แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-2 09:48
เลิฟ "ตื๊อดืออ" เสียงประตูร้านสะดวกซื้อดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออกให้ลูกค้าเดินออกไป เลิฟมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว เลิฟเดินออกมาจากเค้าท์เตอร์ หยิบกล่องอาหารแช่แข็งไปเวฟ เข้าไปหลังร้านเพื่อหยิบกระเป๋าอออกมา เสียงของไมโครเวฟบอกว่าข้าวได้แล้ว เลิฟเดินไปเอาออกมาใส่ถุง เสียงผู้คนคุยกันเดินเข้ามาในร้าน เลิฟเดินไปข้างหน้า ''ผมไปแล้วนะครับ เจอกันครับ'' ''กลับดีๆล่ะ'' เลิฟบอกลาพนักงานกะเช้าที่มาเข้างานแทนตัวเอง เลิฟทำงานอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อเปิด24ชั่วโมงในย่านที่อยู่อาศัย ย่านที่อยู่อาศัยคือย่านที่เจริญขึ้นมาจากย่านชุมชนแออัดแต่ยังไม่ถึงขั้นชุมชนคนชั้นสูง ผู้อยู่อาศัยที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเบต้าหรือโอเมก้าที่มีฐานะ อัลฟ่าที่มีฐานะทั่วไปจนถึงร่ำรวยแต่ไม่ได้มีสายเลือดที่โด่งดัง เลิฟนั้นทำงานกะดึก เข้างาน3ทุ่ม เลิกงาน6โมงเช้า เลิฟเดินลัดเลาะไปตามซอยเล็กๆซึ่งเป็นทางลัดเพื่อย่นระยะเวลาและหลีกเลี่ยงการเดินไปตามทางสายหลัก พวกอัลฟ่าและเบต้าสามารถทำอะไรกับพวกโอเมก้าก็ได้โดยไม่มีความผิด ทำให้การที่จะถูกลากไปเย็ดกระทำชำเรากลางวันแสกๆถือเป็นเรื่องปกติที่พวกโอเมก้าต้องเผชิญ เลิฟเดินมาเรื่อยๆจนมาโผล่ที่ย่านชุมชนแออัด เสียงรถและพ่อค้าที่ตะโกนขายของดังไปทั่ว ผู้คนเดินกันขวักไขว่เบียดกันไปมา ย่านแห่งนี้ติดกับย่านตลาด ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ส่วนใหญ่คือเบต้าและโอเมก้าชั้นแรงงาน หรือทำอาชีพค้าขายซึ่งมีอัลฟ่าเป็นเจ้าของร้านเป็นส่วนใหญ่ พวกอัลฟ่าที่มาซื้อของเดินกันเยอะมาก เลิฟดับกลิ่นของตัวเองแล้วรีบเดินฝ่าฝูงชนออกมาโดยใช้ความตัวเล็กและว่องไวของตัวเองให้เป็นประโยชน์ เลิฟเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงอพาร์ทเม้นท์เล็กๆเก่าซอมซ่อของตัวเอง เลิฟกลับมาถึงห้องอย่างปลอดภัยอีกวัน เลิฟวางกระเป๋าและถุงข้าวลงบนโต๊ะญี่ปุ่นพับได้ที่วางอยู่ข้างเตียง ถอดชุดพนักงานออกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น นั่งลงที่พื้นเปิดถุงเอาข้าวกล่องออกมากินเป็นอาหารเช้า ชีวิตประจำวันของเลิฟวนลูปอยู่แค่นี้มาตั้งแต่เลิฟจำความได้ ทำงาน นอน ทำงาน นอน ดีที่ช่วงนี้ชีวิตของเลิฟดูจะมีความสุขขึ้นมาหน่อยเพราะฝูงของเลิฟไม่ได้แย่อย่างที่เลิฟคิดไว้แม้จะมีอัลฟ่าถึง3คน มีแค่โฬมซึ่งเป็นหัวหน้าฝูงที่จ้องจะจับเลิฟเย็ดอยู่ทุกวัน แต่สำหรับเลิฟแล้วการโดนหัวหน้าฝูงตัวเองเย็ดย่อมดีกว่าโดนใครก็ไม่รู้ลากไปเย็ดเป็นไหนๆ พอกินเสร็จเลิฟก็เดินเอากล่องไปทิ้งก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียง ขณะที่เลิฟกำลังจะหลับโทรศัพท์ขึ้งเลิฟก็ดังขึ้น เลิฟหยิบมาดูก็เห็นว่าราคานโทรมา เลิฟกดรับ ''ฮัลโหลครับ'' ''เลิฟ ว่างไหม'' ''ว่างครับ มีอะไรหรอครับ'' ''ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยสิ อพาร์ทเม้นท์เราอยู่ย่านตลาดใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ แล้วจะซื้อของไปทำอะไรหรอครับ'' ''วันนี้นัดรวมฝูง เลยกะจะทำอาหารเลี้ยงน่ะ ไปซื้อคนเดียวน่าเบื่อจะตาย ไปซื้อด้วยกันนี่แหละ'' เลิฟนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้มีนัดรวมฝูง ''ได้ครับ'' ''เดี๋ยวพี่ไปรับหน้าหอละกันนะ ลงมาเตรียมตัวล่ะ'' ''ครับ ได้ครับ'' ราคานวางสายไป เลิฟรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ หยิบกระเป๋าลงมารอหน้าอพาร์ทเม้นท์ สักพักดูคาติสีแดงคันโตก็ขับมา ร่างใหญ่ก้าวขาลงมาแล้วถอดหมวกกันน็อคออก
ราคาน ''สวัสดีครับ'' ''เลิกงานแล้วหรอเรา'' ''เลิกได้สักพักแล้วครับ'' ''ปะ ไปกันเถอะ ช่วงนี้คนเริ่มน้อยแล้ว'' ''ครับ'' ราคานเป็นอัลฟ่าประเภทที่เลิฟไม่เคยเจอมาก่อน ทั้งไม่ถือตัวและอ่อนโยน มีความน่าเกรงขามแบบที่อัลฟ่าควรจะเป็นแต่ก็มีความเป็นมิตร แทนที่กลิ่นของราคานจะกดขี่ข่มเหงบังคับให้ทำตามมันกลับเป้นกลิ่นที่ทำให้อยากทำตามราคานด้วยความเต็มใจ เลิฟขึ้นมาซ้อนท้ายราคาน ราคานขับเข้ามาในย่านตลาดซึ่งคนเริ่มซาลง จอดรถแล้วเดินมากับเลิฟ ราคานเดินไปด้วยดูรายการของที่จะซื้อในมือถือไปด้วย เลิฟสังเกตเห็นว่าผู้คนที่เดินอยู่ต่างแหวกทางเป็นวงกว้างให้กับราคาน กลิ่นและรังสีของราคานนั้นแข็งแกร่งต่างชั้นจากผู้คนที่นี่มาก เลิฟรู้สึกปลอดภัยเวลาที่ได้เดินข้างราคาน ''เราไม่กินอะไรบ้างมั้ย หรือมีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษหรือเปล่า'' ''ผมกินอะไรก็ได้ครับ'' ''โอเค งั้นก็น่าจะมีแค่โฬมแหละ'' ราคานเดินซื้อผักและเนื้อสัตว์หลายอย่าง เลิฟหยิบถุงจะไปถือ ''ทำอะไรน่ะ'' ''ไมไ่ด้เรียกให้ผมมาถือของหรอครับ'' ราคานขำ ''ใช่ที่ไหนล่ะ พี่ก็บอกอยู่ว่าให้มาเป็นเพื่อน เราถือไหวที่ไหนของหนักขนาดนี้'' ราคานเอาถุงหลายถุงไปถืออย่างง่ายดาย ก็จริงอย่างที่ราคานว่า ความสามารถทางกายภาพของเลิฟนั้นต่ำมาก ทำได้แค่หนีอย่างเดียวแต่ต่อสู้ระยะประชิดไม่ได้ เพราะเลิฟไม่ได้รับการฝึกและไม่ได้ไปโรงเรียน ทั้งคู่เดินต่อมาเรื่อยๆ มีเด็กนักเรียนอัลฟ่ากลุ่มหนึ่งในชุดนักเรียนเดินคุยกันอย่างสนุกสนานเดินผ่านไป เลิฟมองตามนักเรียนกลุ่มนั้นอย่างไม่ละสายตา ราคานเหลือบตามามอง ''ชอบอัลฟ่ากลุ่มนั้นหรอ'' ''เอ่อ เปล่าครับ ผมแค่มองเฉยๆ'' เลิฟมองชุดนักเรียนนั่นต่างหาก เลิฟเองก็อยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นที่อายุเท่ากัน อยากไปโรงเรียนและได้ฝึกต่อสู้ร่ำเรียนวิชาความรู้ ราคานมองเลิฟ จับไหล่ของเลิฟให้หันมาหา โน้มตัวลงมา ''เราอยากไปโรงเรียนมั้ย'' เลิฟทำหน้างง ''ครับ?'' ''พี่ถามว่าเราอยากไปโรงเรียนมั้ย'' ''อยากครับ'' ''แล้วทำไมถึงไมได้ไปล่ะ ไม่มีเงินหรอ พ่อล่ะ'' ''ครอบครัวผมหายตัวไปตั้งแต่ผมยังเด็กน่ะครับ ลำพังเงินจากงานพิเศษที่ร้านสะดวกซื้อคงไม่พอค่าเทอมแน่'' ราคานนิ่งไปสักพักแล้วยิ้มออกมา ''เดี๋ยวพี่จะส่งเราไปเรียน'' เลิฟตาเบิกโพลง ''อะไรนะครับ'' ''เดี๋ยวพี่จะให้เราไปเรียน แต่ก็ต้องเรียนช้ากว่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกันหน่อยล่ะนะ ต้องเรียนหนักด้วยถึงจะตามคนอื่นที่มีประสบการณ์ทัน'' ''อย่าพูดล้อเล่นเรื่องแบบนั้นสิครับ'' ''ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย'' ''ผมว่าไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ'' ''เราอยู่ฝูงเดียวกันแล้วนะ อีกอย่างยิ่งคนในฝูงเก่งก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอ คิดซะว่าพี่ทำเพื่อตัวเองสิ จะได้ไม่ต้องเกรงใจ'' ราคานยิ้ม เอามือลูบหัวของเลิฟ ราคายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องช่วยเลิฟขนาดนั้นทั้งๆที่ก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เลิฟเป็นคนที่ไม่มีพิษภัยและน่าเอ็นดู ราคานเลยไม่ได้ติดใจอะไรที่จะช่วย ''ค่าเทอมไม่ใช่ปัญหาสำหรับพี่อยู่แล้ว แต่เดี๋ยวขอหาโรงเรียนที่เหมาะๆก่อน อ้อ เอาเอกสารส่วนตัวที่เรามีมาให้พี่ด้วย'' เลิฟนั้นรู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก ยังไม่เชื่อว่าราคานนั้นพูดจริง ''พูดจริงหรอครับ'' ราคานมองหน้าเอ๋อของเลิฟแล้วหัวเราะ ''เออ พี่พูดจริงๆ เตรียมตัวให้พร้อมด้วยล่ะ แต่น่าจะใช้เวลาอีกสักพักเลยเพราะก็เปิดเทอมไปแล้วด้วย เผลอๆอาจจะปีหน้าเลย'' ขณะที่ราคานกำลังพูด อยู่ๆเลิฟก็ร้องไห้ออกมา ราคานตกใจ ''เอ้ย ร้องไห้ทำไมอะ'' ราคานเดินเข้าไปปลอบเลิฟ ''ขอบคุณครับ'' เลิฟพูดเสียงสะอึกสะอื้น ราคานยิ้ม เอามือปาดน้ำตาให้เลิฟ ''ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก เรื่องเล็กน้อย'' ราคานส่งผ้าเช็ดหน้าให้ เลิฟรับมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง ''ไป กลับได้แล้ว ต้องทำอะไรเยอะเลย เป็นลูกมือให้พี่ด้วยละกัน'' ''ครับ'' เลิฟขึ้นมานั่งซ้อนท้ายราคาน ราคานขับไปที่เซฟเฮ้าส์ของฝูงที่อยูลึกเข้าไปในย่านชุมชนคนชั้นสูง
หมอก หมอกที่เพิ่งถ่ายงานเสร็จขับรถมาที่บ้านฝูงเพื่อมาตามนัดรวม จอดรถไว้ข้างหน้าแล้วลงมา หมอกเปิดประตูเข้ามาในบ้าน กลิ่นของอาหารลอยออกมาจากในครัว เลิฟที่เดินถือจานอาหารออกมาพอเห็นหมอกก็รีบก้มหัวให้ ''สวัสดีครับคุณหมอก'' หมอกพยักหน้าให้แล้วนั่งลงที่โซฟา ราคานเดินออกมาจากในครัว นั่งลงข้างๆหมอก ''มาเร็วจังนะ'' ''ไม่มีอะไรทำต่อน่ะ'' หมอกเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ราคานที่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง ''เป็นยังไงบ้าง เห็นล่าสุดไปออกงานนิตยสารเอสด้วยนี่'' ''ก็ได้ขึ้นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง'' หมอกเหลือบตามามอง ราคานพยายามที่จะเป็นเพื่อนกับทุกคนเพราะคนในฝูงควรจะสนิทกันไว้ หมอกเป้นคนเงียบๆที่ดูเข้าถึงยากแต่ราคานก็ยังพยายามที่จะเข้าให้ถึงหมอก หมอกมองราคานเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ''มีอะไรหรอ'' ราคานถามเหมือนรู้ หมอกพ่นควันออกจากปาก ''รู้เรื่องที่โฬมถูกทำร้ายที่โรงแรมเอสมั้ย'' ''รู้สิ ทำไมหรอ'' ''พวกที่ทำคือศัตรูของตระกูลกู'' ราคานเลิกคิ้วขึ้น ''ดูแล้วฝูงของเราน่าจะตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ แม้แต่คนที่ไม่เกี่ยวข้อง'' หมอกพูดพลางเหลือบตาไปมองเลิฟ ''แล้วจ่าฝูงของเราก็ยังเป็นพวกไม่ได้เรื่องอีกด้วย'' ''อย่าพูดถึงเพื่อนกูแบบนั้น'' ราคานพูดเสียงแข็ง หมอกดับบุหรี่ ''พูดตามความจริงเท่านั้นเอง'' จริงของหมอกที่โฬมนั้นเป็นจ่าฝูงที่น่าเป็นห่วง แม้จะมีพละกำลังมหาศาลแต่ก็สะเพร่าและไม่ระมัดระวัง ถึงอย่างนั้นราคานก็ยังเชื่อมั่นในตัวเพื่อนอยู่ดี ''เชื่อใจโฬมมันหน่อย อีกอย่าง ทุกคนในฝูงก็ควรช่วยกันสิ'' ''แค่เรื่องง่ายๆอย่างเซฟเฮ้าส์ที่ปลอดภัยยังหาให้ฝูงไม่ได้เลยเนี่ยนะ'' ส่วนใหญ่แล้ว จ่าฝูงจะเลือกจุดที่ปลอดภัยหรือมีการป้องกันที่แน่นหนา แต่เซฟเฮ้าส์หลังนี้นอกจากความลึกแล้วก็ไม่มีการป้องกันอื่นๆเลย ถ้าโดนโจมตีขึ้นมาอาจจะตั้งรับได้ไม่ทัน แต่การจะเข้ามาถึงในนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องรู้ทางจริงๆถึงจะเดินมาถึง หมอกลุกขึ้นเดินออกไป ราคานเดินตามไปด้วย หมอกยืนอยู่หน้าบ้านโดยมีราคานมองอยู่จากด้านหลัง ผมของหมอกลอยขึ้น กลิ่นของหมอกแรงขึ้นจนกระจายไปทั่ว รังสีพลังของหมอกแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของหมอกกลายเป็นสีเทาส่องสว่างวาบขึ้นมา ร่างกายของหมอกค่อยๆจางลงและสลายออก ควันก้อนใหญ่ก่อตัวขึ้นแล้วเข้าปกคลุมตัวบ้าน ราคานยืนมองหมอกขนาดใหญ่สีดำทะมึนค่อยๆล้อมตัวบ้านเข้ามาเรื่อยๆ หมอกสลายไปในพริบตา แสงสว่างกลับมาอีกครั้ง ร่างกายของหมอกค่อยๆมารวมตัวกัน ''ทำอะไร'' ราคานถาม ''ก็แค่พรางตาคนนอกให้มองไม่เห็น'' หมอกเดินกลับเข้าไปข้างใน ราคานยิ้มเดินไปเอามือโอบไหล่ของหมอก ''ก็เป็นห่วงคนในฝูงเหมือนกันนี่นา'' ''ห่วงตัวเองต่างหากล่ะ มีจ่าฝูงที่พึ่งไม่ได้แบบนี้'' หมอกพูดอย่างเย็นชาแต่ราคานไม่ได้สนใจนัก กลับเข้าไปทำอาหารต่อ ราคานกับเลิฟช่วยกันยกอาหารหลายจานที่ทำเสร็จมาจัดวางบนโต๊ะ หมอกนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาซึ่งกำลังรายงานข่าวอยู่ 'ฝูงหมาป่า7บาปที่อันตรายออกเคลื่อนไหวอีกครั้ง ดูแลความปลอดภัยของโอเมก้าของท่านให้ดีด้วยนะครับ' หมอกฟังอย่างไม่ได้สนใจนัก ปึ้ง! เสียงประตูบ้านเปิดออก ''เหนื่อยชิบ'' โฬมเดินเข้ามาในบ้าน กลิ่นอัลฟ่าฟุ้งไปทั่ว หลังจากที่ออกกำลังกายเสร็จโฬมก็ตรงมาที่นี่เลย ร่างกายยังคงชุ่มเหงื่ออยู่หน่อยๆ ''ไงมึง'' ราคานทักทายเพื่อน โฬมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ''สวัสดีครับคุณโฬม'' เลิฟยกมือไหว้ โฬมยิ้ม ''มานั่งนี่ดิ๊ เหนื่อยว่ะ นวดขาให้หน่อย'' ''ไม่ได้หรอก เลิฟช่วยงานกูอยู่ มึงนวดเองไปก่อนแล้วกัน'' ราคานพูดยิ้มๆ เลิฟรีบเดินตามราคานเข้าครัวไป โฬมไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เหลือบตามามองหมอก ทั้งคู่สบตากันพอดี ''ไงมึง'' หมอกไม่ได้ตอบอะไร ''ช่วงนี้ระวังตัวบ้างก็ดี'' อยู่ๆหมอกก็พูดขึ้นมา ''ระวังอะไรวะ'' ''เพิ่งเกือบตายมาไม่ใช่หรือไง'' โฬมตกใจนิดหน่อยที่หมอกรู้แต่ก็เก็บอาการไว้เพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม ''มึงรู้ได้ไง'' ''ไม่รู้สิ'' โฬมนึกย้อนกลับไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควันสีดำที่เข้ามาช่วยก็คือหมอกนั่นเอง ไม่น่าทำไมโฬมถึงได้คุ้นนัก ''สภาพไม่น่าดูเลยนะ'' ''ถึงมึงไม่มาช่วยกูก็เอาตัวรอดได้อยู่ดีนั่นแหละ'' ''จะใช่หรอ'' เมื่อโดนลูบคมโฬมเลยเริ่มโมโห กลิ่นและรังสีของโฬมแรงขึ้นจนราคานที่อยู่ในครัวได้กลิ่นเลยเดินออกมา ''มึงจะหาเรื่องกูหรอ หืม'' โฬมยิ้ม เส้นเอ็นที่ข้างหัวปูดขึ้นมาจนเห็นชัด หมอกไม่ได้มีท่าทีกลัวเลยสักนิด หมอกมองด้วยสายตาเย็นชา ''เปล่านี่'' โฬมต่อยเข้าไปที่หน้าของหมอกแต่มันกลับทะลุผ่านหัวของหมอกไป หัวหมอกกลายเป็นควันกระจายไปทั่วห้อง ร่างกายไร้หัวของมอกยืนขึ้นแล้วเตะใส่โฬมอย่างจัง โฬมใช้ศอกตั้งรับไว้ได้ทัน ''เตะได้แค่นี้หรอ'' ''ต่อยให้โดนสักหมัดก่อนเถอะ'' ''หยุดเถอะ'' ราคานเอามือกุมขมับ โฬมต่อสู้กับร่างไร้หัวของหมอก ลีลาการหลบหลีกของหมอกนั้นดีไม่เท่าโฬม แต่ถึงแม้โฬมจะมีพละกำลังเยอะแค่ไหนถ้าต่อยไม่โดนก็ไม่มีประโยชน์ โฬมต่อยทะลุร่างกายของหมอกทุกหมัด พลังของหมอกนั้นแก้ทางพลังกายภาพแบบโฬมโดยตรงเลยก็ว่าได้ โฬมรู้สึกหงุดหงิดมาก ''มึงเลิกกลัวแล้วสู้กับกูสักที'' ''เค้าเรียกใช้พลังของตัวเองอย่างถูกวิธีต่างหาก'' เลิฟได้แต่ยืนอยู่หลังราคาน ดวงตาของราคานเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน รังสีของราคานระเบิดออกแผ่ไปทั่วห้องจนอัลฟ่าทั้งสองที่ต่อสู้กันอยู่ถึงกับหยุดชะงัก ดวงตาของราคานกลับมาเป็นสีปกติ ''มากินข้าวกันเถอะ'' โฬมมองตาเขม่นใส่หมอก หมอกไม่สนใจ ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะ ราคานเตะโซฟาจนมันล้มลงไปเพราะความไม่พอใจ เดินไปนั่งลงที่โต๊ะด้วย ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ''กินกันก่อนละกันเนอะ'' ราคานบอก ทั้งหมดนั่งกินข้าวด้วยกัน พูดคุยเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย จริงๆแล้วที่คุยกันคือโฬมกับราคาน ส่วนเลิฟนั่งกินข้าวเงียบๆและหมอกซึ่งดูเบื่อโลกมากๆ พสุที่เพิ่งเสร็จงานรับลูกค้าเดินเข้ามาในย่านชุมชนคนชั้นสูง เดินไปตามทางลับที่นำไปสู่เซฟเฮ้าส์ของฝูง สักพักพสุก็เดินมาถึง พสุเดินไปหน้าประตู ได้กลิ่นของคนที่อยู่ข้างใน เปิดประตูเข้าไป ''สวัสดี'' พสุทักทายคนที่นั่งอยู่ก่อน ''มาช้าจังนะ'' โฬมทัก ''พอดีงานเยอะน่ะ'' พสุตอบ นั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ราคานตักข้าวส่งห้พสุ พสุรับมา ''ขอบคุณนะ'' พสุตักข้าวกินทันทีเพราะหิวมาทั้งวัน ตั้งแต่เช้ามาพสุยังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะต้องเตรียมตัวรับศึกหนักจากลูกค้าที่มาใช้บริการพสุ เลิฟมองไปที่พสุ ที่ตามตัวของพสุมีรอยฟกช้ำหลายจุดเพราะเซ็กส์ที่รุนแรง เลิฟเขยิบตัวไปนั่งข้างๆ ''ขออนุญาตนะครับ'' พสุที่มีสีหน้างงๆพยักหน้า เลิฟเอามือจับไปที่รอยฟกช้ำของพสุเบาๆ ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องสว่าง เลิฟทำแบบนั้นซ้ำๆจนรอยฟกช้ำตามตัวของพสุหายไปจนหมดแถมยังรู้สึกสดชื่นมีแรงมากขึ้นอีกด้วย ''ขอบคุณนะ'' ''ไม่เป็นไรครับ'' เลิฟยิ้มให้ โฬมมองพสุ ''แล้วไปทำอะไรมาถึงได้มีรอยตามตัวทุกวัน เป็นก่อสร้างหรือไง'' โฬมถาม ไม่มีใครรู้ว่าพสุทำอาชีพขายตัว พสุเองก็ยังไม่พร้อมจะให้คนในฝูงรู้เช่นกันเพราะกลัวจะไม่โดนยอมรับ ''แค่เกิดอุบัติเหตุบ่อยน่ะ'' พสุตอบ พสุนั้นอายุมากที่สุดในฝูงแต่ก็เป็นแค่โอเมก้า เลยเกรงๆโฬมราคานและหมอกที่เป็นอัลฟ่า อยู่เลิฟก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน หน้าของเลิฟแดงขึ้นเรื่อยๆและเหงื่อเริ่มออก ''ผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ'' เลิฟบอกแล้วรีบลุกออกมาจากโต๊ะวิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ราคานจะเรียกไว้แต่ก็ไม่ทัน ''เป็นอะไรหรือเปล่านะ'' ''อาหารมึไม่อร่อยมันเลยจะไปอ้วกมั้ง'' ''เดี๋ยวกูจะทำให้มึงอ้วกเองโฬม'' โฬมหัวเราะชอบใจ เลิฟยืนมองตัวเองในกระจก เปิดน้ำเอามาล้างหน้า เลิฟหายจใแรงขึ้น กลิ่นของเลิฟแผ่ออกมาเรื่อยๆไม่หยุดแม้ว่าเลิฟพยายามดับมัน ''แย่แล้ว'' เลิฟพูดกับตัวเอง เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูปฏิทิน ''ทำไมเดือนนี้มันมาเร็วล่ะ'' อาการที่เลิฟกำลังเป็นอยู่นั้นก็คืออาการฮีท เป็นอาการเข้าสู่ช่วงผสมพันธุ์ของพวกโอเมก้า กลิ่นตัวจะแรงเป็นพิเศษ ความเงี่ยนเพิ่มขึ้นจนอาจจะควบคุมตัวไม่อยู่ และมีโอกาสท้องสู.มากหากไม่ป้องกัน อาการฮีทไม่มีช่วงที่แน่นอนแล้วแต่บุคคล ปกติแล้วเลิฟจะเปป็นช่วงท้ายๆเดือน เลิฟจะขอหยุดงานอยู่ห้องและกินยาระงับเพื่อรอให้ตัวเองหายฮีท แต่จู่ๆมาเป็นแบบนี้เลิฟไม่ได้เตรียมยามาด้วย เลิฟกลัวพวกอัลฟ่าในฝูงจะได้กลิ่น ''ฮีทหรอ'' เสียงของพสุดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เลิฟตกใจ เลิฟหันมามอง หน้าของเลิฟนั้นแดงไปหมด เหงื่อออกที่หน้าผาก สายตาหวานเยิ้มเต็มไปด้วยความเงี่ยน เป้าของเลิฟแข็งจนดันกางเกง แต่ยังพอมีสติควบคุมตัวเองได้อยู่ ''คะ..