แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-2 10:00
เลิฟ ค่ำคืนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นวันที่ปกติทั่วๆไป เลิฟเดินอยู่ในตรอกเล็กๆเปลี่ยวๆที่เป็นทางลัดไปสู่ร้านสะดวกซื้อ24ชั่วโมงซึ่งเลิฟทำงานอยู่ เลิฟทำงานกะดึกเลยต้องเดินไปทำงานตอนกลางคืนทุกวัน เล่นโทรศัพท์ไปด้วย มีข้อความเข้ามาในไลน์ฝูง โฬมสั่งให้ทุกคนไปที่บ้านรวมฝูงพรุ่งนี้ช่วงบ่าย ตอนนี้ทั้งฝูงเหมือนจะอยู่กันไปเรื่อยๆ ไม่มีใครได้รับมอบหมายหน้าที่อะไร รู้แค่ว่าโฬมเป็นหัวหน้าฝูงแค่นั้น เลิฟดีใจมากที่ในที่สุดตัวเองก็จะมีหน้าที่ซักที ฝูงจะได้ดูเป็นฝูงมากขึ้น ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น เลิฟอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เลยรู้สึกขอบคุณที่ฝูงนี้รับเลิฟเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งด้วย เลิฟกำลังจะพิมพ์ตอบแต่รู้สึกได้ถึงดวงจิตสังหารที่อยู่ใกล้ตัว เลิฟหยุดเดิน มองไปรอบตัวแต่ก็ไม่เจอใคร เลิฟเดินต่อ จิตสังหารดวงนั้นยังตามเลิฟมาเรื่อยๆ เลิฟเร่งฝีเท้าขึ้นแต่ดวงจิตนั้นก็ยังตามไม่หยุด เลิฟตัดสินใจออกวิ่ง กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางอย่างคล่องแคล่ว ดวงจิตนั้นยังตามมาติดๆ เลิฟชะงักเพราะโดนกระชากเสื้อด้านหลังจนหน้าหงาย มีใบมีดแหลมจิ้มอยู่ที่คอของเลิฟ ''วิ่งเร็วจังเลยนะ ในข้อมูลไม่เห็นมีเขียนเอาไว้เลยนี่นา'' เลิฟเหลือบตาไปมองก็เห็นว่าคนที่จี้เลิฟอยู่มีแขนเป็นมีด ดมกลิ่นจึงได้รู้ว่าเป็นโอเมก้า ''คุณเป็นใคร ต้องการอะไรครับ'' โอเมก้าคนนั้นยิ้ม ''ก็ต้องการมึงไง อยู่นิ่งๆแล้วตามมา อย่าพยายามหนีจะได้ไม่เจ็บตัว...มาก'' โอเมก้าคนนั้นเดินจี้เลิฟไปเรื่อยๆ เลิฟพยายามมีสติ เดินตามมันไปแต่พยายามมองหาช่องทางหนีอยู่ตลอด มันพาเลิฟเดินเข้าไปในแยกมืดๆแยกหนึ่ง เลิฟใช้ขาสกัดโอเมก้าคนนั้นจนล้มลงหน้ากระแทกพื้น ''โอ๊ย! ไอสัสนี่!'' เลิฟพุ่งตัววิ่งไปอีกทางทันที มันวิ่งตามเลิฟมาติดๆ เลิฟเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ดับกลิ่นและจิตสัมผัสของตัวเองแล้วลงไปซ่อนในถังขยะ เสียงฝีเท้าวิ่งผ่านเลิฟไป เลิฟถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จู่ๆก็มีใบมีดมากมายแทงทะลุถังเข้ามารอบตัวของเลิฟจนเลิฟต้องอยู่นิ่ง ใบมีดพวกนั้นเฉือนไปตามตัวและใบหน้าของเลิฟจนเลือดซิบ ''เลือกที่ซ่อนได้เหมาะกับตัวเองดีนี่ ไอขยะ'' เสียงโอเมก้าคนนั้นดังขึ้น ''ตามมาดีๆ หรือจะหนีอีกก็ได้ถ้าอยากถูกหั่นออกเป็นชิ้นๆ'' เลิฟนั้นไม่มีทางเลือก ต้องเดินไปตามทางที่โอเมก้าคนนั้นพาไปโดยมีมีดจ่ออยู่ที่หลัง มันพาเลิฟมาถึงสุดทางที่มีรถตู้จอดอยู่ ''ขึ้นไป'' มันผลักเลิฟเข้าไปในรถ ปิดประตูแล้วเปิดเพลงเสียงดัง ขับรถออกไป เลิฟไม่รู้ว่าตัวเองถูกพาไปไหนเพราะสองข้างทางนั้นมืดมาก แถมยังขับแบบไม่เปิดไฟหน้าอีกด้วย สักพักรถก็จอด ''ลงไป แล้วอย่าคิดที่จะหนีล่ะ'' เลิฟลงมาจากรถก็พบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังมหึมา เลิฟสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่มีมากกว่า1ดวงที่นี่ มีใบมีดยื่นมาจ่อที่คอเลิฟ ''เข้าไป'' เลิฟโดนพาเข้ามาในบ้าน ''ช้าจังเลยนะกริช'' เสียงหนึ่งดึงขึ้นจากตรงบันได เจ้าของเสียงเดินลงมา
กริช เท้นส์ โอเมก้าร่างกำยำคนหนึ่งเดินลงมา จิตสังหารแรงกล้ายิ่งกว่ากริชที่จับเลิฟมาอีก กลิ่นมีความแข็งแกร่งกว่าโอเมก้าทั่วๆไป เป็นกลิ่นที่อันตรายเอามากๆเลยด้วย ''ก็มันหนีนี่พี่เท้นส์ ต้องตามจับตัวอยู่นานเลย เสียเวลากลับมาเล่นเกมชิบหาย'' เท้นส์เดินเข้ามาหาเลิฟ มองเลิฟตั้งแต่หัวจรดเท้า "นี่อะหรอ คนในฝูงไอโฬม'' ''นั่นสิพี่ ใช่คนนี้แน่เหรอที่มาหาเรื่องหัวหน้า ไม่ใช่ว่าจำผิดคนหรอ'' ''หัวหน้าไม่เคยผิดพลาดหรอก อีกอย่าง คนที่เข้ามาวันนั้นน่าจะไม่ใช่คนนี้หรอก คนนั้นมันเป็นอัลฟ่านี่'' ''แล้วจะจับไอนี่มาทำไม'' ''มึงจับตัวไอคนนั้นได้มั้ยล่ะ วันนั้นยังนอนกองเละไม่เป็นท่า'' ''ผมแค่พลาดนิดหน่อยเอง'' เท้นส์มองบน เชยคางเลิฟขึ้นมามองหน้าแล้วยิ้มเยาะ ''น่าสมเพชซะจริงๆ นึกว่าฝูงไอโฬมจะแข็งแกร่งกว่านี้ ที่แท้ในกลุ่มก็มีแต่พวกไม่ได้เรื่อง ขนาดหัวหน้ายังเกือบเสียท่ากูเลย'' เลิฟโกรธที่โดนดูถูกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเห็นจังหวะที่กริชเผลอจึงลอดตัวผ่านใบมีดของกริชแล้ววิ่งตรงไปที่ประตู แต่ก็ต้องล้มหน้าหงายเพราะชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น เท้นส์หัวเราะ ขยับมือไปมา ตรงปลายนิ้วมีเส้นเอ็นล่องหนอยู่ กริชเดินเข้าไปยกตัวเลิฟมาจับไว้ตามเดิม ''พอดีว่ามีเรื่องอยากจะถามหน่อย'' เท้นส์เดินเข้ามาใกล้ ''ในฝูงมีคนที่แปลงร่างเป็นควันได้มั้ย'' เลิฟรู้ทันทีว่าเท้นส์กำลังพูดถึงหมอก ''ไม่มีครับ'' ''แน่ใจหรอ'' "ครับ'' เท้นส์หุบยิ้ม ส่งสายตาไปให้กริช กริชยิ้มยิ้งฟัน มือทั้งสองข้างกลายเป็นใบมีดสั้น ''จะถามอีกทีนะ เผื่อว่าเมื่อกี๊จะไม่ได้ยิน ในฝูงมีคนที่แปลงร่างเป็นควันได้มั้ย'' ''ไม่มีครับ'' กริชง้างมือแล้วแทงเข้าไปที่สีข้างของเลิฟ ''อั๊ก!'' เลิฟร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม้เลิฟจะมีพลังรักษาแต่ก็ได้รับความเจ็บปวดอยู่ดี ''มีมั้ย'' ''ไม่มีครับ'' กริชใช้มืออีกข้างแทงเข้าไปอีกแผล เลิฟเจ็บไปหมดแต่ก็กัดฟันเอาไว้ เสื้อของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะเลือด เท้นส์แตะคอของเลิฟ ยกมือขึ้นมาแล้วกำ ''อึก อะ!'' เลิฟรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างรัดคอแน่นจนหายใจไม่ออก