้น โทรไปก็ไม่รับสาย เปารู้สึกแย่มากๆเพราะไม่เคยถูกปฏิเสธและไม่เคยชอบใครจริงจังเท่านี้มาก่อน เปาเลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ทำใจได้ ได้แต่พยายามยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นให้ได้ เปาทิ้งกล่องนมลงในถังขยะ หยิบุชดนักศึกษาออกมาใส่ หยิบกระเป๋าและกุญแจรถลงมาข้างล่าง ขับรถออกไปที่มหาลัย สักพักเปาก็มาถึง เปาเดินอย่างล่องลอยไปที่คณะ เดินเข้าไปด้านใน นั่งลงที่โต๊ะประจำของกลุ่ม เปามาเป็นคนแรกเหมือนอย่างเคย เปานั่งนิ่งไม่รู้จะทำอะไร ถ้าตามปกติเปาคงจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกม แต่ตอนนี้กลับไม่มีอารมณ์เอาซะเลย เปาเอากระเป๋าวางบนโต๊ะหนุนเป็นหมอนแล้วฟุบลง เปารู้สึกเหงามากๆ แม้ว่าตอนที่ยังเป็นคู่นอนกันอยู่เปากับกะเพราจะไม่ได้คุยกันบ่อยแต่ก็ยังรู้้สึกอุ่นใจเพราะยังมีอยู่ แต่ต้องมาตัดขาดกันแบบนี้มันรู้สึกโหวงๆ เปาเห็นอ๊อฟเดินมากับปิ่น ''งั้นเลิกเรียนแล้วเจอกันนะ'' ''เออ เดี๋ยวกูโทรบอก'' ปิ่นเดินแยกออกไป อ๊อฟเดินมาที่โต๊ะ วางกระเป๋าแล้วนั่งลงข้างๆเปา ''เมื่อคืนอย่างมันส์ กูโทรไปหาทำไมไม่รับวะ ว่าจะชวนออกมาตี้ซะหน่อย'' ''กูนอนไปแล้ว'' ''นอนเร็วผิดปกตินะมึงอะ'' อ๊อฟควักโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าเกมเหมือนอย่างเคย ''รอเหี้ยไรอะ เข้าเกมดิ'' ''มึงเล่นเลย'' เสียงเปานั้นดูเศร้าและไม่ร่าเริง ผิดจากเปาตามปกติมากๆ ''มึงเป็นไรปะเนี่ย'' อ๊อฟถาม ''เปล่าหรอก'' ''เป่าเหี้ยไร หงอยเหมือนหมาถูกทิ้งเลย'' ''เออ ถูกทิ้ง'' อ๊อฟหัวเราะ ''ทำไม พี่กะเพราไม่ตอบไลน์อีกแล้วหรอ'' ''เออ คราวนี้ไม่ตอบแล้วจริงๆ'' อ๊อฟหยุกหัวเราะ เขยิบเข้ามาใกล้ ''มีอะไรวะ'' เปาถอนหายใจ เล่าเรื่องที่ตัวเองไปบอกรักกะเพราให้ฟัง อ๊อฟตั้งใจฟังแล้วเอามือตบบ่า ''เปาเอ๊ย'' อ๊อฟเอามือลูบไหล่เปา ''กูไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอวะ'' ''ไม่เกี่ยวหรอก กูว่าที่ไม่ดีคือจังหวะเวลามากกว่า'' ''ยังไงวะ'' ''ก็เค้าบอกมึงไม่ใช่หรอว่าเค้ายังไม่พร้อมมีแฟนจริงจัง'' ''ทำไมถึงไม่พร้อมวะ มันจะต่างจากเดิมตรงไหน'' ''มึง มึงจะบอกว่าที่ผ่านมามันดีหรอ'' ''อะไร'' ''เวลาที่มึงพูดถึงพี่เค้าให้กูฟัง กูเห็นมีแต่มึงนั่งเศร้าที่เค้าไม่ตอบไลน์ ไม่ยอมนัดด้วย กูไม่เห็นว่ามึงจะมีความสุขเลย'' "กูมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเค้านะ'' ''แล้วเค้าให้เวลามึงมีความสุขนอกจากตอนนัดเย็ดมั้ยล่ะ'' เปาพูดไม่ออกกับประโยคนั้นของอ๊อฟ เพราะมันจริงอย่างที่อ๊อฟพูด แม้มันยากที่จะยอมรับก็เถอะ อ๊อฟตบบ่าของเปา ''ไว้เดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้า อย่าเศร้านาน มึงทำหน้างี้กูไม่มีอารมณ์ด่า'' เปาขำ นอนฟุบลงไปต่อ อ๊อฟเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ''เฮ้ย อาจารย์เรียกแล้วว่ะ'' ''แล้วคนอื่นอะ'' ''ขึ้นไปหมดแล้ว อาจารย์เค้าเรียกเร็วกว่าปกติ'' ''เออ ปะ'' ทั้งสองหยิบของลุกขึ้น เดินขึ้นอาคารไป
อ๊อฟ