ครับ'' พสุล้วงกางเกงแล้วหยิบยาออกมาให้ ''มันช่วยได้30นาที กินแล้วก็รีบกลับอพาร์ทเม้นท์ไป'' ''ขอบคุณครับ'' เลิฟรับมาแล้วกินเข้าไป พสุหายไปแล้ว เลิฟนั่งรอในห้องน้ำอีกสักพักเพื่อให้อาการดีขึ้นกว่านี้เพราะกลิ่นของเลิฟมันแรงมาก พสุกลับมาที่โต๊ะ ''ตกลงเลิฟเป็นอะไร'' ราคานถาม ''ฮีท'' พสุบอกเบาๆเพราะไม่อยากให้โฬมรู้ เสียงกดออดที่หน้าบ้านดังขึ้น ทั้งหมดไม่มีใครจับสัมผัสหรือกลิ่นได้จึงเตรียมตัวพร้อมสู้เผื่อว่าจะเป็นศัตรู ''เดี๋ยวกูไปดูเอง'' โฬมลุกขึ้น เดินไปที่ประตู พยายามดมกลิ่นและจับจิตสัมผัสอีกครั้งแต่ก็ไม่เจออยู่ดี เสียงกดออดรัวขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของหมอกเปลี่ยนเป็นสีเทา หมอกนั่งลง ''ก็เข้ามาสักทีสิ จะกดออดทำไม'' หมอกพูดขึ้น ประตูเปิดออก ''สวัสดีครับทุกคน!'' รัมทักทายเสียงดัง ยิ้มกว้างโยกซ้ายโยกขวา ''อะไรของมึงเนี่ยไอตัวประหลาด'' โฬมตั้งท่าจะต่อยรัม รัมลอดใต้แขนของโฬมเดินเข้ามาในบ้าน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ว่ารัมเป็นอัลฟ่าเบต้าหรือโอเมก้ากันแน่ รัมนั้นยังมีจิตสัมผัสอยู่แต่ก็ดับได้เก่งมากจนบางทีเหมือนหายตัวไปดื้อๆเลย แต่เรื่องกลิ่นนั้น แม้แต่หมอกที่เป็นเพื่อนสนิทยังไม่เคยได้กลิ่นของรัมมาก่อน เลยทำให้บอกไม่ได้ว่าเป็นชนชั้นไหน ถ้าไม่ดับกลิ่นเก่งมากก็คงจะไม่มีกลิ่นติดตัวซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ รัมเดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ราคานยิ้มให้ ''กินข้าวมายัง'' "ยัง รอมากินฝีมือจ่าฝูงนี่แหละ'' ราคานทำหน้างง ''ห้ะ'' ''ห้ะ'' ''ไอสัส มึงเบลอหรอ กูนี่หัวหน้าฝูง'' รัมทำหน้าตกใจ ''อ้าว หรอ ก็นึกว่าเป็นราคานมาตลอด ก็แหม คุณโฬมดูไม่เหมือนเลยนี่นา หรือแกล้งทำเป็นไม่ใช่หัวหน้าเพื่อพรางตัว เก่งจังเลยนะครับ'' ทันทีที่รัมพูดจบท่อนขาขนาดใหญ่ของโฬมก็ฟาดเข้ามา รัมกระโดดจากโต๊ะขึ้นไปห้อยตัวอยู่บนโคมไฟระย้าอันใหญ่ หัวเราะเสียงดังไปทั่วบ้าน ''วันนี้แหละ กูจะฆ่ามึง!'' ''ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย'' ราคานมองมาที่หมอกเหมือนจะขอให้ช่วย ''กูก็ห้ามมันไมไ่ด้เหมือนกัน ไม่ต้องมอง'' หมอกพูด ราคานเดินไปจับไหล่ของโฬม โฬมหันมามอง จู่ๆก็ดุเหมือนโฬมจะสงบลง ''วันนี้มึงมีงานต่ออีกมั้ย'' ''ไม่น่ามีละนะ'' ราคานมองขึ้นไปที่รัม ''เลิกเล่นแล้วลงมากินข้าวดีๆ'' รัมจิ๊ปากอย่างรำคาญ กระโดดลงมาบนพื้น มองไปรอบๆ ''แล้วเจ้าทาสหมอล่ะหายไปไหน'' ''เลิฟไปห้องน้ำ'' ''ไปทักทายดีกว่า'' รัมหายไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่รัมเดินมาถึงแถวห้องน้ำ กลิ่นคุ้นเคยลอยมาเตะจมูกของรัมทันที กลิ่นฮีทของโอเมก้า รัมยิ้มมุมปาก นึกอะไรสนุกๆขึ้นมราได้ กลับมาที่โต๊ะ ''เข้าห้องน้ำแล้วหรอ'' ''อื้ม'' รัมนั่งลง มองไปที่แก้วเปล่าซึ่งน่าจะเป็นแก้วของเลิฟ รัมอาศัยช่วงที่ไม่มีคนมองหยิบแก้วใบนั้นมา อ้าปาก อะไรบางอย่างที่มีรูปร่างเหมือนงูแต่เป็นสีชมพูเรืองแสงเลื้อยออกมาจากปากรัมลงไปในแก้ว มันว่ายอยู่ในแก้วครู่หนึ่งก่อนที่จะค่อยๆสลายตัวผสมไปกับน้ำ รัมวางแก้วเอาไว้ที่เดิม นั่งกินข้าวทำตัวปกติ เลิฟเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากยาเริ่มแสดงผล แต่ก็มีเวลาไม่นาน ต้องรีบขอตัวกลับ เลิฟเดินมานั่งที่โต๊ะ ''โอเคมั้ย'' ราคานจะยื่นมือมาแตะไหล่แต่เลิฟเอี้ยวตัวหลบ ที่ต้องหลบเพราะถ้าได้สัมผัสตัวกันยาก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ ''ผมขอกลับก่อนนะครับ'' ''ทำไมรีบจังล่ะ'' ''เดี๋ยวต้องไปทำงานกะดึกต่อน่ะครับ'' ''งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ'' ''ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเลิฟกลับเองดีกว่า'' ''งั้นกลับด้วยกันนี่แหละ'' พสุลุกขึ้นด้วย ''นี่ หน้าดูเหนื่อยๆนะ กินน้ำหน่อยมั้ย'' รัมทัก เลิฟหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมากระดกกินจนหมด รอยยิ้มน่ากลัวปรากฏขึ้นบนหน้าของรัม ''กลับดีๆ ขอให้สนุกนะ'' รัมโบกมือให้ พสุพาเลิฟออกมาหน้าบ้าน กลิ่นของเลิฟถึงจะเบาลงแต่ก็ยังแรงอยู่ ''เป็นงี้มีหวังได้โดนลากไปแน่ๆ'' พสุบอก ประตูบ้านเปิดออก หมอกเดินออกมาด้วยท่าทางนิ่งๆ ''มีอะไรหรอครับคุณหมอก'' หมอกอ้าปาก ดวงตาของหมอกเปล่งแสงเปลี่นเป็นสีเทา ควันก้อนใหญ่ลอยออกมาจากปากของหมอก พุ่งเข้าใส่เลิฟแล้วหายไป กลิ่นของเลิฟถูกกลบด้วยกลิ่นของหมอก ''รีบกลับไปซะ'' หมอกพูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ''ขอบคุณมากเลยครับ!'' เลิฟตะโกนไล่หลังหมอกไป พสุกับเลิฟกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์ ''แล้วจะไปทำงานได้หรอ'' ''ได้แหละครับ เดี๋ยวผมฉีดยาแก้ในห้องเอา'' ''โอเค ระวังตัวด้วยล่ะ'' เลิฟกับพสุแยกกัน เลิฟเข้ามาในห้อง รีบเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเข็มฉีดยาออกมา ในนั้นบรรจุของเหลวสีแดงอยู่ เลิฟจิ้มไปที่แขนของตัวเองแล้วฉีดเข้าไป มันคือยาระงับฮีทฉับพลันที่มีผลรุนแรง มันแก้อาการฮีทได้จริงแต่จะทำให้ผู้ใช้รู้สึกเหนื่อยล้า ไม่ควรใช้เยอะเกินไป ซึ่งไม่ใช่ปัญหาสำหรับเลิฟ เลิฟเอามือจับตัวของตัวเอง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขีว ใช้พลังล้างผลข้างเคียงของยาออกไป เลิฟเอาเข็มฉีดยาอีกอันที่บรรจุของเหลวสีม่วงออกมาฉีด มันคือยาคุมกำเนิดของโอเมก้า แม้อาการฮีทจะหายไปแต่เปอร์เซ็นต์การท้องของเลิฟก็ยังเยอะอยู่ดีเพราะเป็นช่วงผสมพันธุ์ จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด เลิฟดูเวลาก็เห็นว่าใกล้จะเข้างานแล้ว เลิฟเดินไปเอาชุดพนักงานร้านสะดวกซื้อมาเปลี่ยน ใส่ผ้าคลุมแล้วดับกลิ่นตัวเอง ลงมาข้างล่างคอนโด เดินลัดเลาะไปตามตรอกเล็กๆมืดๆทะลุออกมาจากย่านชุมชนแออัด เลิฟเดินไปตามถนนจนมาถึงร้านสะดวกซื้อที่ตัวเองนั้นทำงานอยู่ เลิฟเปิดประตูเข้าไปในร้าน ในร้านนั้นไม่มีคนอยู่เลย พวกพนักงานกะเช้าคงกลับไปกันหมดแล้ว เลิฟเดินไปหลังร้าน วางกระเป๋าลงแล้วออกมาประจำหน้าเค้าท์เตอร์ ประตูร้านเปิดออก ''สวัสดีครับ'' เลิฟกล่าวทักทายลูกค้าด้วยความเคยชิน ''วันนี้มาช้านะ'' เพลนเดินเข้ามา เพลนเป็นพนักงานรุ่นพี่ที่เลิฟสนิทด้วยมากที่สุด เพลนเป็นเบต้าทั่วๆไป แต่ถึงจะอยู่ขั้นสูงกว่าแต่ก็ไม่เคยกดขี่ข่มเหงเลิฟเลย คอยดูแลเลิฟอยู่ตลอดด้วยซ้ำ ''อ้าว พี่เพลน ไปไหนมาหรอครับ'' ''ไปส่งของ เราล่ะไปไหนมา'' เพลนนั่งลงข้างๆเลิฟหลังเค้าท์เตอร์ ''วันนี้มีนัดรวมฝูงน่ะครับ เลยอยู่กินข้าวด้วยกัน'' ''ดีจังเลยน้า มีฝูงแล้วเนี่ย'' เลิฟขำ จะว่าดีมันก็ดีนั่นแหละ แต่ก็วุ่นวายไม่น้อยเลยทีเดียว เลิฟกะจะบอกเพลนเรื่องที่จะได้ไปเรียนแต่ก็ชะงักไว้ เก็บเอาไว้เซอไพร้ส์ดีกว่า เลิฟทำงานไปตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาการฮีทตอนนี้หายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว เลิฟค่อยโล่งใจหน่อย ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่จู่ก็เหมือนมีอะไรว่ายอยู่ในท้องของเลิฟ เลิฟตกใมากเอามือจับท้องของตัวเอง เปิดเสื้อขึ้น ท้องของเลิฟมีอะไรบางอย่างที่มีลักษณะเหมือนงูว่ายพาดไปมาอยู่ เลิฟรีบใช้พลังรักษาของตัวเองไล่มันแต่ก็ไม่เป็นผล มันเลื้อยไหลลงไปเรื่อยออกทางรูตูดของเลิฟ เลิฟจับดูก็เห็นว่ามันหายไปแล้ว เลิฟงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก เมื่อกี๊มันคืออะไรกัน ลูกค้ากลุ่มใหญ่เดินเข้ามาในร้านทำให้เลิฟเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วรับลูกค้าก่อน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ อยู่เลิฟก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว บรรยากาศมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อออกทั้งๆที่แอร์ในร้านเย็นฉ่ำ ควยแข็งอยู่ในกางเกงดันขึ้นมา กลิ่นของเลิฟลอยออกจากตัวมากขึ้นจนเพลนได้กลิ่น เพลนที่เล่นโทรศัพท์อยู่ลุกขึ้นมาหาเลิฟ เลิฟนั้นยืนตัวตรงยังไม่ค่อยจะอยู่ เอามือยันเค้าเตอร์เอาไว้ เพลนรีบเข้าไปพยุง จู่ๆอาการฮีทมันก็กลับมาอีกครั้งถมยังรุนแรงขึ้นกว่าเดิม ''เป็นอะไรเลิฟ ฮีทหรอ'' ''คะ...ครับ'' เลิฟเอามือจับแขนของเพลนไว้แน่น กลิ่นโอเมก้าของเลิฟที่แผ่ออกมาทำเอาเพลนเงี่ยนขึ้นมาทันทีแต่ก็พยายามห้ามอารมณ์ตัวเองไว้เพื่อช่วยเลิฟ ''แล้วต้องทำยังไง'' เลิฟตอบไม่ไหวเพราะยังคิดอะไรไม่ออก พยายามต่อสู้กับความเงี่ยนที่ถามโถมเข้ามา ''ขออนุญาตนะ'' เพลนบอกก่อนจะเอามือแตะที่ขมับของเลิฟ ดวงตาของเพลนเปลี่ยนเป็นสีเหลือง นิมิตภาพห้องนั่งเล่นของเซฟเฮ้าส์ฝูงของเลิฟผุดขึ้นมา เพลนพยายามมองไปรอบๆดูเหตุการณ์เลยเห็นว่ารัมทำอะไรบางอย่างกับแก้วของเลิฟ ''ไปกินอะไรแปลกๆมาหรือเปล่า'' ''ก็ไม่นะครับ'' ''แล้วน้ำล่ะ'' เลิฟนึกขึ้นมาได้ จริงด้วย รัมต้องเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้วแน่ๆ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไม่ควรรับเครื่องดื่มจากรัม อาการเลิฟหนักขึ้น เลิฟหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเหมือนจะหลอมละลายเพราะความร้อน เพลนเกาะแขนของเพลน เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาที่ทำให้เพลนใจเต้นแรง ''พี่เพลนข่วยผมหน่อยนะครับ'' ''ห้ะ พี่หรอ'' ''ครับ ถ้าเป็นพี่ล่ะก็ไม่เป็นไรครับ'' เลิฟพูดเสียงแผ่วเบา การแก้อาการฮีทที่ได้ผลแน่นอนที่สุดก็คือการผสมพันธุ์นั่นเอง ตอนนี้ยังพอมีสติอยู่แต่ก็ไม่มากแล้ว ให้คนใกล้ตัวช่วยยังดีกว่าไปให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้เย็ดล่ะนะ อีกอย่างเบต้ามีโอกาสทำให้โอเมก้าท้องน้อยกว่าอัลฟ่าอยู่มากด้วย เพลนมองเลิฟที่ตอนนี้หน้าเยิ้มไปหมด