หน้าเลิฟแดงไปหมด พยายามเอามือควานหามัน เท้นส์ยิ้มมองดูเลิฟดิ้นทุรนทุราย คลายมือออก เลิฟหายใจเสียงดัง มีรอยบาดของเส้นเอ็นตรงคอจนเลือดออก ''พอก่อนดีกว่าพี่ เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน'' ''นั่นสินะ ต้องรอหัวหน้ามาเจอมันด้วย'' ''เล่นเกมกันมั้ยพี่'' ''ไม่เล่นล่ะ ไร้สาระ'' ''ไม่เอาน่า เล่นด้วยกันหน่อยเหอะ'' ทั้งคู่เดินไปนั่งที่โซฟา เลิฟนั่งลงกับพื้น เจ็บปวดไปทั้งตัว เอามือจับที่แผลของตัวเอง ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ค่อยๆสมานแผลของตัวเอง ดีที่แผลนั้นไม่ได้ใหญ่มากทำให้เลิฟสามารถรักษาได้ง่ายและรวดเร็ว เลิฟไม่เข้าใจว่าตัวเองถูกจับมาทำไม แล้วพวกนั้นพูดถึงหมอกกับโฬมทำไม เลิฟไม่เคยเจอคนพวกนี้มาก่อนด้วยซ้ำ ''พี่ หัวหน้ามาถึงแล้ว'' กริชพูดขึ้น เด้งตัวเดินไปเปิดประตู กลิ่นอัลฟ่าที่แข็งแกร่งและมีแรงกดดันมหาศาลลอยเข้ามาเตะจมูกของเลิฟ เจ้าของกลิ่นด้าวเท้าเข้ามา
เฟลม อัลฟ่าตัวโตเดินเข้ามาในบ้าน ร่างกายสูงโปร่ง อกหนาไหล่กว้าง กล้ามแขนเป็นมัดๆ ใบหน้าคมเข้มดูดุดัน กลิ่นและรังสีนั้นแข็งแกร่งกว่าอัลฟ่าที่เลิฟเคยเจอมามาก พอมองหน้าดูดีๆแล้วเลิฟจึงรู้ว่า นี่คือเฟลม จ่าฝูงหงษ์ผงาด ฝูงหน้าใหม่ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นกลุ่มรุ่นใหม่ที่แข็งแกร่งที่สุด ณ ตอนนี้ เฟลมยังเป็นที่รู้จักกันในฐานะอัลฟ่าหน้าใหม่ที่ควรจับตามองอีกด้วย แล้วคนพวกนี้จับเลิฟมาทำไมกัน เฟลมเดินเข้ามาหาเลิฟ เลิฟถอยหลังหนี เฟลมมองดูเลิฟแล้วยิ้มพอใจ ''ไอโฬมนี่มันได้ของดีไปนี่นา น่าเสียดาย ถ้างานเสร็จแล้วจะมาเข้าร่วมฝูงกับกูก็ได้นะ'' เลิฟไม่ได้ตอบอะไร "พวกนั้นมันรู้เรื่องนี้หรือยัง'' เฟลมหันไปถามกริช ''สบายใจได้ครับนาย ไอพวกนี้มันไม่ค่อยอยู่รวมกันเลยจับมาได้ง่าย'' ''ดีแแล้ว เดี๋ยวเรื่องที่เหลือกูจัดการเอง คราวนี้อย่าแพ้พวกมันอีกล่ะ'' ''ครั้งที่แล้วประมาทไปหน่อย อีกอย่างตอนนี้เราอยู่ครบทีม เราชนะแน่ครับ'' เฟลมขำ ''โลกกลมดีชิบหาย ตอนแรกว่าจะจับไอคนที่มันเล่นพิเรนท์บุกเข้ามาในนี้ แต่กลายเป็นว่ามันอยู่ฝูงไอโฬมซะงั้น งานนี้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว บอสคงพอใจแน่ๆ'' เลิฟไม่เข้าใจเรื่องที่พวกนั้นกำลังพูด หมอกกับโฬมไปทำอะไรให้คนพวกนี้โกรธกัน แล้วทำไมต้องมาลงที่เลิฟด้วย ''นี่เล่นแรงกันเกินไปมั้ย ถ้ามันตายขึ้นมาแผนเราจะเสียหมดนะ'' ''มันไม่ตายง่าๆหรอกครับหัวหน้า ดูแผลมันสิ'' เท้นส์ที่นั่งอยู่ตรงโซฟาพูดขึ้น เฟลมนั่งลงมอง ''พลังรักษาหรอ หายากนี่นา'' เฟลมจับคางของเลิฟเงยขึ้นมามองหน้าชัดๆ มองเลิฟด้วยสายตาที่หื่นกาม ''หน้าตาก็น่ารักดี ไง สนใจมาอยู่ฝูงกูแทนฝูงแบบไอโฬมมั้ย'' เท้นส์เดินมายืนข้างเฟลม ''อ่อนแอแบบนี้รับเข้ามาไม่เสียชื่อฝูงเอาเหรอครับ'' ''ถึงจะสู้ไม่เก่งแต่หน้าตาแบบนี้ก็รับนะ'' เหลมดูจะถูกใจเลิฟทำให้เท้นส์ไม่พอใจ จิตสังหารของเท้นส์พุ่งตรงมาที่เลิฟ ''ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ฝูงมึงจะต้องมาช่วยแน่นอน แต่จะช่วยได้หรือเปล่าน่ะอีกเรื่อง'' เฟลมหัวเราะสะใจ กริชกับเท้นส์หัวเราะตาม ''กูจะไปอาบน้ำ เท้นส์ เตรียมอาหารเย็นให้พร้อมด้วย'' ''ครับ'' ''ส่วนมึง ตามกูมานี่'' เฟลมสั่งเลิฟ เลิฟนั่งนิ่ง เท้นส์ขยับมือ ''อึก อ๊ะ!'' เส้นเอ็นรัดคอของเลิฟแน่น ''หัวหน้าสั่งทำไมมึงไม่ทำตาม'' เท้นส์เดินเข้ามาตบหน้าของเลิฟอย่างแรง เฟลมเอามือดันเท้นส์ไว้ ''เบามือหน่อย บอกแล้วไงว่าห้ามให้ตายน่ะ อีกอย่าง บางทีเราอาจจะได้รวมฝูงกันด้วย'' เท้นส์คลายเส้นเอ็นออกด้วยความไม่เต็มใจ มองเลิฟตาขวาง เฟลมดึงตัวเลิฟให้ยืนขึ้น พาเดินขึ้นบันไดไป ทั้งคู่เข้ามาในห้องน้ำขนาดใหญ่ที่มีอ่างน้ำอยูตรงกลาง เฟลมถอดเสื้อผ้าออก หุ่นของเฟลมนั้นล่ำมาก กล้ามแขนและขาแน่นเป็นมัด ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพดูเซ็กซี่ ควยที่ขนาดยังไม่แข็งก็ดูใหญ่ เฟลมเดินลงไปแช่ในอ่าง ''ถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงมา'' เลิฟที่ขัดขืนไม่ได้ก็ต้องทำตาม ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เผยให้เห็นเอวบางยั่วยวนของเลิฟ ผิวขาวอมชมพูเนียนนุ่มน่าสัมผัส กางเกงในตัวเล็กทำให้เห็นก้นกลมกลึงของเลิฟ เลิฟดึงกางเกงในลง เฟลมมองเลิฟแล้วยิ้มออกมาอย่างหื่นกาม เลิฟเดินไปหาเฟลม หย่อนขาลงอ่างแล้วลงไปแช่ เฟลมดึงตัวเลิฟเข้ามาใกล้โดยที่เลิฟนั้นขัดขืนไม่ได้ ''ขอเสนอเข้าฝูงยังอยู่นะถ้าสนใจ'' เลิฟไม่ตอบ ''ใจแข็งจริงๆเลยนะ'' เฟลมพูดเซ็งๆ เอามือลูบไล้ไปตามตัวเลิฟ กลิ่นความเงี่ยนของเฟลมแผ่ออกมา เมื่อเลิฟได้กลิ่นก็เงี่ยนไปด้วยตามธรรมชาติ ''ยังไงตอนนี้ก็ขอลองงานสักหน่อยละกันนะ'' เฟลมดันตัวของเลิฟออกไป ควยใหญ่ยาว15นิ้วของเฟลมโผล่พ้นน้ำขึ้นมาตั้งโด่ชี้หน้าเลิฟอยู่ หัวยังไม่เปิดดี เฟลมเลื่อนตัวไปนั่งบนขอบอ่าง อ้าขาออก ''เอาสิ ช่วยให้กูสบายตัวหน่อย'' เลิฟที่ขัดขืนคำพูดของเฟลมไม่ได้คลานเข่าเข้าไป จับควยของเฟลมชักขึ้นลง เอาเข้าปากแล้วค่อยๆดูด ''ซี้ดด'' เลิฟสอดลิ้นเข้าไปเลียวนใต้หนังหุ่ม น้ำหล่อลื่นไหลเยิ้มอยู่ตรงปลาย เลิฟถอกควยของเฟลมลง เลียไปตามแง่งควยของเฟลม ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควย เฟลมจับหัวของเลิฟไว้ เด้งเอวเย็ดปากเลิฟอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก'' ''อูยยยย'' ควยเฟลมใหญ่คับปากเลิฟไปหมด เฟลมกระแทกควยเข้ามาในปากเลิฟไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนเลิฟสำลักน้ำตาเล็ด