ทะเล เปากับอ๊อฟมาช้ากว่าคนอื่นที่นั่งกันอยู่เต็มห้องแล้ว เหนือ น้ำ ฉลามและโชกุนนั่งอยู่ด้านหน้าสุด ''นั่งไหนดีวะเนี่ย'' อ๊อฟมองหาที่ที่ยังว่างอยู่ ''เปา อ๊อฟ'' เสียงเรียยกของทะเลดังมาจากแถวหลังด้านใน ชูมือโบกมาให้ อ๊อฟกับเปาเดินไปนั่งตรงที่ข้างทะเลที่ยังว่างอยู่ เปานั่งลง ''ทำไมมาช้ากันจัง'' "ไม่ได้เปิดไลน์อ่านนี่หว่า แล้วมึงอะ ทำไมมานั่งตรงนี้วะ มาช้าหรอ'' ''เปล่า มาพร้อมคนอื่นแหละ แต่ไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมาช้า อาจารย์เลยให้นั่งข้างหลัง'' ฉลามหันมามองทะเลที่นั่งอยู่ด้านหลังเป็นระยะๆ ทะเลชูนิ้วบอกว่าโอเคมีเพื่อนนั่งด้วยแล้ว วันนี้อาจารย์ที่ปรึกษานัดพบเพื่อถามสารทุกข์สุขดิบของนักศึกษาภายในเซคและแจ้งประกาศเรื่องต่างๆ เปาฟุบนอนบนกระเป๋าอีกครั้ง ทะเลมองไปที่เปาแล้วกันไปหาอ๊อฟ ''แล้วนี่เป็นอะไร'' ''อกหักมาอะดิ'' ''กับพี่กะเพรานั่นอะหรอ'' ''เออ คราวนี้ของจริงละ'' ทะเลมองเพื่อนของตัวเอง เอามือแตะไหล่ เปาหันมามอง ''เป็นอะไร อยากเล่ามั้ย'' เปาเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทะเลขำ เลื่อนเก้าอี้ตัวเองเข้าไปติดเปา เอามือลูบหลังเปา ''กูโดนทิ้งแล้วว่ะเล'' ''ที่ผ่านมาก็เหมือนโดนทิ้งอยู่แล้วนี่'' ''ไอเหี้ยนี่ มึงจะปลอบกูปะเนี่ย'' "ปลอบดิ เล่าให้เราฟังหน่อย" เปาเล่าเรื่องให้ทะเลฟัง ทะเลเข้าใจว่าทำไมเปาถึงได้เศร้าขนาดนี้ เปาเป็นคนที่มีนิสัยเหมือนเด็ก คิดและทำอะไรตื้นๆไม่ค่อยมีแผน เวลาที่ชอบใครคือชอบจริงๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง แต่เพราะความซื่อตรงของเปานี่แหละที่ทำให้เปาเจ็บมาหลายครั้งในหลายเรื่อง เปากับทะเลสนิทกันมานานที่สุดในกลุ่มตั้งแต่ก่อนเข้ามหาลัยแล้ว หนียังไงก็หนีกันไม่พ้นเพราะหลังจากจบม.ปลายมาทั้งคู่ก็มาเจอกันที่มหาลัยอีก ''กูแม่งน่าสมเพชชิบหายเลยว่ะ รู้ทั้งรู้ว่ามันเค้าไม่ได้ชอบกูมากขนาดนั้นแต่ก็ยังหน้าด้านไปขอเค้าเป็นแฟน'' ''คนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองไม่ใช่คนน่าสมเพชหรอก'' ''ถ้างั้นทำไมเค้าไม่ชอบกูกลับล่ะ'' ''เราตอบไม่ได้หรอก เค้าก็มีเหตุผลของเค้านั่นแหละ การที่เราชอบใครสักคนไม่ได้แปลว่าเค้าจะต้องชอบเรากลับนี่ แล้วเค้าก็ไม่ผิดด้วย ทุกคนต่างมีความรู้สึกของตัวเอง อีกอย่าง ดีแล้วนี่ที่เค้าบอกเปาตรงๆ'' "ไม่เห็นจะดีเลย แม่งเจ็บชิบหาย'' เปานอนเอาหน้าฟุบแขน ทะเลเอามือลูบหัวเปา ''ดีดิ ลองคิดนะ ถ้าเค้าบอกชอบเปากลับ ได้เป็นแฟนกัน แต่จริงๆเค้าไม่ได้คิดแบบนั้น มันจะไม่แย่กว่าหรอ'' เปาคิดตาม ''อย่าเศร้านานเลย เราเชื่อว่าเดี๋ยวเปาต้องเจอคนที่ใช่ในเวลาที่ใช่แน่นอน'' ''แบบที่มึงกินเพื่อนตัวเองในกลุ่มอะหรอ'' ''ถ้าไม่เห็นว่าเศร้าอยู่เราจะด่าละนะ'' ทะเลยิ้ม เปาทำหน้ายู่ ดึงทะเลเข้ามากอดเอาหน้าซบไหล่ทะเล ทะเลเอามือโอบเปาไว้ ''กลับมาสดใสเร็วๆล่ะ เศร้าแบบนี้ไม่สมกับเป็นเปาเลย'' ''ปกติกูน่ารักสดใสหรอ'' ''หึ เป็นบ้า'' ''สัส'' ทะเลหัวเราะ เปายิ้ม เริ่มรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ยังเศร้าอยู่ อย่างน้อยเปาก็ยังมีเพื่อนล่ะนะ ประตูห้องเปิดออก อาจารย์คงจะมาแล้ว ''สวัสดีครับนักศึกษา วันนี้อาจารย์จะมาเข้าแทนอาจารย์พรนะ อาจารย์ชื่อธีร์อยูเป็นที่ปรึกษาเซค2 แต่จริงก็เป็นอาจารย์ของทุกคนนั้นแหละ เดี๋ยวก่อนคุยกันอาจารย์จะแจ้งเรื่องที่อาจารย์พรฝากมาก่อนนะ'' อาจารย์พูดอยู่หน้าห้อง เปานั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกไม่ได้สนใจฟัง อาจารย์เดินมานั่งคุยกับนักศึกษาเป็นรายบุคคล คนที่คุยเสร็จแล้วอาจารย์ปล่อยกลับไปก่อน เพื่อนๆเริ่มทะยอยกันออกไป ทะเลกับอ๊อฟก็คุยเสร็จแล้วเช่นกัน พอทะเลหันไปด้านข้างก็เห็นว่าเปานั้นหลับอยู่ ทะเลขำเรียกอ๊อฟให้ดู อ๊อฟหัวเราะเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายหน้าของเปาไว้ ทะเลกำลังจะปลุกแต่อาจารย์ห้ามไว้ก่อน บอกให้ทั้งคู่ออกไป ทะเลกับอ๊อฟไหว้อาจารย์หยิบกระเป๋าออกจากห้องมา ปล่อยให้เปานอนหลับอยู่ในห้อง มีอะไรบางอย่างเย็นๆมาแตะที่หน้าของเปาจนทำให้เปาสะดุ้งตื่น
อาจารย์ธีร์ อาจารย์ธีร์หัวเราะกับสีหน้าของเปา วางแก้วกาแฟเย็นลงบนโต๊ะ ''หลับสบายเชียวนะ'' ''ขอโทษครับอาจารย์'' เปารีบขอโทษ มองไปรอบห้องก็เห็นว่าไม่มีคนอยู่แล้ว ''คนอื่นไปไหนหรอครับ'' ''อาจารย์คุยเสร็จปล่อยกลับไปหมดแล้ว เหลือเรานี่แหละ'' เปาด่าทะเลและอ๊อฟในใจที่ไม่ปลุกแล้วปล่อยให้เปานั่งหลับจนจบคลาส ''เมื่อคืนนอนดึกหรอ'' ''นิดหน่อยครับอาจารย์'' เปาเกาหัวเขินๆเพราะไม่เคยเรียนกับอาจารย์คนนี้มาก่อน อาจารย์ธีร์ยิ้มอย่างเป็นมิตร ท่าทางดูใจดี อาจารย์ธีร์เป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ดูอบอุ่น เคยได้ยินจากคนในคณะมาบ้างว่าอยากเรียนกับอาจารย์ธีร์กันทั้งนั้น อาจารย์ธีร์หยิบใบรายชื่อขึ้นมาดู ''ประภาสใช่มั้ย'' ''ครับ'' ''ชื่อเล่นล่ะ'' ''เปาครับ'' ''เปา'' อาจารย์ธีร์ทวนชื่อแล้วจดลงไปในใบรายชื่อ ''อาจารย์ชื่อธีร์นะ ทำตัวตามสบายเลย ไม่ต้องเกร็ง'' "ครับอาจารย์'' เปายกขาพาดบนโต๊ะ ''อันนั้นก็สบายเกินไปละ'' ''เอ้า หรอครับ'' ทั้งคู่หัวเราะ เปาแกล้งกวนเล่นเฉยๆ ''อาจารย์เห็นเราทำหน้าไม่สบายใจทั้งคาบเลย มีอะไรอยากปรึกษาอาจารย์หรือเปล่า'' เปาที่ตอนนี้ปลงกับเรื่องนี้คิดว่าเล่าให้อาจารย์ฟังไปก็คงไม่เป็นไร เลยเล่าเรื่องตัวเองกับกะเพราให้อาจารย์ธีร์ฟัง อาจารย์ธีร์นั่งฟังอย่างตั้งใจโดยไม่ขัด เปาเล่าจบ เอนตัวพิงเก้าอี้อย่างเซ็งๆ ''อาจารย์ว่าผมควรทำยังไงดีครับ'' ''ทำใจ'' ''ห้ะ'' อาจารย์ธีร์หัวเราะ ''ครูหมายความว่า ทั้งคู่ก็ชัดเจนทั้งสองฝ่ายแล้ว เราก็บอกไปแล้วว่าเราชอบเค้าอยากเป็นมากกว่าคู่นอน ส่วนเค้าก็บอกว่าไม่พร้อมจะมีแฟน อาจารย์ว่ามันก็ชัดเจนมากๆแล้วนะ'' ''ผมรู้ครับ แต่ผมไม่อยากยอมรับมัน'' ''เดี๋ยวเวลามันก็ช่วยเยียวยาเราเองแหละ เท่าที่อาจารย์ฟังมา ไม่มีเค้าอยู่น่าจะทำให้เราสบายใจขึ้นนะ'' อาจารย์ธีร์เอามือบีบไหล่เปา ''อีกอย่าง เราหล่อขนาดนี้ มีคนที่แอบชอบเราอีกเยอะแน่ๆ ลองเปิดใจมองหาคนอื่นดู อย่าจมปลักอยู่กับความสัมพันธ์แบบนั้นนานนัก เรามีแต่เสียกับเสีย เค้าไม่ได้เศร้าอะไรเลยใช่มั้ยล่ะ'' ''ครับ'' อาจารย์ธีร์ยิ้ม เอามือลูบหัวเปาอย่างเอ็นดู ''อาจารย์เป็นกำลังใจให้เรานะ มีอะไรก็มาคุยกับอาจารย์ได้ตลอด'' ''ขอบคุณครับอาจารย์'' อาจารย์ธีร์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบลูกอมออกมาส่งให้เปา ''กินอะไรหวานๆ อารมณ์จะได้ดีขึ้น'' เปารับมา อาจารย์ธีร์ลุกขึ้น ''งั้นอาจารย์ไปก่อนนะ'' ''ครับ'' อาจารย์ธีร์ยิ้มให้ ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เปามองตามหลังอาจารย์ เอามือขึ้นมาลูบหัวตัวเองแล้วยิ้มออกมา หยิบกระเป๋าเดินลงมาจากอาคารเรียน
โชกุน โชกุนเดินออกมาจากคณะแพทย์หลังจากที่เรียนเสร็จ โชกุนนั้นยังไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่เลยเดินไปที่คณะภาพยนตร์ที่เอฟเรียนอยู่ โชกุนกับเอฟตอนนี้นั้นเป็นคู่ขากัน เอฟเป็นทาสที่โชกุนรู้สึกถูกใจในช่วงนี้ ชนิดที่ว่าไม่ค่อยได้เรียกทาสตัวอื่นมาใช้งานเลย เวลาที่ว่างหรือเบื่อก็จะเรียกเอฟมาเล่น ซึ่งเอฟก็ดูจะชอบมากเหมือนกัน โชกุนเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก สักพักเอฟก็รับสาย ''รับสายช้า'' ''ขอโทษครับพี่โชกุน มีอะไรหรอครับ'' ''พี่อยู่หน้าคณะ อยู่ไหน'' ''ผมเรียนอยู่น่ะครับ แค่นี้ก่อนนะครับพี่โช'' ''ห้ะ'' เอฟวางสาย โชกุนรู้สึกงงเพราะปกติเอฟคงไม่กล้าตัดสายโชกุนแน่ๆ รอให้โทรไปด้วยซ้ำ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้กล้ามาตัดสาย โชกุนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา หาที่นั่งใต้คณะนั่งรอจนกว่าเอฟจะเลิกเรียน เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ โชกุนไม่เห็นว่าเอฟจะลงมาสักที เลยโทรออกไปหาเอฟอีกครั้ง ''ฮัลโหลครับ'' ''อยู่ที่ไหน มาให้พี่ใช้งานหน่อย'' ''ผมกลับมาห้องแล้วครับ'' โชกุนขมวดคิ้ว ''ออกไปตอนไหน'' ''มาลงอีกทางน่ะครับ'' โชกุนขมวดคิ้ว พยายามกลั้นอารมณ์โกรธไว้ ''เราหลบหน้าพี่ทำไม'' ''เปล่านะครับ ผมแค่มีธุระเลยรีบกลับ'' ''เดี๋ยวพี่ไปหาที่ห้อง'' ''ผมต้องออกไปทำงานน่ะครับ วันนี้คงไม่สะดวก'' ''แล้วแต่ละกัน รำคาญละ'' โชกุนตัดสายทิ้ง รู้สึกโมโหมากที่เอฟกล้าทำไอะไรแบบนี้กับตัวเอง โชกุนไม่เห็นจะต้องสนใจเลย มีทาสอีกหลายตัวที่พร้อมวิ่งแจ้นมากราบแทบเท้าโชกุน โชกุนเดินมาที่ลานจอดรถ ขึ้นมาบนรถสีแดงคันหรู หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อทาสในไลน์ แต่กลับไม่รู้สึกถูกใจใครสักคน แล้วทำไมโชกุนถึงคิดถึงแต่เอฟก็ไม่รู้ ไม่มีใครร้องไห้ได้ถูกใจเท่าเอฟอีกแล้ว โชกุนถอนหายใจออกมาเสียงดัง โยนโทรศัพท์ไปที่เบาะข้างคนขับอย่างฉุนเฉียว กำพวงมาลัยรถมองไปข้างหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่สักอย่าง อารมณ์ค้างแบบนี้ยิ่งทำให้โชกุนหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม โชกุนสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากมหาลัย
เอฟ ''เอฟ....เอฟ!'' เอฟสะดุ้งเพราะเสียงพี่พนักงาน ''ครับ'' ''ไปทำงานได้แล้ว ลูกค้าเข้า เห็นยืนจ้องโทรศัพท์นานละ รอใครโทรมาหรือไง'' ''เปล่าครับ ขอโทษครับ'' เอฟรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เดินกลับเข้าไปในร้าน เอฟทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟช่วงเย็นที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งหน้าปากซอยหอ ''เอฟ โต๊ะ3'' ''ครับ'' เอฟถือถาดวางจานอาหารเดินไปเสิร์ฟด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ''ขออนุญาตนะครับ'' เอฟวางจานอาหารให้ลูกค้า โค้งให้แล้วเดินกลับมาที่หลังร้าน ''เอฟ'' พี่พนักงานก่อนหน้าเดินเข้ามาทัก ''ครับ'' ''มีอะไรหรือเปล่า วันนี้ดูเหม่อๆ มีอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้นะ'' ''ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เรียนหนักนิดหน่อย'' ''พักบ้างนะเราอะ ช่วงนี้ดูโทรมๆด้วย เนื้อตัวก็มีแต่รอยช้ำ'' "'ผมผิวแพ้ง่ายน่ะครับ โดนอะไรนิดอะไรหน่อยก็เป็นรอยแล้ว'' เอฟแก้ตัวไป ถ้าคนอื่นรู้ว่ารอยพวกนี้มาจากไหนคงอายน่าดู โทรศัพท์ของเอฟดังขึ้นอีก เอฟหลบไปที่ลับตาคน เอาขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรมา 'เจ้านายที่รัก' เอฟมือสั่นกดตัดสายทิ้งไป นั่งคุกเข่าลงเอามือทุบตัวเอง ไม่รู้ว่าที่ตัวเองกำลังทำมันถูกไหม เอฟเลื่อนมือไปที่คอของตัวเอง บีบคอของตัวเองแน่น คิดถึงมือของโชกุนที่บีบแล้วเกิดอารมณ์ทุกที เอฟตั้งสติแล้วยืนขึ้น ติดกระดุมขึ้นจนสุดปิดบังรอยบีบที่คอ เดินกลับออกมาทำงาน ''เอฟ ไปรับออเดอร์โต๊ะ6หน่อย'' ''พี่อาร์ตไม่ได้เป็นคนรับโต๊ะหรอครับ'' ''ลูกค้าเค้าบอกว่าจะให้เราเป็นคนไปรับน่ะ น่าจะรู้จักเรานะ'' เอฟงง เดินถือกระดาษจดเมนูไปที่โต๊ะเบอร์6 แต่ยังไม่ทันถึงโต๊ะ พอมองไปก็เจอกับโชกุนที่กำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เอฟตกใจมาก แต่ก็ตะลึงในความสวยของโชกุนด้วย แสงแดดจากกระจจกสาดส่อกระทบกับใบหน้าสวยเพอร์เฟคนั้นเป็นภาพที่มองไม่เบื่อจริงๆ โชกุนหันมาสบตากับเอฟ เอฟตกใจรีบหันหลังเดินหนีแต่พี่พนักงานก็เดินมาชนพอดี ''เอ้า จะไปไหน ไปรับลูกค้าสิ'' ''ครับ'' เอฟที่โดนดุเดินอย่างกล้าๆกลัวๆเข้าไปหาโชกุน ''รับอะไรดีครับ'' "เอาทาสไม่รักดีที่นึง'' เอฟกัดฟันแน่น โชกุนขำในลำคอ ''เอาอะไรก็ได้ที่แพงที่สุดในร้าน ทำๆมาเถอะ แล้วเอามาเสิร์ฟเองด้วยนะ'' ''ครับ'' เอฟรีบเดินเข้าไปในครัว เหงื่อออกเต็มหน้าผาก ไม่คิดว่าโชกุนจะโผล่มาที่ร้านแบบนี้ ''โต๊ะ6 ข้าวผัดกุ้งลอบสเตอร์ครับ'' ''โอเค'' เอฟนั่งรออาหาร พอได้แล้วก็เอาใส่ถาดเดินไปที่โต๊ะ โชกุนเหลือบตามามอง สายตาของโชกุนทำเอาเอฟขนลุกไปทั้งตัวเพราะความกลัว ''อาหารได้แล้วครับ'' เอฟวางจานลง ''นั่งสิ'' ''ผมยังต้องทำง..'' ''นั่ง'' เอฟนั่งลงทันที โชกุนตักข้าวขึ้นมากิน ''หลบหน้าทำไม'' ''ผมเปล่านะครับ ผมยุ่งจริงๆ'' โชกุนตักข้าวยื่นมาป้อนเอฟ เอฟมอง ''กิน'' เอฟอ้าปากกินข้าวที่โชกุนป้อน ''บอกมาว่าทำไมถึงหลบหน้า'' เอฟท่าทางดูกระวนกระวายมาก จนพนักงานคนอื่นที่มองดูอยู่รุ้สึกเป็นห่วง จึงเดินเข้ามาที่โต๊ะ ''เอฟ ไปดูงานข้างหลังหน่อย'' ''ได้ครับพี่'' โชกุนมองตาขวาง จึ๊ปากอย่างรำคาญ ''เลิกงานแล้วเดี๋ยวไปส่ง'' ''ผมกลับเองได้คร...'' ''เดี๋ยวไปส่ง'' ''ครับ'' เอฟรีบลุกขึ้นเดินไปหลังร้านอย่างรวดเร็ว พนักงานคนที่เข้ามาก้มหัวให้แล้วเดินตามเอฟไป โชกุนเอาช้อนเขี่ยข้าวในจานไปมา ''รสชาติไม่ได้เรื่อง'' โชกุนบ่นพึมพัม เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ เอฟเก็บตัวอยู่ที่หลังร้าน "เอฟ เลิกงานแล้วนะ'' "ครับ จะกลับแล้วครับ'' เอฟถือกระเป๋าเดินออกมา ค่อยๆแอบมองไปที่โต๊ะ6 โชกุนยังนั่งอยู่ตรงนั้น ไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์ เอฟเดินแอบๆไปที่ประตู ''เลิกแล้วหรอ'' โชกุนที่ไม่รู้มาข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ทักขึ้นจนเอฟตกใจ ''ครับ'' ''ไป กลับ'' เอฟเดินหงอตามหลังโชกุนมาที่รถสปอร์ตสีแดง โชกุนเปิดประตู "ขึ้นไป'' เอฟยืนนิ่ง ''ขึ้น ไป'' เอฟเข้าไปในรถ โชกุนกระแทกประตูปิด ขึ้นมาบนรถ ขับเข้าไปในซอย บรรยากาศในรถนั้นเงียบมาก เอฟนั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าโชกุนนั้นโกรธมากขนาดไหน จนกระทั่งมาถึงหอของเอฟ โชกุนจอดรถ ''ขอบคุณที่มาส่งนะครับ'' เอฟเปิดประตูลงรถไป แต่โชกุนก็ตามลงมาด้วย ''พี่โชกุนไม่กลับหรอครับ มันดึกแล้ว'' ''อยากนั่งเล่นก่อน ทำไม ไม่ได้หรอ'' ''เปล่าครับ ได้ครับ'' เอฟเดินนำโชกุนที่เดินกอดอกมาที่ห้อง ไขกุญแจเข้าไป โชกุนเดินไปนั่งลงบนเตียงฟูกปูพื้น โชกุนมองมาที่เอฟที่ยืนอยู่หน้าประตู ''มานี่สิ'' เอฟเดินเข้ามาอย่างช้าๆ นั่งลงที่พื้นใกล้ๆเตียง "หลบหน้าทำไม'' "ผมเปล่..'' ''พอสักทีได้มั้ย รำคาญว่ะ!'' โชกุนตะคอกทำให้เอฟตกใจ ใช้เท้าถีบหน้าอกของเอฟจนเอฟหงายท้อง เอฟรีบลุกกลับขึ้นมานั่งที่เดิม "ผมกลัวครับ'' ''กลัว?'' เอฟพยักหน้า ''กลัวพี่?'' เอฟส่ายหน้า ชี้ไปที่ตัวเอง ''กลัวผมครับ'' โชกุนเอียงคอด้วยความมึนงง ''ทำไม'' เอฟมองมาที่โชกุน น้ำตาไหลออกมา ''ผมกลัวว่าผมจะตกหลุมรักพี่ครับ'' โชกุนตกใจนิดหน่อยที่เอฟร้องไห้ เอฟเอามือปาดน้ำตา ''ผมเป็นทาสที่ไม่รักดี คิดกับพี่เกินกว่าเจ้านาย เลยคิดว่าถ้าเอาตัวเองออกมาไม่ให้ติดพี่เกินไปผมจะเลิกคิดถึงพี่ได้ครับ'' เอฟสะอื้น ''แต่ไม่ได้ผลเลย ผมคิดถึงพี่อยู่ตลอด ผมขอโทษครับ'' โชกุนเงียบ มองเอฟที่ร้องไห้ฟูมฟาย ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เลื่อนตัวเข้าไปใกล้เอฟ เอามือลูบหัวเอฟเบาๆ เอฟเงยหน้าขึ้นมามอง โชกุนแลบลิ้นเลียปาดน้ำตาของเอฟ จับแก้มของเอฟให้มองหน้าของตัวเอง ''ไม่เห็นต้องกลัวเลย'' โชกุนมองไปเห็นรอยบีบตรงคอของเอฟแล้วยิ้มออกมา ''อยากรักก็รักสิ อยากคิดเกินนายก็คิดไปสิ ไม่ได้แปลว่าพจะต้องตอบรับสักหน่อยใช่มั้ยล่ะ'' โชกุนเลื่อนมือลงไปบีบคอของเอฟเบาๆ สัมผัสที่คุ้นเคยทำให้เอฟขนลุก ''หลงให้เต็มที่เลย เพราะเอฟไม่มีทางหนีพี่ไปได้หรอก เอฟก็เป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของพี่ ใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ'' โชกุนตบหน้าของเอฟอย่างแรง ''ทีหลังอย่าขัดใจพี่อีก พี่ไม่ชอบ'' "ขอโทษครับ จะไม่ทำอีกแล้วครับ'' โชกุนยิ้ม ''แบบนี้สิค่อยน่ารักหน่อย อยากได้รางวัลมั้ย'' เอฟพยักหน้า โชกุนจับคางของเอฟเงยขึ้นมา ประกบปากจูบเอฟเบาๆ เอฟหลับตาพริ้ม จูบตอบโชกุน โชกุนเอามือดันหัวของเอฟเข้ามาให้ชิดขึ้นอีก โชกุนขบกัดริมฝีปากล่างของเอฟแล้วดึง กระชากคอเสื้อดึงเอฟขึ้นมาบนที่นอน ขึ้นไปนั่งคร่อมเอฟ กดข้อมือทั้งสองของเอฟลงกับที่นอน ทั้งคู่มองตากัน โชกุนยิ้ม โน้มหน้าลงมาจูบหน้าผากของเอฟ หอมแก้มของเอฟทั้งสองข้าง บีบแก้มของเอฟให้อ้าปาก ถุยน้ำลายใส่ปากเอฟแล้วประกบปากจูบต่อ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน ''อืออ'' เอฟครางในลำคอ โชกุนเลื่อนมือมาจับที่คอของเอฟแล้วบีบ ความรู้สึกหายใจไม่ออกเพราะแรงบีบของมือโชกุนทำเอาเอฟเสียววาบ สอดลิ้นเข้ามาพัวพัน แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ โชกุนยื่นหน้าไปกัดหูของเอฟ ลากลิ้นเลียลงไปตามลำคอ ''อะ อาา'' โชกุนดูดคอของเอฟจนเป็นรอยแดงหลายจุด โชกุนใช้มือข้างหนึ่งบีบคอเอฟไว้ อีกข้างตบหน้าของเอฟอย่างแรงหลายทีจนหน้าหันไปมา เอฟเจ็บจนร้องไห้ โชกุนตบไม่ยั้งก่อนจะหยุด เอฟสะอื้น หน้าแดงเป็นรอยมือ โชกุนลูบแก้มของเอฟเบาๆ ''ตอนเราร้องไห้น่ารักมากเลยรู้มั้ย'' เอฟพยักหน้า โชกุนเอามือลูบหัวของเอฟ ประกบปากจูบเอฟอย่างแผ่วเบา ปลดกระดุมเสื้อของเอฟออก หุ่นของเอฟนั้นลีน มีกล้ามเนื้อพอเหมาะ กล้ามหน้าท้องเรียงกันสวย โชกุนลากมือผ่านหน้าท้องของเอฟ กำหมัดแล้วต่อยท้องของเอฟเบาๆ ''อึก'' เอฟร้องออกมา โชกุนยิ้ม ต่อยแรงขึ้นอีก เอฟกัดฟัน ความรู้สึกจุกตอนที่โดนต่อยทำให้เอฟเงี่ยนขึ้นมา เป้าของเอฟนูนจนเห็นชัด โชกุนขำ เอามือขยำเป้าของเอฟอย่างแรงจนเอฟตัวบิด "อะไร เงี่ยนแล้วหรอ'' ''ครับ'' โชกุนถอดกางเกงของเอฟออก ควยเอฟแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน โชกุนขยำควยของเอฟไปมา ดึงกางเกงในของเอฟลง ควยใหญ่ยาว12นิ้วเด้งออกมา โชกุนเอามือตีควยของเอฟจนมันเด้งไปมา เอฟเอามือจะไปจับแต่โชกุนปัดมือออก โชกุนเอานิ้วแตะน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงหัวเอานิ้วยัดเข้าไปในปากของเอฟ เอฟดูดนิ้วของโชกุนกินน้ำหล่อลื่นของตัวเอง โชกุนเอื้มมือไปที่หัวเตียง หยิบปลอกคอที่ตัวเองให้เอฟไว้มา ''ถอดออกทำไมล่ะ'' เอฟไม่ตอบอะไร โชกุนยิ้ม เอามาใส่ให้เอฟ ''ห้ามให้หลุดอีกล่ะ'' "เข้าใจแล้วครับ'' โชกุนเลื่อนตัวลงไป จับควยของเอฟชักขึ้นลง ''อะ อาา'' เอฟคราง โชกุนอมนิ้วตัวเอง เขี่ยเล่นตรงรูของเอฟไปมา ค่อยๆดันนิ้วเข้าไปสองนิ้ว ''อึก'' เอฟจุก แต่ก็เสียวมาก โชกุนควานนิ้วไปมาจนไปโดนจุดเสียวของเอฟจนเอฟเสียวตัวงอ โชกุนยิ้มพอใจ ขยับนิ้วเข้าออกรูตูดของเอฟ อีกมือก็ชักว่าวเอฟไปด้วย เอฟนอนยกขาสั่นไปทั้งตัว โชกุนใช้นิ้ววนเล่นตรงหัวควยของเอฟ นิ้วก็สวนรูตูดของเอฟจนเอฟเสียวแทบขาดใจ ''จะ อะ ปวดฉี่ครับ'' ''ปล่อยออกมาสิ จะอั้นไว้ทำไม'' โชกุนซอยเร็วขึ้นอีก "อึก อือออ'' เอฟฉี่แตกพุ่งออกมา โชกุนชักเร็วขึ้นอีก ''อะ อ๊ะ'' เอฟน้ำแตกออกมา น้ำควยขาวขุ่นไหลมากองที่โคนควย โชกุนใช้นิ้วกวาดน้ำควยยัดเข้าปากเอฟ เอฟเลียกินน้ำควยตัวเองที่โชกุนป้อนจนหมด ที่นอนเปียกไปหมด ''เลอะเทอะจังเลยนะ'' โชกุนยืนขึ้น ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของโชกุน อกหนาไหล่กว้าง กล้ามแขนและขาเป็นมัดๆ ควยใหญ่ยาว11นิ้วตั้งโด่ โชกุนถูน้ำลายเอามาทาที่รูตัวเอง แลบลิ่นออกมาเลียปาก เอฟมองโชกุนตอนนี้ก็เงี่ยนจนควยแข็งขึ้นมาอีกรอบ "วันนี้ทำตัวน่ารัก จะอนุญาตให้เย็ดได้ละกัน''โชกุนนั่งลงคร่อมเอฟ จับควยเอฟยัดเข้าไปในรูตัวเอง ''อะ อาา'' ควยเอฟแน่นคับรูโชกุนไปหมด แทงเข้ามาลึกจนโชกุนทั้งจุกทั้งเสียว โชกุนขย่มตัวขึ้นลง นั่งเทียนควยเอฟอย่างเมามันส์ ''อ๊ะ อูยยย อือออ'' ''ซี้ดดด ผมเสียวครับ'' รูโชกุนนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของเอฟไม่หยุด โชกุนบีบคอของเอฟไว้ ขย่มไม่หยุด ''อึก อืออ'' ใบหน้าของเอฟตอนนี้ทำเอาโชกุนอารมณ์พลุ่งพล่าน ร่อนเอวบดควยของเอฟไม่ยั้ง โชกุนโน้มหน้าลงมา ทั้งคู่สบตากัน โชกุนยิ้ม ''เราเป็นของใคร ไหนบอกหน่อย'' "ผมเป็นของนายครับ'' โชกุนเร่งจังหวะขึ้นอีก "อึก อืออ ผมจะแตกแล้วครับ อะ อาา'' "โอยยย'' โชกุนสาวควยตัวเองรัวๆ ''อะ อาาาา!'' โชกุนน้ำแตกพุ่งใส่หน้าของเอฟ เอฟจับเอวของโชกุนไว้แล้วซอยรัวๆ ''อูย อ้าาา!'' เอฟกระแทกควยเข้ามาสุดลำ ปล่ยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในรูโชกุนจนอุ่นไปหมด โชกุนยืนขึ้น ควยของเอฟหลุดออกจากรู น้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มลงมาตามขา โชกุนนั่งลงบนอกของเอฟ เอามือตบแก้มของเอฟเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว "ทีหลังห้ามดื้ออีก'' ''ครับ'' โชกุนนั่งดูดบุหรี่เล่นกับหมาของเอฟ เอฟเอาผ้าปูที่นอนไปซักแล้วเดินกลับมานั่งที่พื้นตรงเท้าของโชกุน ''แล้วพี่โชกุนจะกลับยังไงหรอครับ'' ''ไม่รู้สิ'' โชกุนยกเท้าขึ้นพาดบ่าของเอฟ เอฟจับเท้าของโชกุนมาจูบอย่างแผ่วเบา ''พี่อยากนอนที่นี่มั้ยครับ'' ''มันเล็กซอมซ่อไปหน่อย น่าจะนอนไม่หลับ'' ''นั่นสินะครับ ขอโทษด้วยครับ'' เอฟพูดเสียงเศร้า โชกุนดึงคอเสื้อของเอฟให้ขึ้นมาบนเตียง ''ไว้คราวหน้าละกัน'' ''ครับ'' เอฟพยักหน้า เอฟออกมาส่งโชกุนที่หน้าหอ ''ขับกลับดีๆนะครับ'' "อืม'' โชกุนเปิดประตูรถ หันกลับมามองเอฟที่ยืนจ้องอยู่เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง ''มีอะไรหรือเปล่า รีบๆพูด ง่วงละ'' เอฟกัดนิ้วเพราะความประหม่า แต่ก็กลั้นใจแล้วเดินเข้ามาสวมกอดโชกุน โชกุนประหลาดใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เอามือลูบหัวของเอฟ ''อะไร'' ''แค่อยากกอดพี่ครับ ได้ใช่มั้ย'' โชกุนยิ้ม "ปล่อยได้แล้ว อึดอัด'' "ขอโทษครับ'' เอฟคลายกอดออก โชกุนยื่นมือมายีผมของเอฟ ''พรุ่งนี้ก็อย่าลืมใส่อะไรปิดด้วยล่ะ ยกเว้นว่าอยากจะโชว์ล่ะนะ'' เอฟมองไปที่คอของตัวเองที่มีรอยแดงเต็มไปหมด โชกุนขำขึ้นรถปิดประตู ขับออกไป เอฟมองตามรถของโชกุนจนลับสายตา กลับเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง จับปลอกคอที่ตัวเองใส่อยู่แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข | 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-3-23 00:19:44
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
เจ้าของ
โพสต์ 2022-3-23 01:19:22
โพสต์ 2022-3-23 03:13:01
โพสต์ 2022-3-23 03:36:46