ควยเพลนเริ่มแข็งขึ้นมา เพลนเองในใจก็แอบรอโอกาสนี้มานานเหมือนกัน ''แน่ใจนะ'' ''ครับ'' เพลนเดินไปล็อคประตูพร้อมกับติดป้ายหน้าร้านว่าปิด พาเลิฟเข้าไปที่หลังร้าน ทั้งคู่เข้ามาที่หลังร้าน เพลนจับเลิฟนั่งลงบนพื้นเอาหลังพิงกำแพง เลิฟเอามือโน้มคอดึงเพลนเข้ามาชิดตัว นั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาของเลิฟ ''พี่ขอนะ'' เพลนบอกก่อนที่จะประกบปากจูบเลิฟ เลิฟกอดคอเพลนไว้แล้วจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน ''อืออ'' เลิฟครางในลำคอ กลิ่นของเลิฟกระจายไปทั่วห้องจนเพลนเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ริมฝีปากของเลิฟนั้นนุ่มมาก เพลนขบกัดริมฝีปากของเลิฟแล้วดึง สอดลิ้นเข้าไปพัวพันกับเลิฟ แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ เพลนยื่นหน้าไปเลียหูของเลิฟ ''อะ อ๊ะ'' ลากลิ้นดเลียลงไปตามลำคอ เลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวๆ ดูดคอของเลิฟจนเป็นรอยแดงหลายจุด เพลนถอดเสื้อของตัวเองออก หุ่นของเพลนนั้นล่ำมาก อกหนาไล่กว้าง กล้ามแขนเป็นมัดๆ ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ เพลนปลดกระดุมเสื้อของเลิฟ เผยให้เห็นเอวบางๆที่ยั่วยวนและผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสของเลิฟ เพลนยื่นหน้าไปดูดหัวนมสีชมพูระเรื่อของเลิฟอย่างเมามันส์ ''ฮะ อ๊ะ'' เพลนตวัดลิ้นเลียหัวนมของเลิฟไปมา สลับข้างดูดเน้นๆ จูบไปทั่วตัวของเลิฟ ลากลิ้นเลียผ่านหน้าท้องเรียบของเลิฟลงไป เพลนคิดมาตลอดว่าเลิฟจะต้องตัวนุ่มแน่แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ อยากกอดแล้วไม่ปล่อยเลย เพลนถอดกางเกงของเลิฟออก ควยเลิฟแข็งกระดกขึ้นลง ยกขาของเลิฟขึ้นสูง '''จับไว้นะ' เลิฟจับขาตัวเองแหกยกค้างไว้ รูหีสีชมพูของเลิฟขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน กลิ่นความเงี่ยนของเลิฟกระจายไปทั่ว เพลนยื่นหน้าไปเลีหีเลิฟอย่างเมามันส์ ''อึก อ๊ะ'' ดำลนตวัดลิ้นเลียหีของเลิฟไปมา เลิฟเอามือขยำผมของเพลน เพลนใช้ลิ้นดุนๆตรงรู ลิ้นอุ่นๆหนาๆของเพลนทำเอาเลิฟเสียววาบไปทั้งตัว เลียหีของเลิฟอย่างมูมมามจนแฉะชุ่มเสียงดัง เพลนเงยหน้าขึ้นมามองเลิฟ เลิฟหน้าแดงไปหมด ส่งยิ้มน่ารักมาให้ก่อนจะลุกมานั่ง ดันตัวของเพลนให้ยืนขึ้น ถอดกางเกงของเพลนออก ควยเพลนแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน กลิ่นควยของเพลนทำเอาเลิฟเงี่ยนไปหมด เลิฟขบกัดไปตามลำควยของเพลน ดึงกางเกงในของเพลนลง ควยใหญ่ยาว12นิ้วที่หัวยังไม่เปิดดีเด้งออกมาตีหน้าเลิฟ เลิฟจับควยของเพลนชักขึ้นลง เอาเข้าปากดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดด เลิฟ'' เลิฟอมควยของเพลนอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียวนใต้หนังหุ้ม ถอกควยของเพลนลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา เลิฟเลียไปตามแง่งควย ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควยจนเพลนเสียวตัวงอ เพลนจับหัวของเลิฟไว้ เด้งเอวเย็ดปากของเลิฟอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก'' ควยเพลนใหญ่คับปากเลิฟไปหมด เพลนกระแทกควยเข้ามาในปากเลิฟไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนเลิฟสำลักน้ำตาเล็ด ใบหน้าของเลิฟที่มีควยของตัวเองเข้าออกปากเป็นภาพที่เพลนไม่อยากเชื่อว่าจะได้เห็น เพลนเด้ารัวๆแล้วดันเข้าไปสุดลำ กดหัวของเลิฟค้างไว้ เลิฟใช้มือดันเอวของเพลน เพลนถอนควยออก น้ำลายเลฟไหลเยิ้มติดควยเพลนมา เลิฟจับลำควยของเพลนตั้งตรง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนลงไปดูดเลียไข่ของเพลนจนชุ่ม เพลนจับควยแฉะๆของตัวเองตีหน้าเลิฟรัวๆอย่างแรงจนหน้าสั่น เลิฟพอใจ หน้าของเลิฟตอนนี้นั้นร่านมากเหมือนไม่ใช่เลิฟตามปกติ ยิ่งทำให้เพลนอดทนไม่ได้อีกต่อไป เพลนเชยคางของเลิฟขึ้นมาแล้วก้มลงไปจูบอย่างเร่าร้อน บีบปากของเลิฟให้อ้า ถุยน้ำลายใส่ล้วประกบปากแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ''ทำไมน่ารักอย่างนี้ล่ะ'' เพลนดันเลิฟลงไปนอน นั่งลงยกขาของเลิฟขึ้นพาดบ่า ถูควยไปมาตรงรูเลิฟ ''รีบเอาเข้ามาได้แล้วครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว'' เลิฟพูดเสียงกระเส่า เพลนดันควยเข้าไปทีเดียวสุดลำ ''งึก อ๊ะ'' ควยเพลนแน่นคับหีเลิฟไปหมด แทงเข้ามาลึกจนเลิฟทั้งจุกทั้งเสียว เพลนเด้งเอวเย็ดหีของเลิฟเป็นจังหวะ ''อะ อ๊ะ อ๊ะ อาาา'' ''ซี้ดด แน่นชิบ'' หีเลิฟนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยงเพลนอย่างบ้าคลั่ง เพลนจับเอวของเลิฟไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของเลิฟอย่างเร็วและแรง ''อะ อือออ อูยย เสียวครับ'' เลิฟคราง เพลนดึงแขนของเลิฟมาข้างหน้าแล้วซอยอย่างเมามันส์ ควยเพลนแทงเข้ามาลึกกระแทกจุดเสียวของเลิฟไปมา ควยเลิฟแข็งกระดกขึ้นลง เพลนกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ เลิฟโน้มคอของเพลนลงมาจูบ เพลนเด้าแรงขึ้นอีก ''อึก อื๊ออออ'' เลิฟน้ำตกกระฉูดออกมาเลอะอกตัวเอง เพลนซอยเร็วขึ้น ''ซี้ดดด จะแตก อะ อาา'' ''แตกเข้ามาเลยครับ อือออ แตกในผมเลย'' เสียงพูดของเลิฟยิ่งทำให้เพลนอารมณ์เตลิด ''ซี้ดดด อ้าาาา!'' เพลนกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของเลิฟ น้ำควยอุ่นๆมากมายหลั่งไหลเข้ามา เลิฟยิ้มเหมือนคนที่กำลังเคลิบเคลิ้มมึนเมา เพลนอุ้มเลิฟขึ้น เอาขาเกี่ยวเอวของตัวเองไว้ โก้งโค้งลงแล้วเด้งเอวเย็ดหีของเลิฟต่อทันที ''อะ อ๊ะ อืออ พี่เพลนครับ เสียว'' ''ซี้ดด'' เพลนมองหน้าของเลิฟตาไม่กระพริบ เอวก็ไม่หยุดเด้าหีของเลิฟ เพลนกระแทกควยเข้าไปในหีเลิฟอย่างเมามันส์ ตอกควยเข้าไปในหีเลิฟอย่างเร็วและแรง ''อึก อืออออ'' เลิฟคราง สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของเพลน เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง ควยเพลนแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของเลิฟย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ เลิฟดึงเพลนเข้ามาจูบ เพลนเด้งเอวซอยเร็วขึ้นอีก ''อึก อือออ'' เลิฟควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด หีของเลิฟรัดควยของเพลนแน่นขึ้นอีก เพลนเด้ารัวๆ ''ซี้ดดด สัส อ้าาาา!'' เพลนตอกควยเข้าไปเต็มแรง ปล่อยน้ำควยมากมายกระฉูดเข้าไปในหีของเลิฟจนอุ่นไปหมด ''อืออออ'' เลิฟครางอย่างมีความสุข เพลนถอนควยออก หีเลิฟบานเป็นรูร่องควยของเพลน ขมิบหุบอ้าน้ำควยขาวขุ่นทะลักออกมาเลอะพื้น เลิฟนอนหอบยิ้มอย่างหมดแรง เพลนเองก็หอบเช่นกัน เมื่อกี๊มันสุดยอดมา เพลนก้มลงมาจูบเลิฟเบาๆ เลิฟเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนอนห่มเสื้อของเพลนอยู่ เพลนใช้ไม้ถูพื้นทำความสะอาดคราบบนพื้น หันมาหาเลิฟ ''ตื่นแล้วหรอ'' เลิฟคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วกลับรู้สึกเขินขึ้นมา เอาเสื้อขึ้นมาปิดหน้า ''ขอโทษนะครับ!'' ''ขอโทษทำไม'' ''ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไร ยาผมก็ฉีดไปแล้วด้วย'' เพลนขำ ลงมานั่งข้างๆเลิฟ เอามือลูบหัวของเลิฟ ''ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่เต็มใจทำ'' ''หรอครับ'' เลิฟโผล่หน้ามามองจากเสื้อ มันน่ารักมากจนทำให้เพลนเสียอาการนิดหน่อย ''เอ่อ อือ ปะ เรารีบกลับออกไปข้างนอกกันดีกว่า'' เลิฟนึกขึ้นได้ว่ายังอยู่ในเวลางาน เลิฟรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปที่เค้าเตอร์ เพลนเดินไปเปิดร้านต่อ ระหว่างที่ทำงานเพลนนั่งมองแต่เลิฟตลอดจนทำให้เลิฟไม่เป็นอันทำงานเพราะเขิน เพลนมองเลิฟแล้วก็ขำในท่าทางของเลิฟ พอถึงเวลาเลิกงาน เลิฟเดินไปหลังร้านและเวฟข้าวกล่องเตรียมตัวจะกลับเหมือนเคย ''เลิฟ'' เลิฟหันไปมอง เพลนที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยเดินออกมาจากร้าน ''วันนี้ให้พี่ไปส่งนะ'' ''ไม่เป็นไรครับ ผมกลับได้'' ''พี่ต้องไปซื้อของเข้าห้องอยู่แล้ว ติดรถพี่ไปนี่แหละ'' ''จะดีหรอครับ'' เพลนยิ้ม ยื่นมือไปจับมือของเลิฟ ''ดีสิ ปะ'' เพลนเดินจูงมือเลิฟที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเอง ส่งหมวกกันน็อคให้เลิฟใส่ เลิฟขึ้นมานั่งซ้อนรถของเพลน เพลนขับไปตามทางเรื่อยๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เลิฟได้นั่งมอเตอร์ไซค์ของเพลน ปกติเลิฟจะกลับเองเพราะเกรงใจ สักพักเพลนก็มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์ของเลิฟ ''งั้นเจอกันที่ทำงานนะ'' ''ขอบคุณมากนะครับพี่เพลน'' ''ด้วยความยินดีครับผม'' เพลนลูบหัวของเลิฟอย่างเอ็นดูก่อนจะขับรถออกไป เลิฟเดินกลับขึ้นมาบนห้อง ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ อย่างน้อยก็เป็นเพลนคงจะไม่เป็นไรหรอก จากนั้นเลิฟก็ผลอยหลับไป | 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-3-12 02:58:17
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2022-3-12 16:51:47
เจ้าของ
โพสต์ 2022-3-12 03:53:05