เฟลมกดหัวของเลิฟอมควยเข้าไปสุดลำจนจมูกจมกับกองหมอยตรงโคนควย ''อาาา'' เฟลมคราง ถอนควยออกจากปากเลิฟ น้ำลายเลิฟไหลเยิ้มติดควยของเฟลมมา เฟลมจับควยแฉะๆตีหน้าเลิฟอย่างแรงจนหน้าสั่น มองหน้าของเลิฟที่ตอนนี้เคลิ้มเพราะกลิ่นความเงี่ยนแล้วอารมณ์ยิ่งพลุ่งพล่าน เฟลมเลื่อนตัวลงมาในอ่าง ดันเลิฟขึ้นไปอีกฝั่ง ยกขาเลิฟขึ้นสูง รูหีสีชมพูของเลิฟขมิบไปมา กลิ่นความเงี่ยนของเลิฟที่แผ่ออกมายิ่งทำให้เฟลมเงี่ยนขึ้นไปอีก ควยแข็งเหมือนหิน เฟลมยื่นหน้าไปเลียหีเลิฟอย่างเมามันส์ ''อะ อ๊ะ'' เฟลมตวัดลิ้นเลียหีของเลิฟไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆเฟลมทำเอาเลิฟเสียววาบไปทั้งตัว เฟลมเลียหีของเลิฟอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม มองหน้าของเลิฟที่บิดเบี้ยวเพราะความเสียว เฟลมยิ้มพอใจ นั่งขึ้นเอาควยจ่อตรงรูของเลิฟ ''มึงนี่งานดีจริงๆเลยนะ'' เฟลมดันควยเข้าไปเรื่อยๆ หีของเลิฟดูดควยของเฟลมตอบสนอง ควยของเฟลมเข้ามาสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยเฟลมแน่นคับหีเลิฟไปหมด เข้ามาลึกจนเลิฟทั้งจุกทั้งเสียว เฟลมเด้งเอวเย็ดหีของเลิฟเป็นจังหวะ ''อะ อ๊ะ อืออ'' ''ซี้ดดด แน่นชิบหาย'' หีเลิฟทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยเฟลมอย่างบ้าคลั่งจนน้ำแทบแตก เฟลมจับเอวเลิฟไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง ''อะ อ๊ะ อาาา'' เฟลมซอยหีของเลิฟอย่างเมามันส์ สอดควยเข้าออกหีของเลิฟอย่างเร็วและแรง กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ผสมปนกันอบอวลไปทั่วห้องน้ำ "อึก อาา'' ควยเฟลมแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของเลิฟไปมาจนเสียวไปหมด ควยเลิฟแข็งกระดกขึ้นลง เฟลมเอามือช้อนเอวของเลิฟไว้แล้วกระแทกแรงขึ้นอีก ''อะอึก อือออ'' ''โอยย ซี้ดดด'' เลิฟจับควยของตัวเองสาวขึ้นลง ''อะ อ๊ะ'' เลิฟน้ำแตกออกมาคามือ เฟลมหัวเราะ ''เสียวล่ะสิ'' เฟลมอุ้มเลิฟขึ้น เลื่อนตัวลงไปนั่งในอ่างจับเลิฟนั่งตัก ควยยังคาอยู่ในรูเลิฟ เลิฟที่ตอนนี้เงี่ยนจนหัวขาวโพลนจับบ่าของเฟลมไว้แล้วลุกนั่งขย่มควยของเฟลมเป็นจังหวะ นั่งเทียนควยเฟลมอย่างเมามันส์ ''อูยยย นั่นแหละ'' ''อะ อาา'' เลิฟร่อนเอวใช้หีบดควยของเฟลม เฟลมมองหน้าเลิฟแล้วก็รู้สึกเงี่ยนกว่าเดิม จับไหล่ของเลิฟไว้แล้วเด้งตัวเย็ดหีเลิฟไม่ยั้ง ''อึก อ๊ะ อ๊ะ อาาา'' เลิฟร้อง สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของเฟลม น้ำในอ่างกระจายไปทั่ว เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้องน้ำ ควยเฟลมกระแทกเข้ามาลึก แทงจุดเสียวของเลิฟย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ควยเลิฟแข็งขึ้นมาอีกครั้ง เฟลมจ้องหน้าของเลิฟ ซอยเร็วขึ้นเรื่อยๆ ''อะ อ๊ะ'' เลิฟควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด ''อ้าาา ซี้ดดด โอยยย!'' เฟลมกระแทกสุดแรง ควยเฟลมขยายตัวล็อคกับหีของเลิฟ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในหีเลิฟมากมายจนทะลักออกมา เฟลมกอดเลิฟไว้แช่ซักพักจนควยหดลง ถอนควยออก หีเลิฟบานเป็นรูร่องควยเฟลม น้ำควยมากมายไหลเยิ้มลงมาในอ่าง ''ถ้าท้องขึ้นมาเดี๋ยวกูจะรับผิดชอบเอง'' เฟลมกระซิบข้างหูเลิฟ เลิฟเหนื่อยหอบไม่อยากคิดอะไร หลังจากเสร็จกิจ เฟลมก็พาเลิฟไปที่ห้องนอนของตัวเอง เฟลมใส่เสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมใส่นอน พาเลิฟที่ยังใส่ชุดเดิมของตัวเองลงมาข้างล่าง เท้นส์กับกริชมองมา เลิฟหลบสายตาของเท้นส์ที่มามาด้วยความอาฆาต ''กูฝากดูมันไว้ด้วยละกัน อย่าให้หนีไปได้ล่ะ พรุ่งนี้กูจะส่งคำเชิญไปให้ไปพวกนั้น อ้อ เล่นได้ตามสบาย แต่อย่าถึงตายเด็ดขาดเลยนะ'' เท้นส์ยิ้มมุมปาก ''ไว้ใจได้เลยครับ'' เลิฟกลัวที่จะโดนเท้นส์ทรมาณต่อ ''ผมขอดูมันเองได้มั้ยครับหัวหน้า'' เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านบน ทั้งหมดหันขึ้นไปมอง
วาโย โอเมก้าตัวหนึ่งที่น่าจะเป็นลูกฝูงอีกคนของเฟลมนั่งห้อยขาลงมาจากเสาหินอ่อนประดับบ้านต้นสูง เฟลมยิ้ม ''หายไปไหนมาล่ะวาโย เค้าสนุกกันไปแล้วนะ'' ''พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะครับ'' วาโยยิ้ม มองมาที่เลิฟแล้วยิ้มอ่อนๆให้ เลิฟคิดว่าวันนี้คงจะต้องทนกับการโดนทำร้ายร่างกายจากคนพวกนี้อีกแน่ๆ ''หัวหน้าเค้าฝากให้กูแล้ววาโย'' เท้นส์พูดเสียงเรียบ รังสีอัมหิตกระจายออกมามากขึ้น ดูเหมือนสองคนนี้จะไม่ถูกกัน วาโยเอามือเท้าคาง ''ให้หัวหน้าเป็นคนเลือกเองสิ'' เฟลมยิ้มให้วาโย ''พวกมึงเล่นสนุกกับมันมากพอแล้ว ให้วาโยเอาไปเล่นบ้าง'' ''แต่หัวหน้า...'' ''ไม่ได้ยินที่กูพูดหรอ'' ''ได้ยินครับ'' เท้นส์สงบลง มองตาขวางใส่วาโย ''เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ จะจัดให้อย่างหนักเลย'' วาโยหันมาพูดกับเลิฟ เฟลมดูมีสีหน้าที่พอใจ "ต้องอย่างนี้สิ'' วาโยกระโดดลงมาด้วยท่าทางที่พลิ้วไหว ''ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนหรอ'' ''เดี๋ยวผมกลับมาครับ'' วาโยยิ้ม หันมาหาเลิฟ ''ตามมา'' วาโยสั่ง เลิฟเดินตามวาโยไป วาโยพาเลิฟเดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง วาโยเปิดประตูเข้าไป ภายในเป็นห้องนอนสีฟ้าอ่อน เตียงขนาดใหญ่สีขาว มีห้องน้ำในตัว ''อยู่ที่นี่ ห้ามออกจากห้องไปไหนเด็ดขาด'' ''ครับ'' วาโยเดินออกไปแล้วปิดประตู เลิฟมองไปรอบๆห้อง เลิฟเหนื่อยล้ามากจากสิ่งที่เจอ ข้าวก็ยังไม่ได้กินมาทั้งวัน เลิฟล้มตัวนอนลงบนพื้นที่ปูพรมขนสีขาวนุ่มฟู แล้วผลอยหลับไป ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงของลูกบิดประตูทำให้เลิฟสะดุ้งตื่น รีบลุกขึ้นมานั่ง ''ขอโทษครับ'' เลิฟรีบขอโทษทันทีเพราะกลัวจะโดนว่าที่นอนหลับบนพรม วาโยวางจานข้าวลงหน้าเลิฟ ''หิวมั้ย'' เลิฟทำหน้างง บรรยากาศของวาโยกลายเป็นมิตรขึ้นมาผิดจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง วาโยส่งยิ้มมาให้ "กินได้เลย เอามาเผื่อ'' ''ขอบคุณครับ'' เลิฟหยิบจานขึ้นมากินอย่างกล้าๆกลัวๆ วาโยล็อคประตูแล้วนั่งลงข้างๆเลิฟบนพื้น ''ชื่ออะไรหรอ'' ''เลิฟครับ'' ''เลิฟ...'' วาโยทวนชื่อของเลิฟเหมือนกำลังนึกถึงอะไรสักอย่าง ''อายุเท่าไหร่'' ''17ครับ'' ''อ้อ โอเค พี่โตกว่า'' ''ครับ'' ''พี่ชื่อวาโย เรียกพี่วาโยก็ได้'' วาโยยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ ''พี่วาโยไม่ได้จะเอาผมมาทำร้ายผมหรอครับ'' ''เปล่า พี่เอาเลิฟมาอยู่ด้วยเพราะกลัวจะตายเพราะไอซาดิสท์เท้นส์นั่นต่างหาก'' วาโยหัวเราะเบาๆ มองหน้าของเลิฟด้วยสายตาอ่อนโยน ''ขอโทษด้วยนะที่เลิฟต้องมาเจออะไรแบบนี้'' ''พี่ไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกับพวกนั้นหรอครับ'' ''อยู่สิ แต่ไม่ได้อยู่แบบเต็มใจหรอกนะ'' เลิฟทำหน้างง วาโยยิ้ม ''เล่าให้ฟังคงจะไม่เป็นไร พวกพี่น่ะ โดนเกณฑ์มาตั้งฝูง'' "โดนเกณฑ์'' วาโยพยักหน้า ''ใช่ โดนพามาตั้งแต่เป็นเด็กโดยองค์กรหนึ่ง พวกมันล้างสมองพวกเราและฝึกให้สู้ จากนั้นก็แบ่งพวกเราเป็นหน่วยโดยใช้การตั้งฝูงบังหน้าเพื่อทำเรื่องต่างๆที่ผิดกฏหมาย'' "งั้นฝูงหงษ์ผงาดก็...'' ''ใช่ พวกพี่ก็โดนล้างสมองมากันหมดนั่นแหละ แต่พี่ต่อต้านพวกมันมาตลอด ทำให้ไม่โดนครอบงำไปแบบเท้นส์กับกริช พวกนั้นน่ะกู่ไม่กลับแล้ว ลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยเป็นใครมาก่อน'' ''ทำไมฝูงของผมถึงเป็นเป้าหมายเหรือครับ'' ''ตอนแรกน่ะ เพราะคนที่ใช้พลังควันจากฝูงโฬมบุกเข้ามาในนี้ ขโมยเส้นผมของหัวหน้าไป'' เลิฟงงว่าหมอกจะเอาเส้นผมของเฟลมไปทำไม ''แล้วมันลงล็อคพอดีเพราะครอบครัวของโฬมกับองค์กรเราไม่ถูกกัน เลยกะจะเก็บไปในรวดเดียวเลยน่ะ'' ''เก็บฝูงอะหรอครับ'' วาโยพยักหน้า ''อย่างน้อยก็แค่จัดการโฬมให้ได้พอล่ะนะ'' ''แล้วทำไมพวกพี่ถึงไม่ร่วมมือกันหนีล่ะครับ ทำไมต้องสู้ด้วยถ้าไม่อยากสู้'' วาโยยิ้ม ''ไม่ใช่ว่าทุกคนจะโดนลักพาตัวมาหรอกนะ หลายๆคนในพวกเรามีเหตุผลที่จำใจจะต้องรับใช้องค์กร หลายคนก็ตายไปแล้วจากการต่อสู้กับศัตรูที่เราไม่ได้ก่อ'' ''ถ้างั้นพี่วาโยไม่หนีไปหรอครับ'' ''พี่เองก็มีเหตุผลเหมือนกัน'' เลิฟมองหน้าของวาโย ''พี่วาโยอยากหนีไปกับผมมั้ยครับ'' วาโยส่ายหน้า "พี่หนีไม่ได้หรอก แล้วก็ช่วยเราไม่ได้ด้วย รอฝูงของเลิฟมาช่วยเถอะนะ'' วาโยยืนขึ้น เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อกับกางเกงออกมา ''ไซส์น่าจะพอๆกัน ถอดชุดเปื้อนเลือดนั่นทิ้งไปได้แล้ว'' ''ขอบคุณนะครับ'' เลิฟที่กินข้าวเสร็จถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นชุดที่วาโยให้ วาโยมองแล้วก็ยิ้มออกมา ''น่ารักดีนะ'' วาโยชม เดินไปนั่งบนเตียง ''มานี่สิ'' เลิฟตามขึ้นไปนั่งข้างวาโย วาโยหยิบหวีสีขาวมาหวีผมให้เลิฟ เลิฟรู้สึกอบอุ่นมากอย่างบอกไม่ถูก ''ทำไมพี่วาโยถึงดีกับผมจังล่ะครับ'' ''ไม่รู้สิ แค่ถูกชะตาน่ะ เราหน้าตาเหมือนคนที่พี่รู้จัก'' ''ใครหรอครับ'' ''น้องชายน่ะ'' ''แล้วน้องชายของพี่ไปไหนหรอครับ'' ''ไม่รู้สิ ตอนที่พี่โดนองค์กรพาตัวมาเราโดนแยกออกจากกัน ตอนนี้อาจจะตายไปแล้วก็ได้'' ''แล้วพี่คิดจะตามหามั้ยครับ'' "ไม่มีประโยชน์หรอก พี่จำเค้าไม่ได้ เค้าจำพี่ไม่ได้ กว่าจะเจอกันคงยาก พี่ก็จำได้แค่มีน้องชายแค่นั้น หน้าตาน่ารักคล้ายเรานี่แหละ'' วาโยลูบหัวเลิฟอย่างเอ็นดู ''เข้านอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ต้องเจอศึกหนัก'' เลิฟไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็นอนลง ''ห่มผ้าดีๆล่ะ พี่ต้องออกไปประชุมฝูง'' ''ครับพี่วาโย'' "ห้ามออกมาจากห้อง และห้ามพยายามหนีเด็ดขาด เท้นส์วางเส้นเอ็นล่องหนไว้ทั่วประตูด้านหน้า สุ่มสี่สุ่มห้าวิ่งไปเดี๋ยวคอจะขาดเอา'' ''ครับ'' เลิฟตอบด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ วาโยขำ ''พี่วาโยครับ'' ''หืม'' ''ผมขอมือหน่อยได้มั้ครับ'' วาโยพยักหน้า ส่งมือมาให้ เลิฟจับมือของวาโยไว้ ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องสว่างในความมืด ความรู้สึกชื่นแล่นไปทั่วร่างกายของวาโย เลิฟสังเกตเห็นแผลที่ข้อมือของวาโยหลายรอย จึงรักษาไปด้วยโดยไม่ได้ทักอะไร เลิฟปล่อยมือของวาโย ดวงตากลับมาเป็นสีปกติ ''ผมช่วยให้รางกายพี่เหมือนเพิ่งตื่นน่ะครับ จะได้ประชุมฝูงได้'' วาโยยิิ้ม ''ขอบคุณมาก'' วาโยเดินไปที่ประตู ''ฝันดีนะ'' ''ฝันดีครับ'' วาโยออกไปแล้วปิดประตูล็อค เลิฟพยายามข่มตาให้หลับอย่างยากลำบาก ในใจคิดถึงพวกพี่ๆในฝูง คิดถึงพี่เพลนที่ทำงาน อยากออกไปจากที่นี่แล้ว เลิฟน้ำตาไหลออกมา ข่มตาหลับไป โฬมนั่งอยู่ที่เซฟเฮ้าส์ซึ่งเป็นจุดรวมฝูงของตัวเอง จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมาทำให้โฬมนั้นตระหนักได้ว่า ตัวเองควรจะทำหน้าที่หัวหน้าให้ดีกว่านี้ เริ่มที่การใส่ใจฝูงก่อนเลยเป็นอันดับแรก ปกติราคานจะเป็นคนจัดแจงนัดรวมฝูงเพื่อทำกิจกรรมร่วมกัน นี่เป็นครั้งแรกที่โฬมเป็นคนนัดเอง ตอนแรกโฬมก็ไม่รู้ว่าจะนัดทุกคนมาทำอะไร แต่พอมานึกๆดูแล้ว ช่วงนี้หลายฝูงต่างเริ่มต่อสู้แย่งอำนาจกันแล้ว ฝูงโฬมเองก็ควรจะมีหน้าที่ของแต่ละคนเพื่อช่วยกันทำให้ฝูงนั้นแข็งแกร่ง นอกจากนั้น ช่วงนี้โฬมถูกลอบโจมตีบ่อยมาก และดูเหมือนจะเป็นการโจมตีจากกลุ่มเดียวกันเสียด้วย โฬมเช็คข้อมูลของพวกที่มาลอบสังหารโฬม ทุกคนมีบางอย่างที่เหมือนกันคือเข็มกลัดรูปแมงมุม ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของแก๊ง 'Black Spider' แก๊งมาเฟียที่มีอิทธิพลอยู่เหนือกฏหมาย ทำธุรกิจต่างๆที่ผิดกฏหมาย ครอบครัวโฬมก็เช่นกัน ทำให้มีการก้าวก่ายเครือข่ายธุรกิจจนบาดหมางกันบ่อยๆ เหนือไล่เช็คประวัติของพวกโอเมก้านักฆ่าที่ผ่านๆมา พวกมันแทบไม่มีข้อมูลอะไรในฐานข้อมูลเลย ยกเว้นเท้นส์ ที่สังกัดอยู่ฝูงหงษ์ผงาด วันนั้นที่โฬมพลาดท่าให้เท้นส์นั้นทำให้โฬมอับอายเป็นอย่างมาก โฬมยังไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่รับรองได้เลยว่าโฬมจะสืบจนรู้ได้แน่นอน ประตูของบ้านเปิดออก ราคานเดินเข้ามา ทั้งคู่เอามือชนกันเป็นการทักทาย ''คนอื่นล่ะ'' ''ยังไม่มากันเลย'' ราคานพยักหน้า ''หิวว่ะ'' ''กินไรปะล่ะ เดี๋ยวกูทำให้'' ''เอา อยากกินเนื้อ'' ''เดี๋ยวกูดูของละทำให้'' ราคานเข้าไปในครัว หยิบของออกมาทำอาหารโดยทำเผื่อทุกๆคน ราคานเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู กดเข้าไปในแชทที่คุยกับเลิฟเมื่อคืน 'พรุ่งนี้ให้พี่ไปรับมั้ย' เลิฟไม่ได้ตอบราคานตั้งแต่เมื่อคืน ราคานแอบเป็นห่วงนิดหน่อยแต่ก็คิดในแง่ดีว่าเลิฟนั้นทำงานกะดึกอยู่ คงไม่มีเวลาเล่นโทรศัพท์ ราคานเห็นว่ามีเนื้อเกรดดีหลายชิ้นที่ซื้อเอาไว้ จึงทำสเต็กให้ทุกคน ราคานทำให้โฬมก่อน เดินถือเอาออกมาวางให้ ''ราคาน มึงดูนี่'' โฬมเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าตึงเครียด ''อีเมลล์จากไหนก็ไม่รู้ส่งมาหากู'' โฬมกดเปิดอีเมลล์นั้นขึ้นมา เป็นภาพของเลิฟที่ตัวชุ่มเลือด ''เหี้ยอะไรเนี่ย!'' ราคานตกใจกับภาพที่เห็นมาก รู้สึกโกรธจนกลิ่นแผ่ไปทั่วบ้าน โฬมอ่านเนื้อความในอีเมลล์นั้น 'คนในฝูงมึงบางคนมาเล่นพิเรนท์กับฝูงหงษ์ทมิฬ ทีนี้พวกกูจะเล่นกลับบ้าง ถ้าไม่พาตัวคนก่อเรื่องมาภายในคืนนี้ พวกกูก็ไม่รับประกันความปลอดภัยของโอเมก้าตัวนี้ของมึง' โฬมขมวดคิ้วจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ลุกขึ้นยืนแต่ราคานดึงเอาไว้ก่อน ''ปล่อย กูจะไปฆ่าพวกมัน'' ''กูก็โกรธไม่แพ้มึงหรอก เชื่อกูเถอะ แต่นั่งลงก่อน'' ราคานมองตาของโฬม โฬมสงบลง นั่งลงข้างราคาน ''พวกมันยังไม่ทำอะไรเลิฟหรอก เลิฟไม่ใช่เป้าหมายของมัน'' ''แล้วเป้าหมายของมันคืออะไรล่ะ'' ''กูว่าคือมึงโฬม'' ''ทำไมถึงกู'' ''มึงดูตรงนี้นะ'' ราคานชี้ให้ดูโปรไฟล์ของอีเมลล์นั้น มันมีแมงมุมตัวเล็กๆอยู่ ''มึงว่ามันเกี่ยวกันหรอวะ'' ''ไม่รู้สิ อะไรก็เกิดขึ้นได้นี่'' ''แล้วใครมาไปเล่นพิเรนท์กับฝูงมันกันวะ'' โฬมพูดอย่างหัวเสีย ''ตามตัวทุกคนมาเดี๋ยวมึงก็รู้ กูว่าเดาไม่ยากหรอก'' หมอก รัม และพสุมาถึงเซฟเฮ้าส์ในเวลาไล่เลี่ยกันหลังจากที่ถูกตามตัวอย่างกระทันหัน ทั้งสามนั่งอยู่หน้าโฬมและราคาน บรรยากาศในบ้านดูจริงจังและตึเครียด รัมมองหน้าทุกคนสลับกัน ''ทำไมทุกคนเงียบกันจังล่ะ นึกว่าจะเรียกมาปาร์ตี้ซะอีก'' ''ดูนี่'' โฬมหันโน๊ตบุ๊คที่เปิดรูปเลิฟให้ทั้งสามดู พสุและหมอกดูตกใจ แต่รัมกลับยิ้มแล้วหัวเราะ ''พอมีเลือดท่วมตัวแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลย'' ''มันใช่เวลาเล่นมั้ย'' โฬมลุกขึ้นง้างหมัดจะต่อยรัมแต่ราคานก็ห้ามไว้ก่อน รัมถอยตัวหนี ''มันเกิดอะไรขึ้น'' หมอกถามเสียงเรียบ ''มันบอกว่าฝูงเราไปเล่นพิเรนท์กับพวกมัน กูเลยอยากจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ'' หมอกนั่งนิ่ง รัมกลอกตาไปมา ''ไม่รู้เลย นั่นสิ ใครนะ ใครทำ'' รัมพูดอย่างล่อกแล่ก ''มึงใช่มั้ยไอโรคจิต'' ''ใช่ที่ไหน หมอกต่างหาก'' หมอกพยักหน้า ''กูเป็นคนเข้าไปดึงผมของหัวหน้าฝูงมันมาเอง'' ''เห็นมั้ย บอกแล้วว่าไม่เกี่ยว'' ราคานมองหมอกด้วยสายตาที่ผิดหวัง ''ทำไปเพื่ออะไรกัน แค่สนุกงั้นหรอ'' ''เปล่าหรอก ก็รัมจ้างมา'' ''เอ้า ไอเพื่อนชั่ว'' ''มึงสิชั่ว'' โฬมเอื้อมมือไปบีบคอของรัม ''มึงทำให้คนในฝูงเป็นอันตรายแล้วยังมีหน้ามาทำเป็นเล่นอีกนะ'' ''โฬม'' โฬมปล่อยรัม ''มึงก็อีกคนหมอก'' ''กูขอโทษ'' หมอกเองก็เป็นห่วงเลิฟเหมือนกัน ''แล้วเราจะทำยังไงกัน'' พสุถาม ''จะทำยังไงได้ล่ะ ก็ต้องไปหาพวกมันนั่นแหละ'' ''แต่ถ้าไปแบบนี้ก็ถือว่าเข้าแผนมันไม่ใช่หรอ'' หมอกพูดขึ้น ''นั่นสิ อันตรายเปล่าๆ อย่าเลย'' รัมกอดแขนของหมอกไว้ ''ไม่มีทางเลือก'' โฬมลุกขึ้น ''กูต้องเข้าช่วย ไม่สิ เราต้องเข้าไปช่วย'' ราคานยิ้ม ลุกขึ้น สีหน้าดูเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง ''เราจะไปกันคืนนี้เลย'' เมื่อตกดึก ทั้งหมดมายืนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ของฝู.หงษ์ผงาด ทุกคนต่างดับกลิ่นและดับจิตของตัวเองโดยสิ้นเชิงเพื่อกันการถูกจับได้ ''มีแผนอะไรมั้ย'' ราคานถาม โฬมพยักหน้า ''จากที่กูค้นข้อมูลมา ฝูงนี้มีกันอยู่4คน จ่าฝูงที่ชื่อเฟลม โอเมก้าอีก3 คนนึงชื่อเท้นส์ ที่เล่นงานกูคราวนั้น มันใช้เอ็นล่องหน ถ้าติดเข้ากับร่างกายจะสามารถควบคุมได้ลึกถึงกล้ามเนื้อเลย'' ''ตอนนั้นที่กูเข้ามา มีคนที่แปลงตัวเองเป็นใบมีดได้'' หมอกเสริม ''แล้วอีกคนนึงล่ะ'' ราคานถาม ''ไม่พบข้อมูลอะไรเลย'' ''เราควรแยกกันดีมั้ย'' ราคานเสนอ ''กูจับจิตสัมผัสแล้ว พวกมันแยกกันอยู่ ด้านหน้ามีสอง ด้านหลังมีหนึ่ง คนที่ชื่อเท้นส์ เท่าที่มึงบอกมึงไม่น่าจะสู้คนเดียวได้ พลังมันแก้ทางมึง มันจะเก่งถ้าแตะตัว'' ราคานมองไปที่พสุ ''ถ้ามันแตะไม่ได้เอ็นมันก็ไม่มีประโยชน์ใช่มั้ยล่ะ'' ราคานยิ้ม ''งั้นโฬม มึงไปกับพสุ'' ''เออ ได้'' ''โอเค'' ''ส่วนอีกสองคนตัวปัญหา'' ราคานมองด้วยสายตาที่ดุๆ ''ไปเข้าทางด้านหลัง ตรงนั้นมีอยู๋คนเดียว'' ''รับทราบ'' ''อืม'' ''อย่าทำอะไรโง่ๆเด็ดขาด'' ราคานเตือนทุกคนอีกครั้ง ทั้งหมดพุ่งตัวอย่างรวดเร็วไปที่หน้าประตู ''เดี๋ยว'' ราคานเอามือบังคนอื่นๆให้หยุดอยู่ข้างหน้า แสงสว่างจากดวงจันทร์ทำให้เห็นเส้นเอ็นแวววาวที่ขึงอยู่หน้าทางเข้า ''เดี๋ยวเราจัดการเอง'' ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วง เดินผ่านทะลุเอ็นพวกนั้นไปอย่างง่ายดาย ปลดพวกมันออกจากจุดขึงจนทุกคนสามารถผ่านเข้ามาได้ ''มาเจอกันข้างหน้า รอจนกว่าจะมาครบทุกคนแล้วค่อยหนี'' ''ได้'' ''โอเค'' ทั้งหมดแยกย้ายกันไป โฬมกับพสุเข้าไปทางประตูด้านหน้า หมอกกับรัมอ้อมไปด้านหลัง ส่วนราคานปีนขึ้นไปด้านบนจากนอกตัวบ้าน เลิฟถูกขังเอาไว้ที่ห้องนอนของวาโยที่อยู่ชั้นบน วาโยนั่งอยู่กับเลิฟ คุยอะไรกันเรื่อยเปื่อย ''เลิฟเคยมีความฝันมั้ย'' ''มีครับ'' ''อะไรหรอ'' ''ผมอยากมีครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา ได้ไปโรงเรียน ได้มีเพื่อน ได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นคนอื่นๆ'' ''เป็นความฝันที่ดีนะ'' ''แล้วพี่วาโยล่ะครับ มีมั้ย'' ''มีสิ แต่พี่ลืมมันไปหมดแล้วล่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก'' ''ต้องเป็นไปได้สิ พี่ฝันว่าอะไรหรอครับ'' ''พี่อยากมีครอบครัว มีลูกน่ะ'' ''พี่ต้องเป็นพ่อที่ดีแน่ๆเลยครับ'' ''คิดอย่างนั้นหรอ'' เลิฟพยักหน้ารัวๆ วาโยยิ้ม เอามือลูบหัวเลิฟอย่างเอ็นดู เสียงของพังจากข้างล่างดังขึ้นมาถึงข้างบน วาโยจับสัมผัสได้ว่ามีคนนอกเข้ามาแล้ว ดวงจิตของเท้นส์และกริชก็ดับไปแล้วเช่นกัน ''ดูเหมือนว่าพี่จะต้องไปทำหน้าที่ของพี่แล้วล่ะ'' เลิฟจับแขนของวาโยไว้ ''พี่ไม่ต้องสู้หรอกครับ หนีไปกับผมเถอะนะ'' ''ไม่ได้หรอก พี่ต้องทำตามหน้าที่ของพี่'' ''พี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น'' ''จำเป็นสิ จำเป็นมาก'' วาโยยิ้ม เอามือล้วงกระเป๋าหยิบแหวนวงหนึ่งออกมา มันเป็นแหวนสีเงินที่มีจี้เป็นรูปก้อนเมฆ ''พี่ฝากเราเก็บนี่ไว้ให้ทีนะ'' เลิฟรับมา ''มันคืออะไรหรอครับ'' ''ถ้าพี่ตาย เลิฟจะได้คิดถึงพี่ทุกครั้งที่มองเมฆไง'' ''พี่อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ พี่ต้องไม่ตายสิ พาผมลงไปด้วย ผมจะบอกให้พวกพี่ในฝูงว่าพี่เป็นคนดี'' วาโยแกะมือของเลิฟออก ''ทุกคนต่างมองฝั่งตรงข้ามกับตัวเองเป็นคนไม่ดีเลิฟ เลิฟก็ควรจะมองพี่อย่างนั้นเหมือนกัน'' ''แต่พี่ไม่ใช่คนไม่ดีสักหน่อย'' ''เลิฟจะคิดอย่างนั้นก็ได้'' วาโยมองตาของเลิฟที่รื้นไปด้วยน้ำตา เสียงเรียกของเฟลมในหัวดังขึ้น วาโยยิ้ม ''พี่ไปก่อนนะ'' วาโยเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง เลิฟจะตามออกไปแต่มันก็ถูกล็อค วาโยได้แต่ภาวนาให้ไม่มีการฆ่ากันเกิดขึ้น โฬมกับพสุเดินเข้ามาด้วยกัน ภายในตัวบ้านนั้นเงียบมาก จับสัมผัสอะไรไม่ได้เลย ''พวกนี้นี่มันซ่อนตัวเก่งดีเหมือนกันนะ'' โฬมพูดขึ้นลอยๆ คว้ามือกระชากเส้นเอ็นที่ขึงอยู่ด้านหน้า เท้นส์ล้มออกมาจากด้านหลังเสาที่ซ่อนตัวอยู่ ''เจอกันอีกแล้วนะครับคุณโฬม บริการวันนั้นเป็นยังไงบ้าง ประทับใจดีหรือเปล่า'' แค่เห็นหน้าของเท้นส์โฬมก็หงุดหงิดแล้ว ''พบคนไม่ระวัง1อัตตรา!'' กริชกระโดดลงมาจากเสาต้นหนึ่ง ใช้แขนที่เป็นใบมีดฟันใส่พสุ แต่พสุเอี้ยวตัวหลบได้ทัน กริชลงมานั่งอยู่บนพื้น ส่งยิ้มมาให้ จิตสังหารของสองคนนี้นั้นกล้าแกร่งมาก เหมือนมีเป้าหมายชัดเจนที่จะฆ่า ''วันนี้พาเพื่อนมาด้วยหรอครับ สงสัยจะเข็ดจากวันนั้นที่สู้ตัวคนเดียวไม่ได้'' ''อย่าไปฟังมันนะ มันกำลังพยายามทำให้คุณโกรธอยู่'' "รู้น่า'' โฬมยิ้ม ยืดเส้นยืดสายบิดคอไปมา "มึงเอาตัวคนของกูไปไว้ที่ไหน'' ''ถ้าชนะได้แล้วค่อยไปหาเอาก็มีเวลาเหลือเฟือน่า'' ''จะเอายังงั้นก็ได้'' ดวงตาของโฬมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท พุ่งทะยานเข้าไปซัดหน้าของเท้นส์เต็มแรงโดยที่เท้นส์ไม่ทันได้ตั้งตัว เท้นส์กระเด็นไปติดกำแพง เอามือยันตัวเองลุกขึ้นมา ''สมกับเป็นคุณโฬมจริงๆ พละกำลังไม่ธรรมดาเลย'' "นั่นแค่สะกิดเองนะ'' เท้นส์ขำ เอามือเช็ดเลือดที่ปากของตัวเอง กริชวิ่งตรงเข้ามาที่โฬม มือทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นเคียวแหลมอันใหญ่ โฬมหมุนตัวหลบการฟันของกริชได้ กริชเอามือยันพื้น เปลี่ยนขาของตัวเองเป็นดาบแล้วแทงใส่โฬม กล้ามเนื้อของโฬมแข็งตัวขยายใหญ่ขึ้นทำให้กริชแทงไม่เข้า จับขาของกริชไว้แล้วเหวี่ยงใส่กำแพง โฬมพุ่งเข้าไปง้างหมัดจะซัดใส่กริช แต่จู่ๆแขนของโฬมก็ขยับไม่ได้ เท้นส์ยิ้ม ชูมือของตัวเองที่ปลายนิ้วมีเอ็นติดอยู่ ''คุ๊กระชากเอ็นผมตอนเข้ามา จำไม่ได้หรอ'' โฬมนึกขึ้นได้ กล้ามเนื้อของโฬมบิดตัวจนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก โฬมทรุดเข่านั่งลง ''คุณโฬม'' พสุวิ่งเข้ามาดูโฬม ใบมีดของกริชแทงเฉียดแก้มของพสุไป พสุกระโดดใช้เท้าทั้งสองข้างถีบท้องของกริชจนกระเด็นออก กริชตีลังกาลงมานั่งที่พื้นได้อย่างสวยงาม แสยะยิ้มดูน่ากลัว ''อ๊ากก'' โฬมร้องออกมาเพราะเท้นส์บิดกล้ามเนื้อของโฬม พสุยืนนิ่งคิดอะไรในหัวสักพัก หันไปมองเท้นส์ ''ว่าไง จะทำอะไร'' พสุพุ่งเข้าไปหาเท้นส์ เท้นส์หลบหมัดของพสุอย่างง่ายดาย ใช้มือแตะติดเส้นเอ็นไว้ที่ตัวของพสุ ดึงเข้ามาติดกับตัวเองไว้ พสุพยายามดิ้น ''โง่จริงๆเลยนะ ใช้ไม่ได้สักตัวทั้งหัวหน้าทั้งลูกฝูง'' เท้นส์พูดเยาะๆ ''กริช'' ''ได้พี่'' กริชวิ่งเข้ามา เปลี่ยนใบมีดของตัวเองเป็นดาบ ยกขึ้นฟันลงมาที่ร่างของพสุ ''อ๊ากกก!'' เสียงร้องที่ดังขึ้นนั้นไม่ใช่ของพสุแต่กลับเป็นเท้นส์ ดาบของกริชแทงทะลุผ่านพสุไปฟันเท้นส์เป็นแผลใหญ่แทน ''มึงทำอะไรของมึงเนี่ยไอกริช!'' พสุยิ้ม ดวงตาเปล่งประกายแสงสีม่วง ''ไม่ใช่ผมนะพี่ ไอเหี้ยนี่ต่างหาก อ๊อก!'' โฬมเดินเข้ามาบิดคอของกริชจนล้มลงไปนอนแน่นิ่ง เท้นส์เสียสมาธิการควบคุมเอ็นไปทำให้โฬมขยับตัวได้อีกครั้ง โฬมกำหมัด ต่อยหน้าของเท้นส์รัวๆอย่างแรงจนเลือดกกปาก หน้าเละไปหมด ล้มลงนอนทับบนตัวกริช เส้นเอ็นทุกเส้นสลายหายไป โฬมเหนื่อยหอบ สะบัดมือของตัวเองที่เปื้อนเลือด หันมามองพสุ ''เมื่อกี๊ทำได้ดีมาก'' ''ขอบคุณ'' โฬมทิ้งตัวนอนลงบนพื้น แขนห้อยต่องแต่งเพราะโดนบิดจนกล้ามเนื้อฉีกขาด ''ไปตามหาเลิฟ ไม่ต้องห่วงทางนี้'' ''โอเค'' พสุกระพริบตา ดวงตากลายเป็นสีม่วงก่อนที่พสุจะจมลงไปในดิน
วาโย รัมกับหมอกแอบลอบมาที่หลังบ้าน รัมเดินไปเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออกเพราะมันล็อค ดวงตาของหมอกเปลี่ยนเป็นสีเทาส่องสว่าง ร่างของหมอกจางลงแล้วกระจายออกกลายเป็นควัน ลอดผ่านช่องใต้ประตูเข้าไป ข้างในไม่มีใคร ควันทั้งหลายมารวมตัวกันกลายเป็นหมอกอีกครั้ง หมอกเปิดประตูจากด้านในให้รัมเข้ามา ทั้งคู่เดินเข้ามาเรื่อยๆทางเดินด้านหลังนี้นำไปสู่ห้องกว้างห้องหนึ่งที่มีหน้าต่างบานใหญ่ล้อม มีบนไดตรงกลางขึ้นชั้นบน หมอกดมกลิ่นและจับสัมผัสของศัตรูแล้วก็ลืมตาขึ้น ''โอเมก้าขั้นสูง'' หมอกพูดขึ้น วาโยในชุดสูทสีฟ้าลอยลงมาจากชั้นสอง จิตมีความอาฆาตรุนแรงจนรัมรู้สึกตื่นเต้น ''ผมคงให้พวกคุณผ่านไปไม่ได้หรอกนะครับ'' ''ก็ไม่ได้จะขออนุญาตสักหน่อย'' หมอกพูดเสียงเรียบ กระโดดตัวลอยขึ้น ง้างมือต่อยเข้าใส่วาโยเต็มแรง วาโยลอยหลบได้ หมอกพุ่งเข้าใส่วาโยต่อทันที แต่วาโยก็หลบได้ทุกหมัด เหมือนกับว่ายิ่งต่อยแรงวาโยก็ยิ่งลอยออกจากหมัด ''ตาผมบ้างนะครับ'' วาโยกำหมัดแล้วต่อยสวนเข้าใส่หน้าของหมอกอย่างเร็วจนหมอกไม่ทันตั้งตัว หมอกกระเด็นลงไปที่พื้น หมอกรู้แล้วว่าคู่ต่อสู้นั้นไม่ธรรมดา ทั้งความไวทั้งพละกำลังเหนือกว่าโอเมก้าทั่วไป หมอกคิดว่าคงต้องเอาจริงได้แล้ว หมอกมองมาที่วาโย รู้ตัวอีกทีหมอกก็มาอยู่ข้างหลังแล้ว ต่อยเข้ามาเต็มแรง วาโยใช้มือกันไว้ได้ หมอกรัวหมัดใส่อีกหลายหมัด วาโยการ์ดป้องกันได้ทุกครั้ง ''ใช้ได้เหมือนกันนี่'' ''ขอบคุณครับ'' ''แต่เลิกเล่นได้แล้ว'' กลิ่นและรังสีอัลฟ่าที่แข็งแกร่งของหมอกแผ่ไปทั่วห้อง ดวงตาของหมอกกลายเป็นสีเทาส่องสว่างขึ้น ร่างของหมอกแตกกระจายออกเป็นควันสีดำ พุ่งเข้ากระแทกกับใบหน้าของวาโย วาโยใช้มือเช็ดเลือดที่ปาก ยิ้มออกมา ''ใช้พลังซักทีนะครับ'' วาโยลอยตัวขึ้นสูง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีฟ้าสว่าง จู่ๆลมก็พัดแรง หน้าต่างทุกบานปิดเปิดเสียงดัง ลมจากด้านนอกพัดวนอย่างรุนแรงเหมือนมีพายุอยู่ในห้อง ทำให้หมอกไม่สามารถรวมตัวได้ ''ลมหรอ'' วาโยบังคับให้ลมพุ่งใส่ตัวหมอกจนแตกกระจายไปทั่ว หมอกลอยอยู่ทั่วห้อง จับเป็นก้อนโจมตีก็ไม่ได้ กลับร่างเดิมก็ไม่ได้อีก พลังของวาโยนั้นแก้ทางหมอกได้อย่างดีจนหมอกทำอะไรไม่ได้ หมอกเพิ่งรู้สึกได้ว่ารัมนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ แม้แต่วาโยเองก็ยังลืมว่ามีรัมอยู่ด้วย รัมเป็นคนที่ไม่มีกลิ่น ไม่เคยมีใครได้กลิ่นของรัม ดวงตาสีเหลืองอำพันคู่หนึ่งส่องสว่างมาจากในหมอกที่มุมห้อง รัมถีบตัวเองกระโดดลอยมาถึงตัวของวาโย ''จะกินละนะ'' รัมอ้าป้ากัดไปที่คอของวาโยอย่างแรง ''อั๊กก!'' ฟันของรัมฝังลงมาลึก สร้างความเจ็บปวดให้วาโยเป็นอย่างมาก วาโยร่วงลงมานอนอยู่บนพื้น พายุในห้องสงบลง รัมถอนฟันออก เลียกินเลือดของวาโยที่เลอะปากอยู่ วาโยขยับตัวไม่ได้ เกร็งไปทั้งตัวและเริ่มหายใจแผ่วเบาลง ควันรอบห้องมารวมตัวกันตรงกลางกลายเป็นร่างของหมอก หมอกเดินมาหารัม ''ทำอะไร'' ''ก็แค่ฉีดพิษเข้าไปให้เป็นอัมพาต แล้วก็จะค่อยๆหายใจลำบากขึ้นจนขาดใจตาย'' รัมปรบมือหัวเราะชอบใจ วาโยดิ้นทุรนทุรายเพราะหายใจไม่ออก ''รีบไปหาเลิฟเถอะ'' ''ไปก่อนเลย อยากจะนั่งดูให้แน่ใจจนกว่ามันจะตาย'' ''ตามใจ'' หมอกกลายร่างเป็นควันแล้วลอยไป ราคานปีนขึ้นมาบนตัวบ้านเรื่อย กลิ่นของเลิฟบอกว่าเลิฟนั้นอยู่ด้านบน ราคานมองลอดเข้าไปในหน้าต่างห้องทุกห้อง ในใจนั้นเป็นห่วงเลิฟมาก หวังไม่ให้เป็นอะไร หน้าต่างส่วนใหญ่ถูกม่านปิดบังเอาไว้ ราคานตัดสินใจถีบหน้าต่างห้องห้องหนึ่งที่ใกล้กับกลิ่นเลิฟมากที่สุดจนพัง กระโดดเข้าไป ห้องนี้ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนของใครสักคน ราคานเดินสำรวจไปทั่วห้อง สายตาไปสะดุดเข้ากับเข็มกลัดรูปแมงมุมที่วางอยู่บนโต๊ะ ราคานหยิบมันใส่กระเป๋าเอาไว้ ''หึ ขึ้นมาได้ถึงนี่เลยหรอ'' เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของราคาน ราคานหันไปก็เจอกับเฟลมที่ไม่ได้ใส่เสื้อยืนอยู่ตรงมุมห้อง ''ผมมาเอาคนของผมคืน'' ''รู้แล้วน่า'' ''ผมขอโทษแทนเพื่อนร่วมฝูงของผมด้วย'' ''ไม่จำเป็นหรอกคำขอโทษน่ะ เพราะที่อยากได้คือเลือดหัวมันมากกว่า'' กลิ่นอัลฟ่าของเฟลมนั้นแข็งแกร่งมาก เฟลมกระโจนเข้ามา ต่อยหน้าของราคานอย่างจัง ราคานกระเด็นไปเล็กน้อยแต่ก็ตั้งตัวได้ เมื่อเฟลมได้กลิ่นของราคานก็แอบหวั่นนิดหน่อย ''หึ ท่าทางจะไม่ใช่แค่ลูกฝูงธรรมดานะ กลิ่นแรงกว่าจ่าฝูงอย่างไอโฬมซะอีก'' ''เลิฟอยู่ที่ไหน'' ''นั่นสิ อยู่ไหนนะ'' ''ผมไม่มีเวลามาเล่นกับคุณหรอกนะ'' ''กูก็ไม่มี'' เฟลมขำ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีส้ม เส้นผมบนหัวลุกโชนเป็นไฟ เปลวเพลิงลอยเป็นสายวนอยู่รอบตัวของเฟลม ห้องร้อนขึ้นมาทันที ''อยากย่างสดอัลฟ่าอยู่พอดีเลยด้วย'' เฟลมปาลูกบอลเพลิงเข้าใส่ราคาน ราคานหลบลูกไฟพวกนั้นอย่างรวดเร็ว ไฟพวกนั้นติดกับของในห้อง เกิดเป็นเพลิงลุกไหม้ ราคานหมุนตัวพุ่งลอดผ่านเปลวไฟรอบๆตัวของเฟลมเข้ามา ต่อยเสยคางของเฟลมอย่างแรงจนเฟลมหน้าหงาย ไฟรอบตัวเฟลมขยายตัวขึ้นทำให้ราคานต้องถอยออก ''ประมาทไปหน่อย'' มือของเฟลมติดไฟ เฟลมต่อยหมัดใส่ราคาน ความร้อนของมันทำให้ราคานโดนไหม้ จนถึงตอนนี้เฟลมก็ยังไม่รู้ว่าราคานทำอะไรได้ ทำให้เฟลมเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ''มึงมีอะไรก็งัดเอาออกมาสู้เลยสิ นี่มึงกำลังดูถูกความสามารถของกูงั้นหรอ'' ''ผมแค่อยากให้คุณได้สู้ตามที่คุณอยากเท่านั้นเอง จริงๆการสู้ครั้งนี้ผู้ชนะคือผมอยู่แล้ว'' ''เอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น ต่อยกูโดนแค่หมัดเดียว'' ราคานยิ้ม มองเข้าไปในตาของเฟลม ดวงตาของราคานเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานส่องสว่างเพราะเปลวเพลิงที่ลุกอยู่ทั่วห้อง ''คุณแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้วอยู่นิ่งๆซะ'' เสียงแหบก้องกังวาลของราคานดังอยู่ในหัวของเฟลม จู่ๆภาพก็ตัด ดวงตาของเฟลมเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน นั่งคุกเข่าลงอย่างว่าง่าย เขาบนหัวของราคานงอกออกมา มือข้างหนึ่งของราคานค่อยๆขยายออก กลายเป็นกงเล็บสีแดงขนาดใหญ่ที่มีหนามอยู่รอบๆ ง้างขึ้นจะตัดหัวของเฟลม ''หยุด'' ราคานสั่งตัวเอง แขนของราคานกลับมาเป็นปกติ เขาก็หดหายเข้าไปด้วย ราคานออกตามหาเลิฟต่อ จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง ราคานพุ่งตัวกระแทกพังประตูเข้าไป เลิฟตกใจที่จู่ประตูก็พังลง แต่พอเห็นว่าเป้นราคานน้ำตาก็ไหลออกมาทันที ''พี่ราคาน'' ''เลิฟ!'' ราคานเดินเข้ามาดึงเลิฟไปกอดไว้แน่น เอามือลูบหัวเลิฟไปมา เลิฟร้องไห้แล้วกอดราคานแน่น ''พวกมันทำอะไรเลิฟบ้าง'' ''ผมโอเคครับ แค่พี่มาผมก็ดีใจแล้ว'' ''พี่ก็ต้องมาอยู่แล้วสิ'' ราคานมองไปรอบตัวก็เห็นว่าเลิฟไม่มีแผลแล้ว รู้สึกโล่งใจมากที่เลิฟนั้นปลอดภัย ''ไม่เจ็บตรงไหนนะ'' เลิฟสายหัว ''ไม่เป็นอะไรแล้วครับ'' แล้วเลิฟก็นึกขึ้นมาได้ ''พี่วาโย'' ''วาโยไหน'' เลิฟวิ่งออกไป ราคานงงนิดหน่อยแต่ก็วิ่งตามเลิฟลงไปด้วย พสุกับหมอกช่วยกันพาโฬมที่บาดเจ็บกลับไปที่รถ เลิฟเดินลงบันไดมา มองไปเห็นร่างของกริชและเท้นส์ที่กองทับกันอยู่ เลิฟพยายามดมกลิ่นของวาโยแล้ววิ่งตามไป อีกด้านหนึ่ง รัมนั่งคร่อมตัวของวาโยที่ตอนนี้น้ำลายฟูมปาก เกร็งไปทั้งตัว ตาเหลือก หายใจไม่ออกเพราะพิษจากการกัดของรัม รัมมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ ''รู้มั้ย ไม่ค่อยมีใครโดนเรากัดหรอกนะ นายน่ะเป็นผู้โชคดีมากๆเลยล่ะ'' รัมแลบลิ้นเลียแก้มของวาโย ''ตายสิ ตายเลย ทรมาณเข้าไป'' รัมหัวเราะเสียงดังเหมือนคนเสียสติ ''พี่วาโย!'' เลิฟวิ่งเข้ามา ผลักรัมจนกระเด็น รัมโมโหมาก ดวงตาเหมือนงูดูน่ากลัว แยกเขี้ยวพุ่งใส่เลิฟที่หันหลังอยู่ ราคานเตะเข้าไปที่ท้องของรัมจนกระเด็นติดกำแพง ''สงบสติอารมณ์ลงบ้าง'' หมอกลอยเข้ามาอุ้มรัมที่สลบแต่ยังยิ้มอยู่ออกไป วาโยนอนแน่นิ่งไปแล้ว เลิฟรวบรวมพลังทั้งหมด ดวงตาของเลิฟกลายเป็นสีเขียวที่ส่องสว่างไปทั่วห้อง ราคานมองดูเลิฟอยู่ห่างๆ เลิฟรักษาวาโยอย่างสุดความสามารถ ผิวซีดของวาโยเริ่มกลับมามีสีอีกครั้ง วาโยไอออกมาเป็นเลือด เลือดที่ออกมาก็คือพิษที่ถูกขับออกมานั่นเอง วาโยกระพริบตารัวๆแล้วได้สติ ลุกขึ้นมานั่ง ราคานเดินเข้ามาหาทั้งคู่ ''พี่วาโยคอยดูแลผมอย่างดีเลยครับ ไม่ทำร้ายผมเลย'' เลิฟรีบบอกราคาน ราคานพยักหน้า ยื่นมามาให้วาโย วาโยดูมีท่าทางกลัวๆนิดหน่อย แต่ก็ยื่นมือไปจับเพราะกลิ่นของราคานนั้นเป็นมิตร ''ขอบคุณที่คอยดูแลเลิฟให้นะครับ'' ''ไม่เป็นไรครับ'' วาโยตัวลอยขึ้นจากพื้น ''ฝูงผมถูกจัดการหมดแล้วหรอครับ'' ''ใช่ เหลือแค่นายนี่แหละ จะเอายังไงต่อ'' ''ไปด้วยกันเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจะขอร้องคุณโฬมให้เอง'' ''นั่นสิ อยากจะไปด้วยกันมั้ย'' วาโยยิ้ม ''ขอบคุณสำหรับข้อเสนอดีๆนะครับ แต่พี่ยังมีเรื่องต้องทำต่อ'' วาโยลอยไปที่หน้าต่างอย่างสวยงาม ยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ ''แล้วเราจะได้พบกันอีก พี่สัญญา'' เลิฟร้องไห้ออกมา ราคานเอามือโอบไหล่เลิฟไว้ วาโยลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้วหายไปในเมฆ ''กลับบ้านเรากันเถอะ'' เลิฟพยักหน้า ราคานพาเลิฟกลับมาที่รถ ''เป็นยังไงบ้างเลิฟ'' พสุรีบถามทันที "ขอโทษนะ'' หมอกพูดเบาๆ ราคานเอามือกุมขมับ ''ถ้าพี่ดูแลเราดีกว่านี้เราคงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้หรอก'' ''ไม่ใช่ความผิดของใครหรอกครับ แค่ทุกคนมาช่วยผมผมก็ขอบคุณมากแล้ว'' เลิฟเอามือแตะแขนของโฬม รักษาบาดแผลให้ โฬมยื่นมือไปลูบหัวของเลิฟ ''ดีใจที่มึงกลับมา'' เลิฟยิ้ม พสุขับรถพาทุกคนออกมาจากคฤหาสน์ของฝูงหงษ์ผงาด | 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-3-21 02:03:00
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2022-3-22 09:17:25
เจ้าของ
โพสต์ 2022-3-21 03:41:49
โพสต์ 2022-3-21 04:36:58
